Γράμμα στο Μάνο Λοΐζο (από τον Θανάση Γκαΐφύλλια)

Καλέ μου φίλε Μάνο απο καιρό ήθελα να σου γράψω, αλλά βλέπεις οι δουλειές, τα παιδιά, δύσκολα πια μένει χρόνος.
Κάθε φορά όμως που κάτι συμβαίνει στην παρέα, έρχεσαι στο μυαλό μου,και λέω "άραγε τα ξέρει αυτά ο Μάνος;".

Μάθε λοιπόν ότι ο Στράτος απ' τα Μέγαρα έχει τώρα έναν καφενέ πίσω απ' το σταθμό. Στη ταμπέλα ζωγράφισε μια όμορφη γοργόνα και κάθε φορά που μπαίνει η Ευδοκία στο μαγαζί βάζει στο μαγνητόφωνο το ζεϊμπέκικο που σου άρεσε.

Τώρα δεν γίνονται διαδηλώσεις κάθε πρώτη Μαϊου, αλλά κάθε φορά που μαζεύονται ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κράφτ, για να διαλέξουν την καινούργια χωματερή, στην οποία θα αδειάσουν τις αποθήκες τους απ' τα όπλα που τους περισσεύουν.
Τα παιδιά φορούν μπλουζάκια με τη στάμπα του Τσε και τραγουδούν το τραγούδι του δρόμου.
Οι μπάτσοι που φοβούνται μην ξεσπάσει ο Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος στήνουν και πάλι συρματοπλέγματα.

Ο Σεβάχ θέλησε το μερτικό του απ' τη χαρά αυτού του κόσμου και με πλαστό πασαπόρτι ανέβηκε σ' ένα γέρικο καράβι κι έφυγε νύχτα, μακριά απ' τον πόλεμο που άναψε ο Τζο. Τα τελευταία λόγια του ήταν... "Αχ πατρίδα μου καημένη / άλλο τίποτα δεν μένει".

Θέλω να σου γράψω ευχάριστα, ρε Μάνο,αλλά όλα γύρω μου χλιαρά και παλλόμενα. Ο Έλληνας, ίδιος μέρμηγκας, στη δουλειά και στον αγώνα, κι η νοικοκυρά στο σίριαλ.

Μη με ρωτάς που πάμε.

Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι εκείνο το όμορφο παιδί που δεν γεννήθηκε ακόμα.

Είναι εκείνη η πιο όμορφη θάλασσα που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. Το παλιό ρολόϊ στον τοίχο λέει πως σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή.

Θα πω μια καλημέρα στον ήλιο και για λογαριασμό σου κι ελπίζω να 'χεις δίκιο, ρε Μάνο, που πάντα λες πως τίποτα δεν πάει χαμένο.

Ο φίλος σου Θανάσης.