Στο Βόλο

Εδώ και χρόνια έλεγα ότι ήθελα να πάω στο Βόλο και επιτέλους τα κατάφερα! Ξεκινήσαμε απόγευμα Παρασκευής από Αθήνα και σε 3 ½ ώρες ήμασταν εκεί. Τα τρία τελευταία Σαββατοκύριακα ο γιός μου ο μεγάλος κι εγώ, γίναμε δεινοί ταξιδευτές…
Μείναμε στην Αγριά όπου είχα και την πρώτη επαφή με τους ωραίους μεζέδες της περιοχής.
Το Σάββατο το πρωί κάναμε βόλτα στην παραλία του Βόλου. Καταπληκτικά! Μου άρεσε που είδα ανθρώπους όλων των ηλικιών να κυκλοφορούν με ποδήλατα.
Στις 12 έγινε η παρουσίαση στο Public. Δε ν είχε πολύ κόσμο, αλλά νομίζω πως είχε ενδιαφέρον. Ο χώρος πολύ καλός και η υπεύθυνη Ελένη Κρικέλα μας σκλάβωσε με την ευγένεια και τη βοήθειά της… Και μετά ακολούθησε μια γευστική πανδαισία στο καλύτερο τσιπουράδικο του Βόλου. Στο «Μπόκο» στη Νέα Ιωνία δεν ξέραμε τι να πρωτοδοκιμάσουμε. Κορυφή το σαγανάκι του Μπόκου.
Μετά πήγαμε να δούμε την Αργώ που ετοιμάζεται για το ταξίδι της που ξεκινά το Σάββατο. Εκεί μας έπιασε ένα μπουρίνι, που ευτυχώς κράτησε λίγο.

Κι έτσι μπορέσαμε να κάνουμε μπάνιο σε μια ήσυχη παραλία λίγο πριν την Άφησσο.
Το βραδάκι και πάλι στην Αγριά. Όλοι οι Βολιώτες είχαν εξορμήσει εκεί. Πολύ καλό σουβλάκι και καλά ποτά στα παραλιακά μπαράκια με το εξαιρετικό σέρβις.

Το άλλο πρωί ετοιμαζόμασταν για την καλύτερη εμπειρία του ταξιδιού.

Πήραμε το τρενάκι από τα Άνω Λεχώνια και κάναμε την εκδρομή στις Μηλιές. Μοναδικά τοπία και φοβερή θέα… Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Δήμου Βόλου:
«…Ο ιστορικός σιδηρόδρομος Βόλου - Μηλεών, το τραινάκι του Πηλίου, όπως είναι πιο γνωστό, κατασκευάστηκε σε δύο στάδια από το 1894 μέχρι το 1903. Ο θρυλικός πλέον "Μουτζούρης" συνέδεσε το εμποροβιομηχανικό κέντρο του Βόλου με την εύφορη και πλούσια περιοχή του Δυτικού Πηλίου, στις πλαγιές και στους ελαιώνες του βουνού των Κενταύρων. Μέχρι το 1950 o συρμός με τις βελγικές μηχανές "Μηλαίαι", "Ιάσων", "Πήλιον", "Βόλος", "Τσαγκαράδα" και τα βαγονάκια του, με μικρότερες μηχανές εξυπηρετούσαν και τις ανάγκες της πόλης ως τροχιοδρόμος για την αστική συγκοινωνία του Βόλου. Για 80 χρόνια υπήρξε σημείο αναφοράς για την ευρύτερη περιοχή. Μετά την κατάργηση του το 1971 έγιναν προσπάθειες για την επαναλειτουργία του σαν (μουσειακού) τουριστικού σιδηροδρόμου σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς. Μετά από σημαντικά έργα ανακατασκευής μέρους της υποδομής, μπήκε και πάλι σε λειτουργία το 1996. Η γραμμή του, έχει πλάτος 60 εκ., είναι η στενότερη σιδηροδρομική γραμμή στην Ελλάδα και μια από τις στενότερες στον κόσμο. Η διαδρομή Άνω Λεχωνίων - Μηλεών, μέσα σε καταπράσινες πλαγιές και με την πανέμορφη θέα του Παγασητικού, περνάει μέσα από γραφικές πέτρινες καμάρες πάνω από οκτώ λιθόκτιστες γέφυρες με πελεκητή μαρμαρόπετρα (δίτοξες, τρίτοξες και μια πεντάτοξη) καθώς και από μια μεταλλική γέφυρα όπου η καμπύλη γραμμή γράφεται μέσα σε ευθύγραμμο φορέα, σύμφωνα με τα σχέδια φημισμένων γεφυροποιών της εποχής. Την ευθύνη κατασκευής της γραμμής είχε ο φημισμένος Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο. Ήταν ο πατέρας του διάσημου υπερρεαλιστή ζωγράφου Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, που αποτύπωσε την φιγούρα του μικρού τρένου σε μερικούς από τους διάσημους πλέον πίνακές του.
…Η διαδρομή διαρκεί 90 λεπτά , με 15λεπτη στάση στην Άνω Γατζέα και η μέγιστη ταχύτητά του είναι 20 χλμ. την ώρα…»