Ο ΔΝΤάνθρωπος

Ο ΔΝΤάνθρωπος είναι θλιμμένος.
Ο ΔΝΤάνθρωπος γκρινιάζει: «Όλοι είναι ίδιοι», λέει!
Ο ΔΝΤάνθρωπος νιώθει ενοχές. Πιστεύει ότι ο Πάγκαλος έχει κατά βάθος δίκιο, όταν λέει «Όλοι μαζί τα φάγαμε».
Ο ΔΝΤάνθρωπος βλέπει τηλεόραση με μανία. Νομίζει ότι Τρέμη, Πρετεντέρης & Σία είναι δημοσιογράφοι…
Ο ΔΝΤάνθρωπος τα βάζει με όλους τους άλλους: Τους γιατρούς, τους νταλικέρηδες, τους δημόσιους υπάλληλους, τους σιδηροδρομικούς, τους δικηγόρους, τους συμβασιούχους.
Ο ΔΝΤάνθρωπος θεωρεί τους αγώνες μάταιους: «Και τι καταφέρανε με τις διαδηλώσεις και τις απεργίες;».
Ο ΔΝΤάνθρωπος ελπίζει, πιστεύει, πως κάπως αυτός θα τη γλιτώσει. Προς το παρόν μόνο μικροαπώλειες έχει…
Ο ΔΝΤάνθρωπος έχει ένα βλέμμα νεκρού. Απαθής ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες του Μετρό, του Ηλεκτρικού, του Προαστιακού. Κοιτάζει εχθρικά γύρω του: Όλοι θέλουν να του φάνε τη θέση!
Ο ΔΝΤάνθρωπος ορμά και σπρώχνει για να καθίσει αυτός.
Ο ΔΝΤάνθρωπος δεν θα ψηφίσει. Εκείνη τη μέρα θα πάει εκδρομή. Τι θ’ αλλάξει άλλωστε;
Ο ΔΝΤάνθρωπος πιστεύει πως όλα μας βαραίνουν και πρέπει να τα πουλήσουμε: Τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ, τις τράπεζες…
Ο ΔΝΤάνθρωπος είναι πιστός. Κάνει το σταυρό του, όποτε περνάει μπροστά από εκκλησία.
Ο ΔΝΤάνθρωπος πιστεύει πως κατά βάθος, αν διώχναμε τ ους ξένους, όλα θα έφτιαχναν. Έτσι κρυφά μέσα του χειροκροτά τον Άδωνη.
Ο ΔΝΤάνθρωπος είναι οικογενειάρχης… Γιατί στα όνειρά του βλέπει τη Μανωλίδου με μαστίγιο;
Ο ΔΝΤάνθρωπος πιστεύει όσα διαβάζει σε πουλημένα «free» press: Η Αριστερά διέλυσε την Παιδεία!
…Όταν έρχεται η σειρά του, όταν η επιχείρηση κλείνει, όταν το αφεντικό τον εκβιάζει «ή μείωση μισθού ή απόλυση», όταν το δάχτυλο της τρόικας τον δείχνει για να πέσει στην αρένα, δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που του συμβαίνει… Ξαφνικά είναι αυτός η «συντεχνία». Βλέπει τις ειδήσεις και μιλάνε γι’ αυτόν: Φταίει προσωπικά για τα χάλια της Οικονομίας. Στην πυρά! Τον καταδικάζει ο Καψής… Τότε είναι πια αργά… Με αδύναμη λύσσα βλέπει να βραβεύουν τον πρωθυπουργό τους οι Γερμανοί … Είναι αργά… Δεν μπορεί πια να νιώσει τίποτα… Τον έχουν νεκρώσει βαθιά
μέσα του…

Κείμενο μου που δημοσιεύτηκε στο Δρόμο του Σαββάτου και τη στήλη Με Κόντρα τον Καιρό.
Στο ίδιο φύλλο, μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Εύας Στάμου για το βιβλίο της Μεσημβρινές Συνευρέσεις