…Η Μαριάννα δίστασε λίγο και η τίγρη την έπιασε απαλά από το χέρι για να την οδηγήσει στην πολύχρωμη είσοδο του Πορτοκαλόπυργου… Πάνω από την πύλη μια ζουμερή και τεράστια φέτα πορτοκαλιού σκόρπιζε παντού το δροσιστικό της άρωμα. Γύρω της άφριζαν φρεσκοστιμένες πορτοκαλάδες μέσα σε θεόρατες κανάτες και ποτήρια. Μικρές πορτοκαλί σταγόνες την πιτσίλιζαν καθώς περνούσε την είσοδο για να μπει σε ένα διάδρομο με τις πιο παράξενες ζωγραφιές πορτοκαλιών… Χάθηκε τόσο στα σχέδια και τα χρώματά τους, που δεν κατάλαβε πως και πότε η τίγρη εξαφανίστηκε…
Ζαλισμένη ακόμη άκουσε ένα γλυκό και κάπως μελαγχολικό τραγούδι να έρχεται από τον ουρανό:
Ανοίγω τη ντουλάπα και μέσα στο καθρέφτη
βλέπω ένα παιδί να μου γελάει και να μου λέει:
«- Εμένα μ’ έχουν βάλει τιμωρία.
Όμως, κάθε φορά που θέλεις να ‘ρχεσαι από ‘δω,
απ’ το γυαλί να μπαινοβγαίνεις.
Εμένα δε με βλέπουνε,
κι, όταν σου λέω πορτοκάλι τρεις φορές, να βγαίνεις.»*
Γύρισε και κοίταξε ψηλά. Μια γυναίκα με κίτρινη μπλούζα και μπλε φούστα, κρατώντας ένα μεγάλο λουλούδι στο χέρι τραγουδούσε…
Μόλις κατάλαβε πως η Μαριάννα την κοίταζε, σταμάτησε το τραγούδι της και της είπε:
-Λίγο λυπητερό το τραγούδι, έ; Μα τι λέω! Είναι η πρώτη σου φορά... Καλώς ήρθες και καλό μήνα!
-Μα δεν είναι πρώτη του μηνός, είπε αυτόματα η Μαριάννα, λες και αυτό ήταν το πρώτο παράξενο που της συνέβαινε…
-Εδώ κάθε μέρα αρχίζει ένας καινούργιος μήνας! Έχουμε χιλιάδες ονόματα για τους μήνες μας. Τους βαφτίζουμε όπως μας έρθει. Έχεις καμιά ιδέα για τον σημερινό; Που να σκεφτείς τώρα, έ; Μου φαίνεται αν τον πούμε «Μαριάννα» -έτσι δε σε λένε; Δεν φαντάζομαι να κατάλαβε λάθος η Λουτσία. Ποια είναι η Λουτσία, σε βλέπω να αναρωτιέσαι… Η αεροσυνοδός! Μη με κοιτάζεις έτσι! Σου κάνει εντύπωση, έ;. Αυτή διαλέγει ποιος μπορεί να έρθει στην Πορτοκαλία. Μη νομίζεις πως δεχόμαστε όποιον κι όποιον!
Τα έλεγε αυτά χωρίς να παίρνει ανάσα και χωρίς να σταματάει να πετάει από πάνω της. Η Μαριάννα είχε ζαλιστεί εντελώς…
-Και μη φοβάσαι, συνέχισε απτόητη, κανείς δεν θα καταλάβει ότι λείπεις! Στο λέω εγώ η Ισαβέλλα που έχω το όνομα της παλιάς Βασίλισσας, έχεις δει το έργο; Ποιο έργο; Μα το «Η Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες κι ένας παραμυθάς». Είχε κι ωραία τραγούδια. Έχεις ακούσει το «Στρείδι και το μαργαριτάρι»; Μου το έλεγε η μαμά μου για να κοιμηθώ…
Κι άρχισε να το τραγουδάει, τόσο γλυκά, που η Μαριάννα ξέχασε τη ζάλη της. Σα μαγεμένη ένιωσε τα πόδια της αν εγκαταλείπουν το έδαφος και να ανεβαίνει ανάμεσα σε πορτοκαλάδες που άφριζαν προς τον ουρανό:
Ο νιος αφέντης απ' το Τούνεζι,
μαύρος σαν του βυθού το στρείδι
αυτός που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτα
είχε ένα μάτι, μάτι, μάτι
είχε ένα μάτι σαν αχάτη
Αυτός που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτα,
που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτά της.
Λευκή, λευκότερη κι απ' την αυγή
Η Λεωνόρα, ινφάντη απ' την Καστίλη
Το δέρμα της λουλούδι της μανόλιας
τ' αυτάκι της σαν το κοχύλι
στα δίχτυα πιάστηκε κι αυτή του έρωτα
στα δίχτυα πιάστηκε κι αυτή του έρωτά του,
του νιου από το Τούνεζι ,
μαύρου σαν του βυθού το στρείδι
που γίνεται χλωμός μόλις τη δει.
Το στρείδι ανοίγει, ανοίγει τρυφερά
και έπειτα μέσα του την κλείνει
λευκή, λευκότερη κι απ' την αυγή
με χείλη που έτρεμαν πολύ
εκείνη τον γλυκοφιλεί.**
-Δεν τραγουδάω παρακάτω, λέει πετώντας γύρω της η Ισαβέλλα. Είναι πολύ λυπητερό. Αν το πω όλο δεν σταματάω να κλαίω. Κι όπως σε βλέπω, θα έκλαιγες κι εσύ με μαύρο δάκρυ. Και πρέπει η καρδιά σου να γίνει ελαφριά για να μπορείς να πετάξεις δίπλα μου. Έλα, μη φοβάσαι, κράτησε το χέρι μου! Η Πορτοκαλία μας περιμένει!!
...Συνεχίζεται...
*Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας/ Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις
**Στίχοι: Ντάριο Φο & Κωστής Σκαλιόρας
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς & Τάνια Τσανακλίδου ( Ντουέτο )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου