Παραμύθι: Πηγή γνώσης

 

 

Ο Δήμος Καβάλας και οι Εκδόσεις Σαΐτα σας προσκαλούν σ’ ένα διήμερο φιλαναγνωσίας, ανάπτυξης της φαντασίας και καλλιέργειας της δημιουργικότητας με αφορμή το «παραμύθι» στην αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης.

Το Σάββατο, 30 Νοεμβρίου, από τις 18:00 έως τις 20:00, γονείς, νηπιαγωγοί και εκπαιδευτικοί συμμετέχοντας στη συζήτηση με θέμα «Ένα απόγευμα χωρίς τηλεόραση: πώς να κάνουμε τα παιδιά να αγαπήσουν το διάβασμα;», γνωρίζουν, μεταξύ άλλων, τρόπους δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών μέσα από τα βιβλία των Εκδόσεων Σαΐτα, πρακτικές συμβουλές για το πώς θα ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά γύρω από την ανάγνωση και ανακαλύπτουν τη «Μαγική Τράπουλα» των παραμυθιών.

Την Κυριακή, 1 Δεκεμβρίου, από τις 11:00 έως τη 13:00, μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου γνωρίζουν άγνωστες πτυχές της τοπικής ιστορίας και φτιάχνουν τα δικά τους παραμύθια για την Καβάλα, ένα για κάθε εποχή του χρόνου.

Εισηγητές και εμψυχωτές των δράσεων είναι οι:

- Κωνσταντίνος Παπακοσμάς, Σύμβουλος Αντιπεριφερειάρχη

- Κώστας Στοφόρος, Συγγραφέας-Δημοσιογράφος, Δημιουργός της «Παραμυθοκουζίνας»

- Στεφανία Βελδεμίρη, Ζωγράφος-Συντηρήτρια, Δημιουργός της «Παραμυθοκουζίνας»

- Ηρακλής Λαμπαδαρίου, Φιλόλογος-Δημιουργός Εκδόσεων Σαΐτα

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

* * *

Σάββατο, 30 Νοεμβρίου 2013, 18:00-20:00

Μια συνάντηση, αφορμή για συζήτηση με θέμα: «Ένα απόγευμα χωρίς τηλεόραση: πώς να κάνουμε τα παιδιά να αγαπήσουν το διάβασμα;»

Απευθύνεται σε γονείς, εκπαιδευτικούς, παιδαγωγούς. Την εκδήλωση μπορούν να παρακολουθήσουν και μαθητές στους οποίους θα δοθεί η δυνατότητα να φτιάξουν τις δικές τους ιστορίες με τη μαγική τράπουλα.

Ιδέες δημιουργικής απασχόλησης μέσα από τα βιβλία της Σαΐτας, Ηρακλής Λαμπαδαρίου

Το παιδί και το βιβλίο (πρακτικές ιδέες για να κάνουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν το βιβλίο και το διάβασμα), Κώστας Στοφόρος

Φτιάχνοντας τις δικές μας ιστορίες με τη Μαγική Τράπουλα (παρουσίαση της Μαγικής Τράπουλας και του τρόπου με τον οποίο βοηθά να γίνουν τα παιδιά πιο δημιουργικά και να αναπτύξουν τη φαντασία τους), Στεφανία Βελδεμίρη

Κυριακή, 1 Δεκεμβρίου 2013, 11:00-13:00

Καβάλα: Τα παραμύθια των τεσσάρων εποχών

Από τις εκδόσεις Σαΐτα, κυκλοφορούν τέσσερα χρωματιστά παραμύθια ένα για κάθε εποχή:

Κόκκινο για την Άνοιξη

Κίτρινο για το Καλοκαίρι

Πορτοκαλί για το Φθινόπωρο

Λευκό για το Χειμώνα

Με αφορμή αυτά τα παραμύθια και με τη βοήθεια της Μαγικής Τράπουλας των παραμυθιών, με έμπνευση από την ιστορία της Καβάλας δημιουργούμε μαζί με τα παιδιά τέσσερα παραμύθια που διαδραματίζονται στις τέσσερις εποχές του χρόνου στην πόλη.

Έρχεται και είναι ...πράσινο!

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Τρώω σωστά και …γελάω!


Οι διατροφολόγοι -διαιτολόγοι Παναγιώτα Μίαρη και Μαριέττα Μιχαήλ σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Κώστα Στοφόρο και τη ζωγράφο Στεφανία Βελδεμίρη μετέτρεψαν σε βιβλίο ένα πρόγραμμα που δοκιμάστηκε ήδη με επιτυχία σε μια σειρά εκδηλώσεων και σεμιναρίων που απευθύνονται σε γονείς, παιδιά και παιδαγωγούς.
Στόχος τους είναι να μάθουμε όλοι να τρώμε σωστά. Αξιοποιούμε τη μαγεία των παραμυθιών, το παιχνίδι, αλλά και τη δημιουργική συζήτηση. Η υγιεινή διατροφή δεν χρειάζεται να είναι βαρετή!
Θα εκπλαγείτε όταν δείτε πως οι ήρωες του «Πράσινου Παραμυθιού» - ο Φρουτένιος και η Λαχανίτσα- μπορούν με μαγικό τρόπο να πετύχουν εκεί που συχνά όλοι εμείς οι μεγάλοι …σκοντάφτουμε!

Το βιβλίο αυτό είναι ένα εργαλείο που μπορεί να αξιοποιηθεί μέσα και από τη δημιουργική φαντασία των παιδιών. Το καθένα μπορεί να βάλει τη δική του υπογραφή. Να φτιάξει τις δικές του ιστορίες. Να μάθει παίζοντας.


Το βιβλίο περιλαμβάνει δυο παραμύθια, το ένα για να το συνεχίσουν τα ίδια τα παιδιά, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, ερωτηματολόγιο, την …μυστική εξίσωση της διατροφής, οδηγίες για την αξιοποίηση του υλικού σε σεμινάρια ή στην τάξη, συμβουλές για τα παιδιά και τους γονείς για το πώς μπορούμε να οργανώσουμε τη διατροφή μας ώστε να είναι υγιεινή, απολαυστική και …γεμάτη χαμόγελα!

Καλούμε γονείς και παιδιά στις διαδραστικές παρουσιάσεις που θα γίνουν και απευθύνονται σε όλους.

Ελάτε να φτιάξουμε τα δικά μας παραμύθια, να κουβεντιάσουμε, να ενημερωθούμε.

Αναρτήθηκε από Abariza Salamina στις 6:21 μ.μ.

Η Μακρόνησος του Λευτέρη Τσιακίρη στο Κόκκινο

Απόψε στις 10, καλεσμένος του Αλέξη Βάκη ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ο νεότερος πολιτικός κρατούμενος που πήρε φύλλο πορείας απο τη Μακρόνησο στην ηλικία των έξι ετών: ο Λευτέρης Τσιακίρης. Συντονιστείτε στους 105,5. ((Ή ακούστε κατευθείαν εδώ: http://live24.gr/radio/generic.jsp?sid=1379)

Ο Λευτέρης είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και φίλος. Αξίζει πραγματικά να ακούσετε τη σημερινή εκπομπή και να δείτε τη Μακρόνησο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού... Νομίζω ότι είναι από τις στιγμές που το ραδιόφωνο δείχνει ανάγλυφα τη σημασία και τη δύναμή του....

Η Ντόρις Λέσινγκ δεν είναι πια εδώ...

"Πέθανε η συγγραφέας Ντόρις Λέσινγκ σε ηλικία 94 ετών. Η Λέσινγκ είχε κατακτήσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2007.


Η Λέσινγκ γεννήθηκε στο Κερμανσάχ του σημερινού Ιράν στις 22 Οκτωβρίου 1919. και οι δύο γονείς της ήταν Βρετανοί: ο πατέρας της, που είχε μείνει ανάπηρος στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν υπάλληλος στην Αυτοκρατορική Τράπεζα της Περσίας. Η μητέρα της ήταν νοσοκόμα.
Το 1925, παρασυρμένη από την ελπίδα πλουτισμού με καλλιέργειες καλαμποκιού, η οικογένειά της Λέσινγκ μετακόμισε στην Ροδεσία, τότε βρετανική αποικία και σήμερα Ζιμπάμπουε.
Ωστόσο, τα χιλιάδες εκτάρια που αγόρασε ο πατέρας της δεν κατάφεραν ποτέ να αποδώσουν τα αναμενόμενα.
Μπήκε οικότροφος σε θρησκευτικό σχολείο, το οποίο εγκατέλειψε οριστικά στα 14 χρόνια της για να εργασθεί ως νταντά και στη συνέχεια ως τηλεφωνήτρια.
Το 1949 -ύστερα από δύο διαζύγια- εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο με τον γιο της, όπου εργάσθηκε ως γραμματέας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 τα βιβλία της άρχισαν να γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία."

94 χρονών... Από τις πιο αγαπημένες μου συγγραφείς. Το "Χρυσο Σημειωματάριό" της δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα, αλλά από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα για την Αριστερά και τον φεμινισμό. Τα "Παιδιά της Βίας" με τη "Μάρθα Κουέστ" και τα υπόλοιπα τέσσερα βιβλία είναι μια διεισδυτική ματιά στην αφύπνιση του σώματος, της συνείδησης, της πολιτικής.
Γράφει: "Η βία είναι η κυρίαρχη δύναμη στην ιστορία της Μάρθας Κουέστ πυ είναι ταυτόχρονα και ιστορία του αιώνα μας. Το μέλλον μας, όπως και το παρελθόν μας έιναι σημαδεμένο από τη βία κι από την αντίδραση στη βία -η βία είναι το θέμα του αιώνα μας. Κι όχι μόνο οι καθαυτό πράξεις βίας, όσο εκείνες οι πιο λεπτές αποχρώσεις της που ενυπάρχουν μέσα στο άτομο, απειλώντας τόσο το ίδιο, όσο και τους άλλους..."

Το "Αγάπη ξανά" από τα πιο συγκλονιστικά γραπτά γι' αυτό που οι αναίσθητοι ονομάζουν "γεροντικό έρωτα":
"...Αρχίζω να ερωτεύομαι ξανά/ απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο..."
ή "...Για σκέψου, εγώ που κορόιδευα ότι δεν πρόκειται να ερωτευθώ ποτέ ξανά! Μ' αυτά μου τα καμώματα ήταν σαν να προκαλούσα κανένα παιχνιδιάρη διαβολάκο ή κάποιο μοχθηρό πνεύμα... Ανόητα όνειρα. Όλο λαγνεία και πόθο...."

....Και με τι δεν καταπιάστηκε η Ντόρις Λέσινγκ... Μια εμβληματική μορφή της σύγχρονης λογοτεχνίας. Από τις ελάχιστες γυναίκες που τιμήθηκαν  με το βραβείο Νόμπελ...
Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανάις αποχώρησε την εποχήτ ςη Ουγγρικής εξέγερσης.... Οξυδερκέστατη στην ανάλυση των όσων συνέβαιναν στην Αριστερά....
Στη "Καλή Τρομοκράτισσα" καταπιάνεται με ενδιαφέροντα τρόπο με τα ζητήματα της τρομοκρατίας σκάβοντας στις ρίζες της...
 
Καλύτερη τιμή στη μνήμη της είναι νομίζω να (ξανα) διαβάσουμε ή να ανακαλύψουμε τα βιβλία της.
Είναι ένας ολόκληρος κόσμος....

Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να γράψω περισσότερα προσεχώς...

Der Stürmer: Όταν η "σάτιρα" ανοίγει το δρόμο στο ρατσισμό

...κάποιοι έκανα σάτιρα πριν από 90 χρόνια...

 Der Stürmer

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η εφημερίδα Der Stürmer (γερμ, ο επιθετικός) ήταν εβδομαδιαία εφημερίδα που εκδιδόταν στην Νυρεμβέργη και αποτελούσε το όργανο της αντισημιτικής προπαγάνδας των Ναζιστών κατά τη διάρκεια του αγώνα τους για την εξουσία αλλά και κατά τη διάρκεια της εξουσίας τους. Εκδότης της εφημερίδας ήταν ο δάσκαλος και προσωπικός φίλος του Χίτλερ Γιούλιους Στράιχερ. Η εφημερίδα δεν είχε την σοβαρότητα του επίσημου οργάνου του Κόμματος, του "Völkischer Beobachter" (Λαϊκός Παρατηρητής), απευθυνόταν σε λαϊκότερα στρώματα και σε αναγνώστες που δεν διέθεταν πολύ χρόνο για την ανάγνωση εφημερίδας.

Η αρχή

Το πρώτο φύλλο της εφημερίδας κυκλοφόρησε στις 20 Απριλίου 1923. Και αυτό και τα επόμενα φύλλα που ακολούθησαν δεν περιείχε τα βασικά στοιχεία που επρόκειτο να κάνουν την εφημερίδα πολύ δημοφιλή στο μέλλον. Το σχήμα της ήταν μικρό, ήταν μόνο τετρασέλιδη και τα άρθρα της εστίαζαν κυρίως στους πολιτικούς εχθρούς του εκδότη της παρά στον αντισημιτισμό του. Δεν περιείχε παρά ελάχιστα σκίτσα (για τα οποία αργότερα θα γινόταν περιζήτητη) και είχε πολύ λίγες διαφημίσεις^[1] . Ο βασικός λόγος έκδοσής της ήταν ακριβώς ο έλεγχος των Ναζιστών της Νυρεμβέργης και ο Στράιχερ είχε κατηγηρηθεί από τους αντιπάλους του ότι ήταν δειλός και ψεύτης, είχε ανήθικους φίλους, κακομεταχειριζόταν τη γυναίκα του και φλερτάριζε με πολλές άλλες γυναίκες. Ο Στράιχερ, σε απάντηση, εξέδωσε την εφημερίδα. Στο πρώτο φύλλο ανασκεύασε, με αρκετά επιτυχημένο τρόπο, τους ισχυρισμούς των αντιπάλων του, σε κάποιο άρθρο, όμως, αναφερόταν και στους Εβραίους, λέγοντας ότι θα πρέπει να εκδιωχθούν. Το επόμενο φύλλο περιείχε σφοδρή επίθεση κατά του Δημάρχου της Νυρεμβέργης Λούππε (Luppe), επίθεση που συνεχίστηκε στα δύο επόμενα φύλλα. Το 5ο φύλλο διαφοροποιήθηκε: Περιείχε επίθεση εναντίον του Βάλτερ Ράτεναου (Walther Rathenau) σε άρθρο με τίτλο: "Βάλτερ Ράτεναου: Ποιος ήταν. Τι ήθελε. Τι έπραξε". Ο Ράτεναου ήταν Εβραίος πολιτικός που ήταν μόνιμος στόχος των Ναζιστών και είχε δολοφονηθεί ένα χρόνο πριν. Ήταν το πρώτο βήμα της μετεξέλιξης της εφημερίδας σε όπλο του Στράιχερ και των Ναζιστών κατά των Εβραίων.^[2]
Τον Νοέμβριο του 1923 ο Χίτλερ επεχείρησε το "Πραξικόπημα της μπιραρίας" στο Μόναχο. Το πραξικόπημα απέτυχε, ο Χίτλερ και όσοι συμμετείχαν σε αυτό συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης. Ο Στράιχερ, ενεργός Ναζί, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε δίμηνη φυλάκιση, εγκλειόμενος στη φυλακή του Λάντσμπεργκ. Όπως ήταν φυσικό, η έκδοση της εφημερίδας ανεστάλη, όχι όμως για πολύ: Ο Στράιχερ εξέτισε την ποινή του και, τον Μάρτιο του 1924, η έκδοση επαναλήφθηκε. Τον επόμενο κιόλας μήνα η εφημερίδα περιείχε το πρώτο σκίτσο με σαφή αντιεβραϊκό προσανατολισμό.

Ο χαρακτήρας του εντύπου

Ο Στράιχερ ήθελε, με το έντυπό του, να προσελκύσει τον κοινό μέσο άνθρωπο, τον εργαζόμενο που δεν μπορούσε να διαθέσει πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του για να διαβάσει μια εφημερίδα. Τα κείμενα της εφημερίδας αποτελούνταν από μικρές, σύντομες προτάσεις και το λεξιλόγιό τους ήταν απλό. Οι τίτλοι των άρθρων ήταν έτσι φτιαγμένοι, ώστε να προσελκύουν άμεσα την προσοχή του αναγνώστη και οι ιδέες επαναλαμβάνονταν συνεχώς. Τα σκίτσα ήταν εύπληπτα από όλους. Η συμπερίληψη των σκίτσων αρχικά δεν έγινε δεκτή με ευμένεια. Η κατάσταση αυτή άλλαξε με την συμβολή του σκιτσογράφου Φίλιπ Ρούπρεχτ (Philipp Rupprecht), ο οποίος υπέγραφε τα σκίτσα του ως "Fips". Το πρώτο του σκίτσο δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 19ης Δεκεμβρίου 1925. Τα σκίτσα του "Φιπς" ήταν απλές καρικατούρες, πάντα, όμως, με αντισημιτικό θέμα. Σχεδίαζε τους Εβραίους με μεγάλη, γαμψή μύτη, εξογκωμένα μάτια, αξύριστους, κοντούς και χοντρούς. Συχνά τους έδινε τη "μορφή" σκουληκιών, φιδιών ή αραχνών. Ήταν πολύ επιδέξιος στη σχεδίαση γυναικείων μορφών, τις οποίες σχεδόν πάντα εμφάνιζε γυμνές ή ημίγυμνες. Συχνά οι γυμνόστηθες "άρειες" κοπέλες εμφανίζονταν ως θύματα κάποιων Εβραίων. Τα γυμνά αυτά σκίτσα έκαναν το έντυπο ιδιαίτερα δημοφιλές στην νεολαία. Η αρθρογραφία άρχισε να επεκτείνεται σε ιστορίες με σκάνδαλα, με σεξουαλικό περιεχόμενο και διάφορα εγκλήματα. Ο Ουΐλιαμ Σίρερ αποκαλεί τον Στράιχερ "διάσημο πορνογράφο", αναφέροντας ότι "το έντυπό του προκαλούσε ναυτία ακόμη και σε πολλούς Ναζί"^[3] Μερικές από τις ιστορίες του ίσως βασίζονταν σε πραγματικά γεγονότα, αλλά σχεδόν πάντα τα γεγονότα αυτά μεγαλοποιούνταν και διαστρέφονταν. Τα άρθρα συνέγραφε ο ίδιος ο Στράιχερ με έναν ή δύο βοηθούς και συχνά δημοσιεύονταν "ιστορίες αναγνωστών", ενώ τα στοιχεία των "εγκλημάτων" τα έδινε η Γκεστάπο.

...τη συνέχει μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ

Αποκλειστικό: Η νέα τάση στη διατροφή έχει ελληνικό χρώμα! Τι προτείνουν Καναδοί επιστήμονες για το μενού της μακροζωίας

• 

   Τα μυστικά της διατροφής για μια χαρούμενη ζωή αποκάλυψαν Καναδοί επιστήμονες στο Διεθνές Συνέδριο Διατροφής που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στο Βανκούβερ. 

  Έλληνας ομογενής μας μετέφερε με υπερηφάνεια το μενού που προτάθηκε και καταναλώθηκε τις μέρες του Συνεδρίου, δημιουργώντας μια ευχάριστη επιστημονική ατμόσφαιρα.

  
  

  Σας το παραδίδω με υπερηγάνεια:
  

   Πρωινό (κρητικό) : Ντάκος και τσικουδιά

   Δεκατιανό (ρουμελιώτικο) : Κοκορέτσι και βαρελίσιο κρασί
• Μεσημεριανό  (Μικρασιάτικο): Χουνκιάρ Μπεγεντί και κόκκινο κρασάκι
•  Απογευματινό (νησιώτικο): Θαλασσινοί μεζέδες και ουζάκι
  
  
•  Βραδινό (Βολιώτικο) Τσίπουρο και μεζές χωριστός με κάθε καραφάκι

  Τα γεύματα συνοδεύονται εναλλακτικά από χωριάτικη σαλάτα, τηγανιτές πατάτες, χοντρά μακαρόνια βρασμένα σε σάλτσα, βλήτα με σκόρδο, τζατζίκι 

  
  

  

  Φωτογραφία από το Παγκόσμιο Συνέδριο Διατροφής- Ο κάθε Σύνεδρος είχε το δικό του τραπέζι

  
  

Τα αποτελέσματα του Διαγωνισμού Παραμυθιού Με αφορμή το έτος Καβάφη

Η «Παραμυθοκουζίνα» και ο Χώρος «Τέχνης Βήματα»

Ανακοινώνουν τα αποτελέσματα του Διαγωνισμού Παραμυθιού με θέμα:

«Τείχη από Αθήνα - Θεσσαλονίκη»

Υπενθυμίζουμε ότι δικαίωμα συμμετοχής είχαν παιδιά μέχρι 12 ετών, από όλο τον κόσμο που γράφουν στα Ελληνικά.

Τα παραμύθια, χρησιμοποιώντας ως πηγή έμπνευσης τα «Τείχη» του Κωνσταντίνου Καβάφη και με τη βοήθεια της Μαγικής Τράπουλας (αξιοποιώντας όποιες από τις λειτουργίες –τραπουλόχαρτα ήθελαν) είχαν ως στόχο τη γνωριμία των παιδιών με το έργο του ποιητή, αλλά και την ανάδειξη θεμάτων όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός και η μοναξιά.

Τα βραβευμένα παραμύθια (βραβεία Α, Β και Γ) θα εικονογραφηθούν από τη Στεφανία Βελδεμίρη και θα κυκλοφορήσουν σε e-book.

Η τελετή της βράβευσης θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στο χώρο «Τέχνης Βήματα» σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί προσεχώς.

Βραβεία

Α βραβείο

-«Τα γυάλινα τείχη», Λυγερή- Αθηνά Πανούση, 11 χρονών (Θεσσαλονίκη)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Ασημίνα Μυλωνά- Αλεξιάδη, 10 χρονών (Αθήνα)

Β βραβείο

-«Το παιδί με τα στιχάκια», Κυριακή Κοντοπύργια (Χαϊδάρι)

Γ βραβείο

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Στρατής Δευτεραίος, 10 χρονών (Αθήνα)

Ειδικό βραβείο

-«Το χαμένο φτερό», Κατερίνα Χαλά- Βασιλική Αθανασίου (Γλυφάδα)

Έπαινοι

-«Τείχη από Αθήνα- Θεσσαλονίκη», Φουντουκίδου Χριστίνα, 11 χρονών (Κατερίνη)

-«Η ιστορία μιας μέλισσας», Σωτηροπούλου Στέλλα, 10 χρονών (Ηράκλειο Κρήτης)

-«Μια ευχή για φίλους», Βασίλης Κολοβελώνης,  (Τρίκαλα)

-«Ποιος γκρέμισε …τα τείχη;», Κωνσταντίνος Γρηγορίου, 7 ετών (Λευκωσία- Κύπρος)

-«Η μοναξιά του βασιλιά», Αικατερίνη Τριανταφύλλου, 10 χρονών (Βόλος)

-«Το τείχος», Νικόλας Καμπάς, 12 χρονών (Αθήνα)

-«Το γκρέμισμα των τειχών», Ελένια Καμπά, 10 χρονών (Αθήνα)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Γιώργος Φλώρος, 10 χρονών (Αθήνα)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Μαρία Ξενογιάννη, 10 χρονών (Αθήνα)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Βικτωρία Μαυρίκη, 10 χρονών (Αθήνα)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Αλέξανδρος Γρυσομανίδης, 10 χρονών (Αθήνα)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Παναγιώτης Πάτσης, 10 χρονών (Αθήνα)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη» Αντζελίνα Σφίχτη, 10 χρονών (Αθήνα)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Στέφανος Κωνσταντακάτος, 10 χρονών (Αθήνα)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Σωτήρης Μωραΐτης 10 χρονών (Αθήνα)

-«Τείχη -Αθήνα Θεσσαλονίκη», Παναγιώτης Βρούστης, 10 χρονών (Αθήνα)

Ένα απόγευμα με την Άλκη Ζέη

Υπάρχουν εκείνες -οι λίγες πια- στιγμές που νιώθω καλά που είμαι δημοσιογράφος. Ο Δρόμος (εβδομαδιαία,Σαββατιάτικη εφημερίδα)  ανοίγει μια χαραμάδα φωτός στο γκρίζο τοπίο του ελληνικού τύπου και μου έχει δώσει την ευκαιρία αυτά τα χρόνια, από το πρώτο του φύλλο, να συναντάω ενδιαφέροντες ανθρώπους, κυρίως συγγραφείς...

Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές των στιγμών (αν μου επιτρέπεται η έκφραση) που είναι προορισμένες να μείνουν στη μνήμη. Μια τέτοια ήταν η συνάντηση με την Άλκη Ζέη, αφού είχα διαβάσει με συγκίνηση το τελευταίο της βιβλίο. Το "παραμύθι της ζωής της" . Η ίδια μου είπε πως της μένει αν γράψει ένα ακόμη βιβλίο -κι αυτό θα είναι παιδικό. Εγώ ελπίζω να διαψευστεί. Και να χαρίσει πολλές ακόμη σελίδες σε μας και στα παιδιά μας.

Με ξεχωριστή μου χαρά σας παρουσιάζω αυτή τη συέντευξη (αν και θα ήθελα να πάτε ως το περίπτερο να πάρετε και την εφημερίδα...) 

Παρασκευή απόγευμα και στις 5.30 χτυπούσα το κουδούνι. Συνάντηση με την Άλκη Ζέη στο σπίτι της. Αφορμή το νέο της βιβλίο «Με φάμπερ νούμερο δυο» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα βιβλίο όπου γράφει για τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής της που συμπίπτουν και με μερικέ από τις πιο σημαντικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας στην οποία η συγγραφέας είχε άμεση συμμετοχή. Μια συμμετοχή που πληρώθηκε με διωγμούς και εξορίες…

Με υποδέχεται με το ζεστό της χαμόγελο στο σπίτι κι εγώ νιώθω- παρά την ευγένειά της αμήχανος. Ξεχνάω πως έχω περάσει τα πενήντα και γίνομαι πάλι παιδί. Μπροστά στην αγαπημένη του συγγραφέα που ντρέπεται να της ζητήσει μια αφιέρωση…

Ίσως να είναι που –κατά παράξενη σύμπτωση- στην ίδια αυτή πολυκατοικία, έναν όροφο πιο κάτω ήταν κάποτε ο παιδίατρός μου!

Αν η ιστορία έχει χιούμορ, έχει και μια αγάπη για τις συμπτώσεις. Το ίδιο κείνο βράδυ της Παρασκευής που στη συζήτησή με την Άλκη Ζέη μας απασχολούσε η αντιμετώπιση του φασισμού, στο Νέο Ηράκλειο γραφόταν μια νέα σκοτεινή σελίδα με την εκτέλεση των μελών της Χρυσής Αυγής…

Όμως εκείνη τη στιγμή δεν ξέραμε τίποτε. Κι είχα μπροστά μου μια γυναίκα σπινθηροβόλα, με αστείρευτο χιούμορ, ταλέντο και κουράγιο. Να μου λέει για την παρέα από τα παλιά που συναντιούνται κάθε τόσο:

«Βρίσκομαι με τον Τίτο τον Πατρίκιο και με άλλους παλιούς φίλους και η κόρη μου βάζει τα γέλια γιατί όταν μιλάμε  λέει πως είναι σα να ακούει το γιο της να συνεννοείται με τους φίλους του… Το τελευταίο βιβλίο του Τίτου «Σε βρίσκει η ποίηση» είναι εξαιρετικό, νομίζω το καλύτερό του»

Καθώς αρχίζω να νιώθω πιο …δημοσιογράφος σιγά- σιγά, κάνω και τις ερωτήσεις μου ξεκινώντας κάπως  έτσι:

-Πώς αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο με ένα μέρος από την ιστορία της ζωής σας;

-Αποφάσισα να γράψω για τη ζωή μου γιατί τα χρόνια τώρα περνούν πολύ γρήγορα και δεν θα ήθελα να γράψει για μένα κάποιος άλλος. Κι ύστερα νομίζω ότι αυτά τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μου ήταν πολύ σημαντικά –όχι μόνο για μένα- αλλά και για τον τόπο μας. Ήταν ξεχωριστοί και οι άνθρωποι που γνώρισα και ήθελα να τους γνωρίσω και στους σημερινούς –όχι όπως τους ξέρουν ως διάσημους, αλλά στην καθημερινότητά τους…

-Πώς ήταν το γράψιμο αυτού του βιβλίου σε σχέση με ότι, είχατε γράψει στο παρελθόν;

-Μου ήταν πολύ δύσκολο να γράψω αυτό το βιβλίο. Ανακάλυψα ότι είναι πολύ πιο εύκολο να γράφεις ένα μυθιστόρημα. Αισθάνεσαι ελεύθερος και ξένοιαστος. Τους ήρωες σου μπορείς να τους κάνεις ό,τι θες. Ενώ αν είναι άνθρωποι που υπήρξαν στην πραγματικότητα -και δεν υπάρχουν πια, για να σου πουν αν τα είπες σωστά- έχεις μεγάλη ευθύνη πως θα τους παρουσιάσεις και τι θα πεις. Να μη ξεφύγεις ούτε λίγο. Κι εγώ δεν έχω ούτε ημερολόγιο, ούτε σημειώσεις. Ό,τι υπήρχε στη μνήμη μου. Κι ευτυχώς που έχω την αδερφή μου που έχει μνήμη ελέφαντα και μου έλεγε «σωστά είναι, έτσι έγινε».

Το βιβλίο το έγραψα στις Βρυξέλλες. Εκεί είναι ο ιδανικός τόπος για να γράφεις. Βγαίνεις έξω, αλλά δεν σε νοιάζει τι γίνεται. Εδώ μόνο αν δεις ειδήσεις δυο φορές τη μέρα χάνεις κάθε διάθεση… Έχω ησυχία, ότι ώρα θέλω γράφω ότι ώρα θέλω ξεκουράζομαι…

Εγώ δεν είμαι από αυτούς που θα σηκωθούν να γράψουν στις 6, μετά θα κάνουν διάλειμμα, θα γράψουν ξανά στις τρεις κι ύστερα θα βγουν το βράδυ. Εγώ όταν γράφω θέλω να κάνω μόνο αυτό.

Όταν έγραφα και ήταν τα παιδιά μικρά και έγραφα και μαγείρευα και έβγαινα και όλα τα  έκανα. Τα πιο πολλά βιβλία τα έχω γράψει στη κουζίνα: Το Καπλάνι της Βιτρίνας στη κουζίνα στη Μόσχα. Το Μεγάλο περίπατο του Πέτρου στη κουζίνα στη Γαλλία. Είχαμε μικρά σπίτια…. Να έχω εγώ το γραφείο μου; Ούτε κατά διάνοια!

-Μου αρέσει ότι γράφετε –όχι με τη γνώση του τι συνέβη εκ των υστέρων- αλλά με τα μάτια του κοριτσιού εκείνης της εποχής…

-Όπως στα παιδικά βιβλία, όταν γράφω πως αντιδρά ένα παιδί 10 ετών, το βλέπω μέσα από τα μάτια ενός παιδιού 10 ετών. Όταν γράφω για εκείνη την εποχή, γράφω με τα μάτια που τα έβλεπα τότε. Δεν θα είχε καμιά αξία να γράψω όπως τα βλέπω σήμερα.

Γράφοντας, μεγάλωνα σιγά- σιγά μαζί με το βιβλίο. Άρχισα με τη παιδική ηλικία και μετά μεγάλωνα. Έμπαινα στη θέση που ήμουνα τότε. Είχα αφαιρέσει το σημερινό εαυτό μου εντελώς.

-Ποιες ήταν οι αντιδράσεις για το βιβλίο σας από παλιούς γνωστούς;

-Με παίρνουν παλιές συμμαθήτριες που είχα να τις ακούσω χρόνια… Με πήρε και μια που αναγνώρισε τον εαυτό της σε μια φωτογραφία.  Έπαθα όμως κι ένα …σοκ στην εκδήλωση. Ήρθε μια γυναίκα γριά -αλλά πολύ γριά- και μου λέει:

-Άλκη δε με θυμάσαι; Ήμουνα στη Σχολή Αηδονοπούλου, αλλά ήμουνα δυο τάξεις κάτω από σένα!

Κι όπως καταλαβαίνετε έπαθα σοκ! (γέλια)

Όσο για την αδερφή μου: Το …«ρέκβιεμ» το χαρακτήρισε το βιβλίο. Αλλά ήρθε εκείνη τη μέρα στην παρουσίαση και υπέγραψε τριάντα βιβλία «Η αδερφή της Άλκης». Δεν αισθάνεται όμως καμία ζήλια. Ξέρετε τι είπε μόλις είδε το εξώφυλλο του βιβλίου;

«-Α! Ξέρεις πόσο το ζήλευα αυτό το μπλουζάκι;» (γέλια)

-Στο βιβλίο έντονη είναι η παρουσία της Ζωρζ Σαρή. Συμμαθήτριας και κολλητής σας φίλης…

-Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες… Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνοντας χάνεις πολλούς φίλους. Η ίδια ταλαιπωρήθηκε πολύ τα τελευταία δυο χρόνια πριν «φύγει» Πήγαινα και καθόμουνα ώρες κοντά της. Ήταν πάντοτε πολύ θαρραλέα. Κάποτε ήθελε να γράψουμε μαζί ένα βιβλίο. Το Ε.Π. που μιλά για τα χρόνια μας στο σχολείο. Τελικά το έγραψε μόνη της κι εγώ το προλόγισα. Είχε θυμώσει τότες μαζί μου…

-Θα γράφατε τη συνέχεια του βιβλίου, των αναμνήσεών σας;

-Έχω γράψει τη συνέχεια της ιστορίας, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα ιστορικά γεγονότα στην «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» και δεν θέλω να το γράψω τώρα σε πρώτο πρόσωπο, αυτοβιογραφικά. Δεν μου μένουν και πολλά ακόμη βιβλία να γράψω. Ένα μου μένει και αυτό θα είναι παιδικό, σίγουρα…

-Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περνάνε από τις σελίδες σας, ξεχωριστοί όπως λέτε δεν είχαν διαστάσει αν στρατευθούν σε δύσκολους καιρούς. Να ρισκάρουν πολλά. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά με αυτό που συμβαίνει σήμερα;

-Τότε υπήρχε μια σύμπνοια σε όλα γιατί τότε ήταν κοινό το όραμα, κοινός ο εχθρός. Ήταν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα. Σήμερα είναι διαφορετικά, ίσως γιατί μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης παντού –όχι μόνο σε μας- η Αριστερά δεν μπόρεσε να βρει τον καινούργιο βηματισμό της: Ή στέκεται κολλημένη στα παλιά ή κάνει κάτι αβέβαια βήματα.

-Για τη συνέχεια πως βλέπετε τα πράγματα; Είσαστε αισιόδοξη;

-Αυτά που θέλουμε να συμβούν -αν πάρουμε την ιστορία- συμβαίνουν μέσα σε αιώνες, όχι σε 4-5 χρόνια όπως θέλουμε εμείς σήμερα. Είμαι όμως αισιόδοξη ότι κάποτε θα συμβούν. Πιστεύω ότι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα

Αυτή τη στιγμή η Αριστερά δεν είναι έτοιμη ακόμη να κυβερνήσει, αλλά θέλω να ελπίζω ότι θα τον βρει το βηματισμό της. Που θα πάει;

Αν και τώρα μπήκαν και πολλοί άσχετοι μέσα και πετάνε …κοτσάνες και τα φέρνουν όλα άνω / κάτω, πιστεύω ότι σιγά- σιγά  θα μπει κόσκινο και θα μείνουν όλοι αυτοί που πραγματικά θέλουν να πάμε μπροστά. Από το μολύβι φάμπερ περάσαμε στον υπολογιστή. Κι αυτό συχνά το ξεχνάνε. Πολλές φορές εκνευρίζομαι όταν τους ακούω να μιλάνε. Τώρα λέω, νέα παιδιά, γιατί να μιλάνε με αυτή τη γλώσσα. Ας πούνε κάτι καινούργιο. Με καινούργιο ύφος… Αυτό χρειάζεται.

-Για εσάς που ζήσατε την Κατοχή και τον φασισμό τι σημαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν με τη Χρυσή Αυγή;

-Με έχει ταράξει πραγματικά γιατί δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου ότι θα ξαναδώ αγκυλωτό σταυρό… Και πως ήμασταν τόσο ξένοιαστοι; Σκοτώσαν το Πακιστανό, κάναν αυτό, κάναν εκείνο. Και δεν κάναμε κάτι όλοι μαζί. Δεν κάναμε μια διαδήλωση κατά της Χρυσής Αυγής. Τους κοιτάζαμε…

 Κι έπρεπε να γίνει το φονικό για να ξυπνήσουμε. Αν το κακό δεν κοπεί από τη ρίζα, δεν ξέρω τι θα γίνει. Στη Γερμανία έχει απαγορευτεί το χιτλερικό κόμμα. Άλλο να είναι κανείς ό,τι θέλει, δεξιός ή εθνικιστής και άλλο ο χιτλερισμός. Το να απαγορέψεις το χιτλερισμό είναι σα να απαγορεύεις σε έναν εγκληματία να κυκλοφορεί.

-Έχουν επιρροή και σε νέους ανθρώπους, ακόμη και στα σχολεία…

-Πιστεύω ότι στο σχολείο θα έπρεπε να κάνουν την προσευχή πέντε λεπτά μικρότερη και να μιλάνε στα παιδιά -έστω και πέντε λεπτά κάθε μέρα- για το τι ήταν ο χιτλερισμός και τι είναι ο φασισμός. Γιατί τα παιδιά δεν ξέρουν καλά – καλά. Βλέπουν σήματα, χρυσά κουμπιά – ό,τι βλέπουν και στα κινούμενα σχέδια και στα κόμικς- κάνουν σήμερα και πολεμικές τέχνες και μπορεί να τους παίρνουν και για ήρωες! Πρέπει να μιλάνε κάθε μέρα στο σχολείο γι’ αυτό και δεν το βλέπω να γίνεται.

-Νομίζω ότι ένα καλό μάθημα θα ήταν να διάβαζαν τα παιδιά τον Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου στο σχολείο ή να παρακολουθούσαν την παράσταση  του Εθνικού Θεάτρου που ήταν εξαιρετική…

-Έμεινα κι εγώ πολύ ευχαριστημένη από τη θεατρική παράσταση. Οι ηθοποιοί έπαιξαν πραγματικά με την καρδιά τους. Κι αυτός που έκανε τον Πέτρο, ένα ψηλό παιδί σε έπειθε ότι είναι ένα δεκάχρονο αγόρι. Είναι κρίμα που δεν έγινε περιοδεία. Το είχαν ζητήσει και από την  Κύπρο. Εκεί ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου, ήταν επί τριάντα χρόνια στα σχολεία σαν αναγνωστικό…

Αναρωτιέμαι για ποιόν ακριβώς λόγο δεν διδάσκεται και στα σχολεία της Ελλάδας (αν κι από μέσα μου ξέρω καλά την απάντηση). Το χιούμορ της Άλκης Ζέη με βγάζει από τις μελαγχολικές σκέψεις,  όταν τη ρωτάω αν τα παιδιά στενοχωριούνται σε κάποια σημεία του βιβλίου:

-Στενοχωριούνται τα παιδιά. Ειδικά με το θάνατο του Σωτήρη. Και μου λέει κάποτε ένα παιδάκι:

-Εγώ κυρία έχω φτιάξει ένα άλλο τέλος

-Για πες μου, του λέω

-…Βγάζει ο Γερμανός το πιστόλι να σκοτώσει το Σωτήρη κι εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κινητό του. Απαντάει ο Γερμανός στο κινητό και τότε το σκάει ο Σωτήρης.

-Καλά, του λέω, είχε ο Γερμανός κινητό;

-Εμ, αν δεν έχει ο Γερμανός κινητό κυρία Ζέη, ποιος θα ‘χει;

Η λογοτεχνία συναντά την πραγματικότητα

Κλείνω με δυο σκηνές όπου τα βιβλία συναντούν την πραγματικότητα:

Το σπίτι όπου ζούσε το Καπλάνι στη βιτρίνα

Σάμος: Το σπίτι της εξοχής του παππού στο Μαλαγάρι είναι γκρεμισμένο και έχουνε κάνει και το μέρος χάλια… Το σπίτι στο Βαθύ το είχαμε πουλήσει για να μπορέσω να φύγω εγώ στο εξωτερικό. Εκεί έζησα μια πολύ συγκινητική στιγμή: Ήμουνα πριν μερικά χρόνια από κάτω και το κοίταζα και βγήκε μια κυρία στο μπαλκόνι:

-Θέλετε τίποτα; μου λέει

-Όχι, απλώς το κοιτάζω γιατί ήταν το σπίτι του παππού μου

Μου είπε αν ανέβω επάνω κι ύστερα από λίγο ο άντρας της έφυγε και πήγε στο ξενοδοχείο να φέρει τη βαλίτσα μου για να μείνω στο σπίτι. Ήταν πολύ συγκινητικό … Στο σπίτι είχαν κρατήσει και την πόρτα με το μανταλάκι, όπως ήταν παλιά και θυμήθηκα που όταν ήμουνα μικρή είχα συνεχώς αγωνία αν θα μπορέσω να ανοίξω την πόρτα με αυτό το μανταλάκι.

Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της

Ήμουνα χρόνια στο Συμβούλιο του ΚΕΘΕΑ και μίλησα με πολλούς γονείς και πολλά παιδιά. Αλλιώς είναι να τα ζεις από κοντά κι αλλιώς να τα έχεις απλώς ακούσει. Οπότε ήθελα να είμαι εγώ αυτό το παιδί με όλα αυτά που περνάει. Και τόσο πολύ αυτό το κοριτσάκι το αγάπησα, που όταν πριν δυο χρόνια πήγα στο Άαχεν αυτή την πόλη της Γερμανίας όπου ζούσε η Κωνσταντίνα, όταν σουρούπωσε και άναψαν τα φώτα, ένιωσα πως την έβλεπα να έρχεται από το δρόμο.

Φεύγω κι εγώ από το σπίτι της Άλκης Ζέη καθώς σουρουπώνει. Με καλεί να ξαναπάω με τη κόρη μου. Ελπίζω να γίνει κι αυτό. Κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου. Μήπως οι ήρωές της κυκλοφορούν ανάμεσά μας;

Η ντροπή: Ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Λιερού στο Δρόμο

Από το χθεσινό Δρόμο παραθέτω τα άρθρο του Γιώργου Λιερού. Τροφή για σκέψη αυτή τη Κυριακή...

Η ΝΤΡΟΠΗ

            Οι ικεσίες και στα κλάματά μας είναι απόδειξη της αδυναμίας μας, η ντροπή μας όμως, αποτελεί απόδειξη ότι ενεργούμε με την θέλησή μας.

Τζελαλεττίν Ρουμί, “Μεσνεβί”, μέρος πρώτο, 621.

            Μπορεί ακόμα η ελληνική κοινωνία να ντρέπεται για την κατάντια της; Μια κοινωνική καταστροφή συγκρίσιμη με πολεμική ήττα. Παραδοθήκαμε μετά από αψιμαχίες και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο δεν πρόκειται για πόλεμο. Σχεδόν όπως οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 1989. Και το κυριότερο, δεν είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου αλλά η καταρράκωση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού. Γιατί ο λαός δεν αντιστέκεται, γιατί ο καθένας «φυλάει τις σφαίρες του» μόνο για τον διπλανό του; Παραίτηση, απραξία, απάθεια και μετά ξέσπασμα πάνω στον πιο αδύνατο· που οφείλεται η παράλυση της θέλησης, η έσχατη αδυναμία;

            Η ελληνική κοινωνία εδώ και 2-3 δεκαετίες ξέμαθε να ντρέπεται· η ντροπή όμως είναι το μέτρο της αξιοπρέπειας, θέτει τις προδιαγραφές για την δημόσια εμφάνιση, τους όρους για τον αμοιβαίο σεβασμό, την σύμπραξη και την συνομιλία ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους στον δημόσιο χώρο. «Ξετσίπωτος» είναι αυτός που εμφανίζεται στους άλλους «χωρίς τσίπα», αδιαφορώντας για την υπόληψή του, είναι αυτός που «δεν έχει πρόσωπο». Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί και ντρέπεται ακριβώς γιατί έχει υιοθετήσει αξίες και δεσμεύεται προσωπικά σ’ αυτές, γιατί όπως θα έλεγε κάποτε ο λαός μας έχει φιλότιμο (είναι φίλος της τιμής του, προστατεύει την τιμή του). «Συστήματα της τιμής και της ντροπής», αποκαλούν οι ανθρωπολόγοι τα συστήματα των κοινωνικών κανόνων στους λαούς στους οποίους απουσιάζει το κράτος ή η παρουσία του είναι ισχνή.

            Η ξεδιαντροπιά της ελληνικής κοινωνίας συνάδει με την κραυγαλέα πολιτική της αδυναμία, την ανθρωποφαγία της, την διολίσθησή της στον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Για την ακρίβεια, η ξεδιαντροπιά ήταν μια από τις πιο πρώιμες ενδείξεις γι’ αυτό που θα ακολουθούσε λίγες δεκαετίες μετά. Λαοπρόβλητοι ηγέτες, πετυχημένοι επιχειρηματίες, αστέρες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, πνευματικοί άνθρωποι αλλά και τα «κοινωνικά κινήματα», βοήθησαν την κοινωνία να «απελευθερωθεί» από το αξιακό της φορτίο. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που συνδέει τον αμοραλισμό του Α. Παπανδρέου, την προπέτεια του Πάγκαλου, το Μέγκα, την Μύκονο, την Ολυμπιάδα, Τον Θέμο Αναστασιάδη και την Ρεπούση. Οι κοινωνικοί δεσμοί εξασθένισαν, ο κοινός κόσμος ξεθώριασε, ο καθένας αναδιπλώθηκε στην καταναλωτική του ευδαιμονία.     

            Αυτού του είδους η «απελευθέρωση» είναι συστατική ενός «απενεχοποιημένου» τρόπου ζωής, μιας ελαφρότητας, μιας κουλτούρας ναρκισσισμού που επικράτησε σε όλο τον δυτικό κόσμο από την δεκαετία του 1980 και μετά. Πρόκειται για τα ήθη και τα έθιμα της εποχής του νεοφιλελευθερισμού και όχι τυχαία η νεοφιλελεύθερη επέλαση συνδέθηκε με την επικράτηση μηδενιστικών, «αποδομητικών» και σχετικιστικών ιδεών και των αντίστοιχων τρόπων ζωής. Ο νεοφιλελευθερισμός ως πρόταση πολιτισμού, είναι μηδενισμός και αυτός ο μηδενισμός μπορούσε να ολοκληρώσει την κίνησή του, να εκδηλώσει όλες τις αποσαρθρωτικές κοινωνικές του συνέπειες στην Ελλάδα γιατί εδώ το εργασιακό ήθος και οι αξίες της βιομηχανίας είχαν ακόμη ρηχές ρίζες, γιατί η νεωτερική ορθολογικότητα των κρατικών θεσμών, ήταν ακόμη αβέβαιη και προπάντων γιατί η συνέχεια του εγχώριου αστικού πολιτισμού είχε διακοπεί βίαια με την κατοχή, τον εμφύλιο και την κοινωνική άνοδο των μαυραγοριτών και των ταγματασφαλιτών, ενώ ο μεταπρατισμός ήταν το μόνο που καταφέραμε να κληρονομήσουμε από τον παροικιακό ελληνισμό και τον προχωρημένο του αστικό πολιτισμό.

            Όταν ήρθε η κρίση, η ελληνική κοινωνία ήταν ήδη μια εξαιρετικά αδύνατη, μια εύθραυστη κοινωνία και γι’ αυτό με μοναδική και λαμπρή εξαίρεση το κίνημα των πλατειών, δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Έτσι ή αλλιώς, ο δρόμος της ρήξης, η εκ θεμελίων παραγωγική, κοινωνική και πολιτειακή ανασυγκρότηση της χώρας σε συνθήκες ολομέτωπης σύγκρουσης με τον παγκόσμιο καπιταλισμό, θα ήταν ένα εγχείρημα δύσκολο, τιτάνιο, σχεδόν ακατόρθωτο και για τον πιο σφριγηλό και αποφασισμένο λαό. Η ελληνική κοινωνία συνειδητοποίησε την αδυναμία της ακριβώς όταν το κίνημα των πλατειών έφτασε στην κορύφωσή του, οπότε έγινε φανερή η μεγάλη απόκλιση ανάμεσα στο κίνημα στις καλύτερές του στιγμές και στις απαιτήσεις του έργου το οποίο θα έπρεπε να αναληφθεί. Τότε έγινε άλλωστε φανερό ότι καμιά επάνοδος στην προηγούμενη της κρίσης κατάσταση δεν ήταν πλέον δυνατή. Αυτή η συνειδητοποίηση παρέλυσε την κοινωνία. Παρά τις εκλογικές επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ, το κίνημα φυλλορρόησε, ενώ τα σημάδια της κοινωνικής αποσύνθεσης, ανάμεσα στα οποία το πιο χτυπητό αλλά όχι το μόνο, είναι η άνοδος της Χρυσής Αυγής, κάνουν όλο και πιο έντονη την παρουσία τους.

            Το πένθος της ελληνικής κοινωνίας θα μπορούσε να είναι μια περίοδος αφύπνισης, αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, ωρίμανσης, προετοιμασίας, σχεδιασμού της επιστροφής στην δράση και στον δρόμο της αξιοπρέπειας. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα αποτελούσε ήδη μια εξόχως ενεργητική στάση, γιατί το φυσιολογικό πένθος είναι πάντα η προετοιμασία για την επόμενη μέρα και γι’ αυτό όλοι οι λαοί με τα έθιμα και τις τελετές τους το διευκολύνουν να εκφραστεί. Σε μια ξεδιάντροπη κοινωνία, δηλαδή σε μια κοινωνία χωρίς δεσμευτικές αξίες, η διαδικασία του πένθους δεν μπορεί να περατωθεί φυσιολογικά, δεν μπορεί καν να αναληφθεί συνειδητά από τον πάσχοντα· τα περισσότερα άτομα αποφεύγουν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα, ιδίως όταν αυτή τους σπρώχνει να δεσμευτούν σε συλλογικά εγχειρήματα· το πένθος τους παραμένει ακατέργαστο, μετατρέπεται σε κατάθλιψη, σε παράλυση της βούλησης, σε πλήρη αδυναμία που μπορεί να συνοδεύεται από περιοδικά μανιακά ξεσπάσματα (εναντίον υποκατάστατων εύκολων στόχων).

            Σήμερα πρέπει να είμαστε καχύποπτοι με την στομφώδη αισιοδοξία· θα μπορούσε να είναι μεταμφιεσμένη κατάθλιψη ή απλώς συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης. Η κατάσταση είναι κακή. Τα πρώτα καλά σημάδια θα φανούν όταν αναγνωρίσουμε την κατάσταση σαν τέτοια που είναι και ο καθένας από μόνος του και προπάντων όλοι μαζί, σαν λαός, αρχίσουμε να ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε. Οι Σούφι, τοποθετούσαν στα σπίτια τους και στον τεκέ τους πινακίδες που έγραφαν: «ντροπή βρε». Τι άλλο θα μπορούσε να πει κανείς στον ελληνικό λαό, στον καθέναν από εμάς;  

Ψωνίζεις άρα «υπάρχεις»;

Ένα κείμενο μου που δημοσιεύεται σήμερα στο "Δρόμο".  Τρέξτε τώρα στα περίπτερα να τον αγοράσετε. Έχει πραγματικά απίστευτη ύλη. Ξεχωρίζει το κείμενο του Γιώργου Λιερού "Ντροπή", δυο κείμενα της Έλενας Πατρικίου (ένα για τον Ζεράρ Ντε Βιλιέ και το άλλο για την υπόθεση της Μαρίας), η συνέντευξη του Γκρεγκ Πάλαστ και πολλά ακόμη.

Δική μου ξεχωριστή στιγμή είναι το γεγονός ότι σήμερα -στα γενέθλια μου- δημοσιεύεται  η συνέντευξη που είχα τη χαρά και την τύχη να μου παραχωρήσει η Άλκη Ζέη (πάρτε σήμερα την εφημερίδα να μας στηρίξετε -κι εγώ θα βάλω εδώ τη συνέντευξη ...προσεχώς!)

Ψωνίζεις άρα «υπάρχεις»;

 «…ως σημαντικό κέρδος της ημέρας θα μπορούσε να θεωρηθεί το γεγονός ότι μετά από πολύ καιρό είδαμε πολλές οικογένειες να επισκέπτονται την αγορά και τα καταστήματα….» (από την Ανακοίνωση της ΕΣΕΕ για το Κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων)

Δεν πέτυχε και πολύ το μέτρο για το Κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων, όμως δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε στο γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις οι συμπατριώτες μας έσπευσαν να ψωνίσουν. Το αδιαχώρητο στην Ερμού, ουρές στο (παράνομο –αλλά ποιος νοιάζεται) Mall. Μόνο νούμερα προτεραιότητας δεν μοίραζαν γνωστές αλυσίδες…

…Κι όλα αυτά σε μια μέρα με εκπληκτικό καιρό που θα μπορούσες να χαρείς όλα αυτά που δεν αγοράζονται με χρήμα. Μια βόλτα στο βουνό ή στη θάλασσα, ακόμη και στο πάρκο της γειτονιάς. Να βρεθείς με ανθρώπους. Να μιλήσεις. Να παίξουν τα παιδιά. Να χαρείς το διάβασμα ενός βιβλίου…

Όμως όχι! Σαν καλός Νεοέλληνας έτρεξες στα μαγαζιά. Να αφήσεις το υστέρημά σου στις διεθνείς αλυσίδες που τρίβουν τα χέρια τους –με υπαλλήλους είλωτες. Σκέφτηκες τη δική τους Κυριακή; Τον ήλιο που τους στέρησες; Κατάλαβες πως λειτούργησες ως πειραματόζωο; Σαν ένα ποντικάκι στο εργαστήριο…

Είναι σοφό το σύστημα: Σου δίνει ψηφιακή τηλεόραση, εύπεπτες εφημερίδες, μαγαζιά αν ψωνίζεις φθηνά όσα παράγονται κάπου μακριά. Στον «Τρίτο Κόσμο». Εκεί που βρίσκεσαι πια με το ένα πόδι…

Τσίμπησες το δόλωμα και πήγε με την οικογένειά σου να ψωνίσεις. Έτσι μπράβο: Να μαθαίνεις από νωρίς στα παιδιά σου την αξία της αγοράς, της απουσίας αλληλεγγύης, του ατομισμού και του «ωχαδερφισμού». Μετά θα περάσεις και μια βόλτα από τη Βουλή να βρίσεις λίγο τους πολιτικούς: Ουδέν πρόβλημα –πάλι θα τους ψηφίσεις για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και σου στερήσει το δικαίωμα του shopping. Αυτό που κατέκτησες με αίμα και θυσίες. Χάνοντας χρόνο από μικρές καθημερινές ευτυχίες, δουλεύοντας σα μηχανάκι υπάκουο, στερώντας τον εαυτό σου από τους δικούς σου ανθρώπους…

Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον πολιτισμό… Καμία απολύτως, θα απαντήσω. Έχουν όμως απόλυτη σχέση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτή που στήριξαν όσοι πήγαν την Κυριακή να ψωνίσουν…

Σήμερα το απόγευμα όλοι στην ΕΡΤ

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ), η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Προσωπικού Επιχειρήσεων Ραδιοφωνίας-Τηλεόρασης (ΠΟΣΠΕΡΤ) και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Προσωπικού Τύπου και ΜΜΕ (ΠΟΕΠΤΥΜ) με ανακοίνωσή τους "διαμαρτύρονται έντονα και καταδικάζουν τη νυχτερινή εισβολή των ΜΑΤ στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή, με στόχο την εκκένωσή τους", και καλούν σήμερα στις 4 το απόγευμα όλους τους εργαζόμενους σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το ραδιομέγαρο. 

"...Καλούμε την κυβέρνηση να αποσύρει τις αστυνομικές δυνάμεις και να αποσφραγίσει το κτίριο, αποφασίζοντας επιτέλους την επαναλειτουργία της ΕΡΤ με όλους τους εργαζόμενους, όταν μάλιστα το θέμα εκκρεμεί ενώπιων της δικαιοσύνης και δεν έχει τοποθετηθεί σχετικά η Βουλή.

Όλα τα συνδικάτα, όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι οι δημοκράτες στη συγκέντρωση στις 4 μμ στο ραδιομέγαρο στην Αγία Παρασκευή. Η τρομοκρατία δεν θα περάσει"

Ένωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας: Έξω τα ματ από την δημόσια ραδιοτηλεόραση

Έξω τα ματ από την δημόσια ραδιοτηλεόραση

Σήμερα τα ξημερώματα λίγο μετά τις 4.00 εισέβαλαν στην ΕΡΤ, οκτώ διμοιρίες των ΜΑΤ ζητώντας από τους εργαζομένους της να την εκκενώσουν. Για άλλη μια φορά η μνημονιακή κυβέρνηση στην προσπάθειά της να δείξει στην τρόϊκα, που βρίσκεται σήμερα εδώ στην Ελλάδα, πόσο καλό παιδί είναι, καταλύει δημοκρατία, ελευθεροτυπία, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Η δικομματική κυβέρνηση του μνημονίου σέρνει στη ΓΑΔΑ τον Πρόεδρο της ΠΟΣΠΕΡΤ Παναγιώτη Καλφαγιάννη και 3 εκπροσώπους των δημοσιογράφων της ΕΡΤ.  Τα ματ με εκτεταμένη χρήση χημικών απώθησαν τους εργαζόμενους που έσπευσαν σε αρωγή των συναδέλφων τους που ευρίσκοντο μέσα στο ραδιομέγαρο καθώς και των συλληφθέντων.

Μετά από 145 μέρες από την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας για το άνοιγμα, στην ουσία, της ΕΡΤ, η δικομματική κυβέρνηση του μνημονίου, εισβάλλει στο ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής ξημερώματα, απαγορεύοντας σε βουλευτές και συνδικαλιστές να είναι παρόντες και να ελέγχουν ότι συμβαίνει στον χώρο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, χώρο δημόσιο και περιουσία του Ελληνικού Λαού.

Η κυβέρνηση και οι εντολοδότες της προσπαθούν με διάφορα τερτίπια δημοσιότητας να αλλάξουν την ατζέντα. Μια ατζέντα που εμπεριέχει μόνο: Το χτύπημα των εργασιακών σχέσεων, την εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, την πτωχοποίηση των Ελλήνων, το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας μας και την γενοκτονία των Ελλήνων. Βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο με τους μνημονιακούς και τους εντολοδότες τους.

Ζητάμε την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων συναδέλφων μας της ΕΡΤ.

Ζητάμε να αποχωρήσουν τα ματ από την περιουσία του Ελληνικού Λαού. Την ΕΡΤ.

Ζητάμε την επαναλειτουργία της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Τέρμα πια στο αποτυχημένο πείραμα της δ.τ., που κοστίζει υπέρογκα και κάνει τα χατίρια των ιδιωτών της ραδιοτηλεόρασης.

Το Διοικητικό Συμβούλιο

Βίντεο ντοκουμέντο: Η εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο

Ελληνική ΣαμαροΒενιζελική Δημοκρατία

Ηχητικό ντοκουμέντο: Οι τελευταίες στιγμές της Ελληνικής Ραδιοφωνίας!

"Καλωσήρθες Μεσαίωνα!" Ακούστε προσεκτικά....

Όλοι στο ραδιομέγαρο!

Είναι το μόνο που μπορώ να γράψω καθώς αυτό το ξημέρωμα μας βρίσκει κάτω από το ξεκάθαρα χουντικό καθεστώς Σαμαρά -Βενιζέλου! Να με συγχωρήσουν όσοι αναζητούν λεπτές αποχρώσεις για να χαρακτηρίσουν το αχαρακτήριστο.
40 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο μια εισβολή που θυμίζει έντονα εκείνη τη σκοτεινή εποχή, με την κάλυψη της ...ανεξάρτητης διακιοσύνης. Οι εισαγγελείς που έκλειναν τα μάτια στη δράση της Χρυσής Αυγής προθυμότατα σηκώνονται από τα κρεβάτια τους για να στηρίξουν σαν τους κλέφτες αποφάσεις που καταπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας.
Μια Κυβέρηνηση -ανδρείκελο η οποία τη μια μέρα χαρίζει εκατομμύρια και με τις δωρεάν ψηφιακές συχνότητες στα κανάλια της διαπλοκής -που εκπέμπουν παράνομα εδώ και τρεις δεκαετίες- και την επομένη στέλνει 8 διμοιρίες των ΜΑΤ στους "Ελεύθερους Πολιορκημένους" της ΕΡΤ.
Είναι τόσος ο σεβασμός τους στους θεσμούς -αυτών που καταπατούν ανενδοίαστα το Σύνταγμα- που απαγόρευσαν (!!!!) την είσοδο στην ΕΡΤ των εκπροσώπων των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων

4.20 το πρωί. 7 Νοεμβρίου. Μια νέα μαύρη σελίδα στη σύγχρονη ιστορία.

Η απάντηση μας: Όλοι στο Ραδιομέγαρο! Να γεμίσουμε τη Μεσογείων ως την Αθήνα!

Σήμερα ακροβατούμε στο Κόκκινο

Σήμερα το βράδυ, στις 10 πιάνουμε Κόκκινο 105,5. Θα βρεθούμε στα Εδώδιμα και Αποικιακά του

Αλέξη Βάκη και θα μιλήσουμε για το περιοδικό "Ακροβασία στο Χαλάνδρι", με αφορμή σχετική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο το βράδυ (9 Νοεμβρίου) στο Χαλάνδρι, στο Στέκι της Αβέρωφ 7^Α, στις 7.30.

Θα ξαναζωντανέψει μια ολόκληρη εποχή μέσα από ένα διαφορετικό αφιέρωμα στο περιοδικό «Ακροβασία στο Χαλάνδρι» (1986- 1992) με συζήτηση αλλά και πάρτυ!

Από την εποχή του συλλόγου «Κώστας Βάρναλης» μέχρι τη θεατρική ομάδα «Άστεγοι» και την εφημερίδα «Στροφή» το Χαλάνδρι πάντα είχε να επιδείξει κάποιες ιδιαιτερότητες που έδωσαν τη δυνατότητα για πολλές παρεμβάσεις τόσο στην πολιτική, όσο και στον πολιτισμό.

Σήμερα το βράδυ θα μιλήσουμε, θα ακούσουμε τραγούδια της δεκαετίας του '80 και ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο από την εκπομπή της "Κοκκινοσκουφίτσας στα FM".

Μπορείτε να μας ακούσετε ζωντανά και μέσω διαδικτύου εδώ