Η "Ξένη" και το κρεοπωλείο του Καρατζαφέρη

...Μου ειχαν μιλήσει για το νέο πρόσωπο της "Αυγής" και έτσι είπα αυτή την Κυριακή να την προτιμήσω... Πήγα λοιπόν στο ψιλικατζίδικο και αφού παραμέρισα τους τόμους με τα DVD και τις προσφορές, βρήκα την ταπεινή εφημερίδα, που δεν είχε να προσφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο την ύλη της!
Σιχαίνομαι τα Free Press που με το άλλοθι 2-3 άρθρων τη φορά σου παλσάρουν κάθε είδους ιλουστρασιόν αηδία και κοροϊδεύουν τις εφημερίδες που πωλούνται για τις προσφορές τους...
Απεχθάνομαι και τα τεράστια πακέτα των προσφορών και σκέφτομαι πως θα ήθελα να απαγορεύσει κάποιος νόμος και τη δωρεάν διανομή εντύπων που έχουν ως σκοπό το κέρδος, αλλά και τις προσφορές.
Τότε θα ήθελα να δω ποιά εφημερίδα θα προτιμούσε ο κόσμος. Βγήκα όμως εκτός θέματος...

Αφού πήρα την εφημερίδα, κάθισα έξω από το ψιλικατζίδικο και χάζευα τους τίτλους των εφημερίδων... Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από το 72,3% που ζητάει την απέλαση των "λαθρομεταναστών". Κατά τ' άλλα οι "Έλληνες δεν είναι ρατσιστές"...
Το αυγό του φιδιού που εκκολαπτουν όλοι μαζί, καθώς φαίενται έσπασε και το τέρας ξεπρόβαλλε... Μέσα στη Βουλή το άθλιο φασιστικό μόρφωμα του ΛΑΟΣ με τον Φύρερ του νιώθουν δικαιωμένοι: "... Εμείς είμαστε το κρεοπωλείο, που σας τροφοδοτούμε κρέας για να είσαστε ζωντανοί..." είπε ο "Χέρι- χέρι" με περισσή έπαρση...
Η Κοινωνία ως Χασάπικο...
Γύρισα στο σπίτι και άνοιξα την "Αυγή"... Δυστυχώς πολλές οι σελίδες "κομματικού καθήκοντος" (αδυνατώ να κατανοήσω γιατί έπρεπε να υπάρχει συνέντευξη Αλαβάνου και σειρά "λιβανωτών" για Τσίπρα), όμως όταν έφτανες στα ένθετα, ή αν διάβαζες την εφημερίδα... ανάποδα (από το τέλος στην αρχή) έπεφτες σε εξαιρετικά θέματα και κείμενα, όπως αυτό του Δημήτρη Δημητρόπουλου για τους "Μεγάλους Έλληνες".

Όμως θα σταθώ στη μεγάλη αντίστιξη στα άθλια γκαλοπ. Στη συνέντευξη που παραχώρησε η blogger "Ξένη" στον Nίκο Ago (odromos.wordpress.com).
Επιλέγω να την αναδημοσιεύσω ολόκληρη, θεωρώντας πως δεν περισσεύει ούτε μια λέξη:

«Πατρίδα μου είναι οι παιδικές μου αναμνήσεις. Αυτές θυμάμαι και σε αυτές γυρνάω πάντα».

Αυτές είναι οι λίγες λέξεις με τις οποίες αυτοπροσδιορίζεται η «ΞΕΝΗ» στο προσωπικό της blog. Νέο κορίτσι, που ζει με τους γονείς της. Την ημέρα που συναντηθήκαμε για τη συζήτησή μας, την απόλυσαν κιόλας.

Άρα, εκτός από ξένη -μου λέει με πικραμένο χιούμορ-, πλέον είμαι και άνεργη. Ελπίζω να ήταν σύμπτωση -της είπα- και να μην είμαι εγώ η μαύρη γάτα. Και την άφησα να εξιστορεί την περιπέτειά της ανάμεσα στις δυο της πατρίδες. Διότι η ξένη μας, είναι ξένη σε κάθε πατρίδα της.

"Είναι πολύ οδυνηρό για έναν άνθρωπο που αναζητάει εναγωνίως την χαμένη του πατρίδα, την ημέρα που τη συναντά να διαπιστώνει πως η πατρίδα του δεν είναι όπως την έχει ονειρευτεί. Είναι σαν να έχει ξεχάσει την ύπαρξή σου η ίδια σου η μάνα. Εγώ βρέθηκα στην Ελλάδα την εποχή που ήρθε και η μεγαλύτερη μάζα των μεταναστών από την Αλβανία. Ουσιαστικά με φέρανε, διότι ήμουν ακόμα μικρή για να επιλέξω. Η μητέρα μου, που είναι ελληνικής καταγωγής, και ο πατέρας μου, που είναι αλβανικής, παντρεύτηκαν και φέρανε στη ζωή εμένα και την αδελφή μου. Όπως κι εσύ γνωρίζεις, αν ένα πράγμα ήταν και είναι καλό στην Αλβανία, είναι η απουσία αγκυλώσεων σε ό,τι αφορά τους μεικτούς γάμους. Είναι σχεδόν φυσιολογικό να παντρεύεται ένας ορθόδοξος μια μουσουλμάνα, ένας καθολικός μια μπεκτασή και μια Σλάβα έναν εβραίο. Σε αυτό, ακόμα δεν έχουμε γίνει Ελλάδα.
Αποφάσισαν οι γονείς μου πως εμείς θα σωθούμε και θα προκόψουμε μόνο αν έρθουμε στην πατρίδα. Αλλά φαίνεται πως τελικά πατρίδα είναι οι αναμνήσεις μας, οι εικόνες της παιδικής μας ηλικίας, οι φίλοι μας και τα όνειρα που εμείς πλάθουμε για το μέλλον μας. Πατρίδα, τελικά, δεν είναι αυτή που εσύ θέλεις να σε αγκαλιάσει και να σε ζεστάνει σαν μάνα όταν κρυώνεις, αλλά αυτή που σε βλέπει να κρυώνεις και σου γυρίζει την πλάτη, διότι η αγκαλιά της είναι απασχολημένη με άλλα.

Όταν πρωτοήρθαμε στην Ελλάδα -κι εμείς ήρθαμε με σχέδιο να μείνουμε, δεν ήρθαμε κουτουρού κι όπου μας βγάλει, όπως όλοι οι μετανάστες- αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε σε ένα χωριό της Εύβοιας. Για ένα διάστημα, μέχρι να ισορροπήσουμε, να μάθουμε πού βρισκόμαστε και να ταχτοποιηθούν οι γονείς σε δουλειές, νιώθαμε περισσότερο ξένοι ανάμεσα σε ξένους. Εδώ γειτονιά αλλάζεις και σου παίρνει καιρό μέχρι να μάθεις τα κατατόπια. Για εμένα πάντως, αυτά ήταν και τα δυσκολότερα χρόνια. Μαθήτρια τότε του γυμνασίου, είχα απόλυτη ανάγκη από τη βοήθεια των γονέων μου. Και ακριβώς τότε ήταν που οι γονείς δεν είχαν καθόλου χρόνο να μου δώσουν σημασία. Πάλευαν να σταθούνε στα πόδια τους. Με το που ταχτοποιηθήκαμε λιγάκι, μια μέρα δεχτήκαμε στο σπίτι μια επίσκεψη. Από αυτές που για τους μετανάστες είναι οι εφιάλτες τους. Δυο εύσωμοι αστυνομικοί ήρθαν να ελέγξουν τα χαρτιά του πατέρα μας. Βλέπεις, πολύ άτυχος αυτός. Παντρεύτηκε μεν ελληνικής καταγωγής γυναίκα, αλλά δεν ήταν ο ίδιος Έλληνας. Από τον έλεγχο προέκυψε πως δεν είχε ανανεώσει εκείνο το χαρτί που του είχαν δώσει και που έλεγε πως κάποια στιγμή θα του δώσουν και άδεια διαμονής. Τους παρακάλεσε η μαμά ανάμεσα σε κλάματα να τον αφήσουν, εγώ με την αδελφή μου είχαμε τρομάξει εντελώς, διότι νομίζαμε πως θα τον πάρουν για πάντα, αλλά αυτοί εκτελούσαν πιστά τις εντολές και τον πήραν με χειροπέδες σαν εγκληματία και τον έστειλαν στην Αλβανία. Η πατρίδα των παιδιών και της γυναίκας του τον γύρισε στην δική του πατρίδα. Αυτές ήταν οι πρώτες μου εικόνες από το επίσημο κράτος της πατρίδας μου.

Μετά από αυτό, καταλάβαμε πως πλέον θα είμαστε κανονικά ξένοι. Δηλαδή ξένοι και με χαρτιά.

Εμείς μεγαλώσαμε όμως και πηγαίνοντας στο σχολείο καταλάβαμε από πρώτο χέρι ότι ξένες είμαστε και σε αυτή την πατρίδα, όπως ξένες ήμασταν και στην άλλη που αφήσαμε πίσω. Όταν ήμουν Δευτέρα Λυκείου, είχα πάρει μέρος σε έναν διαγωνισμό διηγήματος και είχα πάρει βραβείο τρίτης θέσης μάλιστα. Το θέμα ήταν κάτι που ξεπερνούσε τις συμπληγάδες της καθημερινότητας κι έφτανε να ακουμπά σχεδόν την ουτοπία. Και ποιο παιδί άραγε δεν έχει ταξιδέψει με το μυαλό του σε ουτοπικούς δρόμους; Είχα γράψει, θυμάμαι, ένα εντελώς φανταστικό σενάριο για μια πλούσια Ελληνίδα που χάνει το φως της και η μόνη που την βοηθά και την προσέχει είναι μια ξένη. Μια Αλβανίδα που είναι δίχως χαρτιά, κρύβεται και δεν θέλει να την πιάσουν, διότι δεν μπορεί να αφήσει να υποφέρει η γυναίκα που την έχει ανάγκη. Η φιλόλογός μου ενθουσιάστηκε και μου ζήτησε να το διαβάσει και σε άλλες τάξεις. Ήταν κακή η σκέψη της. Διότι αντιμετώπισα πολλές επιθέσεις από διάφορους, θέλοντας να με πείσουν πως, ακόμα και στη φαντασία μου, δεν μπορεί να υπάρχει αυτή η περίπτωση.

Αλλά πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για ηλικιωμένους που έχουν σχεδόν εγκαταλειφθεί στα χέρια ξένων γυναικών μεταναστριών από τα παιδιά τους; Και μπορεί αυτά τα παιδιά, που έχουν αφήσει τη μάνα και τον πατέρα τους να τους φροντίζει μια Βουλγάρα, μια Ουκρανή ή μια Αλβανίδα, να είναι και οι σκληρότεροι ρατσιστές και θιασώτες της άποψης της ποινικοποίησης των ξένων. Διότι θα έχεις καταλάβει κι εσύ, που ζεις τόσα χρόνια στην Ελλάδα σαν μετανάστης, πως καλός είναι μόνο «ο δικός μας ξένος». Αυτός που γνωρίζουμε και αυτή που προσέχει τη μάνα μας. Οι άλλοι ξένοι είναι όλοι τους «πουλημένα τομάρια που πρέπει να επιστρέψουν από κει που ήρθαν». Και για το κράτος μας, αυτό που έχω καταλάβει είναι πως, είτε είσαι ελληνικής καταγωγής είτε Αλβανός, το ίδιο θα σου συμπεριφερθεί. Και μιλάω για εμάς τους Έλληνες που ήρθαμε μετά το ενενήντα.

Το επίσημο κράτος μάς έχει τσουβαλιάσει και απλά βάζει το χέρι μέσα στο σακί, τραβάει ό,τι πιάνει το χέρι του και αποφασίζει να του δώσει την ελληνική υπηκοότητα. Όλοι οι άλλοι, είναι απλά οι ξένοι. Και βέβαια, κατά καιρούς πολύς θόρυβος γίνεται για τους Έλληνες της μειονότητας, αλλά είναι προφανές πως δεν εννοούν εμάς που είμαστε εδώ στην Ελλάδα. Είναι προφανές πως το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη τους ξεπερνά το μέσο νου του ανθρώπου. Εμείς δεν έχουμε καμία ελπίδα να μας κατατάξει η πατρίδα μας στα κιτάπια της. Εμάς μας έχει εφοδιάσει με ένα ροζ χαρτί κι απλά περιμένουμε πότε θα μας δώσει ένα άλλο χαρτί. Και αναγράφεται πάνω στο ροζ χαρτί «Δελτίο Ταυτότητας Ομογενούς». Αλλά δεν είναι ταυτότητα. Η αδελφή μου, που είναι φοιτήτρια τώρα και πήγε να πάρει ένα επίδομα που παίρνουν οι φοιτητές που δεν μένουν σε φοιτητική εστία, δεν μπόρεσε, διότι δεν είναι Ελληνίδα! Είναι μεν Ελληνίδα, αφού το λέει και το ροζ χαρτί που έχουμε όλοι μας στην οικογένεια, αλλά όχι όσο πρέπει για να δικαιούται το επίδομα..."

Σήμερα το πρωί επισκέφθηκα και το blog της http://imerologiomiasksenis.blogspot.com/, όπου με γλαφυρό τρόπο μιλά για το πρόσφατο ταξίδι της στην Αλβανία.
Οι μόνοι που χρειάζονται απέλαση είναι οι ρατσιστές. Δεν καταλβαίνω γιατί ο κάθε Βορίδης, ο κάθε Πλευρης και ο κάθε Άδωνις έχουν θέση εδώ. Προτιμώ τον τελευταίο λαθρομετανάστη από αυτούς τους... κρεοπώλες που βρωμίζουν τον τόπο που γέννησε τη Δημοκρατία... (την οποία με περισσό θράσος επικαλούνται)