Από τη δράση του ΕΚΠΑΖ

Πήρα αυτό το κείμενο και τις φωτογραφίες από το site του ΕΚΠΑΖ, που οι (αν)εγκέφαλοι οδηγούν στο κλείσιμο...

Τα μικρά σκατζοχοιράκια
Δεν έχουν όλες μας οι προσπάθειες μας ευνοϊκό τέλος. Στο ΕΚΠΑΖ η μάχη με τη ζωή και το θάνατο είναι μια καθημερινή διαδικασία. Όσο και να μοιάζει μελοδραματικό αυτή είναι η πραγματικότητα. Ειδικά όταν πρόκειται για μωρά θηλαστικά ή νεοσσούς, δεν ξέρουμε ποτέ πως θα είναι τα μικρά την επόμενη μέρα.

Στις 12 Μαΐου 2006 παραλάβαμε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών στη Θεσσαλονίκη τέσσερα σκαντζοχοιράκια. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 3 ημερών με κλειστά τα μάτια τους και πολύ πεινασμένα. Τα μικρά αυτά, όπως και όλοι οι νεοσσοί, απαιτούν πολλά συχνά ταΐσματα, γι'αυτό και τα πήραμε στο σπίτι μας όπου θα μπορούσαμε να τα ταΐζουμε πολλές φορές την ημέρα. Τα σκαντζοχοιράκια μεγάλωσαν αλλά όχι πολύ. Με κλειστά τα ματάκια τους μετά από 12 ημέρες ακόμα πολεμούσαν να επιβιώσουν. Μετά από 12 περίπου ημέρες πέθαναν τα πρώτα δύο. Την επόμενη πέθανε και το τρίτο. Το τελευταίο άντεξε ακόμα δύο ημέρες.

Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας και ακόμα τα θυμόμαστε και λυπούμαστε που δεν καταφέραμε να τα κρατήσουμε στη ζωή. Ο κύκλος όμως δεν σταματάει εδώ, δεν νιώθουμε ότι ο κόπος πήγε χαμένος, συνεχίζουμε να προσπαθούμε για τα επόμενα μικρά και νεοσσούς. Για όσο μπορούμε θα είμαστε δίπλα τους...

Πιο κάτω ακολουθεί κείμενο υπογραφών. Ας πιέσουμε λίγο...