Μια μακαρονόπιτα για τις γιορτές!

Μακαρονόπιτα

Υλικά

1 πακέτο φύλλο κρούστας

1 πακέτο μακαρόνια (νούμερο 5 )

250 γρ. τυρί φέτα

1 ποτήρι του νερού τριμμένη μυζήθρα

4+1 αυγά

1 ποτήρι ελαιόλαδο

1 ποτήρι του κρασιού γάλα

Αλάτι & πιπέρι

Εκτέλεση

Βράζουμε τα μακαρόνια, σύμφωνα με τις οδηγίες που αναγράφονται στο πακέτο. Κάνουμε ένα μίγμα με τα μακαρόνια και τα υπόλοιπα υλικά (κρατάμε το γάλα, λίγο ελαιόλαδο και το ένα αυγό). Αλείφουμε το ταψί με ελαιόλαδο και απλώνουμε δυο φύλλα. Βάζουμε από πάνω ένα μέρος της γέμισης και συνεχίζουμε την ίδια διαδικασία, βάζοντας δυο- δυο τα φύλλα, αφήνοντας δυο τελευταία για να καλύψουμε την πίττα. Χτυπάμε σε ένα μπολ το γάλα με το ένα αυγό, λίγο νερό και το υπόλοιπο ελαιόλαδο και το απλώνουμε πάνω από την πίττα. Ψήνουμε για μια ώρα στους 180^ο σε προθερμασμένο φούρνο. 

Καστελλιώτικη συνταγή της Παναγιώτας Πέτρου από το βιβλίο "20 σεφ, 11 μαμάδες κι εγώ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική

10 Ιανουαρίου: Σημαντικό ραντεβού για τη δημιουργία της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Χαλανδρίου

Αντιγράφω αποσπάσματα για μια εξαιρετική πρωτοβουλία

"Μπορούμε να φανταστούμε τι θα σήμαινε για την πόλη, αν μερικές δεκάδες νέοι μουσικοί της γειτονιάς μας έρχονταν σε επαφή, συντονίζονταν σε μία μεγάλη πολιτιστική παρέα και χρωμάτιζαν τη ζωή μας με ήχους από εκλεκτά έργα του κλασσικού ρεπερτορίου; Την εποχή που ο πολιτισμός αντιμετωπίζεται σαν μία επικουρική πολυτέλεια και λόγω της επίσημης πολιτιστικής πολιτικής οι συμφωνικές ορχήστρες παλεύουν να παραμείνουν ζωντανές, εμείς, σε πείσμα των καιρών, εμπνεόμενοι από τη φιλοσοφία και την εμπειρία του «El Sistema», προχωράμε στη συγκρότηση της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Χαλανδρίου!

Στην πορεία προς την υλοποίηση του στόχου μας δεν είμαστε στην αρχή! Έχοντας εξασφαλίσει τη στήριξη του Δήμου Χαλανδρίου, αλλά κυρίως τη συνδρομή του εκλεκτού και αναγνωρισμένου μαέστρου Αναστάσιου Συμεωνίδη μένει ο τελευταίος, μα και σημαντικότερος σταθμός. Αυτός της στελέχωσης της ορχήστρας με μουσικούς. Για το σκοπό αυτό αναζητούμε νέους από την περιοχή μας οι οποίοι να γνωρίζουν σε ικανοποιητικό επίπεδο (τουλάχιστον «Μέσης») συμφωνικά όργανα. Προτεραιότητα είναι σε πρώτη φάση τα έγχορδα όργανα (βιολί, βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο) και σε δεύτερη τα πνευστά, ξύλινα και χάλκινα (φλάουτο, τρομπέτα, όμποε, κλαρινέτο, φαγκότο, γαλλικό κόρνο, σαξόφωνο, τρομπόνι) αλλά και τα κρουστά (τυμπάνια κτλ). Για την υλοποίηση των παραπάνω, καλούμε σε μία πρώτη συνάντηση μαθητές και καθηγητές των παραπάνω οργάνων το Σάββατο 10 Ιανουαρίου, στα γραφεία του Συνεταιρισμού Γονέων Χαλανδρίου (Αριστοτέλους 43, Χαλάνδρι), στις 5 μ.μ., ώστε η ορχήστρα να αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά και το όνειρο ενός πολιτιστικού πλεονάσματος στην πόλη να συναντηθεί με την πραγματικότητα. Για την πρωτοβουλία για τη δημιουργία μιας συμφωνικής ορχήστρας νέων Χαλανδρίου Kατερίνα Γερολυμάτου, Αναστασία Λαμπρούση, Κωνσταντίνος Μπακογιάννης, Νίκος Σαραφιανός, Γεράσιμος Χοϊδάς "http://orchistranewn.wordpress.com/

Οι Περιπέτειες της Έλλης: Τα πέντε μαγικά καρύδια από τη Θάσο

Μετά το Γαλάτσι, η Παραμυθοκουζίνα βρέθηκε στο Μαρούσι. Μαζί με τα παιδιά από τον Δημοτικό Παιδικό Σταθμό Εργατικών Κατοικιών φτιάξαμε ένα νέο παραμύθι με περιπέτειες της Έλλης και άρωμα ...μελομακάρονου!

Τα πέντε μαγικά καρύδια από τη Θάσο

Η Έλλη και ο αδερφός της ο Κωνσταντίνος είναι αιχμάλωτοι στη Χώρα των Βρωμάκηδων. Οι γονείς τους έχουν τρελαθεί από την αγωνία καθώς δεν ξέρουν τι έχει συμβεί!

Τα παιδιά είναι αιχμάλωτα στον Πύργο του Βασιλιά που είναι φτιαγμένος από σκουριασμένους τενεκέδες σκουπιδιών.

Η Θεώνη είναι μια καλή μάγισσα που ζει σε ένα Κάστρο ψηλά στα Βουνά της Θάσου. Τα πρωινά φτιάχνει λιχουδιές με καρύδια και τα βράδια πετάει με το σκουπόξυλο πάνω από όλη τη γη για να δει ποια παιδιά έχουν προβλήματα ή κινδυνεύουν.

Μόλις βλέπει τι συμβαίνει στην Έλλη και στον Κωνσταντίνο φωνάζει αμέσως τη φίλη της τη Λυδία που είναι πολύ δυνατή και μπορεί κι αυτή αν πετάει και μάλιστα χωρίς σκουπόξυλο. Της λέει τι έχει συμβεί και της δίνει πέντε μαγικά καρύδια.

Τη στέλνει στη Χώρα των Βρωμάκηδων να ελευθερώσει τα δυο παιδιά.

Αυτή δεν προλαβαίνει γιατί φτιάχνει μελομακάρονα για τον Άγιο Βασίλη και για τους φίλους της σε όλο τον κόσμο. Το Κάστρο της μοσχοβολάει και από το βουνό οι μυρωδιές φτάνουν ως τη θάλασσα.

Η Λυδία τρώει 3-4 μελομακάρονα για να πάρει δύναμη και φεύγει για τη Χώρα των Βρωμάκηδων.

Μόλις φτάνει της επιτίθεται ο στρατός με επικεφαλής τον ίδιο τον Βασιλιά Βρωμάκη τον Α και τη Βασίλισσα Σαλμονέλα.

Τότε η Λυδία πετάει με δύναμη στο έδαφος ένα –ένα τα τέσσερα από τα πέντε μαγικά καρύδια.

Αμέσως σαπουνάδες πετάγονται ολόγυρα και οι Βρωμάκηδες φεύγουν τρομαγμένοι.

Η Λυδία ελευθερώνει τα δυο παιδιά και αφού σπάει το πέμπτο καρύδι φεύγουν με φόρα για τη Θάσο.

Εκεί τους περιμένει η μάγισσα Θεώνη που έχει τελειώσει τις δουλειές της. Βρίσκει μια ωραία παραλία και κάνει αν είναι καλοκαίρι. Τα παιδιά γιορτάζουν κολυμπώντας την ελευθερία τους.

Μετά, φορτώνονται μελομακάρονα και γυρνάνε στο σπίτι τους!

Ο Μιχάλης Γκανάς, ο Κώστας Κρυστάλλης και ο σταυραϊτός

Διαβάζοντας τα "αγαπημένα του Μιχάλη Γκανά", που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, ήταν σα να βούτηξα σε μαι θάλασσα μαγείας. Όπως γράφει κι ο ίδιος, είναι σαν ένα είδος αυτοβιογραφίας. Στίχοι (κυρίως) αλλά και πεζά φτάχνουν έναν ολόκληρο κόσμο.
Στάθηκα λίγο παραπάνω στον παραγνωρισμένο Κώστα Κρυστάλλη και στο συγκλονιστικό του ποίημα για τον σταυραϊτό. Θυμήθηκα που κάποτε, μικρός στο ραδιόφωνο άκουγα μια δραματοποιημένη σειρά για τη σύντομη ζωή του. Με είχε συνεπάρει και με είχε γεμίσει θλίψη.
Θυμήθηκα τον πατέρα μου, που καθώς είχε έρεθει από την επαρχία, ο Κρυστάλλης σήμαινε πολλά γι' αυτόν. Όπως φαντάζομαι για πολλούς της γενιάς του.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη που χάνεται, αντιγράφω από τον Μιχάλη Γκανά το ποίημα του Κώστα Κρυστάλλη:

Στο σταυραϊτό

Από μικρό κι απ' άφαντο πουλάκι, σταυραϊτέ μου,
παίρνεις κορμί με τον καιρό, και δύναμη κι αγέρα,
κι απλώνεις πήχες τα φτερά και σπιθαμές τα νύχια,
και μες στα σύγνεφα πετάς, μες στα βουνά ανεμίζεις·
φωλιάζεις μες στα κράκουρα, συχνομιλάς με τ' άστρα,
με τη βροντή ερωτεύεσαι, κι απιδρομάς και παίζεις
με τ ΄γρια τ' αστροπέλεκα και βασιλιάν σε κράζουν
του κάμπου τα πετούμενα και του βουνού οι πετρίτες.

Έτσι εγεννήθηκε μικρός κι ο πόθος μου στα στήθη,
κι απ' άφαντο, κι απ' άπλερο πουλάκι, σταυραϊτέ μου,
μεγάλωσε, πήρε φτερά, πήρε κορμί και νύχια,
και μου ματώνει την καρδιά, τα σωθικά μου σκίζει·
κι έγινε τώρα ο πόθος μου αϊτός, στοιχειό και δράκος,
κι εφώλιασε βαθιά  βαθιά μες στ' άσαρκο κορμί μου,
και τρώει κρυφά τα σπλάχνα μου, κρυφοβοσκάει τη νιότη.
Μπεζέρισα να περπατώ στου κάμπου τα λιοβόρια.
Θέλω τ΄αψήλου ν' ανεβώ· ν' αράξω θέλω, αϊτέ μου,
μες στην παλιά μου κατοικιά, στην πρώτη τη φωλιά μου,
θέλω ν' αράξω στα βουνά, θέλω να ζάω με σένα.
Θέλω τ' ανήμερο καπρί, τ' αρκούδι, το πλατόνι,
καθημερνή μου κι ακριβή να τάχω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, κάθε αυγή, θέλω το κρύο τ' αγέρι
νά’ ρχεται από τη λαγκαδιά, σα μάνα, σαν αδέρφι,
να μου χαϊδεύη τα μαλλιά και τ' ανοιχτά μου στήθη.
Θέλω η βρυσούλα, η ρεματιά, παλιές γλυκές μου αγάπες,
να μου προσφέρνουν γιατρικό τ' αθάνατα νερά τους,
θέλω του λόγγου τα πουλιά με τον κελαηδισμό τους
να με κοιμίζουν το βραδύ, να με ξυπνούν το τάχυ,
και θέλω νάχω στρώμα μου, νάχω και σκεπασμά μου
το καλοκαίρι τα κλαδιά και τον χειμό τα χιόνια.
Κλωνάρια απ' αγριοπρίναρα, φουρκάλες από ελάτια
θέλω να στρώνω στοιβανιές κι απάνω να πλαγιάζω,
ν' ακούω τον ήχο της βροχής και να γλυκοκοιμιέμαι.

Από ημερόδενδρον, αϊτέ, θέλω να τρώω βελάνια,
θέλω να τρώω τυρί αλαφιού και γάλα απ' άγριο γίδι.
Θέλω ν' ακούω τρυγύρω μου πεύκα κι οξιές να σκούζουν,
θέλω να περπατώ γκρεμούς, ραϊδιά, ψηλά στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερά δεξιά ζερβά να βλέπω.
Θέλω ν' ακούω τα νύχια σου να τα τροχάς στα βράχια,
ν' ακούω την άγρια σου κραυγή, τον ίσκιο σου να βλέπω.
Θέλω, μα δεν έχω φτερά, δεν έχω κλαπατάρια,
και τυραννιέμαι, και πονώ, και σβιέμαι νύχτα  μέρα.
Παρακαλώ σε, σταυραϊτέ, για χαμηλώσου ολίγο,
και δώσ’ μου τες φτερούγες σου, και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος!

Δολοφονήθηκε ο Μένης Κουμανταρέας...

...Στον σημερινό "Δρόμο" γράφω για τη νεανική αλληλογραφία του Μένη Κουμανταρέα και του Βασίλη Βασιλικού......και έρχεται η θλιβερή είδηση της δολοφονίας του:

"Με μεγάλη οδύνη δεχτήκαμε την επιβεβαίωση της αποτρόπαιης είδησης για τον χαμό του Μένη Κουμανταρέα, που από τα ξημερώματα ευχόμασταν να μην είναι αλήθεια. Η Ελλάδα θρηνεί σήμερα έναν κορυφαίο συγγραφέα της. Η σκέψη μας αυτές τις ώρες βρίσκεται στην αγαπημένη του οικογένεια.

Στον Θησαυρό του χρόνου, το τελευταίο του βιβλίο, στο οποίο ο Μένης ξεδίπλωσε τα φύλλα της ψυχής του, χωρίς να αφήσει απ’ έξω τίποτα από αυτά που μπορούσε να δει και να νιώσει, γράφει:

Ξυπνώ με το κορμί πιασμένο, το κεφάλι να κουδουνίζει και τα μάτια, μέσα σε μαύρους κύκλους, να προσπαθούν ν’ αμυνθούν στο εχθρικό φως της καινούργιας μέρας, αν υποτεθεί ότι η μέρα που ξημερώνει μπορεί να χαρακτηριστεί καινούργια. Είναι ζήτημα αν πάλι κοιμήθηκα τρεις με τέσσερις ώρες. Τα ξενύχτια με φίλους –ενίοτε και εχθρούς– δεν λένε να μ’ εγκαταλείψουν. Περνώ στο μπάνιο, με μηχανικές κινήσεις ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου, κάθομαι στη λεκάνη με το παντελόνι της πιτζάμας κατεβασμένο να σέρνεται στα πλακάκια. Ντύνομαι με τα ρούχα της δουλείας –ο τόνος μού ξέφυγε και εύστοχα πήγε στο γιώτα–, σακάκι και γραβάτα, γλιστρώ στις αδύναμες γάμπες τις κάλτσες –μανταρισμένες απ’ τα χεράκια της μητέρας μου– κι ύστερα ανυπόμονα φορώ τα παπούτσια τσαλακώνοντας το δέρμα στις φτέρνες. Μια φέτα βουτυρωμένο ψωμί με κάποιες ρανίδες μέλι κι ένας καφές πρόχειρα φτιαγμένος στο μάτι της κουζίνας με συνοδεύουν ως την εξώπορτα. Κοιτάζω με αγωνία το ρολόι μου, το παλιό μου Ωμέγα, αυτό που κάθε τόσο αντικαθιστώ οσάκις πέφτω θύμα κλοπής από τα χέρια κάποιου ωραίου μακρυχέρη. Υπολογίζω πόση ώρα θέλω για να βρεθώ στον αριθμό 30, όσα και τα χρόνια μου, κι αν είναι προτιμότερο αντί για λεωφορείο να πάρω ταξί. Σίγουρα οι ταξιτζήδες θα μου στήσουν κάποτε ένα μνημείο.

Να είναι ελαφρύ, Μένη, το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Άννα Πατάκη

Αθήνα, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014"

Αντί άλλων σχολίων, αναδημοσιεύω το σημερινό κείμενο της εφημερίδας:

Η νεανική αλληλογραφία Βασίλη Βασιλικού- Μένη Κουμανταρέα

Τα πολύτιμα θραύσματα μιας φιλίας

Του Κώστα Στοφόρου

Δυο αγαπημένοι συγγραφείς. Ίσως οι κορυφαίοι ζώντες Έλληνες συγγραφείς. Που τα βιβλία τους μας συνοδεύουν δεκαετίες τώρα. Βασίλης Βασιλικός και Μένης Κουμανταρέας.

Τώρα, χάρη στις εκδόσεις «Τόπος» και στον Θανάση Νιάρχο που επιμελήθηκε και προλογίζει την έκδοση μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στην εποχή εκείνη που οι τροχιές τους συναντήθηκαν και τους έδεσε μια δυνατή φιλία. Πρόκειται για τη «Νεανική Αλληλογραφία 1954-1960» που κυκλοφόρησε πρόσφατα και μας δίνει το ένα από τα κλειδιά που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα το έργο τους.

Την εποχή εκείνη της γνωριμίας τους ο Βασίλης Βασιλικός, νεότερος κατά τρία χρόνια, είχε ήδη εκδώσει -19 χρονών- τη «Διήγηση του Ιάσονα», ενώ ο Μένης Κουμανταρέας, πιο διστακτικός, θα εκδώσει το πρώτο του βιβλίο «Τα μηχανάκια» το 1962, σε ηλικία 31 ετών.

Κατά την περίοδο της αλληλογραφίας τους εκδίδεται και το δεύτερο βιβλίο του Βασιλικού, «Τα θύματα ειρήνης».

Σε ένα από τα πρώτα γράμματα ο Κουμανταρέας παρουσιάζει αναλυτικά το θεατρικό έργο που έγραφε εκείνη την περίοδο και προφανώς δεν ολοκληρώθηκε, αν και φαίνεται ιδιαιτέρως ενδιαφέρον και πρωτότυπο στη σύλληψη. Ο «Μυγχάουζεν στο Λιόπεσι» ίσως κάποτε βγει στο φως αν μας γνωρίσει μια άλλη πτυχή του ταλέντου του.

Σε ένα άλλο από τα γράμματα ο Βασιλικός γράφει μια σύντομη κριτική για τις «Αλεπούδες του Γκόσπορτ», ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1959, αλλά κυκλοφόρησε μόλις το 2011. Ένα σημαντικό έργο που ευτυχώς είχαμε τη χαρά αν διαβάσουμε έστω και τόσα χρόνια μετά την πρώτη του γραφή…

Γράμματα –δοκίμια κριτικής

Πέρα από τα θέματα της φιλίας και την εξαιρετική γραφή που έχουν ακόμη και στα γράμματά τους, αξίζει αν επισημάνουμε το κριτικό βλέμμα με το οποίο αντιμετωπίζει ο ένας το έργο του άλλου. Ένα κριτικό βλέμμα που όχι μόνο δεν τους ενοχλεί, αλλά τους βοηθά να προχωρήσουν τη δουλειά τους. Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα.

Αξίζει πραγματικά να διαβάσει κανείς την αναλυτική κριτική του Κουμανταρέα για τα «Θύματα ειρήνης», κεφάλαιο το κεφάλαιο, φράση τη φράση, χαρακτήρα τον χαρακτήρα για να διαπιστώσει πόσο μας λείπει η πραγματική κριτική, η σε βάθος ανάλυση, η διεισδυτική ματιά. Δεν διστάζει ακόμη και να γίνει σκληρός στην κρίση του, μένοντας πάντα ειλικρινής με τον φίλο του, ακόμη κι όταν είναι να μπει σε δύσκολα μονοπάτια.

Σε καμιά περίπτωση δεν χαϊδεύει ο ένας τα αυτιά του άλλου. Και πράγματι ο Βασιλικός εντάσσει σε μεγάλο βαθμό τις διορθώσεις που του προτείνει ο φίλος του στο τελικό κείμενο των «Θυμάτων ειρήνης». Είχε μάλιστα ευτυχήσει να δεχτεί και την κριτική ματιά του Νίκου Γκάτσου για το χειρόγραφο του βιβλίου του.

Εμείς που διαβάζουμε εκ των υστέρων τα γράμματα, έχοντας πια γνώση για μεγάλο τμήμα του έργου τους, είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε πόσο διορατικοί αποδείχθηκαν και οι δυο, διαβάζοντας ο ένας το έργο του άλλου.

Γράφει ο Βασιλικός: «…Ξέρεις πόσο διψώ, προπάντων εκείνες τις περιγραφές σου του εφήμερου της πόλης, του αέρα της, της ανάλαφρης σκόνης της μελαγχολίας που περιβρέχει τα πράγματα…»

Και πραγματικά, ανατρέχοντας στα πιο αγαπημένα βιβλία του Μένη Κουμανταρέα, όπως η «Κυρία Κούλα» ή το «Κουρείο» αυτή η ατμόσφαιρα είναι που μας καθηλώνει…

Το ίδιο ισχύει και για την ανάλυση του έργου του Βασιλικού από τον φίλο του που ξεχωρίζει τις αρετές του και δίνει ώθηση στον φίλο του αν συνεχίσει:

«…Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου γιατί του αξίζει και αν μη μένεις ποτέ μόνο μ’ αυτή την εμπιστοσύνη, να προχωράς ολοένα πιο πέρα, πιο βαθιά στη μεγάλη σπηλιά της τέχνης, προσέχοντας να διατηρείς τον δαυλό σου αναμμένο…»

Όσο κριτικός είναι απέναντι στον φίλο του, τόσο είναι και με τον ίδιο τον εαυτό του ο Μένης Κουμανταρέας. Γράφει ο Βασιλικός:

«…Κρίνεις τον εαυτό σου γυμνά, αντικειμενικά –φαίνεται πως τον ξέρεις πέρα για πέρα πια- και το σπουδαιότερο: την ακριβοπληρωμένη αυτή γνώση σου μπορείς αν την εκφράσεις. Κι όταν το βίωμα είναι τελειωμένο μέσα σου, τότε βλέπεις πόσο απλά και χωρίς φιλολογικότητα εκφράζεσαι…»

Ο ίδιος νομίζω δίνει με τον καλύτερο τρόπο αυτή την ανταλλαγή μεταξύ των δυο τότε νέων συγγραφέων:

«..το γράμμα σου, Μένη, μ’ άρεσε κι από μια άλλη άποψη: για την ανωτερότητά σου που κρίνεις την «κριτική» μου. Που δεν πέφτεις στο λάθος, που όλοι πέφτουν, να υπερασπιστείς το έργο σου, να με αποδείξεις πως έχω λάθος. Κι αυτό με αφόπλισε –και σκέφτηκα πως, αφού δεν είναι από έλλειψη εγωισμού (είσαι πολύ εγωιστής, όπως κι εγώ, όπως όλοι οι άνθρωποι που καλλιεργούν το εγώ τους, ψάχνοντας, μέσω του εαυτού τους, να βρουν μια απάντηση στα πιο γενικά προβλήματα του κόσμου μας και του καιρού μας), τότε είναι ένδειξη ωριμότητας…»

Αναρωτιέμαι πόσοι από όλους εμάς θα μπορούσαν να δώσουν τέτοιου είδους ενδείξεις ωριμότητας, όχι μόνο στην κρίση της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας, αλλά και των πολιτικών τους απόψεων…

                                                 *******

Είναι προφανές ότι η ανάγνωση του βιβλίου με την αλληλογραφία των δυο συγγραφέων είναι αρκετά μονοδιάστατη, καθώς πολλά ακόμη έχει να διαβάσει και να κερδίσει ο αναγνώστης που θα μοιραστεί αυτά τα σπαράγματα της φιλίας δυο σπουδαίων ανθρώπων που ο λόγος τους εξακολουθεί να μένει φρέσκος και ζωντανός εξήντα χρόνια μετά το πρώτο γράμμα που αντάλλαξαν μεταξύ τους…

Σήμερα στον "Δρόμο" για τον Νίκο Ρωμανό

Μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο

Του Κώστα Στοφόρου

Πριν από μερικά χρόνια πέρασα ένα πρωινό στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών Κορυδαλλού. Αυτές οι λίγες ώρες στάθηκαν αρκετές να ανατρέψουν πολλά στερεότυπα που είχα κι εγώ στο μυαλό μου…

Θυμάμαι ακόμη την ασφυξία που ένιωσα όταν περπάτησα στους διαδρόμους της φυλακής κι ένιωσα πίσω μου τις πόρτες να κλείνουν. Μου φάνηκε αδιανόητο εκείνη τη στιγμή -κι ας είχα διαβάσει τόσα και τόσα- πως οι άνθρωποι μένουν σε αυτά τα κελιά μήνες και χρόνια…

Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, άνοιξε ξαφνικά μια πόρτα. Στην κυριολεξία αλλά και μεταφορικά. Πέρασα το κατώφλι του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Ήταν σα να βρισκόμουνα σε άλλο κόσμο. Σε έναν κόσμο όπου η ελπίδα δεν είχε πεθάνει. Όπου τα κάγκελα δεν μπορούσαν αν φυλακίσουν τα όνειρα.

Δεν ξέρω για ποιόν λόγο ο καθένας από τους μαθητές αυτού του ιδιότυπου σχολείου είχε βρεθεί στον Κορυδαλλό. Δεν ξέρω ποια ήταν τα εγκλήματα  και ποιες οι ποινές. Ξέρω ότι ήταν άνθρωποι διψασμένοι να μάθουν, να επικοινωνήσουν, να μπορέσουν μέσα στα ερείπια να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.

Να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία, όποια σημασία κι αν της δίνει κανείς.

Μίλησα με τους καθηγητές. Ήταν κυρίως γυναίκες και μάλιστα μέσα σε αντρικές φυλακές. Όλες μα όλες μου είπαν πως είχαν πάντοτε τον σεβασμό των μαθητών τους. Η διδασκαλία ήταν κάτι πολύτιμο γι’ αυτούς.

Δεν ξέρω αν είναι όλα ρόδινα σε αυτά τα σχολεία –προφανώς θα υπάρχουν κι εκεί προβλήματα και δυσλειτουργίες.

Όμως το σίγουρο είναι ότι προσφέρουν σημαντική βοήθεια για την επανένταξη στην κοινωνία, αλλά και αλλάζουν την καθημερινότητα της φυλακής –ιδίως για εκείνους που θα περάσουν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους εκεί…

Όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου με την υπόθεση Ρωμανού. Ενός παιδιού που θέλει να σπουδάσει. Και μια εκδικητική πολιτεία, ένα απάνθρωπο δικαστικό συμβούλιο του στερούν κι αυτό το ελάχιστο φως. Την ελάχιστη ανάσα.

Οι ίδιοι που διαφημίζουν τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας και τονίζουν τη σημασία της μόρφωσης των φυλακισμένων, όχι μόνο του γυρίζουν την πλάτη, αλλά στέλνουν σε όλους μας ένα μαύρο, κατάμαυρο μήνυμα.

Τον άφησαν να δώσει Πανελλήνιες, τον βράβευσαν, η μαριονέτα -Πρόεδρος τον κάλεσε να του δώσει χαρτζιλίκι, κι αφού όλη η παρέα αυτό-διαφημίστηκε, είπε «ως εδώ»

Και επιβεβαίωσαν –ακόμη μια φορά- τη ρήση του Ελύτη:

Όταν ακούς «τάξη» ανθρώπινο κρέας μυρίζει

Ένα εκπληκτικό φωτογραφικό ταξίδι στον Ταρσανά της Σύρου

Αξίζει ένα ταξίδι στη Σύρο και μόνο για να απολαύσετε ένα μοναδικό φωτογραφικό ταξίδι. Από τα λίγα δείγματα δουλειάς που έχω δει πρόκειται για κάτι μοναδικό. Χρειάστηκε ταλέντο, μεράκι και απίστευτος μόχθος για το αποτέλεσμα. Ο Αλέξανδρος Σταματίου αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τον Ταρσανά της Σύρου

Φωτογραφία του Αλέξανδρου Σταματίου

Φωτογραφία του Αλέξανδρου Σταματίου

Διαβάζω:

Tarsanas Shipyards – Φωτογραφικό Χρονικό

Για το φωτογραφικό χρονικό του Αλέξανδρου Σταματίου, γράφει η ποιήτρια και συγγραφέας Αργυρώ  Πατσού. 

Στις 13 Δεκεμβρίου τού 2014, εγκαινιάζεται στην Ερμούπολη της Σύρου η έκθεση του Αλέξανδρου Σταματίου «Tarsanas Shipyards – Φωτογραφικό Χρονικό».

Ξεκινώντας από τον εσωτερικό χώρο του Ταρσανά, η έκθεση βγαίνει έξω, στο καρνάγιο –στις μπίγες, στις καρίνες, στις σαλαμάστρες, στους γλάρους, στα πεισμωμένα μπράτσα– εκεί που πάλλεται η καρδιά της θεματικής της.

Οι φωτογραφίες τυπώνονται σε μουσαμάδες –ανθεκτικούς σαν τους θαλασσινούς και σαν τους πολεμοαναθρεμμένους– και εκτίθενται, σκαριά γερά, στις καιρικές συνθήκες.

Βιωματικός ο ίδιος, ταξιδευτής, φουντάρισε την άγκυρα εκεί, έγινε ένα με τους ναυτεργάτες, τους άκουσε και τον άκουσαν, αναγνωρίστηκαν, ξεφανέρωσαν την κοινή τους ρότα, τον έμπασαν στα εσώτερά τους, ήπιαν μαζί και εργάστηκαν μαζί, σε ατμόσφαιρα μέθεξης.

Πολλές φορές τα λόγια έλλειπαν, αρκούσε ένα συνωμοτικό χαμόγελο στον κυνηγό του φωτός, στην καρτερία ή στα ξαφνικά του τινάγματα, στο καταμουσκεμένο, λασπωμένο του ντελίριο στις μπόρες και στις κεραυνικές φιέστες.

Το λιμάνι δεν χαρίζεται, κερδίζεται… απ’ όσους κοινώνησαν τη Θάλασσα.  Α.Π.

Οι φωτογραφίες εκτίθενται στον εξωτερικό χώρο του Ταρσανά στην Ερμούπολη. 

Φωτογραφία του Αλέξανδρου Σταματίου

Φωτογραφία του Αλέξανδρου Σταματίου

Φωτογραφία του Αλέξανδρου Σταματίου

Κρίση και αναπηρία: Εκδήλωση στο Χαλάνδρι

Εκδήλωση «Κρίση και Αναπηρία» Κυριακή 7/12, στις 6:30μμ, Στο Κέντρο Νεότητας (Δαναΐδων και Αντιγόνης)

Ο Δήμος Χαλανδρίου σε συνεργασία με την Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία και την Κίνηση Χειραφέτησης Ατόμων με Αναπηρία: ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ σας προσκαλεί στην εκδήλωση «Κρίση και Αναπηρία» με αφορμή την παγκόσμια και εθνική ημέρα ΑμεΑ.

Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με την παρουσίαση του  ντοκιμαντέρ/ντοκουμέντο της Μαίρης Χατζημιχάλη-Παπαλιού: «Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ» του 1977.

Αμέσως μετά θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα: «Κρίση και Αναπηρία»

Στην συζήτηση συμμετέχουν:

Παναγιώτης Κουρουμπλής (κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ)

Πελαγία Παπανικολάου (υποψήφια διδάκτωρ εγκληματολογίας Νομικής σχολής Αθηνών)

Αντώνης Ρέλλας (Σκηνοθέτης – ακτιβιστής με αναπηρία)

Συντονίζει η Αγγελίνα Γιαννετοπούλου (ειδική παιδαγωγός- λογοθεραπεύτρια)

Δυο λόγια για το ντοκιμαντέρ «Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ»

Το 1976, με το σύνθημα “ψωμί, παιδεία και όχι επαιτεία”, 300 περίπου άνθρωποι με προβλήματα όρασης καταλαμβάνουν τον «Οίκο Τυφλών» και με σειρά δυναμικών και οργανωμένων κινητοποιήσεων αξιώνουν την αλλαγή του καθεστώτος διοίκησης και διαχείρισης, του οποίου τον αποκλειστικό έλεγχο είχε έως τότε η Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Οι οικότροφοι του ιδρύματος και οι συμπαραστάτες τους  καταγγέλουν δημόσια τη διοίκηση για κακοδιαχείριση και ανάλγητη συμπεριφορά και υπερβαίνοντας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την περιθωριοποίηση των ανθρώπων με αναπηρία, διεκδικούν με συγκεντρώσεις, καταλήψεις και δικαστικούς αγώνες την παρέμβαση του κράτους, αλλά και την ενεργοποίηση των υπολοίπων πολιτών, σχετικά με τα αδιέξοδα της καθημερινής τους διαβίωσης. «Αξιώστε όλα σας τα δικαιώματα», μηνύει ο Μενέλαος Λουντέμης από τη μονάδα εντατικής παρακολούθησης όπου νοσηλεύεται, ο αγώνας πλέον έχει αναγορευτεί σε σπουδαία κοινωνική υπόθεση. Λίγες μέρες μετά, 20.000 και πλέον άνθρωποι δίνουν το «παρών» στο γήπεδο του Πανιωνίου εκφράζοντας έμπρακτα τη συμπαράστασή τους στους αγωνιζόμενους τυφλούς. Στο πλευρό των εξεγερμένων και ξένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί (όπως το BBC και η Deutsche Welle) δίνουν στο θέμα διεθνή διάσταση.

Με εργαλείο το ντοκιμαντέρ-ντοκουμέντο της Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού «Ο αγώνας των τυφλών», που ολοκληρώθηκε μέσα στο 1977 και έκτοτε έκανε τον γύρο της Ευρώπης, τα δίκαια αιτήματα των Ελλήνων τυφλών έγιναν υπόθεση όλου του πολιτισμένου κόσμου. Σαρτρ, Μποβουάρ, Φουκό, Σινιορέ, Βεργόπουλος, Πουλαντζάς, Μοντάν, Γαβράς, Ζέη, Πετρόπουλος, Φασιανός, οι πλέον επώνυμοι από τους συμπαραστάτες.

Το 1979, τρία χρόνια μετά τη λήξη της κατάληψης του Οίκου Τυφλών και τη συμφωνία του Οκτώβρη '76, ολοκληρώνεται η διαδικασία δημοσιοποίησης και η μετατροπή του σε Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών.

Το Κέντρο Νεότητας είναι φιλικό και προσβάσιμο για Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ).

Η συζήτηση θα υποστηριχθεί από διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα (Ε.Ν.Γ.)και θα κρατηθούν θέσεις στις 2 πρώτες σειρές για χειλαναγνώστες/ριες.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης θα είναι διαθέσιμο σε μεγαλογράμματη γραμματοσειρά και σε γραφή Braile.

Οι χειριστές/ίστριες σκύλων οδηγών τυφλών είναι ευπρόσδεκτοι/ες με τα σκυλιά τους.