 |
| Φωτογραφία τραβηγμένη τη μέρα που ανακαλύψαμε τον θησαυρό, από το Πανόραμα |
Γράφοντας ένα βιβλίο, φτιάχνοντας ιστορίες με τα παιδιά, τρέχοντας από δω κι από κει, πότε για πράγματα όμορφα και δημιουργικά, πότε για να μπορέσω να επιβιώσω σ΄αυτά τα δύσκολα χρόνια...
Με ενδιαφέρουν τόσα πολλά πράγματα και στο τέλος χάνω τη μπάλα. Θέλω να σταθώ κάπου και να τα δω από απόσταση...
Κι ο χρόνος κυλάει. Ο χρόνος περνά. Ή μάλλον εμείς περνάμε -όπως γράφει κι ο Καζαντζάκης στον Καπετάν -Μιχάλη...
Η θεραπεία μου είναι η θάλασσα. Έτσι φορτίζομαι και ταυτόχρονα απο- φορτίζομαι.
Κολυμπάω και μέσα στο νερό φτιάχνω διαλόγους με αληθινά ή με φανταστικά πρόσωπα, λύνω προβλήματα, βάζω στόχους, γράφω ολόκληρες σελίδες στο μυαλό μου, τραγουδάω. Καθαρίζω το βλέμμα μου. Ακούω.
Την Κυριακή που ο καιρός χάλασε απότομα και βγάλαμε τα φούτερ από τη ντουλάπα,θύμωσα που δεν θα μπορύσα να απολαύσω τις χάρες του νερού. Ωστ΄σο πήγαμε βόλτα στη θάλασσα. Φουρτουνιασμένη και άγρια. Χειμωνιάτικη και όχι φθινοπωρινή...
Με ένα μικρό μέρος της παρέας των παιδιών είπαμε να κάνουμε εξερεύνηση στη μεριά της Κορώνης που κάποτε ήταν το οχυρό του Πτολεμαίου. να πάμε και προς τη μεριά της σπηλιάς απ' όπου στην Κατοχή έφευγαν με καϊκια και υποβρύχια όσοι ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα στη Μέση Ανατολή...
Αρχίσαμε να περνάμε ωραία. Έλεγα ιστορίες στα παιδιά και ανακαλύπταμε ίχνη που μας βεβαίωναν ότι κάποτε εκεί ήταν ένα χωριό, ένα φρούριο ή μια πόλη. Πέτρες και χαλάσματα που μαρτυρούν ανθρώπινη παρουσία...
Και τ΄τοε η κόρη μου πήρε ένα μονοπάτι. Την ακολουθήσαμε και φτάσαμε στο τέλος στην είσοδο μιας σπηλιάς, που έχει αρκετές διακλαδώσεις. Εκεί κρύβονταν τότε στην Κατοχή.
Τα υπόλοιπα μοιάζουν βγαλμένα από σελίδες βιβλίου -είναι όμως αληθινά.
Ο μικρός μου γιος είδε στο βάθος της σπηλιάς κάτι:
-Ένα κασόνι, φώναξε και στην αρχή δεν τον πιστέψαμε.
Μετά πλησιάσαμε κι εμείς. 'Ηταν πραγματικά ένα παλιό κιβώτιο σκεπασμένο με μια μεγάλη πέτρα.
Στην αρχή δεν το αγγίξαμε. Μετά είπα στα παιδιά να πάνε λίγο πιο πίσω, σήκωσα την πέτρα και πήρα το κιβώτιο στα χέρια μου. Έμοιαζε παλιό και είχε επάνω κάτι σύμβολα.
Καθώς το κρατούσα ήμουνα σίγουρος πως είχε κάτι μέσα.
Προσπάθησα να προσγειωθώ. Σκέφτηκα πως είναι μια φάρσα και κάποιος έχει βάλει πέτρες...
Όταν όμως ανοίξαμε το παλιό ξύλινο κιβώτιο μαζί με τα παιδιά, έμεινα άναυδος. Φαινόταν να έχουμε ανακαλύψει θησαυρό.
Τα παιδιά σκέφτηκαν ότι μπορεί να το είχα κάνει εγώ.
Εγώ πάλι είχα τρελαθεί!
Ψάχνοντας ανάμεσα στα διάφορα αντικείμενα βρήκαμε ένα πλαστικοποιημένο χαρτί.
Έτσι μάθαμε ότι αυτός ο κρυμμένςο θησαυρός είναι ένα παιχνίδι που παίζεται διεθνώς και οι άνθρωποι κρύβουν ή ψάχνουν "θησαυρούς" χρησιμοποιώντας GPS. Το παιχνίδι αυτό λέγεται
geocatching
Το να βρεις τυχαία το "θησαυρό" αγγίζει βέβαιώς τα όρια του απίθανου.
Σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού, μποείς να πάρεις κάποιο από τα αντικείμενα του κουτιού, αρκεί να αφήσεις ένα άλλο.
Αφήσαμε μια "αρχαία" πέτρα, αλλά δεν πήραμε τίποτα. Στο σημειωματάριο που υπάρχει γράψαμε τα ονόματά μας και την ημερομηνία (28/9/2014) που ανακαλύψαμε το "θησαυρό". Το κιβώτιο είχε τοποθετηθεί το 2011 κι οι τελευταίοι που το βρήκαν ήταν τον Ιούλιο...
Το αφήσαμε στη θέση που το βρήκαμε και φύγαμε μαγεμένοι...
Η μέρα που έμοιαζε μουντή γέμισε χρώματα, χαμόγελα, ζεστές κουβέντες. Τα παιδιά, γεμάτα έξαψη, μιλούσαν κι έκαναν σχέδια. Ήταν σα να είχαμε βρει θησαυρό στ' αλήθεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου