Το σχολείο -φυλακή...

Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση
"...Ο άνθρωπος έχει την ιδιότητα να ξεχνάει τις δυστυχίες που πέρασαν. Έχω ξεχάσει πολλές. Η δυστυχία όμως του σχολείου ούτε καν έχει ξεθωριάσει...
Θυμάμαιτα μαθητικά χρόνια σε μια οδυνηρή και αδικαιολόγητη στέρηση ελευθερίας. (Σήμερα ακόμα τη βρίσκω αδικαιολόγητη, γιατί εξετάζοντας τον εαυτό μου βρίσκω πως τα μόνα χρήσιμα πράματα που μου δίδαξε το σχολείο ήταν η ανάγνωση και η γραφή -κι αυτά τα είχα μάθει από τον πρώτο χρόνο)...
...Συλλογιέμαι με πικρή νοσταλγία τις ώρες που ήμουν αναγκασμένος να μελετάω και να περνώ μέσα στους βρωμερούς τοίχους του σχολείου, ενώ έξω, ήταν θεία η ημέρα κι ο ουρανός ήταν καταγάλανος και τα πουλιά κελαϊδούσαν κι ο κάμπος ήταν παλμώδης από τα τζιτζίκια... κι ήταν μια τέτοια μεγάλη ευτυχία να ζει κανένας μέσα σε όλες αυτές τις ομορφιές... Τις ώρες αυτές δε θα συγχωρήσω ποτέ στο σχολείο ότι μου τις στέρησε!

(και απευθυνόμενος σε ένα μαθητή που στρίμωξε η δασκάλα)Αν μπορούσα, θα σ' έπαιρνα μαζί μου στην εξοχή -στα πεύκα που μυρίζουν τόσο ζεστά, στη θάλασσα που είναι ένα τέτοιο φωτεινό θάμπος! -να κυλιστείς, να λουστείς, να παίξεις, να ζήσεις λίγες ώρες που θα πλούτιζαν την ψυχή σου περισσότερο απ' όλες τις διδασκαλίες... "

Και πάλι από τον Κώστα Ουράνη και τις Αποχρώσεις του... Κείμενο γραμμένο το 1928...

Φυλακισμένα, με απίστευτες υποχρεώσεις, με σάκες ασήκωτες... Πιο πολύ όχι για να μάθουν, αλλά για να γίνουν πειθαρχημένα... Ας μην ξεχνάμε ότι το σχολείο και η εκπαίδευση γενικότερα αποτελούν ένα από τους βασικότερους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους, όπως τους όρισε ο Αλτουσέρ...
Θυμήθηκα έναν δάσκαλο που γνώρισα πριν από χρόνια στη Λήμνο και μου έλεγε πως δεν έκανε σχεδόν ποτέ μάθημα μέσα στην τάξη. Έπαιρνε τα παιδιά στον κήπο του σχολείου, όπου τα ίδια είχαν φτιάξει περιβόλι κι έκαναν το μάθημά τους κάτω από τα δέντρα, ανάμεσα σε λουλούδια και φυτά...

...Μετά σκέφτομαι πως όταν ήμουνα στο Δημοτικό αρχίζαμε το σχολείο 1η Οκτωβρίου και πηγαίναμε όλο το Σεπτέμβριο στο χωριό. Ονειρεμένη εποχή, που τα σημερινά παιδιά τη χάνουν... Τα όσα μάθαμε τριγυρνώντας σε βουνά, ποτάμια και χωράφια, δεν θα μας τα έδινε ποτέ το σχολείο. Πώς είανι η καρυδιά, πως ανοίγεις το πράσινο περίβλημα, με την απίστευτη μυρωδιά, πως μαυρίζουν τα χέρια και η απίστευτη γεύση του φρέσκου καρυδιού... Τόσα και τόσα άλλα...