Η Μαριάννα κρατώντας σφιχτά το χέρι της Ισαβέλλας, που δεν σταματούσε να τραγουδάει, πετούσε πάνω από την Πορτοκαλία. Τα σπίτια της δεν είχαν στέγη κι έτσι μπορούσε να βλέπει τι γινόταν μέσα. Παιδιά να παίζουν, μαμάδες και μπαμπάδες να μαγειρεύουν, άλλοι διάβαζαν και άλλοι φιλιόντουσαν. Κανείς δεν είχε τηλεόραση! Όταν η Ισαβέλλα σταμάτησε για λίγο αν τραγουδάει τη ρώτησε για τις στέγες…
-Στέγες; Στέγες; Και βέβαια τα σπίτια μας έχουν στέγες!
-Και γιατί δεν τις βλέπω, παρακαλώ;
-Γιατί τις μαζεύουμε όταν έχει λιακάδα! Μπαίνει παντού το φως του ήλιου και καθαρίζει τα σπίτια μας. Είναι σα να ζούμε συνέχεια στην εξοχή. Κλείνουμε τις στέγες όταν βρέχει. Δεν χιονίζει ποτέ εδώ –ούτε που ξέρουμε τι θα πει το «λευκό σαν το χιόνι» που διαβάζουμε στα βιβλία. Μερικοί αφήνουν και τη βροχή να μπει στα σπίτια. Τους αρέσει αντί για πάτωμα να έχουν πράσινο γρασίδι στα σπίτια τους. Σκεπάζουν μόνο τα έπιπλα στη βροχή. Πρέπει να σου πω ότι την «κινούμενη στέγη» την έχει ανακαλύψει ο προ-προ –πάππους μου, που δεν ήταν άλλος από τον μεγαλύτερο εφευρέτη της Πορτοκαλίας: Τον Χουάν Ραμόν Λουίς Μπερτράν! Είναι ο πρώτος που έφτιαξε τους πύργους από πορτοκαλάδα, που όσο και αν πίνεις δεν κονταίνουν ποτέ! Έχει βρει τα φτερωτά βιβλία που μπορείς να διαβάζεις καθώς πετάς. Το πορτοφόλι με τα πορτοκαλο-χρήματα που δεν τελειώνουν ποτέ. Τη μηχανή που μετατρέπει τους καρπούς του κουμ-κουάτ σε γλυκό του κουταλιού μέσα σε τρία λεπτά. Τη μηχανή μνήμης για ονόματα που ξεχνάς. Το παγωτό βερίκοκο με αμύγδαλα. Το πορτοκαλόγλυκο… Πάρε ένα χαρτί αν γράψεις τη συνταγή: Θα τρελαθείς! Καλά δεν έχεις μαζί σου μολύβι; Κοίτα τι θα κάνω! «Μολύβι –Χαρτί, ελάτε!»
Ξαφνικά ήρθαν με ταχύτητα ένα κομμάτι χαρτί κι ένα τέλεια ξυσμένο μολύβι.
«Γράφτε!» είπε η Ισαβέλλα κι άρχισε να λέει τη συνταγή:
Υλικά6 μπουκάλια πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό
3 φακελάκια σκόνη για κρέμα
3 κουταλιές σούπας ζάχαρη
1 ½ πακέτο μπισκότα Μιράντα
Προαιρετικά: Αμύγδαλο ή φουντούκι κοπανισμένο
Εκτέλεση
Ζεσταίνουμε τις πορτοκαλάδες και ανακατεύουμε με τη σκόνη για κρέμα και τη ζάχαρη. Αφήνουμε να κρυώσει.
Απλώνουμε σε ένα πυρέξ μια στρώση μπισκότα. Ρίχνουμε τη μισή κρέμα. Απλώνουμε άλλη μια στρώση μπισκότα. Βάζουμε την υπόλοιπη κρέμα.
Προαιρετικά ρίχνουμε από πάνω αμύγδαλο ή φουντούκι κοπανισμένο.
Αφήνουμε στο ψυγείο για δυο- τρεις ώρες.
Το μολύβι έγραφε με απίστευτη ταχύτητα και άψογη …ορθογραφία. Μόλις η συνταγή τέλειωσε, πήρε το χαρτί το δίπλωσε και το έδωσε στη Μαριάννα.
-Η συνταγή είναι της μαμάς μου, το «μολύβι και χαρτί που γράφουν μόνα τους» εφεύρεση του προ-προ-πάππου μου! Πήρε το μεγάλο βραβείο της Πορτοκαλίας γι’ αυτό. Ένα βραβείο από 3000 παιδικά χαμόγελα. Είναι η μεγαλύτερη διάκριση που έχει πάρει ποτέ Πορτοκάλος! Θα σου πω άλλη φορά ποιος και πότε είχε πάρει το βραβείο με τα 2900 παιδικά χαμόγελα… Τώρα όμως κοίτα κάτω! Άλλη μια εφεύρεση του προ-προ –πάππου μου! Η πιανογραφομηχανή. Πήρε το βραβείο της Ένωσης Συνθετοσυγγραφέων της Πορτοκαλίας, γι’ αυτήν. Η αλήθεια είναι πως την ανακάλυψε για μια συγγραφέα που είχε αγαπήσει, αλλά εκείνη δεν τον ήθελε –την προ-προ- γιαγιά μου. Την γέμιζε δώρα και υποσχέσεις, αλλά αυτή έμενε άκαμπτη. Μέχρι που της έφτιαξε την πιανογραφομηχανή. Κι εκείνη κατάλαβε πως ποτέ άνθρωπος δεν θα την αγαπούσε τόσο. Έζησαν από τότε μαζί, αλλά δεν έγραψε ποτέ στην πιανογραφομηχανή. Του έλεγε πως δεν ήθελε να σκεφτεί ποτέ ότι τον παντρεύτηκε γιατί της έδωσε αυτή τη μαγική γραφομηχανή. Της αρκούσε που την έφτιαξε για εκείνη, δείχνοντάς της την αγάπη του…
…Η πιανογραφομηχανή έμεινε στο σαλόνι αχρησιμοποίητη –δείγμα της αγάπης τους. Η πρώτη που τόλμησε να την αγγίξει ήταν η Μαρία – Λουίζα Κορβαλάν –η μητέρα μου και αγαπημένη συγγραφέας των παιδιών της Πορτοκαλίας. Νάτη!
Η Μαριάννα κοίταξε κάτω και είδε μια γυναίκα με μακριά μαλλιά και ένα πορτοκαλοκίτρινο φόρεμα γεμάτο γράμματα. Γύρω της απλωμένα δεκάδες φλιτζάνια με τσάι και καφέ.
Η Ισαβέλλα, έβγαλε ένα απόκομμα περιοδικού και διάβασε:
«...Η συγγραφέας, είναι μια γυναίκα που έχει μέσα της λέξεις και ιστορίες. Όταν τη συναντήσαμε φορούσε λουλούδια για δαχτυλίδια και μπλε τακούνια. Όπως μας είπε, με αυτά πήγαινε στα σύννεφα όταν βαριόταν την Πορτοκαλία. Της αρέσει να πίνει ονειροκαφέδες με μια χρωματιστή φίλη της. Κάνουν συχνά η μια τα χατίρια της άλλης. "Βάλε μέσα το βιβλίο σου!" "Βάλε με σε μια ζωγραφιά σου!" Στα παραμύθια έμπαιναν παρέα! Έχει και μια πιανογραφομηχανή όπου καθώς γράφει, ακούει την μουσική των λέξεών της. Πρόκειται για τη γνωστή εφεύρεση του διάσημου παππού της Χουάν Ραμόν Λουίς Μπερτράν, για τον οποίο έχει γράψει το βιβλίο «.Χουάν ο Πορτοκαλάδας»…
Η Ισαβέλλα σταμάτησε να διαβάζει και φώναξε προς τα κάτω:
-Μαμά, κοίτα τι έγραψαν στα Νέα της Πορτοκαλίας. Η συγγραφέας γύρισε και η Ισαβέλλα της έστειλε το απόκομμα κάνοντας το σαΐτα.
-Έχεις δουλειά; Να έρθουμε;
-Ελάτε! Ελάτε! Περιμένω και τη Σολεδάδ. Θα ζωγραφίσουμε παρέα. Μα πώς τη λένε τη φίλη σου;
-Η Μαριάννα, από την Ελλάδα, είπε η Ισαβέλλα…
-Ελλάδα, Ελλάδα, μαγική χώρα. Είχαμε πάει με τον μπαμπά σου πριν γεννηθείς… Στην πιο όμορφη σπηλιά που έχω δει ποτέ. Με όλα τα χρώματα… Γεια σου Μαριάννα. Θέλεις μια μανταρινάδα; Είχα φέρει τη μανταρινιά από ένα νησί από Χ, με τρία γράμματα…
-Από τη Χίο, είπε Μαριάννα. Με τα πιο αρωματικά μανταρίνια του κόσμου!
Η Μαρία Λουίζα, η συγγραφέας, πήγε στην άκρη του δωματίου –όπου πλέον είχαν προσγειωθεί- κι έκοψε μερικά μανταρίνια από τη μανταρινιά που άπλωνε τα κλαδιά της πάνω από την πιανογραφομηχανή… Ακούστηκε μια όμορφη μουσική.
-Το κουδούνι! Πάω ν’ ανοίξω είπε η Ισαβέλλα.
Σε λίγο γύρισε πίσω κρατώντας το χέρι μιας γυναίκας, που στο άλλο χέρι είχε ένα πανέρι, απ’ όπου ξεπρόβαλαν καρότα, πινέλα, ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, πρασινάδες από διάφορες σαλάτες…
-Η Σολεδάδ, είπε η Ισαβέλλα. Από εδώ η Μαριάννα από την Ελλάδα
-Ελλάδα, Ελλάδα, τι θάλασσες, τι γαλάζιο, τι πράσινο, τι κάμποι με πορτοκαλιές, τι απίστευτο φως…
Έβαλε το χέρι στην τσέπη κι έβγαλε μια τεράστια ζωγραφιά με δελφίνια…
-Κι άλλη εφεύρεση του προ-προ-πάππου μου: Οι τσέπες που χωράνε ζωγραφιές, ψιθύρισε η Ισαβέλλα…
…Συνεχίζεται…
ΥΓ. Αν θέλετε να μάθετε ποιά πρόσωπα κρύβονται πίσω από κάποιες ηρωίδες του Παραμυθιού, ρίξτε μια ματιά στο Δρόμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου