Για ποιόν χτυπά η καμπάνα;

"...ποτέ σου να μη ρωτάς για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα!" (John Donne- από το κλασικό μυθιστόρημα "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα" του Έρνεστ Χέμινγουει)

«Όταν αυτοί έρθουν την αυγή ν’ απολύσουν εσένα το σούρουπο θα ‘ρθουν και για μας…»
Παράφραση του κειμένου που παραθέτει η Άντζελα Ντέιβις, από το Σύλλογο Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών.

Τα παραθέτω με τη σειρά μου σαν τροφή για σκέψη, μετά την επιστολή που μου ήρθε σήμερα με e-mail από τους συναδέλφους του "Παρατύπως". Πρόκειται για το γράμμα του γνωστού δημοσιογράφου Κωστή Γιούργου που αναφέρεται στην απόλυση του από την "Καθημερινή"...

"Αγαπητοί συνάδελφοι
Η συναδελφική αλληλεγγύη σας, όπως συγκινητικά εκδηλώθηκε όταν, μετά τη διακοπή της έκδοσης των ‘7 Ημερών’ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, η εργοδοσία θέλησε να προχωρήσει σε απόλυση της συντακτικής ομάδας του κυριακάτικου ενθέτου, με υποχρεώνει σήμερα να σας ενημερώσω για την τελική έκβαση. Η απόλυση του συναδέλφου Κωστή Λιόντη τον περασμένο Οκτώβριο ακολούθησε την απόλυση, το 2006, της συναδέλφου Ελευθερίας Τράιου. Προχθές, 27 Φεβρουαρίου, κοινοποιήθηκε καταγγελία της σύμβασης και σε μένα. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως αστραπιαία απόπειρα απαλλαγής του μισθολογίου από τους συντελεστές ενός ενθέτου που για πάνω από 15 χρόνια συνέβαλλε στο κύρος της κυριακάτικης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ολοκληρώθηκε ως επιχείρηση διάβρωσης σε αργή κίνηση.
Μας είχε ζητηθεί, από τον συνάδελφο Λιόντη κι εμένα, να μεταφέρουμε την πείρα των ‘7 ΗΜΕΡΩΝ’ στον Explorer, ένα παράλληλο θυγατρικό εκδοτικό εγχείρημα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Αποδέχθηκα, εφόσον ικανοποιήθηκε ο όρος ότι η μετακίνησή μου δεν θα άλλαζε τίποτα στη σχέση μου με την εφημερίδα. Η γραπτή διαβεβαίωση που μου δόθηκε, όριζε καθαρά ότι μισθολογικά, ασφαλιστικά, ιεραρχικά, κ.λπ., παρέμενα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, και ότι μετά την ολοκλήρωση του εκδοτικού εκείνου προγράμματος, ή άλλως πώς, θα επέστρεφα, χωρίς άλλο, για να συνεχίσω στην εφημερίδα. Θα ήταν αφέλεια να ισχυριστώ ότι δεν περίμενα τι θα γινόταν, αργά ή γρήγορα. Η απόλυση δεν με εξέπληξε. Είναι βέβαια αναιτιολόγητη, αλλά αυτό προφανώς λίγο μετράει, αφού, απ’ ό,τι φαίνεται, η επάρκεια και η ευσυνειδησία δεν έχουν ελπίδα στην αναμέτρησή τους με δείκτες, όπως η πτωτική τάση των κερδών, οι διακυμάνσεις στα διαφημιστικά έσοδα, οι ποικίλες συμμορφώσεις, κ.λπ. Αν νιώθει κανείς δυσάρεστα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι γιατί αποχωρίζεται έναν τρόπο που αγάπησε και έναν τόπο κατοικημένο από συναδέλφους που του ανταπέδιδαν ειλικρινά τα αισθήματα αναγνώρισης της δουλειάς και του ήθους τους. Αρνητικά συναισθήματα μου γέννησε σίγουρα η άρνηση της εφημερίδας να μετατεθεί χρονικά η καταγγελία της σύμβασης στο τέλος Ιουνίου, κάτι που θα είχε βελτιωτική επίδραση στη συνταξιοδοτική μου κατάσταση. Δεν δέχτηκαν. Ή μάλλον, για να λέω τα πράγματα με τ’ όνομά τους –δικαίωμα που μου το δίνει η παρρησία του δικού μου ονόματος- την ευθύνη της απόρριψης ανέλαβε ο κ. Χρήστος Αγραφιώτης – που, επίσης, αρνήθηκε, ψυχρά και επανειλημμένα, να επικοινωνήσει ο ίδιος μαζί μου, μολονότι είναι η δική του υπογραφή που συνοδεύει τη γραπτή διαβεβαίωση που προανέφερα.
Και η κορωνίδα. Η γνωστοποίηση της καταγγελίας έγινε Παρασκευή απόγευμα, στο κατώφλι της τριήμερης αργίας της Καθαράς Δευτέρας. Τη συνόδευε η ρητή υπόμνηση ότι κάθε καθυστέρηση στην παραλαβή της θα είχε ως αυτόματο αποτέλεσμα να βρω την απόλυσή μου θυροκολλημένη το πρωί της Τρίτης στην πόρτα του σπιτιού μου. Παραδέχομαι ότι, στο σημείο αυτό, μειονεκτώ. Εκείνος γνωρίζει τη διεύθυνση του σπιτιού μου, εγώ αγνοώ τη δική του. Μικρό το κακό. Στα σχεδόν δώδεκα χρόνια μου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, αλλά και στα υπόλοιπα είκοσι και πλέον στο επάγγελμα, δεν είχα αυταπάτες ότι, πουλώντας τον χρόνο μου για να εισπράξω επιβίωση, το έκανα σε έναν ιδανικό κόσμο ‘κοινωνικών εταίρων’. Το αντίθετο. Απατήθηκα όμως, και πρέπει να το παραδεχτώ, όταν περίμενα στοιχειώδη γενναιοφροσύνη και ευθύτητα.
Συνάδελφοι, μέχρι προχθές συναντιόμασταν στους διαδρόμους και στα γραφεία του 4ου oρόφου και στο κυλικείο, στον 5ο. Τώρα θα συναντιόμαστε μόνο στο δρόμο ίσως. Καλή αντάμωση στους δρόμους, λοιπόν.
Συναδερφικά Κωστής Γιούργος "

...Μετά από αυτό πως να μην αγανακτώ για την άκρως υποκριτική "ψυχοπονιά" του Σκάι για την κρίση με τους συναδέλφους στον Alpha; Χθες το απόγευμα επαινούσαν το Λαζόπουλο που έδωσε βήμα στην εκπομπή του και τάχθηκε με τους εργαζόμενους του καναλιού του στη διαμάχη με τη διοίκηση. Οι ίδοι σωπαίνουν για τα του οίκου τους...
Τι έχουν να πουν όλοι αυτοί οι λαλίστατοι σχολιαστές του Σκάι και της Καθημερινής γαι το συνάδελφό τους;
Τι έχουν να πουν όλοι αυτοί (Αλέξη Παπαχελά κλπ)που μας μιλάνε για "Μεγάλους Έλληνες"; Ας αποδείξουν πως οι ίδιοι δεν είναι Μικροί...
Και οι αναγνώστες ας μην παριστάνουν τους αθώους... Ας σταματήσουν να αγοράζουν τα περιοδικά και τις εφημερίδες που απολύουν δημοσιογράφους. Ας σταματήσουν να βλέπουν και τα κανάλια που έχουν λεφτά για την κάθε Πετρούλα, αλλά όχι για όσους δίνουν την καθημερινή μάχη της ενημέρωσης...