Όπως μου θύμισε σήμερα η συγγραφέας Ελένη Μπετεινάκη, είναι η επέτειος του θανάτου του Στρατή Τσίρκα (27 Ιανουαρίου 1980). Η "Τριλογία" του είναι το αγαπημένο μου βιβλίο...
Αυτή η φωτογραφία (από αριστερά ο κριτικός Μ.Παπαϊωάννου, ο Κώστας Βάρναλης και ο Στρατής Τσίρκας) ήταν η πηγή έμπνευσης για μια σκηνή που περιγράφω στην "Κούπα του Πτολεμαίου".
Αφηγείται στα παιδιά ο παππούς Λευτέρης τη γνωριμία του με τον Βάρναλη:
"...Ήμουνα 19 χρονών, φοιτητής. Μας άρεσε πολύ να τριγυρνάμε στα
ταβερνάκια της Αθήνας. Σε ένα τέτοιο υπόγειο ταβερνάκι, Σωκράτους και Θεάτρου,
αν θυμάμαι καλά, συναντήσαμε ένα βράδυ μια ξεχωριστή παρέα.
Θυμάμαι τον Βάρναλη, που όλοι τον γνωρίζαμε και τον Στρατή
Τσίρκα, που τον μάθαμε αργότερα από την «Τριλογία» του, να κάθονται δίπλα-δίπλα
με μια μεγάλη παρέα. Καθίσαμε κι εμείς κοντά τους κι είχαμε απλώσει τα αυτιά
μας σα ραντάρ να ακούσουμε τι λέγανε.
Όπως έγραψε κάποιος συγγραφέας μας και τα θυμάμαι απ’ έξω,
“ήταν μια ημεράδα χυμένη στην όψη του Βάρναλη, να τον κοιτάς και ν’ ανοίγει η
καρδιά σου…” Λεπτός και κομψός, φαινόταν αφοσιωμένος στη ρετσίνα και το ψάρι
που ξεκοκάλιζε με μεγάλη προσοχή. Ήταν ψαροφάγος σαν
γάτα, που έλεγε κι ο
συγγραφέας. Και φίλος του.
Όσο κι αν έμοιαζε συγκεντρωμένος σ’ αυτό που έκανε και στην
κουβέντα με τους φίλους του, μας πρόσεξε και είπε στον ταβερνιάρη να μας
κεράσει ένα «πεντακοσαράκι» ρετσίνα.
Ύστερα, προς μεγάλη μας έκπληξη, μας κάλεσε στο τραπέζι
τους. Καθίσαμε μαζί τους, μουδιασμένοι στην αρχή, αλλά σύντομα φάνηκε να
χάνεται κάθε απόσταση. Ήταν εντελώς ξεχωριστό αυτό που σε έκανε να νιώθεις.
Τον συνάντησα από τότε αρκετές φορές… Η τελευταία ήταν το
1974. Σχεδόν 90 χρονών συνέχιζε να είναι χειμερινός κολυμβητής και να απολαμβάνει
τη θάλασσα και τα …ψάρια της. Δεν φανταζόμουν ότι θα έφευγε τόσο ξαφνικά…»..."
(Η Κούπα του Πτολεμαίου -Περιπέτεια στο Πόρτο Ράφτη, εκδόσεις Ιπτάμενο Κάστρο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου