Πολιτικές ζωής και θανάτου

Τώρα που κόβουν κι άλλες εξετάσεις του ΕΟΠΠΥ, πέρα από τη δράση μας, αξίζει αν ενημερωθούμε όλοι για το τι συμβαίνει σε συνθήκες κρίσης στην υγεία.
Παραθέτω την βιβλιοπαρουσιάση που έκανα τον Ιούλιο στο "Δρόμο" 12/7:

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μια αποκαλυπτική μελέτη για τις ολέθριες επιπτώσεις της κρίσης στην Υγεία

του Κώστα Στοφόρου

Το βιβλίο Πολιτικές ζωής και θανάτου-πώς η κρίση επηρεάζει την ανθρώπινη υγεία (Eκδόσεις Ψυχογιός) είναι μια μελέτη με αναλυτικά στοιχεία των Ντέιβιντ Στάκλερ, ειδικού στα οικονομικά της Υγείας και λέκτορα του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ και του επιδημιολόγου Σαντζέι Μπάσου, καθηγητή Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ.

Κεντρικός πυρήνας του σκεπτικού των δυο σημαντικών επιστημόνων είναι ότι δεν είναι η ίδια η οικονομική κρίση που επηρεάζει -συχνά με καταστροφικές συνέπειες- τη δημόσια Υγεία, αλλά ο τρόπος με την οποία τη διαχειρίζεται η εκάστοτε κυβέρνηση. Επίσης, αποδεικνύουν με αναλυτικά στοιχεία ότι οι περικοπές στις δαπάνες Υγείας και πρόνοιας όχι μόνο δεν οδηγούν στην ανάπτυξη, αλλά αντιθέτως οδηγούν στην επιδείνωση και την επιμήκυνση της κρίσης!

Μετά την ανάγνωση του συγκλονιστικού αυτού βιβλίου, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πια ότι δεν γνωρίζει τις ολέθριες επιπτώσεις που έχει η διαχείριση της κρίσης στις ανθρώπινες ζωές. Μιλάμε, πραγματικά, για πολιτικές που οδηγούν στη ζωή και πολιτικές που οδηγούν στο θάνατο. Παράδειγμα, η τραγική κατάσταση που βίωσε η Ρωσία κατά τη μετάβαση στον καπιταλισμό: Τα ποσοστά θανάτου στους άντρες ηλικίας 25-39 ετών, αυξήθηκαν κατά 90%. Το διπλό χτύπημα της απώλειας της εργασίας και της διάλυσης των δικτύων κοινωνικής ασφάλειας αποδείχθηκε καταστροφικό. Οι χώρες όπως η Ρωσία που εφάρμοσαν μαζικές ιδιωτικοποιήσεις βίωσαν αύξηση στα ποσοστά θανάτου κατά 18% από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής και μετά.

Οι συγγραφείς, όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά, ανακάλυψαν ακόμη ότι «οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις οδήγησαν σε αύξηση των αυτοκτονιών μεταξύ των ανδρών κατά 5% στους 100.000, των καρδιακών νοσημάτων κατά 21% στους 100.000 και των θανάτων που σχετίζονται με την κατανάλωση οινοπνεύματος κατά 41% στους 100.000. Συνολικά οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σχετίζονταν με σημαντική μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά 2 χρόνια»…

Από το New Deal στην Ισλανδία και στην Ελλάδα

Το βιβλίο ξεκινά από το μεγάλο κραχ στις ΗΠΑ και τον τρόπο που το αντιμετώπισε -τουλάχιστον στο επίπεδο της πολιτικής για τις κοινωνικές δαπάνες- η Νέα Συμφωνία το περίφημο New Deal του Ρούζβελτ. Συνέβη το εξής παράδοξο: Η κρίση αντί να οδηγήσει σε επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του πληθυσμού, σε μείωση του προσδόκιμου της ζωής και σε εμφάνιση επιδημιών, οδήγησε αντιθέτως σε βελτίωση της υγείας του πληθυσμού!

Κι αυτό γιατί ακολουθήθηκε η αντίθετη πολιτική από αυτήν που πρεσβεύει σήμερα το ΔΝΤ και ακολουθούν πιστά οι εν Ελλάδι εκπρόσωποι του: Αντί να γίνουν περικοπές των κοινωνικών δαπανών, αυτές αυξήθηκαν. Υπολογίστηκε ότι «τα 100 δολάρια κατά κεφαλήν που ξοδεύονταν από τη Νέα Συμφωνία συνδέονταν κατά μέσο όρο με μια μείωση της τάξεως των 18 θανάτων σε νεογνά στις 1.000 γέννες». Παράλληλα, οι αυτοκτονίες μειώνονταν κατά 4 στα 100.000 άτομα (εν μέσω οδυνηρής κρίσης), μειώνονταν κατά 16 στους 100.000 οι θάνατοι από πνευμονία κ.ά.

Και όλα αυτά με 100 δολάρια κατά κεφαλή…

Ας κάνουμε τις συγκρίσεις μας με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα όπου έχουμε δραματική αύξηση των αυτοκτονιών, της παιδικής θνησιμότητας και έξαρση των επιδημιών…

Έχει ενδιαφέρον, διαβάζοντας κανείς το κεφάλαιο για την κρίση, να δει τα συγκριτικά στοιχεία μεταξύ των πολιτειών των ΗΠΑ που ακολούθησαν τις δυο διαφορετικές πολιτικές: της αύξησης των κοινωνικών δαπανών ή της περικοπής τους (από όσους αρνήθηκαν να εφαρμόσουν το New Deal). Αυτή τη φορά οι αριθμοί τα λένε όλα! Και το μέγεθος του «δείγματος» της έρευνας είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορούν κατά κανένα τρόπο να αμφισβητηθούν τα ευρήματά της.

Τα καταστροφικά αποτελέσματα της λιτότητας γίνονται ολοφάνερα όταν συγκρίνονται οι διαφορετικοί δρόμοι που ακολούθησαν Ισλανδία και Ελλάδα. Η μεν πρώτη αυξάνοντας τις κοινωνικές δαπάνες εν μέσω κρίσης και η δεύτερη προχωρώντας σε τεράστιες περικοπές. Κάθε επιχείρημα περί «ανάπτυξης» καταρρέει μπροστά σε όσα δείχνει η πραγματικότητα…

Ενώ η Ισλανδία βλέπει όντως το «φως στο τούνελ» που λέει και ο Ομπάμα στο μονταρισμένο βίντεο της Ν.Δ., η Ελλάδα τείνει προς χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπως η Ταϊλάνδη που βίωσε μια απίστευτη αύξηση των επιδημιών και έξαρση της εξάπλωσης του HIV. Οι -υποτίθεται- εξαφανισμένες ελονοσία και φυματίωση επιστρέφουν για να σκορπίσουν την αρρώστια και το θάνατο.

Η βρεφική θνησιμότητα ανεβαίνει και θυμίζει αυτές που παλιά λέγαμε «τριτοκοσμικές» χώρες. Δεν είναι τυχαίο πως το ΔΝΤ-IMF στα αγγλικά, αποκαλείται Infant Mortality Found, με ισχυρή δόση μαύρου χιούμορ…

Επίλογος

Στις Πολιτικές ζωής και θανάτου, γίνεται εκτεταμένη αναφορά και στα έργα και τις ημέρες του υπουργείου Υγείας, αλλά και στην υπόθεση της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών από τους Λοβέρδο & σια…

Αναφέρεται ρητά ότι «η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ανέστειλαν την ελληνική δημοκρατία», επιβάλλοντας προγράμματα ριζικής λιτότητας που οδηγούν σε αδιέξοδο.

Οι συγγραφείς, κλείνοντας αυτό το πολύτιμο βιβλίο-εργαλείο, σημειώνουν: «Η θεμελιώδης πηγή πλούτου μιας κοινωνίας είναι ο ίδιος της ο λαός. Η επένδυση στην Υγεία του αποτελεί σοφή επιλογή σε καλούς καιρούς και επιτακτική ανάγκη σε δύσκολους»…

Νομίζω δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε άλλο.