Σήμερα δεν θα πεθάνω!

Μπρρρρ! Μη σας ξαφνιάζει ο τίτλος... Για μια ακόμη φορά η Πόπη Γκανά και οι εκδόσεις Μελάνι μας χαρίζουν μια συλλογή με εκπληκτικά διηγήματα.



Συγγραφέας είναι η φίλη Καρολίνα Μέρμηγκα κι έτσι είμαι από τους πρώτους που διάβασαν το βιβλίο. Και ξέρετε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι λεπτά τα πράγματα. Αν δεν μου άρεσε; (Τελικά είχα το αντίθετο πρόβλημα: Πως να κάνω τη φίλη μου να καταλάβει πόσο πολύ μου άρεσε το βιβλίο της)

Έγινε και κάτι αστείο στην αρχή. Μόλις το πήρα στα χέρια μου, άνοιξα και διάβασα τις πρώτες γραμμές από το ομώνυμο διήγημα: "Σήμερα δεν θα πεθάνω. Έτσι μου 'πε η απαίσια μικροβιολόγος παίρνοντάς μου αίμα. Κάνει χιούμορ (αν και δεν βλέπω πώς μπορεί να κάνει χιούμορ κάποιος που μυρίζει άσχημα. Η δυσοσμία αποκλείει κάθε δυνατότητα αστεϊσμού)..."
Στέλνω αμέσως μήνυμα στην Καρολίνα, λέγοντας της πως η ηρωίδα με το καυστικό και υποδόρειο χιούμορ είναι "Καρολίνα 100%". Μου απαντά κάπως μουδιασμένα.
Λίγη ώρα αργότερα βρίσκομαι στον Ηλεκτρικό και αρχίζω να διαβάζω το βιβλίο: Γελάω μόνος μου, όλο και πιο πολύ. Η ηρωίδα είναι μια ηλικιωμένη κυρία στο κατώφλι του θανάτου!!!
Παίρνω τηλέφωνο και γελάμε μαζί...
Η αλήθεια είναι ότι το θέμα του χρόνου που περνά, των γηρατειών, του θανάτου είναι παρόν στο βιβλίο:
"Σκέφτομαι καμιά φορά... Πότε θα γίνει, πως θα γίνει; Τι θα είναι ο θάνατος; Θα το καταλάβω όταν θα 'ρθει; Εσύ δεν το σκέφτεσαι; Δεν φοβάσαι;" λέει η μια γηραιά κυρία στην άλλη.
Σε άλλο διήγημα της συλλογής οι αναμνήσεις παρομοιάζονται με μια αρκούδα που κρύβεται σε ένα ντουλάπι. Ο ήρωας έχει μόλις επισκεφθεί το σπίτι όπου έζησε ως φοιτητής έναν παθιασμένο έρωτα: "...σκέφτεται πόσο φοβερό, πόσο ανυπόφορα φοβερό είναι το να θυμάσαι όσα έχεις χάσει -δεν υπάρχει τίποτα πιο φοβερό, γι΄ αυτό η φύση έχει προνοήσει οι γέροι να ξεχνάνε..."
Όμως σε αντίστιξη έρχεται ο επίλογος από την Ιστορία της Ρέας: "Ξέρουμε πότε πεθαίνει κάποιος, αλλά δεν ξέρουμε πάντα πότε ξεκινάει να ζει".
Στο Χαμόγελο της κυρίας Δ. -μια από τις πιο εμνευσμένες ιστορίες του βιβλίου- ένα συνηθισμένο τροχαίο ατύχημα είχε σαν αποτέλεσμα για την κυρία Δ. μια τελείως παράδοξη αναπηρία: δεν μπορούσε πια να χαμογελάσει! Αυτό αλλάζει τη ζωή της, όχι όμως προς το χειρότερο όπως θα φανταζόταν κανείς. Ξαφνικά οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα. Ανέρχεται επαγγελματικά, χωρίζει από τον καταπιεστικό σύζυγό της και φθάνει μέχρι την κάθοδο της στην πολιτική: Οι ψηφοφόροι εμπιστεύονται το αγέλαστο πρόσωπό της!
Το καλύτερο διήγημα της συλλογής είναι για μένα το "Σπίτι των Ονείρων του" μια αντιστροφή και αποδόμηση της "Ωραίας Κοιμωμένης". Ο ωραίος πρίγκιπας γίνεται ένας «μέτριος συγγραφέας», που αντί να ξυπνήσει την ωραία κοιμωμένη του, βυθίζεται κι αυτός στον ύπνο! Όλα αυτά σε ένα διήγημα που αγγίζει το θρίλερ.
Ο συγγραφέας Νίκος Αβράμογλου έγραψε ένα μάλλον αποτυχημένο μυθιστόρημα για ένα σπίτι. Έμπνευση του στάθηκε ένα παλιό διώροφο σπίτι της γειτονιάς του... Το μυθιστόρημα ξεχάστηκε στο συρτάρι. Μια μέρα, καιρό μετά, περνώντας έξω από το σπίτι είδε μια γυναίκα πεσμένη στο πάτωμα. Παρά τις συνήθειες του και τη δειλία του χτύπησε να του ανοίξουν. Μια παράξενη γηραιά κυρία ήταν η οικοδέσποινα που τον άφησε να μπει στο σπίτι. Στο πάτωμα ήταν η εγγονή της που κοιμόταν... Ένα παράξενο παιχνίδι ξεκινά. Ένα μυστήριο που... Μην περιμένετε να σας τα πω όλα -πάρτε το βιβλίο!

Το διήγημα και το βιβλίο τελειώνουν με τη φράση: «…αυτή τη φορά το διήγημα άρεσε στον εκδότη του. Μένει ακόμη να δούμε αν θα αρέσει και στο αναγνωστικό κοινό». Νομίζω πως όπως συμβαίνει και στα διηγήματα, κρύβεται κι εδώ ένα υποδόριο χιούμορ. Σάτιρα και αυτοσαρκασμός…

ΥΓ. Κάτι τελευταίο για όσους ζαλίζουν τους καπνιστές με το τσιγάρο: Αφού φεύγει από μια αδιέξοδη σχέση, ο ήρωας μιας ιστορίας (Ντεκαφεϊνέ) θα αναρωτηθεί "όπως οι περισσότεροι από εμάς σε κάποια στιγμή της ζωής μας, αν κόβοντας τις κακές μας συνήθειες κερδίσαμε στ' αλήθεια κάτι"