Διακοπές!

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Γεύσεις Καλαμάτας

Χθες, Πέμπτη, με το ψιλόβροχο στην Καλαμάτα... Απόλαυσα τις βόλτες μου στην όμορφη πόλη, ανέβηκα στο Κάστρο, περπάτησα στην παλιά πόλη και στην παραλία.
Εντελώς τυχαία είχα την ευκαρία να δοκιμάσω μοναδικές γεύσεις και να γνωρίσω ζεστούς ανθρώπους.
Πρώτη στάση για ουζάκι στην παραλιακή οδό Ναυαρίνου. Απίστευτος μεζές στο καφενείο στην παιδική χαρά (όπως έμαθα είναι διάσημο). Παίρνεις ουζάκι με μεζέ (ξεχωρίζει η γουρουνοπούλα -λουκούμι) κι είναι σα να τρως για μεσημέρι.





Στην πρωινή μου  βόλτα μου είχα δει ένα καταπληκτικά διακοσμημένο γωνιακό μαγαζάκι: "Σουβλάκια ο Τζίμης", στην πλατεία Αγίων Αποστόλων.
Το βραδάκι στο πεζούλι κουρελούδες και πλήθος κόσμου με το σουβλάκι στο χέρι. Πήρα κι εγώ, μαζί με μια παγωμένη μπύρα. Από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει!




Έπιασα και τη κουβέντα με τον Τζίμη, καθώς το ψιλόβροχο που είχε σταματήσει ξεκίνησε πάλι...
Ένας νέος άνθρωπος με μεράκι, που φαίνεται παντού.
Μπορείς να είσαι καλλιτέχνης ακόμη κι όταν καταπιάνεσαι με τα ...σουβλάκια.
Αν περάσετε από την Καλαμάτα, στάση οπωσδήποτε στου "Τζίμη"

ΥΓ Το αστείο είναι πως την άλλη μέρα, φτιάχνοντας παραμύθια με τα παιδιά, μου έβαλαν μέσα στο παραμύθι τον ... Τζίμη, αφού οι ήρωες πήγαν να απολαύσουν την επιτυχία τους εκεί, με ένα σουβλάκι!

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Δ Διαγωνισμός Διηγήματος Στέλιος Ξεφλούδας: "Ο Ξένος"


Ενώ ετοιμάζεται η έκδοση από το openbook του βιβλίου με τα διηγήματα που διακρίθηκαν στον Γ' Διαγωνισμό Διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας" με θέμα "Καπνός", προκυρήχθηκε ο Δ' Διαγωνισμός.

Διακρίνονται από αριστερά όρθιοι οι: Στ. Ξεφλούδας, Γ. Θεοτοκάς, Γ. Χατζίνης, Ά. Τερζάκης και καθιστοί: Μ. Στασινόπουλος, Ελ. Ουράνη, Π. Χάρης, Κ. Ουράνης, ∆. Αθανασιάδης (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους)
 


Η Ανα κοίνωση του Προοδευτικού Συλλόγου "Τα Καστέλλια":

O Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια» και η εφημερίδα Καστελλιώτικα Νέα προκηρύσσουν τον Δ’ Διαγωνισμό Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας».
Ο Διαγωνισμός που μετρά ήδη τέσσερα χρόνια ζωής, έχει ως στόχο την προβολή του έργου του Καστελλιώτη δημιουργού αλλά και την ανάδειξη νέων συγγραφέων μέσα από το διήγημα και το γραπτό λόγο.
Πιστεύουμε ότι μέχρι σήμερα έχουν υπηρετηθεί –στο μέτρο των δυνατοτήτων μας -και οι δυο αυτοί στόχοι, αφού και παρακινήσαμε για γνωριμία με το έργο του Στέλιου Ξεφλούδα, αλλά και πολλοί από τους νέους συγγραφείς που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό έχουν σημειώσει μια αξιόλογη πορεία στα ελληνικά γράμματα..

Υπενθυμίζουμε ότι τα θέματα των τριών προηγουμένων διαγωνισμών ήταν :
-Επιστροφή στο χωριό
-Έγκλημα στο χωριό
-Ο καπνός

Ο διαγωνισμός, απευθύνεται σε όσους μετέχουν της ελληνικής παιδείας και γράφουν στην ελληνική γλώσσα, ανεξαρτήτως τόπου διαμονής και εθνικότητας χωρίς όριο ηλικίας. Οι υποψήφιοι μπορούν να συμμετέχουν με ένα μόνο διήγημα το οποίο να μην έχει ποτέ δημοσιευθεί. Το καθένα, δεν πρέπει να ξεπερνά τις 3.000 λέξεις.

Θέμα του Δ’ Διαγωνισμού είναι «Ο Ξένος».

«Ξένοι» υπήρξαν εκατοντάδες συγχωριανοί μας –όπως και χιλιάδες Έλληνες- που αναζήτησαν καλύτερη τύχη μακριά από τον τόπο τους,  εντός ή εκτός Ελλάδος. «Ξένοι» είναι οι άνθρωποι που ζουν σήμερα στη χώρα μας, προερχόμενοι από κάθε γωνιά του πλανήτη. 
«Ξένοι» είναι και οι χιλιάδες νέοι άνθρωποι που εξαιτίας της κρίσης εγκατέλειψαν την Ελλάδα.
«Ξένος» μπορεί να είναι ή να γίνει κι ο καθένας από εμάς…


Τα δώδεκα πρώτα διηγήματα που θα ξεχωρίσουν, θα δημοσιευτούν σε ειδική Ανθολογία. Για την συγκεκριμένη έκδοση οι συγγραφείς παραχωρούν αυτοδίκαια στους οργανωτές τα πνευματικά τους δικαιώματα. Πέρα από τα τρία πρώτα βραβεία θα δοθεί το Ειδικό Βραβείο Γιώργης Χαλατσάς σε διήγημα που θα αναφέρεται στα Καστέλλια. Θα δοθούν ακόμη 12 έπαινοι.

Τα διηγήματα υποβάλλονται ταχυδρομικά με την ένδειξη
Για τον Δ’ διαγωνισμό διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» ως ακολούθως:

Παραλήπτης
Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια»
Κτίριο Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών
Σίνα και Δαφνομήλη 1Α, ΑΘΗΝΑ 106 80

Διηγήματα παραλαμβάνονται από τις 15 Ιανουαρίου του 2015. Τελευταία ημέρα κατάθεσης ορίσθηκε η 30η Ιουνίου του 2015, με αποδεικτικό στοιχείο τη σφραγίδα του Ταχυδρομείου.

Τα διηγήματα υποβάλλονται δακτυλογραφημένα σε επτά (7) αντίτυπα. Κάτω απ’ τον τίτλο του διηγήματος αναγράφεται υποχρεωτικά ψευδώνυμο του συγγραφέα. Μέσα στο φάκελο αποστολής πρέπει να υπάρχει δεύτερος κλειστός φάκελος αλληλογραφίας, που εξωτερικά θα φέρει το ψευδώνυμο. Μέσα είναι τα πραγματικά στοιχεία όπως: όνομα, επώνυμο, πατρώνυμο, έτος και τόπος γέννησης, διεύθυνση μόνιμης κατοικίας, τηλέφωνα επικοινωνίας και ηλεκτρονική διεύθυνση (e-mail). Οι φάκελοι με τα πραγματικά στοιχεία θα ανοιχθούν μόνο στην περίπτωση διάκρισης του διηγήματος.
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και η βράβευση θα γίνει σε ειδική πανηγυρική εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί τον Δεκέμβριο στην Αθήνα.

Στην Κριτική Επιτροπή του Διαγωνισμού εκ μέρους του Συλλόγου μετέχουν ο επίτιμος πρόεδρος Δημήτρης Χαλατσάς, δικηγόρος- συγγραφέας και ο αντιπρόεδρος Κώστας Στοφόρος, δημοσιογράφος –συγγραφέας.

Τα υπόλοιπα μέλη είναι οι:

-Χρήστος Αρμάνδος Γκέζος, νικητής Γ Διαγωνισμού –συγγραφέας
-Γλυκερία Γκρέκου, εκπαιδευτικός –συγγραφέας
-Εύα Στάμου, ψυχοθεραπεύτρια -συγγραφέας

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Παρουσίαση του βιβλίου "Του νεκρού αδερφού"



Την Τετάρτη, 3 Δεκεμβρίου στις 7.00μμ στο Revolt (Πεζόδρομος Κωλέττη 25-27, Εξάρχεια/ πλατεία Κάνιγγος) , θα παρουσιαστεί το βιβλίο «Του νεκρού αδερφού -41 Γράμματα από το μέτωπο του Εμφυλίου», με ομιλητές τους:

Αγγελική Λάλου
Niemands Rose.
Κώστα Στοφόρο


Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ο Κώστας Στοφόρος γεννήθηκε το 1924 στα Καστέλλια της Φωκίδας.

Ήταν ο έκτος από εφτά παιδιά. Μόλις οκτώ χρονών έχασε τον πατέρα του. Την ευθύνη για την οικογένεια ανέλαβε ο μεγάλος αδελφός του Γιώργος. Η μητέρα του έπεσε θύμα των στρατευμάτων Κατοχής…

Μαθητής ακόμη, κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Αντίσταση  ως μέλος της Ένωσης Νέων Αγωνιστών Ρούμελης που αργότερα συγχωνεύθηκε στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ).

Με την Απελευθέρωση βρέθηκε  στην Αθήνα. Το 1947 κι ενώ σπούδαζε στο δεύτερο έτος της Οδοντιατρικής Σχολής κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Η συμμετοχή του ίδιου και της οικογένειάς του στην Αντίσταση είχε τις συνέπειές της. Στάλθηκε στην πρώτη γραμμή ως απλός στρατιώτης…

Τον Ιανουάριο του 1948 άφησε την τελευταία του πνοή στη Δαμασκηνιά Κοζάνης…

Το βιβλίο περιλαμβάνει 41 γράμματα, σταλμένα στους αδερφούς του Γιώργο και Θύμιο, που καλύπτουν σχεδόν όλη τη διάρκεια της θητείας του. Το τελευταίο γράφτηκε δυο μέρες πριν το θάνατό του.

Παράλληλα δημοσιεύονται φωτογραφίες, έγγραφα και άλλα ντοκουμέντα, ενώ περιλαμβάνεται εισαγωγή, χρονολόγιο και ένα κείμενο για τη ζωή και τη δράση του.

70 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 1944, που σηματοδότησε την έναρξη του Εμφυλίου, είναι μια ευκαιρία να σκεφτούμε όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για να γνωρίσουν τελικά την ήττα, τη διάψευση, το θάνατο: 40.000 οπλίτες του Εθνικού και του Δημοκρατικού Στρατού υπολογίζεται πως σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου… 

Για πληροφορίες: stoforos@yahoo.com



Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Με αφορμή την προβολή της ταινίας "Φράουλες και αίμα" στο Χαλάνδρι




Αφορμή η προβολή της ταινίας «Φράουλες και αίμα» την Κυριακή (23/11) στο Στέκι της Αβέρωφ 7Α στο Χαλάνδρι, από την αντιφασιστική πρωτοβουλία της νεολαίας, «Σβήστε τους!».
Προσπαθούσα να εξηγήσω στην κόρη μου τις ακριβώς σημαίνει αυτός ο τίτλος κι έτσι σκαρφάλωσα στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης και κατέβασα αυτότ ο μικρό βιβλιαράκι τσέπης. Το «Φράουλες και αίμα» ή  αγγλικά “The Strawberry Statement- Notes  of a College Revolutionary” του Τζέιμς Σάιμον Κούνεν.
Εντυπωσιακό το γεγονός πως κυκλοφόρησε στα ελληνικά, μέσα στη δικτατορία, τον Σεπτέμβριο του 1973, δυο μήνες πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Ήταν ένα βιβλίο τσέπης που άγνωστο πως, επιτράπηκε να κυκλοφορήσει με ένα εξώφυλλο μάλλον προκλητικό για την εποχή.
Εκδότης ήταν ο Δ.Κ. Ζάρβανος και βγήκε ως βιβλίο τσέπης «Φλίπερ», σε μετάφραση Κώστα Γαλανόπουλου.
Γραμμένο από έναν 19χρονο τότε φοιτητή έχει μια απίστευτη φρεσκάδα και σε ορισμένα σημεία μοιάζει επίκαιρο. Λες και δεν έχουν περάσει περισσότερο από σαράντα χρόνια…

Όταν θα μπορέσουμε να κάνουμε μια αποτίμηση για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει ένα βιβλίο ή μια κινηματογραφική ταινία, νομίζω ότι θα άξιζε να συγκεντρώσουμε μαρτυρίες από εκείνη την εποχή… Η ταινία, όσο μπορώ να θυμηθώ, προβλήθηκε επαρκώς κουτσουρεμένη, ενώ  το βιβλίο μάλλον γλίτωσε από τις χειρουργικές επεμβάσεις των λογοκριτών…
Δεν θυμάμαι  πως και ποιος έφερε στο σπίτι το βιβλίο. Πάντως θα πρέπει να  ήταν μόλις κυκλοφόρησε. Ίσως και να το είχα διαβάσει, καταλαβαίνοντας τα μισά απ’ όσα έγραφε στα 13 μου χρόνια…
Πάντως όταν είδα την ταινία, λίγα χρόνια αργότερα, η σκηνή που χαράχτηκε μέσα μου –και ίσως με καθοδήγησε στους αγώνες που βρέθηκα να συμμετέχω- ήταν η σκηνή όπου  οι φοιτητές τραγουδάνε το “Give Peace a Chance” λίγο πριν επέμβει η αστυνομία…
Σήμερα που κάτι Φορτσάκηδες θέλουν να εξαφανίσουν τη δημοκρατία από τα Πανεπιστήμια είναι χρήσιμο να διαβάσουμε το βιβλίο. Να δούμε την ταινία…

Διαβάζω: «…Μα η λύπη δεν γίνεται απελπισία όσο μπορείς και θυμώνεις. Κι εμείς  στο Κολούμπια θυμώσαμε πολύ. Καθώς δεν απελπιστήκαμε μπορούμε να βλέπουμε ακόμη, τι πρέπει να πολεμήσει κανείς και πολεμάμε. Πολεμήσαμε, πολεμάμε και θα πολεμάμε…»
Θα τα πούμε στο Χαλάνδρι



Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Το κορίτσι του Πέτρου στο Χαλάνδρι το Σάββατο!




Την γνωρίσαμε ...οικογενειακώς μέσα από το "Κορίτσι του Πέτρου" και το "Υπναρούδι" της. 
Μετά είχα τη χαρά να τη γνωρίσω κι από κοντά, όταν από τον Βόλο βρέθηκε γειτόνισσα μας προσφάτως στην Αγία Παρασκευή...  

Συμμετείχε στην πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση για τα Ζώα στη Λογοτεχνία που οργάνωσαν οι "Φίλοι των ζώων Χαλανδρίου" και τώρα , το Σάββατο 22 Νοεμβρίου, στις 12, στον "Ευριπίδη στη Στοά" στο Χαλάνδρι (Ανδρέα Παπανδρεόυ 11), θα παρουσιάσει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο το "Κορίτσι του Πέτρου" μέσα από ένα διαδραστικό παιχνίδι με τα παιδιά.
Θεωρώ ότι μια τέτοια εκδήλωση έχει ξεχωριστή σημασία γιατί τα μηνύματα του βιβλίου, ειδικά σε ό,τι αφορά στον ρατσισμό είναι οδυνηρά επίκαιρα... 
Κι επειδή με την κόρη μου έχουμε βρεθεί σε τέτοια παρουσίαση της Αργυρώς Μουντάκη, σας προτείνω να έρθετε εκεί το πρωινό του Σαββάτου. Εμείς θα ξαναπάμε!

Είχα γράψει στο literature.gr

"...Το κορίτσι του Πέτρου, της Αργυρώς Μουντάκη (εκδόσεις Μεταίχμιο) απευθύνεται σε παιδιά πάνω από 9 ετών και καταπιάνεται με επιτυχία με μια σειρά θεμάτων: Ο ρατσισμός, ο έρωτας, η σχέση ανάμεσα στα αδέρφια, ο σχολικός εκφοβισμός… Κεντρική ηρωίδα η Αλκμήνη που ζει διάφορα από τον μεγαλύτερο αδερφό της, τον Πέτρο (νόμιζα πως η συγγραφέας είχε καταγράψει αυτούσιες σκηνές απ’ όσα συμβαίνουν στο δικό μας σπίτι!) Όλα θα αλλάξουν όταν εμφανίζεται ένα κορίτσι από το Πακιστάν, η Αλίσα που περνά δύσκολες ώρες στην τάξη καθώς δυσκολεύεται στα μαθήματα, αλλά αντιμετωπίζει την εχθρότητα των άλλων κοριτσιών. Ο Πέτρος που την ερωτεύεται θα τη βοηθήσει, αλλά την τελική λύση θα τη δώσει η ίδια. Το βιβλίο έχει μηνύματα, αλλά και χιούμορ. Να πω ότι τα ίχνη του αδερφού της ακολουθεί και η Αλκμήνη που ερωτεύεται ένα συμμαθητή της, ενώ έχει για συμπαραστάτη ένα χνουδωτό παιχνίδι που μιλά, τον Μπίνγκο. Η κόρη μου το διάβασε μια φορά μόνη της και μια ήθελε να το διαβάσουμε μαζί. Οπότε τι άλλο να προσθέσω εγώ, ένας φτωχός πατέρας;"

Έκτοτε η κόρη μου το διάβασε άλλες δυο φορές!!

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Θεσσαλονίκη: Μια φωτογραφική ιστορία στις παλιές αποθήκες





Όποτε πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη έχω τη φωτογραφική μηχανή μου περασμε΄νη στη ζώνη. Είναι το δικό μου όπλο για να κρατάω τις εικόνες που μου φαίνονται μαγικές. Να παγώνω στιγμές στο χρόνο...
Έχω χιλιάδες φωτογραφίες πια, αλλά δεν λέω να σταματήσω...
Όταν έχω έστω και τον ελάχιστό χρόνο πηγαίνω στις Παλιές Αποθήκες και επισκέπτομαι πάντοτε το Μουσείο Φωτογραφίας με τις εξαιρετικές του εκθέσεις -πηγή έμπνευσης. Μετά πίνω τον καφέ μου στο Kitchen Bar και χάνομαι κάπου μεταξύ θάλασσας και ουρανού.



Νομίζω κάπου εκεί γενννιούνται ιδέες και παραμύθια που αργότερα μπορεί αν αιχμαλωτισθούν και στο χαρτί...


Εκεί, στις παλιές αποθήκες, παρουσιάζεται στο πλαίσιο της Μπιενάλε, ο ΛΟΓΟΣ ΙΙ, ΛΟΓΟΣ ΙΙΙ
Ευτυχώς η έκθεση -προφανώς- πήρε παράταση αφού στα αρχικά σχέδια ήταν να λήξει τον Ιούλιο.

Ήταν πραγματικά συγκλονιστική...

Ειδικά η σειρά φωτογραφιών του  Pep Karsten με την ιστορία δυο γυναικών όπου η μια πεθαίνει και ο ξεχωριστός τρόπος αφήγησης, με καθηλώνουν

Φωτογραφία του του Pep Karsten από την Έκθεση Λόγος ΙΙ

Βγαίνοντας, έφτιαξα κι εγώ μια δικιά μου ιστορία, όταν είδα έναν κύριο να φωτογραφίζει δυο κοπέλες που απολάμβαναν τη θέα όπως κι εμείς.
Προέκυψε αυτή η σειρά.
Στο τέλος οι κοπέλες φωτογράφισαν κι εμένα με φόντο την αγαπημένη μου θέα της πόλης...




Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Για τη Φρίντα Λιάππα




Σήμερα στο "Δρόμο" έγραψα ένα μικρό κομμάτι για τη Φρίντα Λιάππα. Νομίζω αξίζει να αγοράσετε την εφημερίδα που χριεάζεται τη στήριξη όλων μας...

Για τη Φρίντα Λιάππα
 
…Μπορεί η αφήγησή σου να έχει τη μορφή ενός παραμυθιού, ενός τραγουδιού, ενός μόνο ήχου –μυριάδες είναι οι τρόποι που υπάρχουν -, αλλά πάντα από κάτω θα υπάρχει αυτό που δίνει ισχύ σ’ όλες τις μεγάλες ταινίες που διασώζονται μέχρι σήμερα: το ανθρώπινο δράμα…
Φρίντα Λιάππα, Αυγή, Νοέμβριος 1981



Νομίζω πως η μόνη ταινία της που δεν έχω δει είναι η μικρού μήκους «Μετά σαράντα μέρες». Η Φρίντα Λιάππα, που τόσο πρόωρα έφυγε από κοντά μας, πρόλαβε να μας αφήσει ένα σημαντικό έργο. Ήταν άλλωστε μια σκηνοθέτης που είχε εκφράσει πολλές από τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της γενιάς μας. Μου φαίνεται απίστευτο που έχουν περάσει κιόλας είκοσι χρόνια από τον θάνατό της.
Εικόνες και σπαράγματα από τις ταινίες της ζουν ακόμη μέσα στη μνήμη μου. Και δεν θα ξεχάσω βεβαίως την αθλιότητα κάποιων «διανοουμένων» και των ΜΜΕ, η οποία έπαιξε τον ρόλο της στον χαμό της δημιουργού.

Θυμίζω ότι τον Ιανουάριο του 1992 ο τότε σύμβουλος κινηματογραφίας του Υπουργείου Πολιτισμού  Απόστολος Δοξιάδης, είχε ζητήσει την εξαίρεση της ταινίας «Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης» από τα κρατικά βραβεία, καταγγέλλοντας ότι, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, κακοποιήθηκε ένα ανήλικο παιδί για τις ανάγκες μιας σκηνής. Τα νεόκοπα ιδιωτικά κανάλια και οι γνωστές κίτρινες φυλλάδες πήραν το μπαλάκι και δημιούργησαν ένα σκάνδαλο χωρίς καμία βάση και ο εισαγγελέας έσπευσε να ασκήσει αυτεπάγγελτη δίωξη.

Το αυγό του φιδιού εκκολαπτόταν, αλλά εμείς δεν το βλέπαμε…. Η ίδια η ταινία ήταν ξεχωριστή, με μια μοναδική ατμόσφαιρα και εξαιρετικές ερμηνείες. Αποδείχθηκε το κύκνειο κινηματογραφικό της άσμα. Γιατί η Φρίντα Λιάππα ήταν μια καλλιτέχνης με πολύπλευρο ταλέντο. Μας έδινε υλικό για τις δικές μας προσωπικές αναζητήσεις…

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας με
αφορμή τη συμπλήρωση των 20 χρόνων από τον θάνατο της. Το 8ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας αποδίδει φόρο τιμής στην σημαντική Ελληνίδα δημιουργό προβάλλοντας το σύνολο του έργου της.

Ευκαιρία να σκεφτούμε πάλι τον ρόλο που παίζουν σε αγαστή συνεργασία κρατικοδίαιτοι διανοούμενοι, μέσα μαζικής ενημέρωσης, μεγαλο-δημοσιογράφοι και δικαστές ώστε να εξοντώσουν ό,τι ζωντανό υπάρχει ή δημιουργείται…

Μας λείπουν άνθρωποι σαν τη Φρίντα Λιάππα…

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ:

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 22:00
-Μετά 40 μέρες (μικρού μήκους)
-Μιά ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις (μεσαίου μήκους)
-Απεταξάμην (μικρού μήκους)
Εισήγηση Νίκος Σαββάτης/ Μαριτίνα Πάσσαρη

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 18:00
Ήταν ένας ήσυχος θάνατος, Εισήγηση Αχ. Κυριακίδης

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 18:00
Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης, Εισήγηση Γιώργος Μπράμος

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 20:00
Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί, Εισήγηση: Γιάννης Μπακογιαννόπουλος

Ταινιοθήκη της Ελλάδας, Ιερά Οδός 48

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Καταπληκτικές συνταγές με γιαούρτι


Η Άννυ Μπλάνα, ακόμη μια φορά μας έχει μια γευστική έκπληξη. Ένα βιβλίο για τοπ ελληνικό γιαούρτι με πεντανόστιμες συνταγές!



O Ηλίας Φουντούλης μοιράζεται μαζί μας την αγάπη του για το γνήσιο ελληνικό γιαούρτι στο νέο του βιβλίο ‘’The Real Greek Yogurt Book’’ και μας ταξιδεύει στο μαγικό κόσμο του προϊόντος, από τη δημιουργία του μέχρι και σήμερα!

Με τη σφραγίδα της επαγγελματικής του πορείας στη γαστρονομία, ο Ηλίας μας μαθαίνει όλα όσα θέλουμε να ξέρουμε για μια από τις πιο αγαπημένες τροφές στον κόσμο, που η Ελλάδα παράγει και εξάγει με επιτυχία εδώ και δεκαετίες.

Με σπουδές στη γεωπονία και τη παγκόσμια ζωική παραγωγή, αρθρογράφος σε ελληνικά περιοδικά γαστρονομίας , συμμέτοχος σε τηλεοπτικές εκπομπές μαγειρικής και ταξιδευτής σε πολλές χώρες του κόσμου, ο Ηλίας λατρεύει το γνήσιο ελληνικό γιαούρτι. Στο νέο του βιβλίο, μοιράζεται μαζί μας την ιστορία του γιαουρτιού, τους τόπους παραγωγής του στην Ελλάδα, τα είδη του και τα χαρακτηριστικά τους, τους λόγους της υψηλής διατροφικής του αξίας, τη σχέση του με την υγεία μας και πόσο ωφέλιμο είναι και για τα παιδιά μας. Επιπλέον, μας ξεδιπλώνει εύκολες, γρήγορες και υγιεινές  συνταγές για να χρησιμοποιούμε το γνήσιο ελληνικό γιαούρτι στη καθημερινή μας μαγειρική και να το απολαμβάνουμε κάθε μέρα, εμείς και τα παιδιά μας!

Θα το βρείτε σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, πολυκαταστήματα & παντοπωλεία. Κυκλοφορεί και στην αγγλική γλώσσα.

Aπό τις εκδόσεις annieblana

Ένα μικρό δείγμα:




Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Το αρχαίο Χαλάνδρι

 
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Ο πολιτιστικός - επιστημονικός Σύλλογος Χαλανδρίου «Αργώ»  
σας προσκαλεί την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014, ώρα 7.30 μμ,
στο Κέντρο Νεότητας Δήμου Χαλανδρίου, στην εκδήλωση με θέμα:
«Φλύα», το Αρχαίο Χαλάνδρι, περιήγηση στο χώρο και στο χρόνο
 
Θα μιλήσει η κυρία Ντόρα Τζεφέρη 
αρχαιολόγος της Β’ Εφορείας  Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων,
η οποία συμμετείχε στις ανασκαφές που πραγματοποίησε η εφορεία Αρχαιοτήτων
τα τελευταία χρόνια στο Χαλάνδρι
Θα προβληθεί οπτικό υλικό και θα ακολουθήσει συζήτηση

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Ο αποχαιρετισμός της Νάντιας Βαλαβάνη στον Δήμο Τσακνιά





Χθες, στην πολιτική κηδεία του συντρόφου της, Δήμου Τσακνιά, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, η Νάντια Βαλαβάνη του απηύθυνε εκ μέρους της οικογένειας τους τον παρακάτω αποχαιρετισμό: 

«Αγαπημένε μου Δήμο, πολυαγαπημένε πατέρα των παιδιών μας,
Στο ταξίδι που έφυγες το χωρίς γυρισμό, σε συντροφεύουν σκέψεις και λόγια φίλων και συντρόφων, δικά τους και δικά σου, που ακουστήκαν σήμερα κι εδώ.
Τι λόγια να στείλουμε εμείς οι τρεις μαζί σου συντροφιά για να μη νιώσεις την άβυσσο που άνοιξε ο θάνατος για μας, την απέραντη μοναξιά, την αίσθηση εγκατάλειψης μας;
Θα μπορούσα να σου μιλώ ώρες ατέλειωτες προσπαθώντας έστω και τόσο αργά ν’ απαντήσω σε όσα με ρώταγες κι όσα εγώ ήθελα να σου πω και δεν πρόκανα αυτά τα δυόμισυ χρόνια που με περίμενες άγρυπνος να γυρίσω κάθε νύχτα, διψασμένος για δυο λόγια πιο ξεκούραστα απ’  τα βιαστικά λόγια της μέρας, κι εγώ τόσο ξοδεμένη, που τα λόγια μου μέσα στη νύχτα πανάκριβα.
Θα μπορούσα να επιχειρήσω να σου πω ό,τι μάζευα και δεν πρόκανα μια ζωή πλήρους απασχόλησης ακόμα και με το καινούργιο εργατικό άδικο, 40 χρόνια παρά κάτι λίγους μήνες που μοιραστήκαμε μαζί. Προνομιούχοι, για τούτα τα 40 χρόνια, τα 26 όπως καλά ξέραμε χρόνος δανεισμένος απ΄ το χάροντα: Μια περίοδος χάριτος, που μας επέτρεψε να  συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε χαρές και λύπες, όπως όλοι οι άνθρωποι που αγαπιούνται. Που σου επέτρεψε να δεις μεγάλα και ωραίους ανθρώπους τα παιδιά σου, το καθένα με τον τρόπο του. Που επέτρεψε στα παιδιά σου να μη σε ξέρουν μόνο από φωτογραφίες και κουβέντες τρίτων δανεικές, αλλά από ολόδικες τους μνήμες, προσωπικά βιωμένες, ριζωμένες  και μοναδικές: Να μη χρειάζεται να λέω εγώ για σένα, αλλά να σε ‘χουν ζήσει, τον τρόπο που μας πρόσφερες τη ζωή σου.
Και να μπορούσα όμως όλα τ’ ανείπωτα μαζεμένα να σου πω, και να μπορούσες συ να με ακούσεις, πράγματα πια αδύνατα, δε θα μπορούσα να το κάνω εδώ. Όπως σου έγραψε κι ο Θανάσης, «τα εν Δήμω μη εν οίκω».
Γι΄ αυτό και δε μπορώ να σου διαβάσω ούτε το παλιό ερωτικό τραγούδι που έγραψα για σένα στα Καστέλια έναν Αύγουστο ένα τέταρτο του αιώνα πριν, αυτό που διάβαζα δημόσια το 2009 και κοιταζόμασταν, όποτε ήσουνα παρών, κατάματα: Για όλα που μπορούν ανάμεσα μας ν’  αρχίσουνε από την αρχή, «μα δίχως τα παλιά μας λάθη», καθώς «η πανσέληνος τον Αύγουστο κρατάει δυο νύχτες». 
Γιατί από πολύ νεαρός - χρόνια ακόμα πριν να σε γνωρίσω και να τα μοιραστώ όλα μαζί σου -, ακόμα και στην πιο βαθιά παρανομία, ακόμα και μετά το «χτύπημα» του Φλεβάρη του ’74, που έφτασες από ανάγκη να γράφεις, να τυπώνεις και να διακινείς μόνο σου τον «Οδηγητή», χωρίς τους ακριβούς φίλους και συντρόφους που το κάνατε μαζί, κάτω απ’  τη μύτη του κόσμου που μαχόσουν, τις νύχτες στον πολύγραφο του «Συνδέσμου Ανωνύμων Εταιρειών» όπου δούλευες τις μέρες, φοιτητής της Νομικής, - και στη συνέχεια μαζί, πριν και ακόμα μετά τα παιδιά μας, πάντα σε μοιραζόμασταν. – Ζούσες κι έζησες δημόσια.
Κι όλοι όσοι μας αγκάλιασαν με την αγάπη τους αυτές τις μέρες, Δήμο, κι όλοι όσοι σε συντροφεύουν σήμερα στο στερνό ταξίδι σου, σύντροφοι και φίλοι και συνεργάτες στη μαχόμενη δικηγορία και στο Εργατικό Δίκαιο μέχρι την τελευταία πνοή σου κι οι σιδηροδρομικοί, που 20 χρόνια τώρα είχαν γίνει οικογένεια σου, κι όλοι όσοι μου είπαν ότι ένιωσαν πως έχασαν το στήριγμα τους, γιατί μπορούσαν όποτε χρειαζόταν βοήθεια για να ξεμπλέξουν οτιδήποτε, να σου τηλεφωνήσουν κατευθείαν, είναι απόδειξη γι’  αυτό.
Κι υπήρχε ταυτόχρονα αυτό το παράδοξο, που ο θάνατος σου κάνει αδύνατο ν'  ανατραπεί: Όταν οι σύντροφοι για πλάκα ή από γινάτι σε αποκάλεσαν κάποιες ελάχιστες φορές μέσα σε τούτα τα 40 χρόνια «άντρα της Βαλαβάνη», κι όταν σε άκουσα μια και μοναδική φορά να λες λίγες μέρες πριν φύγεις σε ένα σύντροφο χαμογελώντας «εμείς είμαστε πια άντρες των γυναικών μας», μπορούσες να το κάνεις, επειδή ήξερες πως ήμουνα πολύ περισσότερο γυναίκα του άντρα μου. Όπως όταν μεταξύ 1988-1989, τον τελευταίο χρόνο πριν φύγουμε απ’  το ΚΚΕ - που Κυριακή πρωί, τη μέρα που μας άφησες, μου είπες «να θυμάσαι πως όπως κι όσο και αν τσακωνόμασταν, ήταν το Κόμμα μας» - φιγούραρες σε κάθε «κλείσιμο» του Χαρίλαου στην Κ.Ε. Κι εγώ αργότερα σου έλεγα γελώντας ότι ο ιστορικός του μέλλοντος, αν κάποτε καταπιαστεί να τα διαβάσει, θ’  απορεί  ποιος ήταν τέλος πάντων τούτος ο Τσακνιάς, όνομα άγνωστο.
Κι εσύ χαμογελούσες σαν να ‘χες αποδεχθεί το μη αυτονόητο: Ότι επίσημα δεν αναγνωρίστηκες ποτέ ούτε καν ως αντιστασιακός, γιατί όρος γι’  αυτό στο Σύνδεσμο μας ήταν να σ’  έχουν πιάσει ή να σε καταζητεί η Ασφάλεια. Κι εσένα δε σε πιάσανε ούτε σε μάθανε ποτέ. Κι εγώ σου είχα πει γελώντας πως δεν αναγνωρίστηκες ποτέ επειδή ήσουνα ο πιο έξυπνος στην παράνομη δουλειά σε σχέση με  όλους εμάς που πιάσανε.
Δε βρέθηκε ιστορικός να σου ζητήσει μια συνέντευξη, έστω γι΄ αυτή την περίοδο ή για το Πολυτεχνείο: Όταν κόντρα σε κάθε κανόνα συνωμοτικότητας και τις οδηγίες της καθοδήγησης, απόλυτα σωστές εφόσον έβγαζες παράνομη εφημερίδα, επί τρεις μέρες βρισκόσουν με τους «απέξω» κι έγραψες στο μυαλό σου και στο χαρτί  το δικό σου ρεπορτάζ από πρώτο χέρι. Κι έτσι χάθηκε η δική σου εκδοχή  της ιστορίας του παράνομου «Οδηγητή», αυτή του υπεύθυνου, ανεπίστρεπτα. Οι δυο τότε σου σύντροφοι είναι σήμερα εδώ μαζί μας. Ας μη χαθεί ανεπίστρεπτα και η βιωμένη ιστορία η δική τους. Γιατί η ιστορία εκτυλίσσεται ανεξάρτητα,  χρειάζεται όμως η καταγραφή της.
Δεν ήσουνα εύκολος άνθρωπος, Δήμο. Έλεγες ό,τι σκεφτόσουν και πάλευες πάντα για αυτό κι έψαχνες βασανιστικά το καθετί, ν’  ανακαλύψεις τις κρυμμένες αλήθειες και τις αλληλουχίες που συνδέουν τα επιφαινόμενα με την πραγματικότητα. Πριν λίγους μήνες μου είχες πει να μη συμμετάσχω ποτέ σε κάτι που δε θα μου επιτρέπει να λέω ανοιχτά και να παλεύω τη γνώμη μου, κι αυτό έκανες πάντα ο ίδιος - εξίσου απέναντι σε κομματικές ηγεσίες και καθημερινούς ανθρώπους, που τους θεωρούσες εξίσου σημαντικούς.
Όταν βρεθήκαμε ανένταχτοι εκτός κόμματος, δεν το έβαλες κάτω. Με αφορμή τις διεργασίες που δημιούργησε ο πόλεμος ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, έκανες ό,τι μπορούσες ώστε απ’ το μέτωπο που ορθώθηκε ενάντια του, να κατασταλάξει κάτι για το μέλλον. Παρακολούθησα μέσα από σένα όλες τις προσπάθειες, στην αρχή μαζί με το Λέοντα Αυδή, που έφυγε επίσης τόσο άδικα και τόσο νωρίς, και μια χούφτα ανθρώπους, οι περισσότεροι μεταξύ τους αρχικά ούτε καν φιλικοί, απ’  όλα τα ρεύματα της ιστορικής Αριστεράς: Πρώτη φορά συναπαντιόταν επιχειρώντας να ξεπεράσουν την παιδική της ανίατη ασθένεια, την απόλυτη αλήθεια του καθενός, τον χωρίς νόημα κατακερματισμό πολύτιμων δυνάμεων κι αξιόλογων ανθρώπων. Κι έζησα μέσα από σένα πώς, μέσα απ’  το Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς που δημιουργήσατε, μέσα απ’ όλες τις αναζητήσεις και τις συγκρούσεις και τους θεμιτούς και κάποτε αθέμιτους  συμβιβασμούς, τελικά αναδύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Που από τότε εξελίσσεται συνέχεια - εμβληματικά ως προς το στίχο του Βάρναλη, που η συντακτική σας ομάδα, που έβγαζε την εφημερίδα πλέον από το 1971 στην Ελλάδα, προσθέσατε πλάι στον τίτλο του παράνομου «Οδηγητή»: Ώριμο τέκνο της ανάγκης που η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν είχε ακόμα επίγνωση και της οργής που θα ερχόταν να γιγαντώσει το ΣΥΡΙΖΑ λίγα χρόνια αργότερα: Της ανάγκης ενότητας στην πάλη για να πάρει ο εργαζόμενος άνθρωπος την τύχη του στα χέρια του, για να χειραφετηθεί – την ανάγκη ενότητας της αριστεράς, κοινωνικά και πολιτικά, στην πάλη για πολιτική και κοινωνική αλλαγή.
Καθώς δε μπορώ να σου μιλήσω «εν Δήμω» όπως θα ‘θελα κι όπως θα σου ‘πρεπε, επέτρεψε μου, αγαπημένε, να δανειστώ λόγια ξένα: Αυτά που μου ΄δωσες να διαβάσω  όταν πρωτοσμίξαμε, εγώ 20 χρονών κι εσύ 25, εσύ που μέσα απ’  αυτά, μέσα απ’ τον αγαπημένο σου «Τελευταίο σταθμό», με μύησες στην ποίηση του Σεφέρη. Στο δικό σου «τελευταίο σταθμό», επέτρεψε μου να σε αποχαιρετίσω μέσα από θραύσματα στίχων του, τώρα που
«τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης ένας τρόπος
ν’ αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν’ ανοίξεις την καρδιά σου»

Σου υπόσχομαι πως θα παλέψουμε για να μη γίνουμε ποτέ αυτό που αντιπαλεύαμε
«ψυχές από δημόσιες αμαρτίες μαραγκιασμένες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.»

Ξέρω πως πίστευες, αντίθετα με μένα, πως

«Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο
χείλια και δάκτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους…
Ο άνθρωπος προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι
σαν έρθει ο θέρος.»

Συμφωνούσαμε, όμως, πάντα ότι

«Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.»

Στις σημερινές συνθήκες μιας κοινωνικής πραγματικότητας, που για αυτήν
«Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει»
 
Τούτη την ώρα, που είμαστε αναγκασμένοι να προχωρήσουμε μπροστά κι εγώ όπως συνήθως μιλώ πολύ κι εσύ δε βρίσκεσαι πια πουθενά γι΄ αυτό να με μαλώσεις, ούτε για να σου δώσω το κείμενο μου τούτο εδώ για να το κόψεις, κι ενώ «ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας»,
το ’ξερες και το σιγοτραγουδούσες, τις σπάνιες φορές που τραγουδούσες, Δήμο: «Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.»
Για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση.

Κι από την Άρτεμη κι απ’ τον Αντώνη και από μένα,
δέξου το τελευταίο αντίο, αγαπημένε μας.»