Καλό μήνα: Δεκάμβρης (ένας Δεκέμβρης με πολλά "α")

Δεκάμβρης (ένας Δεκέμβρης ασύνταχτος, ασυναγώνιστος, αναρχικός, ανόητος, ατίθασος, άοσμος, αόρατος, αγωνιστικός, άπονος, αληθινός, αλληλέγγυος, α... : στο δικό μας χέρι είναι να βάλουμε το "α" που θα τον αλλάξει!)

Μια μέρα οι κάτοικοι της πόλης Θ. ξύπνησαν και όλα τα είχε σκεπάσει το χιόνι. Έμειναν για καιρό αποκλεισμένοι στα σπίτια τους και σιγά – σιγά άρχισαν να ξεχνάνε τις σωστές λέξεις. Μια καινούργια γλώσσα φτιαχνόταν. Έτσι είχαμε πια ρεμύθια (ρεβίθια), φαγόνια (βαγόνια), λολχαγούς (λοχαγούς), κουρτίνες (φουρτούνες), Αχανούλα (Αχ, Αννούλα)… Οι νέες λέξεις εννοείται πως έδωσαν και καινούργιο νόημα στα πράγματα. Τα ρεμύθια ήταν ρεβίθια που τα έτρωγες με τη συνοδεία παραμυθιού. Τα φαγόνια ήταν βαγόνια όπου σου σέρβιραν πλούσια εδέσματα. Οι κουρτίνες ήταν φουρτούνες γεμάτες χρώματα. Οι λολχαγοί ήταν λοχαγοί λίγο παλαβοί. Όσο για τις Αχανούλες, ήταν Αννούλες που προκαλούσαν μοιραία πάθη… Έτσι, όταν το χιόνι έλιωσε, η πόλη είχε αλλάξει για τα καλά: Την έλεγαν πια Θ_ _ _ _ _ _ _ _ _ η!

Από το "Ημερολόγιο για να θυμάσαι ή να ξεχνάς" με ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη. Για τυχόν ενδιαφερόμενους έχουν μείνει ελάχιστα. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας.

Μια μέρα στην Καντόνα!

Από το Beauty Stories που φιλοξένησε το μικρό μου ρεπορτάζ. Είναι χαρά για μένα να βλέπω κάτι δικό μου στην πιο ... όμορφη ιστοσελίδα!

Η Καντόνα είναι η 6η μεγαλύτερη πόλη της μεγάααααλης Κίνας! Και ο δημοσιογράφος - συγγραφέας-blogger - πατέρας Κώστας Στοφόρος ήταν εκεί και μας σκέφτηκε! Προφανώς γιατί κάνοντας τη βόλτα του στο γραφικό νησί Σάμιαν έπεσε επάνω σε φωτογράφιση μόδας. Δείτε και διαβάσετε λοιπόν τι μας έφερε, κάνοντας μαζί του μια βόλτα στον "Πράσινο Δρόμο", στο νησί Σάμιαν. 

Το μικρό νησί Σάμιαν ή Shameen στα Καντονέζικα,  βρίσκεται στον Μαργαριταρένιο Ποταμό (Pearl River). Το όνομά του σημαίνει «αμμώδης επιφάνεια», αν και μόνο άμμο δεν βρίσκεις σήμερα εκεί.

Είναι ένα από τα πιο όμορφα και γνωστά μέρη της Καντόνας, με τον "Πράσινο Δρόμο" στο κέντρο του όπου δεσπόζουν τα κτίρια των παλιών προξενείων. Όλος ο δρόμος είναι διακοσμημένος με μπρούτζινα αγάλματα με εικόνες της καθημερινής ζωής.

Το νησί υπήρξε κέντρο του εμπορίου στην εποχή των Αυτοκρατόρων, κατά των 18ο και 19ο αιώνα  ενώ μεγάλες εταιρείες είχαν εδώ την έδρα τους. Το 1859 μοιράστηκε σε Γάλλους  και σε Βρετανούς.

Συνδεόταν με τη στεριά με δυο γέφυρες, που έκλειναν μετά τις δέκα το βράδυ. Η μία ήταν Γαλλική και η άλλη Βρετανική.

Εμπορικές εταιρείες από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία και την Ιαπωνία οικοδόμησαν μεγάλα πέτρινα κτίρια ακολουθώντας την «αποικιακή αρχιτεκτονική»

Το 1949 με την επικράτηση της Επανάστασης τα κτίρια πέρασαν στη νεοσύστατη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.

Σήμερα το νησί έχει γίνει –μεταξύ άλλων- αγαπημένη τοποθεσία για φωτογραφίσεις γάμου και μόδας. Αυτό που συναντά κανείς περπατώντας καθημερινά  στον «Πράσινο Δρόμο», έναν πεζόδρομο γεμάτο πράσινο, με τα επιβλητικά κτίρια να τον περιστοιχίζουν, είναι πραγματικά απίστευτο.

Κι αυτή είναι μια μικρή γεύση από τη φωτογράφηση μόδας που έγινε για Κινέζικο περιοδικό μόλις λίγες ημέρες πριν. 

Στην Κίνα μεταξύ πολλών άλλων εκδίδονται το περιοδικό Cosmopolitan (πωλήσεις 1,3 εκατομμύρια αντίτυπα) και το Harper' s Bazaar (πωλήσεις 800 χιλ. αντίτυπα).














Κι αυτό το Καντονεζάκι, πως σας φαίνεται;

Που πήγαν οι θέσεις εργασίας; 2

Ο πρόεδρος του Ιδρύματος Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης κ. Λέντζας ενώ διδάσκει στο μάθημα "Κατάρτιση προκηρύξεων" (στο πλαίσιο ...Καλών Πρακτικών του 2012!!!) -αν σας πάρουν είδηση, απλώς τις ...αλλάζετε! 

Μετά το θόρυβο και την "εξαφάνιση" της προκήρυξης, ανακάλυψαν ... προβλήματα στο περιεχόμενό της!!! Διαβάστε το τι έγινε εδώ

Ομολογία ανικανότητας και προχειρότητας από το ΙΝΕΔΙΒΙΜ:

Προσωρινή διακοπή της πρόσβασης στις προκηρύξεις λόγω προβλήματος στο περιεχόμενό τους.
Η ανάρτηση θα επαναληφθεί με επικαιροποιημένες ημερομηνίες. 

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ

ΓΙΑ ΣΥΝΑΨΗ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΟΥ

στο πλαίσιο του Υποέργου 1 των Πράξεων με τίτλο: «Κέντρα Δια Βίου Μάθησης – Προγράμματα Τοπικής Εμβέλειας» ΑΠ7 και ΑΠ8 που συγχρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) και από εθνικούς πόρους για θέσεις

ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ:

(α) ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ και ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ στους Δήμους υλοποίησης των Πράξεων

και

        (β) ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ Κ.Δ.Β.Μ. στους Δήμους υλοποίησης των Πράξεων

Από χέρι σε χέρι

Το κέντρο δημιουργικής έκφρασης ''Κύκλοι'',

διοργανώνει διήμερο Bazaar

μεταχειρισμένων ειδών ρουχισμού, βιβλίων, παιχνιδιών, μικροαντικειμένων,

άριστης κατάστασης,

σε τιμές προσαρμοσμένες στις δυσκολίες των καιρών.

Σας περιμένουμε  
το Σαββατοκύριακο 1 & 2 Δεκεμβρίου 
12.00 - 19.00

Δημοφώντος 11 και Ηρακλειδών 43, Μετρό Κεραμεικός

Τηλ. 211 0137698

www.kykloiseminars.blogspot.gr

Που πήγαν οι θέσεις εργασίας; (ή πως να εξαφανίσετε μια προκήρυξη)

Στις 19 Νοεμβρίου, το Ίδρυμα Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης προκήρυξε θέσεις εργασίας σε όλη την Ελλάδα. Ξαφνικά -και χωρίς εξηγήσεις η προκήρυξη εξαφανίστηκε! Το ΙΝΕΔΙΒΙΜ συνηθίζει να δημοσιεύει προκηρύξεις και να προσλαμβάνει κόσμο σε εποχές που το ενδιαφέρον είναι στραμμένο αλλού. Αυτή τη φορά φαίνεται πως κάτι ...στράβωσε. 

Να σημειώσουμε ότι πρόεδρος του ΙΝΕΔΙΒΙΜ παραμένει ο διορισμένος από τη Διαμαντοπούλου κ. Λέντζας. Φυσική του προϊσταμένη η κυρία Καραντζόλα από τη ΔΗΜΑΡ.

Την ώρα που επιβάλλονται σε όλους μας τα πλέον βάρβαρα μέτρα κάποιοι συνεχίζουν το ... πάρτι τους. Ως πότε;

Αναδημοσιεύω από το μπλογκ του Συλλόγου Συμβασιούχων ΙΔΕΚΕ (πρώην Συλλόγου, πρώην Συμβασιούχων του πρώην ΙΔΕΚΕ για να ακριβολογούμε)

 

Τα μυστήρια του ΙΝΕΔΙΒΙΜ: Που πήγαν οι θέσεις εργασίας;

Η Άννα έφυγε, τα ... παιδιά της μένουν. Ο εκλεκτός της Αννούλας κ. Λέντζας πρόεδρος του ΙΝΕΔΙΒΙΜ σε παλιότερες ...ευτυχισμένες εποχές. Προφανώς η Τρικομματική Κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας τα προσόντα του τον άφησε να αλωνίζει... 

Η κατάσταση με το άθλιο Ίδρυμα που ονομάζεται ΙΝΕΔΙΒΙΜ έχει ξεπεράσει πλεόν κάθε όριο. Εδώ και καιρό η όποια "νομιμότητα" φαίνεται πως έχει γίνει κουρελόχαρτο.
Η ομάδα που διοικεί και... αξιοποιεί τα διάφορα κονδύλια, αυτή τη φορά ξεπέρασε και τον εαυτό της, εξαφανίζοντας την  προκήρυξη για θέσεις εργασίας στα Κέντρα Διά Βίου Μάθησης, που είχε αναρτηθεί στις 19 Νοεμβρίου.

 http://www.inedivim.gr/index.php/2012-09-14-05-51-28/146-2012-11-22-10-25-35

Πού πήγε αυτή η προκήρυξη; Αν ακολουθήσετε το λινκ που πριν λίγες μέρες οδηγούσε εκεί θα πάτε στο... πουθενά!

Τι συνέβη άραγε;
Μπορεί να απαντήσει μήπως η ΓΓ Δια Βίου Μάθησης;
(Από το ΙΝΕΔΙΒΙΜ δεν ευελπιστούμε να πάρουμε απάντηση)

Ο συγγραφέας της Λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων στην Αθήνα!

Πριν από ένα περίπου χρόνο έγραφα γι’ αυτό το εξαιρετικό βιβλίο στο Δρόμο:

"…Και, επιτέλους, να που ανακαλύπτω τη Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων (Πόλις) του Jean-Michel Guenassia. Και βρίσκομαι στο Παρίσι του πολέμου της Αλγερίας, αλλά και του rock ‘n’ roll. Στο Παρίσι των ψευδαισθήσεων. Στο Παρίσι όπου σιγά-σιγά γεννιέται ο Μάης του ’68. Ο 12χρονος ήρωας, εξαιρετικά ώριμος για την ηλικία του, διαβάζει ασταμάτητα, συχνάζει σε μπιστρό, παίζει με μανία ποδοσφαιράκι και μυείται σε μια παράξενη σκακιστική λέσχη με μέλη εξόριστους και αυτοεξόριστους από τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Προεξάρχον μέλος της λέσχης ο Ζαν Πολ Σαρτρ. Άλλωστε, με την κηδεία του ξεκινά το μυθιστόρημα που μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, χαρίζοντάς μας απολαυστικές στιγμές ανάγνωσης… …Κι έτσι κρατάω ένα χαμόγελο… Που θα μείνει στα χείλη μου, όταν η λαϊκή οργή θα δώσει, επιτέλους, έναν άλλο τόνο στις απεχθείς παρελάσεις. Είμαι, άλλωστε, από παλιά μέλος της… λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων!"


 Τώρα, την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου και ώρα 19.30 ο συγγραφέας του βιβλίου Jean-Michel Guenassia, θα βρίσκεται στον «Ιανό» και θα συνομιλήσει με τον δημοσιογράφο και μεταφραστή Ανταίο Χρυσοστομίδη.

Από τις εκδόσεις Πόλις θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι το βιβλίο του La vie rêvée d'Ernesto G.

Διαβάστε ακόμη:
Τροφή για σκέψη για γονείς και παιδιά 

Οι Εργαζόμενοι με Μπλοκάκι διεκδικούν το... αυτονόητο!

Εδώ και πολλά χρόνια έχει θεσμοθετηθεί από το κράτος ένας τύπος εργαζομένου, ο επονομαζόμενος «μπλοκάκιας», χωρίς κανένα δικαίωμα αλλά με επιτακτικές και συνεχώς αυξανόμενες υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και τους εργοδότες. Έχει διαμορφωθεί έτσι ένα ευρύ εργατικό στρώμα ειδικευμένων και ανειδίκευτων εργαζομένων, σε διάφορους κλάδους επαγγελμάτων (δημοσιογράφοι, καθαριστές, τεχνικοί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, δικηγόροι, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στην ψυχική υγεία, καλλιτέχνες, πωλητές, μεταφραστές, επιμελητές κ.ο.κ.), οι οποίοι αντιμετωπίζονται από το κράτος ως επιχειρηματίες και από τους εργοδότες ως σκλάβοι.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι, κι όχι το κράτος ή οι εργοδότες, ποιοι είμαστε: Δεν είμαστε ούτε επιχειρηματίες ούτε εργοδότες. Δεν εκμεταλλευόμαστε την εργασία κανενός. Δεν είμαστε «αφεντικά του εαυτού μας». Είμαστε εργαζόμενοι με μπλοκάκι.

Η επισφαλής μας θέση (χαμηλοί μισθοί/αμοιβές, υψηλή φορολογία/αυτασφάλιση, αδυναμία απεργίας, κατακερματισμός, κανένα δικαίωμα σε περίπτωση απόλυσης/«παύσης της συνεργασίας» κ.λπ.), σε συνδυασμό με το κοινωνικό γόητρο που υποτίθεται ότι παρέχει η λεγόμενη «αυτοαπασχόληση» (η «καρδιά της μεσαίας τάξης», σύμφωνα με τους «ειδικούς»), έχει καθορίσει μέχρι τώρα την αδυναμία μας να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους εργασίας και, ει δυνατόν, να ακυρώσουμε την ίδια την ύπαρξη του εργαζόμενου («εσωτερικού» ή «εξωτερικού») με μπλοκάκι.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να συλλογικοποιήσουμε τις επιθυμίες και τη δράση μας ενάντια στον γενικευμένο κατακερματισμό.

Βασικό χαρακτηριστικό της εργασιακής μας συνθήκης είναι ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα έναντι των εργοδοτών. Την ίδια στιγμή, πρέπει να καταβάλλουμε υπέρογκες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και μεγάλα ποσά για μια σειρά άμεσων και έμμεσων φόρων. Η εποχή των Μνημονίων έβαλε κι εμάς στο στόχαστρο, όπως και όλους τους υπόλοιπους εργαζομένους, επιβάλλοντας, μεταξύ άλλων, το τέλος επιτηδεύματος, την εισφορά αλληλεγγύης και τη μείωση του αφορολόγητου, με αποτέλεσμα την εξώθησή μας στην ανεργία, την ανασφάλεια, τη «μαύρη» εργασία, την αποδοχή κατάπτυστων εργασιακών όρων και συνθηκών, το φέσωμά μας από τους εργοδότες και την υπερδιόγκωση των οφειλών μας στα ασφαλιστικά ταμεία και στην εφορία. Η νέα σειρά μέτρων διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος επιδεινώνει την κατάσταση ακόμα περισσότερο: αύξηση της φορολόγησης, με επιβολή ενιαίου συντελεστή, και πιθανή αύξηση της παρακράτησης φόρου, κατάργηση του αφορολόγητου των 5.000 ευρώ (με διατήρησή του για όσους δουλεύουν σε έναν μόνο εργοδότη), πιθανή επιβολή νέου χαρατσιού κ.ο.κ. Όποιο κι αν είναι το πόρισμα των εκπροσώπων του κεφαλαίου, ο στόχος είναι ο ίδιος: ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, ακόμα μεγαλύτερη πειθάρχηση στις προσταγές εργοδοτών και κράτους, ακόμα μεγαλύτερος κατακερματισμός των εργαζομένων με μπλοκάκι σύμφωνα με τους διαχωρισμούς που το ίδιο το κράτος θα ορίσει.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να αγωνιστούμε μαζί με τους υπόλοιπους εργαζομένους ενάντια στην εντεινόμενη λεηλασία της ζωής μας. Να δράσουμε άμεσα και αποτελεσματικά ενάντια στα νέα μέτρα. Να αρνηθούμε συλλογικά την επιβολή μιας φορολόγησης που θα οδηγήσει τους περισσότερους συναδέλφους στην ανεργία και τη «μαύρη» εργασία. Να αρνηθούμε συλλογικά το δυσβάσταχτο βάρος της αυτασφάλισης.

Όσοι βρεθήκαμε σε αυτή την πρώτη διακλαδική συνάντηση θεωρούμε ότι η επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι με μπλοκάκι δεν πρέπει να μείνει κι αυτή τη φορά αναπάντητη. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε για μια ακόμα φορά να λαμβάνονται ερήμην μας αποφάσεις που θα μας οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση. Είμαστε ήδη πίσω από τα γεγονότα. Το απειλητικό ρεύμα μίσους και φόβου στην κοινωνία, ένα ρεύμα που βάζει την εργατική τάξη και τα πραγματικά υλικά της συμφέροντα στο περιθώριο, δεν πρέπει να γίνει καθεστώς. Η ρήξη και η ανατροπή θα συμβεί πρώτα στην κοινωνία, όταν διαλύσουμε το προπέτασμα ότι εργοδότες και εργαζόμενοι είναι «ίσα κι όμοια», όταν προσπαθήσουμε συντονισμένα, οργανωμένα και με πείσμα να διαμορφώσουμε καλύτερους όρους για την επιβίωσή μας, κόντρα στη γενικευμένη μαυρίλα της μνημονιακής εποχής. Ας παλέψουμε έχοντας συνείδηση της ταξικής μας θέσης. 

***

Για τους εργαζομένους στα ΜME, η εργασία με απόδειξη παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι), αποτελεί πλέον την κυρίαρχη συνθήκη. Αρχικά, ήταν ο μύθος του φιλόδοξου δημοσιογράφου που «συνεργάζεται» ταυτόχρονα, με πολλά ΜΜΕ και η ελεύθερη αγορά τού ανοίγει τα φτερά χωρίς να τον δεσμεύει σε μια εξαρτημένη σχέση εργασίας. Φυσικά, το ιδεολόγημα αυτό, αποτέλεσε ένα βολικό άλλοθι μόνο για λίγους μεγαλοδημοσιογράφους με την πραγματικότητα να είναι τελείως διαφορετική. Ο χώρος των ΜΜΕ σήμερα αποτελεί το πειραματόζωο των Μνημονίων: εδώ πρώτα εφαρμόζονται όλες οι νέες νομοθεσίες. Εκατοντάδες απολύσεις, ανεργία, επισφαλής και κακοπληρωμένη εργασία είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου. Για τ’ αφεντικά που θέλουν να μειώνουν όλο και περισσότερο το εργασιακό κόστος των επιχειρήσεών τους, η «συνεργασία» με «ελεύθερους επαγγελματίες», που δουλεύουν με ελάχιστα χρήματα ως σκλάβοι τους, αποτελεί το μοναδικό τρόπο για να βρεις δουλειά στον κλάδο.

Σήμερα, για όσους εργαζόμαστε στα ΜΜΕ, καθόλου αίσθηση δεν προκαλεί μια αγγελία που αναφέρει «850 ευρώ μεικτά, με μπλοκάκι». Από αυτά, πρέπει να αφαιρέσεις ένα 20% (παρακράτηση φόρου ελεύθερων επαγγελματιών) και τουλάχιστον 240 ευρώ το μήνα για την ασφάλιση σου στον ΟΑΕΕ (κάτι που κανονικά θα βάραινε τον εργοδότη, ως εργοδοτική εισφορά προς το ασφαλιστικό ταμείο που όντως ανήκεις). Έτσι, το προνομιακό πακέτο εργασίας που προσφέρουν τα αφεντικά των ΜΜΕ εν καιρώ κρίσης, έχει μηνιαίες απολαβές 450 ευρώ το μήνα. Με το που πιάνεις δουλειά, ο όρος «ελεύθερος επαγγελματίας» αποτελεί απλή νομική κάλυψη, καθώς δουλεύεις ως μισθωτός χωρίς βέβαια να έχεις τα δικαιώματά του. Εξαντλητικό ωράριο (μέχρι να βγει η δουλειά, γιατί «η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα»…) στο χώρο του εργοδότη, υπερωρίες που δεν πληρώνονται, ενώ έννοιες όπως επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και αποζημίωση αδείας είναι επιστημονική φαντασία. Έτσι, αυτό το ασαφές εργασιακό μόρφωμα δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη να σε κάνει μπαλάκι ανάμεσα σε μισθωτό και «συνεργάτη», όποτε και για οποιονδήποτε λόγο τον βολεύει.

Την ίδια στιγμή, ο μπλοκάκιας του κλάδου δεν μπορεί να περιμένει απολύτως τίποτα από τα σωματεία, που κλείνουν τα μάτια στο φαινόμενο που γνωρίζουν ότι υπάρχει, αφήνοντας τον μόνο απέναντι στο φάντασμα της ανεργίας σε περίπτωση που προσπαθήσει να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Εδώ και χρόνια, τα σωματεία εργαζομένων των ΜΜΕ, θέλοντας, υποτίθεται, να «διαφυλάξουν» τον κλάδο, θέτουν ως προϋπόθεση για την ένταξη ενός εργαζομένου στους κόλπους τους την παρουσία του σε μισθολόγιο. Φυσικά, με την ανεργία και τις ευέλικτες μορφές εργασίες που διέπουν τον κλάδο, οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί απλή πρόφαση και ανάχωμα αυτών των συντεχνιακών σωματείων ώστε η βάση των εργαζομένων να μένει ανυπεράσπιστη. Σε ένα σωματείο εργαζομένων στα ΜΜΕ, μπορεί να είναι μέλος ο εργοδότης σου, αλλά εσύ όχι, γιατί έχεις μπλοκάκι. Και τι έγινε αν το καταστατικό των σωματείων απαγορεύει την παρουσία ιδιοκτητών...

Είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες. Τα μπλοκάκια δεν είναι απελευθέρωση, είναι κρυφή μισθωτή εργασία.

Γ. Δ., δημοσιογράφος

***

Είναι η εκπαιδευτική διαδικασία εργολαβία;

Από την πρώτη φορά που δουλέψαμε στο χώρο της εκπαίδευσης ενηλίκων (προγράμματα του ινστιτούτου εκπαίδευσης ενηλίκων, όπως για παράδειγμα η εκμάθηση ελληνικών σε μετανάστες, τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας κ.λπ.) αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε συμβάσεις μίσθωσης έργου (τότε ακόμα με ασφάλιση στο ΙΚΑ). Τις ίδιες συμβάσεις είδαμε αργότερα και στα ΙΕΚ, και στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν χειρότερα, καθώς στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για εκπαιδευτές στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας (το 2011) ανακαλύψαμε πως έπρεπε πλέον να ασφαλιζόμαστε στον ΟΑΕΕ. Το ίδιο συμβαίνει και στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Αλλοδαποί και Παλιννοστούντες Μαθητές», όπου για τη συνεργασία με τη δράση καλούμαστε να υπογράψουμε μηνιαίες συμβάσεις ανάθεσης έργου με την ιδιότητα του ελεύθερου επαγγελματία. Είμαστε δηλαδή υποχρεωμένοι να γραφτούμε στον ΟΑΕΕ ώστε να μπορούμε να διδάξουμε, πράγμα εξαιρετικά ασύμφορο οικονομικά και επισφαλές επαγγελματικά. Με αυτό το εργασιακό καθεστώς, δεν έχουμε πλέον κανένα εργασιακό δικαίωμα.

Έτσι λοιπόν, το δημόσιο σχολείο, με την «υποστήριξη» του ΕΣΠΑ, απασχολεί εκπαιδευτικούς με μπλοκάκι οι οποίοι πολύ απλά θα μείνουν άνεργες και άνεργοι μετά το πέρας των προγραμμάτων αυτών –χωρίς δυνατότητα εγγραφής στο (όποιο) ταμείο ανεργίας– και θα σταματήσουν να διδάσκουν τα ελληνικά ως δεύτερη/ξένη γλώσσα σε πλήθος αλλόγλωσσων παιδιών που χρειάζονται υποστήριξη.

Δ. Τ., εκπαιδευτικός

***

«Ζητείται νέα/νέος συνάδελφος για συνεργασία σε δικηγορικό γραφείο …  απαραίτητη πολύ καλή γνώση Η/Υ και γρήγορη γραφή, αγγλικά,  και να έχει γίνει ουσιαστική άσκηση δικηγορίας. Ιδίως θα προτιμηθεί όποιος έχει εμπειρία υποθέσεων … ή/και μεταφορικό μέσο… Μεγάλο δικηγορικό γραφείο ζητεί φιλόδοξο δικηγόρο με δικαστηριακή εμπειρία… για αποκλειστική συνεργασία. Ευπρόσωπη παρουσία. Παρέχεται πλήρης υποδομή, οργάνωση και υποστήριξη. Πολυτελές περιβάλλον. Μισθός + ποσοστά παραγωγικότητας».

«Συνάδελφος» και «συνεργάτης» λοιπόν κάθε δικηγόρος που έχει ήδη εκπληρώσει τη 18μηνη «θητεία» του, όπου ο κανόνας είναι η δωρεάν ή η έναντι εξευτελιστικού αντιτίμου ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, εξαναγκαζόμενος ουσιαστικά να φέρει εις πέρας οποιαδήποτε χαμαλοδουλειά, όντας όμως παράλληλα «ευγνώμων» που εργάζεται δωρεάν και αποκτά «ουσιαστική εμπειρία» από τα αφεντικά του… για τους όρους εισόδου του στην αγορά εργασίας ως «συν»-εργαζόμενου και αυτασφαλιζόμενου στο ΕΤΑΑ και ΤΠΔΑ δικηγόρου - μπλοκάκια.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες», παρέχουμε νομικές υπηρεσίες για 10-12 ώρες σε πενθήμερη βάση, με αποδείξεις παροχής υπηρεσιών ανά μήνα ή ανά έτος στο όνομα του αφεντικού μας και γραμμάτια προείσπραξης στο όνομα πελάτη του δικηγορικού γραφείου, του οποίου η υλικοτεχνική υποδομή μάς παρέχεται «δωρεάν», αφού είμαστε όλοι … «συνάδελφοι» και «συνεργάτες».

«Συνάδελφοι» και «συνεργάτες» είμαστε και για το κράτος που, «αλληλέγγυα» σε αφεντικά και εργαζόμενους, επιβάλλει τέλος επιτηδεύματος, ΦΠΑ 23%, παρακράτηση φόρου και ασφαλιστικές εισφορές κλιμακούμενες ανάλογα με τα χρόνια που «αντέχει» κάθε «συνεργάτης» και «συνάδελφος» στη δικηγορία.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες», δεν απεργούμε, παρά μόνο «απέχουμε» (από συζητήσεις ενώπιον των δικαστηρίων ή διενέργεια διαδικαστικών πράξεων) όταν και τα αφεντικά μας το κρίνουν σκόπιμο και επιβεβλημένο. Ποτέ όμως δεν κρίνεται αναγκαίο να «απέχουμε» από την εργασία που τους παρέχουμε εντός των δικηγορικών γραφείων.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες» που είμαστε, δεν υπάρχει στην περίπτωσή μας υποχρέωση υπογραφής συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας, υποχρέωση καταβολής των ασφαλιστικών μας εισφορών, υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης απόλυσης, άδεια μητρότητας και λοχείας.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες», δεν έχουμε εργασιακά δικαιώματα αλλά αποκλειστικά υποχρεώσεις, και από τη θέση μας αυτή καλούμαστε να αντισταθούμε «ομόψυχα» με τα αφεντικά μας, επωμιζόμενοι όμως αυτοτελώς ως «αυτοαπασχολούμενοι» τη «βιαιότητα» της μνημονιακής φορολόγησης. Είναι αυτή η βιαίως επιβαλλόμενη εργασιακή πραγματικότητα που μας στερεί τη δυνατότητα αυτόνομης άσκησης του επαγγέλματός μας και μας καθιστά αναλώσιμα «εργαλεία» στα χέρια των αφεντικών.

Δεν είμαστε «συνάδελφοι» και «συνεργάτες» με τα αφεντικά μας. Είμαστε τμήμα της εργατικής τάξης που υφίσταται την εξαντλητική επιβαλλόμενη φορολογία, την καταβαράθρωση της υγειονομικής και συνταξιοδοτικής ασφάλισης και την εργοδοτική τρομοκρατία. ΝΑΙ, είμαστε και ΕΜΕΙΣ εργαζόμενοι με μπλοκάκι.

