Ο ποιητής της ψυχής μας....

Στο σημερινό "Δρόμο" γράφω για το συγκλονιστικό βιβλίο του Μάρκος Άνα "Πείτε μου πως ειναι το δέντρο" (εκδόσεις Καστανιώτη). Το προηγούμενο Σάββατο έγραψα το κείμενο που ακολουθεί. Καθόλου τυχαία διάλεξα δυο ποιητές -αγωνιστές, με χρόνια φυλακής στην πλάτη τους που δεν σταμάτησαν να γράφουν και να αγωνίζονται δίπλα στους ανθρώπους του μόχθου. Προσμένοντας την Ανάσταση μετά τα Πάθη που βιώνει η χώρα σκέφτομαι πόσο μικροί είναι διάφοροι διανοούμενοι που γλύφουν τα κόκαλα που τους πετάει η εξουσία για να την εξυμνούν...

Προσμένουνε την ώρα να σημάνουν την Ανάσταση

Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους

κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,

προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση

τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας

δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει

Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες

Ίσως είμαι παλιομοδίτης… Κάθε Πάσχα το μυαλό μου τρέχει στο Γιάννη Ρίτσο. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια σε ένα μικρό μαγαζί της Καισαριανής, σε επιμέλεια του Αλέξη Βάκη και με τη φωνή του Λάκη Χαλκιά είχα ζήσει τη μυσταγωγία του «Επιτάφιου»… Πως ο Γιάννης Ρίτσος πάντρεψε έρωτα, άνοιξη, θάνατο, επανάσταση, παραδόσεις συμπυκνώνοντας στους στίχους του όλα εκείνα που αγαπάμε κι ονειρευόμαστε. Όλα εκείνα για τα οποία αξίζει να αγωνίζεσαι…. Αγαπώ πολλούς ποιητές. Έχουν σημαδέψει κομμάτια της ζωής μου. Όμως ο Ρίτσος είναι κομμάτι της ψυχής μας. Ακόμη και «λάθη» του, δικά μας λάθη είναι. Όσων επιμένουμε ακόμη αριστερά, αλλά και όσων ακόμη τολμούμε να ασπαζόμαστε τη λέξη «κομμουνισμός»…

Αυτές τις μέρες, του κρίσιμου 2014, η εικόνα με τους νεκρούς μας που κάτω από το χώμα, μέσα στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί, έρχεται βασανιστικά καθώς πλησιάζει το Πάσχα. Θα δούμε αυτή την Ανάσταση; Θα αφήσουμε πίσω τις παλινωδίες μας;

Να γυρίσεις πίσω, όχι για να «αναθεωρήσεις» αλλά για να καταλάβεις και να ξαναβαφτιστείς σε χαμένες αξίες:  «Κείνες τις ώρες σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου/ γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα» Μπορείς αν το νιώσεις σήμερα;; Να νιώσεις στ’ αλήθεια τι θα πει «σύντροφος» και πως δεν είναι μια ξερή προσφώνηση;

Και μετά να μεταδώσεις στις νέες γενιές αυτά τα μηνύματα , που κρυμμένα σε ένα μπουκάλι καταμεσής στο πέλαγος περιμένουν να τα ανακαλύψεις ξανά. να τα μοιραστείς.

Να τα πεις και στα παιδιά. Και παίρνω λοιπόν στα χέρια μου το βιβλίο της Κατερίνας Τζαβάρα από τη σειρά «Μαγικές διαδρομές στην τέχνη» -Γιάννης Ρίτσος. Η ζωγραφιά στο εξώφυλλο δείχνει τον ποιητή να ζωγραφίζει μια πέτρα σε κάποιο από τα νησιά της εξορίας του. Και μετά ξετυλίγεται ένας μύθος απλός. Και ποιήματά του. Και τρόποι για να γνωρίσεις καλύτερα το έργο του. Κι η ιστορία του όπως δεν διδάσκεται στο σχολείο.

Γιατί η εκπαίδευση σήμερα δεν είναι για να μαθαίνεις αλλά για να γίνεσαι πειθήνιος πολίτης. Να αποκτάς μόνο τις φιλτραρισμένες γνώσεις. Κι εκεί βιβλία σαν κι αυτό είναι «εκτός ύλης». Μήπως πρέπει να τα βάλουμε εμείς στην ύλη των παιδιών μας; Στην ύλη των παιδιών όλου του κόσμου;