Για μαγικά ταξίδια στα Μουσεία

Τα 10 δικαιώματα του (μικρού) επισκέπτη ενός Μουσείου 

 Η χαρά μου ήταν μεγάλη μόλις είδα σήμερα το πρωί το καινούργιο -και ξεχωριστό -βιβλίο των εκδόσεων Σαΐτα. Είχα την τύχη να συμμετάσχω στο εγχείρημα του Ηρακλή Λαμπαδαρίου, όπου με βάση τα 10 δικαιώματα του μικρού επισκέπτη ενός Μουσείου, κληθήκαμε να προτείνουμε ανάλογες δράσεις σε κάποιο από τα δικαιώματα που θα επιλέγαμε ο καθένας, ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά αν ταξιδέψουν καλύτερα στο Μουσείο. Ανυπομονώ να το δω και στην πράξη!

Τίτλος: Τα 10 δικαιώματα του (μικρού) επισκέπτη ενός Μουσείου

Συγγραφείς: Στεφανία Βελδεμίρη, Κώστας Βλαστάρης, Δέσποινα Γεωργαντά, Αλκμήνη Γιαμπανίδου, Μαριάννα Κανδεράκη, Δημήτρης Κανελλόπουλος, Ανατολή Κωταΐδου, Θεοδώρα Μπαγδάτογλου, Βίκυ Ξανθοπούλου, Φώτω Παπαργυρούδη, Μάγδα Παπαστεφάνου, Στέλλα Ποιμενίδου, Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, Ελένη Σβορώνου, Κώστας Στοφόρος, Ευμορφία Τσιαμάγκα, Δέσποινα Τσιπτσέ, Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη, Εύα Χατζηραφαηλίδου, Ανθή Χρυσοπούλου

ISBN: 978-618-5040-58-1

Συντελεστές

Εικονογράφηση, σχεδιασμός εξωφύλλου: Πάρις Χαραλαμπίδης
Συγγραφή δικαιωμάτων, Επιμέλεια, Σελιδοποίηση: Ηρακλής Λαμπαδαρίου
Διορθώσεις: Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη

Σύντομη περίληψη

Από μία και μόνο ιδέα, πολλές φορές ακόμη και από μία και μόνο λέξη, μπορούμε να σχεδιάσουμε μια δραστηριότητα που συνδυάζει τη γνώση με τη διασκέδαση με έναν τρόπο μοναδικό, σχεδόν μαγευτικό. Αναζητήστε λοιπόν στις σελίδες του βιβλίου αυτού τη λέξη εκείνη που θα σας δώσει την αφορμή για ένα ατέλειωτο παιχνίδι στα Μουσεία με τους μαθητές και τα παιδιά σας με πολλαπλά οφέλη!

Το συγκεκριμένο βιβλίο πετάει ελεύθερα στο Διαδίκτυο από τον Ιανουάριο του 2014.
Θα το βρείτε εδώ

Θεσσαλονίκη: Ένα Ρω γεμάτο χρώμα

Το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου και ώρα 8 μ.μ. θα πραγματοποιηθούν στον εικαστικό χώρο ρώ τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής της Στεφανίας Βελδεμίρη 'Χρωματιστές Νότες - Βαμμένες Λέξεις'.

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια αρχαιολογικών ευρημάτων και έργων τέχνης. Απολαμβάνει το διάβασμα, ζωγραφίζει και γράφει, επιμένοντας διακαώς να δίνει μορφή, σε χρώματα και λέξεις με ουσία. Συνεργάζεται με μουσεία της Ελλάδας και του εξωτερικού για την μελέτη και συντήρηση αρχαιολογικών ευρημάτων και την κατασκευή εκμαγείων και αντιγράφων απολιθωμάτων. Εργάστηκε σαν εικαστικός σε ολοήμερα δημοτικά σχολεία για 9 χρόνια και διδάσκει ζωγραφική και ιστορία της τέχνης σε παιδιά. Είναι συνδημιουργός της Παραμυθοκουζίνας μαζί με τον Κώστα Στοφόρο. Έργα της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Εξώστης» και στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Bookstand”, ενώ πρόσφατα έργο της, ζωγραφική αναπαράσταση σπαράγματος τοιχογραφίας από την ανασκαφή στην Ίκλαινα Μεσσηνίας, στα πλαίσια του Iklaina Archaeological Project, όπου και εργάζεται σαν συντηρήτρια κατά τις ανασκαφικές περιόδους, έγινε γραμματόσημο για την προεδρία της χώρας στην ΕΕ. Είναι μέλος της «Στρατόσφαιρας», μαζί με τον Θανάση Ζλατάνο και τον Γιάννη Μπουζιούκη, γράφοντας στίχους και ζωγραφίζοντας, ενώ σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει το ομώνυμο άλμπουμ  «Στρατόσφαιρα» dream rocks, από την final touch.

 Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα-Τετάρτη: 10.30 – 14.30
Τρίτη- Πέμπτη-Παρασκευή: 10.30 – 14.30 & 18.00 – 20.30
Σάββατο: 11.30 – 14.30

Art Space –Exhibition –Events- Projects ‘ρώ’,
Ρωμανού 5, τηλ. 2310 226552
Aithousa.technis.rw@gmail.com
www.roartspace.gr

Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/i-ekthesi-zografikis-tis-s-beldemiri-ston-eikastiko-xoro-ro-0#.UuOsQstMBso.facebook#ixzz2rQN0MZDY

Το Φαρμακονήσι της ντροπής...

 
"...Δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδα των δι' αιτίαν της Ελευθερίας..."
 (Ρήγας Φεραίος, Περί της σχέσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας με τα ξένα Έθνη- από το βιβλίο του Λουκά Αξελού Scripta Manent)

"..Η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της πρέπει να διασφαλίσουν αποτελεσματική έρευνα και διάσωση στη θάλασσα εστιάζοντας τις προσπάθειές τους στη διάσωση ζωών, παρά στην προστασία των συνόρων..." (από την ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας για τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι)


 "...Την υποχρέωσαν να ξεσφίξει τα χέρια της. Αμύνθηκε. Έφτυσε και δάγκωσε. Αλλά ήταν πιο δυνατοί από εκείνη. Κατάφεραν να της πάρουν το παιδί και, χωρίς να πουν λέξη, το πέταξαν στη θάλασσα. Θυμόταν ακόμη το φρικτό θόρυβο αυτού του σώματος που αγαπούσε και αγκάλιαζε, την ώρα που άγγιζε το νερό..."


Το απόσπασμα είναι από το συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Λοράν Γκοντέ, Ελντοράντο (εκδόσεις Μεταίχμιο). Ο Κυβερνήτης ενός λιμενικού στην Ιταλία, μετά από ένα δραματικό "επεισόδιο" με πρόσφυγες, αποφασίζει να φύγει από το Σώμα και να κάνει με μια βάρκα το ταξίδι που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι προς τα πίσω. Να φύγει από την ...πολιτισμένη Ευρώπη και να βρεθεί στα σκλαβοπάζαρα της Αφρικής. Εκεί πυ η ανθρώπινη ζωή πουλιέται κι αγοράζεται...
Αυτό βεβαίως είναι άνα μυθιστόρημα... Στην Ελλάδα του 2014 που ζει την ντροπή να έχει έναν πρωθυπουργό σαν τον Αντώνη Σαμαρά, με ιδέες και πράξεις που οδηγούν στο σκοτεινό Μεσαίωνα, δεν υπάρχουν τέτοιες ευαισθησίες. Οι κυνηγημένοι άνθρωποι βαφτίζονται "λαθρομετανάστες" και μετά ένα βήμα μας χωρίζει από το να μην τους αντιμετωπίζουμε ως ανθρώπους...  

Ένιωσα βαθιά ντροπή, όταν διάβασα αυτές τις γραμμές:
 
«Τους απωθούσαν και δεν τους άφηναν να μπουν μέσα στη βάρκα του λιμενικό. Μια γυναίκα είπε πως ενώ κρατούσε το πόδι ενός λιμενικού για να μπει μέσα στη βάρκα, αυτός τη κλωτσούσε και την πέταξε μέσα στη θάλασσα και πέταξε και το μωρό από την άλλη πλευρά". Οι λιμενικοί "έσβησαν το προβολέα που είχαν αναμμένο εκείνη την ώρα για να μην φαίνεται από τις τουρκικές ακτές τι συνέβαινε μέσα στη θάλασσα" είπε ο Νασίμ Λομανί, μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών που έχει αναλάβει την περίθαλψή τους. 




Ο Νιλς Μουίζνιεκς, Επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, μιλώντας στο "Associated Press", δηλώνει σοκαρισμένος και αναστατωμένος από τη νέα τραγωδία κοντά στο Φαρμακονήσι, κάνει λόγο για αποτυχημένη μαζική επαναπροώθηση και καλεί την ελληνική κυβέρνηση να τηρήσει την υπόσχεσή της και να δώσει τέλος στην παράνομη αυτή πρακτική...

Η Διεθνής Αμνηστία ζητά από τις ελληνικές αρχές να ξεκινήσουν διεξοδική, διαφανή και ανεξάρτητη έρευνα για το περιστατικό της 20ής Ιανουαρίου 2014 που συνέβη κοντά στο Φαρμακονήσι και να φέρουν στο φως τις συνθήκες υπό τις οποίες χάθηκαν ζωές στο Αιγαίο, και να ασκήσουν δίωξη στους υπαιτίους. Επιπλέον, η οργάνωση καλεί την ελληνική κυβέρνηση να διερευνήσει όλους τους ισχυρισμούς για συλλογικές απωθήσεις και κακομεταχείριση στα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία και στο Αιγαίο, και να ασκήσουν δίωξη στους αξιωματούχους που εμπλέκονται.


Ο γόνος της οικογενείας Βαρβιτσιώτη που προίσταται του αρμόδιου υπουργείου -προφανώς λόγω προσόντων και όχι καταγωγής- σημείωσε :

«Δεν μπορούν όλα αυτά να αποτελούν αντικείμενο χαζής εκμετάλλευσης, δεν πιστεύω ότι κανείς θέλει να ανοίξουμε τις πύλες και όλοι οι μετανάστες να απολαμβάνουν άσυλου στη χώρα»
Παράλληλα ανκάλυψε νέους ...εχθρούς της Ελλάδας:   «Ο Μούιζινιεκς (σ.σ επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, και διάφοροι άλλοι θέλουν να προκαλέσουν πολιτικό θέμα στην Ελλάδα..."
Υπενθυμίζω ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε και άλλοτε προκαλέσει "πολιτικό θέμα" στην Ελλάδα με την καταδίκη της Χούντας... 

Να το χαιρόμαστε το παλικάρι

Τεμαχίζοντας την ...πίτα στο Χαλάνδρι

Πάμπλο Νερούντα: Αργοπεθαίνει όποιος

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορά του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

Εισιτήρια και ευρώ

Σήμερα τακτοποιώντας τα συρτάρια μου -θα μου πείτε τι το 'θελα Σαββατιάτικα- βρήκα ένα παλιό εισιτήριο από τα μέσα μεταφοράς πριν από την καθιέρωση του ευρώ.
Έπαθα ένα μικρό σοκ και μετά το έβαλα δίπλα σε ένα καινούργιο εισιτήριο κι αμέσως κατάλαβα πόσο ωραία είναι αν έχουμε ευρώ!

Η καθημερινή μας μετακίνηση στοίχιζε τότε 300 δραχμές και σήμερα 960 δραχμές.
Για τη μηνιαία μετακίνηση (πήγαινε /έλα στη δουλειά) ξοδεύαμε 6000 δραχμές και σήμερα 19.600 δραχμές.
Μάλιστα η Κυβέρνηση ετοιμάζεται για νέες αυξήσεις στα εισιτήρια. Με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις οι μετακινήσεις μας θα κοστίζουν πάνω από 25.000 δραχμές μηνιαίως...

Χαίρομαι που η πλειονότητα των συμπατριώτών μας επιθυμεί να μείνουμε "πάση θυσία" στο ευρώ... Σε λίγο θα δουλεύουμε μόνο και μόνο για να πληρώνουμε τη μετακίνηση μας στο χώρο εργασίας.

Όλα θα αλλάξουν φέτος!

...και αυτά δήλωνα ...πρόπερσι!!!

Είμαι άλλος ένας μπαμπάς που ανησυχεί για το μέλλον και δίνει υποσχέσεις για τη νέα χρονιά. Τι θα μπορέσω άραγε να κάνω καλύτερα για μια πιο όμορφη οικογενειακή ζωή; Πώς θα μπορέσω αυτή τη φορά να τηρήσω τις υποσχέσεις μου, χωρίς να …καταρρακωθώ αν δεν τα καταφέρω;

Ταξίδι στο χρόνο

-Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις υποσχέσεις μας. Θα τις θυμόμαστε πάντοτε με νοσταλγία!

Έτσι σατίριζε κάποιον πολιτικό ένας γελοιογράφος. Τι παράξενο όμως να είσαι μπαμπάς και να νιώθεις …πολιτικός. Γιατί καμιά φορά εμείς οι γονείς έχουμε μάλλον δυσάρεστες ομοιότητες με τους πολιτικούς, που συνηθίζουμε να στηλιτεύουμε θεωρώντας τους υπεύθυνους για όλα τα δεινά  που μας συμβαίνουν! Υποσχόμαστε στον εαυτό μας αλλά και στα παιδιά μας πράγματα που ποτέ δεν κάνουμε. Κι όχι μόνο τα ευπρόσδεκτα, αλλά και τα δυσάρεστα. Από ένα ταξίδι, μέχρι μια τιμωρία η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης μοιάζει συχνά τεράστια.

Είναι Πρωτοχρονιά και βρίσκομαι κάπου μεταξύ Παρνασσού και Γκιώνας στο σπίτι όπου μεγάλωσαν γενιές και γενιές των ηρωικών (και λιγότερο ηρωικών) προγόνων μου. Έξω σιγά -σιγά σκοτεινιάζει και η πρώτη μέρα του χρόνου αργοσβήνει. Ο χώρος που βρίσκομαι είναι το καθιστικό. Τα παιδιά παίζουν μπροστά στο τζάκι. Με τα μάτια της φαντασίας ταξιδεύω στο χρόνο, όπου οι φωνές των ανθρώπων που πέρασαν από αυτό τον τόπο ζωντανεύουν. Θυμάμαι ξεχασμένες ιστορίες….

Ώρες –ώρες σηκώνω τα χέρια ψηλά και σκέφτομαι πόσο περίπλοκο έχει γίνει σήμερα και το πιο απλό πράγμα. Από το να πλύνει ένα παιδί τα χέρια του, μέχρι να καθίσει στο οικογενειακό τραπέζι ή να κρατήσει σε κάποια λογικά επίπεδα τους διαξιφισμούς με τα αδερφάκια του, να μην ξυπνήσει τη μαμά που επιτέλους ξεκουράζεται κλπ, κλπ, κλπ… Κάποτε η μέθοδος ήταν απλή: Ο δάσκαλος στο ωραίο πέτρινο σχολείο του χωριού, μόλις κάποιο από τα παιδιά έκανε αταξία το έστελνε στο ποτάμι. Όχι για να πάρει τον αέρα του και να ξανασκεφτεί την πράξη του, αλλά για να κόψει μια φρέσκια βέργα που προοριζόταν αποκλειστικά για την τρυφερή παλάμη του. Οι ξυλιές διαβαθμίζονταν ανάλογα με την πράξη, με το αν ο φταίχτης ήταν υπότροπος κ.α.

Στην αυλή του σπιτιού που σκιάζουν αιωνόβιες μουριές το καλοκαίρι, όπου το πηγάδι, ο παλιός φούρνος, οι αποθήκες προσφέρουν υλικό για συναρπαστικά παιχνίδια, τις «παλιές καλές εποχές» ένας από τους άτακτους προγόνους που λέγαμε, βρέθηκε κρεμασμένος ανάποδα γιατί καταβρόχθισε κάποιο μοιραίο απόγευμα όλα τα αποθέματα από γλυκό καρυδάκι σε μια κρίση λαιμαργίας! 

Η… παιδαγωγική μέθοδος ήταν λοιπόν απλή: «Έφταιξες; Θα πληρώσεις!» Οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν τεθεί και όλοι πορεύονταν με αυτούς. Αν ήσουνα παιδί, ήξερες ακριβώς ποια θα είναι η ποινή για κάθε σκανδαλιά!

«Αυθαδίασε, βεβαίως, βεβαίως!»

Όλοι έχουμε απολαύσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο «Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» και τον αξέχαστο Τσαγανέα –Γυμνασιάρχη… Αν γράφω τις προηγούμενες γραμμές δεν είναι για να παροτρύνω τους γονείς σε σωματικές τιμωρίες που τις θεωρώ επιεικώς απαράδεκτες. Είναι άλλωστε γνωστό ότι δημιουργούν πολύ περισσότερα προβλήματα απ’ όσα υποτίθεται ότι λύνουν. Μου φαίνεται απολύτως φρικιαστική η εικόνα που είχα δει σε παιδική χαρά, όπου ο πατέρας μόνο σήκωσε το χέρι του στην κίνηση «θα φας χαστούκι» για να δω στα μάτια του παιδιού τέτοιο τρόμο που μου έδειξε ακριβώς τι μπορεί να συμβαίνει στο σπίτι. Προτιμώ να κάνω λάθη, να είμαι «ελαστικός» και αναποτελεσματικός, παρά να δω το παιδί μου αν με αντιμετωπίζει με τρόμο!  

Αυτό που θέλω να επισημάνω με αυτά που είπα για τις «παλιές καλές εποχές» είναι ότι υπήρχε μια συνέπεια. Υπήρχαν κανόνες. Ο καθένας ήξετε τι να περιμένει. Σήμερα συχνά φερόμαστε στα παιδιά απολύτως ανακόλουθα. Είμαστε κάπως σαν τον «Δικαστή» του Λούκι Λουκ που η ποινή για δέκα φόνους ήταν ένας μήνας φυλάκιση για «διατάραξη κοινής ησυχίας» ενώ για την κλοπή ενός δολαρίου με την απειλή ψεύτικου όπλου, η ποινή ήταν ισόβια κάθειρξη για.. «ένοπλη ληστεία»!

Εξαντλούμε την αυστηρότητά μας σε πταίσματα, και είμαστε «χαλαροί» σε θέματα σοβαρά. Πότε ανάλογα με τη διάθεση μας, πότε από κούραση, πότε μη αντιλαμβανόμενοι τις διαστάσεις των πραγμάτων που συμβαίνουν. Το πιο μεγάλο λάθος είναι η εκτόξευση απειλών που ουδέποτε πραγματοποιούνται… Το παιδί όχι μόνο δεν βρίσκει όρια για να οριοθετήσει την συμπεριφορά του, αλλά βρίσκει όρια που μετακινούνται. Φανταστείτε μια χώρα που θα άλλαζαν τα σύνορά της σε καθημερινή βάση. Κάπως έτσι κάνουμε να νιώθει το παιδί!

Τα ίδια συμβαίνουν όχι μόνον με τις «τιμωρίες» αλλά και με τις «υποσχέσεις» μας. Πολύ εύκολα ξεχνάμε αυτά που είπαμε πριν από λίγη ώρα στα παιδιά, όταν π.χ. θέλαμε να εξασφαλίσουμε λίγη ώρα ησυχίας. Το «όχι τώρα», το «σε λίγο», το «αργότερα» η «το Σαββατοκύριακο που θα έχουμε χρόνο» έχουν συχνά ένα κοινό συνώνυμο: Το «ποτέ»!

Πολύ εύκολα υποσχόμαστε κάτι, χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε. Για το παιδί αυτές οι διαψεύσεις είναι όμως σημαντικές. Από την τσίχλα που είπαμε πως θα τους πάρουμε, μέχρι τη βόλτα με το ποδήλατο που θα πάμε μαζί για εκείνα είναι γεγονότα μεγάλης σημασίας. Και η απογοήτευση τους ανάλογη όταν δεν τα πραγματοποιούμε.

Καλό θα ήταν καμιά φορά να ξεχνάμε λίγο τον αυθορμητισμό μας ή να κάνουμε πέρα τον ενθουσιασμό μας όταν έχουμε να κάνουμε με τα παιδιά μας. Αν πεις σε κάποιον γνωστό πως θα του τηλεφωνήσεις «κάποια στιγμή» και το αμελήσεις δεν θα το πάρει και κατάκαρδα! Για τα παιδιά όμως είναι αλλιώς. Αν μάλιστα η συμπεριφορά αυτή επαναλαμβάνεται θα πάψουν να σας έχουν εμπιστοσύνη και θα νιώθουν ανασφαλή.

Είναι λοιπόν καλύτερο, όσο κι αν είναι δύσκολο να δίνουμε μόνον εκείνες τις υποσχέσεις που μπορούμε να υλοποιήσουμε… 

Μόνον υποσχέσεις;

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν περιπτώσεις που εμείς δείχνουμε όλη την καλή διάθεση, αλλά οι καταστάσεις, οι συγκυρίες, κάτι αναπάντεχο δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε αυτό που «τάξαμε». Υπάρχουν κι οι γονείς εκείνοι που έχουν την τάση να υπερβάλλουν και να καταρρακώνονται επειδή υποσχέθηκαν στο παιδί κάτι που δεν μπόρεσαν να το υλοποιήσουν. Και ναι μεν η παροιμία «μην τάζεις σε Άγιο και παιδί» έχει απόλυτη ισχύ, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Αρκεί να εξηγήσουμε καθαρά και χωρίς υπεκφυγές το τι συνέβη και τις μας εμπόδισε να κάνουμε αυτό που είχαμε υποσχεθεί. Συνήθως το παιδί καταλαβαίνει όταν του εξηγούμε με ειλικρίνεια. Τα ψέματα και οι δικαιολογίες «δεν πιάνουν» σε αυτούς τους άτεγκτους και αδέκαστους κριτές…

Καθώς τα γράφω αυτά, μένοντας πάντα στον ίδιο χώρο και χρόνο, σκέφτομαι πως όλοι εμείς, μπαμπάδες και μαμάδες, με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφερόμαστε με τις υποσχέσεις που δίνουμε στα παιδιά, έτσι πάνω- κάτω κάνουμε και για τον εαυτό μας!

Καθώς έρχεται -άλλη μία- νέα χρονιά (θεέ μου, πότε γιορτάζαμε τον ερχομό του νέου αιώνα; Πότε πέρασαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια;) σκέφτομαι πόσες υποσχέσεις συνηθίζουμε να δίνουμε κάθε τέτοια εποχή για θέματα που αφορούν εμάς προσωπικά ή τους δικούς μας ανθρώπους.

Θα αρχίσω γυμναστική/ δίαιτα (ή και τα δυο). Θα αφιερώσω περισσότερο χρόνο στη σύντροφό μου και στα παιδιά. Δεν θα βλέπω τόση τηλεόραση. Θα σταματήσω τα ξενύχτια στον υπολογιστή. Δεν θα ξαναδεχτώ προσβολές από τον προϊστάμενο. Θα βγαίνω πιο συχνά με τους φίλους μου. Θα πάω με τον Μεγάλο το ταξίδι που υποσχέθηκα. Θα κρατάω ημερολόγιο. Θα αγχώνομαι λιγότερο. Θα περπατάω. Θα βοηθήσω στο Σύλλογο με πιο πολλές δυνάμεις. Θα γίνω εθελοντής. Θα κάνω ένα μεγάλο πάρτι. Θα είμαι καλύτερος. Θα προσπαθήσω να μην πληγώνω όσους αγαπώ…

Θα. Θα. Θα… Και ήδη νιώθεις λίγο πολιτικός. Κάποιος φιλόσοφος έγραψε άλλωστε πως απεχθανόμαστε τους πολιτικούς γιατί ακριβώς εμείς τους διαλέγουμε «κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας».

Και τι να κάνουμε λοιπόν; Να τα βάψουμε μαύρα. Να πάψουμε να ελπίζουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα; Ασφαλώς όχι! Απλώς θα πρέπει να ιεραρχήσουμε, ίσως να γράψουμε και σε μια κόλλα χαρτί τα όσα υποσχόμαστε στον εαυτό μας για το 2012 και να αναζητήσουμε τους τρόπους να τα υλοποιήσουμε. Ας βάλουμε χρονοδιάγραμμα, κάνοντας ένα – ένα τα βήματα που χρειάζονται.

Καμιά φορά βάζουμε τόσο πολλούς και μεγάλους στόχους, ακριβώς γιατί έτσι είμαστε σίγουροι πως δεν θα καταφέρουμε τίποτα!

Πέρα από υποσχέσεις ή απειλές προς τα παιδιά μας, η ίδια μας η εικόνα, ο τρόπος που παλεύουμε για τους στόχους μας είναι το σημαντικότερο που έχουμε να δώσουμε στα παιδιά μας. Κι αν ξεχάσαμε να του αγοράσουμε μια τσίχλα, είναι σίγουρο πως το παιδί μας δεν θα δώσει τόση σημασία όταν ξέρει ότι κάθε μέρα αγωνιζόμαστε για να είμαστε όσο πιο συνεπείς μπορούμε με τον εαυτό μας και τους άλλους.       

Το γραμματόσημο της Στεφανίας και η Ελληνική Μυθολογία

Οι μέρες σβήνουν τη διάθεση να γράψω και να μοιραστώ κάτι... Άλλα με απασχολούν. Και ξαφνικά, ανοίγοντας το πρωί άκεφα τον υπολογιστή πέφτω πάνω σε ένα γραμματόσημο. Δεν θυμήθηκα τον μικρό φιλοτελιστή που ήμουνα κάποτε, ούτε αναζήτησα τα άλμπουμ που αναπαύονται στο πατρικό μου σπίτι αναζητώντας κάποιον να ενδιαφερθεί και να ταξιδέψει σε αυτό τον μικρόκοσμο....

Το γραμματόσημο αυτό απεικονίζει μια τοιχογραφία που αποκάλυψαν οι ανασκαφές που γίνονται στην Πύλο.

Στην πραγματικότητα είναι η απεικόνιση που έγινε από τη Στεφανία Βελδεμίρη. Φίλη, νονά (του μικρού μου γιου) και συνοδοιπόρο στον κόσμο των Παραμυθιών και της Παραμυθοκουζίνας. Κόκκινο, Κίτρινο, Πορτοκαλί, Λευκό και εσχάτως Πράσινο Παραμύθι. Όλα με δικές της ζωγραφιές.
Εικονογράφος της Μαγικής Τράπουλας των Παραμυθιών. Του Ημερολόγιου για να θυμάσαι ή να ξεχνάς...
Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη, να δω αυτή τη ζωγραφιά που μας είχε δείξει ένα περασμένο καλοκαίρι και είχαμε αμγευτεί μεγάλοι και μικροί.
Μια ζωγραφιά που μας έδωσε την ιδέα να φτιάξουμε μια καινούργια Μαγική Τράπουλα των Παραμυθιών, εμπενυσμένη από τους Ελληνικούς Μύθους. Πιστεύω πως σε λίγο καιρό -ίσως πολύ σύντομα- θα μπορούμε να τη μοιραστούμε μαζί σας. Είναι μια εκπληκτική δουλειά!
Τα παιδιά όχι μόνο θα μπορούν να φτιάχνουν τους δικούς τους μύθους, αλλά θα έχουν την ευκαρία να μάθουν παίζοντας την Ελληνική Μυθολογία.
Από το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε πολλές ζωγραφιές της Στεφανίας στην έκθεσή της που θα πραγματοποιηθεί στη γκαλερί Ρω στη Θεσσαλονίκη. Την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου, στον ίδιο χώρο θα παρουσιάσουμε και το Πράσινο Παραμύθι...
Μέχρο τότε, μοιράζομαι μαζί σας αυτά που έγραψε η Στεφανία για το γραμματόσημο:

"Αυτό είναι ένα γραμματόσημμο που βρίσκεται πια στο ιστορικό αρχείο των ΕΛΤΑ και έχει πάνω μια ζωγραφιά μου! Πρόκειται στα αλήθεια για μια ακριβή σχεδιαστική αποτύπωση των ιχνών της τοιχογραφίας καθώς και κατά το μέγιστο δυνατό, της χρωματικής αποτύπωσης του ευρήματος. Σαν το κοιτάζω θυμάμαι όλες τις υπέροχες στιγμές που ένιωσα από την πρώτη μέρα που έπιασα το κομμάτι της τοιχογραφίας στα χέρια μου και τα ρίγη συγκίνησης σε κάθε αποκάλυψη και της παραμικρής λεπτομέρειας κατα την διάρκεια των εργασιών συντήρησης. Όλη η ομάδα στο Iklaina Archaeologigal Project σε άψογη συνεργασία και το κυριότερο πάντα με χαμόγελα είναι υπεύθυνη για τέτοια μικρά θαύματα"

Αλλάζει πουκάμισο το φίδι

Ο "Δρόμος"  κυκλοφορεί σήμερα -Παρασκευή- εκτάκτως. Με εξαιρετική ύλη και με την ανάγκη να τον στηρίζουν οι αναγνώστες του ώστε να μπορούμε να γράφουμε πραγματικά ελεύθερα, να αποκαλύπτουμε, να βάζουμε το λιθαράκι μας για ν' αλλάξουν τα πράγματα. Εκεί, στη στήλη που υπογράφω ως "Ηρόστρατος" δημοσιεύεται σήμερα ένα κείμενο μου για το νέο βιβλίο του Κώστα Ακρίβου:

 

Αλλάζει πουκάμισο το φίδι 

Ο Ηρόστρατος μπαίνει στη νέα χρονιά κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι. Το φίδι αλλάζει πουκάμισο για να μπορέσει να επιβιώσει στην Ελλάδα της κρίσης. Και ο Κώστας Ακρίβος, με το βιβλίο του που με συντρόφευε τις μέρες των γιορτών στο χωριό μου –τα Καστέλλια- κάνει ένα ταξίδι γνώσης και αυτογνωσίας σε μια χώρα που αλλάζει επώδυνα το δικό της πουκάμισο αναζητώντας φως στο σκοτάδι. 

«…Για τη δική μου γενιά, που από τα γεγονότα του 20ου αιώνα έχουμε βιώσει μόνο τον απόηχό τους, ούτε καν το Πολυτεχνείο δεν προλάβαμε να ζήσουμε από πρώτο χέρι, η κρίση είναι το λαχείο που μας κλήρωσε. Είναι το δικό μας 1922, τα Δεκεμβριανά μας, ο “παρθενώνας” της Μακρονήσου, ο Πέτρουλας, το 1967, ο “Αττίλας”.  Είμαι της γνώμης ότι η λογοτεχνία δεν μπορεί να μένει αδιάφορη με ό,τι συμβαίνει γύρω μας, οι οικονομικές δυσκολίες και μαζί η μπόχα από τη σήψη κάθε είδους διαφθορά είναι καθημερινό μαρτύριο….», λέει ο συγγραφέας στην Κρυσταλλία Πατούλη (tvxs)

Και το πράττει, μέσα από πραγματικά και φανταστικά ταξίδια, σημειώσεις, αποσπάσματα, συναντήσεις, διασχίζοντας την Ελλάδα από άκρη σε άκρη, αναζητώντας την έμπνευση, αλλά και το τι μπορεί να μας κάνει περήφανους σήμερα, να μας δώσει την ώθηση για την καινούργια αρχή… Στο δικό μου πραγματικό ταξίδι, με την καμπάνα του χωριού να χτυπά πένθιμα, τη βροχή να πέφτει και την καταχνιά να σκεπάζει τα τραυματισμένα από την εξόρυξη του βωξίτη βουνά, νιώθω πως περπατάω παράλληλα. Η σκέψη μου τρέφεται. Το βιβλίο του Κ. Ακρίβου είναι σαν ένα αναβάπτισμα. Χωρίς εθνικισμούς, αλλά με ελληνομάθεια. Ο λαϊκός οργανοπαίκτης, ο παπάς του χωριού, ο ξεχασμένος ήρωας του ’21, ο παλιός περιηγητής, η αγωνίστρια φοιτήτρια, ο Αλβανός μαθητής και τόσοι άλλοι. Κι ως ένα άλτερ έγκο ο κολλητός φίλος του αφηγητή ο «Τσιρίλο», αντεξουσιαστής και απογοητευμένος -που θα φύγει από τη ζωή- αλλά ο διάλογος μαζί του θα συνεχίζεται μέσα στην ψυχή του συγγραφέα…

Το βιβλίο θα σας χαρίσει το ταξίδι κι ίσως να οδηγήσει κι εσάς σε κάποιους τόπους. Να δείτε ανθρώπους και πράγματα με άλλα μάτια. Αυτά που προσπερνάμε να τα ανακαλύψουμε… Όπως βρέθηκα κι εγώ, καθόλου τυχαία στις Θερμοπύλες. Όχι για να σκεφτώ  τους Μήδους που διαβαίνουν και τους Εφιάλτες, αλλά για να επισκεφθώ τις θερμές πηγές που ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν. Και να δω, στον εγκαταλειμμένο τόπο να έχει στηθεί μια αυτοσχέδια γιορτή. Με μπουρνούζια και μπανιερά, με μικρές φωτιές, με το καπό του αυτοκινήτου να γίνεται ο μπουφές για λιχουδιές. Όλες οι ηλικίες μέσα στο νερό που βγάζει υδρατμούς, κάτω από τον μικρό καταρράκτη…

Διαβάζω το «Αλλάζει πουκάμισο το φίδι» (Μεταίχμιο) και ελπίζω πως όλα αυτά θα βρούμε τη δύναμη να τα υπερασπιστούμε. Να τα κερδίσουμε για το 2014. Αυτό θα είναι το δικό μας φλουρί!

Εντάξει, δεν μισώ την Πρωτοχρονιά, αλλά...

...αλλά βρίσκω εξαιρετικό το κείμενο του Αντόνιο Γκράμσι και σκέφτομαι πόσο εύστοχος είναι -ακόμη μια φορά. Και αντλώ δύναμη. Ο χρόνος που περνά με προβληματίζει συνεχώς, κι αυτό το δεκατέσσερα στο τέλος της χρονολογίας μου πέφτει βαρύ. Γιατί όμως να είμαστε δέσμιοι των ορόσημων του χρόνου; 

Αυτά που κατά βάθος σκέφτομαι τα λέει πολύ πιο όμορφα ο Γκράμσι, οπότε προτιμώ να τα μοιραστώ μαζί σας:

"….Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά. Γι’ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές  με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.

Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, κι ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους, και μετανιώνει για τις αστοχίες κτλ κτλ. Αυτό είναι ένα γενικότερο σφάλμα των ημερομηνιών….

…Γι’ αυτό, μισώ την πρωτοχρονιά. Θέλω κάθε πρωινό να είναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά μέρα καθορισμένη εκ των προτέρων για ανάπαυση. Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω, όταν αισθάνομαι μεθυσμένος από έντονη ζωή και θέλω να κάνω μια βουτιά στη ζωικότητα για να αντλήσω από κει καινούρια δύναμη.   

Καμιά πνευματική αγκίστρωση. Κάθε ώρα της ζωής μου θα ήθελα να είναι νέα, παρότι συνδεδεμένη με τις περασμένες. Καμία μέρα ξεφαντώματος με συλλογικές  στιχοπλοκές, που τις ανταλλάσσω με ξένους που δεν με ενδιαφέρουν… "

Δημοσιεύθηκε την 1η Ιανουαρίου 1916, στην τορινέζικη έκδοση της εφημερίδας Avanti! (όργανο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας),  στην στήλη που διατηρούσε ο Γκράμσι με τίτλο «Sotto la Mole» («Κάτω από το Mole», το ψηλότερο κτίριο του Τορίνο, αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία)- Η δική μου πηγή ήταν το left.gr