Μερικές απαισιόδοξες σκέψεις από ένα εξαιρετικό βιβλίο που άρχισα να διαβάζω στην Αγία Φωτιά της Χίου σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά. Για να σας αποζημιώσω και να ισορροπήσω θα βάλω και φωτογραφίες που τράβηξα... Θα καταλάβετε γιατί θα ήθελα να μείνω εκεί μέχρι να τελειώσει το καλοκαίρι...
...και γιατί κι εγώ, όπως ο ήρωας της ιστορίας του Έιμις σκεφτόμουνα "Αυτό, γαμώτο, παραήταν γρήγορο!!!..."
«...Έτσι έχουν τα πράγματα. Ανάμεσα στα σαράντα σου και τα πενήντα σου, παθαίνεις την πρώτη κρίση θνητότητας (ο θάνατος δεν θα με προσπεράσει), και δέκα χρόνια αργότερα παθαίνεις την πρώτη σου ηλικιακή κρίση (το κορμί μου μου ψιθυρίζει ότι κινώ ήδη την περιέργεια του θανάτου). Αλλά στο μεσοδιάστημα κάτι πολύ ενδιαφέρον σου συμβαίνει.
Καθώς τα πεντηκοστά σου γενέθλια πλησιάζουν, έχεις την αίσθηση πως η ζωή σου αραιώνει, θα λέγαμε, , και θα εξακολουθήσει να αραιώνει ως την ανυπαρξία. Και μερικές φορές λες μέσα σου: Αυτό παραήταν γρήγορο. Κι αν είσαι σε συγκεκριμένη διάθεση, θέλεις ίσως να το εκφράσεις πιο έντονα. Όπως για παράδειγμα: Ωχ, ωχ! Αυτό, γαμώτο, παραήταν γρήγορο!!!... Και μετά τα πενήντα έρχονται και παρέρχονται, και τα πενήντα ένα και τα πενήντα δύο. Και η ζωή πυκνώνει ξανά. Επειδή τώρα μες στην ύπαρξη σου υπάρχει μια πελώρια απαρατήρητη παρουσία σαν άγνωστη ήπειρος. Ετούτο είναι το παρελθόν…»
Μάρτιν Έιμις, Το καλοκαίρι του έρωτα (Μεταίχμιο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου