Δε θα λένε: Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε.
Θα λένε: Τον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.
Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.
Θα λένε: Τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.
Δε θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα.
Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν ενάντια στους εργάτες.
Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί.
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;
(Μπέρτολτ Μπρεχτ, "Τα ποιήματα", μετάφραση Μάριος Πλωρίτης, εκδόσεις Θεμέλιο)
Στον ποιητή Φαίδωνα Θεοφίλου, που δεν σωπαίνει... Διαβάστε το κείμενο του στο http://theofilou.blogspot.com/
1 σχόλιο:
Κώστα μου
Σ' ευχαριστώ για την τόσο όμορφη κι ανθρώπινη αφιέρωση, που για μένα είναι ένα από τα πιο "Ακριβά" πράγματα που μπόρεσα να έχω στη ζωή μου.
Και πάλι ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου