Τι να γράψεις; Εφημερίδες, ραδιόφωνα,
τηλεοράσεις, περιοδικά γοητεύονται από τους διάσημους νεκρούς που πάντα
«σβήνουν», «φεύγουν» και ποτέ δεν πεθαίνουν. Μόνο εμείς οι κοινοί θνητοί, πεθαίνουμε
σε αυτή τη γη… Καθώς μεγαλώνω (μεγαλώνω= μετράω τις απώλειες γύρω μου) το
ένα πίσω από το άλλο τα σύμβολα της παιδικής και νεανικής ηλικίας μου αφήνουν
το μάταιο κόσμο, ενώ εμείς εξακολουθούμε να ακούμε τη φωνή τους, να βλέπουμε
τις ταινίες τους… Δεν έχω όρεξη να γράψω κανέναν επικήδειο, αλλά μπορώ -άραγε- ποτέ να
φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τον «Λόρενς της Αραβίας» ή τη «Ρεβέκκα»;
Έχω διανύσει χιλιόμετρα κινηματογραφικής ιστορίας. Έχω περπατήσει μέχρι τελικής
πτώσης στα μονοπάτια φτιαγμένα από σελιλόιντ. Με πάθος για τον κινηματογράφο.
Με ξενύχτια και μαραθώνιους.
Νιώθω σα να έχω στήσει ένα δικό μου ξωκλήσι
που είναι γεμάτο με εικόνες ανθρώπων που μάλλον δεν ήταν άγιοι. Όλο και
λιγότεροι ζουν πια ανάμεσά μας… Σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Πρώτοι και δεύτεροι
ρόλοι… Σκηνές, εικόνες και μουσικές.
Μπορεί ο Λόρενς της Αραβίας να μην είναι η
καλύτερη ταινία που έχω δει. Μπορεί να ήταν προπαγανδιστική. Ίσως να
παραπληροφορούσε… Όμως έμεινε χαραγμένη
για πάντα. Από το θάνατο του ήρωα, με τον οποίο ξεκινάει η ταινία –έτσι που να
μην μπορείς να δεις σκηνή χωρίς να σκέφτεσαι το μοιραίο τέλος- μέχρι τις
πορείες στις ερήμους. Το ηλιοκαμένο, μελαγχολικό πρόσωπο του ήρωα να σου
θυμίζει πως κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Η βαριά ιστορία και η αβάσταχτη
ελαφρότητα της ύπαρξης μας… Και το
θυμόμουν πάντα όταν άκουγα το «…καληνύχτα Κεμάλ»
Η Ρεβέκκα πάλι με έκανε να αγαπήσω για πάντα
αυτό το είδος θρίλερ. Το χαμένο βλέμμα της Τζόαν Φοντέν, ο φόβος της που
απλώνεται σαν σκιά σιγά- σιγά. Η φοβερή και τρομερή οικονόμος. Τα φαντάσματα
που σέρνουμε μέσα μας, όταν οι νεκροί μας καταλήγουν να μας κυριεύουν. Να μας
παραλύουν.
Δεν ήθελα να γράψω νεκρολογία, ούτε να
διασταυρώσω τι είναι αυτό που είδα πραγματικά στην οθόνη και πόση σχέση έχει με
αυτό που θυμάμαι. Λέω να ξαναδώ τις ταινίες, αν και μερικές φορές διστάζω:
Πώς θα ήταν να δω σήμερα ένα κορίτσι που
αγάπησα κι έχει μείνει για πάντα 17- 18 χρονών στη μνήμη μου; Πώς θα ήταν να δω
τις ρυτίδες στο πρόσωπό της και η νέα εικόνα να σκεπάσει εκείνη την παλιά; Κι
άραγε το θέμα θα ήταν οι δικές της ρυτίδες ή μήπως οι δικές μου που θα μου
έστελνε πίσω ως αντανάκλαση το πρόσωπό της;
Οι κινηματογραφικοί μας ήρωες βεβαίως δεν
γερνάνε ποτέ. Όμως γερνάει το βλέμμα μας…
Κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στο Δρόμο το Σάββατο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου