Πριν από λίγες μέρες, απαυδισμένος από ανούσια βιβλία που ξεκινούσα για αν τα αφήσω μετά από μερικές σελίδες, αποφάσισα να (ξανα) διαβάσω μετά από πολλά -πολλά χρόνια τον "Καπετάν Μιχάλη" του Καζαντζάκη.Ήταν σα να άνοιξα μια πόρτα μαγική. Είχα ξεχάσει αυτή την κατπαληκτική γλώσσα, αυτόν τον κόσμο που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου...
Όμως ξαφνικά άρχισαν να συμβάινουν διάφορες συμπτώσεις... Κορυφαίο, σχεδόν απίστευτο όμως είανια υτό που έγινε με μια φωτογραφία.
Διαβάζοντας θυμήθηκα ότι μια φορά -πριν από πέντε χρόνια- που είχα ταξιδέψει στο Ηράκλειο, είχα πάει στον Τάφο του Καζαντζάκη κι εκεί είχα δει ένα μικρό κεράκι κι ένα δαχτυλίδι. Αποφάσισα -μετά από χρόνια να δω και πάλι την ανάρτηση.
Και τότε συνέβη το απίστευτο. Σε μαι από τις φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει (με τον εντεκάχρονο τότε) γιο μου, φαίνεται δίπλα στην είσοδο ενός πολύ ωραίου μεζεδάδικου της αγοράς με το όνομα "Σαράντα αυγά", να κάθεται μια κοπέλα.
Μόνο που αυτή η κοπέλα είναι η συγγραφέας Πόπη Γκερούση που γνώρισα τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν ξαναβρέθηκα στο Ηράκλειο! Και τότε βεβαίως μου ήταν παντελώς άγνωστη -όπως κι εγώ σε εκείνη...
Όταν διάβαζα το "Ψυχή σαν θάλασσα" δεν φανταζόμουνα ότι με τη συγγραφέα του είχαν διασταυρωθεί κάποτε οι δρόμοι μας. Κι όταν πιο είχαμε γνωριστεί και είχα διαβάσει και το κατπαληκτικό "Τα νησιά και ο έρωτας", που να φανταζόμουν την έκπληξη που επεφύλασσε μαι φωτογραφία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου