Η Άνοιξη ξεκίνησε στη Χίο!

Πάλι στη Χίο, λοιπόν. Μετά το φθινόπωρο, με ένα άλμα στο χρόνο, βρέθηκα σε μια ανοιξιάτικη μέρα με λιακάδα και πάλι εδώ! Σάββατο μεσημέρι και κάνω τη βόλτα μου δίπλα στη θάλασσα. Θέλω να πιω καφέ και να ξεκοκαλίσω το Δρόμο. Δυστυχώς οι καράκλες και τα τραπέζια των καφέ και των μπαρ, έχουν εξαφανιστεί. Στη θέση τους δεκάδες παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Περπατάω και βλέπω τις αφίσες για την εκδήλωση, όπου είμαι καλεσμένος. Τι θα πω για την εφημερίδα; Αγχώνομαι: Πώς να μεταφέρω τις ελπίδες που έχουμε όλοι μας; Θα μπορέσω να μοιραστώ λίγο από το φρέσκο αέρα που έφερε ο Δρόμος στη ζωή, μέσα σε μια εποχή γενικής ασφυξίας;

Τελικά διαλέγω να ρουφήξω ήλιο με τη Χίο από τη μια μεριά και τα παράλια της Τουρκίας από την άλλη. Φωτογραφίζω τα καράβια που περνούν:


Ο ήλιος εκτυφλωτικός... Ένας ποδηλάτης χάνεται στο φως. Και αναρωτιέμαι γιατί βλέπω τόσα λίγα ποδήλατα σε μια πόλη που προσφέρεται για ποδηλασία. Αντίθετως, όλοι καβάλα πάνε στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε! Το αποτέλεσμα κυκλοφοριακό χάος και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που κρύβουν τη θέα...

Πλησιάζει η ώρα της εκδήλωσης γαι το Δρόμο. Θα γίνει σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μπαρ του νησιού, τη Φαίδρα.

Στο μπαρ βλέπω για πρώτη φορά λαλάδες. Οι άγριες τουλίπες της Χίου, από τις οποίες οι Ολλανδοί δημιούργησαν τις περίφημες τουλίπες τους! Η Χίος βλέπετε είναι η αληθινή πατρίδα της τουλίπας. Είχα δει σε φωτογραφίες, αλλά η ομορφιά είναι μοναδική "εκ του φυσικού"...

Έξω σουρουπώνει. Μοναδικά χρώματα σκεπάζουν την πόλη και τη θάλασσα... Βγαίνω μια στιγμή έξω να πάρω δυνάμεις:


Η συζήτηση ξεκινά. Στην αρχή νιώθω αμήχανα, αλλά σταδιακά νιώθω ότι είμαι μαζί με φίλους. Μακάρι να μπορούσα να μεταφέρω τη συζήτηση και τους προβληματισμούς. "Γιατί μια ακόμη εφημερίδα;" Γιατί επενδύουμε πολιτικά αλλλά και συναισθηαμτικά σ' αυτήν; Ποιοί κίνδυνοι υπάρχουν; Ποιές ελπίδες γεννιούνται; Παρά τη ζοφερή νεά εποχή, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ το συμβολισμό της συγκεκριμένης μέρας, όπου μαζευτηκάμε όλοι εμείς σε ένα μπαράκι της Χίου για να μοιραστούμε σκέψεις, αγωνίες και οράματα: Είναι μόλις μια μέρα πριν από την 21η Μαρτίου: Την πρώτη μέρα της Άνοιξης! "Ζερμινάλ", που θα έλεγε κι ο Ζολά. Η μέρα πια θα είναι μεγαλύτερη από τη νύχτα! Η μέρα μας, θα πολεμήσει τη νύχτα τους! Παντού η εφημερίδα τρέφει και τρέφεται από ανθρώπους που αγωνίζονται. Που δεν το βάζουν κάτω!


Ένιωσα αισιοδοξία. Κι ας έλειπαν πολλοί. Έλειπαν για καλό σκοπό. Μια συζήτηση -συγκέντρωση στη Βολισσό για μια άγρια επιχείρηση σκούπα... Οι πραιτωριανοί του Χρυσοχοΐδη καταπατούν σε όλη την Ελλάδα τα ανθρώπινα δικαιώματα! Μετά την κουβέντα ήρθε η ώρα για χαλάρωση με τους νέους φίλους από τη Χίο. Στο Τσίκουδο για μεζέδες:
Δοκίμασα το περίφημο "Λιόκαφτο", ψάρι ψημμένο στον ήλιο, χιώτικη κοπανιστή και το περίφημο τυρί "μαστέλο" που μοιάζει με το χαλούμι. Ήπιαμε και σούμα, το χιώτικο τσίπουρο φτιαγμένο από σύκο... Η κουβέντα μας συνεχιζόταν: Ο Δρόμος ανοίγει... δρόμους! Αποσυρθήκαμε κάποια ώρα: Εγώ στο ιστορικό μου ξενοδοχείο: Το Κύμα

Εδώ ήταν το στρατηγείο του Πλαστήρα στο Κίνημα που ακολούθησε τη Μικρασιάτικη Καταστροφή το 1922... Το πρωί η θέα είναι μοναδική και ειρηνική. Τα παράλια της Τουτρκίας λουσμένα στον ήλιο. Και ένα κοριτσάκι, η κόρη του ιδικοκτήτη, με δυο ονόματα, δυο χώρες, δυο γλώσσες. Ο μπαμπάς Έλληνας, η μητέρα από τη Τουρκία: Η μικρή Άϋλα μου λέει για το καλοκαίρι που θα πάει στη Σμύρνη: Έχει τα παιχνίδια της εκεί. Στη γιαγιά της!

Πάω τη βόλτα μου και ανακαλύπτω πως υπάρχει κι ένα ούζο μόνο για άντρες: Δυστυχώς δεν το δοκίμασα αυτή τη φορά... (παρ' όλα αυτά... ξύπνησα καλά!)

Ήπιαμε καφέ και συνάντησα και το Γιάννη Μακριδάκη (συγγραφέας του εκπληκτικού "Ανάμισης Ντενεκές"), που πέρασε για λίγο με το ποδήλατό του. Μας είπε για τη συγκέντρωση της Βολισσού, όπου είχε πάει...
Μετά τον καφέ ήρθαν τα καλύτερα. Μια μοναδική βόλτα στον Κάμπο και στα αρχοντικά του, ρπιν πάρω το αεροπλάνο για Αθήνα. Ήθελα να δω λαλάδες. Και τους είδα:



Πήγαμε στο Νεοχώρι για περίπατο. Χωριό αντιφατικό. Εκεί -σύμφωνα με απολύτως έγκυρες πληροφορίες- θα βρείτε ένα από τα καλύτερα φαγάδικα της Χίου. Αν παίζει ο Ολυμπιακός, ακόμη καλύτερα κι αν νικάει όπως χθες τους "πράσινους πελάτες", τότε ... κερδίσατε!




Στη συνέχεια πήγαμε για τα αρχοντικά του Κάμπου. Νομίζω πως αν δείτε τις εικόνες που ακολουθούν, τα σχόλια περττεύουν. Το συγκεκριμένο αρχοντικό είναι ένα από τα δυο που ανήκουν στη Citrus, μια μοναδική επιχείρηση που παράγει γλυκά του κουταλιού, λουκούμια, μαρμελάδες και όχι μόνο...



Μέσα στη μαγεία, ήρθε και μια μεθυστική μυρωδιά μανταρινιού. Κάπως έτσι θα μύριζε ο Παράδεισος- αν υπήρχε. Μου ήταν αδύνατον να φύγω χωρίς να ανακαλύψω την πηγή της. Αν έχετε δοκιμάσει χιώτικα μανταρίνια, θα καταλάβατε τι εννοώ... Πάντως ακολούθησα τη μυρωδιά και να τι βρήκα:

...Με δυσκολία με πήρανε από εκεί για αν πάμε στο κεντρικό αρχοντικό του Citrus. όμιζα ότι τα είχα δει όλα, αλλά γελιόμουνα! Μπροστά μου βρήκα όλες τις αποδείξεις για το τι θα μπορούσε να είανι όχι μόνο η Χίος, αλλά όλη η Ελλάδα, αν υπήρχαν άνθρωποι σαν τον -άγνωστό μου- ιδιοκτήτη αυτής της επιχείρησης...
Βρέθηκα σε ένα απίστευτο μουσείο:

Σελίδες της χιώτικης ιστορίας με μοναδικά εκθέματα μπροστά μου. Μέσα στα περβόλια με τα εσπεριδοειδή, στην καρδιά του αρχοντικού, όλα μπροστά στα μάτια μας. Έμαθα για τα εκπαιδευτικά προγράμματα και συνάντησα μια χαρούμενη παρέα παιδιών. Την προηγουμένη είχαν έρθει στο κτήμα και έμαθαν όλες τις διαδικασίες. Τώρα είχαν μόλις φτιάξει μαρμελάδες και έγραφαν από μια ιστορία... Δοκίμασα λουκούμια και απογειώθηκα! Ειλικρινά δεν έχω φάει καλύτερα: Άρωμα πορτοκάλι και περγαμόντο... Πληροφορήθηκα ότι γίνονται σημαντικές εκδηλώσεις. Μου ήρθε εκεί επιτόπου η ιδέα να παρουσιάσω εκεί το καινούργιο μου βιβλίο με τις συνταγές για παιδιά που βγαίνει το Μάΐο. Να μαγειρέψουμε στον κήπο, να... Η στάση των ανθρώπων του Citrus ήταν θετική στο άκουσμα της ιδέας. Για να δούμε! Προς το παρόν σας αποχαιρετώ με την εικόνα της εντυπωσιακής εισόδου, που ελπίζω να ξαναπεράσω σύντομα...


ΥΓ. Ναι! "κάθε Μάρτη, αρχίζει μια Άνοιξη"!