Η Καβάλα των παραμυθιών μου

 Λίγες μέρες πριν πάω στην Καβάλα μου ζητήθηκε να γράψω ένα μικρό κείμενο:

Η Καβάλα των παραμυθιών μου

"Γιατί ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο; Γιατί με κάποιον γίνεσαι φίλος χωρίς να το καταλάβεις; Πώς ξαφνικά ένας τόπος γίνεται ξεχωριστός για σένα χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις γιατί;

Νομίζω ήμουνα δεκατεσσάρων- δεκαπέντε χρονών όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στη Καβάλα. Από εκείνο το μακρινό πρώτο βράδυ, που μείναμε σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης και περπατήσαμε στο λιμάνι η πόλη έγινε από τις πιο αγαπημένες μου. Το Κάστρο της, η ξενάγηση στο σπίτι του Μοχάμετ Άλι –που τη θυμάμαι σα να έγινε χθες, η ζεστή μπουγάτσα που δοκίμασα κάπου κοντά στο παλιό Υδραγωγείο, έγιναν κομμάτι μιας παιδικής ηλικίας που έφευγε εκείνο το καλοκαίρι…

Χρόνια μετά βρέθηκα ξανά στην πόλη. Με δικό μου παιδί πια. Ανεβήκαμε στο Κάστρο με τρενάκι, πήγαμε και πάλι στο σπίτι του Μοχάμετ Άλι, ξαναδοκιμάσαμε τη μπουγάτσα: Η γεύση που θυμόμουνα είχε αντέξει στο χρόνο…

Περπατήσαμε και πάλι στο λιμάνι, είδαμε τη μοναδική θέα από τον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο, πήγαμε σε θερινό κινηματογράφο, περιδιαβήκαμε την πόλη, επισκεφθήκαμε το Ιμαρέτ, μείναμε να χαζεύουμε τη θέα και ο γιος μου να ονειρεύεται πως πηγαίνει σχολείο στο Κάστρο της Καβάλας…

Σ’ αυτά τα χρόνια γνώρισα καλούς φίλους με καταγωγή από την Καβάλα, διάβασα για την ιστορία της, τη συνάντησα σε λογοτεχνικά κείμενα, την άκουσα στα τραγούδια του Αργύρη Μπακιρτζή. Ξαναπέρασα από την πόλη κι έκανα έναν μικρό περίπατο…

…Και ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, μια έκπληξη με περίμενε από την αγαπημένη πόλη του Βορρά: Ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου μας πρότεινε την έκδοση των τεσσάρων χρωματιστών παραμυθιών που φτιάξαμε με τη Στεφανία Βελδεμίρη από τις εκδόσεις Σαΐτα. Έναν διαφορετικό εκδοτικό οίκο που φτιάχνει τη δική του ιστορία μέσα στον πλανήτη του διαδικτύου…

Και κάπως έτσι ήρθε η ώρα για να βρεθώ και πάλι στη Καβάλα και αν φτιάξω παραμύθια με τα παιδιά, ελπίζοντας να πιάσω κάτι από τη μαγεία της…. Να φτιάξω την Καβάλα των παραμυθιών μου…"

Για κάποιο λόγο δεν κατάφερα να φάω μπουγάτσα -ή μάλλον "μπογάτσα" - από το αγαπημένο μου μαγαζάκι της γωνίας. Ωστόσο οι γεύσεις ήταν πάλι μοναδικές...

Έμεινα στο ίδιο ξενοδοχείο των εφηβικών μου χρόνων και μαγεύτηκα από τη θέα:

Περπάτησα ατέλειωτα, ακόμη και μέσα στο ψιλόβροχο. Ήπια μια μπύρα στο "Μπρίκι", όπου είχαμε παρέα ένα γλάρο. Πέρα ένα σύννεφο στεφάνωνε το Παγγαίο των παραμυθιών μας...

...Πήγα στο σπίτι του Μεχμέτ Αλή...

....Σκαρφάλωσα στα τείχη του αγαπημένου σχολείου...

... και κυρίως γνώρισα μοναδικούς ανθρώπους... 

...Φτιάξαμε ξεχωριστά παραμύθια...

...Είχαμε αναπάντεχες συναντήσεις, όπως αυτή με τρία νέα παιδιά από τη Γαλλία που ξεκίνησαν με ένα Τουκ-Τουκ από την Καμπότζη τον Αύγουστο μαζεύοντας χρήματα για να χτιστεί σχολείο στη Πνομ Πενχ...

...Να με συγχωρήσετε για το λίγο "ρατσιστικό" σχόλιο μου. Αν και δεν κατάγομαι από το Βορρά, πιστεύω πως οι άνθρωποι από την Καβάλα μέχρι τον Έβρο είναι διαφορετικοί. Καλύτεροι από μας... 

...Γι' αυτό μελαγχολώ διπλά για τα ολοφάνερα σημάδια της κρίσης που διάβαζες στους έρημους δρόμους της πόλης, Σάββατο βράδυ...