Διακοπές!

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Στα Γιάννινα...


Μετά από τον βομβαρδισμό που έκανα με τα Καστέλλια, τώρα ήρθε η ώρα να σας ταξιδέψω σε μια από τις "πατρίδες της καρδιάς". Τα Γιάννινα είναι η αγαπημένη μου πόλη της Ελλάδας από τότε που μικρός βρέθηκα εκεί σε ένα ταξίδι...
Μια ταβέρνα κάπου στη λίμνη... Έξω από την πόλη... Για πρώτη φορά ακούω τη "Συννεφούλα" σε ένα τζουμποξ. Ακόμη δεν είχα καταλάβει Συννεφούλες τι σημαίνουν...
...Το νησάκι, οι θρύλοι, ο Αλή Πασάς...
Θα επιστρέφω και η μαγεία θα μένει ανέγγιχτη από το χρόνο...

...τραβάω δεκάδες φωτογραφίες προσπαθώντας να αιχμαλωτίσω την ποίηση της πόλης... Διαβάζω και γράφω στο Δρόμο:

...Επιστροφή από τα Γιάννινα. Μαζί μου είχα πάρει τις απίστευτες Σαρκοβόρες Ιστορίες του Μπερνάρ Κιρινί (Μεταίχμιο). Σε ύφος Μπορίς Βιαν από τις μέρες του Αφρού των Ημερών και του Φθινόπωρου στο Πεκίνο. Μια γυναίκα που την ξεφλουδίζεις όπως ένα πορτοκάλι. Ένας επίσκοπος με δυο σώματα και μια ψυχή. Ένας καθρέφτης που αποκαλύπτει τις απιστίες. Η παράξενη φυλή των Γιαπού με την παράλογη γλώσσα, όπου κάθε λέξη μπορεί να έχει δεκάδες αντικρουόμενα νοήματα. Οι εραστές των πετρελαιοκηλίδων, που αναζητούν καταστροφές και απολαμβάνουν κάθε μια ως μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός.
Το ζβεκ, το ποτό που σε κρατά για πάντα μεθυσμένο. Οι σαρκοβόρες Διωναίες, φυτά έτοιμα να σε καταβροχθίσουν ακόμη και από… αγάπη. Ο Πιερ Γκουλντ, εμβληματικός ήρωας-διανοούμενος που εμφανίζεται σε διάφορες ιστορίες του βιβλίου και σε κάποιο σημείο δηλώνει: «Πίστευε μόνο στα παραμύθια. Ξέχνα τη ζωή». Ο ίδιος, σε κάποια εξωτική χώρα, θα ανακαλύψει τις γυναίκες- βιβλία. Πάνω στο σώμα μιας απ’ αυτές θα γράψει ένα μυθιστόρημα… Μέσα στις σελίδες περιπλανιούνται ακόμη διάφοροι άγνωστοι συγγραφείς, όλοι τους νεκροί….


…Κι όμως, μαγεμένος από τα Γιάννενα, λουσμένα σε ένα απίστευτο φθινοπωριάτικο φως, με όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και του πορτοκαλί, με την ποίηση της Λίμνης πάντοτε παρούσα, έστω και ως απόηχο, δεν διαβάζω ούτε σελίδα… Αρχίζω το βιβλίο περιμένοντας το αεροπλάνο. Οι πραγματικές μαγικές εικόνες πολεμάνε με τις συναρπαστικές εικόνες της φαντασίας…



…Με έναν παράξενο τρόπο τα Γιάννενα και η φαντασία ενώνονται αρμονικά στο Μία νυξ δι’ εν έτος του Γιάννη Πάσχου (Μελάνι). Βιβλίο που είχα ξαναδιαβάσει και η μνήμη μου ανακάλεσε όταν βρέθηκα στο Νησάκι των Ιωαννίνων, πίνοντας τσίπουρο και δοκιμάζοντας βατραχοπόδαρα και χέλια. Χέλια που πρωταγωνιστούν σε δύο από τις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει.
Στη μία δραπετεύουν από το ιχθυοπωλείο και στην άλλη παίρνουν μαζί τους τον ψαρά τους στις μακρινές θάλασσες των Σαργασσών… Όλα τα διηγήματα ισορροπούν με έξοχο τρόπο μεταξύ του ρεαλισμού και το αλλόκοτου….


…Όπως συμβαίνει και με πολλά από τα διηγήματα της Λιλίκας Σωτηροπούλου στην Τελευταία παράσταση για το καλοκαίρι (Διαπολιτισμός). Αγάλματα που ζωντανεύουν και ζητούν δικαίωση, το φάντασμα του Άρη Βελουχιώτη, αλλά και μια γυναίκα που βλέπει το πρόσωπο και τη μνήμη της να θολώνουν και να σβήνουν σε μια λουτρόπολη, στο τέλος του καλοκαιριού, δημιουργούν μια σειρά μοναδικών στιγμιότυπων, όπου οι πιο περίεργες καταστάσεις παρουσιάζονται με απλότητα ως απολύτως φυσιολογικές…




…Όμως, όσο είμαι στα Γιάννενα, αλλά και για καιρό μετά όταν γυρίζω, τους ήρωες του Δημήτρη Χατζή από το Τέλος της μικρής μας πόλης, ανακαλώ συνέχεια στη μνήμη μου. Μιλάω τόσο γι’ αυτό περπατώντας τη νύχτα πλάι στα τείχη του Κάστρου, διασχίζοντας τη Λίμνη με το καραβάκι, περπατώντας στην αγορά, γευματίζοντας στη Στοά Λούλη, που η φίλη που δεν το έχει διαβάσει μπαίνει στο πρώτο βιβλιοπωλείο και το αγοράζει. Βλέπω πως έχει γίνει νέα έκδοση από το Ροδακιό.
Εγώ έχω ένα παλιό φθαρμένο αντίτυπο που διαβάζω ξανά και ξανά. Ο Σιούλας ο Ταμπάκος, ο Σαμπεθάι Καμπιλής, η θεία Αγγελική, η Μαργαρίτα Περδικάρη, είναι σαν αληθινά πρόσωπα για μένα. Αγαπημένοι σύντροφοι. Αυτή τη φορά με ακολουθούν στον Ηλεκτρικό. Κάθονται μαζί μου στο βαγόνι. Ανοίγουμε το βιβλίο και η ιστορία αρχινά:
«Γαλαζοπράσινη και βαθιά, δίπλα στη μικρή πόλη, απλώνεται η λίμνη. Μέσα στα νερά της καθρεφτίζει τα ψηλά του τα τείχια το παλιό μεσαιωνικό και -θέλουν να λεν- ακόμα παλιότερο κάστρο της…».


...και όλα αυτά δεμένα με όμορφες νύχτες, αλλά και με γευστικές απολαύσεις. Στο Νησάκι βρίσκομαι σε κατάσταση... νιρβάνα, πίνοντας τσίπουρο και δοκιμάζοντας μεζέδες: βατραχοπόδα, χέλια και λιμνίσια γόπα. Νιώθω σα να γεύομαι τη λίμνη και το φθινοπωρινό άρωμά της. Είναι από τις στιγμές που θες να τις επιμυκήνεις. Από τις στιγμές που λες: Εδώ και πουθενά αλλού!



...και μετά μια ψιλή βροχούλα κι ένα ακόμη δώρο από τη μαγική πόλη: Το ουράνιο τόξο που βουτάει στη λίμνη!


...και ο ήλιος φωτίζει σαν προβολέας τα πλατάνια του παραλίμνιου δρόμου, γράφοντας το δικό του Κίτρινο Παραμύθι:



...πετάγομαι από το ένα στο άλλο κι από τον ήλιο βρίσκομαι βράδυ στα δρομάκια της Αγοράς. Ψάχνουμε τη Στοά Λούλη, όπου μας έστειλε κάποιος γνωστός. μόλις μπαίνουμε στο χώρο μένουμε να θαυμάζουμε το μεράκι...

...και μετά σε κάθε μπουκιά, πίνουμε κι από μια γουλιά στην υγεία του φίλου που μας έστειλε εκεί (άπαιχτη τηγανιά):


Το άλλο πρωί ομίχλη πάνω από την πόλη στα ηλιόλουστα Γιάννινα...


...δύσκολο να φεύγεις, να γυρνάς την πλάτη σε όλη αυτή την ομορφιά...

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Ο Γοργοπόταμος και τα Καστέλλια


"...Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα στέλνει περήφανο χαιρετισμό..."
Τραγουδάω στα παιδιά μου τα αντάρτικα τραγούδια. Όπως μου τα τραγούδαγε κι ο πατέρας μου... Τα τραγούδια μιας Ελλάδας περήφανης, γεμάτης ελπίδα...
Καθώς είναι η επέτειος της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, δυο συγκλονιστικά κείμενα ζωντάνεψαν στη μνήμη μου την ιστορία...
Ας μην αφήσουμε τη μνήμη να σβήσει...
Να πω ότι στις 6 Δεκεμβρίου του 1942, ως αντίποινα για την ανατίναξη της Γέφυρας οι Ιτλαοί εκτέλεσαν στο χωριό μου τα Καστέλλια 14 πατριώτες.



Διαβάζω από την Ψυχή Βαθειά του Γιώργη Χαλατσά, την αφήγηση του Δήμου Πολύχρονου από τα παλικάρια που συμμετείχαν στην επιχείρηση του Γοργοποτάμου, έχοντας καθοριστική συμβολή:
"...Κάτω στα Καστέλλια, απόξω απ' το χωριό σ' ένα χωράφι, ιταλοί καραμπινιέροι εκτέλεσαν δεκατέσσερις για τον Γοργοπόταμο. Ήταν άντρες απ' την Υπάτη, κάτι πρόεδροι, ένας γεωπόνος απ' τη Σουβάλα, κάποιος τσαγκάρης κι ένας φοιτητής 19 χρονών από τη Λαμία, άλλος απ' την Ευρυτανία κι ένας Πριόβουλος απ' την Κουκουβίστα. Νύχτα τους φέραν με τ' αυτοκίνητα και το πρωί που χάραξε η μέρα τους δέσαν τα χέρια ένα κύκλο κι αυτοί από πάνω στα βράχια είχαν κάνει ένα μισοφέγγαρο και τους ρίξαν. Σαν τους κουβάλησαν οι καστελλιώτες στο νεκροταφείο να τους θάψουν, πήραν να διαβάσουν τα γράμματα πούχαν γράψει στα σπίτια τους. ήταν έξη γράμαμτα, πεταμένα κρυφά στο δρόμο τη νύχτα που τους φέρναν. Άρχισε ο παπάς που τους μετάλαβε το πρώτο γράμμα, έβαλε τα κλάμματα. Το πήρε ο πρόεδρος να το αποδιαβάσει, τον έπνιξαν οι λυγμοί. Ύστερα ένας -ένας που τόπαιρνε στα χέρια του τάφηνε ατέλειωτο. Ακρής κι ακρής το γράμμα δε διαβάστηκε, ένα χωριό έκλαιγε. Ήταν του φοιτητή της Λαμίας στη μάνα του..."



Για το ίδιο περιστατικό ένα ποίημα του ζωγράφου Πανου Ελευθερίου, που βγήκε από τα συρτάρια του για να δει πρώτη φορά το φως στο τελευταίο τέυχος της εφημερίδας Καστελλιώτικα Νέα:

Η ώρα τρεις ακούστηκε ένα ποδοβολητό
μες το λιθόστρωτο από πέρα ένα πρωινό.

Δεμένα αράδα με ένα σκοινί σαν τα μοσχάρια
έχουν πιασμένα δεκατέσσερα του τόπου παλικάρια.

Οι Ιταλοί τους μπλόκαραν στου τραίνου το σταθμό
για να ξοφλήσουν την αυγή κάποιον λογαριασμό.

Πέρα στο ρέμα πέρασαν σε οργωμένη γη
και εκεί τους ετοιμάσανε να κάνουν τη σφαγή.

Ακούστηκαν βγαίνοντας ο ήλιος απανωτές ριπές
και η στενή αντιλάλησε στου πόνου τις κραυγές.

Από δρεπάνι σαν στάχυα πέσανε τα κορμιά τους
θολώσανε τα μάτια τους, σβήσαν τα όνειρα τους.

Ρογχάζοντας μπρούμυτα, πνιγμένοι μες το αίμα
ψάχνοντας για κεφάλια ο φονιάς σφηνώνει από μια σφαίρα.

Ανάστατοι, περήφανοι φορτώσαμε στους ώμους τα κορμιά
και τα περάσαμε σιγά σιγά πέρα απ' την ποταμιά.

Και βιαστικά ανοίξαμε γούρνα πολύ πλατιά
και όλους μαζί τους χώσαμε με πόνο στην καρδιά.

Σε λίγες μέρες έφθανε του καθενός η μάνα
και πήγαν και χτυπήσανε πένθιμα την καμπάνα.

Σκάψαμε και ξεχώσαμε τα άμοιρα παιδιά τους
και πήρανε για μια φορά ξανά στην αγκαλιά τους.

Τα βραβεία με τα... δικά τους λόγια!


Θα σας ζαλίσω λίγο μου φαίνεται, αλλά νιώθω μεγάλη χαρά που το ταξίδι που ξεκινήσαμε με τον Α' Διαγωνισμό Διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας, πέτυχε και συνεχίζεται...
Οι 16 άνθρωποι που διακρίθηκαν με τα διηγήματά τους αποδείχθηκαν πραγματικά ξεχωριστοί. Ήταν τιμή και χαρά για μας η συμμετοχή τους! Θα άξιζε να είσαστε εκεί να συνομιλήσετε μαζί τους, να ακούσετε τα ζεστά τους λόγια... Μακάρι να τα είχα καταγράψει να σας τα μεταφέρω. Πως να μιλήσεις όμως για την όμορφη αμηχανία του νεαρότερου βραβευμένου (μόλις 19 χρονών!) Μίνωα Σκουντάκη;
Τι να πεις για την απίστευτη βράβευση πεθερού και γαμπρού (Άνθιμος Νοταρίδης/ Παναγιώτης Κεχαγιόγλου)και τη συγκίνηση που προκάλεσε;
Για τους δικούς μας, Θεοδώρα Διέννη και Χρήστο Θωμά, τους δυο Καστελλιώτες που διακρίθηκαν...
Ακόμη, αν κρίνουμε από τα μηνύματα που λάβαμε και από πολλούς που συμμετείχαν στο Διαγωνισμό χωρίς να βρεθούν τελικά στη λίστα των βραβευθέντων, το σύνολό των ανθρώπων που μας εμπιστεύθηκαν τα κείμενά τους, είναι άνθρωποι αξιόλογοι που είχαν κάτι σημαντικό να μοιραστούν μαζί μας...
Ίσως στο Β' Διαγωνισμό να είναι πολλοί από αυτούς στη λίστα των διακριθέντων.


Στην εκδήλωση μας βρέθηκαν ακόμη πολλοί άνθρωποι κοντά μας, που με την παρουσία και τα λόγια τους στήριξαν και στηρίζουν την προσπάθεια μας:

...Συγχαρητήρια για την εκδήλωση, μακάρι, όχι όλα τα χωριά μας αλλά κάποιο ποσοστό απ' αυτά να οργάνωναν παρόμοιες κινητοποιήσεις/συνεγέρσεις, τότε θα αντιμετωπιζόταν η λαίλαπα της πολιτισμικής υποβάθμισης που σταθερά και με συνέπεια ακολουθεί η κυβέρνηση, τα κόμματα εξουσίας, η τηλεόραση, σημαντικό μέρος του Τύπου κοκ.
Ευχομαι πάντα τέτοια.

Αντώνης Κακαράς

Tα θερμά μου συγχαρητήρια και από δω για την εξαιρετική δουλειά που κάνατε, την οποία θα ζήλευαν και μόνιμοι θεσμοί βραβείων! Συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχατε στο νέο αυτό θεσμό βραβείων "Στέλιος Ξεφλούδας" και ιδιαίτερα σε σένα που ξέρεις να ενεργοποιείς και να ξεσηκώνεις τους πάντες! Με τέτοια αεικίνητη δημιουργικότητα, απορώ πως δεν σε κέρδισε τουλάχιστον η τοπική αυτοδιοίκηση...
Φαίδων Θεοφίλου

Όλη η διοργάνωση ήταν άψογη. Ούτε ψεγάδι. Παρουσιάστηκαν τα 16 διακριθέντα παιδιά με πολύ αγάπη και τα παιδιά ανταπέδωσαν στο κοινό τον καλύτερο εαυτό. Τι άλλο να περιμέναμε από τα Καστέλλια; Δεν ήταν μόνο δική μου εντύπωση άλλωστε!!!
Κασσάνδρα Αλογοσκούφι (Μαρία -Άρτεμις Γκόλφη)


..ήταν πράγματι πολύ ωραία η διοργάνωση χθες το βράδυ. Ακόμα έχω ένα χαμόγελο που δε λέει να φύγει!
Θα περιμένω με ανυπομονησία και τα νεότερα για την έκδοση του βιβλίου,
συγχαρητήρια σε όλους,

Κατερίνα Χαραλαμποπούλου (1ο βραβείο)

...ευχαριστώ πολύ για την τιμή της βράβευσης, την ευκαιρία, την γνωριμία. Εύχομαι κάθε καλό στο Σύλλογο....
Κωνσταντίνα Τασσοπούλου (2ο βραβείο)

Μου δίνετε την ευκαιρία να σας ευχαριστήσω για ακόμη μία φόρα για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι η τιμή που μου έγινε να συμπεριληφθώ στους 16 διακριθέντες της λογοτεχνικής σας άμιλλας και ο δεύτερος λόγος ήταν να έρθω σε επαφή με όλους εσάς που ξέρετε να τιμάτε Ανθρώπους και Τόπο καταγωγής.
Σας εύχομαι «από καρδιάς» καλή δύναμη για την αξιόλογη προσπάθεια που κάνετε.

Φιλικά
Δημήτρης Κολιδάκης (έπαινος)


Ευχαριστώ και πάλι για την επιλογή. Η εκδήλωση ήταν εξαιρετική!! Πολλά συγχαρητήρια !!!
Χαιρετώ / Γιάννης Καρκανέβατος (έπαινος)

...από επιστολές...
θα ήθελα να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για τη διάκριση που κρίνατε πως αξίζει το διήγημά μου. Είναι πολυ σημαντικό για μένα - αν και μη αναμενόμενο- καθώς πρόκειτα για μια ιστορία που οι ρίζες της βασίζονται σε αληθινά περιστατικά της ζωής του παππού μου, που δε βρίσκεται πια εν ζωή. Και πάλι σας ευχαριστώ από καρδιάς...
...δώσατε ένα σοβαρό κίνητρο για δημιουργία σε ανθρώπους που ασχολούνται με τη λογοτεχνία κι έχω την αίσθηση ότι λάβατε εξαιρετικά έργα.

Μαρία Δασκαλάκη (έπαινος)

...Θέλω ακόμη να σας πω, πως ο Στέλιος Ξεφλούδας, η ξέχωρη αυτή μορφή των Γραμμάτων, δεν είναι τόσο άγνωστος εργάτης του πνεύματος, γιατί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοιτούσα, πολλές φορές έγινε μνεία του ονόματος και του έργου του. Σίγουρα δεν έχει την αναγνωρισιμότητα άλλων λογοτεχνών κι αυτό βέβαια οφείλεται στην επιλογή που κάνουν εκείνοι που κινούν τα νήματα, στις Τέχνες και τα Γράμματα. Σε καμιά περίπτωση όμως, τούτη η επιλογή, δε μειώνει την προσφορά και την αξία του μεγάλου ανδρός.
Τέλος, εύχομαι καλή επιτυχία στο έργο σας και η τιμή που κάνετε στον Στέλιο Ξεφλούδα, σας τιμά ιδιαιτέρως και σας αξίζουν συγχαρητήρια.

Ιορδάνης Κυριακίδης (έπαινος)

Θα ήθελα να κλείσω με τον χαιρετισμό της Διευθύντριας του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, Κατρίν Βελισσάρη, που αν και δεν μπόρεσε να βρεθεί κοντά μας, έστειλε ένα μήνυμα που έχει τη σημασία του και για τη συνέχεια:

"Αγαπητέ πρόεδρε του Διοικητικού Συμβουλίου του Προοδευτικού Συλλόγου «Τα Καστέλλια», κύριε Αθανάσιε Γραμματικέ και αγαπητά μέλη,
Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου εκφράζει την απεριόριστη συμπαράστασή του σε πρωτοβουλίες όπως η δική σας, όπου δίνεται η ευκαιρία σε νέους δημιουργούς να δοκιμαστούν και να αποκτήσουν βήμα έκφρασης και παρουσίας στον χώρο της λογοτεχνίας.
Ο Διαγωνισμός Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» συμβάλλει σ’ αυτό το πνεύμα φιλαναγνωσίας και δημιουργικής επαφής με το βιβλίο.
Εύχομαι αυτή η πρώτη διοργάνωση να στεφθεί από απόλυτη επιτυχία και να αποδώσει εύχυμους συγγραφικούς καρπούς.
Η παρουσία μου στην απονομή του βραβείου δεν θα είναι εφικτή λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Ωστόσο, σας αποστέλλω τους θερμότερους χαιρετισμούς μου αλλά και την πεποίθηση για τη συνέχειά του την επόμενη χρονιά."
Κατρίν Βελισσάρη

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

"Ελλάδα μου" ένα εκπληκτικό και συγκινητικό γράμμα της διαγωνιζόμενης από τη Σερβία

Ανάμεσα στα 16 διηγήματα που βραβεύτηκαν στον Α' Διαγωνισμό Διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας, ήταν και αυτό της Έλενας Στέτιτς. Η κυρία Στέτιτς κατοικεί στο Βελιγράδι και δεν μπόρεσε αν παραστεί στην τελετή βράβευσης. Μας έστειλε όμως μια εκπληκτική επιστολή. Μια επιστολή που αποσπάσματά της διαβάσαμε χθες... Μια ερωτική επιστολή για την Ελλάδα!
Τη χώρα που οι Έλληνες πληγώνουν... Διαβάστε προσεκτικά. Είμαι σίγουρος πως θα νιώσετε συγκίνηση αλλά και ντροπή. Αφού την τελειώσετε σκεφτείτε για λίγο ποιούς θεωρούμε "ξένους"....




Ελλάδα μου,
Δεν μπορώ να φύγω και να σε αφήσω για πάντα... Δεν μπορώ να πάρω ούτε μια απόφαση η οποία σε αφαιρεί, γιατί αυτή η απόφαση θα ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Χρειάζομαι μια υπεράνθρωπη προσπάθεια για να ξεχάσω αυτό το όνειρο για μας. Σε αυτό το όνειρο το αίμα μας σμίγει και σαν ορμητικός χείμαρος παρασύρει 'ο,τι βρει μπροστά του. Σε αυτό το όνειρο επιτέλους όλοι μας αφήσανε στην ησυχία για να απολαύσουμε μια την άλλη... Γι' αυτό απ' το πρωί μαζεύω νιφάδες από βαμβάκι στους δρόμους της Λάρισας, για να υφάνω το μαλακό σκέπασμα που θα κρυφτώ και να κοιμηθώ ήσυχα. Κάτω από αυτό το αραχνούφαντο σκέπασμα θα μυρίσω την αυγή στο Ρέθυμνο, η οποία μόλις αποβιβάστηκε και άρχισε το σιγανό μισοκοιμησμένο περίπατο στην παλιά πόλη, ακολουθώντας τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ.
Από τα χείλη σου στάζει ρετσίνα και μέλι που το κλέψανε οι μέλισσες από τα άνθη τα οποία γέννησε η ηλιοκαμένη γη... Για το μέλι σου μου λες ότι είναι το πιο νόστιμο μέλι στο κόσμο, και εγώ συμφωνώ μαζί σου, να μην σου χαλάσω χατίρι... σαν στο παιδί, γιατί η ψηχή σου είναι παιδική, παιχνιδιάρικη...
Αυτό το όνειρο έχει μυρωδιά του λιβανιού που μόλις ανάψαμε κάτω από την εικόνα της Παναγίας της Θεοτόκου στο εξωκκλήσι στη καρδιά του λιθαριού.
Εσύ δεν αφήνεις το χέρι μου τρέχοντας να προφτάσεις μια ευχή που θα την ψιθυρίσεις πάνω από το αναμμένο κερί, μια ευχή για να μην χωρίσουμε ποτέ, για να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτή τη στιγμή που μας αφήσανε όλοι να απολαύσουμε μια την άλλη.
Εγώ έχασα την ανάσα μου πριν από σένα και, ακουμπησμένη στη γαλάζια πόρτα στη Σαντορίνη, που ο ήλιος δαγκώνει τη μπογιά της, κοιτάω τα μάτια σου, βαθιά και σιλογισμένα, και ξέρω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να σε ρωτήσω τίποτα... Γι΄ αυτό περιμένω να εξαφανιστεί η σκιά κάτω από τα βλέφαρά σου και να κρυφτεί κάτω από το γεφύρι στο Μέτσοβο που δωρίσαμε το χάρτινο αετό στους ανέμους.
Παίζουμε κυνηγητό σπρώχνοντας μια ομάδα τουριστών οπλισμένη με κάμερες πάνω στην Ακρόπολη.
"Έτσι δεν θα χτίσουνε ποτέ τον Πύργο της Βαβέλ... ποτέ..." ψιθυρίζεις και με κρατάς σφιχτά να μην γλιστρήσω στα ηλιόλουστα σκαλοπάτια.
"Ποτέ! Για να καταλάβουνε ένας τον άλλονε χρειάζεται..." χάνω τη φωνή σου κάπου στα σπήλαια του Διρού.
"Τι χρειάζεται;" Φωνάζω, πάλι τρέχοντας να σε προφτάσω.
"Αγάπη. Χρειάζεται αγάπη." Γελάς και μου προτείνεις να δοκιμάσω τα περίφημα γλυκά της κυράς Μαρίας στο δρόμο για Μονή Μαλεβής, και τσίπουρο στα Τρίκαλα. Κυνηγάμε τα χταπόδια. Πάλι πρώτη χάνω την ανάσα μου, αλλά δεν παραιτούμαι...ποτέ! Κοιμόμαστε σκεπασμένες με ουρανό και άστρα στην ακόμα ζεστή άμμο στο Ελαφονήσι. Μας ξυπνάει το ακορδεόν στην Πλάκα. Μας χαϊδεύουνε τα Ηπειρώτικα τραγούδια. Δεν παραδέχομαι ότι μόλις σκέφτηκα το χωρισμό μας τη στιγμή που με μαθαίνεις να χορεύω τσιφτετέλι...
Ελλάδα μου, στα σύννεφα, στις σταγόνες της πρώτης μου βροχής στην Έβοια, στα όνειρά μου, σε κάθε μου προσευχή, πατρίδα μου που δεν με γέννησες, αλλά εγώ σε έπλασα στους στοίχους των ποιημάτων μου, στα λόγια αυτού του διηγήματος που σου χαρίζω, που σας χαρίζω, αγαπητοί μου φίλοι, που αναγνωρίσατε αυτή την αγάπη που δεν τελειώνει ποτέ.
Ελλάδα μου, θα ήθελα να σε κλείσω στην χούφτα μου, να σε κλέψω και να σε πάρω μαζί μου, αλλά κάθε φορά ανοίγω την παλάμη μου και σε αφήνω ελεύθερη, γιατί μόνο έτσι θα μου ανήκεις για πάντα.
Έλενα Στέτιτς
Βελιγράδι, 22. 11. 2010.

Η Έλενα Στέτιτς γεννήθηκε στο Βελιγράδι το 1971. Αποφοίτησε από την Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, από την έδρα Νεοελληνικής φιλολογίας. Συγγράφει διηγήματα και ποιήματα. Μερικά από τα διηγήματά της βραβεύθηκαν και εκδόθηκαν σε συλλογές διηγημάτων. Δουλεύει στο πρώτο της μυθιστόρημα.

Τα βραβεία του Α' Διαγωνισμού Διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας

1o Βραβείο
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ

2ο Βραβείο
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

3ο Βραβείο
AΝΘΙΜΟΣ ΝΟΤΑΡΙΔΗΣ
---------------------------------------------------------------------------------
Ειδικό Βραβείο «Γιώργης Χαλατσάς»
ΘΕΟΔΩΡΑ ΔΙΕΝΝΗ
---------------------------------------------------------------------------------
Έπαινοι (Τα διηγήματα θα περιληφθούν στο βιβλίο που θα εκδοθεί)
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ
-ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΩΜΑΣ
-ΜΑΡΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ
-ΓΕΩΡΓΙΑ ΧΙΟΝΗ
-ΜΙΝΩΣ ΣΚΟΥΝΤΑΚΗΣ
-ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΤΣΑΔΗΜΑ
---------------------------------------------------------------------------------
Έπαινοι (Τα διηγήματα θα δημοσιευθούν στα Καστελλιώτικα Νέα)
-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΕΜΟΥΝΔΟΣ
-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΛΙΔΑΚΗΣ
-ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΚΑΝΕΒΑΤΟΣ
-ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΣΤΕΛΛΟΣ
-EΛΕΝΑ ΣΤΕΤΙΤΣ

Ήταν μια εκπληκτική βραδυά! Τις επόμενες μέρες θα σας πω λεπτομέρειες για τα όσα έγιναν, για τους διαγωνιζόμενους, για τους ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά μας και στήριξαν την προσπάθειά που κάνουμε.
Θα ξεκινήσω ευχαριστώντας τρεις σημαντικούς ανθρώπους που -χωρίς να έχουν σχέση με το χωριό μας- μας στήριξαν απονέμοντας τα τρία πρώτα βραβεία:
-Τον συγγραφέα Γιάννη Καλπούζο (τιμημένο πέρσι με το βραβείο αναγνωστών για το Ιμαρέτ)
-Τον Φαίδωνα Θεοφίλου από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες ποιητές
-Τη δημοσιογράφο και συγγραφέα Καρολίνα Μέρμηγκα

Αντιγράφω το δικό της σχόλιο για την εκδήλωση μας, όπως το έγραψε σήμερα στο Facebook:
"Η εκδήλωση για τα λογοτεχνικά βραβεία Στέλιος Ξεφλουδας ήταν αναπάντεχα συγκινητική. Ένας ολόκληρος κόσμος που αγαπάει τον γενέθλιο τόπο και αισθάνεται βαθύτατα προσβεβλημενος με οσα συμβαίνουν στη χώρα, που μιλάει καθαρά, σεμνά και με αξιοπρέπεια, και μόνο με τη παρουσία του βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Το πρόβλημα είμαστε εμείς που αναρωτιόμαστε γιατί κανείς δεν αντιδρά στα όσα συμβαίνουν - αναρωτιόμαστε γιατί μάθαμε πια στις στριγγιές φωνές και δεν ακούμε τους υπόγειους ήχους που κυλάνε βαθιά και ποτίζουν τις ρίζες μας. Αυτό που έκανε ο Κ. Στοφορος και οι άλλοι είναι εξαιρετικό. Εξαιρετικό"

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Καστέλλια: Ένα χωριό της λογοτεχνίας!


Για άλλη μια φορά σας μεταφέρω την πρόσκληση για τη σημερινή εκδήλωση:
Ο Προοδευτικός Σύλλογος Τα Καστέλλια σας προσκαλεί στην τελετή απονομής των βραβείων του Α’ Διαγωνισμού Διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας, με θέμα Επιστροφή στο χωριό.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου του 2010 στις 7μμ στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών στην Αθήνα (Σίνα & Δαφνομήλη 1).
Να πούμε ότι εκτός από τον Στέλιο Ξεφλούδα, ένα πλήθος λογοτεχνών, ζωγράφων και άλλων καλλιτεχνών κατάγονται από τα Καστέλλια.
Με τον λογοτεχνικό διαγωνισμό που σημείωσε μεγάλη επιτυχία τόσο σε αριθμό συμμετοχών, όσο και σε ποιότητα κειμένων, κάνουμε ένα πρώτο βήμα για να κάνουμε τα Καστέλλια χωριό της λογοτεχνίας.
Ιδέες πολλές υπάρχουν, αναζητούνται διαθεσιμότητες!

Προς το παρόν, περιμένοντας να έρθει η ώρα της εκδήλωσης, μοιράζομαι μερικές φωτογραφίες από τα φθινοπωρινά Καστέλλια.









Σας περιμένουμε στην εκδήλωση, αλλά και στο χωριό μας...

ΥΓ. Ήδη ένας από τους βραβευμένους της σημερινής εκδήλωσης θα κερδίσει δυο βραδιές για δυο άτομα στον Ξενώνα Ηλία Κορομπίλη στη Γραβιά (2 χλμ από Καστέλλια)

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Κλείνει το ημερήσιο Βήμα;

Μου φαίνεται λες κι όσα γράφω είναι πολυτέλειες μπροστά σ' αυτά που έρχονται... Τη Δευτέρα διάβασα στην "Απογευματινή των εργαζομένων" το συγκλονιστικό κείμενο ενός συναδέλφου -πατέρα ενός κοριτσιού 4 μηνών, όπου έλεγε πόσο περήφανος ήταν για τη δουλειά του και τη χαρά που θα ένιωθε όταν κάποτε θα ρωτούσαν την κόρη του στο σχολείο κι αυτή θα απαντούσε: "Είναι δημοσιογράφος. Εργάζεται στην Απογευματινή"...
Δυστυχώς όλο και περισσότεροι συνάδελφοι, εκατοντάδες πλέον, όχι απλώς δεν θα μπορούν να μιλήσουν με υπερηφάνεια για τη δουλειά τους, αλλά δεν θα μπορούν ούτε τα στοιχειώδη να εξασφαλίσουν για την οικογένεια και τα παιδιά τους...
Ανάλγητοι εκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες με βίλες, σκάφη, ελικόπτερα, αεροπλάνα, ζώντας σε απίστευτη χλιδή, συσσωρεύοντας για χρόνια δισεκατομμύρια, διαπλεκόμενοι με την εξουσία, ό,τι πιο χυδαίο και ελεινό έχει να δείξει η χώρα μας, χωρίς δεύτερη σκέψη πετάνε στο δρόμο τους εργαζόμενους ή τους εκβιάζουν με απίστευτες μειώσεις μισθών...
Μετά την Απογευματινή ήρθε τώρα καθώς φάινεται η ώρα του Βήματος. Ο -για να μην ξεχνιόμαστε- πρώην διοικητής του ...Αγίου Όρους κ. Ψυχάρης ετοιμάζεται σύμφωνα με πληροφορίες να κλείσει το Βήμα μετά τα Ελληνικά Γράμματα... Πληροφορίες που έχω και μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη, λένε πως σειρά έχει το σύνολο των περιοδικών του Συγκροτήματος...

Στη φωτογραφία μια ενδιαφέρουσα συντροφιά:
Ψυχάρης, Μεμής, Πεταλωτής, Ραγκούσης σε... γεύμα εργασίας



Η Κυβέρνηση του ΔΝΤ φυσικά κάνει τον Πόντιο Πιλάτο... Πριν λίγο καιρό επιβράβευσε μάλιστα τον κύριο Διοικητή με πολλά εκατομμύρια μέσω Εθνικής Τράπεζας. Γράφω αυτές τις γραμμές από το σπίτι συμμετέχοντας στη στάση εργασίας. Όλοι όσι θεωρήσατε καλό να μην απεργήσετε ούτε σήμερα σκεφτείτε πως αύριο θα είσαστε κι εσε΄ςι χωρίς δουλειά και μα΄ται θα ζητάτε βοήθεια και συμπαράσταση...

Η είδηση που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο

Κλείνει το ημερήσιο ΒΗΜΑ;


Τίτλοι τέλους σύμφωνα με πληροφορίες για το ημερήσιο "ΒΗΜΑ". Το Σάββατο 27 Νοεμβρίου θα εκδοθεί το τελευταίο φύλλο της ημερήσιας έντυπης έκδοσης μετά από σχεδόν 12 χρόνια, μια και το πρώτο φύλλο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1999.

Από την ερχόμενη Δευτέρα το "ΒΗΜΑ" μετεξελίσσεται σε ηλεκτρονική εφημερίδα μέσω του διαδικτύου, ενώ φυσικά θα συνεχίσει ανανεωμένη η κυριακάτικη έκδοση. Σε κάθε περίπτωση η αναστολή της έντυπης ημερήσιας έκδοσης από τον ΔΟΛ θα προκαλέσει ένα σοκ στην εκδοτική και δημοσιογραφική αγορά και αναμένεται να προκαλέσει εξελίξεις ενδεχομένως και υπό μορφή ντόμινο και σε άλλους εκδοτικούς ομίλους.

Και τούτο καθώς υπάρχει προβληματισμός σχετικά με τα κόστη ημερήσιων εκδόσεων, σε μία συγκυρία μάλιστα κατά την οποία η διαφημιστική πίττα διαρκώς συρρικνώνεται.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Η Αρουντάτι Ρόι και το πολιτικό βιβλίο

Περίπου την ίδια ώρα που θα βρίσκομαι στην τελετή βράβευσης για τον Α Διαγωνισμό Διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας (Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών -Σίνα & Δαφνομήλη 1, 7μμ)
σε ένα κοντινό σημείο της Αθήνας θα πραγματοποιηθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το πολιτικό βιβλίο στην Ελλάδα:
Από τις αναζητήσεις στη δεκαετία του 1960, στη μεταπολιτευτική έκρηξη, στην επακόλουθη κρίση και τη σημερινή αναγέννηση.
Ομιλητές: Λουκάς Αξελός (εκδόσεις Στοχαστής) και Χρίστος Μάης (εκδόσεις Εκτός των Τειχών)
Βιβλιοπωλείο Εκτός των Τειχών, Γραβιάς 10-12

Την προηγούμενη Παρασκευή έχασα -στο ίδιο βιβλιοπωλείο την παρουσίαση του βιβλίου της Αρουντάτι Ρόι από τις εκδόσεις Εκτός των Τειχών, Βαδίζοντας με τους συντρόφους...

Πάντως διάβασα το νέο συγκλονιστικό βιβλίο της Ινδής συγγραφέως κι έγραψα στο Δρόμο του Σαββάτου. Να σημειώσω ότι το κείμενο της Ρόι κυκλοφορεί και από τις εκδόσεις Α/Συνέχεια μαζί με μια ανθολογία κειμένων που πραγματεύονται ζητήματα της αντίστασης των Αντιβάσι και των Ναξαλιτών, επιχειρείται να δοθεί μια σφαιρική εικόνα του «ουράνιου τόξου» των κινημάτων της Ινδίας, της δράσης τους και του πλούτου τους. Μιας αντιπαράθεσης που βρίσκεται στην καρδιά σύγχρονων προβλημάτων που θέτει η επίθεση και η κρίση του καπιταλισμού στην οργάνωση της αντίστασης των λαών.

Στις Ηλεκτρικές Αναγνώσεις το βιβλίο της Ρόι γίνεται η αφορμή και για κάποιες άλλες σκέψεις σχετικά με τη "στρατευμένη λογοτεχνία"


...Ενώ κοντεύω να βγάλω αράχνες περιμένοντας ατελείωτη ώρα τον Ηλεκτρικό να εμφανιστεί στη Νερατζιώτισσα για να πάμε στην Ειρήνη και να περιμένουμε και πάλι κάμποση ώρα, διαβάζω ένα μικρό κίτρινο βιβλιαράκι: Βαδίζοντας με τους συντρόφους της Αρουντάτι Ρόι.
…Και βρίσκομαι στα δάση της Νταντακαρανία, στην Κεντρική Ινδία, μαζί με τη συγγραφέα να «βλέπω τις φτέρνες της συντρόφισσας Κάμλα στις φθαρμένες της σαγιονάρες να φωτίζονται από το φακό…Προχωρώντας όχι μόνο για την ίδια, αλλά για να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα για όλους μας…». Ακολουθώντας τους Ναξαλίτες, τους μαοϊκούς αντάρτες, καταγράφει σε ένα απίστευτο ντοκουμέντο έναν «αθέατο πόλεμο». Ακολουθεί με κίνδυνο της ζωής της τον αντάρτικο στρατό, μοιράζεται μαζί την καθημερινότητα και τα οράματά τους… Απίστευτη τόλμη για μια διάσημη συγγραφέα, βραβευμένη με Booker. Είναι από τις σπανιότατες περιπτώσεις όπου ένας συγγραφέας αντί, κερδίζοντας το βραβείο, να σφιχταγκαλιαστεί με την εξουσία και να γράψει το επόμενο …best seller του, το χρησιμοποιεί για να δώσει φωνή σε όσους δεν έχουν φωνή.
Όταν φτάνω στο γραφείο διαβάζω πως αυτή τη φορά απειλείται με φυλάκιση για εσχάτη προδοσία. Αφορμή δηλώσεις της για το Κασμίρ. Η ίδια απαντά:
«… Στις εφημερίδες μερικοί με κατηγορούν για “κηρύγματα μίσους”, ότι θέλω να διαλυθεί η Ινδία. Αντίθετα, ότι λέω βγαίνει από αγάπη και περηφάνια. Προέρχεται από τη θέληση να μη σκοτώνονται άνθρωποι, να μη βιάζονται, να μη φυλακίζονται ή να μη τους βγάζουν τα νύχια για να τους αναγκάσουν να δηλώσουν ότι είναι Ινδοί… Κρίμα στο έθνος που θέλει να φιμώσει τους ελεύθερα σκεπτόμενους συγγραφείς του. Κρίμα στο έθνος που χρειάζεται να φυλακίσει αυτούς που ζητούν Δικαιοσύνη, τη στιγμή που οι κοινοί φονιάδες, μαζικοί δολοφόνοι, κλέφτες, βιαστές και όσοι λυμαίνονται τους φτωχότερους των φτωχών κυκλοφορούν ελεύθεροι…»
…Προφανώς, η εξουσία προτιμά τους συγγραφείς που σιωπούν… Και οι συγγραφείς, με τη σειρά τους, «ξεχνούν» να μιλήσουν για κάποια πράγματα. Όπως είναι η εργασία... Σε μια συζήτηση που είχαμε με τον Αλέν ντε Μποτόν με αφορμή το βιβλίο του Οι χαρές και τα δεινά της εργασίας (Πατάκης), μου είχε πει: «Πιστεύω ότι η λογοτεχνία δεν έχει ασχοληθεί, επαρκώς, με το χώρο της εργασίας. Βλέπετε, σπανίως στα μυθιστορήματα οι άνθρωποι εργάζονται. Συνέχεια ερωτεύονται!.. Αυτό με ενοχλούσε.
Ότι η εργασία δεν υπάρχει ως λογοτεχνικό θέμα… Ταξίδευα π.χ. και έβλεπα δίπλα στο δρόμο ένα εργοστάσιο και αναρωτιόμουνα τι ακριβώς κάνουν εκεί μέσα. Σίγουρα δεκάδες άνθρωποι δουλεύουν. Τι να κάνει, άραγε, ο καθένας από αυτούς;».
…Βιβλία για εργασία; Τι είναι αυτό; Κατεβάζω από τη βιβλιοθήκη μου το συγκλονιστικό Μπο Μασκ του Ροζέ Βαγιάν (Κέδρος) Να ένα μυθιστόρημα με αληθινούς ανθρώπους. Με εργατικούς αγώνες. Που πηγαίνει στο χωράφι, ταξιδεύει στην υφαντουργία. Με συγκρούσεις. Χωρίς να χάνει τη λογοτεχνική του αξία. Μάταια θα το αναζητήσετε στο Διαδίκτυο… Προφανώς κάποια στιγμή εξαντλήθηκε και δεν επανεκδόθηκε. Ίσως σε κάποια βιβλιοθήκη… Από τα πιο αξιόλογα δείγματα «στρατευμένης» λογοτεχνίας…


…Όπως είναι και το Ζερμινάλ του Εμίλ Ζολά. Το διάβασα τις ημέρες που όλοι παρακολουθούσαμε, άφωνοι, την ιστορία των Χιλιανών ανθρακωρύχων. Όπως είδα, αυτό τουλάχιστον έχει επανεκδοθεί. Πρωταγωνιστής το Βορέ: Το ανθρακωρυχείο που κατασπαράζει ζωές, που καταβροχθίζει ανθρώπους. Δεν ξέρω πόσο παράξενο θα σας φανεί αυτό. Όταν κλείνω το βιβλίο και ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες του μετρό, διασχίζω τις σήραγγες που σαν τυφλοπόντικες μας οδηγούν στις εργασίες μας, νιώθω ότι -τηρουμένων των αναλογιών- ένα ανθρωποφάγο τέρας μας απορροφά σαν το Βορέ. Έχει αλλάξει πρόσωπο, έχει εκσυγχρονισθεί, έχει πάρει ένα υποτιθέμενο «ανθρώπινο πρόσωπο», όμως οι σχέσεις εκμετάλλευσης παραμένουν. Και αναζητούν τους συγγραφείς που θα τις αναδείξουν!

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Η ώρα των βραβείων έφτασε!

Τα όσα ζήσαμε ως Σύλλογος Καστελλιωτών αυτή τη χρονιά, παίρνοντας το ρίσκο ενός Λογοτεχνικού Διαγωνισμού, επιφυλάσσομαι να τα γράψω αφού περάσει η μέρα της απονομής των βραβείων...
Πολλές - πολλές εκπλήξεις, εξαιρετικές συμμετοχές, σκέψεις πολλές και συναισθήματα... Προς το παρόν αρκούμαι να μεταφέρω την πρόσκληση που έστειλε ο Σύλλογος μας προς όσους συμμετείχαν με κείμενα τους και είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας.


Ο Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια» σας προσκαλεί στην τελετή απονομής βραβείων και επαίνων του Πρώτου Διαγωνισμού Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» με θέμα «Επιστροφή στο χωριό».
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010 και ώρα 19:00 στην αίθουσα «Δελφοί» στο Μέγαρο του Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών (Σίνα 33, τηλ.: 2103644715) στην Αθήνα, όπου βρίσκεται και η έδρα του Συλλόγου.
Θα επακολουθήσει μικρή δεξίωση στο φουαγιέ του Μεγάρου.


Οι λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν το εύρος της ευγνωμοσύνη μας προς όλους εσάς τους συμμετέχοντες, τη συγκίνηση και τον ανεμοστρόβιλο των συναισθημάτων που μας προκαλέσατε. Στο ζοφερό Ελληνικό παρόν μάς υπενθυμίσατε πράγματα ομορφότερα, φωτεινότερα, γνησιότερα, γεμάτα αρώματα και χρώματα. Το αστείρευτο ταλέντο, οι ευαισθησίες και ο δημιουργικός οίστρος ενενήντα τεσσάρων μετεχόντων της Ελληνικής Παιδείας από όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας μας (και όχι μόνο) αποτελούν μέγιστη ηθική ανταμοιβή προς το Σύλλογο μας και εφαλτήριο για ανάλογες πρωτοβουλίες στο μέλλον.
Μας κάνατε κοινωνούς της ψυχής σας. Σας ευχαριστούμε.


Χορηγοί της εκδηλώσης είναι το Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών και το Κτήμα Σπυρόπουλου


Ο άλλος μεγάλος πρωταγωνιστής είναι φυσικά ο Στέλιος Ξεφλούδας, που θα είναι κοντά μας με τα κείμενα του:

Αντιγράφω από Τα τετράδια του Παύλου Φωτεινού (1930)

«…Βλέπω ελεύθερο τον εαυτό μου και ο δρόμος που θέλω ν’ ακολουθήσω έχει όλες τις δυσκολίες που παρουσιάζει η ελευθερία. Οι μεγάλοι ορίζοντες είναι επικίνδυνοι. Τα μεγάλα πράγματα κάνουν τους άλλους να γελούν με κείνους που ζητούν να τα πραγματοποιήσουν…»

«…οι συνεχείς κίνδυνοι που μας περιμένουν μας γεννάν το φλογερό πόθο να μη σταματήσουμε. Κι αρχίζουμε μια προέλαση μέσα στο φως, με τα μάτια γεμάτα όνειρα, με τα χείλη που τρέμουν από τον πόθο να φιλήσουν τον ήλιο, με το κορμί που φρικιά σε κάθε κίνησή του, από την επαφή αυτής της άγνωστης χαράς, όπως μια θάλασσα στο άγγισμα του πρωινού ανέμου…»

«…Ο ενθουσιασμός είναι ένα στοιχείο απαραίτητο για τα μεγάλα μας ταξίδια…»

«…Είναι προτιμότερο από το τίποτε μια ωραία προσπάθεια που αποτυχαίνει…»

«…Ό,τι είναι ζωντανό δεν μπορούμε να το κλείσουμε μέσα στη φυλακή εκείνου που από πριν σκεφθήκαμε, να του σταματήσουμε την ιδιαίτερη λειτουργία του κανονίζοντάς την με κατηχισμούς, την ειλικρινή του έκφραση με κηρύγματα…»

Απογευματινές... Συνευρέσεις!

Την Πέμπτη, 25 Νοεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, στο βιβλιοπωλείο Ευριπίδης στο Χαλάνδρι θα έχω την τύχη και τη χαρά να παρουσιάσω μια από τις πιο σημαντικές συλλογές διηγημάτων των τελευταίων ετών: Τις Μεσημβρινές Συνευρέσεις της Εύας Στάμου.

Πριν από λίγο καιρό είχαμε μια συνομιλία με τη συγγραφέα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δρόμος. Με την ευκαιρία της παρουσίασης, μεταφέρω ένα ενδιαφέρον απόσμασμα:

Μοναδικές Μεσημβρινές Συνευρέσεις
Εύα Στάμου: «Η εποχή μας, από υπεροψία και φόβο, κλείνει τα μάτια μπροστά στις αληθινές ανάγκες του σώματος, τη φθορά, και το θάνατο»

Από τα διηγήματα που τα διαβάζεις και τα ξαναδιαβάζεις. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Η γνωστή ψυχοθεραπεύτρια Εύα Στάμου, με τις Μεσημβρινές Συνευρέσεις της μας παρουσιάζει μια σπάνια ανατομία των ανθρώπινων σχέσεων και της σεξουαλικότητας.. 8 τολμηρές ιστορίες που βγάζουν τη μάσκα σε ανθρώπους που υπάρχουν γύρω μας… Με αφορμή το βιβλίο είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση εφ’ όλης της ύλης!


-Διαβάζοντας το κάθε διήγημα είχα την αίσθηση ότι ο αφηγητής άλλαζε! Πιστεύω ότι η επαγγελματική εμπειρία σου έπαιξε το ρόλο της. Καταφέρνεις με ένα μοναδικό τρόπο να μπαίνεις μέσα στους ήρωες σου. Αυτό ποιες επιπτώσεις έχει σε σένα που γράφεις;
Η εναλλαγή οπτικής και η επιθυμία προσέγγισης, ερμηνείας, ανάλυσης και ανασύνθεσης του κόσμου μέσα από ήρωες με διαφορετική ψυχοσύνθεση, βιώματα, φύλο και ηλικία είναι για μένα μεγάλη πρόκληση αλλά και ζητούμενο. Το επάγγελμά μου παίζει ρόλο με την έννοια ότι η αυξημένη ικανότητα της ενσυναίσθησης αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό κάθε αποτελεσματικού ψυχολόγου.
Η ικανότητα να δίνω φωνή σε τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες λειτουργεί απελευθερωτικά και με βοηθά να συνειδητοποιώ ότι αν και τα θέματα που μας απασχολούν - ο έρωτας, η μοναξιά, η απώλεια - είναι κοινά, ο καθένας μας τα βιώνει με τον δικό του, μοναδικό, ιδιαίτερο τρόπο. Αυτή η διαφορετικότητα της εμπειρίας είναι που προσδίδει αξία και στη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου και στις ιστορίες που διηγούμαστε ο ένας στον άλλο.

-Νομίζω πως τα διηγήματά σου είναι και εύστοχα σχόλια για την σεξουαλικότητα ανδρών και γυναικών. Θεωρείς πως ταλαιπωρούμε τελικά το σώμα και την ψυχή μας; Βασανιζόμαστε από ενοχές;
Η εποχή μας, από υπεροψία και φόβο, κλείνει τα μάτια μπροστά στις αληθινές ανάγκες του σώματος, τη φθορά, και το θάνατο. Η ενασχόληση των ΜΜΕ, της διαφήμισης και της τέχνης με το σώμα γίνεται με τρόπο επιφανειακό, αγνοώντας την ουσία της σωματικής εμπειρίας όπως αυτή βιώνεται στην σεξουαλική επαφή, στην ασθένεια, στη διαδικασία του γήρατος. Αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις εικόνες πλαστής τελειότητας που μας κατακλύζουν και στην τρωτότητα του σώματός μας. Ξορκίζουμε το φόβο του θανάτου ακολουθώντας ένα επιβεβλημένο μοντέλο υπερκατανάλωσης προϊόντων διατήρησης της ομορφιάς και της νεότητας που τελικά μας αφήνουν εκτεθειμένους απέναντι στις πραγματικές μας ανάγκες. Τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κατάστασης είναι οι γυναίκες αφού από αυτές απαιτείται να διατηρούν ένα όμορφο, ερωτικό σώμα ανεξάρτητα από την ψυχική τους κατάσταση, τις συνθήκες ζωής και την ηλικία τους - εξ ου και οι ενοχές όταν αποτυγχάνουν. Οι άνδρες πάλι είναι συνήθως παραμελημένοι και ταγμένοι να θαυμάζουν το γυναικείο σώμα χωρίς να τολμούν να εκφράσουν τη δική τους αγωνία για τις επιπτώσεις που επιφέρει η φθορά στην σεξουαλικότητά και στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους...

Όλη τη συνέντευξη θα τη βρείτε στην ιστοσελίδα του Δρόμου

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Σήμερα διαβάζουμε Απογευματινή!

Παρά τις απειλές, τους εκβιασμούς και τα ασφαλιστικά μέτρα οι εργαζόμενοι της Απογευματινής τολμούν και μας προσφέρουν μια διαφορετική ενημέρωση. Μήπως είναι η ευκαιρία για να δημιουργηθεί μια καθημερινή εφημερίδα των δημοσιογράφων;

“Αντιστεκόμαστε...
...γιατί έτσι οφείλουμε στην επαγγελματική και προσωπική μας αξιοπρέπεια.
Γιατί μάθαμε να μη λυγίζουμε στις δυσκολίες.
Αντιστεκόμαστε γιατί μια ιστορική εφημερίδα, μια επιχείρηση με 130 εργαζομένους, μπορεί να σωθεί. Ακόμη και τώρα, την ύστατη στιγμή.
Προσπάθησαν να μας εμποδίσουν. Τίποτε, όμως, δεν πρόκειται να μας σταματήσει.
Με την έκδοση της “Απογευματινής των Εργαζομένων” σήμερα στέλνουμε ένα σαφές μήνυμα: Θα συνεχίσουμε τον αγώνα.
Και ενώνουμε τη φωνή μας, με τις φωνές όλων των εργαζομένων που αντιμετωπίζουν – με πρόσχημα την κρίση – μια πρωτοφανή προσπάθεια καταπάτησης ακόμη και στοιχειωδών δικαιωμάτων".


"...Επιθυμία μας με την έκδοση της “ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ” είναι να αναδείξουμε όχι μόνο το δικό μας πρόβλημα, ιδιαίτερα εν όψει της εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων που έχει καταθέσει η εταιρεία “Εκδόσεις Απογευματινή ΑΕ” και εκδικάζονται στις 23 Νοεμβρίου, αλλά μέσω του ρεπορτάζ και τα προβλήματα που “καίνε” την ελληνική κοινωνία και τους εργαζόμενους. Προσφέρουμε ουσιαστική και αδέσμευτη ενημέρωση. Ζητάμε συμπαράσταση από τους αναγνώστες μας. Και στέλνουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Είμαστε παρόντες. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα. Θα εξακολουθήσουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για τη σωτηρία της ιστορικής αυτής εφημερίδας.
Το περίεργο είναι ότι ο διευθύνων σύμβουλος της “Εκδόσεις Απογευματινή ΑΕ” κ.Κώστας Σαραντόπουλος από την πλευρά του κάνει και σήμερα ό,τι μπορεί για να βυθίσει το σκάφος: Προκειμένου να εμποδίσει τους 130 απλήρωτους εργαζόμενους να εκδώσουμε την “ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ”, έστειλε αργά το μεσημέρι της Παρασκευής εξώδικο στο πρακτορείο ΑΡΓΟΣ, ζητώντας απ’ αυτό να μην διανείμει την εφημερίδα στα περίπτερα! Το ΑΡΓΟΣ βρήκε την ευκαιρία να “κρυφτεί” πίσω από ένα απλό εξώδικο , το οποίο δεν έχει καμία πραγματική νομική αξία, για να μη διανείμει το φύλλο, παρόλο που δεν ήταν υποχρεωμένο να το κάνει, δεδομένου ότι ο κ.Σαραντόπουλος δεν έκανε ασφαλιστικά μέτρα (και αφού άλλωστε ο τίτλος “ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ” είναι κατοχυρωμένος από εμάς).
Δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε γιατί ο κ.Σαραντόπουλος προέβη σε αυτή την επιθετική ενέργεια, τη στιγμή που η έκδοση της “ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ” ουσιαστικά ενισχύει τον τίτλο “Απογευματινή”. Εάν νόμιζε ότι με τον τρόπο αυτό θα μας σταματούσε, έκανε προφανώς λάθος. Η εφημερίδα δεν θα κρεμαστεί στα περίπτερα, αλλά θα κυκλοφορήσει κανονικά ως free press έντυπο. Και φυσικά δε λέμε εδώ αντίο. Λέμε εις το επανιδείν.
Έχουμε πει πολλές φορές ότι η “Απογευματινή” είμαστε εμείς. Και εμείς θέλουμε αυτή η φωνή να μη σιγήσει. Για αυτό και εκδίδουμε αύριο την “ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ”, με “μασκότ” τον Φειδία. Και ελπίζουμε η σοφία της δικής μας κουκουβάγιας να οδηγήσει το σκάφος αυτό σε ασφαλές λιμάνι.
Εχουμε μπροστά μας ένα μακρύ και δύσκολο δικαστικό αγώνα. Η αίτηση πτώχευσης θα εκδικαστεί στις 2 Φεβρουαρίου. Αύριο, 23 Νοεμβρίου έχουμε το πρώτο από τα δικαστήρια (ασφαλιστικά μέτρα) που έχει καταθέσει η επιχείρηση εναντίον μας και με το οποίο ζητά να μην επιτρέπεται πλέον στους 130 απλήρωτους εργαζόμενους ούτε η προσπάθεια είσπραξης των χρημάτων μας , με κατασχέσεις ή άλλους νόμιμους τρόπους. Εμείς όμως έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη.
Καλούμε παράλληλα τον κ.Σαραντόπουλο έστω και αυτή την ύστατη στιγμή να αλλάξει στάση, για να μπορέσουμε να σώσουμε την ιστορική αυτή εφημερίδα. Tα δικαιώματα μας όμως είναι αδιαπραγμάτευτα.

Εργαζόμενοι στην “Απογευματινή”

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

«Γελάνε οι φάλαινες μπαμπά;»*

Απορίες των παιδιών, άλλοτε αστείες, άλλοτε συγκινητικές… Ερωτήσεις που σε «κολλάνε στον τοίχο»… Απορίες μαμάδων και μπαμπάδων. … Προβληματισμοί και συχνά ενοχές. Αναζητώ απαντήσεις και στο περιοδικό Παιδί & Νέοι Γονείς, γράφοντας μια καινούργια στήλη, απ' όπου και το απόσπασμα που ακολουθεί...



Όταν μεγαλώσω θα γίνω… Αρχαίος!

«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Δεν ξέρω πως νιώθετε εσείς γι’ αυτή την ερώτηση αλλά εμένα μάλλον με εκνεύριζε όταν ήμουνα παιδί. Και να, που με τη γνωστή τάση των μεγάλων να ξεχνάνε αυτά που έκαναν και ένιωθαν όταν ήταν μικροί, ρωτάω κι εγώ τα παιδιά:
«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Ρώτησα λοιπόν και τον τρίχρονο γιο μου Ιάσονα, για να πάρω μια παράξενη απάντηση:
-Αρχαίος!
Έβαλα τα γέλια, αλλά μετά ζήτησα διευκρινίσεις… Η εμπλουτισμένη απάντηση με μπέρδεψε περισσότερο:
-Αρχαίος και θα κρατάω ξύλο!!!

Που έκανα το λάθος σκεφτόμουνα; Μεγαλώνω ένα παιδί που θέλει να γυρίσει πίσω σε πρωτόγονες εποχές και να λύνει τις διαφορές του με τη βία;
Μετά –χωρίς να το περιμένω- κι αφού η αδελφή του (Ιόλη- 5 χρονών) δήλωσε πως δεν θέλει να γίνει τίποτα όταν μεγαλώσει, πρόσθεσε στοχαστικά:
-Θα γίνω Οδυσσέας…
Τότε κατάλαβα πως το ξύλο που ονειρευόταν δεν ήταν άλλο από εκείνο με το οποίο ο Ομηρικός ήρωας τύφλωσε τον Κύκλωπα. Το είχαμε δει στις εικόνες της Οδύσσειας που είχαμε διαβάσει το προηγούμενο βράδυ. Η εικόνα καθώς φαίνεται αποτυπώθηκε έντονα στο μυαλό του. Η ταύτιση με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας είχε γίνει!
Γελάσαμε και διασκεδάσαμε όλοι μαζί με τον εκκολαπτόμενο Οδυσσέα. Τους άρεσε πολύ η απάντηση που έδωσε στον Κύκλωπα όταν τον ρώτησε ποιος τον τύφλωσε: «Ο Κανένας». Έτσι φτιάξαμε μια οικογένεια όπου ο Κανένας ήταν παντρεμένος με την κυρία Τίποτα και είχαν παιδιά τη Μία (Καμία) και τον Καθόλου…
Μετά, πιο αργά, όταν τα παιδιά είχαν πια κοιμηθεί, σκέφτηκα λίγο παραπάνω: Τι θα γινόταν αν το πρότυπο δεν ήταν ο Οδυσσέας; Τι συμβαίνει στα μυαλά των παιδιών με τις ιστορίες βίας που καταναλώνουν καθημερινά; Τι συμβαίνει με τους βίαιους ήρωες της τηλεόρασης, των περιοδικών και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών;
Περνούν και φεύγουν ή μήπως αφήνουν ισχυρά αποτυπώματα;

Ανατρέχω στους ειδικούς, αναζητώντας απαντήσεις.
Μαθαίνω ότι από τέτοια «βίαια παραδείγματα» επηρεάζονται περισσότερα τα παιδιά προσχολικής ηλικίας και τα αγόρια, καθώς –περισσότερο από τα κορίτσια- έχουν την τάση να μιμούνται τη συμπεριφορά βίαιων ηρώων, να ταυτίζονται μαζί τους και να θεωρούν τελικά τη βία ως κάτι φυσικό… Η έλλειψη ελέγχου από τους γονείς σε συνδυασμό με την έκθεση των παιδιών σε βίαια θεάματα συνδέεται άμεσα με την επιθετική συμπεριφορά παιδιών και εφήβων. Σκεφτείτε ότι σχετικές έρευνες δείχνουν ότι τα Ελληνόπουλα παρακολουθούν τηλεόραση χωρίς τον έλεγχο των γονιών τους…
Νομίζω πως αξίζει να κρατήσουμε τα συμπεράσματα στα οποία συγκλίνουν οι ειδικοί:
-να ελέγχουμε την ποιότητα των προγραμμάτων που βλέπουν τα παιδιά μας
-να μην υπάρχει συσκευή στο δωμάτιο του παιδιού
-να μη βλέπουν τηλεόραση παιδιά κάτω των δύο χρόνων και τα μεγαλύτερα να μη βλέπουν τηλεόραση πάνω από δύο ώρες την ημέρα.

…Σκέφτομαι όμως πως δεν είναι μόνο η τηλεόραση που συχνά «δαιμονοποιείται»… Προσωπικά, από το παράδειγμα μεγαλύτερων παιδιών, πιο επικίνδυνα θεωρώ αυτά που κρύβονται σε κινητά και ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ένας ανεξέλεγκτος όγκος… Και σκέφτομαι ακόμα πως το καλύτερο αντίδοτο είναι η πρόληψη, η θωράκιση του παιδιού…
Αν εμείς του δώσουμε να δοκιμάσει από τους θησαυρούς που κρύβουν βιβλία, αλλά και τηλεοπτικά προγράμματα, θα το «εθίσουμε» στην ποιότητα, αλλά και σε άλλου είδους αξίες… Από εκεί και πέρα δεν χρειάζονται υπερβολές και …υστερίες. Ένα παιδί που έχει έρθει σε επαφή με το αληθινά ποιοτικό, δεν θα πάθει τίποτα αν δει και κάτι «χαμηλού επιπέδου». Όπως ακριβώς δεν θα πάθει τίποτα αν φάει κάθε τόσο ένα πακέτο γαριδάκια, όταν γενικά τρέφεται σωστά…

Ας μη ξεχνάμε ότι έτσι κι αλλιώς ο Οδυσσέας είναι λίγο καλύτερος από τα διάφορα γιαπωνέζικης έμπνευσης τερατάκια. Τι λέτε;

Με καθυστέρηση λοιπόν δίνω κι εγώ τη δική μου απάντηση στο μικρό μου γιο:
-Αρχαίος και πάλι Αρχαίος Ιάσονα. Ευτυχώς που δεν θέλεις όταν μεγαλώσεις να γίνεις Πόκεμον!



*Ερώτηση του μικρού γιου μου Ιάσονα, ένα βράδυ που καθόμασταν στην παραλία

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Είσαστε έτοιμοι να κάνετε παιδιά; Μη βιαστείτε! Κάντε πρώτα το τεστ!!


Ήθελα να μιλήσω για εικόνες όπως η πιο πάνω που τραβήχτηκε χθες στα Γιάννινα (τα άφησα με λιακάδα και μετά ...πλημμύρισαν!). Όσο δουλεύω μέσα μου τις εικόνες και τα αισθήματα από την πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας, όσο προσπαθώ να διαλέξω από τις δεκάδες φωτογραφίες, προς το παρόν διασκεδάζω με το τεστ που μου έστειλε η ...δασκάλα μου στο μπλογκινγκ και το βρίσκω πολύ εύστοχο...
Ως μπαμπάς το προσυπογράφω (μετά το διάλειμμα των Ιωαννίνων, μπορώ να κάνω και χιούμορ)...

ΤΕΣΤ
Είστε έτοιμοι να κάνετε παιδιά;
Κάντε το παρακάτω τεστ το οποίο θα σας βοηθήσει στην απόφασή σας...

Τεστ Βρωμιάς:
Αλείψτε τον καναπέ και τις κουρτίνες με μερέντα.Τοποθετήστε ένα σουβλάκι πίσω
από τον καναπέ και αφήστε το εκεί όλο το καλοκαίρι.

Τεστ παιχνιδιών:
Αγοράστε μία κούτα 150 λίτρων και γεμίστε τη με LEGO (εναλλακτικά χρησιμοποιήστε
στυλό ή βίδες).Παρακαλέστε ένα φίλο ή φίλη να τα σκορπίσει σε όλο το σπίτι.
Κλείστε τώρα τα μάτια και προσπαθήστε να πάτε στο μπάνιο ή την κουζίνα χωρίς να βγάλετε άχνα: Στο κάτω-κάτω θα μπορούσατε να ξυπνήσετε το παιδί!

Τεστ super market:
Πάρτε ένα ή δύο ζώα (κατά προτίμηση κατσίκες) και πάρτε τις μαζί στην επόμενη
επίσκεψη στο Super Market.Προσέχετε τις όλη την ώρα και πληρώστε ότι φάνε ή καταστρέψουν.

Τεστ ντυσίματος:
Προμηθευτείτε ένα μεγάλο ζωντανό χταπόδι και προσπαθήστε να το βάλετε σε ένα
δίχτυ από πατάτες.Σιγουρευτείτε ότι έχετε βάλει όλα τα πλοκάμια μέσα στο δίχτυ.

Τεστ φαγητού:
Προμηθευτείτε ένα μεγάλο πλαστικό φλιτζάνι και γεμίστε το μέχρι την μέση με
νερό. Στηρίξτε το φλιτζάνι σε μία κούνια, κρεμάστε την κούνια από το ταβάνι και
σπρώξτε την. Προσπαθήστε τώρα να γεμίσετε με ένα κουτάλι το φλιτζάνι με
μουλιασμένα Corn Flakes παριστάνοντας παράλληλα το αεροπλάνο. Μετά χύστε το
περιεχόμενο του φλιτζανιού στο πάτωμα και μείνετε ήρεμοι.

Τεστ νύστας:
1. Προετοιμαστείτε ως εξής: Γεμίστε μια μαξιλαροθήκη με 3-4 κιλά υγρής άμμου.
2. Ξεκινήστε στις 6 μ.μ. να περπατάτε με την μαξιλαροθήκη στην αγκαλιά, κάνοντας
παράλληλα την κίνηση του νανουρίσματος.
3. Κάντε το παραπάνω μέχρι τις 9 μ.μ. Τοποθετείστε την μαξιλαροθήκη τώρα στο
κρεβάτι και βάλτε ξυπνητήρι στις 2 π.μ.
4. Σηκωθείτε στις 2 και ξαναμεταφέρετε την μαξιλαροθήκη για μία ώρα μέσα στο
σπίτι και αυτήν τη φορά τραγουδήστε όμως και τραγούδια νανουρίσματος.
5. Βάλτε ξυπνητήρι στις 5 και επαναλάβετε το σημείο 4. και προσπαθήστε αυτήν την
φορά να θυμηθείτε και άλλα τραγούδια νανουρίσματος.
6. Βάλτε ξυπνητήρι στις 7 και ετοιμάστε πρωινό.
7. Επαναλάβετε τα παραπάνω κάθε νύχτα για τουλάχιστον 3 χρόνια.
8. Έχετε υπομονή!!

Τεστ επιδεξιότητας για το νηπιαγωγείο και το δημοτικό:
Πάρτε ένα κουτί αυγών και προσπαθήστε να το μετατρέψετε με ένα ψαλίδι και
νερομπογιές σε κροκόδειλο. Τώρα μετατρέψτε ένα χαρτόνι από χαρτί τουαλέτας σε
ένα ελκυστικό κηροπήγιο. Μετά κατασκευάστε με σελοτέιπ και αλουμινόχαρτο ένα
ακριβές αντίγραφο του πύργου του Άιφελ.

Τεστ αυτοκινήτου:
Πουλήστε το διθέσιο κάμπριο σας και αγοράστε ένα Renault Scenic. Τώρα πάρτε ένα
παγωτό ξυλάκι σοκολάτα και τοποθετήστε το στο ντουλαπάκι. Αφήστε το εκεί για
τουλάχιστον 24 ώρες. Πάρτε ένα κέρμα των 100 δραχμών και βάλτε το στο
κασετόφωνο. Λιώστε μια σακούλα με μπισκότα βουτύρου και σκορπίστε τη στο πίσω
κάθισμα. Χαράξτε τις πόρτες του αυτοκινήτου με μία τσουγκράνα.

Τεστ σωματικής ικανότητας (για γυναίκες):
Πάρτε ένα σακί με φασόλια και δέστε το γύρω από την μέση σας για 9 μήνες. Μετά
αφαιρέστε τα φασόλια, αλλά αφήστε το σακί στη θέση του.

Τεστ οικονομικής ικανότητας (για άντρες):
Πηγαίνετε στην τράπεζα και αναθέστε πάγια εντολή με τα λεφτά του μισθού σας σε
ίσα μέρη σε μαγαζιά παιχνιδιών, Σούπερ Μάρκετ και εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Τελικό τεστ:
Βρείτε ένα φιλικό ζευγάρι που έχει ήδη ένα παιδί. Δώστε τους συμβουλές για
θέματα όπως: πειθαρχία, υπομονή, ανεκτικότητα κλπ. Κάντε όσο μπορείτε
εξυπνότερες προτάσεις βελτίωσης συμπεριφοράς. Τονίστε πόσο σημαντική είναι η
συνεπής διαπαιδαγώγηση. Απολαύστε το πείραμα, γιατί είναι η τελευταία φορά που
θα γνωρίζετε αυτές όλες τις συμβουλές. Πιθανόν να είναι και η τελευταία φορά που
θα δείτε αυτό το ζευγάρι, αλλά μην πτοείστε!


Αυτό ήταν το τέλος του τεστ. Αν καταφέρατε και περάσατε όλες τις δοκιμές με
επιτυχία:
Καλή διασκέδαση στην τεκνοποίηση!!!!!

Συμπλήρωση από την Θεοδοσία Καραγιάννη:
Τεστ διαβάσματος: Πάρτε έναν κουφό βάτραχο και καθίστε μαζί του στο τραπέζι της κουζίνας. Στόχος: ο βάτραχος να μείνει ακίνητος για 5 ώρες.

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Παν-άρετες ιστορίες: Δείτε ποιοί θα... φτιάξουν την Παιδεία...

Η Κυβέρνηση των ευφημισμών: ο αντιπρόεδρός της λέγεται Παν-καλος (!!!!)Τώρα θα δούμε και έναν... Παν-άρετο...

Με αφορμή δημοσίευμα της Καθημερινής, από τον πολύ προσεκτικό και έγκριτο δημοσιογράφο για θέματα Παιδείας Απόστολο Λακασά, αρχίζουμε σήμερα και από εδώ μια ενημέρωση για τα όσα σκοτεινά συμβαίνουν στην Αυλή της Άννας Διαμαντοπούλου.
Παραθέτω το άρθρο χωρίς σχόλια...

Ο νεποτισμός του καθηγητή κ. Γιάννη Πανάρετου
Του Αποστολου Λακασα/ 12/11/2010 -Καθημερινή

Αντιδράσεις, αλλά και σκωπτικά σχόλια, προκαλεί στην ακαδημαϊκή κοινότητα η εκστρατεία που ξεκίνησε ο υφυπουργός Παιδείας, Ιωάννης Πανάρετος, κατά του νεποτισμού στα ΑΕΙ.

Πολλοί επικρίνουν τον στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου ότι το 1991 έγινε καθηγητής στο Τμήμα Στατιστικής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών όταν πρόεδρος ήταν η σύζυγός του κ. Ευδοκία Ξεκαλάκη. Εκτοτε οι δύο σύζυγοι εναλλάχθηκαν στην προεδρία του τμήματος για 12 χρόνια, εδραιώνοντας τη θέση τους στο ίδρυμα.

Πριν από 20 χρόνια τέτοια εποχή -τον Νοέμβριο του 1991- ο 43χρονος τότε Γιάννης Πανάρετος ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στο Τμήμα Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (η γνωστή σε όλους πρώην ΑΣΟΕΕ). Επειτα από μακρά περιπλάνηση σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού, ο σημερινός υφυπουργός Παιδείας και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού κ. Γεώργιου Παπανδρέου πήρε θέση καθηγητή στο αθηναϊκό ΑΕΙ, το περιβάλλον του οποίου του ήταν... οικείο. Από το 1989 πρόεδρος του Τμήματος Στατιστικής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών ήταν η κ. Ευδοκία Ξεκαλάκη, η οποία γνωρίστηκε με τον κ. Πανάρετο από τα φοιτητικά της χρόνια και η σχέση τους κατέληξε σε γάμο.


Πρόεδροι επί 12 χρόνια

Το 1991 ο κ. Πανάρετος έγινε καθηγητής στο Τμήμα και έκτοτε οι δύο σύζυγοι εναλλάχθηκαν στην προεδρία του Τμήματος για άλλα 12 χρόνια, εδραιώνοντας τη θέση τους στο Ιδρυμα, αλλά και δημιουργώντας πολλούς εχθρούς.
Είναι εκείνοι οι οποίοι σήμερα ρωτούν «κοίτα ποιος μιλάει;», σχολιάζοντας την εκστρατεία που ξεκίνησε ο κ. Πανάρετος κατά του νεποτισμού στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Ο νυν υφυπουργός ζητεί στοιχεία για τα παιδιά των πανεπιστημιακών, που διορίστηκαν τα τελευταία 15 χρόνια στο πανεπιστήμιο του γονιού τους. Η έρευνα δεν θα φθάσει έως 20 χρόνια πίσω και δεν θα περιλαμβάνει τους πανεπιστημιακούς που διορίστηκαν στο πανεπιστήμιο του συζύγου τους...

Βέβαια, ο κ. Πανάρετος είχε μια δεκαετή διαδρομή σε άλλα ΑΕΙ πριν βρεθεί να συνυπάρχει κάτω από την ίδια στέγη με τη σύζυγό του. Από το 1980 έως το 1991 πέρασε από τα Πανεπιστήμια του Dublin, του Missouri-Columbia και της Iowa, καθώς και από τα Πανεπιστήμια Κρήτης και Πάτρας. «Κρίθηκα από 13 καθηγητές από άλλο Τμήμα του Ιδρύματος, ενώ διεκδίκησα τη θέση όταν προκηρύχθηκε λόγω της απώλειας τού τότε πρύτανη. Στην ακαδημαϊκή μου καριέρα ουδέποτε πέρασα στην επόμενη βαθμίδα διεκδικώντας μια θέση στο ίδιο ΑΕΙ. Πάντοτε, ανέβαινα βαθμίδα διεκδικώντας θέσεις σε άλλο ΑΕΙ», ανέφερε χθες στην «Κ» ο κ. Πανάρετος.

Ομως, οι επικρίσεις και τα σχόλια στην ακαδημαϊκή κοινότητα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (και όχι μόνο) δεν αφορούν μόνο τον χρόνο εκλογής του υφυπουργού σε θέση καθηγητή του ΟΠΑ το 1991. Πολλοί πανεπιστημιακοί εστιάζουν στην εναλλαγή του ζευγαριού στην προεδρία του Τμήματος Στατιστικής. Από το 1989 έως το 1993 πρόεδρος ήταν η κ. Ευδοκία Ξεκαλάκη. Από το 1993 έως το 1995 ο κ. Πανάρετος. Το 1996 ήταν η σειρά της κ. Ξεκαλάκη να αναλάβει τη θέση, διατηρώντας την έως το 2000. Τότε τον προεδρικό θώκο ανέλαβε (εκ νέου) ο σύζυγός της. Τον κράτησε έως το 2002.

Ο κ. Πανάρετος απέδωσε την εναλλαγή στην προεδρία στο γεγονός ότι ουδείς άλλος ήθελε να διεκδικήσει τη θέση.

Πανεπιστημιακοί του Ιδρύματος θεωρούν ότι η κυριαρχία Πανάρετου-Ξεκαλάκη έγινε δεκτή χωρίς αντιδράσεις και εξαιτίας των ιδιαίτερα καλών σχέσεων που έχει το ζεύγος με τον νυν πρωθυπουργό. Αλλωστε, ο κ. Πανάρετος υπήρξε γενικός γραμματέας στο υπουργείο Παιδείας το 1995-1996, επί υπουργίας Παπανδρέου .

Ισχυρές διασυνδέσεις

Στις ισχυρές διασυνδέσεις του κ. Πανάρετου αποδίδουν κάποιοι τη σημαντική και γρήγορη αύξηση του αριθμού των καθηγητών του Τμήματος Στατιστικής σε σχέση με τους εισακτέους φοιτητές, παρότι ο νυν πρόεδρος του Τμήματος κ. Επαμεινώνδας Πανάς τόνισε στην «Κ» ότι ο αριθμός των εισακτέων παρέμεινε μικρός λόγω των αντιδράσεων του Τμήματος. Σήμερα, μετά 20 χρόνια λειτουργίας το Τμήμα Στατιστικής διαθέτει 24 διδάσκοντες και δέχεται 70 εισακτέους ετησίως. Την ίδια στιγμή, το Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης έχει 25 διδάσκοντες και 200 εισακτέους και το Τμήμα Λογιστικής 23 διδάσκοντες και 200 εισακτέους.

Φοιτητές και πανεπιστημιακοί του ΟΠΑ επικρίνουν τον κ. Πανάρετο ότι τα τελευταία χρόνια δεν δίδασκε. «Τυπικά ήταν καλυμμένος διότι ήταν υπεύθυνος για τις πρακτικές ασκήσεις των φοιτητών», λέει με νόημα στην «Κ» στέλεχος του ΟΠΑ. Μάλιστα, προ διετίας η φοιτητική παράταξη ΔΑΠ στο ΟΠΑ είχε ζητήσει από την Πρυτανεία στοιχεία για τις ώρες πραγματικής διδασκαλίας των διδασκόντων, έχοντας στόχο τον κ. Πανάρετο. Τα στοιχεία δεν δόθηκαν ποτέ.

Ομως σύμφωνα με πληροφορίες πίσω από την επίκληση κάποιων τυπικών λόγων για να αδρανήσει το θέμα (όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις) κρύβεται η παρέμβαση υψηλόβαθμου -τότε- στελέχους της ελληνικής Βουλής...



ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 12/11/2010

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Το Λευκό Παραμύθι -Όπου γνωρίζουμε τον Σοκοφλή και τη Σελίνα

"...και έτσι γίνονται τα παραμύθια"

Το Καλλιτεχνικό Καφενείο των Αχαρνέων, σας προσκαλεί, την Κυριακή 5 του Δεκέμβρη στις 6.00 το απόγευμα, σε μια γιορτή από χρώματα, λέξεις και νότες. Θα μπορέσετε να δείτε ζωγραφιές που έγιναν παραμύθια και να ακούσετε παραμύθια που έγιναν ζωγραφιές!!! Μια χρωματιστή αλληλεπίδραση με "ταχυδρόμο" το ... facebook. Θα παρουσιαστούν το Κόκκινο, το Κίτρινο και το Πορτοκαλί παραμύθι, που έγραψε ο Κώστας Στοφόρος με αφορμή τις παραμυθοζωγραφιές και θα δείτε τις παραμυθοζωγραφιές που φτιάχτηκαν για να ντύσουν τα χρωματιστά παραμύθια, από τη Στεφανία Βελδεμίρη.

Θα ακούσουμε και πολύχρωμα τραγούδια!

Η διάρκεια της έκθεσης ζωγραφικής είναι από 5-16 έως Δεκέμβρη.

Η γιαγιά κοίταξε προς το Βορρά και είδε μια γυναίκα να ζωγραφίζει ανακατεύοντας τα όμορφα χρώματά της… Μετά κοίταξε στο Νότο: Κάποιος πάλευε να γράψει μια ιστορία και την ίδια ώρα μπερδευόταν ο ίδιος…Καλλιτεχνικό Καφενείο των Αχαρνέων, Αθανασίου Χειλίου 16, Παλαιό Μενίδι Αχαρνών (πίσω από το Λαογραφικό Μουσείο).
Σας περιμένουμε, για χρώμα, λέξεις, νότες, παιχνίδι και χαρά!



Αυτό είναι το κείμενο της πρόσκλησης. Περισσότερα θα δείτε εδώ.
Προς το παρόν, μια έκπληξη αλλά και... πρόκληση για τη Στεφανία. Η αρχή του τέταρτου και τελευταίου παραμυθιού. Με το Λευκό παραμύθι κλείνει ο κύκλος τεσσάρων χρωματιστών παραμυθιών, ένα για κάθε εποχή:
Κόκκινο για την Άνοιξη
Κίτρινο για το Καλοκαίρι
Πορτοκαλί για το Φθινόπωρο
Λευκό για το Χειμώνα


Το Λευκό Παραμύθι/ Η αρχή

Καλοκαίρι σε μια χώρα του Βορρά… Ο Σοκοφλής περπατάει χέρι- χέρι με τη φίλη του τη Σελίνα, δίπλα στη θάλασσα που μοιάζει με λίμνη. Πηγαίνουν ν’ αγοράσουν το περίφημο παγωτό –κρέμα του Βέσα που έχει το μικρό ξύλινο σπιτάκι του λίγο πιο κάτω στην άκρη μιας ξύλινης εξέδρας όπου οι άνθρωποι του χωριού δένουν τις βάρκες τους…



Τον Σοκοφλή -όπως μάλλον θα καταλάβατε- στην πραγματικότητα τον λένε Σοφοκλή. Όταν όμως ήταν μικρός και κρατούσε στο χέρι του συνέχεια μια άσπρη σοκολάτα, όποτε κάποιος τον ρωτούσε πως τον λένε, απαντούσε «Σοκοφλή». Έτσι οι φίλοι του, τον λένε ακόμη έτσι! Κι επειδή κι εγώ νιώθω φίλος του, δεν θα τους το χαλάσω και θα τον λέω Σοκοφλή, όσο κι αν με διορθώνει η κόρη μου όταν της λέω την ιστορία.
Μόνο τον Σοκοφλή και τον Τρελαντώνη ανέχεται από αγόρια- ήρωες. Γιατί συνήθως θέλει να ακούει ιστορίες που να έχουν τουλάχιστον μία πριγκίπισσα. Για να μην πω δύο!
Ο Σοκοφλής ο ίδιος μοιάζει με παγωτατζή έτσι που φοράει άσπρο μπλουζάκι και άσπρο παντελόνι. Η μαμά του είναι απελπισμένη. Στο σπίτι έχουν τρία πλυντήρια και μια ντουλάπα λευκές αλλαξιές γιατί όπως καταλαβαίνετε τα άσπρα ρούχα του Σοκοφλή λερώνονται συνεχώς και δεν προλαβαίνουν να τα πλένουν.
Ο Σοκοφλής θα μπορούσε να τρέφεται μόνο με γάλα και παγωτό κρέμα. Λατρεύει ότι είναι άσπρο, δεν αντέχει ότι χαλάει τη λευκότητα στο φαγητό. Νερό δεν πίνει ποτέ γιατί είναι άχρωμο. Να μην πούμε για πορτοκαλάδες και χυμούς: Τίποτα. Φίλοι και συγγενείς απορούν…
Κάθε μέρα ρύζι στον ατμό ή πουρές πολύ αραιωμένος. Ρυζόγαλο και κρέμα. Μακαρόνια με κρέμα γάλακτος, τυρί φέτα, κατίκι, γιαούρτι, ξυνόγαλο…
Κατά τα’ αλλά είναι ένα ήρεμο παιδί χωρίς παραξενιές που λατρεύει το χιόνι και τις Λευκές Νύχτες στα καλοκαίρια του Βορρά.
Ποτέ δεν είναι τόσο ευτυχισμένος ο Σοκοφλής όσο όταν βουτάει στο παχύ άσπρο χιόνι, όταν κάνει σκι ή τρέχει με έλκηθρο…Όταν παίζει χιονοπόλεμο… Όταν φτιάχνει τους πιο όμορφους χιονανθρώπους που έχετε δει! Χιονάνθρωποι βγαλμένοι απ’ όλα τα παραμύθια…
Αυτό αρέσει και στην κόρη μου: Ο Σοκοφλής (καμιά φορά τον φωνάζουν και σκέτο «Σόκο») φτιάχνει τέλειες Άριελ, Πεντάμορφες και φυσικά Χιονάτες. Εννοείται πως η Χιονάτη είναι από τα πιο αγαπημένα του παραμύθια. Ονειρεύεται κι αυτός να βρει κάποτε ένα κοριτσάκι με δέρμα άσπρο σαν το χιόνι…
Να όμως που βρίσκονται μπροστά στον χαμογελαστό Βέσα που μοιάζει με αγαθό γίγαντα. Χωρίς να τους ρωτήσει γεμίζει ένα χωνάκι με παγωτό κρέμα για τον Σοκοφλή και φράουλα –σοκολάτα- κρέμα για τη Σελίνα, που αγαπάει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, αλλά στο παγωτό διαλέγει πάντα το κόκκινο- άσπρο –καφέ….
Πήραν λοιπόν τα παγωτά τους και κάθισαν στην άκρη της εξέδρας. Έβγαλαν τα παπούτσια τους και βουτούσαν τα πόδια τους στη θάλασσα.
-Τι λες, πάμε για ψάρεμα μετά; Ρώτησε η Σελίνα
-Ναι! Ναι!! Είπε ενθουσιασμένος ο Σοκοφλής, που του άρεσαν πολύ τα μεγάλα ψάρια με τη λευκή σάρκα τους, αφού καθάριζε σχολαστικά την πέτσα. Και καλύτερος ψαράς από τη Σελίνα δεν υπήρχε! Μάζευαν σκουλήκια στα χωράφια, τα δόλωναν και μετά… Γινόταν το πανηγύρι του ψαρά. Περήφανοι τάιζαν τους γονείς και τ’ αδέλφια τους. Δεν ήθελαν κανείς να ανακατεύεται. Μόνοι τους καθάριζαν τα ψάρια, μόνοι τους τα έψηναν, μόνοι τους τα σερβίριζαν.
Όποτε η Σελίνα έπιανε κάποιο μεγάλο ψάρι το έκαναν καπνιστό, με τον τρόπο της χώρας του Βορρά.
Μέσα σε ένα μεγάλο σιδερένιο κουτί έβαζαν ροκανίδια από μυρωδάτα ξύλα και τα άναβαν. Έβαζαν το ψάρι πάνω σε μια σχάρα και έκλειναν το κουτί. Ήθελε κάποιες ώρες για να γίνει. Κάθονταν τότε μαζί περιμένοντας, πλάι- πλάι στη ξύλινη βεράντα κοιτούσαν τη θάλασσα να λαμπυρίζει ανάμεσα στα δέντρα και μιλούσαν ασταμάτητα…

…Συνεχίζεται…

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Τα λεφτά υπάρχουν για τους Ψυχάρηδες

Κατήφορος και αθλιότητα χωρίς τέλος. Το περίφημο συγκρότημα Ψυχάρη (πρώην Λαμπράκη)πρόσθεσε ακόμη μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του. Με τη βοήθεια των αγαπημένων του παιδιών (Δημοκρατική ...Αριστερά!) μας καλεί να ψηφίσουμε ΤατουλοΚαμινοΜιχαΣγουροΜπουτάρη αλλιώς είμαστε προδότες και συνωμότες! Είμαστε "Πόντιοι Πιλάτοι" και ιντριγκαδόροι που δεν επιλέγουμε τα παιδιά του ΔΝΤ και του Μνημονίου..
Για την υπηρεσία του Συγκροτήματος προς την Πατρίδα η Εθνική Τράπεζα έδειξε όλη τη γαλαντομία της...
Σε αυτό τον τόπο φαίνεται πως δεν υπάρχει ίχνος ντροπής. Ευτυχώς που ο λαός θα πάει να τους ψηφίσει την Κυριακή για να συνεχίσουν ατιμώρητοι το πάρτυ τους...



Διαβάζω στο sarotiko

Πως η Εθνική Τράπεζα έδωσε το φιλί της ζωής στο ΔΟΛ

Να πώς ο Ψυχάρης άλλαξε τη στάση του υπέρ του ΠΑΣΟΚ και του Παπανδρέου… Η Εθνική του έδωσε ανάσα ζωής Ήθελε δάνειο από την Πειραιώς, ήθελε 100 εκατ. από την ΑΤΕ, τελικά έδωσε λύση σκανδαλωδώς η Εθνική Τράπεζα.

Θέλουμε να δώσετε προσοχή στο δημοσίευμα γιατί είναι κάτι που έχει περάσει στα ψιλά των εφημερίδων και φυσικά έχει αποσιωποιηθεί από όλα τα μέσα ενημέρωσης…

Είναι γνωστό ότι ο ΔΟΛ του κ. Ψυχάρη είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Η εταιρεία δεν μπορεί να πάρει δάνειο από κανέναν. Μπροστά σε αυτή λοιπόν την κατάσταση η Εθνική Τράπεζα επέλεξε σκανδαλωδώς, κατά τη γνώμη μας, να δώσει ανάσα ζωής στο ΒΗΜΑ και τα ΝΕΑ.

Τι ακριβώς όμως έκανε η Εθνική Τράπεζα και πού είναι το σκάνδαλο; Η Εθνική τράπεζα αγόρασε το μέγαρο που στεγάζεται ο ΔΟΛ στο ποσό των 26 εκατ. ευρώ!!! Το ακίνητο το είχε αγοράσει η εταιρεία του ΔΟΛ επί Λαμπράκη με 12 εκατ. ευρώ. Η τράπεζα με τα λεφτά του ελληνικού λαού το αγόρασε στη διπλάσια τιμή σε μία περίοδο που τα ακίνητα έχουν πτώση έως και 30%. Και το σκάνδαλο δεν σταματά εδώ. Η Εθνική αγόρασε το ακίνητο και έναντι ενός ενοικίου αφήνει τις εφημερίδες του ΔΟΛ να συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους στο κτήριο – μέγαρο της Μιχαλακοπούλου.

Αν αυτό φίλοι μου δεν είναι σκάνδαλο της Εθνικής Τράπεζας, τότε ποιανού είναι; Σε ποιανού το σπίτι ή την επιχείρηση θα έκανε το ίδιο η Εθνική Τράπεζα; Σε ποιανού το σπίτι ή την επιχείρηση θα αγόραζε η τράπεζα το ακίνητο στην διπλάσια τιμή; Προσέξτε, και να σε αφήσει να … … μείνεις και μέσα!

Κύριοι της Εθνικής Τράπεζας, τα χρήματα που διαχειρίζεστε είναι χρήματα των καταθετών και του ελληνικού λαού. Κανένα δικαίωμα δεν έχετε να τα σκορπάτε σύμφωνα με τις επιταγές που σας δίνει η εκάστοτε πολιτική εξουσία. Θα λογοδοτήσετε όταν έρθει η ώρα μπροστά στον ελληνικό λαό και τη δικαιοσύνη. Δεν μπορείτε να παίζετε τα παιχνίδια σας στις δικές μας πλάτες.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Η αγάπη δεν πρέπει να πονάει...

...κι όμως μια στις τέσσερις γυναίκες βιώνει τη βία από το σύζυγο ή το σύντροφό της...


Με τον τίτλο Αθέατη Βία και υπότιτλο Η αγάπη δεν πρέπει να πονάει, κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός το βιβλίο της δικηγόρου Στεφανίας Σουλή. Η συγγραφέας, έχοντας εργαστεί ως νομική σύμβουλος στο Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας καθώς και στο Συμβουλευτικό Κέντρο για Θέματα Βίας Κατά των Γυναικών του Πειραιά, μετουσιώνει την εμπειρία της σε ένα εγχειρίδιο, δυστυχώς εξαιρετικά χρήσιμο για τις σημερινές Ελληνίδες.... Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου συζητήσαμε μαζί της γι' αυτά τα θέματα που συνήθως μένουν στο σκοτάδι. Πίσω από τις κλειστές πόρτες...

Λέτε πως «η αγάπη δεν πρέπει να πονάει»... Πονάει όμως η αγάπη στην Ελλάδα; Τι λένε τα στοιχεία σχετικά με την ενδοοικογενειακή βία;
H ενδοοικογενειακή βία είναι ένα κοινωνικό, διαταξικό φαινόμενο, με παγκόσμια διάσταση . Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε στις 21/9/2010 πανευρωπαϊκή δημοσκόπηση της Κομισιόν (Ευρωβαρόμετρο) , ένας στους τέσσερις Έλληνες (25%) γνωρίζει μία τουλάχιστον περίπτωση γυναίκας στο φιλικό και οικογενειακό του κύκλο που έχει υπάρξει θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Το ίδιο ποσοστό εμφανίζουν και οι πολίτες των 27 κοινοτικών χωρών. Σύμφωνα με την ανωτέρω έρευνα , το ποσοστό των γυναικών που βιώνουν βία στη συντροφική ή συζυγική σχέση στην Ελλάδα ανέρχεται στο 25% .

Πόσο αυτά τα στοιχεία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα –αφού όντως αυτή η βία είναι αθέατη;
Η ενδοοικογενειακή βία είναι αθέατη βία αφού οι περισσότερες βιαιοπραγίες διαπράττονται πίσω από κλειστές πόρτες και χωρίς μάρτυρες . Η πλειονότητα των γυναικών –θύματα , λόγω των αισθημάτων ντροπής , ενοχής αλλά και φόβου που νοιώθουν , κρύβουν την κατάστασή τους . Είναι αδύνατο να υπολογίσουμε ακριβώς πόσες γυναίκες είναι θύματα καθότι ελάχιστες καταγγέλλουν το βίαιο σύντροφο ή αναζητούν βοήθεια σε υποστηρικτικές υπηρεσίες .

Πώς μπορούν να προστατευθούν οι γυναίκες από τα πρώτα στάδια της σχέσης;
Οι γυναίκες θα πρέπει να μάθουν να στηρίζονται στις προσωπικές τους δυνάμεις και να μην ανέχονται τον υποβιβασμό , την ταπείνωση και τον εξευτελισμό στην συμπεριφορά του βίαιου συντρόφου . Κακοποίηση δεν είναι μόνο η σωματική βία αλλά και η λεκτική / ψυχολογική βία . Οι γυναίκες θα πρέπει να μάθουν να μην σωπαίνουν αλλά να ενημερώνουν άμεσα τους συγγενείς και τους φίλους τους για τη βίαιη συμπεριφορά του συντρόφου τους. Είναι πολύ σημαντικό η γυναίκα να έχει ανθρώπους γύρω της που τη νοιάζονται και της συμπαρίστανται. Και όσα περισσότερα γνωρίζουν τόσο καλύτερα θα μπορέσουν να τη βοηθήσουν.


Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο Δρόμο.
Για απευθείας επικοινωνία με τη συγγραφέα μπορείτε να επισκεφθείτε το προσωπικό της ιστολόγιο: http://atheativia.psichogios.gr/
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Τα πενήντα, οι αριστερές Κοκκινοσκουφίτσες και ο Λύκος που θα συνεχίσει το ...έργο του!

...το τρένο του χρόνου περνά βιαστικά... τζάμια που θολώνουν συνεχώς από τη βροχή των δεκαετιών και τα μάτια που δεν βέπουν πια καλά... τουλάχιστον η μηχανή του είναι πάντα κόκκινη...
...λίγο πριν την Τιθορέα βγάζω τη μηχανή και τραβάω το αποτύπωμα του χρόνου... και γίνομαι ο "άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν"...


...μόλις μπήκα στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μου... Για την ακρίβεια αυτό θα συμβεί στις 14.45... Δεν ξέρω πότε θα συνέλθω από το σοκ ή αν θα αφαιρέσω από το βιογραφικό μου την ημερομηνία γέννησης!

Διαβάζω και πάλι:
...Την εποχή που είναι νέος, κανείς δεν ξέρει ότι είναι νέος. Θα το μάθει αργότερα μεγαλώνοντας: θα ξέρει ότι υπήρξε χωρίς να έχει μάθει πότε ήταν.
Διότι τα νιάτα είναι μια επινόηση των γηρατειών.
Σε αντίθεση με το πραγματικό που χάνεται όταν το ονοματίζουμε, τα νιάτα δεν υπάρχουν παρά μόνο μέσω των λέξεων που επικαλείται κανείς για αν τα περιγράψει.
Ούτως ειπείν, δεν γίνονται κατανοητά παρά μόνο όταν δεν υπάρχουν, στο αρνητικό τους, ως τίτλος απουσίας. Να μην καπνίζεις πια, να μην πίνεις πια, να μην τρέχεις πια αν μην ερωτεύεσαι, τόσοι ευνουχισμοί που μας αποστραγγίζουν, σταγόνα σταγόνα, για να μας προετοιμάσουν καλύτερα για το θάνατο αυτού που υπήρξε η ζωή...

Pierre Rey Συναντήσεις με τον Λακάν

...μαζί με τη χώρα περνάει κρίση και ο υπογράφων...
...Και ο περίγυρος δεν είναι καθόλου ιδανικός... Φτάσαμε ως εδώ για να βλέπουμε τις άθλιες φυσιογνωμίες του Λοβέρδου, του Ρέππα, του Χρυσοχοϊδη και των άλλων υπαλλήλων του ΔΝΤ, να μας λένε πως κέρδισαν τις εκλογές αφού έχασαν μόλις 1.100.000 ψήφους σε ένα χρόνο!
Με σύνολο αποχής και άκυρων -λευκών που άγγιξε το 50%, πήραν ένα ποσοστό που επί του συνόλου των ψηφοφόρων δεν φθάνει ούτε το 15%. Αυτό ερμηνεύεται ως... συναίνεση του λαού για τα μέτρα και το Μνημόνιο!
Από την άλλη πλευρά πολλοί καμαρώνουν για το αποτέλεσμα:
-Όσοι έκαναν αποχή επειδή έγιναν ...πολλοί. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως χωρίς να το καταλάβουν ψήφισαν... ΔΝΤ. Έτσι το ερμήνευσε ο Γιωργάκης ο Πινόκιος!
Όσο για την Αριστερά, τι να πει κανείς;
-Το ΚΚΕ χαίρεται για την (όντως) μεγάλη άνοδό του... Δεν νιώθουν καθόλου υπόλογοι για το γεγονός ότι αν στην Περιφέρεια Αττικής, είχαν επιλέξει τις συνεργασίες με επικεφαλής κάποιο πρόσωπο κοινής αποδοχής, σήμερα θα είχε ανατραπεί πλήρως το σκηνικό με την Αριστερά ναδιοικεί τη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας; Με τη στάση του το ΚΚΕ φρόντισε να μην πέσει η Κυβέρνηση και να συνεχίσει το... "έργο" της.
Τσίπρας και ο Συνασπισμός φαίνεται πως ζουν σε άλλη χώρα. Αλλιώς δεν εξηγείται πως το 6% του Μητρόπουλου θεωρείται επιτυχία της γραμμής "σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο". Ούτε τα χαμηλότατα ποσοστά σε όλες τις Περιφέρειες καθώς και ο διχασμός στη Στερεά...
ΑΝΤΑΡΣΥΑ μοιάζει να μην μπορεί να διαχειριστεί την επιτυχία της. Οι εκπρόσωποί της εμφανίζονται όχι σα να έχουν το 1,5- 2%, αλλά το 15-20%! Πολύ φοβάμαι ότι θα έχουμε "μικρομεγαλισμούς".
-Η πλευρά Αλαβάνου μάλλον προσγειώθηκε απότομα και το αποτέλεσμα φαίνεται πως τουλάχιστον κάτι τη δίδαξε (είναι οι μόνοι που παραδέχτηκαν αποτυχία)
-Άλλες κινήσεις που καλούσαν σε αποχή επιχαίρουν για τη... δικαίωση της γραμμής τους...
-Τη Δημοκρατική Αριστερά που πρόσφερε σωτήρια βοήθεια στο ΠΑΣΟΚ και την Κυβέρνηση του ΔΝΤ, νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς να την εντάσσει πλεόν στην... Αριστερά. Πραγματικά τραγικοί άνθρωποι. Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στάθηκαν πολύτιμοι βοηθοί του Γιωργάκη με Καμίνηδες και Μπουτάρηδες...


Εκεί που υπήρξαν κινήματα, που έγινε δουλειά, που οι αποφάσεις λήφθηκαν από τη βάση, υπήρξαν πράγματι επιτυχίες, πολύ εύθραυστες όμως...

Μα τι λέω πάλι; Έφτασα στα πενήντα για να βλέπω την Αριστερά να μη μπορεί να σταθεί στοιχειωδώς στο ύψος των περιστάσεων, η μάζα των πολιτών να επιλέγει τον εύκολο δρόμο της αποχής και της αδράνειας...
Απορώ με όλους αυτούς που χαϊδεύουν την αποχή και τη θεωρούν διαμαρτυρία. Κατανοώ (χωρίς να συμφωνώ) αυτούς που δρουν στο χώρο τους, αλλά απέιχαν από τις εκλογές.
Αλλά μου φαίνεται εξωφρενική η στάση αυτών που προτίμησαν να μην πανε στην κάλπη γιατί είναι "όλοι ίδιοι"...
Όλοι αυτοί είναι "ιδιώτες" και όχι "πολίτες". Έχουν δράσει άραγε ποτέ; Έχουν κάνει το παραμικρό για να φτιάξουν οτιδήποτε που να μην αφορά την αυτού Εξοχότητα τον.. εαυτό τους; Οι "νέοι που διαμαρτύρονται" μου φαίνεται ιδεολόγημα. Αυτό που σκέφτονται οι περισσότεροι είναι το "εγώ ελπίζω να τη βολέψω"... Η ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης είναι καταλυτική και ισοπεδωτική...

...αστική ιδεολογία... Μια νέκρα που κουβαλάμε όλοι μέσα μας!

Ωστόσο "ας υποθέσουμε πως δεν φτάσαμε στα όρια της σιγής κι ας τραγουδήσουμε".

Εξακολουθώ να πιστεύω -παρ΄ όλα αυτά- το μότο των 18 μου χρόνων:
ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ

ΥΓ. Είχαν γραφτεί αυτές οι γραμμές, όταν μου ήρθε μια όμορφη αφιέρωση:
Χρόνια πολλά, που κυλούν δίχως ο χρόνος να τα σκορπά. Χωρίς αυτό το πάλι, το κλείσιμο, το φοβάμαι, δίχως το χρώμα το γκρι

Προσυπογράφω και ελπίζω...