Ούτε κράτος, ούτε ιδιωτικές πρωτοβουλίες έσκυψαν ποτέ μ' ενδιαφέρον και αγάπη για να πλουτίσουν τον ψυχικό του κόσμο και να του αυξήσουν την ποσότητα της χαράς, να του μεγαλώσουν τον κόσμο της ομορφιάς και του ονείρου. Κι ένας Θεός ξέρει πόσο η χαρά αυτή είναι αναγκαία, όχι μόνο για να γίνουν αύριο άντρες -με την έννοια που δίνει ο Κίπλιγκ στη λέξη-, αλλά και πολίτες ακόμα. Είναι επιστημονικά εξακριβωμένο, ότι οι ιδιοσυγκρασίες μας χρωστούν υποσυνείδητα τη βασική τους υπόσταση στον τρόπο με τον οποίο ανατραφήκαμε και αισθανθήκαμε όταν είμαστε παιδιά...
...Ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολείο έχει καταβληθεί ποτέ καμμιά φωτισμένη προσπάθεια για να καθοδηγήσομε και να πλουτίσομε τη ζωή του παιδιού. Και πολύ λιγότερο για να της δώσομε περισσότερη ομορφιά.
Όλα είναι άθλια: τα βιβλία που δίνομε στο παιδί, τα μαθήματα που του διδάσκομε, τα σχολεία όπου τα διδάσκομε, κι όταν οι γονείς μπορούν να ντύσουν, να ταγίσουν και να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, θεωρούν πως έκαναν το καθληκον τους..."
Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 1928 (!) από τον Κώστα Ουράνη και περιλαμβάνεται στις Αποχρώσεις (εκδ. Εστία).
Το αφιερώνω εξαιρετικά στο Υπουργείο Παιδείας και στις αντιπαιδαγωγικές ηλιθιότητες της Άννας Διαμαντοπούλου που νομίζει ότι αυτό που λείπει από την Παιδεία μας είναι τα ψηφιακά βιβλία...
Το αφιερώνω όμως και στους γονείς που συχνά μένουν απλοί παρατηρητές της αθλιότητας...
Εδώ μια ζωγραφιά μαθήτριας της Στεφανίας Βελδεμίρη. Καμιά φορά αφήνουν για λίγο φωτισμένους ανθρώπους να ομορφύνουν τη ζωή των παιδιών... Με΄τα τους στέλνουν σπίτι τους!!!
3 σχόλια:
Πριν 10 περίπου χρόνια, γνώρισα μια γυναίκα που τώρα πια είναι αγαπημένη μου φίλη και νονά του Αγγελάκου. Ο άντρας της είχε και έχει ακόμη μια σπάνια ασθένεια του νευρικού συστήματος παρόμοια με το πάρκινσον. Στην προσπάθεια της η δραστήρια Πουλχερία, να βοηθήσει όσο μπορούσε περισσότερο τον άντρα της, ταξίδεψε, διάβασε τόνους βιβλίων και άρθρων και μίλησε με ειδικούς... Αυτό που με είχε συγκλονίσει και ακόμη με συγκλονίζει είναι ότι στη φάση που προσπαθούσε να διερευνήσει τα αίτια της αρρώστιας, ειδικοί, βιβλία άρθρα και όλες γενικά οι πληροφορίες συνέκλιναν ανάμεσα σε άλλα και στην εξής απλή (κατά τα άλλα διαπίστωση): ότι οι περισσότερες αρρώστιες του νευρικού συστήματος, οφείλονται στην έλλειψη μιας ουσίας στον εγκέφαλο που ονομάζεται ντοπαμίνη και εκκρίνεται όταν γελάμε ξεκαρδιστικά και από την καρδιά μας! Σκεφτείτε κάθε πότε γελάμε έτσι; Εμείς; τα παιδιά μας; Πως είναι τα πρόσωπα των παιδιών όταν είναι ανοιχτή η τηλεόραση; Όταν κάνουν μαθήματα; Γονείς γελάστε! Γελάστε! Είναι το καλύτερο φάρμακο!
Όταν είναι το ραδιόφωνο ανοιχτό(όλη μέρα) και παίζουμε και γελάμε και μιλάμε μαζί του. Και όσο για τα μαθήματα... όταν ζοριζόμαστε βάφουμε όλοι τις μύτες μας με νερομπογιές ή... μουστάρδα και βάζουμε ένα καθρεφτάκι μπροστά στο "επίμαχο¨τετράδιο και τη φάτσα μας, ή κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Δοκιμάστε το, πολύ γέλιο!
...η καλύτερη συνηγορία του γέλιου που έχω διαβάσει!
Δημοσίευση σχολίου