…μια συζήτηση…
Πριν από λίγο καιρό, παρουσίαζα το βιβλίο μου «Γονείς για πρώτη φορά» στο βιβλιοπωλείο Κοραής του Χαλανδρίου. Η συζήτηση και η παρουσίαση κυλούσαν κατά τα …ειωθότα, μέχρι που πιάσαμε το ακανθώδες θέμα, που όπως αποδείχθηκε ενδιέφερε όλους τους γονείς: Τι γίνεται στη σχέση του ζευγαριού, όταν έρχεται το παιδί; Πως μπορούμε να είμαστε γονείς και …εραστές; Και να ήταν μόνο αυτό; Μάλλον ο στόχος περί «εραστών» μοιάζει μαξιμαλιστικός. Εδώ υπάρχουν μέρες που δεν μπορείς ούτε μια στοιχειώδη συζήτηση να κάνεις!
Ο δικηγόρος της συντροφιάς μας έκανε την καρδιά «περιβόλι» όταν μας είπε ότι οι περισσότερες περιπτώσεις διαζυγίων με τις οποίες έχει ασχοληθεί ήταν για ζευγάρια με μικρά παιδιά… Ένας μπαμπάς βρήκε την ευκαιρία να μοιραστεί μαζί μας τον πόνο του και να παραδεχθεί πόσο παραμελημένος ένιωθε τους πρώτους μήνες που μπήκε στη ζωή του το παιδί –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν το αγαπά.
Ένας άλλος θύμισε ότι οι νέοι μπαμπάδες, όταν γεννιέται το παιδί έχουν την τάση να λείπουν όλο και περισσότερες ώρες από το σπίτι κι αυτό όχι μόνον λόγω αύξησης των υποχρεώσεων.
Άλλοι πάλι, καταλήγουν να κοιμούνται ακόμη και χωριστά τους πρώτους μήνες…
Όπως και να το κάνουμε, το παιδί, ειδικά αν είναι το πρώτο μπαίνει στο επίκεντρο και όλοι οι άλλοι παραμερίζουν για να περάσει ο νέος βασιλιάς (βασίλισσα) του σπιτιού.
Σπάνιες και προγραμματισμένες οι έξοδοι (με πολλά έξοδα αν δεν υπάρχουν παππούδες και γιαγιάδες), επιβαρυμένο πρόγραμμα που επιτρέπει ελάχιστες ανάσες, περίπου ανύπαρκτες αποδράσεις…
Στους δυο ο …τρίτος τα αλλάζει όλα, όπως καταλήξαμε. Που να δείτε όταν υπάρχει και τέταρτος και πέμπτος!
I don’t like Thursdays!
Πέμπτη. Όχι η Μεγάλη. Η άλλη. Που επιστρέφει κάθε εβδομάδα. Ήδη δραστηριοποιούμαι στην Επιτροπή για την Κατάργηση της Πέμπτης! Δεν είναι μόνο που έχεις ήδη δουλέψει τέσσερις μέρες και σκέφτεσαι το επόμενο ξύπνημα, είναι που δεν λέει να τελειώσει.
Ο μπαμπάς ξυπνάει στις 6.30, ετοιμάζει πρωινό για τον μεγάλο γιο. Στις 7.10 πρέπει να είναι τη στάση για το σχολικό. Η παραμικρή καθυστέρηση, μπορεί να φέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Η μαμά έχει να πάει την κόρη στο νηπιαγωγείο στις 8, να είναι πίσω βολίδα για να κατεβάσει τον μικρό για το σχολικό του παιδικού σταθμού και να φύγει σαν σίφουνας για τη δουλειά.
…Με όλα τα προβλήματα τους εκνευρισμούς και τις ανασφάλειες της εποχής, η μαμά θα γυρίσει γύρω στις τέσσερις και ο μπαμπάς λίγο αργότερα. Ο μεγάλος θα θέλει βοήθεια για το διάβασμα, η κόρη έχει μπαλέτο στις 6, ο μικρός πρέπει να πάει στην παιδική χαρά. Οι αρμοδιότητες μοιράζονται γρήγορα. Κάποιος θα πρέπει να πάρει την κόρη στις 7, ο άλλος θα πρέπει να είναι έτοιμος να πάει τον μεγάλο στο ωδείο στις 7:45 και να τον πάρει στις 8:30…
Στο μεταξύ, βραδινό, μπάνιο και χαλάρωση για τα άλλα δυο παιδιά. Γυρνάει ο μεγάλος, και ξαφνικά όλα περιφέρονται στο σπίτι. Η μαμά και ο μπαμπάς σχεδόν δεν έχουν πει λέξη μεταξύ τους, λειτουργώντας ως αυτόματα.
-Θα μου διαβάσεις μπαμπά; Η κόρη
-Θα μου διαβάσεις μαμά; Ο μικρός
Προσπαθώντας να διευθετήσουμε το χρόνο καταλήγουμε να φάμε βραδινό χωριστά. Ο μικρός έχει αϋπνίες. Μόλις πάμε να ανταλλάξουμε τις πρώτες κουβέντες της ημέρας στις δέκα το… βράδυ, εμφανίζεται και κάθεται στην αγκαλιά της μαμάς.
Αδύνατον να συνεχίσουμε. Παίρνω ένα βιβλίο να διαβάσω… Τα βλέφαρα βαραίνουν… Έχει έρθει το πρωί της Παρασκευής….
Στην "Οδό της Επανάστασης" το ζευγάρι οδηγείται σε αδιέξοδο...
Η… «αδελφοποίηση» και η συνταγή του 3,2,1
Η Μαρία είναι συνάδελφος, μητέρα δυο παιδιών. Μιλάμε και λέμε και οι δυο τον πόνο μας. Το ζευγάρι εξαντλείται από τη φροντίδα των παιδιών και δεν έχει χρόνο να βρεθεί μόνο του. «Ακόμη κι όταν υπάρχει καλή επικοινωνία, όταν δεν έχεις σεξουαλική ζωή, αρχίζεις να «αδελφοποιείσαι» με το σύντροφό σου. Ακόμη κι αν έχεις τη διάθεση τα παιδιά είναι σχεδόν πάντα στη μέση», λέει η Μαρία. Γύρω μας μαμάδες και μπαμπάδες συμφωνούν.
Περιμένουν από μένα που γράφω σε περιοδικό για γονείς, να τους πω καμιά σοφία. Ευτυχώς μια φίλη μου ψυχολόγος μου έχει δώσει βέλη για τη φαρέτρα μου.
-Η λύση, τους λέω, είναι το «3,2,1».
Όλων το μυαλό πάει στην παλιά διάσημη εκπομπή του Αντέννα.
-Το «3,2,1», λέω απολαμβάνοντας το κλεμμένο ευφυολόγημά μου, σημαίνει πως:
Για να είναι καλά οι τρεις , δηλαδή το ζευγάρι και το παιδί (παιδιά), πρέπει να είναι καλά οι δυο, δηλαδή το ζευγάρι. Για να είναι καλά το ζευγάρι πρέπει να είναι καλά ο καθένας με τον εαυτό του.
Που να βρεις, όμως χρόνο για τον εαυτό σου τη σήμερον ημέρα;
Κι όμως, o «χρόνος υπάρχει»! Πρέπει να τον ανακαλύψουμε για να μη βρεθούμε σε αδιέξοδα.
Πρέπει το ζευγάρι να αφήνει για λίγο τα παιδιά «στην άκρη». Να βγαίνει μόνο του. Να είναι ζευγάρι. Αν υπάρχουν γιαγιάδες και παππούδες, τόσο το καλύτερο. Θα χαρούν και οι ίδιοι όταν περάσουν με τα παιδιά ένα βράδυ τη βδομάδα που θα μπορούμε να βγούμε ή κι ένα Σαββατοκύριακο κάθε τόσο για να πάμε ως ζευγάρι ένα ταξιδάκι «αποτοξίνωσης». Ας μη θεωρήσουμε ως περιττή πολυτέλεια και την baby sitter που θα μπορούσε να αναλάβει τα παιδιά.
Χρειάζεται βεβαίως λίγος προγραμματισμός. Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά που μπορούσαμε να βγούμε όποτε θέλουμε και όσο θέλουμε. Που μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε αγκαλιασμένοι και παθιασμένοι… Είναι μια καλή αρχή ωστόσο να διεκδικήσουμε τις μέρες και τις ώρες μας. Τόσο για να είμαστε ως ζευγάρι, όσο και για κάποιες δικές μας –ατομικές- δραστηριότητες. Από εκεί και πέρα οι καλές εκπλήξεις είναι ευπρόσδεκτες. Μπορούμε να βάλουμε και τα παιδιά στο «κόλπο». Θα ευχαριστηθούν κι αυτά στο τέλος κι ας κάνουν μικροζήλιες.
-Σήμερα θα κάνω μια έκπληξη στη μαμά σας θα την πάω στο αγαπημένο της μέρος στην Αθήνα. Μην της πείτε τίποτα. Εσείς θα μείνετε με τη γιαγιά. Εμείς θα γυρίσουμε αργά!
Μην σας πτοήσει ακόμη κι αν διαμαρτυρηθούν, όπως η κόρη μου που θεωρεί πως πάντα όταν βγαίνουμε πηγαίνουμε στο σινεμά, ό,τι ώρα κι αν είναι και απορεί γιατί δεν την παίρνουμε μαζί!
Στην πραγματικότητα, οι ειδικοί λένε πως τα παιδιά θέλουν να βλέπουν κάτι από αυτό που υπάρχει ανάμεσα στη μαμά και στον μπαμπά, ένα βλέμμα, ένα φιλί, ένα χάδι που θα δείχνουν τη «χημεία» που υπάρχει μεταξύ τους. Να τους δουν να φροντίζουν την εμφάνισή τους για την κοινή τους έξοδο. Είναι εικόνες που θα αποτυπωθούν μέσα τους και θα τους δώσουν θετικά πρότυπα συμπεριφοράς για την εποχή που και τα ίδια θα γίνουν ενήλικες και θα γίνουν με τη σειρά τους «ζευγάρι».
Επίλογος: Το σκονάκι του ζευγαριού
Δεν ξέρω αν είχατε ποτέ χρησιμοποιήσει «σκονάκι» στις εξετάσεις, καλό θα ήταν όμως να γράψετε σε ένα χαρτάκι αυτές τις μικρές συμβουλές, από ένα ζευγάρι ψυχολόγων:
-Να αφιερώνετε λίγο χρόνο κάθε μέρα, έστω και λίγα λεπτά, για να συζητάτε
-Να φυλάτε ένα τουλάχιστον βράδυ την εβδομάδα για έξοδο.
-Να κάνετε μια τουλάχιστον φορά το χρόνο διακοπές χωρίς τα παιδιά.
-Να βρείτε μια καλή και ικανή μπέιμπι σίτερ για τις περιπτώσεις που θα βγαίνετε με το σύντροφό σας.
Να πω για το τέλος ότι και για το ίδιο το παιδί είναι σημαντικό να έχει δίπλα του δυο γονείς που θα εξελίσσονται, που θα είναι αγαπημένοι και σε αρμονία μεταξύ τους και που δεν θα το πνίγουν με υπερβολική στοργή και φροντίδα. Το παιδί έχει στην πραγματικότητα ανάγκη να βλέπει ότι υπάρχει ένας προσωπικός, άβατος χώρος των γονιών τους, στον οποίο δεν έχουν θέση. Θέλουν να βλέπουν πως οι γονείς τους έχουν προσωπική ζωή…
Αφιερώστε λοιπόν χρόνο στον εαυτό σας και στο σύντροφό σας για να ζήσετε καλύτερα εσείς και το παιδί σας. Από τον ερχομό του κρατήστε την ευτυχία. Είναι στο χέρι σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου