Νησιά και έρωτας στη καρδιά του Φλεβάρη

Λιακάδα... Αλκυονίδες μέρες. Ένα μικρό διάλειμμα από το διαρκές τρέξιμο. Αυτιά βουλωμένα κι ο κόσμος μοιάζει να έχει συρρικνωθεί μέσα στο κεφάλι μου. Σιωπηλός καφές στο μπαλκόνι. Και βιάζομαι να έρθει καλοκαίρι και να γεμίσουν τα μάτια μου θάλασσα...
Θέλω να ταξιδέψω, να διασχίσω το Αιγαίο από νησί σε νησί.
Θα το κάνω με τη φαντασία.
Ανοίγω τον χάρτη που θα με οδηγήσει στις Κυκλάδες. Ένας χάρτης με χρώματα: Τα νησιά και ο έρωτας της Πόπης Γκερούση (εκδόσεις Άνεμος)
Κι αναρωτιέμαι πως μποεί κάποιος να με ρωτά "Αν διαβάζω ποίηση"
Ναι διαβάζω κι έτσι βρίσκοαμι στα νησιά

Στο "λεμονί νησί", τη Σίφνο:

"...Παιχνίδι.
Το μέτρημα των λευκών ολοστρόγγυλων βότσαλων
σε ένα κομμάτι ακρογιαλιάς...
Όταν φτάσω στο εκατό θα σου πω χίλιες φορές σ' αγαπώ.
Μου αρέσουν οι αριθμοί μαζί σου. Πολλαπλασιάζουν
το συναίσθημα"

Σο "μπλε νησί", την Αμοργό:

"...και τότε βουτούσα στη θάλασσα
τη θάλασσα που ενώνει
και μέσα στη θάλασσα να το ξανά ολόκληρο το νησί..."

Και θυμήθηκα τη Μικρά Αγγλία, όταν το καραβάκι της ποίησης με έφερε στο "πράσινο νησί", την Άνδρο:

"...κι είμαστε όλοι οι άνθρωποι αγαπητοί
όμορφοι κι αστραφτεροί
όταν το βλέμμα που κοιτάζει έχει αγάπη
και είναι ο έρωτας μπλε
που σου χαρίζει το βλέμμα
που αγκαλιάζει, λύνει, ιαίνει, ζητά..."

..και πηγαίνω στην Ίο, το "άσπρο νησί" να θυμηθώ κάποιες παλιές διακοπές, ένα ξενύχτι στη Χώρα και το ξημέρωμα.. Και "έλα μαζί μου, θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά/ θα είσαι η πριγκίπισσά μου..."
Το παιδικό χαμόγελο στην άκρη του δρόμου... Λιωμένο παγωτό στα χέρια ...
Και βγαίνει το "μαύρο νησί", η Σαντορίνη και "άνοιξα τη χούφτα μου περπατώντας στα στενά με τους θεούς τους αγριεμένοςυ του ανέμου..."

Η ποίηση της Πόπης Γκερούση γεμάτη αρμύρα που μένει στα χείλη καθώς ψιθυρίζεις από μέσα σου τους στίχους, κάνει το μπαλκόνι μου καράβι και το τσιμεντένιο δάσος της Αθήνας θάλασσα. Η Πάρνηθα, η Πεντέλη, ο Υμηττός γίνονται τα νησιά στο βάθος του πελάγου...
Κι ο καφές ευλογημένο ουζάκι με ελιά, αγγούρι και φέτα στο πιατάκι.
Η ζωή μου μετριέται σε καλοκαίρια. και μελαγχολώ αίφνης.
Την άλλη πάλι απογειώνομαι.
Πανί το βιβλίο, ναύτες οι στίχοι...

Ξέρω γιατί διαβάζω ποίηση. Ομορφαίνει το κόσμο γύρω και μέσα μου. Ή τον ερμηνεύει. Κάνει τα χρώματα μουσική και εικόνες.
Σαν το φύσημε που ανάβει μια σχεδόν σβησμένη φωτιά.
Ξυπνάω πάλι. Διώχνω το χειμώνα..

Διαβάστε τα νησιά και τον έρωτα και θα είσαστε ανοικτοί κι έτοιμοι και για τα δύο!