Ένα κείμενο που δεν μπορώ να γράψω

Από τη μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση στις 13/5 (Φωτογραφία της Ελεάννας Κούνουπα)

Ένα κείμενο που δεν μπορώ να γράψω

Αφιερωμένο στους 81  συνυποψήφιους με την Αντίσταση με του Πολίτες του Χαλανδρίου και στο Σίμο Ρούσσο (μακάρι να μπορούσα να βάλω 81 σταυρούς!)

…Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρχει μια, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το αν ζούμε μαζί.

Δυο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις απ' το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς:

Δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην τη βλέπεις πια.

Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: Μάθε να αναγνωρίζεις ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση, κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δωσ' τους χώρο"....

Ίταλο Καλβίνο στις «Αόρατες Πόλεις»

Δημοσιογράφος η δουλειά μου. Ήδη από τη σχολική εφημερίδα –πολλά χρόνια πίσω- έχω αρχίσει να γράφω, να παρουσιάζω, να κάνω ρεπορτάζ. Παίρνω συνεντεύξεις, γράφω ταξιδιωτικές εντυπώσεις, έχω γυρίσει την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη προσπαθώντας να μεταφέρω τοπικά προβλήματα.

Θα περίμενε ευλόγως κανείς να μπορώ να γράψω για το Χαλάνδρι και την ιστορία των πολυποίκιλων παρεμβάσεων, αγώνων και πρωτοβουλιών που μας έφεραν στο σήμερα:

Η Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου ένα βήμα πριν από τη νίκη στις Δημοτικές Εκλογές!

Κάτι που παλιά έμοιαζε με όνειρο ή ουτοπία είναι έτοιμο να γίνει.

Αν επικρατήσει στοιχειώδης λογική.

Αρκεί οι Χαλανδραίοι να σκεφτούν: Τους αρέσει η πόλη τους όπως έχει γίνει;

-Αν ναι, τότε δεν έχουν παρά να ψηφίσουν ένα από τα έξι ψηφοδέλτια που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν εμπλακεί στη διοίκηση του Δήμου τις τελευταίες δεκαετίες. 

-Αν όχι, υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Η στήριξη της Αντίστασης!

Δεν το λέω αυτό με έπαρση ή επειδή θεωρώ ότι κάποιος είναι δυνατόν να κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Προκύπτει από την ίδια την διαμόρφωση των υποψηφιοτήτων:

Για τη διοίκηση Κουράση τα λόγια είναι περιττά. Τα «έργα» της είναι πολύ πρόσφατα για να ξεχαστούν. Άλλωστε στηρίζει και στηρίζεται στο ακροδεξιό μόρφωμα του κ. Σαμαρά. Και μόνο αυτό θα αρκούσε ως επιχείρημα.

Οι κ. Νταβίας και Λαδόπουλος έχουν συνεργαστεί με διοικήσεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και του ΠΑΣΟΚ και είναι συμμέτοχοι σε όσα έχουν συμβεί στο Δήμο μέχρι σήμερα.

Οι κ. Θωμάς (ο αλεξιπτωτιστής υποψήφιος –μέχρι το 2012 μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ) και Ανδρεόπουλος κρύβονται πίσω από την ταμπέλα του «ανεξάρτητου» νιώθοντας προφανώς ντροπή για το κόμμα που κρύβεται –με τη σειρά του-  πίσω τους και δεν είναι άλλο από το κόμμα του κ. Βενιζέλου.

Τέλος η κ. Καρατζά και το ΚΚΕ -με το σεχταρισμό του- δεν είχαν διστάσει να στηρίξουν δια της συμμετοχής τους παλιότερες διοικήσεις από υπεύθυνες θέσεις, ενώ σήμερα αρνούνται κάθε διάλογο…

Να που λοξοδρόμησα όμως. Δεν ήθελα να μιλήσω για τους «άλλους» αλλά για μας.

Από το 1980 με τη «Στροφή» αρχίσαμε να ανοίγουμε ένα μονοπάτι. Ήμασταν λίγοι τότε αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Το βότσαλο που ρίξαμε στη λίμνη άρχισε να δημιουργεί όλο και μεγαλύτερους κύκλους…

Έτσι το 1986 δημιουργήθηκε η «Ακροβασία», ένα περιοδικό –ομάδα παρέμβασης, όπου αναπτύχθηκε διάλογος για ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων και καθιερώθηκε μια κουλτούρα αλληλοσεβασμού και σύνθεσης   των απόψεων.

Γινόμασταν όλο και πιο πολλοί… Με συνασπισμένα όλα τα τότε κόμματα εναντίον μας καταφέραμε να σώσουμε τη Ρεματιά ενωμένοι με τους κατοίκους.

Ήταν η εποχή που άρχισε να εκπέμπει η «Κοκκινοσκουφίτσα» μια μοναδική ραδιοφωνική πρωτοβουλία με αυτοδιαχείριση, εθελοντισμό… Ένα πρωτότυπο πείραμα που μέχρι σήμερα δεν έχει βρει συνεχιστές…

Δημιουργήθηκε κι η Πρωτοβουλία Πολιτών Χαλανδρίου (πολλά από τα μέλη της θα τα βρείτε και στο ψηφοδέλτιο της «Αντίστασης») που για πρώτη φορά διεκδίκησε την ψήφο των Χαλανδραίων αποσπώντας το 3% των ψήφων.

Κύλησε ο χρόνος δημιουργήθηκαν νέες ομάδες πολιτών και ο αγώνας συνεχιζόταν στην προσπάθεια να σώσουμε ό,τι μπορούσε να σωθεί από διοικήσεις που οδηγούσαν σταθερά το Χαλάνδρι στη σημερινή του μορφή.

Παράλληλα αναδεικνύαμε τα δικά μας οράματα. Το διαφορετικό πρόσωπο που θα μπορούσε να είχε η πόλη μας…

Να που δεν μπορώ να γράψω. Αδυνατώ να συμπυκνώσω σε λίγες λέξεις την ιστορία μιας ζωής.

Φιλίες, χαρές, απογοητεύσεις, λίγες νίκες, πρωτοβουλίες που μας έκαναν περήφανους, όμορφες στιγμές, αγώνες, συναντήσεις… Κι από την άλλη προσπάθειες να μας προσεταιριστούν, να συμμετάσχουμε στο πάρτι που έκαναν ορισμένοι με χρήματα των δημοτών σε έργα άχρηστα, υπερκοστολογημένα, χωρίς συνέχεια και προοπτική.

Το καράβι της «Αντίστασης» κατάφερε να περάσει και τις Συμπληγάδες και να ξεφύγει από τις Σειρήνες.

Σήμερα είναι στο χέρι όλων μας να γυρίσουμε σελίδα και από τις 25 Μαΐου να συνεχίσουμε να δουλεύουμε από άλλες θέσεις σε αυτό που κάναμε πάντα, εδώ και δεκαετίες, χτίζοντας την πόλη που ονειρευόμαστε. Στην καθημερινότητα και στον πολιτισμό της. Με γνώση, αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε, συντροφικότητα, αλληλεγγύη…

Θα το τολμήσουμε;

ΥΓ Εννοείται πως δεν κατάφερα να γράψω το κείμενο που ήθελα… Είναι μάλλον που πρέπει να το γράψουμε όλοι μαζί!