Διακοπές!

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Θεσσαλονικώτικη παραζάλη, ομιλίες και... Σύνταγμα



Μετά από πέντε μέρες στη Θεσσαλονίκη γύρισα σε ...παραζάλη. Πολλά και ενδιαφέροντα συνέβησαν στο πλαίσιο μιας σειράς σεμιναρίων για την εκπαίδευση των μεταναστών. Την Πέμπτη οι Θεσσαλονικείς μας τρέλαναν αφού τσίκνιζαν από άκρη σε άκρη από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Στη φωτογραφία ένα γκρουπ δικηγόρων, δικαστών (!) και εφοριακών ψήνει κάπου κοντά στα δικαστήρια!

...Περισσότερα προσεχώς...

Σας δίνω τίτλους: Σεμινάριο, διαδηλώσεις, Μαραβέγιας, Καφωδείο, θάλασσα, φιλοξενία, Μοδιάνο, Αγορά, Ζωγραφιές καινούργιοι φίλοι...

Προς το παρόν το απόγευμα στου Παπάγου μιλάω για το παιδί και τις εξετάσεις (ώρα 6.30μμ)/ 1ο Λύκειο, μαζί με τη Θεοδοσία Καραγιάννη και αύριο πάμε όλοι Σύνταγμα:

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Ναζί, ναρκωτικά και... βωξίτης


Ακόμη κι εγώ που νομίζω ότι γνωρίζω τα όσα γίνονται στη Φωκίδα, έμεινα άναυδος με αυτά που διάβασα! Η ανάρτηση από το Δελφικό Μέλλον, είναι αποκαλυπτική και ανατριχιαστική.

Όταν "βροντούσε ο Όλυμπος και άστραφτε η Γκιώνα" κάποιοι άλλοι έκαναν "μπίζνες" με τα στρατεύματα Κατοχής...

Διαβάζοντας το κείμενο που ακολουθεί κατάλαβα γιατί εξαφανίστηκε από το προσκήνιο ο μοναδικός βουλευτής της Φωκίδας που είχε υψώσει το ανάστημα του και είχε λειτουργήσει πραγματικά ως βουλευτής ....Φωκίδας! Ο Κώστας Μπακογιάννης (ΠΑΣΟΚ)

Διαβάστε και αναρωτηθείτε για λίγο ποιοί μας κυβερνούν... Στο Δελφικό Μέλλον μπορείτε να βρείτε πλούτο στοιχείων πέρα από τη συγκεκριμένη ανάρτηση:

Φωκίδα. Και τότε φτωχή και σήμερα φτωχή και όλοι ξέρουν το γιατί

Ποιος είπε πως δεν ήξερε; Όλοι οι Αρμόδιοι ξέρανε ,όλοι ξέρουν, απλά τώρα το έμαθε και ο πολύς ο κόσμος, αυτοί που την πληρώνουν τόσα χρόνια, και έτσι άρχισε το τέλος τους.
Πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που κυκλοφόρησαν τελευταία, αποδεικνύουν το μέγεθος του διαχρονικού σκανδάλου στον τόπο μας και εξηγούν πολλά «μυστήρια» της νεότερης ιστορίας του τόπου. Γιατί η φτώχεια, γιατί τέτοια προκλητική αγνόηση Νόμων και Πολιτείας από Ιδιώτες και Αιρετούς, γιατί τέτοια πολυκομματική συγκάλυψη, γιατί το ΠΑΣΟΚ Φωκίδας (τουλάχιστον) «έφαγε» τον Κο Μπακογιάννη το 1984, παρά τις ικανότητες που όλοι του αναγνώριζαν και το έργο που είχε προσφέρει στο Κόμμα, γιατί οι τοπικές κομματικές οργανώσεις «αποβάλουν» όποιον εγείρει θέμα μεταλλείων στην περιοχή (άρα προκύπτει και το γιατί τελικά κυριαρχούν οι «φίλοι» των εξορύξεων σε όλες τις κομματικές και διοικητικές βαθμίδες) κ.λπ. Απ’ότι φαίνεται επίσης ,έρχεται από πολύ παλιά αυτή η ιστορία, από την εποχή της Γερμανικής κατοχής και των Ναζί και ακόμα παλιότερα.
Τα Πρακτικά της Βουλής έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, και ακόμα και εάν μέσα της έχουν φωλιάσει ανίκανοι ή μισθοφόροι οικονομικών συμφερόντων, είναι σίγουρα λάθος να λέει οποιοσδήποτε ότι είναι όλοι ίδιοι. Αυτό προκύπτει και από την ιστορία αυτή. Ο λόγος γίνεται για τα Πρακτικά συνεδρίασης της Βουλής των Ελλήνων το 1984 τα οποία παρατίθενται όπως κυκλοφόρησαν .
Για την διευκόλυνση της ανάγνωσης ,ακολουθεί μία περιληπτική αναφορά.
Έχει κατατεθεί στην Βουλή μαζί με όλα τα άλλα και μία τροπολογία που αφορά την δυνατότητα ανανέωσης της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων βωξίτη στην Φωκίδα.. Ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Φωκίδας Κος Μπακογιάννης διαφωνεί και του δίνεται ο λόγος. Καταθέτει Μισθωτήριο συμβόλαιο από το Ελληνικό Δημόσιο προς την Εταιρεία Α.Ε. Βωξίτες Παρνασσού, στο κείμενο του οποίου περιλαμβάνονται και ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία.
Εκπρόσωπος της Α.Ε. Βωξίτες Παρνασσού ο Κος Ηλίας Ηλιόπουλος.
Στις 5-6-1941 , η Α.Ε. Βωξίτες Παρνασσού πούλησε στην Γερμανική Εταιρεία HANSA LEICHTMETALL AKTIEN GESELSAFT τα μεταλλευτικά δικαιώματα βωξίτη στη περιοχή μαζί με όλα τα σχετικά κινητά και ακίνητα στοιχεία.
Όλα αυτά, περάσανε στο Ελληνικό Δημόσιο με τον Νόμο 1530/29-10-1950 σαν «εχθρική περιουσία» .
Στις 24-1951, η Α.Ε. Βωξίτες Παρνασσού καταθέτουν αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου και ζητάνε να ακυρωθούν τα συμβόλαια πώλησης του 1941 γιατί έγιναν κάτω από άσκηση ψυχολογικής βίας, οπότε όλα αυτά να περιέλθουν και πάλι στην ιδιοκτησία τους και όχι στο Ελληνικό Δημόσιο.
Στις 5-5-1951, η Α.Ε. Βωξίτες Παρνασσού συμβιβάζεται με το Ελληνικό Δημόσιο , παραιτείται της αγωγής του 1951 ,αναγνωρίζει ότι όλα τα προαναφερόμενα του ανήκουν και συμφωνεί να τα μισθώσει προς εκμετάλλευση.
Στο Κεφάλαιο Α του Συμβολαίου ,αναφέρεται ως αρχική Διάρκεια Μίσθωσης τα 5 χρόνια , με δυνατότητα της εταιρίας να τα ανανεώνει μονομερώς ,χωρίς όμως να ξεπεράσει η συνολική διάρκεια τα 30 χρόνια .
Επικαλούμενος τα ποιο πάνω, ο Κος Μπακογιάννης ζητά να καταργηθεί η παράγραφος της τροπολογίας που έχει κατατεθεί στην Βουλή, σύμφωνα με την οποία δίνεται η δυνατότητα παράτασης το δικαιώματος εκμετάλλευσης έως το 2026 (από το 1984 !). Αυτό το αποκαλεί πολύ μεγάλο σκάνδαλο, επικαλούμενος ότι αυτό το μετάλλευμα είναι το μόνο μετάλλευμα στρατηγικής σημασίας που διαθέτει η χώρα, διατυπώνοντας την ερώτηση «Τι θα απομείνει Κε Υπουργέ μετά το 2026;».
Στην συνέχεια, προκειμένου να υποδείξει το ποιος ήταν ο Κος Ηλιόπουλος, καταθέτει στη Βουλή των Ελλήνων το κεφάλαιο 5 «Ο ΒΑΡΩΝΟΣ» του βιβλίου «ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ» (THE MURDERERS) του HARRY J. ANSLΙNGER ,στο οποίο αναφέρεται αναλυτικά η ιστορία του Ηλία Ηλιόπουλου ως έμπορος ναρκωτικών ,όπλων κ.λπ.




Στη συνέχεια στα πρακτικά αναφέρεται σύντομη αλλά σημαντική αναφορά στο ποιος είναι ο συγγραφέας, καθώς και όλο το κεφάλαιο στην αρχική γλώσσα (Αγγλικά) και σε μετάφραση.
Πολύ αποκαλυπτικά τα στοιχεία που περιέχονται σε αυτά τα Πρακτικά ,εάν και δυστυχώς δεν κυκλοφόρησαν όλα προκειμένου να σας τα παραθέσουμε. Πολλές απορίες Μετά τον Κο Μπακογιάννη παίρνει τον λόγο ο Κος Κράτσας της ΝΔ που διαφωνεί με τον Κο Μπακογιάννη και παραθέτει τα επιχειρήματά του τα οποία παρουσιάζουν πολύ ενδιαφέρον γιατί είναι ολόιδια με τα σημερινά .
Σαν να μη πέρασε μια μέρα για την Φωκίδα. Τότε εποχή ανάπτυξης ,σήμερα εποχή κρίσης, και τότε ανάγκη είχε η περιοχή και σήμερα το ίδιο, και τότε υποχωρούσαν όλοι για χατίρι της εταιρίας και την κάλυπταν και σήμερα το ίδιο ,και τότε ελεύθερη κινήσεων και Νόμων ήταν η εταιρία και σήμερα το ίδιο, και τότε φτωχή ήταν η Φωκίδα και σήμερα , 26 χρόνια μετά ,το ίδιο. Και ένας προβληματισμός, πόσα τέτοια χρόνια θέλει ακόμα η Φωκίδα ;"

Τα όσα γράφονται δεν είναι προϊόντα κάποιας νοσηρής φαντασίας, ούτε "συνωμοσιολογία". Στο μπλογκ παρατίθενται τα πρακτικά της συζήτησης στη Βουλή. Μπορείτε να τα διαβάσετε και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα...

Εδώ βίντεο για τον Harry J. Anslinger και τη μάχη κατά των ναρκωτικών...

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ανομία με λαχτάρα να σε νοιάζομαι!



Η εφημερίδα Δρόμος έκλεισε πια ένα χρόνο ζωής. Από την πρώτη στιγμή βρέθηκα μαζί σε αυτό το εγχείρημα, που νομίζω αξίζει όλο και περισσότεροι να το αγκαλιάσουμε...
Στο φύλλο του Σαββάτου, στη στήλη Με Κόντρα τον καιρό, έγραψα το κείμενο που ακολουθεί:


Ένα χρόνο στο… Δρόμο!
«Ανομία με λαχτάρα να σε νοιάζομαι!»


…μπήκα κι εγώ στο καράβι, σ’ αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε μέσα σε θάλασσα κυματισμένη. Δεν ξέρω τι και πόσα καταφέραμε όλοι εμείς που μαζευτήκαμε σε αυτές τις σελίδες που διαβάζετε κάθε Σάββατο. Ξέρω ότι μια ανεξάρτητη φωνή στο χώρο της ενημέρωσης ήταν και είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ!

Πρέπει να δυναμώσουν οι φωνές απέναντι στη γκρίζα προπαγάνδα, που κακά τα ψέματα, φαίνεται πως πετυχαίνει το στόχο της. Καλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης το… ΛάΟΣ, στο 46% η δημοτικότητα του Καρατζαφέρη, ο Δημοκρατικοαριστερός Συνήγορος Καμίνης, δίνει βήμα στη Χρυσή Αυγή… Η κοινωνία ανακαλύπτει πως για τα προβλήματα της φταίνε οι… μετανάστες. Ζητάει φράχτες και απελάσεις…

«…Τώρα τελευταία παρατηρώ με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση αρθρογράφους ως ο κ. Μανδραβέλης, να εντρυφούν σε θέματα "πυρήνος" της ευνομίας και τάξης των κοινωνιών. Λίγα μόλις χρόνια πριν η αφιονισμένη με τις αριστερίστικες ιδεοληψίες κοινωνία των καταναλωτών θα ήταν αδιανόητο να ενσκύψει σε αυτές ή έστω να τις αφουγκραστεί…» (σχόλιο αναγνώστη της Καθημερινής)

Ανακαλύπτω έντρομος πως πάσχω (κύριε… Πάσχο) από αριστερίστικες ιδεοληψίες και ανοίγω κι εγώ την Αληθινή Απολογία του Σωκράτη

... σκοπός των νόμων δεν είναι να τιμωρούνε τους φταίχτες, μα τους αδικημένους και να μποδίζουνε τους κλεμμένους να κλέψουνε κι αυτοί. Νόμος θα πει θέληση των δυνατών και αδυναμία των άβουλων...

Πόσα αυτιά είναι ακόμη ανοιχτά για ν’ ακούσουν αυτά τα λόγια που μας έρχονται από το 1932; Πολύ λιγότερα απ’ όσα θα θέλαμε. Απ’ όσα θα έπρεπε…

Και πώς να γίνεις χίλια κομμάτια;

Πώς να είσαι ταυτόχρονα εκεί που καταστρέφεται η Γκιώνα, εκεί που τα σχολεία κλείνουν, σε κινητοποίηση για τα εισιτήρια, στη συναυλία για τους μετανάστες, στις μάχες της Κερατέας, στη διαδήλωση των Συμβασιούχων; Πώς να διαμαρτυρηθείς για την άθλια κατάσταση στην οποία βυθίζουν την υγεία; Πώς να εκφράσεις την αηδία σου για όλους αυτούς τους Λοβέρδους, του Ρέππες και τις Διαμαντοπούλες;

Καταλήγω να παραφράζω στίχους από τραγούδια του Τόλη Γκερέκου:

Όλη η χώρα διαλυμένη
σαν καμπάνα ραγισμένη
ούτε υγεία, ούτε παιδεία παν και τα λεωφορεία
πριν η Τρόικα μας πουλήσει
προσπαθώ να βρω μια λύση
ανομία ανομία ανομία


Βυθισμένος στην αριστερίστικη ιδεοληψία μου θυμάμαι πως και ο Σκάι που σηκώνει το λάβαρο κατά της ανομίας -όπως όλα τα ιδιωτικά κανάλια- εκπέμπει παρανόμως. Θυμάμαι ότι ο 9,84 που όλοι παινεύουν για την «ελεύθερη ραδιοφωνία», παράνομα ξεκίνησε κι αυτός. Αποφασίζω λοιπόν να ταχθώ τελικά κι εγώ εναντίον της ανομίας, ελπίζοντας πως από αύριο θα κλείσουν τα ιδιωτικά κανάλια και ο πολύς κύριος Ρέππας θα τους επιβάλλει ένα τσουχτερό πρόστιμο. Σαν του Τόλη…


Κώστας Στοφόρος

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Πως να "διαβάζουμε" το παιδί

Όχι, δεν το πάμε σε κανέναν παπά να μας το "διαβάσει"! Μιλάμε για το καθημερινό διάβασμα του σχολείου, που πιστέψτε με, ό,τι κι αν λένε δυστυχώς η παρουσία και η ενίσχυση του παιδιού από εμάς τους γονείς είναι απαραίτητη...


Δεν είναι τυχαίο ότι με θέματα που αφορούν στο διάβασμα και στη στήριξη του παιδιού στο καθημερινό διάβασμα και στις εξετάσεις θα μιλήσω δυο φορές μέσα στο επόμενο διάστημα.

Τη Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου (6.30 μμ)καλεσμένος μαζί με τη σχολική ψυχολόγο Θεοδοσία Καραγιάννη από το Σύλλογο Γονέων & Κηδεμόνων του 1ου Λυκείου Παπάγου (Κύπρου 4 & Ιωνίας)

Το Σάββατο 19 Μαρτίου στο Βιβλιοπωλείο Φλωράς στο Μαρούσι. Εκεί θα βρεθώ πάλι μαζί με τη Θεοδοσία Καραγιάννη, αλλά και με την εκπαιδευτικό Κατερίνα Παγουρτζή. Θέμα μας: Εκπαιδεύουμε χωρίς να παιδεύουμε και να… παιδευόμαστε - Πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά στο σχολείο

Θα είναι το δεύτερο μιας σειράς τριών σεμιναρίων με θέματα από τη σειρά των 3 βιβλίων μου Το Ημερολόγιο Ενός Πατέρα, αλλά και των 20 σεφ.
Το Σάββατο 12 Μαρτίου θα μιλήσουμε για Διατροφή μαζί με την Τίνα Αντωνίου (Διαιτολόγο- Διατροφολόγο Μέλος της Επιστημονικής Ομάδας Διατροφή & του Ινστιτούτου Διατροφικών Μελετών & Ερευνών) και με τον Κυριάκο Μελά (Executive Chef, Ιδρυτή της 1ης Μαγειρικής Σχολής για παιδιά –Kids Cooking Club)
Ο Κύκλος θα κλείσει στις 2 Απριλίου με το θέμα "Ποιός μεγαλώνει το παιδί" με τη συνεργασία της σχολικής ψυχολόγου Μαρίας Σιμπερά.

Όλα ξεκινούν στις 13:00. Η είσοδος είναι ελεύθερη. Για κρατήσεις θέσεων και πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στα βιβλιοπωλεία Φλωράς: Μαρούσι 210 8066377 Μιλτιάδου 16 & Ρόδου, 3 λεπτά από τον σταθμό ΗΣΑΠ Αμαρουσίου.



Ας πάρουμε όμως μια γεύση... διαβάσματος στις απρακάτω γραμμές που γράφτηκαν με τη βοήθεια της Θεοδοσίας Καραγιάννη.

Πότε με φωνές, πότε με τη χαλαρότητα της απελπισίας. Πότε με εξονυχιστικό έλεγχο και πότε με παράδοση «άνευ όρων», οι γονείς προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους στο ακανθώδες θέμα που ονομάζεται μελέτη του παιδιού.
Δεν ξέρω πραγματικά αν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο από το «τρίγωνο του διαβόλου» ήτοι τη σχέση «παιδί- σχολείο- γονείς».
Θα έλεγα λοιπόν, όλοι μαζί, τώρα που ακόμη τα πράγματα δεν έχουν δυσκολέψει και έχουμε τη δυνατότητα να τα αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα και έγκαιρα να σκεφτούμε σοβαρά πάνω στο θέμα: Τι σημαίνει ακριβώς «διαβάζω το παιδί»; Μέχρι που μπορούμε να το βοηθήσουμε χωρίς να καταλήξουμε να υποκαταστήσουμε τη δική του δουλειά;
Πώς θα παραμείνουμε ήρεμοι, αλλά όχι απαθείς; Πώς θα θέσουμε τα όρια;
Καμιά απάντηση δεν είναι εύκολη και αυτονόητη. Και ο τρόπος που εισπράττουν τα παιδιά τις παρεμβάσεις και τις απαιτήσεις των γονιών μπορεί να μας εκπλήξει. Διότι και τα παιδιά μας θέλουν «ισορροπιστές».
Ενώ από τη μια θέλουν να μην τα πιέζουμε, από την άλλη είναι έτοιμα να μας κατηγορήσουν στην πρώτη ευκαιρία για το αντίθετο!
Τι να κάνουμε λοιπόν;

Στον ειδικό

Και τι δεν έχουν δει τα μάτια των σχολικών ψυχολόγων. Έτσι και η Θεοδοσία Καραγιάννη δεν εκπλήσσεται καθόλου με το θέμα και τα ερωτήματά μου. Μου ετοιμάζει μια μακριά λίστα, που μάλλον θα πρέπει να αποστηθίσω και να ανακαλώ σε όλες τις δύσκολες περιστάσεις.
Τα θέματα του σχολείου και ειδικά το θέμα της μελέτης στο σπίτι αποτελεί συχνή αιτία συγκρούσεων μεταξύ γονιού-παιδιού, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνουν οι μεταξύ τους σχέσεις αλλά και η σχέση του παιδιού με τη μάθηση. Τι, λοιπόν, μπορεί να κάνει ο γονιός όταν επιβλέπει τη μελέτη του παιδιού στο σπίτι;
Το σημαντικότερο είναι να ξεκαθαρίσει μέσα του αλλά και στο παιδί ότι : καθήκον του παιδιού είναι να διαβάζει και καθήκον του γονιού να επιβλέπει. Αυτό κατά κανέναν τρόπο δεν σημαίνει ότι ο γονιός ευθύνεται για το διάβασμα του παιδιού ή –ακόμη χειρότερα- ότι πρέπει αυτός να κάνει αυτός τις σχολικές εργασίες του παιδιού.
Μέσα στις ευθύνες του γονιού όταν το παιδί είναι μικρό είναι και να οργανώσει τον τόπο και το χρόνο μελέτης, εξασφαλίζοντας στο παιδί έναν κατάλληλο χώρο διαβάσματος με τον σωστό φωτισμό, τα απαραίτητα εποπτικά μέσα και με …ησυχία –ειδικά αν υπάρχουν μικρότερα αδέλφια προσχολικής ηλικίας. Στην οργάνωση εντάσσεται και η συζήτηση για το χρόνο μελέτης και τα όρια του. Πρέπει να είμαστε αυστηροί, αλλά όχι άτεγκτοι!
Πρέπει να επιτρέπουμε στο παιδί να σηκώνεται και να ξεμουδιάζει από την καρέκλα και να του υπενθυμίζουμε να μην καμπουριάζει. Αναγκαία είναι βεβαίως και τα συχνά διαλείμματα.
Όπως συμβαίνει και με όλα τα υπόλοιπα που αφορούν στην ανατροφή του παιδιού καθοριστικό ρόλο παίζει και στο ζήτημα του διαβάσματος η ενθάρρυνση. Μπορεί ο γονιός να υπογραμμίζει ή να σημειώνει τα θετικά σημεία στα γραπτά του παιδιού ή να του τα λέει.
Πρέπει να μην είμαστε ανυπόμονοι και να δώσουμε το χρόνο και την απαραίτητη βοήθεια στο παιδί ώστε να μάθει ποιο στιλ διαβάσματος θα είναι πιο λειτουργικό για το ίδιο. Μπορούν να δοκιμαστούν διάφορα εναλλακτικά στιλ μελέτης μέχρι να καταλήξουμε στο πιο λειτουργικό.



Τα πριν, τα “in” και τα… μην!

Μην περιμένετε να γυρίσει το παιδί από το σχολείο, να ριχτεί στη μελέτη και να σηκωθεί από το γραφείο του με τα μαθήματα τελειωμένα και βαθιά εντυπωμένα στον εγκέφαλό του. Κάτι τέτοιο είναι ανθρωπίνως αδύνατον!
Η μελέτη πρέπει να ξεκινά αφού πρώτα το παιδί χαλαρώσει για λίγο και υπάρξει επικοινωνία. Το παιδί μπορεί να διηγηθεί πώς πέρασε στο σχολείο και ο γονιός πώς πέρασε τη μέρα του. Έτσι, το παιδί εκτονώνεται και συνεργάζεται καλύτερα.
Σε πιο πρακτικό επίπεδο ακολουθούν αυτά που πρέπει και δεν πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να βοηθήσουμε το παιδί στο διάβασμα του:

Δεν πρέπει εμείς να εξετάζουμε το πρόγραμμα του παιδιού, ούτε να φτιάχνουμε «αντ’ αυτού» τη τσάντα του. Είναι δικό του καθήκον να ξέρει το εβδομαδιαίο πρόγραμμα μαθημάτων και να ετοιμάζει την τσάντα του.
Με τον ίδιο τρόπο δεν θα κάνουμε εμείς τις έρευνες και τις εργασίες που του ανατίθενται. Πρέπει να του δείξουμε πηγές από όπου μπορεί να αναζητά τις επιπλέον πληροφορίες που ζητά ο εκπαιδευτικός (π.χ. τη βιογραφία κάποιου συγγραφέα) και να του δείξει πώς να τις χρησιμοποιεί .
Σημαντικό είναι να βοηθήσουμε το παιδί να οργανώσει μια ατζέντα με τα τηλέφωνα των συμμαθητών του και να απαιτήσουμε από το ίδιο το παιδί να παίρνει τηλέφωνο όταν είναι απαραίτητο (π.χ. όταν έχει λείψει από το σχολείο). Δεν υπάρχει κανείς λόγος να παίξουμε το ρόλο του… γραμματέα του!
Μπορούμε είτε σε ανύποπτο χρόνο ή παίρνοντας παράδειγμα από κάποιο συγκεκριμένο μάθημα να συζητήσουμε με το παιδί τη χρησιμότητα κάθε μαθήματος (π.χ. γιατί μαθαίνουμε ανάγνωση/ αρχαία/ μαθηματικά/ οικιακή οικονομία κτλ.) Βεβαίως δεν πρέπει μείς αν προσπαθούμε να μάθουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που διδάσκει ο δάσκαλος, γιατί έτσι μπερδεύουμε το παιδί. Αντίθετα μπορούμε να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις του προσθέτοντας πράγματα που γνωρίζουμε, μιλώντας για κάποια δική μας εμπειρία, δίνοντάς του να διαβάσει κα΄τι επιπλέον κλπ.
Στη πράξη μπορούμε να το βοηθήσουμε να μάθει να χρησιμοποιεί τα όργανα μελέτης από το μολύβι και το χάρακα, μέχρι το μοιρογνωμόνιο και από το ψαλίδι μέχρι το χάρτη και τα σχολικά βοηθήματα. Από την εποχή που ήμασταν εμείς θυμόμαστε πιθανότατα κάποιες μνημονικές τεχνικές ή τεχνικές αυτοελέγχου που μπορούμε να το βοηθήσουμε να αναπτύξει

Τι δεν πρέπει να κάνουμε;

-Να κουράζουμε το παιδί με πολλά λόγια και «κηρύγματα». Αντιθέτως πρέπει να του δίνουμε σύντομες και σαφείς οδηγίες
-Να συγκρίνουμε τη σχολική επίδοση του παιδιού με τα αδέρφια ή τους φίλους του παιδιού
-Να επικεντρωνόμαστε στην ποσότητα αντί για την ποιότητα και την ακρίβεια της δουλειάς του παιδιού και λιγότερο στην ποσότητα
-Να χρησιμοποιούμε σωματικές ποινές, γιατί το παιδί συνδέει τη μάθηση με την τιμωρία και τα αρνητικά συναισθήματα



Τι πρέπει να κάνουμε;

-Να αποδεχόμαστε τους «περιορισμούς» και τις ιδιαιτερότητες του παιδιού μας
-Να ξεκουραζόμαστε οι ίδιοι για να πάρουμε δυνάμεις και αντέχουμε αργότερα
-Να αυξάνουμε το ενδιαφέρον του παιδιού για τη μάθηση & το βιβλίο ξεκινώντας ήδη από την προσχολική ηλικία με παραμύθια
-Να μετατρέπουμε τη διαδικασία της μελέτης σε ψυχαγωγία όταν το παιδί είναι στις πρώτες τάξεις
-Να ενθαρρύνουμε τη συνεργασία ανάμεσα στα αδέρφια
-Να κλείνουμε την τηλεόραση ή να παρακολουθούμε σε χαμηλή ένταση . Είναι πιο λειτουργικό, πάντως, να υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες που να ανοίγει η τηλεόραση.

Τέλος, μεγάλη σημασία έχει να εξετάσουμε πώς μιλά το παιδί για το σχολείο και τη μάθηση και να κάνουμε μαζί του συζητήσεις ή να μοιραστούμε μαζί του τα σχόλια που κάνει με τους συμμαθητές του.
Με αυτούς τους τρόπους και εμείς θα χαιρόμαστε και θα καμαρώνουμε το παιδί και το ίδιο μαθαίνει να αγαπά τη μάθηση αλλά και την εργασία γενικότερα.

Το βιβλίο για μια "ξεχασμένη" γενιά: Τη δική μας!

Κάναμε μια δυναμική εμφάνιση στη λογοτεχνία με τους Ανήλικους του Πέτρου Τατσόπουλου και μετά... εξαφανιστήκαμε! Είμαστε αυτή η παράξενη γενιά που έζησε την εφηβεία της στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τραγουδήσαμε από Βίκυ Λέανδρος μέχρι το πιο άγριο ροκ. Πατήσαμε μονίμως σε 2-3 βάρκες. Συνθλιβήκαμε κάτω από το βάρος της ακριβώς προηγούμενης "Γενιάς του Πολυτεχνείου". Πολιτικοποιηθήκαμε έντονα και "χτίσαμε" τις νεολαίες των κομμάτων. Φύγαμε αρκετά γρήγορα, αλλά μείναμε πολιτικοποιημένοι. Αν δείτε διάφορα γκάλοπ φαίνεται πως έχουμε τις πιο "προχωρημένες" απόψεις για τα κοινωνικά θέματα.
Πρωτομιλήσαμε για οικολογία, για φεμινισμό...
Παρ' όλα αυτά ποτέ δεν αποτελέσαμε πρόσφορο θέμα για τους λογοτέχνες μας. Το βλέμμα τους ήταν στραμμένο στο παρελθόν: Μικρά Ασία, Κατοχή, Εμφύλιος, Μετεμφυλιοπολεμικό Κράτος, Δικτατορία, Πολυτεχνείο και... τέλος!
Έτσι με ξεχωριστή χαρά πήρα στα χέρια μου το Νοματαίο του Βασίλη Κουνέλη



Επιτέλους! Μετά το Μαμά κι εγώ δεν σ' αγαπώ της Μαργαρίτας Φρανέλη, ένα βιβλίο που μιλάει αυθεντικά για... μας.
Ο Βασίλης, φίλος από παλιά, συνεργάτης στο περιοδικό Ακροβασία στο Χαλάνδρι, έβγαλε αυτό το πρώτο του μυθιστόρημα και κατάφερε πραγαμτικά να εκφράσει τον κόσμο μας. Ο περίγυρος, η πόλη, το χωριό όπου ακόμη οι μνήμες ήταν έντονες. Η εφηβεία μας. Η πολιτική ένταξη. Οι πρώτοι έρωτες.
Με μια χειμαρώδη, εξαιρετική γλώσσα ο Βασίλης με ταξίδεψε πίσω στο χρόνο, νιώθοντας επιτέλους ότι διαβάζω κάτι αυθεντικό πέρα ως πέρα. Κι ας είναι μυθιστόρημα!
Ένιωθα πως ήμουνα κι εγώ κάπου εκεί γύρω στη δράση... Κάπου πιο πέρα στο φεστιβάλ, σε κάποια ρεματιά κι εγώ να χάνομαι σε φιλιά κι αγκαλιές, να ταξιδεύω στο χωριό, να μαθαίνω να αγαπάω τη γη και τους ανθρώπους.
Στην Αρκαδία ο Νοματαίος, στη Φωκίδα εγώ...

Σήμερα το βράδυ το βιβλίο παρουσιάζεται στο ...φυσικό του χώρο, στο Χαλάνδρι, στον Ευριπίδη στη Στοά, στις 7 το βράδυ... Ακόμη κι αν δεν καταφέρω να είμαι εκεί, θα είμαι κάπου πιο δίπλα. Όπως στο Νοματαίο!



Υπάρχει κι ένα τραγούδι που κάπως προσεγγίζει αυτά που θα ήθελα ακόμη να σας πω για τη γενιά μας. Ακούστε το από το Νίκο Πορτοκάλογλου, αφού...υπάρχει λόγος!



ΥΓ. Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Βασίλη Κουνέλη, μπορείτε να διαβάσετε (εκτός απροόπτου) στο Δρόμο του Σαββάτου...

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Η Ανθισμένη Αμυγδαλιά και η Κερατέα...

Αφιερωμένο στα Θηρία Ενήμερα του Κόκκινου 105,5, για την αμυγδαλιά και για την Κερατέα



...Ήθελα να μιλήσω για τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Μα έχω ένα κόμπο στο λαιμό... Μετανιώνω...
Ακούω το πρωί στο ραδιόφωνο για τη γυναίκα που απέβαλε στην Κερατέα. Είδε τα δυο μικρά παιδιά της να μην μπορούν να αναπνεύσουν από τα δακρυγόνα, μέσα στο σπίτι τους! Έπαθε σοκ... Η είδηση "πνίγηκε" χθες. Δεν υπάρχει για τους κροκόδειλους των ΜΜΕ...
Που να μιλάω τώρα για ανθισμένες αμυγδαλιές...
Κι όμως ο αγώνας και γι' αυτές τις αμυγδαλιές γίνεται...

Κι έτσι λέω όχι! Δεν θα μας ισοπεδώσουν. Δεν θα νεκρώσουν ό,τι υπάρχει μέσα μας! Η νέα χούντα που ζούμε στις μέρες μας έχει τη δύναμη να παρεμβαίνει όχι μόνο σε όσα λέμε, αλλά σε όσα σκεφτόμαστε. Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι...

Κυριακή μεσημέρι λοιπόν, είμαστε στο αυτοκίνητο και περνάμε από ένα μικρό δρομάκι του Χαλανδρίου. Βλέπουμε την πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά. Γυρίζω χαρούμενος στα δυο μικρά να τους πω για τις αμυγδαλιές και το τραγούδι τους που έγραψε ο Δροσίνης.
Δεν θυμάμαι καλά την ιστορία που έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο
Ζούσε λέει ο Γεώργιος Δροσίνης στην Πλάκα και είχε έναν όμορφο κήπο με δυο αμυγδαλιές, κοντά η μια στην άλλη. Εκείνη τη μέρα είχαν έρθει να τον επισκεφθούν δυο ξαδερφούλες του: Η Κάκια και η Δροσίνα. Έπαιζαν στον κήπο, όταν η μια από τις μικρές πιάστηκε από τους δυο κορμούς, κούνησε τα δέντρα και σκεπάστηκε από τα πέταλα των λουλουδιών. Ο ποιητής, βλέποντας τη σκηνή από το παράθυρό του έγραψε τους πρώτους στίχους, που μέσα σε λίγα λεπτά έγιναν ποιήμα και αργότερα η πιο δημοφιλής Αθηναϊκή Καντάδα σε μουσική Γεωργίου Κωστή...


Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.


Προσέξτε τη λεπτή μελαγχολία που περνά τους στίχους. Προσπαθούσα να εξηγήσω στην κόρη μου για τα άσπρα μαλλιά. Δύσκολο να καταλάβει... Ούτε εμείς το καταλαβαίναμε κάποτε...
Το πρωί της Τρίτης άκουσα το τραγούδι στα Θηρία Ενήμερα. Και σκέφτηκα τις συμπτώσεις που συμβαίνουν... Από τους ίδιους άκουσα σήμερα και την είδηση για την Κερατέα, αν και το υπαινίχθηκαν και οι κάτοικοι στην εκπομπή του Λαζόπουλου...
Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτή η Κατοχική ιστορία με τα ΜΑΤ, τους ΔίΕς και τα Χημικά. Κάποτε πρέπει κι όλοι εμείς οι γονείς να σκεφτούμε πως τα παιδιά μας έχουν δικαίωμα στη ζωή και στις ανθισμένες αμυγδαλιές.
Πως οι ηλικιωμένοι θέλουν ξεκούραση και φροντίδα κι όχι να δουλεύουν μέχρι τον τάφο...
Όταν όλη αυτή η συμμορία των Παπουτσήδων, των Πάγκαλων, των Πεταλωτήδων και των άλλων παχύδερμων "πάρουν πόδι", φοβάμαι πως ούτε τις αμυγδαλιές δεν θ' αφήσουν... Θα τις έχουν "αξιοποιήσει"...
Όπως είπε χθες και ο Λαζόπουλος, όταν ο σύντροφός σου σε χτυπάει ολημερίς, δεν τον κρατάς μέχρι να βρεις άλλον καλύτερο. Απλά τον διώχνεις εδώ και τώρα!

Μια γιορτή και ένας (από τους πολλούς) εθνηλίθιος!


Από χθες που μου ήρθαν κάτι φωτογραφίες από την Κεφαλονιά, κάθομαι και σκέφτομαι... Βλέπω αυτά τα πρόσωπα των μεταναστών, των "ξένων" που χαμογελάνε, που μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό στο πρόγραμμα Οδυσσέας και ανλογίζομαι πως να φαίνονται όλα ετούτα στους κατ' επάγγελμα ρατσιστές...
Χθες ας πούμε το τμήμα μιας εμπνευσμένης δασκάλας γιόρτασε του Αγίου Βαλεντίνου. 11 διαφορετικές γλώσσες κατέληξαν σε ένα "πολυπολιτισμικό"... γλέντι!

Μετά σκέφτομαι αυτούς που λένε "λαθρομετανάστες"... Ακούω τον υπουργό υγείας να κυλάει ολοένα στις θέσεις της ακορδεξίας και να προσπαθεί να ενισχύσει με κάθε τρόπο την ξενοφοβία:
"Βόμβα λοιμώξεων" οι απεργοί πείνας μετανάστες...

Ξεφυλλίζω μετά το εξαιρετικό Πλαθολόγιο Λέξεων του Λύο Καλοβυρνά και βρίσκω τις απαντήσεις μου. Όταν εγώ εθνεσιάζομαι, ο υπουργός βουτά στην εθνηλιθιότητα...

Εθνηλίθιος
Αυτός που πιστεύει ότι η Ελλάδα και ο ελληνικός τρόπος ζωής κινδυνεύουν λόγω της έλευσης ξένων στη χώρα μας. Τέσσερις χιλιάδες χρόνια αδιάκοπτης ιστορίας και προσμίξεων με άλλους λαούς και πολιτισμούς έχουν αποδείξει πέρα πάσης αμφιβολίας ότι η Ελλάδα κινδυνεύει μόνο από τους Έλληνες και τη μεγαλομανία μας.

Εθνεσιάζομαι
Χαίρομαι που η χώρα μου επιτέλους γίνεται πολυπολιτισμική και στο δρόμο ακούω άλλες γλώσσες, μυρίζω φαγητά άλλων λαών και είμαι κομμάτι αυτής της πανδαισίας αποχρώσεων δέρματος, γλωσσών, γεύσεων και τρόπων ζωής, επειδή ξέρω ότι έτσι ο ελληνικός πολιτισμός εμπλουτίζεται παρά φτωχαίνει.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Ναι στον Βάρναλη, όχι στον Βαλεντίνο!!!


Σαν σήμερα, το 1884 στο Μπούργκας (Πύργο) της Βουλγαρίας γεννήθηκε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες και διανοητές. Ο Κώστας Βάρναλης.
Αντί του ψευδεπίγραφου "Αγίου των ερωτευμένων" (τι δουλειά έχει η εκκλησία με τον έρωτα;) προτιμώ λοιπόν να του αφιερώσω τη σημερινή μέρα...

Πριν από λίγο καιρό στο Δρόμο, με αφορμή τη νέα έκδοση του Λαού των Μουνούχων, είχαμε μια συζήτηση με τον καθηγητή Βασίλη Αλεξίου. Από εκεί αντιγράφω:


Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι έχει αξία να διαβάζουμε, σήμερα, Βάρναλη;

Ο Βάρναλης νομίζω πως είναι μια μοναδική, εντελώς ιδιόρρυθμη και ιδιόμελη περίπτωση, στη νεοελληνική λογοτεχνία. Εξοπλισμένος ο ίδιος με μια στέρεα θεωρητική και αισθητική σκευή και έχοντας μια βαθιά γνώση των αντιφάσεων του ποιητικού πράττειν, συλλαμβάνει ταυτόχρονα τα όρια και τις δυνατότητες της λογοτεχνίας, στο πλαίσιο του συγκεκριμένου κοινωνικού καταμερισμού εργασίας. Στην πραγματικότητα, είναι ο πρώτος νεοέλληνας λογοτέχνης που ξυστρίζει, για να παραφράσω μια ρήση του Βάλτερ Μπένγιαμιν, το σώμα της λογοτεχνικής γραφής κόντρα στα «νερά» του και διεκδικεί το δικαίωμα και τη δυνατότητα μιας λογοτεχνίας, η οποία θα παρεμβαίνει ως κοινωνική πρακτική, ως δημόσιος λόγος, ως αισθητική της αντίστασης και ως αντίσταση στην επίσημη αισθητική της κυριαρχίας, αμφισβητώντας έτσι τον κατεστημένο καταμερισμό εργασίας ανάμεσα στους ποικίλους σχηματισμούς λόγου. Και, μάλιστα, αυτή η προσπάθεια γίνεται σχεδόν «εκτός έδρας», δηλαδή χωρίς να υπάρχει μια εγκαθιδρυμένη παράδοση, μια λιγότερο ή περισσότερο συγκροτημένη «γλώσσα», παρά μόνο μια μπουκωμένη με καταπίεση σιωπή, ρινίσματα απόκρυφου καρναβαλικού γέλιου και λιγοστά θραύσματα ετερολογίας. Αυτή την αξία και δραστικότητα της βαρναλικής γραφής φαίνεται να κατανόησαν περισσότερο οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι, οι οποίοι διέγνωσαν ευκρινώς αυτή την άκρως «ενοχλητική», βέβηλη καρναβαλική διάσταση του έργου του και τον απέπεμψαν, μετά το σάλο που ξεσήκωσε το Φως που Καίει, από τη δημόσια εκπαίδευση, τιμωρώντας τον, όπως γράφει ειρωνικά ο ίδιος ο Βάρναλης στα Φιλολογικά Απομνημονεύματά του, «ως δημόσιο υπάλληλο, ενώ είχε φταίξει ως ποιητής».





Να πω ότι συμπτωματικά χθες το πρωί είχα πάρει στα χέρια μου την Αληθινή απολογία του Σωκράτη, ένα συγκλονιστικό και ανατριχιαστικά επίκαιρο κείμενο, που γράφτηκε το 1932...

Από εκεί αντιγράφω λίγα λόγια -την καλύτερη απάντηση για όσους βαφτίζουν την αντίσταση "ανομία":

"...Κι εγώ σας λέω: Μοναχ' αν παραβαίνατε το νόμο, δε θα μ' αδικούσατε! Γιατί σκοπός των νόμων δεν είναι να τιμωρούνε τους φταίχτες, μα τους αδικημένους και να μποδίζουνε τους κλεμένους να κλέψουνε κι αυτοί. Νόμος θα πει θέληση των δυνατών και αδυναμία των άβουλων..."

"Ο κυρίαρχος λαός θα είσαστε εσείς! Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε. Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της λεφτεριάς σας..."

"Αλίμονο στον αφτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών"

"...(ο πολιτικός) με τέτοιο δυνατό χέρι βαστάει το τιμόνι του Καραβιού. Μας αγαπάει και γίνεται θυσία για μας! Για χατίρι μας βουτάει το δημόσιο ταμείο. Για να δίνει σε μας. Και για χατίρι μας τσλαπατάει τους νόμους, για να μας σώζει.... Κι αν παράδινε το στρατό στους οχτρούς κι αν τους πουλούσε τα κάστρα κι αν έφεβγε πρώτος πρώτος, ποιός θα μπορούσε να τον κατηγορήσει; Αφτός είταν ο Δημόσιος Κατήγορος!"


Ο Στρατής Τσίρκας (δεξιά) με τον Κώστα Βάρναλη (κέντρο) και τον κριτικό Μ. Μ. Παπαϊωάννου (αριστερά).

...και η Μπαλλάντα του κυρ -Μέντιου με τη μοναδική φωνή του Νίκου Ξυλούρη



...και απαγγελία από τον Κώστα Βάρναλη

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Σάββατο: Ο μπαμπάς έχει νεύρα!



Ο θυμός και τα νεύρα πάντα έχουν μια αιτία, σπανίως όμως σημαντική
Βενιαμίν Φραγκλίνος

Saturday day... fever!

Το Σάββατο μιας δύσκολης εβδομάδας. Ελπίζοντας σε λίγη ξεκούραση και χαλάρωση. Άλλες όμως οι βουλές των γονέων, άλλα δε τα παιδιά κελεύουν. Μη μου πείτε πως δεν ξέρετε τι θα πει κελεύουν. Ή δεν έχετε παιδιά, ή δεν έχετε πάει ακόμη στο…γυμνάσιο. Τότε θα ξέρατε πως κελεύουν θα πει ορίζουν. Κι αν δεν το ξέρατε θα το μαθαίνατε ένα Σάββατο στις 8.30 το πρωί, θέλοντας και μη!
Γιατί ναι! Τα δυο μικρά ξύπνησαν στις 7.30 το πρωί του Σαββάτου. Παρά τα όσα έχω διακηρύξει και γράψει για τα τηλεοπτικά προγράμματα και για τον έλεγχο που πρέπει να έχουν οι γονείς, σηκώθηκα σε κατάσταση υπνοβάτη, άνοιξα τη «συσκευή του διαβόλου», έβαλα στην τύχη κάποιο από τα παιδικά προγράμματα και… αποσύρθηκα. Ούτε πρωινό, ούτε τίποτα. Και τηλεθέαση ανεξέλεγκτη. Δεν με ένοιαζε τίποτα!
Μου πήρε λίγα λεπτά για να βυθιστώ και πάλι σε έναν γλυκό ύπνο. Μέχρι και όνειρο έβλεπα. Ήμουνα, λέει…
-Όχι!
-Ναι!
-Όοοοοχι!!!
-Ναιαιαιαιαιαιαιαι!!!!!!!!
-Δεν το βλέπω είναι αγορίστικο….
Ήχοι αντικειμένων που εκτοξεύονται
-Άσε με….
-Δεν μπορεί να κοιμηθεί πια κανείς σε αυτό το σπίτιιιιιιιι;
Η δυνατή φωνή στα όρια της κραυγής δεν είναι ούτε του μπαμπά, ούτε της μαμάς. Είναι ο Μεγάλος. Η αλήθεια είναι πως έχει τα δίκια του. Κάθε μέρα ξύπνημα στις 7 παρά 20, διάβασμα μέχρι τελικής πτώσεως καθημερινά…. Η πρώτη γυμνασίου που σας έλεγα στην αρχή! Θα ήθελε να ξυπνήσει αργότερα, αλλά…
Ο ύπνος και τα όνειρα για μαμά και μπαμπά τελείωσαν. Σηκωνόμαστε να αναλάβουμε δράση. Το νερό στο βραστήρα θα ζεσταθεί και θα ξαναζεσταθεί πολλές φορές μέχρι να φτάσουμε να πιούμε στα όρθια έναν καφέ. Και είναι Σάββατο!
Μερικές φορές μένω ψύχραιμος και προσπαθώ να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων: Ξυπνάς πρωί; Έχεις όλη τη μέρα δική σου. Περισσότερες ώρες με τα παιδιά. Δεν θα βρεις ουρά στο φούρνο. Θα διαβάσεις τη Σαββατιάτικη εφημερίδα σου και μετά θα πας στην παιδική βιβλιοθήκη για την παράσταση. Θα …
Αραδιάζω αυτά και άλλα επιχειρήματα μέσα μου, αλλά τίποτα δεν πιάνει.
Έχω νεύρα!
Ο καφές χλιαρός. Ενημερώνομαι πως ο Μεγάλος θα περάσει το Σαββατοκύριακο σε ένα φίλο του και πρέπει μέχρι το μεσημέρι να έχει διαβάσει τα πάντα για τη Δευτέρα, αλλά και για την Τρίτη, γιατί…
Τα μικρά αφού μας ξύπνησαν έχουν ηρεμήσει και παίζουν σαν αγγελούδια. Αυτό για κάποιο λόγο με εκνευρίζει πιο πολύ!
Ο Μεγάλος όμως, «θέλει να δει κάτι στην τηλεόραση».
Δεν τον αφήνω να συνεχίσει:
-Αν δεν την κλείσεις τώρα, δεν θα πας πουθενά. Θα μείνεις μέσα όλο το Σαββατοκύριακο! Πήγαινε να διαβάσεις αμέσως! Πάμε μαζί. Που είναι το πρόγραμμά σου;
Με ακολουθεί μουρμουρίζοντας και διαμαρτυρόμενος.
Τα «λαμπάκια» μου αναβοσβήνουν με ταχύτητα.
-Θέλω να με βοηθήσεις στα Αρχαία, έχουμε και Όμηρο και στα Νέα πρέπει αν γράψουμε τι αισθάνεται ο…
Οι καθηγητές για κάποιο λόγο ακατανόητο θεωρούν πως αφού έχουν τα παιδιά το Σαββατοκύριακο, θα πρέπει να τους βάλουν διπλή και τριπλή δουλειά, αλλά και επαναλήψεις για διαγωνίσματα. Συνηθίζουν μάλιστα να το κάνουν ταυτόχρονα.
Αγνοώντας τα νεύρα μου!!!
Το διάβασμα γίνεται Βατερλό. Οι φωνές μας πρέπει να διαπέρασαν όλα τα πατώματα. -Για πες τις τρεις πόλεις που ίδρυσαν οι Φοίνικες (το έχω μόλις πει, αλλά ο Μεγάλος κοιτάζει αλλού)
Ξέρει φυσικά μόνο τη μία! Του λέω τις άλλες δυο με φωνές, χτυπάω το βιβλίο στο γραφείο και αποχωρώ. Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η γιαγιά που λέει να μην πιέζουμε τα παιδιά (μήπως έχει βάλει μικρόφωνα στο σπίτι;) Απαντάω παγερά και μετά από δυο τρεις μονολεκτικές απαντήσεις κλείνω το τηλέφωνο.
Τα μικρά τραβολογούν ένα κουτί που έχει μέσα μία τσίχλα. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν να την παραχωρήσει στον άλλο, ούτε να τη μοιραστούν. Σε ήρεμη φάση θα βρίσκαμε λύση. Τελικά βάζω τις φωνές…
Όλη πια η οικογένεια είναι εναντίον μου!
Μετά από λίγα λεπτά, είμαι ακόμη κι εγώ εναντίον μου!

Ένοχος! Στην πυρά!

Τι να κάνω τώρα;

Έχω χτυπήσει πόρτες, έχω μιλήσει άσχημα. Όλοι με αποφεύγουν σαν μίασμα.
Πρέπει να ηρεμήσω! Τι να κάνω; Την ώρα που χρειάζεσαι συμβουλές δεν είναι κανείς εκεί γύρω να σου τις δώσει. Προσπαθώ να ανακαλέσω γνώσεις:

-Βαθιές ανάσες και μετράμε ως το δέκα κάθε φορά. Ξεφυσάμε….
Όντως είναι χαλαρωτικό.
Τι άλλο να κάνω; Παίρνω ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία για γονείς το Τι θέλετε αλήθεια για τα παιδιά σας; του Γουαίην Ντύερ και διαβάζω: «... Το παιδί που βλέπει τις πράξεις του να αντιμετωπίζονται με ξεσπάσματα οργής μαθαίνει να κατηγορεί κάποιον άλλον γι’ αυτές και σύντομα γίνεται το είδος του ανθρώπου που ψάχνει πάντα μια εξωτερική δικαιολογία για να εξηγήσει γιατί τα πράγματα δεν πήγαν καλά...»

Γίνομαι ακόμη πιο χάλια…

Θυμάμαι πως οι ειδικοί προτείνουν μια βόλτα. Λέω στην συσπειρωμένη εναντίον μου οικογένεια πως πάω να πάρω εφημερίδα. Αδιαφορούν πλήρως!
Διαλέγω το ψιλικατζίδικο που βρίσκεται κανένα εικοσάλεπτο μακριά. Περπατάω και όσο περπατάω τα νεύρα φεύγουν. Εντυπωσιακό. Οι τύψεις όμως με κατακλύζουν. Παίρνω δωράκια για όλους. Όλα τα απαγορευμένα (γλειφιτζούρια, τσίχλες κα). Πάω και στο βίντεο κλαμπ και παίρνω DVD. Ένα για τον καθένα …
Γυρίζω σπίτι και σιγά –σιγά η ηρεμία επανέρχεται. Γιατί όμως έπρεπε να περάσουμε όλη αυτή τη διαδικασία για να βρεθούμε εκεί που θα έπρεπε να είμαστε από την αρχή;
Ο Μάρκ Τουέιν έγραφε πως «ο θυμός είναι ένα οξύ που καταστρέφει περισσότερο το δοχείο που το περιέχει, παρά οτιδήποτε στο οποίο πέφτει επάνω». Και κάπως έτσι είναι. Ας μην το παρακάνουμε και στις τύψεις. Ο θυμός είναι ένα απολύτως φυσιολογικό συναίσθημα, αρκεί αν μην ξεπερνά κάποια όρια. Και ασφαλώς είναι καλύτερο να τον εκφράζουμε παρά να τον «καταπίνουμε». Γιατί τότε μας δηλητηριάζει χειρότερα!
Μερικοί ειδικοί λένε πως καλό θα ήταν να είχαμε στο σπίτι ένα «σάκο του μποξ» κι όποτε έχουμε νεύρα, να ξεσπάμε πάνω του!
Άλλοι πάλι λένε πως θα πρέπει να ηρεμούμε επαναλαμβάνοντας κάποια φράση στον εαυτό μας όπως «ηρέμησε τώρα» ή να φεύγουμε μακριά χρησιμοποιώντας τη φαντασία μας. Το είχα δοκιμάσει κάποτε ξαπλωμένος στον καναπέ και «ταξιδεύοντας» σε λίμνες και ποτάμια….
Το χιούμορ (όχι ο σαρκασμός) μπορεί να σας βγάλει επίσης από τη δυσάρεστη κατάσταση. Όλα έχουν και την αστεία πλευρά τους, που περιμένει να την ανακαλύψετε.



Για να μη φτάνετε στο απροχώρητο χαρίστε στον εαυτό σας ένα διάλειμμα εγκαίρως. Προειδοποιείστε π.χ. τα παιδιά πως «για τα επόμενα 15 λεπτά μη μου μιλήσετε εκτός κι αν πάρει φωτιά το σπίτι»Μην αρχίζετε συζητήσεις ή… διαβάσματα σε ακατάλληλες στιγμές, όπου είναι σίγουρη η άσχημη κατάληξη. Αν το παιδί δεν μάθει στις 8.30 τι θα πει «κελεύει» θα το μάθει στις 9.30. Και μάλλον γρηγορότερα.
Αποφεύγετε τις «κακοτοπιές». Αν το χάος στο δωμάτιο του παιδιού σας εκνευρίζει, δεν έχετε παρά να μην …κοιτάτε και να κλείσετε την πόρτα! Το σημαντικό είναι να μείνετε ήρεμος…

Κι αν όλα αυτά δεν σας φτάνουν σκεφτείτε απλά πως τίποτε δεν αξίζει τόσο ώστε να μεταφέρετε τους καυγάδες που δεν κάνατε αλλού μέσα στο σπίτι σας. Καλό θα ήταν να εκφράζετε τον θυμό σας σε αυτούς που πρέπει. Και μην ξεχνάτε: «Για κάθε ένα λεπτό που θυμώνετε χάνετε 60 δευτερόλεπτα χαράς»! (Ralph Waldo Emerson)

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Σημαντική ανακοίνωση: Νέες καταστροφές έρχονται στη Γκιώνα!

...σε λίγο αυτά τα τοπία θα είναι παρελθόν... Αν τους αφήσουμε!



ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΤΑ ΚΑΣΤΕΛΛΙΑ»
proodsyllogos@kastellia.gr

Δελτίο Τύπου

Ο Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια» εκφράζει την εντονότατη ανησυχία του για όσα συμβαίνουν στη Γκιώνα σε ότι αφορά τη συνεχή επέκταση της εκμετάλλευσης κοιτασμάτων βωξίτη στην περιοχή του Δημοτικού Διαμερίσματος Καστελλίων.

Λόγω της μέχρι σήμερα πρακτικής των μεταλλευτικών εταιρειών πλήθος ερωτημάτων αναδύονται βασανιστικά:

-Λαμβάνεται κάποια μέριμνα για την προστασία του περιβάλλοντος ή αυτή είναι από μηδαμινή έως ανύπαρκτη; Πραγματοποιείται, έστω και υποτυπώδης, αποκατάσταση στους χώρους επιφανειακής εξόρυξης;
-Προκαλούνται σοβαρές μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής;
-Λαμβάνεται υπ’ όψιν η προστασία των αρχαιολογικών χώρων της περιοχής κατά την εκτέλεση των εργασιών εξόρυξης;
-Υφίσταται κάποιο αντισταθμιστικό όφελος για το χωριό μας που για δεκαετίες πλήττεται από την περιβαλλοντική καταστροφή;
-Ποιο ήταν το κέρδος για το χωριό μας και την περιοχή από τη δράση της εταιρείας όλα αυτά τα χρόνια; Πόσες ευκαιρίες έχουν χαθεί;


Τα γεγονότα είναι προφανή. Σε βάθος χρόνου πολλών δεκαετιών μεταλλευτικής δραστηριότητας τα Καστέλλια υποβαθμίζονται και ερημώνουν διαρκώς, η δε Γκιώνα, εάν δεν μας γελούν τα μάτια μας, μετατρέπεται συνεχώς και σταθερά σε «κρανίου τόπο». Αρμαγεδδών!

Ο Σύλλογός μας απορρίπτει με τον κατηγορηματικότερο τρόπο την κάθε είδους συναλλαγή με αυτούς που χρόνια τώρα και συστηματικά καταστρέφουν την περιοχή μας. Ήρθε ο καιρός να αναζητήσουμε εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης που θα μας αποδεσμεύουν από τις μεταλλευτικές εταιρείες, οι οποίες με την πολιτική τους έχουν οδηγήσει ολόκληρη τη Φωκίδα σε θέση ουραγού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Καλούμε τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τους Συλλόγους του χωριού μας σε εγρήγορση και συστράτευση ώστε να αποτραπούν τα νέα καταστροφικά σχέδια.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

O Πρόεδρος Αθανάσιος Γραμματικός
Ο Γενικός Γραμματέας Παναγιώτης Παπανικολάου

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Ευχαριστώ, μπαμπά

Η Μαρία Δασκαλάκη* είναι μια από τους δέκα βραβευμένους συγγραφείς του διαγωνισμού διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας. Την ξεχωριστή ιστορία της θα έχετε την ευκαιρία να τη διαβάσετε σύντομα κι εσείς, αφού το βιβλίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες... Σήμερα η Μαρία μας έκανε ωστόσο μια ακόμη έκπληξη.. Ένα εξαιρετικό και συγκινητικό κείμενο για τον πατέρα της με τον τίτλο "Ευχαριστώ, μπαμπά", που δημοσιεύτηκε στο www.protagon.gr
Ομολογώ ότι σαν πατέρας πολύ θα ήθελα να ακούσω κάποτε τέτοια λόγια από τα παιδιά μου... Θα τα αξίζω άραγε;
...Μοιράζομαι μαζί σας όλο το κείμενο της Μαρίας και νομίζω πως θα δώσει την ευκαιρία σε παιδιά και γονείς να σκεφτείτε πολλά...




Ευχαριστώ, μπαμπά

Το γιατί σου έχω τόση μεγάλη αδυναμία, πατέρα, παλαιότερα δεν μπορούσα να το καταλάβω. Τώρα όμως ξέρω. Για όλα αυτά που μου έμαθες. Για όλα αυτά που κάναμε μαζί και σαν σε όνειρο πια τα θυμάμαι και χαμογελώ. Επειδή με έκανες να αγαπήσω τη μυθολογία. Μου διηγήθηκες χιλιάδες φορές για την Αργοναυτική εκστρατεία και τους άθλους του Ηρακλή. Ρίζωσαν μέσα μου αυτές οι ιστορίες. Ρίζωσε μέσα μου κι η αγάπη γι’ αυτές.

Επειδή με έκανες να αγαπήσω τα βιβλία. Καμάρωνες για την τεράστια ξύλινη βιβλιοθήκη που εντοίχισες στον τοίχο του δωματίου. Σαν καλός ερασιτέχνης μαραγκός, την έφτιαξες στην ταράτσα μας μόνος σου. Ράφι-ράφι. Με περηφάνια μου την έδειχνες. Με άφηνες να παίρνω όποιο βιβλίο σου ήθελα για να διαβάσω, ακόμη κι αν ήξερες πως δεν θα το καταλάβω, ακόμη κι αν ήξερες πως δεν ήταν για την ηλικία μου. Μέχρι και το ‘Κεφάλαιο’ του Μαρξ με άφησες να πάρω όταν ήμουνα δεκαπέντε χρόνων κι ας μην ξεκίνησα ποτέ να το διαβάζω. Και μόνο που κράτησα στα χέρια μου ένα «απαγορευμένο» για παιδιά βιβλίο, ένιωθα πολύ χαρούμενη.

Επειδή μ’ έμαθες να σέβομαι τα βιβλία. Μου τα έδινες και δε φοβόσουνα μην τα σκίσω, μην τα μουτζουρώσω. Με είχες μάθει πως ήτανε πολύτιμα και τα κρατούσα σαν ανεκτίμητους θησαυρούς. Μόνο καμιά φορά έγραφα στην πρώτη σελίδα το όνομά μου με τα αδέξια παιδικά μου γράμματα και μια καρδούλα δίπλα, μα ποτέ δε θύμωνες, επειδή ήξερες πως αυτός ήταν ο τρόπος μου για να σου εκφράσω ευγνωμοσύνη που εμπιστευόσουν τα πολύτιμά σου στα μικρά μου χέρια.

Επειδή κάθε Κυριακή, έπαιρνες από το χέρι και μένα και την Άννα μας και μας πήγαινες στο ζωολογικό κήπο της Όασης, να μας δείξεις τα άγρια ζώα. Πού τις σκεφτόσουνα, πατέρα, όλες εκείνες τις ιστορίες που μας έλεγες; Άλλη με την πονηρή αλεπού, άλλη με τον πεινασμένο λύκο, άλλη με το δυνατό γύπα, άλλη με τα αστεία μαϊμουδάκια, μα όλες κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα: τα ζώα δεν είναι φτιαγμένα για να ζούνε σε κλουβιά. Κι από τότε, μίσησα τα κάγκελα για πάντα.

Επειδή μου έμαθες τη λέξη που θα έπαιζε τον πιο σημαντικό ίσως ρόλο στη ζωή μου μεγαλώνοντας: τη λέξη ‘κοίτα’! Κι έμαθα έτσι να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Από τα πιο ασήμαντα, μέχρι τα πιο σοβαρά. Μου έμαθες να κοιτώ και να μη μένω μόνο εκεί που στέκεται το βλέμμα. Μου έμαθες πως καθετί στη φύση, όμορφο ή άσχημο, είναι χρήσιμο. Υπάρχει για κάποιο λόγο.

Επειδή μου έμαθες να περπατώ χωρίς να πρέπει οπωσδήποτε να φτάσω κάπου. Μου έμαθες να το κάνω απλώς και μόνο για να παρατηρώ τη φύση γύρω μου. Κι έπειτα, μου μίλαγες για όσα παρατηρούσαμε παρέα. Μπορούσες να φτιάξεις μια ολόκληρη ιστορία από ένα τοσοδά πετραδάκι που σου έδειξα στην πλατεία κάτω από το σπίτι μας. Κι αυτό, για να μου μάθεις πώς κάτι τόσο μικρό, μπορεί να είναι πολύ σημαντικό.

Επειδή καμιά φορά με έβαζες πίσω στην κόκκινη βέσπα σου, με έπαιρνες στο σχολείο μαζί σου και μ’ άφηνες να κάθομαι στην έδρα όταν εσύ παρέδιδες μάθημα. Επειδή μ’ έκανες να καταλάβω πόσο αγαπούσες τη δουλειά σου και πόσο σ’ αγαπούσαν οι μαθητές σου. Επειδή μ’ έμαθες πόσο σημαντική είναι η υπομονή στη ζωή και κάπως έτσι ανακάλυψα πόση υπομονή είχες κι εσύ ο ίδιος. Επειδή μου έμαθες όταν μου δίνουν κάτι να μη λέω μόνο «ευχαριστώ», αλλά να χαμογελώ κιόλας. Επειδή μου έμαθες να μη φοβάμαι να πω «συγγνώμη» και «σ’ αγαπάω». Επειδή μου έμαθες να κρίνω τους ανθρώπους βάσει χαρακτήρα κι όχι φυλής ή ιδιότητας.

Θυμάμαι τότε που στην πλατεία από κάτω είχαν κατασκηνώσει τσιγγάνοι και κάθε βράδυ άναβαν φωτιές, μαγείρευαν, χόρευαν και τραγουδούσαν. Μας πήρες από τα χέρια και μας κατέβασες βόλτα. Σου είπα πως φοβάμαι. Με τρόμαζαν αυτοί οι μαυριδεροί άνθρωποι με τα φανταχτερά ρούχα που έκαναν συνέχεια φασαρία. Εσύ χαμογέλασες και μας πήγες ως τα τσαντίρια που είχανε στήσει, για να τους γνωρίσουμε. Με το ζόρι σε ακολουθούσα κι εγώ και η Άννα μας, ενώ εσύ μας εξηγούσες για το πόσο διαφορετικά από μας ζούνε οι τσιγγάνοι και πόσο διαφορετικό πολιτισμό έχουνε. Κι ενώ τριγυρίζαμε αρκετή ώρα ανάμεσά τους –κρατώντας σου πάντα σφιχτά το χέρι- μας εξηγούσες πώς έπλεναν τα ρούχα τους στις σκάφες, για το περίεργο μαύρο τσουκάλι που είχανε στη φωτιά τους και για το πώς ζούσαν ελεύθεροι από τόπο σε τόπο. Οι τσιγγάνοι χαμογελούσαν. Κι εγώ δε φοβόμουνα πια.

Επειδή μου έμαθες πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε τρωτοί –ακόμα και εσύ. «Μπαμπά;», έτρεξα να σε υποδεχτώ ένα μεσημέρι στην εξώπορτα, μα εσύ δεν είχες ανέβει ακόμη τη σκάλα. «Γέρασε ο μπαμπάς!», μου απάντησες βαριανασαίνοντας όταν φάνηκες από τη στροφή, το βλέμμα μου καρφώθηκε στα δερμάτινα σανδάλια σου -που σημάδεψαν τη στιγμή και πλέον δε θα ξέχναγα ποτέ- κι έπειτα με πλάκωσε ολόκληρος ο ουρανός, επειδή ως τότε πίστευα πως ο δικός μου μπαμπάς ποτέ δεν έκλαιγε, ποτέ δεν αρρώσταινε και φυσικά ποτέ δε θα γερνούσε!

Επειδή μου έμαθες πως και οι μπαμπάδες κλαίνε όταν χάνουνε το δικό τους μπαμπά. Τότε σε είδα να κλαις πρώτη φορά. Στα δεκάξι μου χρόνια, που χάσαμε τον παππού. Εγώ δεν έκλαψα. Κι αν έκλαιγα, θα ήταν επειδή έβλεπα εσένα, πατέρα, να κλαις.

Επειδή μου έμαθες πως και οι μπαμπάδες αρρωσταίνουνε κι ας μην το λένε. Από την Άννα μας το έμαθα. Εγώ τριτοετής φοιτήτρια, μίλια μακριά σας, δε μου είχατε πει τίποτα. Εσύ στο νοσοκομείο, για μια «αφαίρεση χολής», όπως μου είχες πει, «επέμβαση ρουτίνας». Ποτέ δε μας είπατε τη λέξη «καρκίνος», μα και εγώ και η Άννα μας το είχαμε καταλάβει. Εκείνη μου τηλεφώνησε και μου είπε πως αύριο θα έμπαινες στο χειρουργείο, μα δεν ήθελες να το μάθω. «Κάνε σαν να μην το ξέρεις», μου είπε. Κι έτσι έκανα. «Μπαμπά μου, σ’ αγαπάω», σου είπα εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη στο τηλέφωνο, ξέροντας πως μπορεί και να ήταν η τελευταία φορά που στο έλεγα και μετά έκλαψα τόσο πολύ, επειδή κάθισα και μέτρησα πόσα χρόνια είχα να στο πω πριν από τότε –λες κι είχα ξεχάσει όλα όσα μου είχες μάθει… Και την ώρα, πατέρα, που η ζωή σου κρεμότανε από χειρουργικά νήματα, εγώ έδινα εξετάσεις στο μάθημα της «Στατιστικής», ενώ στο μυαλό μου έπαιζαν ένα σωρό πιθανότητες που καμιά σχέση βέβαια δεν είχαν με το μάθημα. Πιθανότητες που ίσως να άλλαζαν τη ζωή μου για πάντα. Τις ζωές όλων μας. Τέτοιου είδους πιθανότητες. Το θυμάμαι σαν τώρα κι ας κοντεύουν δέκα χρόνια από τότε… Αν και με τη Στατιστική, ανέκαθεν δεν τα πήγαινα καλά. Εξάλλου εκείνη τη μέρα, παρέδωσα λευκή κόλλα. Ολόλευκη.

Το γιατί σου έχω τόση μεγάλη αδυναμία, πατέρα, παλαιότερα δεν μπορούσα να το καταλάβω. Τώρα όμως ξέρω. Γιατί εκτός από όλα τα παραπάνω, μου έμαθες και κάτι ακόμα: να αντέχω όσα έρχονται, διότι «ουδέν κακό, αμιγές καλού». Επειδή με δίδαξες με τον καλύτερο τρόπο πως μπορεί κι εσύ να κλαις, μα όχι για πάντα. Μπορεί κι εσύ να αρρωσταίνεις, μα γίνεσαι καλά. Με δίδαξες με τον καλύτερο τρόπο πως κι εσύ γερνάς, όπως ακριβώς κι εγώ! Επειδή με έμαθες να βλέπω τον κόσμο γύρω μου με διαφορετικά μάτια. Και νιώθω τυχερή, μπαμπά μου, που τα ξέρω πια όλα αυτά. Σε ευχαριστώ! (συνοδεύεται από χαμόγελο)

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=5181

*Η Μαρία Δασκαλάκη γεννήθηκε το 1982 στο Ηράκλειο, Κρήτης. Είναι Αρχειονόμος- Βιβλιοθηκονόμος. Συντονίζει λογοτεχνικές ομάδες παιδιών, διδάσκει ζωγραφική και αρθρογραφεί στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ». Είναι μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, ενώ το 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα για παιδιά: «Το μυστικό της Ασπασίας». Το δεύτερο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ: «Μυστική αποστολή: το μυστήριο του καμένου δάσους»

Το βιβλίο του διαγωνισμού!



Δεν άντεχα! Ζήτησα από τους φίλους της Α/ Συνέχειας να μου στείλουν το εξώφυλλο που επιλέξαμε ανάμεσα σε διάφορες προτάσεις και το παρουσιάζω. Η χαρά όλων μας είναι μεγάλη. Οι δέκα βραβευμένες ιστορίες του Α Διαγωνισμού Διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας, είναι πραγματικά ξεχωριστές... Θα έχετε κι εσείς την ευκαιρία να το διαπιστώσετε συντόμως, αφού πια βαδίζουμε ολοταχώς για το τυπογραφείο!
Συνεργαζόμαστε με τις εκδόσεις Α/Συνέχεια και έτσι το βιβλίο θα φτάσει ...παντού.
Αξίζει να σημειώσω πως οι τέσσερις πίνακες του εξωφύλλου είναι έργα του Τριαντάφυλλου Ελευθερίου. Απεικονίζουν αερόστατα παραπέμποντας σε πασχαλινό έθιμο του χωριού μας.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, να υπενθυμίσω ότι ήδη ο Προοδευτικός Σύλλογος Τα Καστέλλια έχει προκηρύξει τον Β' Διαγωνισμό Διηγήματος...




ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ Β' ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ «ΣΤΕΛΙΟΣ ΞΕΦΛΟΥΔΑΣ»

O Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια» προκηρύσσει τον Β’ Διαγωνισμό Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας». Στόχοι του διαγωνισμού είναι να προβληθεί το έργο του Καστελλιώτη δημιουργού και παράλληλα να δοθεί η δυνατότητα ανάδειξης νέων συγγραφέων μέσα από το διήγημα και το γραπτό λόγο. Ο διαγωνισμός, απευθύνεται σε όσους μετέχουν της ελληνικής παιδείας και γράφουν στην ελληνική γλώσσα, ανεξαρτήτως τόπου διαμονής και εθνικότητας χωρίς όριο ηλικίας. Οι υποψήφιοι μπορούν να συμμετέχουν με ένα μόνο διήγημα το οποίο να μην έχει ποτέ δημοσιευθεί. Το καθένα, δεν πρέπει να ξεπερνά τις 3.000 λέξεις.
Ως θέμα του Β’ Διαγωνισμού επιλέγεται το Έγκλημα στο χωριό .
Τα δέκα πρώτα διηγήματα που θα ξεχωρίσουν, θα δημοσιευτούν σε ειδική Ανθολογία. Για την συγκεκριμένη έκδοση οι συγγραφείς παραχωρούν αυτοδίκαια στους οργανωτές τα πνευματικά τους δικαιώματα. Πέρα από τα τρία πρώτα βραβεία θα δοθεί το Ειδικό Βραβείο Γιώργης Χαλατσάς σε διήγημα που θα αναφέρεται στα Καστέλλια. Θα δοθούν ακόμη 12 έπαινοι.

Τα διηγήματα υποβάλλονται ταχυδρομικά με την ένδειξη
Για τον Β’ διαγωνισμό διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» ως ακολούθως:

Παραλήπτης
Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια»
Κτίριο Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών
Σίνα και Δαφνομήλη 1Α, ΑΘΗΝΑ 106 80


Διηγήματα παραλαμβάνονται από τις 15 Ιανουαρίου του 2011. Τελευταία ημέρα κατάθεσης ορίσθηκε η 30η Ιουνίου του 2011, με αποδεικτικό στοιχείο τη σφραγίδα του Ταχυδρομείου.

Τα διηγήματα υποβάλλονται δακτυλογραφημένα σε επτά (7) αντίτυπα. Κάτω απ’ τον τίτλο του διηγήματος αναγράφεται υποχρεωτικά ψευδώνυμο του συγγραφέα. Μέσα στο φάκελο αποστολής πρέπει να υπάρχει δεύτερος κλειστός φάκελος αλληλογραφίας, που εξωτερικά θα φέρει το ψευδώνυμο. Μέσα είναι τα πραγματικά στοιχεία όπως: όνομα, επώνυμο, πατρώνυμο, έτος και τόπος γέννησης, διεύθυνση μόνιμης κατοικίας, τηλέφωνα επικοινωνίας και ηλεκτρονική διεύθυνση (e-mail). Οι φάκελοι με τα πραγματικά στοιχεία θα ανοιχθούν μόνο στην περίπτωση διάκρισης του διηγήματος.
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και η βράβευση θα γίνει σε ειδική πανηγυρική εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί το Νοέμβριο στην Αθήνα.

Την Κριτική Επιτροπή αποτελούν:

-Σέργιος Γκάκας –σκηνοθέτης/ συγγραφέας
-Φαίδων Θεοφίλου –ποιητής/ πεζογράφος
-Κώστας Στοφόρος –δημοσιογράφος/ συγγραφέας
-Δημήτρης Χαλατσάς –δικηγόρος/ συγγραφέας
-Κατερίνα Χαραλαμποπούλου – αρχιτέκτονας/ νικήτρια Α’ Διαγωνισμού Διηγήματος

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Βοηθώντας το παιδί μας να πετάξει!



Ο Τρυφερούλης Μικροφτερούλης ή αυτό που ξεχνάνε οι γονείς…

«Μπαμπά! Μπαμπά! Κοίτα τι ζωγράφισα: Είσαι εσύ, η μαμά, ο Ίων, το Μωρό…» Έχω μόλις μπει στο σπίτι και δεν έχω προλάβει να πάρω ούτε ανάσα. Το Μωρό έρχεται τρέχοντας και πιάνεται από το πόδι μου γελώντας χαρούμενα, η Πριγκίπισσα μου δείχνει τη ζωγραφιά της με μπλε, κόκκινα, πράσινα και μαύρα χρώματα σε μια απολύτως «αφηρημένη» σύνθεση, και από μια πόρτα εμφανίζεται ο Μεγάλος, κρατώντας το διαγώνισμα των Μαθηματικών: «Πήρα 18 στα 20!»
Πρέπει να τα κάνω να νιώσουν περήφανα. Να μοιραστώ τη χαρά τους. Και κυρίως να μην προσπεράσω το Μωρό γιατί θα αρχίσει να κλαίει πως δεν του δίνω σημασία. Προσπαθώ να μιλήσω και τότε το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο τραπέζι: Το χαρτί αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από τον λογαριασμό της Πιστωτικής (κρύος ιδρώτας…)
1163,5 ευρώ. Ημερομηνία εξόφλησης λογαριασμού 9/3/2009.
Είναι 6 Μαρτίου. Που θα τα βρω; Να τα γεννήσω;
Η Αγία Τριάδα, «ομοούσιος και αχώριστος» με παρακολουθούσε μάλλον απογοητευμένη…
«Αγκαλιά!» αναφώνησε το Μωρό (που δεν είναι πια μωρό για να εξηγούμαστε)
«Να πλύνω τα χέρια μου πρώτα» (τι μαθήματα υγιεινής θα δώσουμε αλλιώς;)
«Αγκαλιά! Αγκαλιά! Αγκαλιαααααααααά!!!»

Βλέπω ένα αγόρι κλαίει/ σπαρακτικά θρηνεί/ σπάσε καρδιά μου… Μπαίνω στο μπάνιο και κλείνω την πόρτα. Το Μωρό φωνάζει απ’ έξω και τη χτυπάει:
«Πόρτα! Πόρτα! Πόρτα» (κατά το «Τόρα! Τόρα! Τόρα»)
Βγαίνω γρήγορα και τον παίρνω αγκαλιά. Σφίγγεται πάνω μου σαν κοάλα. Σα να γύρισα μετά από τριάντα χρόνια στην ξενιτιά.
Μέσα στο γενικό χαμό, ξέχασα να πω κάτι καλό στον Μεγάλο για την επιτυχία του στα Μαθηματικά. Ξέχασα να πω στη Πριγκίπισσα πόσο μου άρεσε η ζωγραφιά της και να κάνω πως αναγνωρίζω τα πρόσωπα που περιγράφει.
Λάθος!

Είμαι σίγουρος πως αν η Κόρη είχε κάνει κάποια αταξία και αν ο Μεγάλος είχε φέρει κανένα διαγώνισμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τότε θα εύρισκα τον τρόπο και το χρόνο για να κάνω τις παρατηρήσεις μου… Και συχνά σε έντονο ύφος, όπως όλοι που γυρίζουμε εκνευρισμένοι από την άψογη εξυπηρέτηση που μας επιφυλάσσει η ωραία μας πόλη …
Είναι εύκολο να είσαι επικριτικός, αλλά δύσκολο να λες έναν καλό λόγο, ακόμη και στα παιδιά σου! Πόσες φορές κι εσείς οι ίδιοι ακούτε ένα «μπράβο» από τον περίγυρό σας; Πόσες φορές κάνετε τα πάντα για λίγη επιβεβαίωση που δεν βρίσκετε ποτέ;
Ενώ ξέρετε πως μόλις κάνετε το παραμικρό λάθος, είναι όλοι έτοιμοι να σας ζητήσουν το λόγο…
Αυτή τη συμπεριφορά που μας ενοχλεί, την ακολουθούμε ακόμη κι εμείς. Και μάλιστα εκεί που χρειάζεται περισσότερο να την αποφύγουμε.
Τα παιδιά που οι γονείς τους τα ενθαρρύνουν και τα επιβραβεύουν (με μέτρο) δεν χαίρονται απλώς περισσότερο την παιδική τους ηλικία. Πετυχαίνουν πιο εύκολα στους στόχους τους και δεν αποθαρρύνονται από τις αποτυχίες τους. Γίνονται και πολύ πιο ισορροπημένοι συναισθηματικά ενήλικες, έχουν αυτοπεποίθηση, λιγότερες ανασφάλειες και δεν αναζητούν στους άλλους την επιβεβαίωση.

Βοηθώντας το παιδί μας να …πετάξει!

Η Θεοδοσία Καραγιάννη είναι σχολική ψυχολόγος και εκπαιδεύτρια των Σχολών Γονέων. Έχει γράψει όμως και ένα έξοχο παραμύθι, τον «Τρυφερούλη Μικροφτερούλη» (εκδόσεις Φαντασία), που δείχνει πόσο μεγάλη σημασία έχει το να ενθαρρύνεις ένα παιδί και να το βοηθάς ακόμη κι αν ξεκινάει από μια μειονεκτική βάση:
«…Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος -από τη φύση του- να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί ν' αγγίξει το όνειρο του. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να φτάσει γρηγορότερα και ευκολότερα. Τα φτερά είναι οι ικανότητες του καθενός. Κάποιοι, όμως, έχουν μικρότερα φτερά και νιώθουν διαφορετικοί. Παρ' όλ' αυτά, μπορούν κι εκείνοι ν' ανέβουν ψηλά - απλώς χρειάζονται δίπλα τους κάποιους για να τους μάθουν τον τρόπο ν' ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν όλο και πιο ψηλά…»



Της ζήτησα να μου γράψει σε ένα χαρτί για να το έχω μπροστά μου και να το βλέπω, ώστε να μου θυμίζει αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάω για την ενθάρρυνση και την επιβράβευση του παιδιού. Σας προτείνω να κόψετε το κομμάτι που ακολουθεί και να το έχετε κι εσείς μπροστά σας. Γιατί δεν ξεχνάμε ποτέ να μαλώνουμε το παιδί, συχνά όμως ξεχνάμε να το επιβραβεύσουμε…


Τι είναι ενθάρρυνση;

•Το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση τόσο για πράγματα που κάνει καλά (επιβράβευση) όσο και για πράγματα που δεν κάνει καλά (ενίσχυση).
•Έτσι, η ενθάρρυνση βοηθά το παιδί να αποκτήσει αυτοεκτίμηση για όσα κάνει καλά αλλά και θάρρος να προσπαθήσει για όσα δεν κάνει καλά.
•Ενθάρρυνση= εν+ θάρρος, δηλαδή βάζω το «θάρρος» μέσα στο παιδί μου, ώστε να μπορεί να στέκεται στα πόδια του όταν δε θα είμαι δίπλα του.

Ποια είναι η φιλοσοφία της ενθάρρυνσης;

•Αποφεύγουμε εκφράσεις του τύπου: «είσαι τέλειος, πανέξυπνος, πανέμορφος, το καλύτερο παιδί» , όταν επαναλαμβάνονται συχνά- αγχώνουν το παιδί και το κάνουν πολύ συνεσταλμένο ή πολύ ανταγωνιστικό. Το παιδί νιώθει ότι με αυτές τις λέξεις κρίνεται η αξία του.
•Αντίθετα, εστιάζουμε στα θετικά σημεία των παιδιών και στην προσπάθεια. Η ενθάρρυνση ενδιαφέρεται για την ικανότητα του παιδιού να αντιμετωπίσει θετικά τη ζωή και να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Τακτικές ενθάρρυνσης:

•Ψάχνουμε να βρούμε πράγματα που κάνει το παιδί μας καλά. Έτσι, π.χ. αν έχει να μάθει 8 λέξεις και κάνει 3 λάθη στην ορθογραφία, μπορούμε να του πούμε: «Βλέπω ότι έγραψες σωστά τις πέντε λέξεις» αντί «έκανες 3 λάθη».
•περιγράφουμε με πολλά λόγια στο παιδί αυτό ακριβώς που βλέπουμε και μας αρέσει: π.χ. «Τι ωραίο δωμάτιο, όπως το συγύρισες! Τι ωραία που έχεις διακοσμήσει αυτή τη γωνιά» κτλ. αντί «Τι καλό παιδί που είσαι όταν συγυρίζεις το δωμάτιό σου!»
•Μιλάμε για τα ευχάριστά συναισθήματά μας ως προς αυτό που έκανε το παιδί, π.χ. «Πόσο όμορφα νιώθω όταν μπαίνω σε αυτό το δωμάτιο, έτσι όπως το καθάρισες!».
•Επιβραβεύουμε την προσπάθεια και βελτίωση του παιδιού, π.χ. «τι όμορφα γράμματα που έχεις αρχίσει να κάνεις! Τώρα είναι πιο στρογγυλά από πριν. Βλέπω ότι έχεις βελτιωθεί!»
•Δίνουμε επιλογές στο παιδί για να νιώσει υπεύθυνο και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, π.χ. «Θα βγούμε έξω. θα φορέσεις το μπλε ή το κόκκινο μπουφάν; Εσύ αποφάσισε». Όπου μπορούμε, αφήνουμε τα παιδί να επιλέγει για να του δίνουμε το μήνυμα ότι είναι ικανό να αποφασίζει για πράγματα που το αφορούν.
•Δίνουμε πολλές ευκαιρίες στο παιδί να επανορθώσει, π.χ. «Σήμερα δε θα έρθεις μαζί μου, γιατί δεν κράτησες τη συμφωνία. Αύριο μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις.»
•Αφήνουμε το παιδί να κρυφακούσει την ώρα που μιλάμε σε κάποιον για τα θετικά στοιχεία του παιδιού μας, π.χ. «Πού να στα λέω! Σήμερα το παιδί κάθισε και διάβασε πολύ συγκεντρωμένο! Πιστεύω ότι μεγαλώνει και αρχίζει να συμπεριφέρεται υπεύθυνα!»
•Διαχωρίζουμε την πράξη (καλή ή κακή) από αυτόν που την έκανε. Αποφεύγουμε τους χαρακτηρισμούς «είσαι καλό/ κακό παιδί». Μπορούμε να πούμε: «Το να βοηθάς το συμμαθητή σου είναι πράγματι μια καλή πράξη. Αυτό θα πει “αγάπη”/ «συνεργασία”!» αντί «είσαι πολύ καλό παιδί όταν βοηθάς τους άλλους».
•Αποφεύγουμε την ενθάρρυνση με “όρους” («σ’ αγαπώ όταν φέρνεις καλούς βαθμούς»)
•Χρησιμοποιούμε εκφράσεις του τύπου: «καλή ιδέα!»/ «στ’ αλήθεια, ξέρεις να χρησιμοποιείς το μυαλό σου, τη φαντασία σου»/ «μ’ αρέσουν οι ιδέες σου»/ «τι νομίζεις ότι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;»/ «πώς βρήκες αυτή την ωραία ιδέα;»/ «δεν πειράζει. Προσπάθησε πάλι.»



Ωραία η ενθάρρυνση, αλλά…. αν το παρακάνουμε;

•Κάθε ενθάρρυνση που είναι υπερβολική δε βοηθά. Ακόμη και η ενθάρρυνση θέλει μέτρο. Γι’ αυτό, αποφεύγουμε τις υπερβολές και λέμε την αλήθεια.
•Η ενθάρρυνση λειτουργεί παράλληλα με την οριοθέτηση. Έτσι, άλλες φορές πρέπει να ενθαρρύνουμε το παιδί που απογοητεύεται (π.χ. «προσπάθησε λίγο ακόμα να λύσεις την άσκηση. Ξαναδιάβασε την εκφώνηση») και άλλες φορές να του βάλουμε όρια (π.χ. «αν συνεχίσεις να αφαιρείσαι την ώρα που διαβάζεις, εγώ δε θα μπορώ να σε βοηθήσω μετά).

Τζαμπατζήδες ήρθεν η ώρα σας: Έρχονται οι Σ.Ε.ΚΟ. (ς)


Μετά την υπουργό (παρά)Παιδείας Άννα ΔΝΤπούλου που θέλει να βάλει seciurity στα Πανεπιστήμια ο γνωστός φαρμακοποιός- συγκοινωνιολόγος, το καμάρι της Αρκαδίας ο κύριος (Κ)Ρέππας ιδρύει ειδικό σώμα "Χαρατσοκυνηγών" που θα συλλαμβάνουν όσους δεν πληρώνουν εισιτήριο και θα τους οδηγούν στη δικαιοσύνη. Το νεό σώμα θα λέγεται Σ.Ε.ΚΟ. (Σώμα Ελεγκτών Κομίστρου). Δεν κάνω πλάκα! Αλήθεια σας λέω!!
Οδηγίες για τα πρόστιμα μπορείτε να αναζητήσετε από τη σύναδελφο του (Κ)Ρέππα Άντζελα Γκερέκου. Αφού ο Τόλης για 5,5 εκατομμύρια οφειλές θα πληρώσει περίπου 5000 ευρώ, αναλογικά για το 1,40 εισιτήριο του Μετρό, το πρόστιμο θα πρέπει να είναι κάποιο εκατομμυριοστό του λεπτού.
Σε καθεστώς Σοσιαλισμού (Μουμπάρακ, Μπεν Άλι, Γιωργάκης κλπ) όλοι είμαστε ίσοι!

(από το ρεπορτάζ του in.gr):

"Στο... σκαμνί θα οδηγούνται οι επιβάτες των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας, οι οποίοι θα επιβιβάζονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς χωρίς να πληρώνουν εισιτήριο, σύμφωνα με τροπολογία που ετοιμάζεται να καταθέσει την Τετάρτη ο υπουργός Μεταφορών, Δ.Ρέππας, στο νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση των αστικών συγκοινωνιών.

Βάσει της τροπολογίας αυτής η αποφυγή πληρωμής εισιτηρίου θα θεωρείται πλέον ποινικό αδίκημα πλημμεληματικού χαρακτήρα, όπως αναφέρουν «Τα Νέα».

Ο εντοπισμός των παραβατών θα αποτελεί αρμοδιότητα του Σώματος Ελεγκτών Κομίστρου, το οποίο θα απαρτίζεται από ένστολους εργαζόμενους και θα αναλάβει δράση αμέσως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου.

Παράλληλα, με άλλη νομοθετική ρύθμιση θα αντιμετωπιστεί και το φαινόμενο άρνησης πληρωμής διοδίων στις εθνικές οδούς από τους οδηγούς. Ωστόσο, η «εισιτηριο-αποφυγή» και η άρνηση πληρωμής διοδίων δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ενιαία, καθώς στην πρώτη περίπτωση αποκλειστικός δικαιούχος είναι το κράτος, ενώ στη δεύτερη περίπτωση δικαιούχοι είναι κατά βάση ιδιωτικές κοινοπραξίες."

Πιο αποτελεσματικό θα ήταν να έδειχναν οι ΣΕΚΟ (ς) μια φωτογραφία του (Κ)Ρέππα. Όλοι θα έσπευδαν να πληρώσουν αμέσως το εισιτήριο και τα παιδάκια θα έτρωγαν όλο το φαί τους!

Ποιό απρόσεχτο παιδί/ σ' έπιασε πάλι απόψε φεγγαράκι/ με μουτζουρωμένα δάχτυλα;*

...Κι ύστερα διαβάζω στίχους που νομίζω εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο τη σημερινή μας απάθεια:

…αυτό που πιο πολύ τσακίζει τον φονιά
είναι η απάθεια των θυμάτων του
όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο λίγο του αντιστέκονται,
τόσο πιο έτοιμα είναι να πεθάνουν.

Με φρίκη διαπιστώνει ο φονιάς ότι, σε λίγο,
θα σκοτώνει μόνο πεθαμένους.

(Ο Φονιάς)

…περπατάω στην παγωνιά και το μικρό βιβλιαράκι με ζεσταίνει. Ακόμη και στις απαισιόδοξες στιγμές του. Στην παραδομένη στους δανειστές της χώρα. Με τον κλοιό να σφίγγει και σκιές ανθρώπων να ανεβοκατεβαίνουν στα μέσα μεταφοράς, περιμένοντας το επόμενο χτύπημα… Ο Αργύρης Χιόνης, στο Ό,τι περιγράφω, με περιγράφει (εκδόσεις Γαβριηλίδης) αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πόσο δυνατός μπορεί να είναι ο ποιητικός λόγος:

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς δύο τόσο βελού-
δινα ζώα, όπως η γάτα και η ποίηση, έχουν
γυαλόχαρτο για γλώσσα


Διαβάζω, διαβάζω κι αυτή η αίσθηση δεν με αφήνει καθόλου: Ένα βελούδινο ζώο με γυαλόχαρτο για γλώσσα… Κάθε σελίδα κι ένας καινούργιος κόσμος απαοκαλύπτεται. Ευχάριστη έκπληξη και το συνοδευτικό CD, όπου ο ίδιος ο ποιητής απαγγέλει, ενώ υπάρχουν και δυο εξαιρετικά μελοποιημένα ποιήματα. Ο Τζουτζές του Νίκου Ζουδιάρη -που ερμηνεύει ο Χρήστος Θηβαίος και ο Στρατηλάτης (σύνθεση –ερμηνεία Φοίβος Βλάχος)…

Υπογραμμίζω στίχους:

Με ήτα η ζωή τελειώνει/ με ήττα επίσης

ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΠΟΙΗΤΗ:
Πέρασε τη ζωή του,/ γράφοντας ποιήματα/ με τη γομολάστιχα.

Ο ήλιος μετακόμισε αλλού/ λόγω κατεδαφίσεως του ουρανού

Δεν σ' ονομάζω Θάνατο,/ Θανή σ' αποκαλώ/
αφού θα μ' αγκαλιάσεις κάποτε,/ σε προτιμώ γυναίκα

Ένα ταξίδι αρχινά, κάθε στιγμή,/ χιλιάδες μίλια.
Νάτηνε η αρχή του, εδώ,/ κάτω απ' τα πόδια μου

Προσέξτε ποιητές,/ μην πλανάσθε στον αέρα,/ μην παριστάνετε τα πετεινά!/ Προσγειωθείτε ή,/ καλύτερα ακόμη,/ υπογειωθείτε!
Κανείς δεν κυνηγάει τα σκουλήκια


...Και νιώθω πως με τέσσερις στίχους μπορείς να δώσεις υφή σε χιλιάδες σκέψεις:

Ανάμεσα στα δάχτυλά μου
και στη σάρκα σου,
όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,
τρυπώνει ο χρόνος


...ή πως συμπυκνώνεται καμιά φορά η ζωή:

Από το χώμα ερχόμαστε,
στο χώμα επιστρέφουμε.
Στο μεταξύ διάστημα,
παριστάνουμε τους κηπουρούς.


ποίημα αφιερωμένο στη Ζυράννα Ζατέλη)



Η φίλη μου η Καρολίνα λέει πως αρκεί να διαβάζεις το έργο ενός λογοτέχνη. Αυτό τα λέει όλα. Οι συνεντεύξεις και οι βιογραφίες περιττεύουν...
Όμως να. Διαβάζοντας το "Ό,τι περιγράφω με περιγράφει", θέλησα να μάθω περισσότερα. Και έπεσα σε μια συνέντευξη του στην Αυγή.

Αντιγράφω τον πρόλογο και μια ερώτηση (Μπορείτε εδώ να διαβάσετε όλη την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Αργύρη Χιόνη στην Αυγή και στην Πόλυ Κρημνιώτη)

Δεν δίστασε να παραιτηθεί από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου εργαζόταν ως μεταφραστής προκειμένου να εγκατασταθεί στο Θροφαρί, ένα μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας, που οι μόνιμοι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους τριάντα. Εκεί έχει στήσει το ποιητικό εργαστήρι του ο Αργύρης Χιόνης από το 1992. Κι από 'κεί έκτοτε μαζί με την ποίηση καλλιεργεί καμιά εκατοστή ρίζες ελιές κι έναν μικρό κήπο επίσης. Αυτά αρκούν λέει συχνά. Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκε στην Αθήνα. Μόνο όταν έχει λόγο σοβαρό εγκαταλείπει το χωριό. Αυτή τη φορά η κυκλοφορία της καινούργιας ποιητικής του συλλογής "Ό,τι περιγράφω με περιγράφει" (εκδ. Γαβριηλίδης) στάθηκε αφορμή να αφήσει για λίγο το μάζεμα των ελιών και να μοιραστεί με τους Αθηναίους φίλους του ένα καλό τσίπουρο και μερικές παρηγορητικές κουβέντες. "Η τέχνη πάντα λειτουργούσε ως παραμυθία για τον άνθρωπο" διαπιστώνει, Αυτοβιογραφική, χαμηλών τόνων, άλλοτε υπαινικτική και πάντα εύληπτη η ποίησή του τον έχει οδηγήσει ανάμεσα στις σημαίνουσες ποιητικές φωνές της χώρας από τη δεκαετία του '70 ως σήμερα. Αυτοπροσδιοριζόμενος όμως και ως "πολιτικό ζώο" ο Αργύρης Χιόνης δεν αφήνει την ποίηση του αποκομμένη από όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας. Έτσι και στην κουβέντα μας δεν περιορίζεται μόνο στην τέχνη που διακονεί.



...Η αποκέντρωση που εσείς έχετε υιοθετήσει ως στάση είναι και η πρότασή σας απέναντι που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα;

Είναι μία πρόταση η οποία όμως δεν ξέρω αν είναι συνολικά εφικτή. Δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για όποιον θέλει να εγκαταλείψει τα μεγάλα αστικά κέντρα και να εγκατασταθεί στην επαρχία. Εγώ απʼ αυτή την άποψη δεν είμαι ο κανόνας αλλά είμαι προνομιούχος. Δυστυχώς η ελληνική πολιτεία ακόμα ούτε και τώρα που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού αν όχι στον γκρεμό, δεν ενθαρρύνει τέτοιες πρωτοβουλίες ικανές να αναζωογονήσουν αυτό που πιπιλάμε στις μέρες μας την πεθαμένη ανάπτυξη. Για παράδειγμα στα περισσότερα χωριά της Κορινθίας στην οποία ζω, δεν υπάρχει συγκοινωνία, και δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχουν σχολεία, και δεν υπάρχουν σχολεία γιατί δεν υπάρχουν παιδιά και δεν υπάρχουν παιδιά γιατί οι γονείς τους μετανάστευσαν σε πόλεις. Έτσι τα χωριά πεθαίνουν ή γίνονται τουριστοχώρια. Μήπως πρέπει να τα ξαναδούμε λοιπόν όλα αυτά; (...)


*Από τα τρία Φεγγαροτράγουδα του Α. Χιόνη

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Η χορτόσουπα του τζαμπατζή, τα πορτοκάλια και τα ...διόδια!


Ένας φίλος και συνάδελφος μαζί με την ειδοποίηση πως στις 6 Φεβρουαρίου ανοίγουμε όλα τα διόδια, μου έστειλε τον πιο πρωτότυπο υπολογισμό, μετατρέποντας τα χιλιόμετρα σε λάδι και πορτοκάλια. Ιδού λοιπόν ένα απόσπασμα, που αφορά στην Πελοπόννησο:

Τι πληρώνουμε στα διόδια;
Ας υπολογίσουμε το κόστος των διοδίων σε τρέχουσες τιμές (12 λεπτά για τα πορτοκάλια και 2 ευρώ για το λάδι),που απολαμβάνουν οι αγρότες της Πελοποννήσου:
-Όσο 1 κιλό πορτοκάλια κοστίζουν τα 2 χιλιόμετρα της Ε.Ο. Κορίνθου – Καλαμάτας/Σπάρτης.
-Όσο 1 κιλό λάδι κοστίζουν τα 30 χιλιόμετρα της Ε.Ο. Κορίνθου – Καλαμάτας/Σπάρτης
-Όσο 6 κιλά λάδι ή όσο 100 κιλά πορτοκάλια κοστίζει η διαδρομή Κόρινθος-Καλαμάτα (με επιστροφή).
-Όσο 90 κιλά πορτοκάλια πληρώνει ένας παραγωγός από την Αργολίδα που πηγαίνει λαϊκή στην Αθήνα (χωρίς να χρησιμοποιήσει την Αττική Οδό). Αν είναι «άτυχος» και το όχημά του έχει ύψος πάνω από 2,20μ. τότε τα διόδια (με επιστροφή) του κοστίζουν όσο 235 κιλά πορτοκάλια ή όσο 14 κιλά λάδι!
-Όσο 330 κιλά πορτοκάλια ή όσο 20 κιλά λάδι επιβαρύνεται η μεταφορά προϊόντων με φορτηγό (4 και άνω αξόνων) από Αθήνα για Αργολίδα. Αντίστοιχα η επιβάρυνση από Αθήνα έως Τρίπολη/ Σπάρτη είναι όσο 465 κιλά πορτοκάλια ή όσο 28 κιλά λάδι. Από Αθήνα για Καλαμάτα η επιβάρυνση είναι όσο 575 κιλά πορτοκάλια ή όσο 35 κιλά λάδι.



Η χορτόσουπα του τζαμπατζή (ή αλλιώς χορτόσουπα "ό,τι νάναι")

Να πω την αλήθεια με αυτό τον άθλιο καιρό δεν σκοπεύω να μεττακινηθώ. Θα σας προτείνω όμως μια συνταγή ιδανική για "τζαμπατζήδες" και κατάλληλη για να αντιμετωπίσετε το κρύο που έρχεται...
Μου είχε μείνει λοιπόν λίγο μπριαμ και ελάχιστο κοτόπουλο. Δεν έφταναν για τίποτα... Ανοίγω το ψυγείο και τα ντουλάπια κι αρχίζω να μαζεύω διάφορα ετερόκλιτα υλικά:
1/2 ντομάτα
1 πατάτα
1 κρεμμύδι
1 καρότο
Λίγο κόκκινο και λίγο άσπρο λάχανο
2-3 φύλλα μαρούλι
1 χούφτα κριθαράκι
Μισό πιατάκι μπριάμ
1/2 μπούτι κοτόπουλο

Τα έριξα όλα στο μπλέντερ (!) Μετά στην κατσαρόλα με λίγο νερό, αλάτι πιπέρι και λίγο κάρι. Βράσιμο σε χαμηλή φωτιά για 20 λεπτά.
Σερβίρουμε στο πιάτο προσθέτοντας μια κουταλιά της σούπας κατίκι Δομοκού (ή στραγγιστό γιαούρτι) και μια κουταλιά της σούπας κόκκινο κρασί. Από δίπλα μποορύμε να έχουμε και κανέναν κριθαρένιο παξιμάδι.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη νοστιμιά. Και με τα λεφτά που εξοικονομήσατε βγάλατε και τα εισιτήρια της εβδομάδας για το μετρό!

ΥΓ1 Για τη χορτόσουπα του τζαμπατζή μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ότι υλικά έχετε! Μπορείτε να προσθέσετε ακόμη και μισό μήλο ή να τη δοκιμάσετε με τυρί τριμμένο ή και με λεμόνι! Ακόμη για πιο "βελουτέ" γεύση μπορείτε να προσθέσετε αλεύρι

ΥΓ2 Αν πάτε την Κυριακή στα διόδια μπορείτε να βάλετε τη χορτόσουπα σε ένα θερμός, να πάρετε μαζί σας και ποτηράκια και να τη μοιραστείτε!

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Ο υπουργός και ο ...τζαμπατζής!


«...Θα επεξεργαστούμε ένα πλαίσιο για τη δίωξη όποιων δεν πληρώνουν. Δεν μπορεί η επίπτωση να είναι μόνο ένα πρόστιμο. Δεν μπορούν να υπάρχουν δύο κατηγοριών πολίτες»
Χ.Τσιόκας, γενικός γραμματέας του υπουργείου Μεταφορών

Αντί για την τιμή του εισιτηρίου Χ 60 που είναι σήμερα το πρόστιμο, οι παραβάτες να τιμωρούνται επιπλέον με τις αντίστοιχες βουρδουλιές...
Για τους υπότροπους προτείνω να στηθούν κρεμάλες στο Σύνταγμα, έμπροσθεν της εισόδου του Μετρό για παραδειγματισμό...


Χρησιμοποιώ -σε αντίθεση με τους πολιτικούς μας- καθημερινά τα μέσα μεταφοράς. Μέχρι την 1η Φεβρουαρίου πλήρωνα και ακύρωνα ανελλιπώς το εισιτήριό μου. Έπαιρνα και μηνιαία κάρτα... Είμαι αντίθετος με την καθημερινή χρήση του ΙΧ...
Ζω καθημερινά, από τότε που ανέλαβε υπουργός ο (φαρμακοποιός) κ.Ρέππας την απαξίωση των μέσων μεταφοράς:

-Ενώ στο Μετρό έχουν αυξηθεί οι σταθοί και οι επιβάτες, τα δρομολόγια έχουν αραιώσει, με αποτέλεσμα στις ώρες αιχμής η κατάσταση να είναι λιποθυμική...
-Οι αλλαγές και η αραίωση των δρομολογίων στα λεωφορεία έχουν φέρει την κατάσταση πίσω στη δεακετία του '60. Για τους ηλικιωμένους είναιακόμη χειρότερα αφού αναγκάζονται να περπατήσουν τεράστιες αποστάσεις ή να περιμένουν με τις ώρες στις στάσεις για να στριμωχτούν σε ένα βρωμερό λεωφορείο.
-Στις αποβάθρες του Ηλεκτρικού και του Προαστιακού δεν υπάρχει ποτέ υπάλληλος για να ρωτήσεις ή να βοηθήσει σε οποιαδήποτε κατάσταση προκύψει.
-Τα έργα στον Ηλεκτρικό (που κάνει η Άκτωρ / Μπόμπολας) χρονίζουν, έχοντας κόψει από τον Ιούλιο του 2010 το δίκτυο στη μέση. Πληρώνει άραγε κανένα πρόστιμο η εταιρεία που φέρει την ευθύνη;
-Η ταλαιπωρία και οι καθυστερήσεις είναι απίστευτες. Ειδικά στο σταθμό Αττικής από θαύμα δεν έχουμε θρηνήσει θύματα.
-Ο Προαστιακός ήταν πάντοτε αξιόπιστο και άνετο μέσον. Τον χρησιμοποιώ από τότε που άρχισε να λειτουργεί και οι καθυστερήσεις μέχρι πρόσφατα ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τους τελευταίους μήνες οι καθυστερησεις είναι καθημερινό φαινόμενο, ενώ τα δρομολόγια από τέσσερα ανά ώρα, έγιναν τρία. Η κατάσταση στις ώρες αιχμής είναι απίστευτη. Συχνά οι συρμοί είναι τόσο γεμάτοι που οι πόρτες δεν μπορούν να κλείσουν
-Στον σταθμό Πλακεντίας οι κυλιόμενες σκάλες και τα ασανσέρ στον Προαστιακό είναι τους τελευταίους μήνες εκτός λειτουργίας. Παρά τις έγγραφες διαμαρτυρίες κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται...

Ενώ αυτή είναι η κατάσταση και πρίν ολοκληρωθούν τα έργα έρχεται μια αύξηση της τάξης του 40% στα εισιτήρια... Με δεδομένη την κρίση και τις περικοπές, το κόστος είναι δυσβάσταχτο για τοςυ εργαζόμενους...

Προφανώς ο κ.Ρέππας κι οι όμοιοί του δεν έχουν μπει ποτέ σε μέσο μεταφοράς...

Βρέθηκα λοιπόν κι εγώ το πρωί, μαζί με πολίτες από τις Επιτροπές "Ακρίβεια stop" και τις Δημοτικές Κινήσεις Δράση για μια άλλη πόλη(κίνηση δημοτών Βριλησσίων)και ΑντίΣΤαΣΗ με τους Πολίτες του Χαλανδρίου, να μοιράζω φυλλάδια, να βάζουμε αφίσσες και αυτοκόλλητα στα ακυρωτικά μηχανήματα. Πρώτη φορά ταξίδεψα χωρίς εισιτήριο και ομολογώ πως δεν ένιωθα άνετα... Σε αντίθεση με άλλες μορφές κινητοποιήσεων νιώθεις μόνος σου. Τουλάχιστον μέχρι το "κίνημα ανυπακοής" να λάβει μαζικότατες διαστάσεις. Αυτό φοβούνται οι ιθύνοντες και προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες...
Πάντως δεν νιώθω "τζαμπατζής"...

Πώς να μαλώνω το παιδί μου;

Σε πιο δύσκολα μονοπάτια θα σας περπατήσω σήμερα... "Τιμωρία" το θέμα. Καθόλου ευχάριστο για γονείς και παιδιά!



Την «παλιά καλή εποχή» τα πράγματα ήταν ...απλά! Η πειθαρχία στα παιδιά επιβαλλόταν «δια ροπάλου». Κάθε αταξία είχε και την ποινή της. Ανάλογα με τη σοβαρότητα του παραπτώματος υπήρχαν και οι διαβαθμίσεις στο ξύλο…
Τα χαστούκια, οι βέργες, ακόμη και διάφορα αντικείμενα χρησιμοποιούνταν για το σωφρονισμό των «άτακτων» παιδιών. «Έτσι γίναμε άνθρωποι» έλεγαν οι παλιότεροι.
Και για να πούμε την αλήθεια όλοι οι γονείς υπάρχουν στιγμές που σκέφτονται με νοσταλγία εκείνη την εποχή, όταν τα αγγελούδια τους ξεπερνούν κάθε όριο και η «δύναμη του λόγου», πέφτει πάνω σε ένα τείχος αντίδρασης και αδιαφορίας.
Οι προειδοποιήσεις και οι απειλές, ακόμη και οι διάφορες «ποινές» της σύγχρονης εποχής: «δεν θα πάμε σινεμά», «δεν θα παίξεις με τον Κωνσταντίνο», «δεν θα σου αγοράσω την καινούργια κασέτα» κλπ φαίνεται να μην αποδίδουν καθόλου.
Αναγκάζεσαι να ανεβάζεις τον τόνο της φωνής για να μπορέσεις να (εισ)ακουστείς και ελάχιστα πράγματα πετυχαίνεις.
Όχι πείτε μου εσείς όταν π.χ ο μεγάλος σας γιος πειράζει τη μικρή του αδερφή, εφαρμόζοντας όλη τη γκάμα των βασανιστηρίων, με ποιόν τρόπο θα τον σταματήσετε; (αν ξέρετε τον τρόπο στείλτε μου παρακαλώ ένα e-mail)
Όταν ο μικρός σας γιος ανοίγει το ντουλάπι για να πάρει κάτι και σπάει όλο το καινούργιο σετ με μπολ παγωτού, πώς θα τον κάνετε να καταλάβει ότι δεν πρέπει να υπάρξει επόμενη φορά;
Όταν η γλυκιά σας κορούλα πετάει το φαγητό που της βάζετε και ουρλιάζει πως θέλει κάτι άλλο, ενώ εσείς προσπαθείτε με ηρεμία να της εξηγήσετε πως αυτό είναι το μοναδικό φαγητό για σήμερα και εκείνη αρνείται να το αποδεχθεί, ουρλιάζοντας ακόμη περισσότερο, εσείς τι κάνετε;
Όταν λέτε στο μεγάλο σας γιο πως πρέπει να διαβάσει κι αυτός μουρμουράει, στριφογυρίζει, λέει κοροϊδευτικά τραγουδάκια και παρά τις επικλήσεις σας δεν πηγαίνει στο γραφείο του, ποια τιμωρία θα του επιβάλλετε για να τον πείσετε;

Ποια «τιμωρία»;

Αφοπλισμένοι οι γονείς από «βαριά» και «συμβατικά» όπλα δυσκολεύονται απίστευτα να επιβάλλουν κάποιους κανόνες πειθαρχίας, δυσκολεύονται να θέσουν αυτά τα όρια, που όλοι οι ειδικοί επισημαίνουν ότι είναι απαραίτητα για τα παιδιά. Κινούνται απελπισμένοι, πειραματίζονται, προσπαθούν στα τυφλά να βρουν το δρόμο τους, κάνοντας συχνά λάθη.
Άλλες φορές αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με υπερβολική ελαστικότητα και άλλες με τρομερή αυστηρότητα, προσπαθώντας να βρούμε με ποιόν τρόπο θα καταφέρουμε να κάνουμε τα παιδιά να μας ακούσουν ή να σταματήσουν τις αταξίες τους…
Προσπαθώντας να βρω κάποιες πειστικές (και όχι θεωρητικές) απαντήσεις, απευθύνθηκα στην παιδοψυχολόγο Κατερίνα Κωνσταντίνου (MSc Σχολικής & Εξελικτικής Ψυχολογίας Α.Π.Θ.).
Πριν φτάσουμε στις «τιμωρίες» και στις ποινές, θεώρησε σωστό να βάλουμε τις βάσεις πάνω στις οποίες θα πρέπει να κινηθούμε γονείς και παιδιά και αυτές δεν είναι άλλες από τις βασικές αρχές πειθαρχίας. Ας δούμε λοιπόν σχηματικά από πού θα πρέπει να ξεκινήσουμε:

Βασικές αρχές πειθαρχίας των παιδιών

1) Το σημαντικότερο είναι να κάνουμε το παιδί να καταλάβει πότε και γιατί θεωρούμε τη συμπεριφορά του προβληματική. Αρκετά είναι τα παιδιά που δεν συνειδητοποιούν τι σημαίνει η συμπεριφορά τους και δεν μπορούν να καταλάβουν τις συνέπειες της. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να του περιγράψουμε την προβληματική συμπεριφορά του με σταθερό αλλά όχι έντονο τόνο. Μερικά παιδιά αντιδρούν καλύτερα σε μια χαμηλόφωνη υπενθύμιση παρά σε μια δυνατή φωνή. Θα πρέπει να εξηγήσουμε τι μας ενοχλεί στη συμπεριφορά του, με συγκεκριμένους όρους που το παιδί θα καταλάβει. Επίσης, θα πρέπει να του εξηγήσουμε ποιες αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει αυτή η συμπεριφορά του.
•Π.χ θα πρέπει να πούμε: «Όταν παίζεις με τη μπάλα μέσα στο σπίτι μπορεί να χτυπήσεις κάποιον ή να σπάσεις κάτι»
•Και όχι: «Σταμάτα επιτέλους με αυτή τη μπάλα»


2) Θα πρέπει να ορίσουμε σαφώς και με απλά λόγια τα προβλήματα που προκαλούνται από τη συμπεριφορά του παιδιού και να του προτείνουμε μια λύση.
•Θα πρέπει να πούμε: «Δεν μπορείς να βρεις το παιχνίδι που ψάχνεις επειδή δε συμμάζεψες τα παιχνίδια σου χθες»
•Και όχι: «Εάν δε συμμαζέψεις τα ρούχα και τα παιχνίδια σου δε θα σου πάρω άλλα»


3) Θα πρέπει κι εμείς να δώσουμε το παράδειγμα, με τη δική μας συμπεριφορά, προσπαθώντας να μείνουμε ήρεμοι, ακόμη και στα «δύσκολα». Αντί να αντιδράσουμε άμεσα και χωρίς να το σκεφτούμε, μια καλή ιδέα είναι να πάρουμε μια- δυο βαθιές αναπνοές για να χαλαρώσουμε και στο μεταξύ να σκεφτούμε ποια είναι η καταλληλότερη αντίδραση / απάντηση σε αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Ήρεμα αλλά σταθερά, θα πρέπει να εξηγήσουμε στο παιδί τι μας ενόχλησε και με ποιόν τρόπο θα θέλαμε να έχει συμπεριφερθεί ή να συμπεριφέρεται γενικότερα.
•Θα πρέπει να πούμε: «Μίλα πιο σιγά και ήρεμα, όταν είμαστε μέσα στο εστιατόριο»
•Και όχι: «Να συμπεριφέρεσαι όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου»


4) Θα πρέπει να επιβραβεύουμε την καλή συμπεριφορά. Συχνά, ενώ ζητάμε από το παιδί να αλλάξει συμπεριφορά και αυτό πραγματικά ακολουθεί όσα του είπαμε, θεωρώντας το ως κάτι δεδομένο, δεν επιβραβεύουμε την επιθυμητή συμπεριφορά, δίνοντας το μήνυμα στο παιδί πως δεν έχει μεγάλη σημασία το να κάνει το «σωστό». Καθώς η αλλαγή μιας ανεπιθύμητης συμπεριφοράς μπορεί να πάρει χρόνο, η επιβράβευση κάθε βήματος προς το καλύτερο μπορεί να βοηθήσει. Θα πρέπει συνεπώς να αναγνωρίσουμε και να επιβραβεύσουμε με συγκεκριμένο έπαινο οποιαδήποτε προσπάθεια και βήμα κάνει το παιδί προς το στόχο του.

5) Το σημαντικότερο είναι να δείξουμε σταθερότητα στη δική μας συμπεριφορά και αντίδραση απέναντι σε ό,τι κάνει το παιδί. Σταθερότητα δε σημαίνει αυστηρότητα ούτε σκληρότητα ούτε τιμωρία. Η σταθερότητα έχει σχέση με τη συνεργασία μεταξύ των γονέων και με τη συνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις τους. Είναι απαραίτητο οι γονείς να συμφωνούν μεταξύ τους και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Επίσης, είναι σημαντικό να είναι συνεπείς απέναντι στα λόγια τους (δηλαδή να μην λένε άλλο και να κάνουν άλλο, ή να μην υπόσχονται/ απειλούν το παιδί για πράγματα που τελικά δεν πρόκειται να κάνουν ποτέ).



Αφού θέσαμε τις βάσεις, ήρθε η ώρα να περάσουμε στο «πρακτέο», αυτό που μας ενδιαφέρει όλους. Ποιες είναι οι εναλλακτικές προτάσεις «τιμωρίας», ώστε τελικά να μπορέσουμε να επιβάλλουμε κάποια όρια στα παιδιά;

Εναλλακτικές μορφές "τιμωρίας"

- Στέρηση προνομίων
Η στέρηση προνομίων θεωρείται από τους ειδικούς ως ένας αποτελεσματικός τρόπος πειθαρχίας. Για παράδειγμα, μπορούμε να απαγορεύσουμε στο παιδί να δει τηλεόραση ή να παίξει με κάποιο αγαπημένο του παιχνίδι. Μπορούμε ακόμη να του στερήσουμε κάποια άλλη μορφή διασκέδασης που του αρέσει. Πρέπει ωστόσο να μην χρησιμοποιούμε συχνά τη «στέρηση προνομίων», γιατί θα γίνει αναποτελεσματική. Ακόμη, οι όποιοι περιορισμοί και «στερήσεις προνομίων» δεν πρέπει να διαρκούν μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί το παιδί ξεχνάει ποια ήταν η αρχική αιτία αυτής της «τιμωρίας». Ακόμη πρέπει πάντοτε να γίνεται σαφές ότι αυτή η στέρηση συνδέεται άμεσα με την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Να εξηγείται, δηλαδή, ξεκάθαρα πως ότι συμβαίνει είναι συνέπεια της συμπεριφοράς του παιδιού.

- Η τεχνική του «διαλείμματος» (time out)
Η τεχνική του “time out” είναι η απομάκρυνση του παιδιού από το “ακροατήριό του”, ύστερα από κάποιο επεισόδιο ανεπιθύμητης συμπεριφοράς. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα παιδιά για να τραβήξουν την προσοχή μας δίνουν “παραστάσεις” κακής συμπεριφοράς. Η απομάκρυνσή τους σε άλλο χώρο γίνεται, για να απομακρυνθούν από την εστία της έντασης και να ηρεμήσουν. Εκεί, συζητάμε τους λόγους και τις συνέπειες αυτών που έκαναν.
Π.χ. αν μια παρέα παιδιών παίζει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι και ένα από τα παιδιά το διαταράξει το παιχνίδι με φωνές και άσχημες λέξεις κάθε φορά που χάνει, μπορούμε να το απομακρύνουμε και να το αφήσουμε να συμμετάσχει ξανά στο παιχνίδι μόνο όταν νιώσει ότι μπορεί να ακολουθήσει τους κανόνες και σταματήσει να παραφέρεται.
Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται με ιδιαίτερη επιτυχία σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Το νόημα της τιμωρίας αυτής είναι να καταλάβει το παιδί πως για να συμμετάσχει σε μια δραστηριότητα πρέπει να έχει την κατάλληλη συμπεριφορά, διαφορετικά η συμμετοχή του είναι αδύνατη. Είναι σημαντικό να εξηγηθεί στο παιδί και να καταλάβει ότι έχει δικαίωμα επιλογής, ότι από εκείνο (από τη νέα συμπεριφορά του) εξαρτάται αν τελικά θα επιστρέψει στη δραστηριότητα ή όχι. Το «διάλειμμα» έχει στόχο να ηρεμήσει το παιδί αλλά και να το βοηθήσει να σκεφτεί τις συνέπειες των πράξεών του. Γι’ αυτό θα πρέπει να γίνεται σε κάποιο χώρο χωρίς παιχνίδια και χωρίς ενδιαφέρον για το παιδί, για μικρό χρονικό διάστημα (περίπου 5 λεπτά).

-Η «αδιαφόρια»
Καμιά φορά η καλύτερη τιμωρία, είναι η μη- τιμωρία! Η αδιαφορία. Η παράσταση χωρίς θεατές, δεν έχει νόημα και ματαιώνεται… Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούμε ακόμη και να αγνοήσουμε την κακή ή ακόμη και την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών. Η «αδιαφορία» μας, κάνει την αταξία να μην έχει νόημα, όταν οι αποδέκτες είμαστε εμείς. Μερικές φορές –ιδίως σε μικρότερα παιδιά- αν αρχίσουμε τον διάλογο και τις συμβουλές για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει, μπλέκουμε σε μια συζήτηση χωρίς νόημα, η οποία συχνά φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Η κατάσταση αντί αν καλυτερέψει, χειροτερεύει! Τα μικρά παραπτώματα μπορεί να μειωθούν, αν τα αγνοήσουμε. Όταν το παιδί διαπιστώσει ότι δεν πετυχαίνει τίποτε με αυτές τις συμπεριφορές, τις εγκαταλείπει.

Με τους εναλλακτικούς τρόπους «διαχείρισης κρίσεων» ενθαρρύνεται η οριοθέτηση της σχέσης γονιού και παιδιού, ενώ παράλληλα ενισχύεται η αυτοεκτίμηση και η αυτοπειθαρχία του, χωρίς να τιμωρείται σωματικά.



Πολύτιμη η συμβολή της Κατερίνας Κωνσταντίνου, Παιδοψυχολόγου, MSc Σχολικής & Εξελικτικής Ψυχολογίας Α.Π.Θ.