Το ξύπνημα , το Νηπιαγωγείο και το Πολιτικό Τραγούδι

Σήμερα θα γράψω όντως το Ημερολόγιο ενός πατέρα…

Εγερτήριο στις 6:30. Φτιάχνουμε καφέ στο φτερό, ξυπνάμε τον Μεγάλο που μέσα στον ύπνο του άλλο πρωινό ζητάει και άλλο θέλει…
Με την ψυχή στο στόμα πάμε στη Μεσογείων για αν περιμένουμε το σχολικό.
Προαστιακός, Ηλεκτρικός, δουλειά…
…Καταλαβαίνετε…
Επιστροφή το απόγευμα. Διάβασμα βιολογία, ιστορία κλπ
Συνάντηση γονέων στο σχολείο της κόρης…
Η εκπαιδευτική… μεταρρύθμιση ξεκινά από το Νηπιαγωγείο: Δύο Νηπιαγωγοί για 50 παιδιά. Κανένας άλλος για βοήθεια.
Τσιμεντένια αυλή… Χρόνια τώρα οι Σύλλογοι Γονέων ζητούν να μπει ένα ασφαλές δάπεδο… Κανείς δεν ακούει…
Δωρεάν Παιδεία: Για τα υλικά πληρώνουν οι γονείς…
Ποιος θα έχει την ευθύνη των σχολείων από τον Ιανουάριο; Κανείς δεν ξέρει ακριβώς!
Χαρούμενες αφίσες διαφημίζουν το ολοήμερο σχολείο: Για γέλια ή για κλάματα;

…Θέλω πολύ να πάω στην Αθήνα, παρά την κούραση που συσσωρεύεται. Νάμαι λοιπόν και πάλι στο Μετρό. Κατεβαίνω στο Σύνταγμα. Εκπληκτικό φεγγάρι πάνω από τη Βουλή. Ωραίο το σκηνικό –φρικτοί οι ηθοποιοί!

Πάω στον Ιανό όπου ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο» έχει εκδήλωση για το Πολιτικό τραγούδι…
Συντονιστής ο φίλος μου Αλέξης Βάκης, ταλαντούχος μουσικός αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός. Ο κόσμος έχει κατακλύσει το χώρο. Συναντάω και την Ειρήνη –Αριάδνη Προμπονά το ένα από τα «Ενήμερα Θηρία» της πρωινής ζώνης του σταθμού. Το πρόσωπο ταιριάζει με τη φωνή:


Τον παλιό μου… συμπολεμιστή το Γρηγόρη από τα Υπόγεια Ρεύματα (μαζί παρουσιαστήκαμε στο στρατό –μου χρωστάει 22 χρόνια τώρα τη μεταλλική στρατιωτική μου ταυτότητα)

Είναι κι ο Μανόλης Ρασούλης. Θυμόμαστε με τον Αλέξη την εποχή της «Εκδίκησης της Γυφτιάς» και του περιοδικού «Αβγό –το πιο γκαγκάν περιοδικό των Βαλκανίων». Μόνος μου θυμάμαι αργότερα το διήγημα «Ο τροτσκιστής και η μαοϊκιά». Αν το βρείτε κάπου διαβάστε το. Είναι το πνεύμα μιας εποχής…


Στη φωτογραφία: Αλέξης Βάκης και Μανόλης Ρασούλης

Τα παιδιά από το «Τέχνη εν Κινήσει» ζητάνε από τον Αλέξη να παρέμβουν. Συμφωνεί. Ο Ρασούλης λέει κάτι καυστικό για το πασοκικό παρελθόν του Μικρούτσικου…
Η ώρα κυλάει. Βρίσκω μια θέση. Συναντάω φίλους από το χωριό και το Χαλάνδρι. Μιλάμε για τους «Πολίτες στο Προσκήνιο» (Δήμος Δελφών) και για την Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου….
Η συζήτηση αρχίζει με πολύ καλή εισαγωγή και εύστοχα ερωτήματα για το πολιτικό τραγούδι από τον Αλέξη. Η διευθύντρια του Δίφωνου παίρνει το λόγο. Ο Μιχάλης Παπαμμακάριος παραλαμβάνει τη σκυτάλη και μας ξεναγεί με εύστοχο τρόπο στον κόσμο του σύγχρονου ελληνικού πολιτικού τραγουδιού…
…Και μετά η αποκάλυψη της βραδιάς: Η Δανάη Παναγιωτοπούλου.


Έξοχη ομιλία. Μακάρι να μπορούσα να σας τη μεταφέρω αυτούσια, λέξη προς λέξη. Εκπληκτικός λόγος και βάθος ανάλυσης. Μερικές σκόρπιες φράσεις που πρόλαβα να σημειώσω:

«Δεν είναι τυχαίο ότι η διαφήμιση χρησιμοποιεί το τραγούδι για αποτελεσματική πλύση εγκεφάλου»
«Σήμερα όλα επιτρέπονται. Είναι η εποχή του «ό,τι νάναι»…»
«Το έργο πρέπει να είναι συνεκτικό με τη ζωή του καλλιτέχνη»
«…Ο καλλιτέχνης πρέπει να συγκρουστεί με τη λογική του θεάματος, που προσβάλλει σαν ιός το έργο του…»
«Το τραγούδι σήμερα έχει μια θολή γλώσσα που εκθειάζει τον αυτισμό»
«Εδώ και κάποιους μήνες ζούμε χούντα…»
«Η τέχνη οφείλει να διευρύνει το πεδίο του εφικτού…»

Τα μεταφέρω σκόρπια γιατί φοβάμαι ότι η περίληψη θα σκότωνε την όμορφη ομιλία που απολαύσαμε…
Και μετά; Απότομη προσγείωση…
Ευφυολογήματα άνευ ουσίας από το Μανόλη Ρασούλη. Με κάποια γελάσαμε, αλλά θα περίμενα κάτι περισσότερο…
«Ζούμε σε μια τριφασική φάση αφασίας»
«Θα έπρεπε όσους οδηγήσαν την Ελλάδα σε αυτό το χάλι να τους στείλουν εξορία στη …Μύκονο για τρία χρόνια –χωρίς να μπορούν να φύγουν»… Κατά τ’ άλλα η τοποθέτηση μου φάνηκε ανούσια…

…Η συνέχεια ήταν χειρότερη. Πλήρως απογοητευτική η παρουσία του Μιχάλη από τους Active Member. Βερμπαλισμός και συνεχής επίκληση της καταγωγής από το Πέραμα ως τεκμήριο επαναστατικότητας… Όπως παλιά στο ΚΚΕ που η μεγαλύτερη κατηγορία εναντίον των διανοουμένων ήταν ότι δεν είναι… εργάτες. Η ταξική καταγωγή ως απόδειξη καθαρόαιμου επαναστάτη.
Τα πράγματα ξέφυγαν στη συνέχεια όταν ένας κύριος από το κοινό θέλησε με άκομψο τρόπο να μιλήσει για τη συμβολή του Μίκη Θεοδωράκη στο Πολιτικό τραγούδι, εγκαλώντας τους ομιλητές για την απουσία αναφοράς –πλην της απαξιωτικής για τον εορτασμό των γενεθλίων του.
…Εκεί πια ο Μιχάλης από τους Active Member έπεσε σε ένα αντι- Θεοδωρακικό παραλήρημα… Έτσι μάθαμε ότι εκεί στο Πέραμα έχουν πολύ κακή γνώμη για το συνθέτη…
Έλεος!!!
Θα αρκούσε ως απάντηση μια λίστα με τίτλους τραγουδιών…
Τελικά όλη η συζήτηση μου θύμισε την παθογένεια της Αριστεράς και τον ανταγωνισμό «επαναστατικότητας» που φέρνει στο νου τα αγοράκια που μετράνε το φύλο τους για να δουν ποιος έχει το πιο… μεγάλο…
Φτάνει πια…
Ευτυχώς η μουσική μας αποζημίωσε…


Τα Υπόγεια Ρεύματα σε μερικά από τα εκπληκτικά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου και ύστερα η Δανάη Παναγιωτοπούλου με τραγούδια που πρώτη φορά άκουσα, αλλά με κέρδισαν αμέσως. Απίστευτος συνδυασμός εξαιρετικής φωνής, στίχου και μουσικής!

…κι έτσι στο τέλος, όταν κουρασμένος γυρνούσα στο σπίτι με το τελευταίο Μετρό, μου έμεινε μια γλυκιά και αισιόδοξη γεύση…

Το δύσκολο ήταν να ξυπνήσω και πάλι στις 6.30, να φτιάξω καφέ στο φτερό, να ξυπνήσω τον Μεγάλο που μέσα στον ύπνο του άλλο πρωινό ζητάει και άλλο θέλει…

Διαβάστε εδώ την ομιλία της Δανάης...