Διακοπές!

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Το σχολείο -φυλακή...


Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση
"...Ο άνθρωπος έχει την ιδιότητα να ξεχνάει τις δυστυχίες που πέρασαν. Έχω ξεχάσει πολλές. Η δυστυχία όμως του σχολείου ούτε καν έχει ξεθωριάσει...
Θυμάμαιτα μαθητικά χρόνια σε μια οδυνηρή και αδικαιολόγητη στέρηση ελευθερίας. (Σήμερα ακόμα τη βρίσκω αδικαιολόγητη, γιατί εξετάζοντας τον εαυτό μου βρίσκω πως τα μόνα χρήσιμα πράματα που μου δίδαξε το σχολείο ήταν η ανάγνωση και η γραφή -κι αυτά τα είχα μάθει από τον πρώτο χρόνο)...
...Συλλογιέμαι με πικρή νοσταλγία τις ώρες που ήμουν αναγκασμένος να μελετάω και να περνώ μέσα στους βρωμερούς τοίχους του σχολείου, ενώ έξω, ήταν θεία η ημέρα κι ο ουρανός ήταν καταγάλανος και τα πουλιά κελαϊδούσαν κι ο κάμπος ήταν παλμώδης από τα τζιτζίκια... κι ήταν μια τέτοια μεγάλη ευτυχία να ζει κανένας μέσα σε όλες αυτές τις ομορφιές... Τις ώρες αυτές δε θα συγχωρήσω ποτέ στο σχολείο ότι μου τις στέρησε!

(και απευθυνόμενος σε ένα μαθητή που στρίμωξε η δασκάλα)Αν μπορούσα, θα σ' έπαιρνα μαζί μου στην εξοχή -στα πεύκα που μυρίζουν τόσο ζεστά, στη θάλασσα που είναι ένα τέτοιο φωτεινό θάμπος! -να κυλιστείς, να λουστείς, να παίξεις, να ζήσεις λίγες ώρες που θα πλούτιζαν την ψυχή σου περισσότερο απ' όλες τις διδασκαλίες... "

Και πάλι από τον Κώστα Ουράνη και τις Αποχρώσεις του... Κείμενο γραμμένο το 1928...

Φυλακισμένα, με απίστευτες υποχρεώσεις, με σάκες ασήκωτες... Πιο πολύ όχι για να μάθουν, αλλά για να γίνουν πειθαρχημένα... Ας μην ξεχνάμε ότι το σχολείο και η εκπαίδευση γενικότερα αποτελούν ένα από τους βασικότερους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους, όπως τους όρισε ο Αλτουσέρ...
Θυμήθηκα έναν δάσκαλο που γνώρισα πριν από χρόνια στη Λήμνο και μου έλεγε πως δεν έκανε σχεδόν ποτέ μάθημα μέσα στην τάξη. Έπαιρνε τα παιδιά στον κήπο του σχολείου, όπου τα ίδια είχαν φτιάξει περιβόλι κι έκαναν το μάθημά τους κάτω από τα δέντρα, ανάμεσα σε λουλούδια και φυτά...

...Μετά σκέφτομαι πως όταν ήμουνα στο Δημοτικό αρχίζαμε το σχολείο 1η Οκτωβρίου και πηγαίναμε όλο το Σεπτέμβριο στο χωριό. Ονειρεμένη εποχή, που τα σημερινά παιδιά τη χάνουν... Τα όσα μάθαμε τριγυρνώντας σε βουνά, ποτάμια και χωράφια, δεν θα μας τα έδινε ποτέ το σχολείο. Πώς είανι η καρυδιά, πως ανοίγεις το πράσινο περίβλημα, με την απίστευτη μυρωδιά, πως μαυρίζουν τα χέρια και η απίστευτη γεύση του φρέσκου καρυδιού... Τόσα και τόσα άλλα...

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Παιδιά χωρίς χαρά;

"...Το παιδί στον τόπο μας είναι το πιο εγκαταλειμένο πλάσμα. Εγκαταλειμένο ψυχικά και πνευματικά ενννοώ -κι αυτό είναι το χειρότερο.
Ούτε κράτος, ούτε ιδιωτικές πρωτοβουλίες έσκυψαν ποτέ μ' ενδιαφέρον και αγάπη για να πλουτίσουν τον ψυχικό του κόσμο και να του αυξήσουν την ποσότητα της χαράς, να του μεγαλώσουν τον κόσμο της ομορφιάς και του ονείρου. Κι ένας Θεός ξέρει πόσο η χαρά αυτή είναι αναγκαία, όχι μόνο για να γίνουν αύριο άντρες -με την έννοια που δίνει ο Κίπλιγκ στη λέξη-, αλλά και πολίτες ακόμα. Είναι επιστημονικά εξακριβωμένο, ότι οι ιδιοσυγκρασίες μας χρωστούν υποσυνείδητα τη βασική τους υπόσταση στον τρόπο με τον οποίο ανατραφήκαμε και αισθανθήκαμε όταν είμαστε παιδιά...
...Ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολείο έχει καταβληθεί ποτέ καμμιά φωτισμένη προσπάθεια για να καθοδηγήσομε και να πλουτίσομε τη ζωή του παιδιού. Και πολύ λιγότερο για να της δώσομε περισσότερη ομορφιά.
Όλα είναι άθλια: τα βιβλία που δίνομε στο παιδί, τα μαθήματα που του διδάσκομε, τα σχολεία όπου τα διδάσκομε, κι όταν οι γονείς μπορούν να ντύσουν, να ταγίσουν και να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, θεωρούν πως έκαναν το καθληκον τους..."

Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 1928 (!) από τον Κώστα Ουράνη και περιλαμβάνεται στις Αποχρώσεις (εκδ. Εστία).
Το αφιερώνω εξαιρετικά στο Υπουργείο Παιδείας και στις αντιπαιδαγωγικές ηλιθιότητες της Άννας Διαμαντοπούλου που νομίζει ότι αυτό που λείπει από την Παιδεία μας είναι τα ψηφιακά βιβλία...
Το αφιερώνω όμως και στους γονείς που συχνά μένουν απλοί παρατηρητές της αθλιότητας...

Εδώ μια ζωγραφιά μαθήτριας της Στεφανίας Βελδεμίρη. Καμιά φορά αφήνουν για λίγο φωτισμένους ανθρώπους να ομορφύνουν τη ζωή των παιδιών... Με΄τα τους στέλνουν σπίτι τους!!!

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Με δύναμη από τους Δελφούς!


Χθες το βράδυ βρεθήκαμε στο Φλοράλ μια ομάδα ανθρώπων από το χωριό μου τα Καστέλλια και από άλλα χωριά του Δήμου Γραβιάς. Ο Καλλικράτης -το σχέδιο διάλυσης του κοινωνικού ιστού- χώρισε τη Φωκίδα σε δυο Δήμους. Στον ίδιο Δήμο και η Ιτέα και η Άμφισσα και η Δεσφίνα και οι Δελφοί και πολλά απομακρυσμένα χωριά... Με αυτή την πολιτική η Φωκίδα θα ερημώσει και έτσι οι μεταλλευτικές εταιρίες που λυμαίνονται τον ορυκτό πλούτο καταστρέφοντας το περιβάλλον θα συνεχίσουν να δρουν πιο ανεξέλεγκτες...
Να όμως που μια ομάδα πολιτών φαίνεται αποφασισμένη να ανατρέψει τα σχέδια τους. Μια νέα κίνηση είδε το φως στο Δήμο Δελφών. Μια κίνηση που την απαρτίζουν άνθρωποι και συλλογικότητες που αγωνίζονται χρόνια τώρα και αντιστέκονται...
Απέναντι τους πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα και υποψήφιοι φερέφωνα των εταιριών. Ο λαός της Φωκίδας θα πρέπει να τολμήσει και να τινάξει από πάνω του το ζυγό που τόσα χρόνια του έχουν επιβάλλει...
Ενάντια σε όλους αυτούς που έχουν κάνει τη Φωκίδα αποικία και την έχουν οδηγήσει σε θλιβερά ρεκόρ φτώχειας και ανεργίας...
Όσοι βρεθήκαμε χθες το βράδυ αποφασίσαμε να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια με όλες μας τις δυνάμεις.
Έτσι συνυπογράφω κι εγώ τα όσα ακολουθούν...

Αντιγράφω από το Δελτίο Τύπου:

Υποψήφιος Δήμαρχος με τους “Πολίτες στο Προσκήνιο”
ο Ηλίας Καλύβας


Οι «Πολίτες στο Προσκήνιο» επέλεξαν να εκπροσωπηθούν, στις εκλογές του Νοεμβρίου από τη θέση του υποψηφίου Δημάρχου στο Δήμο Δελφών, με τον Ηλία Καλύβα. Η επιλογή του έγινε μέσα από τις εργασίες της ανοιχτής συνέλευσης των «Πολιτών στο Προσκήνιο», που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 26/9, στην Άμφισσα.

Ο Ηλίας Καλύβας είναι γεωπόνος . Ζει στην Κίρρα και εργάζεται στην Άμφισσα. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη των «Πολιτών στο Προσκήνιο». Έχει έντονη συμμετοχή σε πολλές τοπικές κοινωνικές πρωτοβουλίες για ζητήματα περιβάλλοντος, και όχι μόνο.

Στο πρόσωπο του Ηλία Καλύβα και, κυρίως, στην παρουσία των «Πολιτών στο Προσκήνιο», αντανακλάται η ελπίδα για μια δυναμική παρέμβαση στα αυτοδιοικητικά πράγματα του Δήμου, των ενεργών πολιτών της περιοχής μας, που δημιούργησαν το σχήμα αυτό, χωρίς εξαρτήσεις και διαμεσολαβήσεις. Αυτών που, μέσα από τη δράση δίνουν καθημερινά τη μάχη για μια άλλη προοπτική στο Δήμο, αλλά και γενικότερα στη Φωκίδα, στο πλευρό των τοπικών κοινωνιών. Αυτών που δεν διστάζουν να συγκρουστούν με οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και κατεστημένες εξουσίες. Αυτών που, ταυτόχρονα, αντιμάχονται στην πράξη τις πολιτικές της κεντρικής εξουσίας. Ιδιαίτερα, σήμερα, σε συνθήκες σκληρής επιτήρησης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και επιβολής αντιλαϊκών και αντικοινωνικών μέτρων.

Οι «Πολίτες στο Προσκήνιο», μακριά από λογικές απονομής κομματικών χρισμάτων και με διαδικασίες ανοιχτές και διαφανείς, μπαίνουν στην προεκλογική μάχη με αισιοδοξία και με την ελπίδα να ταράξουν τα τελματωμένα νερά της αυτοδιοίκησης στην Φωκίδα. Επιχειρώντας να ανατρέψουμε τις συνέπειες του “Καλλικράτη”, που εκτός των άλλων, οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη περιθωριοποίηση τις τοπικές κοινωνίες .

Στη συνέλευση των «Πολιτών στο Προσκήνιο», επίσης:
• οριστικοποιήθηκε ο κανονισμός λειτουργίας του σχήματος,
• υποβλήθηκαν διαθεσιμότητες για τη διαμόρφωση του ψηφοδελτίου, και
• δρομολογήθηκαν όλα τα απαραίτητα οργανωτικά μέτρα για την αποτελεσματική διεξαγωγή της επικείμενης εκλογικής μάχης

Προοπτική υπάρχει μόνο μέσα από την Κοινωνία.

«Πολίτες στο Προσκήνιο»

http://dimosdelfon.blogspot.com

Επικοινωνία:
politesfokidas@gmail.com

Μια θάλασσα πορτοκαλάδας

Το Πορτοκαλί Παραμύθι με τις ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη συνεχίζεται...

…Το καλαμάκι μεγάλωσε- μεγάλωσε κι αυτή και άρχισε να κυλάει μέσα του σαν να βρισκόταν σε νεροτσουλήθρα… Φοβόταν κάπως, αλλά πιο πολύ διασκέδαζε. Κυλούσε τρελά. Όσο κατέβαινε γινόταν και πιο έντονη μια μυρωδιά μανταρινιού. Όπως όταν ανοίγεις με τα δάχτυλα σου ένα χιώτικο μανταρίνι και το άρωμα γεμίζει τα ρουθούνια σου. Μικρές σταγονίτσες σε πιτσιλάνε και ανατριχιάζεις από ευχαρίστηση
Έτσι κυλούσε, κυλούσε σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων! Περίμενε από ώρα σε ώρα να δει μπροστά της κανένα λαγό να τρέχει. Όμως ζούσε το δικό της Παραμύθι κι έτσι –χωρίς να καταλάβει πως- βρέθηκε σε ένα ουρανό με μανταρίνια να πετάει πάνω από τις κορυφές πορτοκαλόδεντρων και ανάμεσα σε βιβλία που με ανοιχτές τις σελίδες τους, σαν πουλιά φεύγουν για τον μακρινό ορίζοντα… Προλαβαίνει να διαβάσει μερικούς τίτλους: Μαρμελάδα μανταρίνι, Κουρδιστό Πορτοκάλι, Νερατζούλα, Το άλλο μισό μου πορτοκάλι, 5/4 από πορτοκάλι, Μέρες που έμοιαζαν με μανταρίνι…
Κατηφορίζει δίπλα σε έναν πύργο στο σχήμα ποτηριού με πορτοκαλάδα, που δεσπόζει πάνω στα βράχια μιας αφρισμένης πορτοκαλάδας, που σαν θάλασσα πέφτει με ορμή πάνω σε μια αμμουδιά…


Έπεσε κι αυτή κι έκανε ένα τεράστιο πλατς! Το στόμα της γέμισε πορτοκαλάδα… Με γρήγορες απλωτές έφτασε στην ακτή. Μπροστά της ένας δρόμος οδηγούσε κατευθείαν στον Πύργο της Πορτοκαλάδας…
Ένα πορτοκαλί χαλί άνοιξε κι έφτασε μπροστά στα πόδια της.
Δίστασε να το πατήσει.
-Έλα μη φοβάσαι. Για σένα είναι!
Μπροστά της βρισκόταν μια πορτοκαλιά τίγρη, ντυμένη στην τρίχα με πράσινο βελούδινο κοστούμι, κίτρινες μπότες με μπλε βούλες κι ένα τεράστιο κόκκινο παπιγιόν.
Η τίγρη υποκλίθηκε και της έδειξε ευγενικά το δρόμο…
Η Μαριάννα άρχισε να περπατάει πάνω στο πορτοκαλί χαλί…

...συνεχίζεται...

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Δελφοί 2010 μ.Χ.

Η Κυβέρνηση της Τρόικας δεν σεβάστηκε ούτε τους Δελφούς. Από εκεί δόθηκε το σύνθημα για πλήρη διάλυση της Παιδείας από την Άννα Διαμαντοπούλου...


Άννα Διαμαντοπούλου -Δελφοί 2010 μ.Χ.

Σαν έξαφνα, στους Δελφούς ακουσθεί
Κυβερνητικός θίασος να περνά
με μουσικές απαίσιες, με κραυγές -
την τύχη της χώρας που ενδίδει πια, τα έργα τους
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που τα έκαναν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Παιδεία που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου`
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με απέχθεια, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόδειξη τους ήχους,
τα απαίσια όργανα του Κυβερνητικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Παιδεία που χάνεις.



Ο Καλλικράτης σιγά -σιγά εμφανίζει το απεχθές πρόσωπό του... Στην πρώτη γραμμή διάλυσης της χώρας και της Παιδείας η Άννα Διαμαντοπούλου. Αν διαβάσετε την ομιλία της στους Δελφούς θα δείτε το μέλλον που μας επιφυλάσσουν αν δεν αντισταθούμε!

Ευτυχώς την ίδια ώρα στη Φωκίδα, οι Πολίτες στο Προσκήνιο στο Δήμο Δελφών, επέλεγαν ως υποψήφιο δήμαρχο τον 34χρονο γεωπόνο Ηλία Καλύβα... Μια ελπίδα έχει γεννηθεί και χρειάζεται τη στήριξη μας... Σχήματα που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα δίνουν διεξόδους...
Ας τολμήσουμε. Ας δώσουμε την απάντηση μας πριν να είναι αργά...

ΥΓ1 Αν περάσουν τα σχέδια της Κυβέρνησης βλέπω τους Καθηγητές Πανεπιστημίου να δουλεύουν σερβιτόροι στη Ντίσνειλαντ του Ελληνικού που ετοιμάζουν ο Εμίρης (του Σ-Κατάρ) και ο Κακομοίρης (το ανδρείκελο Γιωργάκης)

ΥΓ2 Σήμερα στις 7.30 έχουμε δώσει ραντεβού για καφέ στο Φλοράλ όσοι καταγόμαστε από τη Φωκίδα και θέλουμε να στηρίξουμε τους Πολίτες στο Προσκήνιο. Σας περιμένουμε!

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Η ζωγραφιά που ζωντανεύει!

...ή αλλιώς η συνέχεια από το Πορτοκαλί Παραμύθι με τις ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη...


…Μέσα στο αεροπλάνο η Μαριάννα δεν χόρταινε να κοιτάζει και να ρωτάει. Η Γη καθώς απογειώνονταν γινόταν όλο και πιο μικρή. Ο μπαμπάς της έδειξε από κάτω ακόμη και τον Καμπούρη. Εκεί που έκαναν τις βουτιές από τα βράχια και μετά ανέβαιναν τη σκάλα κι ύστερα ξανά και ξανά το ίδιο.
Ξετρελάθηκε και με το τραπεζάκι που ανεβοκατέβαινε. Και με την πορτοκαλάδα που της έδωσε η αεροσυνοδός. Που ήταν τόσο όμορφη και μιλούσε συνέχεια με το «θ», σαν τον φίλο της τον Ιάσονα. «Θέλειθ πορτοκαλάδα; Θου αρέθει ο χυμόθ;» Τη ρώτησε με αστεία προφορά. Και μετά της έδωσε παιχνιδάκι αεροπλάνο με κίτρινα και κόκκινα χρώματα: Η σημαία της Ισπανίας, της είπε η μαμά. Αν ενώσεις το κόκκινο με το κίτρινο φτιάχνεις πορτοκαλί!
«Πολύ όμορφες οι Ισπανίδες είπε ο μπαμπάς» κοιτάζοντας την αεροσυνοδό. Η μαμά κοκκίνισε αλλά δεν είπε τίποτα. Κι εγώ λοιπόν δεν είπα τίποτα. Κι ας συμφωνούσα με τον μπαμπά!
Της άρεσαν όλα: Απίστευτο ακόμη το φαγητό που έτρωγαν εκεί η «παέγια» ήταν πορτοκαλί και πεντανόστιμη. Μήπως η Ισπανία ήταν κομμάτι της Πορτοκαλίας; Κάπου εκεί στο Γιβραλτάρ είχε βρει και ο Ηρακλής τα «χρυσά μήλα των εσπερίδων» δηλαδή τα πορτοκάλια. Που αν δεν υπήρχαν τα μανταρίνια θα ήταν το αγαπημένο της φρούτο!
Έβγαλε από την πορτοκαλί της τσάντα τις μπογιές της και έφτιαξε τη ζωγραφιά της Πορτοκαλίας.

Μια χώρα που μπορούσες να την πιεις και με το καλαμάκι. Που έβρεχε πορτοκάλια και μανταρίνια. Και τα άσπρα καραβάκια που ξεκινούσαν από τα λιμάνια της έρχονταν φορτωμένα με μύδια και αχινούς. Με την ευωδιά της θάλασσας όταν τους άνοιγες και γινόταν στο πιάτο σου μια πορτοκαλί έκρηξη…
Το ξέρουν όλοι: Όσο πιο πορτοκαλί τα αυγά του αχινού, τόσο πιο νόστιμα!

Μα τι έγινε ξαφνικά; Η ζωγραφιά της ζωντάνεψε!


...Συνεχίζεται...

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Το ξύπνημα , το Νηπιαγωγείο και το Πολιτικό Τραγούδι

Σήμερα θα γράψω όντως το Ημερολόγιο ενός πατέρα…

Εγερτήριο στις 6:30. Φτιάχνουμε καφέ στο φτερό, ξυπνάμε τον Μεγάλο που μέσα στον ύπνο του άλλο πρωινό ζητάει και άλλο θέλει…
Με την ψυχή στο στόμα πάμε στη Μεσογείων για αν περιμένουμε το σχολικό.
Προαστιακός, Ηλεκτρικός, δουλειά…
…Καταλαβαίνετε…
Επιστροφή το απόγευμα. Διάβασμα βιολογία, ιστορία κλπ
Συνάντηση γονέων στο σχολείο της κόρης…
Η εκπαιδευτική… μεταρρύθμιση ξεκινά από το Νηπιαγωγείο: Δύο Νηπιαγωγοί για 50 παιδιά. Κανένας άλλος για βοήθεια.
Τσιμεντένια αυλή… Χρόνια τώρα οι Σύλλογοι Γονέων ζητούν να μπει ένα ασφαλές δάπεδο… Κανείς δεν ακούει…
Δωρεάν Παιδεία: Για τα υλικά πληρώνουν οι γονείς…
Ποιος θα έχει την ευθύνη των σχολείων από τον Ιανουάριο; Κανείς δεν ξέρει ακριβώς!
Χαρούμενες αφίσες διαφημίζουν το ολοήμερο σχολείο: Για γέλια ή για κλάματα;

…Θέλω πολύ να πάω στην Αθήνα, παρά την κούραση που συσσωρεύεται. Νάμαι λοιπόν και πάλι στο Μετρό. Κατεβαίνω στο Σύνταγμα. Εκπληκτικό φεγγάρι πάνω από τη Βουλή. Ωραίο το σκηνικό –φρικτοί οι ηθοποιοί!

Πάω στον Ιανό όπου ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο» έχει εκδήλωση για το Πολιτικό τραγούδι…
Συντονιστής ο φίλος μου Αλέξης Βάκης, ταλαντούχος μουσικός αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός. Ο κόσμος έχει κατακλύσει το χώρο. Συναντάω και την Ειρήνη –Αριάδνη Προμπονά το ένα από τα «Ενήμερα Θηρία» της πρωινής ζώνης του σταθμού. Το πρόσωπο ταιριάζει με τη φωνή:


Τον παλιό μου… συμπολεμιστή το Γρηγόρη από τα Υπόγεια Ρεύματα (μαζί παρουσιαστήκαμε στο στρατό –μου χρωστάει 22 χρόνια τώρα τη μεταλλική στρατιωτική μου ταυτότητα)

Είναι κι ο Μανόλης Ρασούλης. Θυμόμαστε με τον Αλέξη την εποχή της «Εκδίκησης της Γυφτιάς» και του περιοδικού «Αβγό –το πιο γκαγκάν περιοδικό των Βαλκανίων». Μόνος μου θυμάμαι αργότερα το διήγημα «Ο τροτσκιστής και η μαοϊκιά». Αν το βρείτε κάπου διαβάστε το. Είναι το πνεύμα μιας εποχής…


Στη φωτογραφία: Αλέξης Βάκης και Μανόλης Ρασούλης


Τα παιδιά από το «Τέχνη εν Κινήσει» ζητάνε από τον Αλέξη να παρέμβουν. Συμφωνεί. Ο Ρασούλης λέει κάτι καυστικό για το πασοκικό παρελθόν του Μικρούτσικου…
Η ώρα κυλάει. Βρίσκω μια θέση. Συναντάω φίλους από το χωριό και το Χαλάνδρι. Μιλάμε για τους «Πολίτες στο Προσκήνιο» (Δήμος Δελφών) και για την Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου….
Η συζήτηση αρχίζει με πολύ καλή εισαγωγή και εύστοχα ερωτήματα για το πολιτικό τραγούδι από τον Αλέξη. Η διευθύντρια του Δίφωνου παίρνει το λόγο. Ο Μιχάλης Παπαμμακάριος παραλαμβάνει τη σκυτάλη και μας ξεναγεί με εύστοχο τρόπο στον κόσμο του σύγχρονου ελληνικού πολιτικού τραγουδιού…
…Και μετά η αποκάλυψη της βραδιάς: Η Δανάη Παναγιωτοπούλου.


Έξοχη ομιλία. Μακάρι να μπορούσα να σας τη μεταφέρω αυτούσια, λέξη προς λέξη. Εκπληκτικός λόγος και βάθος ανάλυσης. Μερικές σκόρπιες φράσεις που πρόλαβα να σημειώσω:

«Δεν είναι τυχαίο ότι η διαφήμιση χρησιμοποιεί το τραγούδι για αποτελεσματική πλύση εγκεφάλου»
«Σήμερα όλα επιτρέπονται. Είναι η εποχή του «ό,τι νάναι»…»
«Το έργο πρέπει να είναι συνεκτικό με τη ζωή του καλλιτέχνη»
«…Ο καλλιτέχνης πρέπει να συγκρουστεί με τη λογική του θεάματος, που προσβάλλει σαν ιός το έργο του…»
«Το τραγούδι σήμερα έχει μια θολή γλώσσα που εκθειάζει τον αυτισμό»
«Εδώ και κάποιους μήνες ζούμε χούντα…»
«Η τέχνη οφείλει να διευρύνει το πεδίο του εφικτού…»

Τα μεταφέρω σκόρπια γιατί φοβάμαι ότι η περίληψη θα σκότωνε την όμορφη ομιλία που απολαύσαμε…
Και μετά; Απότομη προσγείωση…
Ευφυολογήματα άνευ ουσίας από το Μανόλη Ρασούλη. Με κάποια γελάσαμε, αλλά θα περίμενα κάτι περισσότερο…
«Ζούμε σε μια τριφασική φάση αφασίας»
«Θα έπρεπε όσους οδηγήσαν την Ελλάδα σε αυτό το χάλι να τους στείλουν εξορία στη …Μύκονο για τρία χρόνια –χωρίς να μπορούν να φύγουν»… Κατά τ’ άλλα η τοποθέτηση μου φάνηκε ανούσια…

…Η συνέχεια ήταν χειρότερη. Πλήρως απογοητευτική η παρουσία του Μιχάλη από τους Active Member. Βερμπαλισμός και συνεχής επίκληση της καταγωγής από το Πέραμα ως τεκμήριο επαναστατικότητας… Όπως παλιά στο ΚΚΕ που η μεγαλύτερη κατηγορία εναντίον των διανοουμένων ήταν ότι δεν είναι… εργάτες. Η ταξική καταγωγή ως απόδειξη καθαρόαιμου επαναστάτη.
Τα πράγματα ξέφυγαν στη συνέχεια όταν ένας κύριος από το κοινό θέλησε με άκομψο τρόπο να μιλήσει για τη συμβολή του Μίκη Θεοδωράκη στο Πολιτικό τραγούδι, εγκαλώντας τους ομιλητές για την απουσία αναφοράς –πλην της απαξιωτικής για τον εορτασμό των γενεθλίων του.
…Εκεί πια ο Μιχάλης από τους Active Member έπεσε σε ένα αντι- Θεοδωρακικό παραλήρημα… Έτσι μάθαμε ότι εκεί στο Πέραμα έχουν πολύ κακή γνώμη για το συνθέτη…
Έλεος!!!
Θα αρκούσε ως απάντηση μια λίστα με τίτλους τραγουδιών…
Τελικά όλη η συζήτηση μου θύμισε την παθογένεια της Αριστεράς και τον ανταγωνισμό «επαναστατικότητας» που φέρνει στο νου τα αγοράκια που μετράνε το φύλο τους για να δουν ποιος έχει το πιο… μεγάλο…
Φτάνει πια…
Ευτυχώς η μουσική μας αποζημίωσε…


Τα Υπόγεια Ρεύματα σε μερικά από τα εκπληκτικά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου και ύστερα η Δανάη Παναγιωτοπούλου με τραγούδια που πρώτη φορά άκουσα, αλλά με κέρδισαν αμέσως. Απίστευτος συνδυασμός εξαιρετικής φωνής, στίχου και μουσικής!

…κι έτσι στο τέλος, όταν κουρασμένος γυρνούσα στο σπίτι με το τελευταίο Μετρό, μου έμεινε μια γλυκιά και αισιόδοξη γεύση…

Το δύσκολο ήταν να ξυπνήσω και πάλι στις 6.30, να φτιάξω καφέ στο φτερό, να ξυπνήσω τον Μεγάλο που μέσα στον ύπνο του άλλο πρωινό ζητάει και άλλο θέλει…

Διαβάστε εδώ την ομιλία της Δανάης...

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Το Πορτοκαλί Παραμύθι



...αφήνουμε λοιπόν τις λαχταριστές μακαρονόπιτες και πιάνουμε τα χαρτιά και τα πινέλα. Η Στεφανία Βελδεμίρη ήδη ετοίμασε τις πρώτες ζωγραφιές και το Φθινοπωρινό -Πορτοκαλί μας Παραμύθι, ξεκινά από σήμερα...
Να σας πω ότι ετοιμάζουμε έκπληξη για τους φίλους των παραμυθιών, με έκθεση, μουσική και αφήγηση. Όταν θα τα έχουμε ρυθμίσει όλα, θα γράψω περισσότερα. Προς το παρόν πετάμε προς το πορτοκαλί φεγγάρι...

Το Πορτοκαλί Παραμύθι

Είδε ένα όνειρο…
Ήταν μέσα στο πορτοκαλί αυτοκίνητο…. Με τον μπαμπά και τη μαμά. Γύρω τους ακουγόταν μια παράξενη μουσική. Μια μοβ μουσική...
Με μπερδεμένα κόκκινα και κίτρινα παραμύθια μέσα της, έκλαψε με τα δάκρυα της χαράς. Σκούπισε με τα ακροδάχτυλά της τα χαρούμενα δάκρυα. Κοιτάζοντας τα χέρια της είδε πως ήταν πια... πορτοκαλί...

-Που πηγαίνουμε; Ρώτησε τη μαμά της
-Το Πορτοκαλί ταξίδι που ήθελες
-Ήξερε πως τον δρόμο που ενώνει την πορτοκαλένια πολιτεία του φεγγαριού με την μοβ νύχτα, τον έραψε πουλί ράφτης που χρόνια τώρα το έχει σκάσει από τη μοδίστρα του παλατιού...

Μπερδεμένο όνειρο. Δεν το κατάλαβε και πολύ καλά. Συνήθως εκείνη δεν καταλάβαιναν οι μεγάλοι. Όλοι θεωρούσαν παραξενιά την αγάπη της για το πορτοκαλί. «Μανία» την έλεγαν.
Από μωρό κιόλας της έλεγε η μαμά, είχε πιάσει μια πορτοκαλί κουδουνίστρα στα χέρια της και δεν την αποχωριζόταν ποτέ. Αρνιόταν να φορέσει ρούχα που δεν είχαν κάτι πορτοκαλί. Δεν έτρωγε τίποτα που αν είχε άλλη απόχρωση.
Μέχρι οι γονείς της να τα καταλάβουν όλα αυτά, έδωσε μεγάλες μάχες. Το ξέρει πως κόντεψε να τους τρελάνει. Μα δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς!

Νυχοπατώντας μέσα στο σκοτεινό και σιωπηλό σπίτι, πήγε στη κουζίνα, άνοιξε το ψυγείο και κοίταξε το ράφι της: Πήρε ένα καρότο, γέμισε ένα ποτήρι με πορτοκαλάδα και βγήκε στο μπαλκόνι. Ένα μισό πορτοκαλί φεγγάρι έγερνε στο βάθος του ουρανού… Αύριο θα πήγαιναν ταξίδι.
Οι βαλίτσες τους περίμεναν υπομονετικά στο χολ να ξημερώσει. Η δικιά της πορτοκαλιά –τι άλλο;
Πρώτη φορά θα πετούσε με αεροπλάνο στη ζωή της. Πρώτη φορά θα έβγαινε από τη χώρα. Θα πετούσαν μέχρι την Ισπανία –ο μπαμπάς της την έδειξε στο χάρτη και της έλεγε ιστορίες για ποιητές, ζωγράφους και ταυρομάχους. Θα νοίκιαζαν αυτοκίνητο (το διάλεξε η ίδια στο Ίντερνετ και ήταν ένα καταπληκτικό και γυαλιστερό πορτοκαλί Volkswagen) και θα πήγαιναν σε πόλεις μαγικές, όπως έλεγε η μαμά. Και βέβαια θα πήγαιναν και στην Πορτογαλία –«Πορτοκαλία» επέμενε να τη λέει η ίδια. Και πίστευε ότι αυτός ο Λόρκα που αγαπούσε τόσο η μαμά και είχε το πιο όμορφο βλέμμα που είχε δει, ήταν οπωσδήποτε «Πορτοκάλος». Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να γράψει ένα τόσο όμορφο τραγούδι για μια πορτοκαλιά;
«Στην πορτοκαλιά από κάτω πλένει τα βαμβακερά/ πράσινα έχει τα μάτια κι η φωνή της βιολετιά»

Γιατί τα μάτια της μαμάς συννέφιαζαν, όταν άκουγε το τραγούδι; Γιατί της έσφιγγε το χέρι ο μπαμπάς;

Η Μαριάννα ήπιε την τελευταία της γουλιά, έριξε ακόμη μια ματιά στο φεγγάρι και πήγε να κοιμηθεί…

…Συνεχίζεται…

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Απολαυστική Μακαρονόπιτα!

Η Στεφανία Βελδεμίρη αφού μας μάγεψε με τα πινέλα της, αποφάσισε να μας στείλει στην κουζίνα. Το βιβλίο μου "20 σεφ, 11 μαμάδες κι εγώ -111 συνταγές και ιδέες διατροφής για παιδιά", ήταν η αφορμή.
Αυτή τη φορά με την κόρη της τη Κατερίνα αποφάσισαν αν δοκιμάσουν την τύχη τους με τη μακαρονόπιτα. Προβλέπω ότι αυτή θα είναι η εισαγωγή στην ομιλία μου στην Ημερίδα του ΙΔΜΕ στη Θεσσαλονίκη!
Ιδού λοιπόν:

Ο λόγος στη Στεφανία και την Κατερίνα:

Και μόνο στο άκουσμα της λέξης μακαρονόπιτα, η προθυμία για βοήθεια περίσσεψε! Και ενώ λίγη ώρα πριν δεν άντεχε να διαβάσει ούτε μια σειρά από το σχολικό βιβλίο, δεν άντεχε να κάνει προσθέσεις κ.λ.π., να που διάβασε την συνταγή μεγαλόφωνα και "χωρίς ανάσα", μέτρησε τα υλικά, και άρχισε να τρίβει το τυράκι!

Και η "επικίνδυνη αποστολή", σπάω τα αυγά χωρίς να μπούνε τσόφλια στο μείγμα μου, με αυτοσυγκέντρωση, στέφθηκε με επιτυχία!


Για να δούμε, είναι όλα τα υλικά στο μπολ; Καλό ανακάτεμα!!!


Έτοιμη η μακαρονόπιτα!!!! Πακετάρισμα στο ταψάκι, και έτοιμο το φαγητό για το ολοήμερο σχολείο! Πιο νόστιμο, όταν το έχεις φτιάξει μόνη σου!!!

Να και η συνταγή της Παναγιώτας Πέτρου, φίλης και γειτόνισσας από τα Καστέλλια (τις υπόλοιπες δικές της συνταγές θα τις βρείτε στο βιβλίο: Άντε, πηγαίνετε και στο βιβλιοπωλείο, έχουμε... έξοδα!)

Μακαρονόπιτα

Υλικά
1 πακέτο φύλλο κρούστας
1 πακέτο μακαρόνια (νούμερο 5 )
250 γρ. τυρί φέτα
1 ποτήρι του νερού τριμμένη μυζήθρα
4+1 αυγά
1 ποτήρι ελαιόλαδο
1 ποτήρι του κρασιού γάλα
Αλάτι & πιπέρι

Εκτέλεση
Βράζουμε τα μακαρόνια, σύμφωνα με τις οδηγίες που αναγράφονται στο πακέτο. Κάνουμε ένα μίγμα με τα μακαρόνια και τα υπόλοιπα υλικά (κρατάμε το γάλα, λίγο ελαιόλαδο και το ένα αυγό). Αλείφουμε το ταψί με ελαιόλαδο και απλώνουμε δυο φύλλα. Βάζουμε από πάνω ένα μέρος της γέμισης και συνεχίζουμε την ίδια διαδικασία, βάζοντας δυο- δυο τα φύλλα, αφήνοντας δυο τελευταία για να καλύψουμε την πίττα. Χτυπάμε σε ένα μπολ το γάλα με το ένα αυγό, λίγο νερό και το υπόλοιπο ελαιόλαδο και το απλώνουμε πάνω από την πίττα. Ψήνουμε για μια ώρα στους 180ο σε προθερμασμένο φούρνο.

ΥΓ. Όσο κι αν ευχαριστήσω τη Στεφανία, είναι λίγο. Αν έχετε κι εσείς μαγειρικές εμπνεύσεις απότ ους "20 σεφ", στείλτε μου τις φωτογραφίες σας να τις δημοσιεύσω

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Στη Λάρισα για τη διατροφή (και όχι μόνο)


Σε μια Λάρισα που θύμιζε Άνοιξη και όχι Φθινόπωρο βρέθηκα χθες για λίγο...
Είχα την τύχη να παρουσιάσω το βιβλίο μου "20 σεφ, 11 μαμάδες κι εγώ" στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα Ημερίδα που διοργάνωσε στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο της Λάρισας το νεοσύστατο Ινστιτούτο Διατροφικών Μελετών & Ερευνών (Ι.Δ.M.E)

Στη φωτογραφία εκπρόσωποι της Υγείας, της Ομορφιάς και της Ευεξίας (διαλέγετε και παίρνετε) Από αριστερά Εύαγγελος Ζουμπανέας -πρόεδρος του ΙΔΜΕ, Τίνα Αντωνίου διαιτολόγος και μέλος του ΙΔΜΕ, ο υπογράφων, η ψυχολόγος Φρόσω Μήτσιου και η Κική Γούτα διαιτολόγος και υπεύθυνη διοργάνωσης εκδηλώσεων του ΙΔΜΕ για την Θεσσαλονίκη
Όπως σημειώνει ο πρόεδρος του Ινστιτούτου, ο γνωστός διαιτολόγος- διατροφολόγος Ευάγγελος Ζουμπανέας "To Ι.Δ.Μ.Ε., αποτελεί έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με κοινωφελή χαρακτήρα, η συμμετοχή στον οποίο στηρίζεται στην αρχή του εθελοντισμού. Η ιδρυτική ομάδα του Ι.Δ.Μ.Ε. απαρτίζεται από προσωπικότητες, με σημαντική εμπειρία στο χώρο της διατροφής και της υγείας καθώς και στο σχεδιασμό και την υλοποίηση Εθνικών και Ευρωπαϊκών Ερευνητικών και Αναπτυξιακών Προγραμμάτων.
Κύριος σκοπός του Ι.Δ.Μ.Ε. είναι να συμβάλλει, μέσα από την ενημέρωση και πληροφόρηση του κοινού αλλά και την κινητοποίηση επιστημονικών ομάδων από το χώρο της διατροφής και της υγείας, στη βελτίωση των διατροφικών συνηθειών και κατ’ επέκταση της υγείας τους πληθυσμού στον Ελλαδικό αλλά και τον εγγενή Ευρωπαϊκό χώρο.
Επίσης μέσα από την συνεργασία με καταξιωμένες ερευνητικές και επιστημονικές ομάδες, Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και Κρατικούς Οργανισμούς καθώς και επιχειρήσεις ιδιαίτερα από το χώρο των φαρμάκων και των τροφίμων, αποσκοπεί στην εκπλήρωσης μία σειράς στόχων που αναφέρονται στο επισυναπτόμενο έντυπο του Ι.Δ.Μ.Ε.
Κεντρική επιδίωξη του Ι.Δ.Μ.Ε., είναι να αποτελέσει τον αξιόπιστο κοινωνικό εταίρο στο διάλογο με τους πολίτες, την πολιτεία και τα Ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα για την υγεία και την ποιότητα ζωής...."

Όλες οι εισηγήσεις παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον. Αξίζει πραγμαιτκά να γίνουν τέτοιες ημερίδες σε όλη την Ελλάδα. Από όσο γνωρίζω έχουν ήδη προγραμματιστεί αντίστοιχες εκδηλώσεις στην Καβάλα και στη Θεσσαλονίκη (στις 16 Οκτωβρίου- θα είμαι κι εγώ εκεί)...
...και βεβαίως περάσαμε και καλά!!! Φάγαμε εξαιρετικά στις "Καμάρες" (Καποδιστρίου 4) και διασκεδάσαμε το ταξίδι μας με το τρένο. Κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις, έπεσαν στο τραπέζι πολλές και ενδιαφέρουσες ιδέες, που ελπίζω σιγά- σιγά αν υλοποιηθούν...
Ξεχωριστή μνεία αξίζει να γίνει στη διαιτολόγο- διατροφολόγο Μαρία Γκέκα που ανέλαβε το βάρος της διοργάνωσης εκεί στη Λάρισα και τα κατάφερε με άψογο τρόπο και βεβαίως στο Γιάννη Σουπιό (επίσης διαιτολόγο- διατροφολόγο) που από την Ηγουμενίτσα κίνησε με επιτυχία τα νήματα, αν και δεν ήταν κοντά μας.

Αξίζει να πλαισιώσουμε όλοι τις προσπάθειες του Ινστιτούτου...

Στη φωτογραφία, από αριστερά : Η Κα Γκέκα Μαρία, διαιτολόγος και υπεύθυνη διοργάνωσης της ημερίδας του ΙΔΜΕ στην Λάρισα, η Κα Αντωνίου Τίνα, διαιτολόγος και μέλος του ΙΔΜΕ, η Κα Γούτα Κυριακή, διαιτολόγος και υπεύθυνη διοργάνωσης εκδηλώσεων του ΙΔΜΕ για την Θεσσαλονίκη και ο Κος Ευάγγελος Ζουμπανέας ο Πρόεδρος του ΙΔΜΕ.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

'Ενα παραμύθι από τη Χίο

Για όλους εμάς και εσάς που -αν και θα θέλαμε- δεν μπορούμε να βρεθούμε αυτές τις εκεί, ας αφεθούμε στο όμορφο παραμύθι από τη Χίο που θα παρουσιαστεί σε εκδηλώσεις στο Κάστρο της πόλης. Για άλλη μια φορά πίσω από την όμορφη ιδέα βρίσκεται η Βάσω Κριτάκη.
Δείτε το πρόγραμμα και μετά διαβάστε το παραμύθι...


Η Χιόνη πλανιέται στο κάστρο της Χίου

Κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη τυλιγμένη.
Δώστης κλώτσο να γυρίσει,
παραμύθι ν’ αρχινήσει.
Παραμύθι, παραμύθι ,
πούναι τόσο αληθινό,
άλλο ας μη καθυστερήσω
και αμέσως αρχινώ.


Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα όμορφο νησί του Αιγαίου, που λιαζόταν στο λαμπερό φως του ήλιου , του ηλιάτορα κι είχε γύρω- τριγύρω δαντελωτά ακρογιάλια να βρέχονται απ’ το γαλάζιο κύμα της
θάλασσας , γεννήθηκε μια όμορφη κόρη.
Ο πατέρας της, ξακουστός άρχοντας, πολεμιστής της θάλασσας, έχτισε για χάρη της ένα πολύ γερό κάστρο που έφτανε από την μεγάλη πλατεία του νησιού μέχρι την θάλασσα. Τα τείχη του ήταν φτιαγμένα από μεγάλες πέτρες και στις πολεμίστρες ψηλά στέκονταν κι αγνάντευαν το πέλαγος, περήφανα μεγάλα μαύρα κανόνια που πετούσαν φωτιές με βαριές σιδερένιες μπάλες.
Είχε μια μεγάλη πόρτα φτιαγμένη από γερό σίδερο και χοντρά ξύλα, που έκλεινε με μια βαριά και χοντρή αλυσίδα και κλειδαριά με μεγάλο κλειδί, που οδηγούσε προς την πόλη κι άλλες δυο το ίδιο ενισχυμένες που άνοιγαν προς την μεριά της θάλασσας.
Για να φτάσει κάποιος στην πόρτα του κάστρου έπρεπε να περάσει μια ξύλινη γέφυρα, που την κατέβαζαν οι ακοίμητοι φρουροί της μεγάλης πόρτας, όταν ήταν για να έρθει κάποιος και την ανέβαζαν όταν δεν έπρεπε να μπει κάποιος που ήταν εχθρός. Κι αυτό γιατί γύρω από το κάστρο υπήρχε μία τάφρος δηλ. κάτι σαν βαθύ ποτάμι γεμάτο νερό.
Μ’ αυτό τον τρόπο ο γενναίος καπετάνιος του Βυζαντινού στόλου, ήθελε να προστατέψει την μονάκριβή του θυγατέρα από τις επιθέσεις των πειρατών και των άλλων εχθρών που κατά καιρούς ήθελαν να κατακτήσουν το ζηλευτό νησί.


Μέσα σ’ αυτό το κάστρο- καταφύγιο ήταν το Παλατάκι όπου μεγάλωνε με ασφάλεια η Χιόνη. ΄Ετσι ονόμασε τη μονάκριβη του κόρη ο ναύαρχος, προς τιμήν της νύμφης Χιόνης, κόρης του Οινοποίωνα , που έζησε στα αρχαία χρόνια στη Χίο και που απ΄αυτήν πήρε το όνομά του, το όμορφο νησί.
Κι η Χιόνη μεγάλωνε και κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο όμορφη. ΄Ηταν δε ξακουστή για την τιμιότητα , την καλοσύνη, την εξυπνάδα και την αγάπη που έδινε απλόχερα σ’ όλους.
Κι όλοι την θαύμαζαν όταν έβγαινε στην πλατεία έξω από το κάστρο για να γεμίσει τη στάμνα της με δροσερό νερό από την μαρμαρένια βρύση και να ταΐσει με ψιχουλάκια τα περιστέρια που την περίμεναν με αγωνία κάθε πρωί .
Την θαύμαζαν κι όταν έβγαινε βόλτα για να συναντήσει τις φίλες της στην παραπάνω βρύση για να πουν τα μυστικά τους και να μοιραστούν τα όνειρά τους.
Μια μέρα , είχε πάει με την παραμάνα της βόλτα στην πλατεία του κάστρου για ν’ αγοράσει χρωματιστές κορδέλες και χτενάκια για τα μαύρα λαμπερά μακριά της μαλλιά και υφάσματα για τα φορέματα και τα πέπλα της, από τους πραματευτάδες που πουλούσαν εκεί ένα σωρό όμορφα πράγματα.
Εκεί λοιπόν συνάντησε έναν ιππότη, που καθόταν περήφανος και περιπολούσε πάνω στο άσπρο του άλογο κι ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε δει στη ζωή της.
Αλλά και το παλικάρι τάχασε καθώς αντίκρισε τα όμορφα μάτια της Χιόνης να τον κοιτάζουν. Όμως εκείνη την στιγμή, τον φώναξε ο αξιωματικός του κι έπρεπε να φύγει.
Η Χιόνη απογοητεύτηκε πολύ και γύρισε στο μικρό της παλατάκι πολύ θλιμμένη. Το ίδιο βράδυ όμως άκουσε κάποιον να τραγουδά γλυκά κάτω από το παράθυρό της. ΄Ηταν εκείνος!!! Κι όταν άνοιξε το παράθυρο της, της έστειλε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μ’ ένα σημείωμα.
Το σημείωμα έλεγε να συναντηθούν το επόμενο βράδυ στην άκρη του κάστρου προς την πλευρά της θάλασσας στην περιοχή που λέγεται Μπεντέμια.
Εκεί λοιπόν την άλλη βραδιά, κάτω από το φως του φεγγαριού, συναντήθηκαν η Χιόνη και το παλικάρι κι αγαπήθηκαν.
Την άλλη μέρα όμως καθώς το παλικάρι είχε βγει για περιπολία με το άλογό του έξω από κάστρο, εμφανίστηκαν ξαφνικά και από το πουθενά άγριοι πειρατές. Κι οι φρουροί της μεγάλης πόρτας του κάστρου, ανέβασαν γρήγορα τη γέφυρα για να σώσουν τους κατοίκους από την μανία των πειρατών. Δυστυχώς όμως αυτοί λύσσαξαν από το κακό τους, πήραν όμηρο μαζί τους στο καράβι τον όμορφο ιππότη , κι άνοιξαν πανιά για μακριά.
Η Χιόνη όταν έμαθε τ’ άσχημα νέα ήταν απαρηγόρητη κι έκλαιγε συνεχώς .Πήγαινε στα μπεντέμια κι αγνάντευε με αγωνία το πέλαγος. Κι έκλαιγε απαρηγόρητη…. Και όταν τα δάκρυά της έπεφταν στη γη, πότιζαν ένα χαμηλό δεντράκι που λέγεται σχοίνος , που κι αυτό με τη σειρά του έκλαιγε μαζί της με δάκρυα που είχαν άρωμα μαστίχας ( το δεντράκι αυτό ακόμα φυτρώνει σε κάποια μέρη της Χίου και κλαίει παράγοντας το γνωστό μας μαστίχι).


Περνούσε όμως ο καιρός και εκείνη πήγαινε κάθε μέρα στα μπεντέμια κι αγνάντευε με λαχτάρα το πέλαγος , μήπως φανεί το πειρατικό καράβι που πήρε τον καλό της, αλλά τίποτα δεν γινόταν. Δεν έτρωγε, δεν έπινε, δεν κοιμόταν, μέχρι που αρρώστησε.
Τότε ο πατέρας της, πήρε το πιο μεγάλο καράβι του στόλου, τη ναυαρχίδα, και βγήκε για να ψάξει να τον βρει.
Ο καιρός περνούσε όμως κι ο πατέρας της Χιόνης, αν και νίκησε πολλούς πειρατές, δεν συνάντησε πουθενά το παλικάρι. Κι η Χιόνη κάθε μέρα χειροτέρευε και πονούσε όλο και πιο πολύ. Τότε μια καλή νεράιδα η Αερώ , που την λυπήθηκε, πήγε στη θάλασσα κι έψαξε τη φίλη της τη γοργόνα για να μάθει κάτι από την τύχη του ιππότη, αν ζει δηλαδή και πού μπορεί να βρίσκεται.
Κάποια στιγμή η γοργόνα εμφανίστηκε στον αφρό της θάλασσας και την ρώτησε:
-Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;
Κι η νεράιδα της είπε:
-Για να σου απαντήσω, θέλω πρώτα να μου πεις αν γνωρίζεις κάτι για τον ιππότη με το άσπρο άλογο που έκλεψαν οι πειρατές από τη Χίο.
-Κάτι άκουσα γι αυτόν, πως ζει και είναι σκλάβος κάπου μακριά στα μέρη της Ανατολής.
-Ο βασιλιάς Αλέξανδρος ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει, της απάντησε τότε κι η νεράιδα ευχαριστημένη που ζούσε το παλικάρι.
Κι η γοργόνα, χαρούμενη, έδωσε μια βουτιά και χάθηκε στα βάθη της θάλασσας.
Τότε η νεράιδα Αερώ μεταμόρφωσε σε αερικό ( αεράκι δηλαδή) την όμορφη Χιόνη, ώστε να υπάρχει για πάντα και στην περίπτωση που θα επέστρεφε ο αγαπημένος της, τα μάγια θα λυνόταν αμέσως και θα γινόταν ξανά η Χιόνη, νέα κι όμορφη όσο ποτέ.
΄Ετσι λοιπόν η Χιόνη περιπλανιόταν μέσα στα στενά σοκάκια του κάστρου, ζούσε την ιστορία του τόπου μαζί με τους ανθρώπους γύρω της και τα χρόνια περνούσαν…Κι όταν η Χιόνη έβλεπε καράβι νάρχεται στον ορίζοντα, μαλάκωνε, γαλήνευε η ψυχή της κι από τη χαρά της φυσούσε απαλά, αλλά όταν το καράβι προσπερνούσε κι έφευγε, αγρίευε, φυσούσε δυνατά, ξήλωνε πορτοπαράθυρα και κεραμίδια από τις σκεπές των σπιτιών και ξεσήκωνε στη θάλασσα βουνά τα κύματα.
Και μετά τους Βυζαντινούς, εγκαταστάθηκαν στο νησί οι Βενετοί που περιποιήθηκαν κι επέκτειναν τα πεσμένα (από τις μάχες και τα χρόνια) τείχη. Κι έφτιαξαν νέα κτίρια μέσα στο κάστρο για να εξυπηρετούν καλύτερα τις ανάγκες του στρατού τους. Κι ήρθαν μετά οι Γενοβέζοι που φρόντισαν κι αυτοί να διατηρήσουν γερό και καλά οχυρωμένο το κάστρο.
Και κάποια στιγμή βλέπει η Χιόνη τους Γενοβέζους να υπογράφουν μέσα στο εκκλησάκι του Αι Νικόλα, νότια απ’ τα μπετένια, το χαρτί που παρέδιδαν το όμορφο νησί, για κακή μας τύχη στους Τούρκους.
Κι έτσι ήρθαν οι Τούρκοι!!!
Καταστροφή !
Γκρεμίσανε τις εκκλησιές μας μέσα στο κάστρο και χτίσανε τα δικά τους τζαμιά, με πιο τρανό απ’ όλα αυτό που στήσανε στην κεντρική πλατεία, απέναντι από την μαρμαρένια βρύση με το κρυστάλλινο νερό.
Κι εκεί στην αγαπημένη της γωνιά, κοντά στα μπεντέμια, χτίσανε τα λουτρά τους, όπου βρίσκονταν για να κάνουν το μπάνιο τους και να μιλήσουν για τους καημούς τους και να καταστρέψουν την γαλήνη και την ησυχία της μοναξιάς της.
Κι έβαλαν τους νεκρούς τους από την ναυαρχίδα που χτύπησε το μπουρλότο του ο Κανάρης, στην πλατεία του κάστρου για να τους τιμήσουν.
Κι όταν έκλεισαν στην φυλακή του κάστρου , (που φτιάχτηκε για να φυλακίζει κακούς πειρατές), τους Χιώτες που συνέλαβαν , η Χιόνη στεναχωρήθηκε τόσο πολύ κι έκανε τέτοια φουρτούνα που δεν μπορούσε να βγει από το λιμάνι κανένα καράβι.
Κι όταν τελικά οι Τούρκοι σκότωσαν στην πλατεία μπροστά στον κόσμο , αυτούς τους ανθρώπους, , η Χιόνη έκανε τέτοιο χαλασμό που σχεδόν γκρεμίστηκαν όλα τα σπίτια στο κάστρο.

Κι αργότερα, όταν έφυγαν οι Τούρκοι κατακτητές, αφού σκότωσαν πάρα πολλούς ανθρώπου κι έκαψαν ό,τι εύρισκαν μπροστά τους, ήρθαν από τα αντικρινά παράλια κάποιοι ταλαιπωρημένοι και φοβισμένοι άνθρωποι- Πρόσφυγες τους είπαν- και ρίζωσαν μέσα στο κάστρο.
Πήραν πέτρες από τα τείχη του κι έφτιαξαν καλυβόσπιτα για να μείνουν, να ζήσουν και να προφυλαχτούν από τη μανία της θάλασσας και τον κακό καιρό.
Κι οι Έλληνες πήραν πέτρες από το κάστρο κι έφτιαξαν ένα σπίτι-ορφανοτροφείο για να φροντίσουν τα παιδιά που δεν είχαν γονείς, γιατί οι γονείς τους σκοτώθηκαν στον πόλεμο.
Και πήραν ακόμα πέτρες για να φτιάξουν σχολεία, όπου θα μάθουν γράμματα τα μικρά Ελληνόπουλα, και ιστορία, ώστε κανείς να μην μπορεί πια να τους στερήσει την ελευθερία τους.
Και τα χρόνια πέρασαν, κι η Χιόνη πλανιέται ακόμα σαν αερικό μέσα στα στενά σοκάκια του κάστρου, μπαίνει μέσα στα μικρά φτωχικά σπίτια και ζει τις χαρές, τις λύπες, τα τραγούδια, τα όνειρα των ανθρώπων….Και κάθε μέρα, πρωί-απόγευμα βρίσκεται στα μπεντένια ν’ αγναντεύει τη θάλασσα, να μιλά με τους γλάρους και να περιμένει τον καλό της για να λυθούνε τα μάγια…….


Σημ. επειδή τα παιδιά ήθελαν ένα χαρούμενο κι αισιόδοξο τέλος στην ιστορία μας, προτείναμε κι αυτή την εκδοχή:
Εκεί στα ξένα που πήγε το παλικάρι ήταν κι αυτό πολύ στεναχωρημένο κι όπως δεν έτρωγε και δεν έπινε, αρρώστησε βαριά. Ο βασιλιάς του τόπου όπου βρέθηκε έστειλε γιατρούς να τον γιάνουν, μα δεν γινόταν τίποτα γιατί τον πονούσε η καρδιά του μακριά από την αγαπημένη του. Τότε επειδή ο βασιλιάς τον συμπαθούσε πολύ γιατί ήταν έξυπνο και προκομμένο παλικάρι έδωσε εντολή στον μάγο του και τον μεταμόρφωσε σ’ έναν όμορφο γλάρο, που πέταξε χαρούμενος και μετά από πολλές μέρες ταξίδι, έφτασε στο κάστρο και συνάντησε την αγαπημένη του να τον περιμένει στα μπεντένια. Κι από τότε επειδή τα δικά του τα μάγια δεν μπορούσαν να λυθούν ζουν αγκαλιά ο γλάρος και το αερικό στα τείχη του κάστρου….
Κι αν ποτέ περάσετε από κει και τους δείτε , εσείς θα γνωρίζετε την ιστορία τους.


Τ Ε Λ Ο Σ


Κι όμως υπάρχει ελπίδα…. Μπορούμε όλοι εμείς με την αγάπη μας, την καλή μας διάθεση και με την βοήθεια και τις οδηγίες της νεράιδας Αερώ ( έχει να μας προτείνει κάποιο τρόπο, μετά από το μήνυμα που της έστειλε ο καλός μάγος της Ανατολής που έχει μαγέψει τον ιππότη) να λύσουμε τα μάγια και να ξαναζωντανέψουν μπροστά μας η Χιόνη με τον καλό της!!!!.

Ολόψυχα στο πλευρό των απολυμένων των Ελληνικών Γραμμάτων


Την Τετάρτη 15 Σεπτέμβρη στις 5:30 μμ, όλες και όλοι στη συγκέντρωση διαμαρτυρία μπροστά στο Μέγαρο Μουσικής

Ανακοίνωση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, που εννοείται ότι προσυπογράφω (όπως θα έπρεπε να κάνουν και όλοι όσοι με οποιονδήποτε τρόπο ασχολούνται με το χώρο του βιβλίου)

Ολόψυχα στο πλευρό των απολυμένων των Ελληνικών Γραμμάτων

Με μια απόφαση απαράμιλλου κυνισμού, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη πετάει στο δρόμο 94 εργαζόμενους του εκδοτικού οίκου “Ελληνικά Γράμματα”. Την ίδια στιγμή που τα golden boys του Οργανισμού, δηλαδή οι άμεσα υπεύθυνοι για τις άστοχες επιχειρηματικές κινήσεις του, εξακολουθούν να εισπράττουν προκλητικά παχυλές αμοιβές, η εργοδοσία οδηγεί ενενήντα τέσσερις οικογένειες στον κοινωνικό αποκλεισμό. Η πρόκληση γίνεται ακόμα πιο μεγάλη αν αναλογιστούμε ότι αυτοί που απολύουν τους εργαζόμενους και διαγράφουν μια πενηντατριάχρονη πορεία στα ελληνικά γράμματα, είναι οι ίδιοι που εμφανίζονται μέσα από τα ΜΜΕ τους και το Μέγαρο Μουσικής ως οι Ηρακλείς των λαϊκών συμφερόντων και της υψηλής κουλτούρας.
Καθίσταται πια φανερό ότι το Μνημόνιο δεν απειλεί τους εργαζόμενους μόνο άμεσα, μέσα από τα μέτρα που προβλέπει, αλλά κι έμμεσα, μέσα από την αποχαλίνωση της εργοδοτικής αρπακτικότητας. Είναι βέβαιο ότι χωρίς το τρομοκρατικό πλαίσιο του Μνημονίου καθώς και χωρίς την άνευ όρων πολιτική στήριξη της κυβέρνησης, η εργοδοσία δεν θα μπορούσε να προχωρήσει σε τρομοκρατικές κινήσεις, όπως η απόλυση των εργαζομένων στα Ελληνικά Γράμματα. Κι είναι εξίσου βέβαιο ότι ο μόνος τρόπος για να ανατραπεί το Μνημόνιο και να τους κάνουμε να πληρώσουν την κρίση τους, είναι η μαζική κοινωνική αντίσταση στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς.

Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα εκφράζει την ολόψυχη αλληλεγγύη του στον αγώνα των απολυμένων. Οι απολύσεις αυτές πρέπει και μπορούν να αποτραπούν. Οι εργαζόμενοι-ες έχουν τη δύναμη όχι μόνο να βάλουν φραγμό στην εργοδοτική τρομοκρατία, αλλά και να πάρουν στα χέρια τους τις επιχειρήσεις που απειλούνται με λουκέτο. Η Αργεντινή δείχνει το δρόμο!

Την Τετάρτη 15 Σεπτέμβρη στις 5:30 μμ, όλες και όλοι στη συγκέντρωση διαμαρτυρία μπροστά στο Μέγαρο Μουσικής

Αθήνα 14/9/10

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα


Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Οι 20 σεφ εμπνέουν τη Στεφανία!

Η Στεφανία Βελδεμίρη άρχισε πάλι τη μαγειρική (θα σας γράψω σε άλλο σγημείωμα για το απίστευτο φαγητό που δοκίμασα όταν τους επισκέφθηκα στο σπίτι τους στη Θεσσαλονίκη). Αυτή τη φορά έβαλε κάτω τους "20 σεφ", μαγείρεψε και μου έστειλε ένα ωραίο... φωτορομάντσο μαγειρικής.
Δείτε λοιπόν τι συμβαίνει όταν μια καλή μητέρα ανοίγει το βιβλίο και μαγειρεύει στο παιδί της μια από τις 111 συνταγές
Τα ρεβίθια όπως τα τρώμε συνήθως και η μουτράκλα μέχρι το πάτωμα!

Συνταγή "ρεβίθια με γιαούρτι" (σελ.102 από το 20 ΣΕΦ, 11 ΜΑΜΑΔΕΣ ΚΙ ΕΓΩ! του Κώστα Στοφόρου ) με φατσούλα εμπνευσμένη από το εξώφυλλο!

Η φατσούλα του μικρού εξομοιώθηκε με την φατσούλα του πιάτου!!! Το έφαγε όλο και μόνος = άθλος (για τον συγκεκριμένο κύριο)

Και φυσικά μετά την απόκτηση του βιβλίου σου Κώστα, όλά όσα τρώμε πρέπει να έχουν φατσούλα! Εδώ αυγά μάτια με κασερομύτη, ντοματοστόμα, ντοματόφρυδα και τυροπιτομαλλιά!!!

Κι εγώ λοιπόν αποκαλύπτω τη συνταγή, που όπως θα δείτε είναι εξαιρετικά απλή (και είναι της μητέρας μου Μαρίνας Στοφόρου)

Ρεβύθια με γιαούρτι

Υλικά
½ κιλό ρεβύθια
1 κρεμμύδι
1 ποτήρι του κρασιού ελαιόλαδο
Αλάτι & πιπέρι
Γιαούρτι στραγγιστό

Εκτέλεση
Μουσκεύουμε αποβραδίς τα ρεβύθια. Τα βράζουμε με ένα μεγάλο κρεμμύδι και με το ελαιόλαδο. Αφού βράσουν –με λίγο νερό, τα περνάμε στο μπλέντερ για να γίνουν χυλός. Σερβίρουμε και ο καθένας προσθέτει στο πιάτο του 1- 2κουταλιές της σούπας γιαούρτι.
(Μαρίνα Στοφόρου)

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Σημειώσεις για ένα φθινόπωρο: Δεν θα γίνω ΔΝΤάνθρωπος!


...Γυρίζοντας στη δουλειά προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου... Γεμάτος θραύσματα καλοκαιριού... Από τις βουτιές στη θάλασσα, βαθιά βουτιά σε μια απίστευτη γραφειοκρατία. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι συνωθούνται, ταλαιπωρούνται για μια θέση μερικής απασχόλησης...
...Κατά την πάγια συνήθεια της εξουσίας προκηρύξεις θέσεων μέσα στον Αύγουστο... Δυνατοί πόνοι στη μέση επιμένουν να μου υπενθυμίζουν την ηλικία καθώς βαδίζω προς το Νοέμβριο των πεντηκοστών μου γενεθλίων (!!!)
Εγώ πενήντα;;;
Μα πότε ήταν που με την Ελένη, τον Τριαντάφυλλο, τον Περικλή, την Κατερίνα, τη Ζανίν, τον Κώστα ακούγαμε τα "Φθινοπωρινά Φύλλα" του Φίλιππου Νικολάου μαζί με το Waterloo, τη Βίκυ Λέανδρος, το Angie κι άλλα πολλά ανάκατα σε ένα πράσινο φορητό πικ απ που έπαιρνε μόνο 45ρηδες δίσκους; Ένας κρατούσε το πικ απ και οι υπόλοιποι τα άλμπουμ με τα δισκάκια...


Και ήταν φθινόπωρο... Σεπτέμβριος... Το σχολείο άρχιζε τότε πολύ αργότερα κι έτσι ο Σεπτέμβριος ήταν ο αγαπημένος μας μήνας. Ένα ατέλειωτο, ονειρεμένο 20ημερο στο χωριό... Βόλτες ατέλειωτες, αλλά και βοήθεια στους φίλους και στα ξαδέλφια που έμεναν εκεί...
Αρμάθιασμα στα καπνά, ξεκούκισμα των καλαμποκιών, πάτημα των σταφυλιών...
...και ο συγχωριανός αμς αντιπρόσωπος της Coca Cola: Κουβαλούσαμε καφάσια για ένα χαρτζιλίκι και ελεύθερη κατανάλωση αναψυκτικών!
...και σινεμά στο καφενείο... Κι άλλα πολλά...
Και το παιχνίδι της αλήθειας. Σε όποιον έσβηνε το σπίρτο έπρεπε να απαντήσει σε ό,τι τον ρωτούσαν. Την αλήθεια...
Μ' αγαπάς;
...η λάμψη στα μάτια...

Και τώρα; Φθινόπωρο του ΔΝΤ... Της πιο άθλιας κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών... Της απαισιοδοξίας... Ο θάνατος της ελπίδας... Όλοι αυτοί οι γελοίοι της εξουσίας σβήνουν ότι ζωντανό υπάρχει μέσα μας... Πιστέψτε με: Πιο αισιόδοξοι ήμασταν στη δικτατορία: Ξέραμε, ελπίζαμε ότι θα πέσει... Μέσα μας δεν είχαμε νικηθεί...
Η σημερινή Κυβέρνηση επιβιώνει νεκρώνοντας ότι είχε απομείνει ζωντανό στους πολίτες...
Όμως δεν θέλω να πολιτικολογήσω...

Έρχομαι στα δικά μου, για να κρατήσω ζωντανά τα θραύσματα του καλοκαιριού. Αρνούμαι να νεκρωθώ και να γίνω ΔΝΤάνθρωπος

...και για αρχή βρίσκομαι πάλι στο χωριό στα Καστέλλια. Μπαμπάς πια, συνοδεύω το μεγάλο γιο μου για ένα τριήμερο, με πάρτυ νεολαίας...

Το τριήμερο είχε άφθονα γεμιστά κολοκυθολέλουδα (ειδική παραγγελία στη μαμά- γιαγιά). Κοιτάξτε τα, δεν θέλετε να τα φάτε;

Είχαμε κι άλλες γαστριμαργικές απολαύσεις με γουρουνόπουλο -λουκούμι στη νέα ταβέρνα που άνοιξε στο χωριό:


Επειδή όμως είμαστε και άνθρωποι του πνεύματος πήγαμε και στο Συνέδριο της Εταιρείας Δωρικών και Δρυοπικών Μελετών. Μια σημαντική προσπάθεια για ανάδειξη του αρχαιολογικού πλούτου της περιοχής. Σημαντικές οι τοποθετήσεις των προϊσταμένων της Εφορίας Αρχαιοτήτων των Δελφών και της Φθιώτιδας. Η φίλη μου Χριστιάνα Σταματέλου παρουσίασε άψογα την εκδήλωση...

Και πιο ωραία ακόμη ήταν στον κήπο της, με παρέα ...σκηνοθετών: Ντίνος Μαυροειδής, Άκης Σταματιάδης και Γιάννης Κυπουργός

Το βράδυ με τον παιδικό μου φίλο και υπεύθυνο της εφημερίδας Καστελλιώτικα Νέα Τριαντάφυλλο Ελευθερίου, ξεσαλώσαμε στο πάρτυ Νεολαίας. Εξαιρετικό Live από νεαρούς Καστελλιώτες...


Στη φωτογραφία από αριστερά: Ο υπογράφων, ο Νίκος Παρλιάρος, ο γραμματέας του Συλλόγου Καστελλιωτών Παναγιώτης Παπανικολάου, ο Τριαντάφυλλος Ελευθερίου


Τη μουσική που έβαλε ο dj την αφήνω ασχολίαστη... Πήραμε τα πότα μας και ξημερωθήκαμε στο σπίτι του Τριαντάφυλλου...Του αφιερώνω άλλωστε αυτή την ανάρτηση...

Και φυσικά έκανα τις βόλτες μου ακούγοντας το νερό να κυλάει στο αυλάκι. Στα σπίτια δυστυχώς πάλι είχαμε πρόβλημα... Και υποτίθεται πως το θέμα "νερό" είχε λυθεί...

...Συνεχίζεται...

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Η Ελλάδα των ...Τσόκληδων!


Ο μπαμπάς Τσόκλης "καταξιωμένος" καλλιτέχνης, πουλώντας χρόνια τώρα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, έχει καταφέρει να "πουλάει". Με τέχνη δήθεν πρόκληση. Θυμάστε τα καρπούζια που άνοιγε στο δρόμο ως καλλιτεχνικό δρώμενο;
Έχω πάει σε εκθέσεις με πεταμένες μπογιές και πέτρες, προσπαθώντας να καταλάβω μήπως φταίω εγώ που δεν... καταλαβαίνω! Η τέχνη του τίποτα μετατράπηκε σε μια περιουσία... Η "έμπνευση" έγινε αμετροέπεια. Έτσι που ο κύριος Τσόκλης να μπορεί να βγαίνει ανερυθρίαστα και να μας μιλάει και για το βιασμό, όχι απλά εξισώνοντας το θύτη με το θύμα, αλλά ρίχνοντας το "ανάθεμα" στο θύμα. Άλλη μια... καλλιτεχνική πρόκληση;

Διαβάστε και θαυμάστε:

«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός από την κοπέλα που προκαλεί. Τη βία τη ζητά η ίδια. Θέλει να τη βιάσουν. Γιατί να κλείνουν στη φυλακή τον βιαστή κι όχι την κοπέλα; Αφού η... φύση τον σπρώχνει να "επιτεθεί". Δεν είναι ωραίο πράγμα η επίθεση;».

Η απολαύστε τη συνέντευξη του στην Κρατική Τηλεόραση

Η Κρατική Τηλεόραση άλλωστε δίνει πλουσιοπάροχη αμοιβή και στη κόρη του Μάγια Τσόλκλη, για να ταξιδεύει με έξοδά μας. Με τέτοιο πατέρα πως να μη γίνει και βουλευτής η κόρη;

Είχα γράψει στο Δρόμο πριν από λίγους μήνες:

Η κυρία Τσόκλη διευκρινίζει ότι τα έξοδα της εκπομπής ανέρχονται περίπου σε 8.000-9.000 (οι προσωπικές της αμοιβές ανέρχονται σε 3.200 ευρώ) ανά επεισόδιο, ποσόν που, όπως σημειώνει, δεν είναι υπερβολικά υψηλό «μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς» (Το Βήμα).

Σημείωση: τα έσοδα της εκπομπής είναι 25.000 ανά επεισόδιο -την παραγωγή έχει ο σύζυγος της. Με μόλις 10 επεισόδια ανά σεζόν στο ταμείο της οικογένειας μπαίνουν 160- 170.000 ευρώ!

Θα μου πείτε και τι μ' αυτό; Άλλοι βγάζουν πολύ περισσότερα. Τουλάχιστον η εκπομπή της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ έχει και ποιότητα...
Δεν μπορώ όμως να μη σκεφτώ κι εγώ από την πλευρά μου την κυρία Αλίντα Δημητρίου. Δεν είναι πολύς καιρός που παρακολούθησα την ταινία της "Η ζωή στους βράχους" σε εκδήλωση στο Χαλάνδρι. Μια δουλειά που για να ολοκληρωθεί χρειάστηκαν πέντε χρόνια γυρισμάτων. Τα ταξίδια πληρωμένα από την τσέπη της σκηνοθέτιδας ή από το σύζυγό της (μήπως πρέπει να τον γνωρίσουμε στο σύζυγο της κυρίας Τσόκλη;). Για επιχορηγήσεις ούτε λόγος: Οι πόρτες κλειστές. Κάτι λεφτά από κει κι από δω για να πάρουν κάτι "έναντι" οι συνεργάτες της...
Ακόμη: Από επιλογή διαθέτει δωρεάν το DVD της ταινίας για μαζική προβολή, πληρώνει η ίδια τα έξοδα αποστολής και ταξιδεύει αφιλοκερδώς για να συνομιλήσει με όσους την καλούν...
"Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο για μένα", μας είπε στο Χαλάνδρι. "Η παρουσία σας και η κουβέντα μαζί σας".
«Δεν θα ήθελα όσο διάστημα είμαι βουλευτής να αναστείλω τη δραστηριότητά μου στην ΕΡΤ. Δεν θα ήθελα να σταματήσω να ταξιδεύω», δήλωσε η κυρία Τσόκλη -ούτε να εισπράττω, θα προσθέταμε εμείς.
"Χρήματα δεν ζήτησα, όχι από εστετισμό, αλλά από επίγνωση" λέει η κυρία Δημητρίου.

«Έκαστος εφ' ω ετάχθη», λέμε εμείς…



Στο Δρόμο του Σαββάτου, στην ίδια στήλη, δημοσιεύτηκε ένα εξαιρετικό σχόλιο για τις δηλώσεις Τσόκλη περί βιασμού, που καταλήγει:

"... Αν είναι ο βιασμός φυσικό, αναμενόμενο και αποδεκτό αποτέλεσμα μιας πρόκλησης, μήπως είναι και ο ρατσισμός αποτέλεσμα μιας αντίστοιχης πρόκλησης, του μαύρου προς το λευκό; Και ο φόνος του Παλαιστίνιου από τον Ισραηλινό, της σφεντόνας προς τις βόμβες φωσφόρου; Και τα βασανιστήρια ενός Ιρακινού από τη CIA, του Κορανίου προς τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, όπως διατείνονται Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διανοητές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί; Πολύ πιθανό. Εξάλλου, οι ισχυροί και οι ευνοούμενοί τους, σε μεγάλη ή μικρή κλίμακα, θέλουν πάντα να ορίζουν τι είναι υγιές, ηθικό, δίκαιο, φυσικό, ωραίο και πολιτισμένο.
Ο Τσόκλης αυτό τον κόσμο εκπροσωπεί και μ’ αυτόν νταλαβερίζεται. Έναν κόσμο πλούσιο και φιλότεχνο, αλλά παρηκμασμένο και σάπιο..."

Ένας κόσμος σάπιος που πατέρας και κόρη υπηρετούν πιστά. Ο ένας στις... Τέχνες και η άλλη στη Βουλή του Μνημονίου και της τρόϊκας, όπου μπήκε χωρίς ψήφο, ως βουλευτής Επικρατείας...
Αυτή είναι η Ελλάδα των Τσόκληδων που και σήμερα τρώνε και πίνουν εις βάρος μας... Που και που ρίχνουν και μια δήλωση για να περνά η ώρα...

ΥΓ. Κρίμα για τη Μάγια Τσόκλη... Πριν από κάποιο καιρό της είχα μια εκτίμηση και συμπάθεια...