Μια θάλασσα πορτοκαλάδας

Το Πορτοκαλί Παραμύθι με τις ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη συνεχίζεται...

…Το καλαμάκι μεγάλωσε- μεγάλωσε κι αυτή και άρχισε να κυλάει μέσα του σαν να βρισκόταν σε νεροτσουλήθρα… Φοβόταν κάπως, αλλά πιο πολύ διασκέδαζε. Κυλούσε τρελά. Όσο κατέβαινε γινόταν και πιο έντονη μια μυρωδιά μανταρινιού. Όπως όταν ανοίγεις με τα δάχτυλα σου ένα χιώτικο μανταρίνι και το άρωμα γεμίζει τα ρουθούνια σου. Μικρές σταγονίτσες σε πιτσιλάνε και ανατριχιάζεις από ευχαρίστηση
Έτσι κυλούσε, κυλούσε σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων! Περίμενε από ώρα σε ώρα να δει μπροστά της κανένα λαγό να τρέχει. Όμως ζούσε το δικό της Παραμύθι κι έτσι –χωρίς να καταλάβει πως- βρέθηκε σε ένα ουρανό με μανταρίνια να πετάει πάνω από τις κορυφές πορτοκαλόδεντρων και ανάμεσα σε βιβλία που με ανοιχτές τις σελίδες τους, σαν πουλιά φεύγουν για τον μακρινό ορίζοντα… Προλαβαίνει να διαβάσει μερικούς τίτλους: Μαρμελάδα μανταρίνι, Κουρδιστό Πορτοκάλι, Νερατζούλα, Το άλλο μισό μου πορτοκάλι, 5/4 από πορτοκάλι, Μέρες που έμοιαζαν με μανταρίνι…
Κατηφορίζει δίπλα σε έναν πύργο στο σχήμα ποτηριού με πορτοκαλάδα, που δεσπόζει πάνω στα βράχια μιας αφρισμένης πορτοκαλάδας, που σαν θάλασσα πέφτει με ορμή πάνω σε μια αμμουδιά…


Έπεσε κι αυτή κι έκανε ένα τεράστιο πλατς! Το στόμα της γέμισε πορτοκαλάδα… Με γρήγορες απλωτές έφτασε στην ακτή. Μπροστά της ένας δρόμος οδηγούσε κατευθείαν στον Πύργο της Πορτοκαλάδας…
Ένα πορτοκαλί χαλί άνοιξε κι έφτασε μπροστά στα πόδια της.
Δίστασε να το πατήσει.
-Έλα μη φοβάσαι. Για σένα είναι!
Μπροστά της βρισκόταν μια πορτοκαλιά τίγρη, ντυμένη στην τρίχα με πράσινο βελούδινο κοστούμι, κίτρινες μπότες με μπλε βούλες κι ένα τεράστιο κόκκινο παπιγιόν.
Η τίγρη υποκλίθηκε και της έδειξε ευγενικά το δρόμο…
Η Μαριάννα άρχισε να περπατάει πάνω στο πορτοκαλί χαλί…

...συνεχίζεται...