Πέραμα 2012 μ.Χ.

«…θυμάμαι μια οικογένεια, την έβλεπα μέχρι την άνοιξη, η οποία είχε δυο παιδάκια και έμεναν όλοι μαζί σε ένα παγκάκι. Δεν ξέρω για πόσο διάστημα συνέβαινε αυτό, αλλά σκεφτείτε πως τα παιδάκια πήγαιναν στο σχολείο και επέστρεφαν στο παγκάκι. Κάποια στιγμή νομίζω φιλοξενήθηκαν από την εκκλησία»

(Λιάνα Μαΐλη, από τους «Γιατρούς του Κόσμου», στο «Δρόμο της Αριστεράς», Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012)

Στο σχολείο λέει την παλιά διεύθυνση όταν τον ρωτάει η δασκάλα. Όταν σχολάνε, πιάνει την αδερφούλα του από το χέρι. Σήμερα την κρατάει πιο σφιχτά από ποτέ. Αυτή διαμαρτύρεται. Μετά τον κοιτάζει. Δυο λίμνες τα μάτια του. Συννεφιασμένες. Δεν μιλάει. Κοιτάζει μπροστά και αφήνει το χέρι της στο δικό του.

Φωνές χαρούμενες γύρω. Πόρτες αυτοκινήτων που ανοιγοκλείνουν. Η τσάντα βαριά τον κόβει στους ώμους.

Κάποιος μπροστά έχει βγει από ένα μαγαζί. «Τοστ, τυρόπιτα, μπουγάτσα, χοτ ντογκ. Όλοι οι καφέδες 1 ευρώ»

Κρατάει μια τυρόπιτα στο χέρι. Τη δαγκώνει. Σταματάει. Δεύτερη δαγκωνιά. Χτυπάει το κινητό του. Το βγάζει από την τσέπη με το ελεύθερο χέρι. Μιλάει βιαστικά. Θυμώνει. Κλείνει το τηλέφωνο. Πετάει την τυρόπιτα στο καλάθι.

Αυτός, ο μικρούλης –ας τον πούμε Πέτρο

(… Εσύ είσαι Πέτρος και πάνω σε αυτήν την Πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου και οι πύλες της κολάσεως δεν θα την κατανικήσουν. Και σε σένα θα δώσω τα κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών και ό,τι δέσεις ή λύσεις στη γη, θα είναι δεμένο ή λυμένο στους ουρανούς (Ματθ. 16:18)…)

Πέτρος, λοιπόν. Ο δυνατός. Ο βράχος. Αφήνει για μια στιγμή το χέρι της αδερφούλας του, της κάνει νόημα να μην κουνηθεί, σκύβει στο καλάθι και παίρνει την τυρόπιτα στο χέρι του. Κόβει το δαγκωμένο κομμάτι. Το πετάει. Κόβει την υπόλοιπη στα δυο και τη μοιράζεται με την αδερφή του.

Τη λένε… Ας μην της δώσουμε όνομα. Ντρέπεται. Αν τη ρωτήσεις «πώς σε λένε;». ποτέ δεν απαντάει. Κρύβεται πίσω από κάποιον και κοκκινίζει.

«Μην το πεις στη μαμά, ούτε στο μπαμπά», της λέει καθώς αποτελειώνει καθένας το κομμάτι του.

Της σκουπίζει το στόμα. Να μη μείνουν τα ίχνη. Τρίβει το μάγουλό της που γυαλίζει από το βούτυρο της τυρόπιτας. Τινάζει τα ρούχα της από τα ψίχουλα. Σκουπίζεται κι αυτός.

Η πλατεία έχει φανεί. Πλησιάζουν στο παγκάκι. Πέφτει στην αγκαλιά της μαμάς. Μυρίζει ζέστη, ιδρώτας και εγκατάλειψη. Αλλά μαζί κι ένα ανεπαίσθητο άρωμα από τα λουλούδια της νεραντζιάς.

Απλώνουν τα τετράδιά τους. Διαβάζουν προσηλωμένα. Η ώρα περνάει. Σουρουπώνει.

Έρχεται ο μπαμπάς κρατώντας μια σακούλα στο χέρι. Είναι γεμάτη ψωμιά. Την κρεμάει στο παγκάκι.

«Τίποτα και σήμερα», λέει και κάθεται ξεφυσώντας. Παίρνει μια φρατζόλα από τη σακούλα και μοιράζει από ένα κομμάτι σε όλους.  

«Αύριο θα πάω στην εκκλησία», λέει η μαμά.

Κι ο μπαμπάς για πρώτη φορά δεν διαμαρτύρεται. Δε λέει τίποτα.

Στα βραδινά δελτία της τηλεόρασης όλα θα πάνε καλά για τη χώρα. Και σήμερα.

Συνέντευξη στο infokids

...στη συνάδελφο Τάνια Μαρκουτσά (την ευχαριστώ για όλα και τις όμορφες ερωτήσεις της)

Τρίτεκνος μπαμπάς μας λέει... παραμύθια

Αν και σπούδασε οικονομικά, ο Κώστας Στοφόρος προτίμησε να τα ξεχάσει. Αφού περιηγήθηκε στα ΜΜΕ (Αντέννα, Μέγκα, Άλτερ, Άλφα, ΝΕΤ,ΣΤΑΡ, Παιδί & Νέοι Γονείς και Votre Beauté) έγινε πατέρας κι ο κόσμος του άλλαξε!
Στην προσπάθειά του να καταλάβει και να αντιμετωπίσει το χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης στην ανατροφή των παιδιών έγινε ο ίδιος συγγραφέας αλλά και παιδαγωγός… με την καλή έννοια. Από τα μέσα Οκτωβρίου μας καλεί να σσουμε μαζί του στο «Τέχνης Βήματα» μαγειρεύοντας στην Παραμυθοκουζίνα του με θεατρικό παιχνίδι, μαγειρική, χορό και παραμύθια από τη Μαγική του Τράπουλα. Και πώς τα καταφέρνει όλα αυτά ένα τρίτεκνος εργαζόμενος μπαμπάς; Θα μας τα πει ο ίδιος…

Μάλλον δεν θα μπορούσε να σε χαρακτηρίσει κάποιος συνηθισμένο μπαμπά; Ή μήπως έχεις άλλη άποψη για το πώς έχεις αντιμετωπίσει την πατρότητα;

Πιστεύω πως όποιος θέλει να κάνει παιδιά πρέπει να το σκέφτεται πολύ σοβαρά πριν. Φοβάμαι πως αυτό δεν συμβαίνει. Πολλοί γίνονται γονείς γιατί… «έτσι πρέπει». Αυτό έχει άσχημες επιπτώσεις. Και στα παιδιά και στους γονείς… Προσωπικά προσπαθώ να είμαι κοντά στα παιδιά, όχι από υποχρέωση, αλλά γιατί έτσι νιώθω. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν με φτάνουν πολλές φορές στα όρια νευρικής κρίσης. Ούτε είμαι ο μίστερ «τέλειος». Ατέλειωτα τα λάθη μου. Ελπίζω να έχω μάθει κάτι απ’ όλα αυτά!

Συνήθως οι μπαμπάδες είναι οι εργασιομανείς του σπιτιού, οι «κουβαλητές» κι αφήνουν στις μαμάδες το μεγάλωμα των παιδιών. Πιστεύεις ότι αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει; Για παράδειγμα, στις δράσεις που οργανώνεις ποιο είναι το ποσοστό μπαμπάδων-μαμάδων;

Προφανώς τα πράγματα έχουν αλλάξει και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Και μάλλον βίαια θα έλεγα. Η οικονομική κρίση έχει στείλει πολλούς μπαμπάδες στην ανεργία με όλα όσα συνεπάγεται αυτό. Πάντως πρέπει να πω ότι η συμμετοχή των μπαμπάδων είναι ελάχιστη στις διάφορες ενημερωτικές εκδηλώσεις για γονείς. Και στις «Σχολές Γονέων» έχω μάθει πως η συμμετοχή τους είναι σε μονοψήφια ποσοστά.
Στο βιβλίο «Γονείς για πρώτη φορά» παρουσιάζω και σχετικές έρευνες που δείχνουν πως τα παραδοσιακά μοντέλα καλά κρατούν: Οι μπαμπάδες ασχολούνται ελάχιστα με τα παιδιά σε σχέση με τις μαμάδες. Για να μη μιλήσουμε για τις «δουλειές» που αφορούν στα παιδιά. Φοβάμαι πως οι περισσότεροι μπαμπάδες δεν ξέρουν (ή δεν θέλουν να μάθουν) ούτε να αλλάζουν πάνα!

Σύστησέ μας τα παιδιά σου. Ποια είναι τα ονόματά τους και πόσο χρονών είναι το καθένα;

Είναι ο Ίων, 14 ½ χρονών, η Ιόλη 7 και ο Ιάσων 5.

Πώς ένιωσες την αλλαγή στη ζωή σου όταν γεννήθηκαν; Θα μπορούσες να μας εξηγήσεις τι ακριβώς άλλαξε, αν άλλαξε;

Στο κάθε παιδί τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι αλλαγές είναι τεράστιες στη ζωή όπως την γνώριζες! Η πρώτη φορά που βλέπεις το παιδί νομίζω είναι από τις πιο ανεπανάληπτες στιγμές της ζωής. Από αυτές τις μικρές πολύτιμες πυγολαμπίδες που φυλάει ο καθένας μέσα του για πάντα… Από εκεί και πέρα θα χρειάζονταν σελίδες επί σελίδων. Όλος ο κόσμος είναι πια διαφορετικός.

Η πατρότητα έχει βαθμό δυσκολίας; Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο;

Εννοείται πως έχει τεράστιο βαθμό δυσκολίας. Πολλά αδιέξοδα. Δεν ξέρω τι με έχει δυσκολέψει περισσότερο. Ίσως να βρω την ισορροπία με τον εαυτό μου, να έχω πάντοτε την ψυχραιμία που χρειάζεται και κυρίως να δείχνω συνέπεια.

Πιστεύεις ότι υπάρχει μαγική συνταγή για να γίνεις καλός γονιός και να αναθρέψεις σωστά το παιδί σου; Έχεις γράψει βιβλία συμβουλών-εμπειριών για τους γονείς. Υπάρχουν κατά την άποψή σου κανόνες που αν τους ακολουθήσεις, έχουν θετικά αποτελέσματα; Πόσο η θεωρία βρίσκει εφαρμογή στην πράξη;

Στα βιβλία μου αντιπαραθέτω ακριβώς το τι λένε οι ειδικοί –θεωρητικά- με αυτά που συμβαίνουν μέσα στα σπίτια – πραγματικά. Στην αληθινή οικογένεια. Πολλά από τα βιβλία που απευθύνονται σε γονείς μπορεί να σου προκαλέσουν τα γέλια ή τα κλάματα. Όλα εκεί μοιάζουν πολύ… εύκολα. Το κακό είναι πως δεν υπάρχουν συνταγές. Συνηθίζω να λέω πως το καθένα από τα παιδιά μου μοιάζει να το έχουν γεννήσει διαφορετικοί γονείς. Το καθένα θέλει τη δική του αντιμετώπιση. Κανένας κανόνας δε μοιάζει να έχει απόλυτη ισχύ. Το αποτέλεσμα του βομβαρδισμού από ειδικούς και εγχειρίδια για γονείς είναι να νιώθουμε όλοι… τύψεις. Αυτό προσπάθησα να αντιμετωπίσω γράφοντας κι εγώ…

Κι από δημοσιογράφο ποια ανάγκη –ιδέα-παρόρμηση- σε έκαναν συγγραφέα παιδικών βιβλίων;

Έχω γράψει κάμποσα βιβλία, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Μια νουβέλα, δυο συλλογές διηγημάτων, ένα παραμύθι, τέσσερα βιβλία για γονείς. Τα καλύτερά μου όμως τα έχω γραμμένα στο μυαλό μου! Τα σκέφτομαι καθώς περπατάω, καθώς κολυμπάω, όταν μαγειρεύω, όταν κάθομαι και χαζεύω τον ουρανό… Πολλές ιστορίες γεννιούνται εκείνη τη στιγμή που μιλάω και τις λέω στα παιδιά μου. Καμιά φορά και στους φίλους τους. Μου αρέσει να μιμούμαι τις φωνές των ηρώων. Χρόνια τώρα γράφω κι ένα μυθιστόρημα που δεν φαίνεται ότι θα τελειώσει ποτέ (οι άλλοι πάντα γράφουν καλύτερα)…
Χωρίς να το πιστεύω έβαλα στο χαρτί (ή μάλλον στον υπολογιστή) τέσσερα Χρωματιστά παραμύθια (Κόκκινο, Κίτρινο, Πορτοκαλί και Λευκό) με έμπνευση τις ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη. Χιλιάδες άνθρωποι τα διάβασαν αυτά τα δυο χρόνια που κυκλοφορούν ελεύθερα.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου από τα βιβλία σου; Ποιο διαβάζεις πιο συχνά στα παιδιά;
 
Είναι αυτό που δεν έχω γράψει ακόμα! Αυτό που δεν θα μπει ίσως ποτέ στο χαρτί. Αυτό που φτιάχνω μαζί με τα παιδιά κολυμπώντας στη θάλασσα ή περπατώντας κάτω από τον έναστρο ουρανό ή φτιάχνοντας μια ξύλινη καλύβα πλάι στο ποτάμι στο χωριό μου, τα Καστέλλια….

Πιστεύεις ότι τα βιβλία πρέπει να έχουν πάντα κι ένα ηθικό δίδαγμα ή αρκεί και η ψυχαγωγία;

Δεν πιστεύω στα ηθικά διδάγματα, ούτε στη σκέτη «ψυχαγωγία». Μπορούμε να διασκεδάζουμε γνωρίζοντας πράγματα ή να μοιραζόμαστε αυτά που θεωρούμε αξίες της ζωής, χωρίς να κάνουμε κήρυγμα. Έτσι κι αλλιώς πάντοτε πίστευα και πιστεύω πως η μάθηση θα μπορούσε να είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι. Είναι ένα ακόμη μεγάλο θέμα γιατί την έχουν κάνει να μοιάζει με αγγαρεία…

Γιατί οι γονείς πρέπει να κρατάμε ημερολόγιο; Εσύ πώς το ξεκίνησες;

…Γιατί είναι ωραίο να θυμάσαι. Στο πρώτο «Ημερολόγιο ενός Πατέρα» το δεύτερο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στο γιατί πρέπει να κρατάμε ημερολόγιο. Είναι καταπληκτικό όχι μόνο για σένα, αλλά και για το παιδί να διαβάζετε μετά από χρόνια τις σκέψεις και τα συναισθήματα όπως είχαν καταγραφεί «τότε». Υπάρχει μια εκπληκτική μικρού μήκους ταινία του Κωνσταντίνου Πιλάβιου («Τι είναι αυτό;») που όποτε μπορώ τη δείχνω σε συναντήσεις με γονείς. Σχεδόν όλοι βουρκώνουν. Ο γιος –μεγάλος πια- διαβάζει την εφημερίδα. Ο γέρος πατέρας του τον διακόπτει συνέχεια ρωτώντας τον «Τι είναι αυτό;» για ένα σπουργίτι, μέχρι που τον βγάζει εκτός εαυτού. Τότε ο γερο-πατέρας φέρνει και του διαβάζει ένα απόσπασμα από το ημερόλογιο του, όπου απαντούσε με υπομονή στις παιδικές ερωτήσεις για ένα σπουργίτι…
Να πω ότι το γεγονός πως υπάρχει Ημερολόγιο το οφείλω στη γυναίκα μου που κρατούσε ημερολόγιο όταν εγώ θεωρούσα πως είναι αδύνατον να ξεχάσω οτιδήποτε, αλλά και στην αρχισυντάκτριά μου στο Votre Beaute Καρολίνα Μέρμηγκα που είχε τότε –πριν από 14 και χρόνια- την ιδέα να μου εμπιστευθεί μια στήλη που λεγόταν «Το Ημερολόγιο ενός πατέρα»…

Τι είναι η μαγική τράπουλα; Πώς παίζεται; Σε τι μας βοηθάει;

Η μαγική τράπουλα βασίζεται στις λεγόμενες «λειτουργίες» των παραμυθιών. Οι λειτουργίες αυτές, σύμφωνα με έναν από τους σημαντικότερους μελετητές του παραμυθιού, τον ρώσο Βλαντιμίρ Προπ, ο οποίος προσδιόρισε ότι είναι 31 στον αριθμό, υπάρχουν, πάνω-κάτω, σε όλα τα παραμύθια. Ο Τζιάνι Ροντάρι τις περιόρισε σε 21 και πρότεινε τη δημιουργία μιας τράπουλας.
Αυτή η τράπουλα εικονογραφήθηκε από τη ζωγράφο Στεφανία Βελδεμίρη.
Ο Ροντάρι λέει πως οι «λειτουργίες» είναι για το παραμύθι ότι οι νότες για τη μουσική. Όπως με τις 12 νότες μπορείς να φτιάξεις αναρίθμητες μελωδίες, έτσι και με τις «λειτουργίες» μπορείς να φτιάξεις αναρίθμητα παραμύθια…

Γιατί όμως να χρησιµοποιήσουµε ειδικά αυτή την τράπουλα κι όχι άλλες «τράπουλες» της φαντασίας, ή ένα σύνολο εικόνων που διαλέξαμε στην τύχη, ή μια σειρά από λέξεις του λεξικού;

«Μου φαίνεται πως είναι φανερό», απαντά ο Ροντάρι. «Κάθε χαρτί της τράπουλας δεν αντιπροσωπεύει µόνο τον εαυτό του, αλλά μια πλήρη «τομή» του κόσµου των παραµυθιών, ένα φτεροκόπηµα φανταστικών απόηχων, για παιδιά που έχουν κάπως εξοικειωθεί µε τα παραµύθια, τη γλώσσα τους, τα θέµατά τους… Οι «λειτουργίες» των παραµυθιών, κατά κάποιο τρόπο, βοηθούν το παιδί να γνωρίσει τον εαυτό του. Και είναι στη διάθεσή µας, έτοιµες, εγκυρότατες, εύκολες στη χρήση: θα µου φαινόταν άσκοπη σπατάλη να τις απορρίψουµε…»
Η Μαγική Τράπουλα, είναι ένα ακόμη μονοπάτι για να ταξιδέψει η φαντασία των παιδιών, αλλά και των… «μεγάλων» ώστε να βρουν και πάλι το παιδί που έχουν μέσα τους…

Και η μαγειρική; Πιστεύεις ότι η διατροφή των παιδιών είναι ιδιαίτερης σημασίας;

Το θέμα της διατροφής των παιδιών είναι πολύ σημαντικό από κάθε πλευρά. Πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν κάθε είδους δυσκολίες και συχνά βρίσκονται σε αδιέξοδο. Μου αρέσει πολύ η μαγειρική και οι κάθε είδους πειραματισμοί και από την ίδια την ανάγκη που δημιουργεί η καθημερινότητα, αποφάσισα κάποια στιγμή να φτιάξω ένα βιβλίο–εργαλείο για τους γονείς, όπου θα μπορούσαν να βρουν καλές ιδέες προσαρμοσμένες στις ανάγκες των παιδιών. Ήθελα ακόμη να αποδείξω πως το υγιεινό μπορεί να είναι και νόστιμο σε αντίθεση με διάφορες θεωρίες και προκαταλήψεις του «συρμού». Στην προσπάθεια αυτή βρήκα αρωγό τις εκδόσεις «Κριτική» αλλά και 20 κορυφαίους Έλληνες σεφ που μου έδωσαν τις συνταγές τους. Επιστράτευσα ακόμη 11 μαμάδες, ενώ συμπεριέλαβα και μερικές από τις πιο δημοφιλείς στην οικογένεια δικές μου συνταγές. Το αποτέλεσμα ήταν το βιβλίο «20 σεφ, 11 μαμάδες κι εγώ».

Αντιμετώπισες σχετικό πρόβλημα με τα παιδιά σου; Είναι κάποιο «δύσκολο» στο φαγητό;

Αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω κάθε είδους προβλήματα. Το κάθε παιδί έχει εντελώς διαφορετικό… προσανατολισμό. Και σε κάθε ηλικία τα γούστα αλλάζουν και οι δυσκολίες μετατοπίζονται… και πάλι δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές, όμως οι καλές συνταγές… βοηθάνε!

Τέλος, έχω μια πολύ δύσκολη ερώτηση: πώς χωράνε όλα αυτά στο πρόγραμμα ενός μπαμπά τριών παιδιών; Σου παραπονούνται ποτέ τα παιδιά σου ότι θέλουν κι άλλο από τον χρόνο σου;

Προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες, «θυσιάζοντας» συχνά αυτό που κάποιοι λένε «καριέρα». Βεβαίως τώρα με την κρίση, όλα αυτά ίσως είναι πολυτέλειες. Δεν έχεις την ευχέρεια να αρνηθείς μια δουλειά ή να κατεβάσεις τους ρυθμούς σου. Κι όλα αυτά είναι εις βάρος των παιδιών. Κι ίσως στενοχωρήσω αρκετούς, αλλά δεν πιστεύω σε αυτό που λένε «ποιοτικός χρόνος». Είναι μια «ανακάλυψη» όσων θέλουν να ζούμε για να δουλεύουμε. Τα παιδιά θέλουν πολύ χρόνο. Ακόμη και να μην κάνεις τίποτα, αλλά απλώς να υπάρχεις καθησυχαστικά κάπου στο χώρο. Κι εμείς θέλουμε χρόνο. Και κάθε στιγμή της ζωής του παιδιού και της κοινής μας ζωής που περνάει, δεν ξαναγυρνάει. Ας το σκεφτούμε λίγο…

Τι θα ήθελες που δεν το έχεις καταφέρει ακόμα; Ποιο είναι το επόμενο σχέδιο;

Νομίζω πως δεν θα έφτανε ο χώρος! Να γυρίσω μια ταινία. Να πάω με τα παιδιά ένα περιπετειώδες και εξωτικό ταξίδι. Να μπορέσω να περάσω στο χαρτί όσα σκόρπια φαντάζομαι. Να έχω τη δυνατότητα να δημιουργώ μόνος ή μαζί με τα παιδιά ή με τους φίλους μου…
Το επόμενο σχέδιο είναι πάντως να αναπτύξω τις δράσεις της «Παραμυθοκουζίνας» που έχω φτιάξει εδώ και ένα χρόνο και όταν δεν ταξιδεύει για να φτιάξουμε παραμύθια μαζί με τα παιδιά σε όλη την Ελλάδα, φιλοξενείται στο χώρο «Τέχνης Βήματα» στο Θησείο, όπου μπορείτε να μας βρείτε κάθε Σάββατο με καινούργιες ιδέες και παραμύθια.
Επίσης πηγαίνουμε στα σχολεία που μας καλούνε!

Αν σας αρέσουν κι εσάς οι παραμυθοϊστορίες, μάθετε περισσότερα στο http://www.texnisvimata.gr
Την ίδια ώρα οι γονείς μπορούν να συμμετέχουν ή απλά να απολαμβάνουν τον καφέ τους σε μια από τις φιλόξενες αίθουσες του «Τέχνης Βήματα»
Τέχνης Βήματα (Ηρακλειδών 54, Θησείο ~ Τ.Κ. 118 51 ~ τηλ: (210) 522 9339 – 698 010 0398 – info@texnisvimata.gr )
Για περισσότερα σχετικά με τα παραμύθια και τη λειτουργία της Μαγικής Τράπουλας:
http://paramithokouzina.blogspot.gr/
Κι αν θέλετε να διαβάσετε το «Ημερολόγιο ενός Πατέρα» στο http://stoforos.blogspot.gr/

Τα σχολεία άνοιξαν...

Τα όσα αναφέρονται στην ανακοίνωση των γονιών της Αγίας Παρασκευής, μάλλον είναι χαρακτηριστικά για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της Παιδείας.... Σημειώνω την -όχι πάντα αυτονόητη- συμπαράσταση στον αγώνα των εκπαιδευτικών και το κάλεσμα για την απεργία και διαδήλωση της 26ης Σεπτεμβρίου....

ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Τα σχολεία άνοιξαν…

Την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012 πραγματοποιήθηκε από την Ένωση Γονέων σύσκεψη με εκπροσώπους από τους Συλλόγους Γονέων. Η μεγάλη συμμετοχή, η μαχητικότητα, ο σημαντικός εφ’ όλης της ύλης διάλογος που αναπτύχθηκε, οι προτάσεις που κατατέθηκαν αλλά και η εμπιστοσύνη που όλοι έδειξαν τόσο προς το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης όσο και στις δυνατότητες του γονεϊκού κινήματος, ανέδειξαν πλήρως το βάρος της ευθύνης που ως Διοικητικό Συμβούλιο έχουμε και θεωρούμε υποχρέωσή μας να δηλώσουμε ότι θα κάνουμε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να ανταποκριθούμε. Με την σημερινή μας ανακοίνωση θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε συνοπτικά το σύνολο των προβλημάτων, τους βασικούς στόχους και τις προτάσεις όπως διαμορφώθηκαν.

Αγωνιούμε αλλά είμαστε αποφασισμένοι  να υπερασπιστούμε το σήμερα και το αύριο των παιδιών μας, το σήμερα και το αύριο της δημόσιας, δωρεάν και ενιαίας εκπαίδευσης.

Καταθέτουμε τους προβληματισμούς και τις διαφορετικές απόψεις μας, αλλά διαφυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού την ενότητά μας.

Συνθέτουμε προτάσεις, παίρνουμε πρωτοβουλίες και δρούμε αξιοποιώντας στο έπακρο τη συλλογικότητα και την μαζικότητά μας.

Στις κρίσιμες συνθήκες ξέρουμε ότι μόνος του κανένας δεν μπορεί, μαζί μπορούμε να διατηρήσουμε- κατ’ αρχάς - την αξιοπρέπειά μας ως κοινωνικά όντα.

Έχουμε πλήρη επίγνωση της κατάστασης όπως την βιώνουμε αλλά και όπως διαγράφεται στο μέλλον, επιλέγουμε να παρεμβαίνουμε ώστε τα σχολειά των παιδιών μας, η μόρφωσή τους, το μέλλον τους να μην αντιμετωπίζονται ως αριθμοί στους πίνακες αυτών που παίζουν πόκερ με τις τύχες μας. Οι αριθμοί που μπαίνουν στα κουτάκια τους και οδηγούν σε «λύσεις» συγχωνεύσεων, καταργήσεων, απολύσεων, μειώσεων και ότι άλλο φανταστούν, για εμάς δεν είναι απλοί αριθμοί, έχουν ψυχή, μυαλό, ελπίδες και χαμόγελα. Αυτοί κοιτούν τους αριθμούς, εμείς κοιτάμε τα παιδιά μας.

Τα σχολεία άνοιξαν…

…Με πολύ σοβαρά κενά –κακοπληρωμένων και ανασφαλών -εκπαιδευτικών ώστε να μην μπορούν να λειτουργήσουν τα λεγόμενα ολοήμερα δημοτικά με νέο αναμορφωμένο πρόγραμμα, να επιβληθεί ως ελάχιστος αριθμός στα τμήματα των κατευθύνσεων στο Λύκειο οι 20 μαθητές με αποτέλεσμα να πλήττονται κυρίως τα παιδιά που δεν μπορούν να πληρώσουν φροντιστήρια, να υπάρχει αγωνία για το τι θα γίνει εάν ακολουθήσει κύμα εκπαιδευτικών που θα βγουν στην σύνταξη πιεζόμενοι από την αύξηση ορίου ηλικίας.

…Με πολλά παιδιά ανεμβολίαστα, ανασφάλιστα που όμως απαιτείται να φέρουν βεβαιώσεις γιατρών που οι γονείς  δεν μπορούν να πληρώσουν και με τον ΕΟΠΥΥ να κλείνει ραντεβού μετά από μήνες. Πέρα από το έντονο κοινωνικό φαινόμενο της ύπαρξης ανασφάλιστων παιδιών με ότι κινδύνους μπορεί να κρύβει, στα σχολεία δεν μπορεί να γίνει το μάθημα της γυμναστικής με πλήρη ασφάλεια για την υγεία του κάθε παιδιού.

Απευθύνουμε αίτημα προς τους Διευθυντές Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Β΄Αθήνας να πάρουν όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην οδηγηθούν τα σχολειά μας σε κλείσιμο, να μην οδηγηθούμε σε αυξήσεις του αριθμού μαθητών στα τμήματα, να παρέμβουν ώστε σε συνεργασία με δημόσιους και δημοτικούς φορείς να εξεταστούν τα ανασφάλιστα παιδιά και να εμβολιαστούν τα ανεμβολίαστα. Είμαστε σίγουροι ότι θα λειτουργήσουν ως Δάσκαλοι και όχι ως Διοικητικά στελέχη κάποιου μηχανισμού και θα στηρίξουν ουσιαστικά τα παιδιά μας.

Τα σχολεία άνοιξαν…

…Με μείωση κατά 60% περίπου από πέρυσι στην χρηματοδότησή τους από το Υπουργείο Εσωτερικών και –μέχρι στιγμής- με μείωση κατά 50% στην χρηματοδότησή τους από τον Δήμο.

Στηρίζουμε απόλυτα το Δήμο σε κάθε διεκδίκηση που θα προβάλλει για την περαιτέρω χρηματοδότηση των σχολείων. Χαιρετίζουμε τις επανειλημμένες δεσμεύσεις του Δημάρχου ότι τα σχολεία είναι η πρώτη προτεραιότητα του Δήμου και ότι θα τα στηρίξει, χωρίς να χρειαστεί οι σύλλογοι γονέων και οι γονείς να πληρώσουμε έστω και ένα ευρώ.

Όμως, ως νοικοκυρές και νοικοκύρηδες, ξέρουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να υλοποιηθεί εάν δεν υπάρξει αυστηρός προγραμματισμός, συστηματικός προϋπολογισμός ανά σχολείο και σχολική επιτροπή ώστε να υπάρχει έγκαιρη πρόβλεψη των ποσών που θα απαιτηθεί κάθε φορά να δοθούν για να λειτουργήσουν τα σχολεία. Για εμάς το σημαντικό  είναι τα παιδιά όλων ανεξαιρέτως των σχολείων της πόλης να έχουν ισότιμη αντιμετώπιση στην κάλυψη των λειτουργικών τους αναγκών, οι γονείς να μην επιβαρυνθούν γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχουν για να δώσουν και να μην βρεθεί κανένας που θα επωφεληθεί με οποιονδήποτε τρόπο από την κατάσταση των σχολείων και θα οδηγήσει σε σκέψεις εκμετάλλευσης των σχολείων. Αγωνιούμε για το παρόν, συμβάλλουμε με προτάσεις αλλά δεν δεχόμαστε εκποίηση του μέλλοντος.

Τα σχολεία άνοιξαν…

…Με προβλήματα στις κτηριακές υποδομές τους μιας και η «ανοικτή» εργολαβία του 2010 που υλοποιήθηκε το 2011 και 2012 καλύφθηκε, ενώ δεν ολοκληρώθηκαν ακόμα (και ελπίζουμε να ολοκληρωθούν εντός του 2012) οι διαδικασίες και να προχωρήσουν οι επισκευές του 3^ου δημοτικού το οποίο αντιμετωπίζει σοβαρότατα κτηριακά προβλήματα αλλά και των υπολοίπων σχολείων μέσω της εργολαβίας  των 227.000ευρώ για τα έτη 2012 και 2013 (η δημοπρασία της οποίας προκηρύχθηκε για τις 2/10/2012). Σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις του Αντιδημάρχου κ.Τσιαμπά ολοκληρώθηκαν κατά 80% περίπου οι επισκευές στα ηλεκτρομηχανολογικά προβλήματα όπως αυτά είχαν εντοπισθεί και ζητηθεί από τους Διευθυντές των Σχολείων και έχουν ολοκληρωθεί οι απαραίτητες στεγανώσεις-μονώσεις στα σχολεία ενώ με την προς δημοπράτηση εργολαβία προτεραιότητα θα δοθεί στα εσωτερικά βαψίματα κατά την συν-εκτίμηση της Τεχνικής Υπηρεσίας και των Διευθυντών των Σχολείων.

Η σημαντική βελτίωση των αύλειων χώρων των 6^ου, 8^ου δημοτικών σχολείων και του 2^ου γυμνασίου μετά την επισκευή τους από τον Δήμο εκτιμούμε ότι ανοίγει τον δρόμο για βελτίωση των αύλειων χώρων και άλλων σχολείων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.

Τα σχολεία άνοιξαν…

…Με παιδιά που αντιμετωπίζουν σοβαρό οικονομικό πρόβλημα γι’ αυτό εκτιμούμε ως σοβαρές κοινωνικές παροχές

-την όσο το δυνατόν το νωρίτερο υλοποίηση των προγραμμάτων της δωρεάν άθλησης μέσα στα σχολεία από τον ΠΑΟΔΑΠ (θυμίζουμε ότι ο μ.ο. παιδιών που συμμετείχαν σε αυτά τα προγράμματα ήταν 60 παιδιά ανά σχολείο σε 2 αθλήματα και ότι πέρυσι δεν λειτούργησε. Ελπίζουμε φέτος να έχουν γίνει οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να υλοποιηθεί το πρόγραμμα).

-την δωρεάν θεατρική παιδεία με θεατρολόγους μέσω του Γραφείου Παιδείας και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης (όπως ο Αντιδήμαρχος Παιδείας δεσμεύτηκε).

-την εξασφάλιση δωρεάν μεταφοράς των μαθητών των σχολείων Κωφών Αγίας Παρασκευής ξεπερνώντας τις απίθανες παλινωδίες διαδικαστικού τύπου που μόνο ως προφάσεις μπορούν να εκληφθούν.

Όλοι μας συναισθανόμενοι πλήρως τις νέες αυξημένες απαιτήσεις που οι Σύλλογοι Γονέων καλούνται να καλύψουν θα προσπαθήσουμε σε κάθε Σύλλογο Γονέων να αναπτύξουμε  κινήσεις αλληλεγγύης με γνώμονα την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό στο αναφαίρετο δικαίωμα στην εργασία όλων, αξιοποιώντας την φαντασία και την διάθεση για προσφορά όσο το δυνατόν περισσότερων γονέων.

Εν όψει της εκλογικής διαδικασίας που θα διεξαχθεί σε όλους τους Συλλόγους Γονέων και την Ένωση καλούμε τους γονείς να συμμετάσχουν στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων τους, στα ψηφοδέλτια και στην ψηφοφορία γιατί η δύναμή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.

ΤΕΤΑΡΤΗ 26/9            ΗΜΕΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Αγία Παρασκευή 24/09/2012                          Το Διοικητικό Συμβούλιο

Υπογείωση: «…Κι εγώ σαν την Ελλάδα μέσα στη σύγχυση και την τρέλα….»

Γιώργος Λαμπράκος: «Ο διανοούμενος και ο καλλιτέχνης μπορούν και οφείλουν να αντιδράσουν (και για το δικό τους το καλό), όμως ο καθένας με τον τρόπο που του ταιριάζει, ειδάλλως δεν θα υπάρχει αποτέλεσμα»

Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο

Ένα μικρό κόκκινο βιβλιαράκι. Ένα σκοτεινό παραλήρημα που το διαβάζεις με κομμένη την ανάσα. Ίσως όχι το καταλληλότερο ανάγνωσμα γι’ αυτή την καταθλιπτική περίοδο. Από την άλλη ίσως το πιο ταιριαστό. Για να μη βυθιστείς κι εσύ. Για να νιώσεις πως μόνο ο δρόμος της αντίστασης υπάρχει! Γιατί –παραφράζοντας το τραγούδι του Κοέν που διαπνέει το βιβλίο- θα πρέπει να κρατηθούμε από το χέρι για να κατακτήσουμε τον ουρανό κι όχι για να παραδοθούμε…

Ο Γιώργος Λαμπράκος μέσα από έναν απόλυτα θεατρικό μονόλογο μας μεταφέρει στα υπόγεια μεταφορικά και κυριολεκτικά. Στην ήττα και στο σκοτάδι. Κάτω από τη στιλπνή επιφάνεια των ψευδαισθήσεων. Οι σκέψεις που τον καθοδηγούν έχουν κι αυτές τη δική τους, αυθύπαρκτη αξία….

-Ως συγγραφέας μιλάτε πίσω από το προσωπείο μιας γυναίκας αλκοολικής, ανάπηρης, μόνης. Γιατί επιλέξατε μια τέτοια ηρωίδα;

Πριν από λίγα χρόνια, παρακολούθησα τις παραστάσεις της Άννας Κοκκίνου και των συνεργατών της, βασισμένες σε έργα του Μπέκετ. Τότε γεννήθηκε η ιδέα για την Άννα, την ηρωίδα της «Υπογείωσης», η οποία έχει περάσει τα πάνδεινα στη ζωή της και έχει επιβιώσει για να μας τα αφηγηθεί, αφού μαζί της ο θάνατος δεν λέει να πει την τελευταία του κουβέντα. Επέλεξα λοιπόν ως ηρωίδα μια πρωτεργάτρια της οδύνης, επειδή από τη θέση αυτή ένας άνθρωπος είναι ικανός να πει τα πάντα.   

-Η «Υπογείωση» έχει έντονη θεατρικότητα. Τη φαντάζεστε να ανεβαίνει ως μονόλογος πάνω σε μια σκηνή; Ποια θα ήταν η εικόνα που θα έβλεπε το κοινό;

                                                                                                                            

Η «Υπογείωση» έχει ήδη παρουσιαστεί σε αναλόγιο με την εξαιρετική ηθοποιό Σοφία Μυρμηγκίδου. Υπάρχουν σκέψεις και προτάσεις για κανονικό ανέβασμα, αλλά στις μέρες μας τέτοια εγχειρήματα είναι επισφαλή. Οι επίδοξοι αναγνώστες του έργου, αλλά και το μελλοντικό κοινό, θα αντικρίσουν έναν καθρέφτη στον οποίον αντανακλάται η ανθρώπινη κατάσταση δίχως αυταπάτες και εξιδανικεύσεις, έναν καθρέφτη παραμορφωμένο, αλλά παραδόξως όχι παραμορφωτικό. Η ηρωίδα ξέρει ότι ο άνθρωπος είναι μια τούρτα κρέμας με καραμελωμένες φράουλες και λεπτές στρώσεις σκατών. Αυτό είναι και το νόημα του τίτλου: αν δεν υπογειωθούμε, αν δεν ρισκάρουμε να γνωρίσουμε τα υπαρξιακά βάθη που μας συγκροτούν, δεν θα μπορέσουμε να αναδυθούμε δυνατότεροι και καλύτεροι, για μας και τους γύρω μας.

-It's hard to hold the hand of anyone/  Who is reaching for the sky just to surrender. Στίχοι από το Stranger Song του Leonard Cohen, που μνημονεύει η ηρωίδα. Ποιο ρόλο παίζει αυτό το τραγούδι στο ξετύλιγμα του μύθου;

Η Άννα θυμάται τη σχέση της με τον γιο της, τον Πέτρο, που έφυγε νωρίς από το σπίτι για να γίνει μουσικός. Αυτό είναι ένα από τα τραγούδια που διασκεύασε και της έστειλε εν είδει παραπόνου για την έλλειψη αγάπης. Όταν αρχίσει η καταβύθιση, η επάνοδος είναι δύσκολη. Ο γιος της ηρωίδας δεν κατάφερε να ανέβει στην επιφάνεια. Θέλω να πιστεύω πως ο αναγνώστης θα τα καταφέρει, έχοντας ίσως βρει και μερικά μαργαριτάρια.  

-«Ωραία χώρα η Ελλάδα, αλλά έχει ένα πρόβλημα, έχει πολλούς Έλληνες», λέει η ηρωίδα σας και επικαλείται κάποιο σεισμό που θα θάψει όλους τους «Ελληνάρες». Διαβάζοντάς το, σκεφτόμουν την άνοδο της «Χρυσής Αυγής». Πιστεύετε πως θα μπορούσαν οι Έλληνες διανοούμενοι να ανοίξουν έναν δρόμο αντίδρασης σε τέτοια φαινόμενα;

 

Μια χώρα όπως η Ελλάδα, με την απαράμιλλη φυσική ομορφιά της και την πάμπλουτη ιστορία της, θα έπρεπε να κατοικείται από ανθρώπους που να τη σέβονται και να τη φροντίζουν. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Επομένως, η ηρωίδα δεν στρέφεται ενάντια σε όλους τους Έλληνες αδιακρίτως, αλλά ενάντια στο συγκεκριμένο «πρόβλημα», δηλαδή την απαράδεκτη αναντιστοιχία μεταξύ μίας όμορφης χώρας και πολλών καταστροφικών ανθρώπων, κοινωνικών θεσμών και οικονομικών πρακτικών. Όσο για τα φαινόμενα που περιγράφετε, ο διανοούμενος και ο καλλιτέχνης μπορούν και οφείλουν να αντιδράσουν (και για το δικό τους το καλό), όμως ο καθένας με τον τρόπο που του ταιριάζει, ειδάλλως δεν θα υπάρχει αποτέλεσμα: άλλος με την τέχνη, άλλος με τον στοχασμό, άλλος με κοινωνικές δράσεις, άλλος με νομικές πρωτοβουλίες. Προσωπικά, θα το κάνω με το έργο μου, με την προοπτική να επηρεάσω συνειδήσεις και νοοτροπίες, αλλά πάντα με πολυδιάστατους αισθητικούς όρους και χωρίς τη ντουντούκα της φτηνής δημαγωγίας και της δήθεν μίας και μόνης ορθής κοσμοεικόνας. Αυτά τα φαινόμενα είναι σύνθετα, μακροχρόνια και παγκόσμια. Το διπλό σφάλμα της αντιφασιστικής Ευρώπης στον Μεσοπόλεμο (μιας Ευρώπης που έτρεφε φυσικά τους δικούς της φασισμούς…) ήταν πως πρώτα εξέλαβε τους ναζί ως νομοταγείς υπέρμαχους της «τάξης», και μετά το 1945 ως τέρατα, ως μη ανθρώπους. Ας μην κάνουμε σήμερα το ίδιο διπλό σφάλμα. Εδώ ισχύει το ρητό: «Όποιος κατουράει στη θάλασσα, θα το βρει στο αλάτι του». Θα κατορθώσει άραγε σύσσωμη η ευρωπαϊκή Αριστερά να τραβήξει τους ανθρώπους από τη φασιστική ρουφήχτρα και, χωρίς να επαναλάβει τις ωμότητες των σοσιαλιστικών καθεστώτων, να τους εγγυηθεί εργασία, αλληλεγγύη και ελπίδα; Το εύχομαι, αν και απαισιοδοξώ.    

-«Όταν δεν ξέρεις σε ποιο λιμάνι θες ν’ αράξεις, κανένας άνεμος δεν είναι ευνοϊκός». Νιώθετε κι εσείς καθόλου χαμένος, όπως η πρωταγωνίστριά σας; Μπορεί η τέχνη να γίνει πυξίδα για να βρούμε το λιμάνι;

  

Η περίφημη φράση του Σενέκα αγγίζει τους πάντες, όμως το λιμάνι δεν είναι το ίδιο για τον καθένα. Σε μένα η τέχνη πράγματι λειτουργεί ως πυξίδα στον χαοτικό κόσμο μου/μας, όπου συχνά νιώθω χαμένος, αλλά σπάνια χαμένος από χέρι. Ο Σενέκας λέει όμως και ένα άλλο ωραίο, ότι «η μοίρα οδηγεί τον πρόθυμο, αλλά σέρνει τον απρόθυμο». Θέλω να ξυπνώ κάθε μέρα με την προθυμία να παλεύω, ώστε η μοίρα απλώς να με οδηγεί.  

*Η «Υπογείωση» του Γιώργου Λαμπράκου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη

ΥΓ. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο Δρόμο του Σαββάτου (22/9/2012)

Από χέρι σε χέρι

Ο χώρος δημιουργικής έκφρασης ''Κύκλοι'',
διοργανώνει διήμερο ΜΠΑΖΑΡ
μεταχειρισμένων ειδών ρουχισμού, βιβλίων, παιχνιδιών, μικροαντικειμένων,

άριστης κατάστασης,
σε τιμές προσαρμοσμένες στις δυσκολίες των καιρών.

Σας περιμένουμε το Σαββατοκύριακο 22 και 23 Σεπτεμβρίου, 11:00 π.μ. – 6:00 μ.μ.
Δημοφώντος 11 και Ηρακλειδών 43 Μετρό Κεραμεικός

Γράμμα στο Μάνο Λοΐζο (από τον Θανάση Γκαΐφύλλια)

Καλέ μου φίλε Μάνο απο καιρό ήθελα να σου γράψω, αλλά βλέπεις οι δουλειές, τα παιδιά, δύσκολα πια μένει χρόνος.
Κάθε φορά όμως που κάτι συμβαίνει στην παρέα, έρχεσαι στο μυαλό μου,και λέω "άραγε τα ξέρει αυτά ο Μάνος;".

Μάθε λοιπόν ότι ο Στράτος απ' τα Μέγαρα έχει τώρα έναν καφενέ πίσω απ' το σταθμό. Στη ταμπέλα ζωγράφισε μια όμορφη γοργόνα και κάθε φορά που μπαίνει η Ευδοκία στο μαγαζί βάζει στο μαγνητόφωνο το ζεϊμπέκικο που σου άρεσε.

Τώρα δεν γίνονται διαδηλώσεις κάθε πρώτη Μαϊου, αλλά κάθε φορά που μαζεύονται ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κράφτ, για να διαλέξουν την καινούργια χωματερή, στην οποία θα αδειάσουν τις αποθήκες τους απ' τα όπλα που τους περισσεύουν.
Τα παιδιά φορούν μπλουζάκια με τη στάμπα του Τσε και τραγουδούν το τραγούδι του δρόμου.
Οι μπάτσοι που φοβούνται μην ξεσπάσει ο Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος στήνουν και πάλι συρματοπλέγματα.

Ο Σεβάχ θέλησε το μερτικό του απ' τη χαρά αυτού του κόσμου και με πλαστό πασαπόρτι ανέβηκε σ' ένα γέρικο καράβι κι έφυγε νύχτα, μακριά απ' τον πόλεμο που άναψε ο Τζο. Τα τελευταία λόγια του ήταν... "Αχ πατρίδα μου καημένη / άλλο τίποτα δεν μένει".

Θέλω να σου γράψω ευχάριστα, ρε Μάνο,αλλά όλα γύρω μου χλιαρά και παλλόμενα. Ο Έλληνας, ίδιος μέρμηγκας, στη δουλειά και στον αγώνα, κι η νοικοκυρά στο σίριαλ.

Μη με ρωτάς που πάμε.

Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι εκείνο το όμορφο παιδί που δεν γεννήθηκε ακόμα.

Είναι εκείνη η πιο όμορφη θάλασσα που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. Το παλιό ρολόϊ στον τοίχο λέει πως σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή.

Θα πω μια καλημέρα στον ήλιο και για λογαριασμό σου κι ελπίζω να 'χεις δίκιο, ρε Μάνο, που πάντα λες πως τίποτα δεν πάει χαμένο.

Ο φίλος σου Θανάσης.

Παίζοντας και φτιάχνοντας παραμύθια στο Θησείο

Έχω γράψει κάμποσα βιβλία, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.
Μια νουβέλα, δυο συλλογές διηγημάτων, ένα παραμύθι, τέσσερα βιβλία για γονείς. Τα καλύτερα μου όμως τα έχω γραμμένα στο μυαλό μου! Τα σκέφτομαι καθώς περπατάω, καθώς κολυμπάω, όταν μαγειρεύω, όταν κάθομαι και χαζεύω τον ουρανό… Πολλές ιστορίες γεννιούνται εκείνη τη στιγμή που μιλάω και τις λέω στα παιδιά μου. Καμιά φορά και στους φίλους τους. Μου αρέσει να μιμούμαι τις φωνές των ηρώων. Χρόνια τώρα γράφω κι ένα μυθιστόρημα που δεν φαίνεται ότι θα τελειώσει ποτέ (οι άλλοι πάντα γράφουν καλύτερα)…

Χωρίς να το πιστεύω έβαλα στο χαρτί (ή μάλλον στον υπολογιστή) τέσσερα Χρωματιστά παραμύθια (Κόκκινο, Κίτρινο, Πορτοκαλί και Λευκό) με έμπνευση τις ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη. Χιλιάδες άνθρωποι τα διάβασαν αυτά τα δυο χρόνια που κυκλοφορούν ελεύθερα.

Το φθινόπωρο του 2011 φτιάξαμε την «Παραμυθοκουζίνα» κι από τότε έχουμε ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα φτιάχνοντας παραμύθια με τα παιδιά. Ό,τι και να γινόταν κάθε Σάββατο μεσημέρι μαγειρεύαμε τα παραμύθια μας στο χώρο «Τέχνης Βήματα».

Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς δημιουργήσαμε τη Μαγική Τράπουλα που μας βοήθησε να φτιάχνουμε ακόμη καλύτερες ιστορίες.

Καθώς οι μεγάλοι άρχισαν να ζηλεύουν τους φτιάξαμε ένα Ημερολόγιο με 15 μήνες και 15 σύντομα παραμύθια με τη συνεργασία του περιοδικού «Εξώστης».

Φέτος το φθινόπωρο συνδυάζοντας …. «δουλειά» και διασκέδαση (!) θα φτιάχνω παραμύθια  παίζοντας θέατρο και κουκλοθέατρο, μαγειρεύοντας μαζί με τα παιδιά. Όλα αυτά θα συμβαίνουν κάθε Σάββατο μεσημεράκι…

Τις Πέμπτες τα απογεύματα θα βάζω τα καλά μου και θα μαθαίνω σε μεγαλύτερα παιδιά να γράφουν αλλά κυρίως να διασκεδάζουν ανακαλύπτοντας τη χαρά της δημιουργίας.

Σας περιμένω!

Για περισσότερες πληροφορίες:

 

Τέχνης Βήματα (Ηρακλειδών 54, Θησείο ~ Τ.Κ. 118 51 ~ τηλ: (210) 522 9339 - 698 010 0398 - info@texnisvimata.gr )  μπορείτε να ενημερωθείτε στην ιστοσελίδα:

http://www.texnisvimata.gr/

Για περισσότερα σχετικά με τα παραμύθια και τη λειτουργία της Μαγικής Τράπουλας:

http://paramithokouzina.blogspot.gr/

Κατεδαφίσεις...

 Περιοδικό Ακροβασία στο Χαλάνδρι, τχ 2, καλοκαίρι 1986 (!)

Τους θυμάμαι χρόνια και χρόνια εκεί. Ο οικισμός των τσιγγάνων... Τώρα γράφεται το τέλος της πολυετούς ιστορίας. Αυτοί που δεν άγγιξαν ούτε μια αυθαίρετη βίλα ή ξενοδοχείο, που ανέχονται κάθε είδους παρανομία, αποφάσισαν ότι τα μόν αυθαίρετα που πρέπει να κατεδαφιστούν είναι αυτά στο Πεύκο Πολίτη... Αντιγράφω την απόφαση χωρίς άλλα σχόλια:  

ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΩΝ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 


ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ 

Την εκτέλεση της κατεδάφισης των αυθαίρετων κατασκευών στην περιοχή " Πεύκο Πολίτη " στο Δήμο Χαλανδρίου όπως αυτές περιγράφονται στις εκθέσεις αυτοψίας της Δ/νση Πολεοδομίας του τέως Ανατολικού Τομέα Νομαρχίας Αθηνών, οι οποίες με τους φερόμενους ιδιοκτήτες αντίστοιχα αναγράφονται στον παρακάτω πίνακα :
 Η εκτέλεση των αποφάσεων κατεδάφισης θα ξεκινήσει την Τρίτη 18-09-12 και ώρα 9.00 π. μ., και ο προβλεπόμενος χρόνος αποπεράτωσης είναι (5) πέντε ημέρες. 
Η κατεδάφιση θα εκτελεστεί από ανάδοχη εταιρεία με την επωνυμία "Επιχειρήσεις Αλεξάνδρου Α.Ε.Β.Τ.Τ.Ε." και σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.1418/81 σε συνδυασμό με τα οριζόμενα στο άρθρο 6 του Π.Δ.267/6-8-1998 (195/Α΄).

 Ο Γενικός Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής

Δημήτρης Καλογερόπουλος

ΥΓ. Για το σκοπό αυτό θα δοθούν 74.796,74 ευρώ, που προφανώς περισσεύουν στην Ελλάδα της κρίσης...

Μελανίππη: Μια Γυναίκα- Κένταυρος στην Ελλάδα του σήμερα

«Η σκέψη είναι ο γυρίνος και η λέξη ο βάτραχος. Οι λέξεις δίνουν σχήμα στο μυαλό…»

Συνέντευξη της Μαρίας Γιαγιάννου στον Κώστα Στοφόρο -για την εφημερίδα Δρόμος (1/9/2012)

Ένα μικρό βιβλίο, που από την πρώτη του σελίδα σε καλεί να γνωρίσεις έναν κόσμο διαφορετικό. Μια παράξενη ηρωίδα που κάποιος –στην αρχή άγνωστος- λόγος την κρατά κλεισμένη σε ένα διαμέρισμα για όλη της τη ζωή. Το μυαλό μου πήγε στην αρχή σε κάποιο είδος «Κασπάρ Χάουζερ», όμως το ταξίδι που ακολούθησε στις σελίδες της «Μελανίππης» της Μαρίας Γιαγιάννου ήταν τελείως διαφορετικό. Κάθε τόσο τσάκιζα τις σελίδες, μέχρι που έκανα το βιβλίο δύσχρηστο. Μετά καθόμουνα με το μολύβι και σημείωνα στα βράχια πάνω στη θάλασσα. Ήθελα να αντιγράψω λέξεις, φράσεις και να τις μοιραστώ… «Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κοιμάται κι όταν ξυπνάει το θυμάται» «Άσπρισα σαν σελίδα που της έπεσαν ξαφνικά όλες οι λέξεις» Αντί να γίνω λογοκλόπος προτίμησα τελικά να συνομιλήσω με την ίδια τη συγγραφέα:

-Πώς προέκυψε η «Μελανίππη»; Ήταν απλώς μια έμπνευση ή κάτι άλλο συμβολίζει η παράξενη ηρωίδα σας, μισή άνθρωπος, μισή άλογο που ζει όλη της τη ζωή σε ένα διαμέρισμα.

  Η σχέση του ανθρώπου με το ζώο – ιδίως όταν το ζώο εγκατοικεί στα μύχια του ανθρώπου – με ενδιέφερε πάντα. Καθώς εμπνεύστηκα το πλάσμα «Μελανίππη» με διαπέρασε ρίγος. «Είδα» κάποιον να περνάει κάτω απ’ το παράθυρό της, να βλέπει το πάνω μέρος του σώματός της και να της χαμογελάει, πλέοντας σε απόλυτη άγνοια ως προς το γεγονός ότι το κάτω μέρος της, το κρυμμένο, ήταν αλογίσιο. Τρόμαξα με την νοερή εικόνα τόσο, ώστε αποφάσισα να τη δω να μεγαλώνει στο χαρτί, αρχικά από περιέργεια κι ίσως από κάποιο ένστικτο αντιμετώπισης ενός αρχέγονου φόβου. Έπειτα, οι συμβολισμοί ξεπηδούσαν από το σώμα της ανεξέλεγκτα. Πρόκειται για ένα πολλαπλό σύμβολο, συγκροτημένο από διπολικούς άξονες. Ο προφανέστερος είναι ο άξονας «Λογικό-Άλογο» (που εξυπηρέτησε και λογοπαιγνιωδώς το κείμενο), πάνω στον οποίο προσπαθεί ο καθένας μας να ισορροπήσει το μίγμα πολιτισμικού και ενστικτικού φορτίου που του αναλογεί. Ταυτόχρονα η Μελανίππη συμβολίζει το αίσθημα μιας υπερτιμημένης μοναδικότητας που μας κάνει να νιώθουμε άλλοτε θεοί κι άλλοτε τέρατα. Οι υπόλοιποι συμβολισμοί ας παραμείνουν εδώ γρίφοι...

 -Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την αξιοποίηση του μύθου των Κενταύρων. Πώς «διαβάζετε» εσείς αυτό το μύθο σήμερα;

Ένας Κένταυρος σ’ ένα σύγχρονο διαμέρισμα είναι ένας τραγικός αυτοεξόριστος στον χώρο και τον χρόνο. Ένας περιθωριακός, ένας μετανάστης, μια ευνουχισμένη γυναίκα, μια γυναίκα σε ανδρικό σώμα (και το αντίστροφο), ένα παιδί σ’ έναν ενήλικο κόσμο, ένας πανέμορφος, ένας τερατόμορφος. Θεωρώ συγκλονιστική την μορφή του Κενταύρου και βαθύτατα συγκινητικό κάθε δισυπόστατο πλάσμα (φανταστικό ή μη), διότι αποτελεί δείγμα της πολύπλοκης ευαισθησίας του ανθρώπου και της τραγικής τυχαιότητας της φύσης. Στην χαμένη τραγωδία του Ευριπίδη «Μελανίππη Σοφή», από την οποία η ημίαιμη ηρωίδα μου δανείζεται το όνομά της, ο τραγωδός βάζει τη δική του Μελανίππη να κηρύσσει την αλήθεια του ενωμένου κόσμου των φυτών, των ζώων, των ανθρώπων. Η δική μου «ανάγνωση» του μύθου δεν εξαιρεί αυτό το κάλεσμα ένωσης με τη φύση, καλεί όμως ταυτόχρονα και στην ένωση με τον ίδιο το μύθο.

  -«Ο μύθος έχει σάρκα και οστά και τον γέννησαν οι άνθρωποι. Απλώς έκτοτε δεν μπορούν να τον αναγνωρίσουν»…. Θα μπορούσατε να επεκταθείτε λίγο περισσότερο σ’ αυτό;

Κάθε Μύθος είναι παιδί της Φαντασίας. Στην ουσία αναφέρομαι σ’ εκείνο το θεϊκό κομμάτι της πραγματικότητας, την φαντασία, που καθορίζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε/αναγνωρίζουμε τη ζωή. Ο μύθος ζωντανεύει κατά καιρούς ποικιλοτρόπως στις ανθρώπινες συνειδήσεις, συνήθως ως συνήγορος της εθελοτυφλίας. Πολλοί πιστεύουν στην ενσάρκωση κάποιου θεού (δηλαδή μύθου), είτε αυτή η ενσάρκωση λέγεται Χριστός είτε Έρωτας είτε ακόμα Ντόκτορ Χάουζ. Ωστόσο η ένσαρκη φαντασία, η τέχνη (όχι να εθελοτυφλείς, αλλά) να απλώνεις την ύπαρξή σου στο πλάτος της φύσης, δυστυχώς δεν καλλιεργείται εύκολα από τον άνθρωπο, που είναι και ο δικαιωματικός της κάτοχος. Κι όμως η φαντασία είναι το μόνο δημιουργικό ματογυάλι.  

-Η ηρωίδα σας λέει πικρόχολα: «αν σνομπάρεις τους σύγχρονους λογοτέχνες ενώ επιπλέον έχεις κάποιο μόνιμο προσωπικό πρόβλημα, ίσως αξίζει να γίνεις ο ίδιος συγγραφέας». Γιατί να γίνει κάποιος συγγραφέας στις μέρες μας;

Πράγματι εδώ η ηρωίδα μιλάει πικρόχολα. Η ίδια γράφει σε σαΐτες κάτι που το ονομάζει «μυθιστόρημα» και νομίζω ότι δεν χάνει την ευκαιρία να μειώσει τα αληθινά της κίνητρα σε αυτοσαρκαστικές διαπιστώσεις, παράλληλα όμως δίνει στην συγγραφέα της (!) την ευκαιρία να αναφερθεί σε όσους Έλληνες λογοτέχνες λένε με θράσος ότι δεν διαβάζουν άλλους Έλληνες ή ότι δεν έχουν καν χρόνο να διαβάσουν γιατί γράφουν. Πολλοί sui generis μαζευτήκαμε. Νομίζω ότι δεν μπορείς να είσαι τίμιος συγγραφέας αν δεν αγαπάς το διάβασμα. Το «γιατί να γίνεις» είναι άλλη υπόθεση. Ο καθένας έχει κίνητρα ανάλογα με «το μόνιμο προσωπικό του πρόβλημα», δηλαδή με τις αγαπημένες του εμμονές. Νομίζω ότι πιάνει κανείς τη γραφίδα και σκάβει εφόσον πιστεύει (ακόμα κι αν κάνει λάθος) ότι έχει πέσει στα χέρια του ένα κουκουτσάκι από κάποιο ιαματικό οπωροφόρο που βραδέως θα βλαστήσει.

  -«Θα ήθελα να αποτινάξω τις δικές μου λέξεις και να ψαρέψω από το περβάζι μου τις λέξεις των ανθρώπων», λέει και πάλι η Μελανίππη. Για σας τι είναι οι λέξεις;

Σε κλίμα χαϊκού, θα απαντήσω ότι η σκέψη είναι ο γυρίνος και η λέξη ο βάτραχος. Οι λέξεις δίνουν σχήμα στο μυαλό. Καμιά φορά πιστεύω πως μου αρέσουν πιο πολύ απ’ όσο πρέπει. Γι’ αυτό συχνά αντί να τις χρησιμοποιώ ως μέσα επικοινωνίας τις χρησιμοποιώ ως μέσα μεταφοράς...  

-Η σημερινή πραγματικότητα περνά υπαινικτικά από τις σελίδες σας… Άραγε η Μελανίππη θέλει να μας πει κάτι για την κρίση που βιώνουμε σήμερα;

 Στην «Μελανίππη» χρησιμοποιώ ως όχημα ένα μυθολογικό πρόσωπο, για να μιλήσω, χωρίς να μιλώ, και για τον τόπο όπου αυτός ο μύθος γεννήθηκε. Η αναγέννηση μιας Κενταυρίδος, σε μια χώρα που είναι η δυστοπική εκδοχή (ελαφρώς μετατοπισμένη προς το μέλλον) της Ελλάδας, ίσως να επισημαίνει την μοναξιά των υπέροχων στοιχείων που επιβιώνουν μέσα στον σύγχρονο Έλληνα, τον υπερκαθορισμένο από το μύθο του αλλά πνιγμένο μέσα σε μια στεγνή πραγματικότητα. Από τη μία, η Μελανίππη είναι «το άτομο σε κρίση». Από την άλλη αυτό το άτομο θέτει, θέλοντας και μη, το εξής ερώτημα: Το ελληνικό υβρίδιο, ασυμβίβαστο με τους άλλους και με τον εαυτό του, ανήκει στο χθες ή στο αύριο;  

Η «Μελανίππη» της Μαρίας Γιαγιάννου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σμίλη»

Σεπτέμβρης

Ένα ακόμη παραμύθι από το "Ημερολόγιο για να θυμάσαι ή να ξεχνάς" που φτιάξαμε με τη Στεφανία Βελδεμίρη  

Σεπτέμβρης

Η χρωματιστή βροχή έβαφε τις ομπρέλες με τα όνειρά μας. Ντράπηκα που έβλεπες τη δική μου και την έκλεισα. Εσύ δεν πρόλαβες αφού το δάχτυλο σου πιάστηκε στο κουμπί της. Μετά άρχισε να βρέχει κακές ειδήσεις. Τα όνειρά σου σε βοηθούσαν να κρατηθείς όρθια. Εγώ απροστάτευτος πια, κούρνιασα πλάι σου. Πήρα το δάχτυλο σου όπου είχε σχηματιστεί μια κατακόκκινη μπιλίτσα με αίμα και το φίλησα. Ο άνεμος σκορπούσε πια το γκρι και οι ομπρέλες πετούσαν μόνες τους, χρωματίζοντας τον ουρανό. Η Επανάσταση είχε ξεκινήσει. Άνοιξα κι εγώ την ομπρέλα μου, χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια!