Για τους μπαμπάδες

"Δεν υπάρχει δυσκολότερο απ’ το να είναι κανείς πατέρας. Αν είναι ήρωας, συντρίβει με τη δόξα του, αν είναι κάθαρμα, με την αχρειότητά του, κι αν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με τη μετριότητά του. Μπορεί να είναι κι ένας μετρίου βεληνεκούς ήρωας ή ένα συγκινητικό κάθαρμα. Ό,τι κι αν κάνει έχει άδικο. Είτε είναι υπερβολικό, είτε δεν είναι αρκετό. Χθες η παρουσία του ήταν ασφυκτική για τους απογόνους του, σήμερα τον κατηγορύν για την απουσία του, όλοι οι άνδρες της δικής μου γενιάς υπήρξαν πατεράδες των οποίων η παρουσία ήταν ανεπαρκής. Κι όταν ο πατέρας εκφράζει τρυφερότητα, τον ειρωνεύονται για τη θηλυπρέπει και τη μαλθακότητά του. Πάντα με συγκινεί το θέαμα των νεαρών ή λιγότερο νεαρών πατεράδων που απίζουν με τα πιτσιρίκια τους στα πάρκα, τους αλλάζουν πάνες, τα ταΐζουν, τους λένε ιστορίες, τα πνίγουν στα φιλιά..."

Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ για τους μπαμπάδες στο βιβλίο "Ένας καλός γιος" στο οποίο θα επανέλθω