Κ. Λ. και Σ. Τ., δικηγόροι

***

Εργάζομαι από το σπίτι μου με μπλοκάκι για διάφορα μεταφραστικά γραφεία ως «εξωτερική συνεργάτιδα», όπως αφεντικά και κράτος με ονομάζουν. Δουλεύω πρωί βράδυ, Σαββατοκύριακα, γιορτές και σχόλες. Προσπαθώ να μη λέω πολλά «όχι», γιατί ο εκάστοτε εργοδότης δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί μου και μπορεί απλώς να μη μου ξαναδώσει δουλειά. Η κρίση επιδείνωσε την ήδη άσχημη οικονομική μου κατάσταση, αλλά και τη δυνατότητα να διεκδικώ καλύτερες συνθήκες εργασίας. Δουλεύω πολύ περισσότερες ώρες για πολύ λιγότερα λεφτά. Συχνά περνάνε μήνες μέχρι να πληρωθώ. Κάποιες φορές δεν πληρώθηκα καθόλου, αφού ο εργοδότης εξαφανίστηκε ή χρεοκόπησε. Βγάζω 400 με 500 ευρώ το μήνα, τη στιγμή που για την αυτασφάλισή μου στον ΟΑΕΕ πρέπει να πληρώνω 272,34 ευρώ μηνιαίως. Όταν δεν δουλεύω καθόλου, η ανεργία μου δεν καταγράφεται σε καμία στατιστική έρευνα, ούτε δικαιούμαι ταμείο ανεργίας, και όντας άνεργη πρέπει να βρω τα 272,34 ευρώ για τον ΟΑΕΕ. Πολλοί συνάδελφοί μου μεταφραστές, επιμελητές και διορθωτές σε αυτές τις συνθήκες αναγκάζονται να κλείσουν τα βιβλία τους στην εφορία και να είναι άνεργοι ή να δουλεύουν «μαύρα», ανασφάλιστοι και ευάλωτοι σε κάθε είδους εργοδοτικούς εκβιασμούς. Και το δικό μου μέλλον το βλέπω μαύρο, αλλά δεν σκοπεύω να καταθέσω εύκολα τα όπλα...

Κ.Κ., μεταφράστρια

***

Εργάζομαι ως καθηγητής Αγγλικών και Ελληνικών για αλλοδαπούς από το 1993. Μολονότι οι ημέρες πριν από τη διαβόητη «οικονομική κρίση» ήταν ελαφρώς «καλύτερες» –τόσο από την άποψη των εκπαιδευτικών ευκαιριών όσο και της αμοιβής– εμείς, οι εκπαιδευτικοί του ιδιωτικού τομέα, ήμασταν ανέκαθεν σκλάβοι της «επισφαλούς εργασίας» (όρος που άλλοι εργασιακοί χώροι τον έμαθαν τα τελευταία χρόνια). Τι σήμαινε επισφαλής εργασία για τους εκπαιδευτικούς του ιδιωτικού τομέα;

1. Ο εργοδότης μάς χρησιμοποιούσε όσο και όταν μας χρειαζόταν.
2. Απασχόληση βρίσκαμε μόνο από Οκτώβριο μέχρι Ιούνιο. Μετά καταφεύγαμε στο επίδομα ανεργίας.
3. Συχνά είχαμε δυσκολία να συγκεντρώσουμε τα απαιτούμενα ένσημα, καθώς ήμασταν και είμαστε ωρομίσθιοι.

Ερχόμενης της οικονομικής κρίσης, η κατωφερής πορεία των εργασιακών πραγμάτων είχε αναπόφευκτο αποτέλεσμα την περαιτέρω επιδείνωση της θέσης μας. Δεχόμαστε μια λυσσαλέα επίθεση άνευ προηγουμένου από τα αφεντικά. 

Καταρχάς, στις 6/9/2012 ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ιδιοκτητών Κέντρων Ξένων Γλωσσών «Europalso» υπέγραψε με το στημένο από τους ίδιους τους εργοδότες «σωματείο εργαζομένων» στα κέντρα ξένων γλωσσών νομού Αττικής σύμβαση εργασίας σύμφωνα με την οποία η ωριαία αμοιβή διδασκαλίας για καθηγητές με προϋπηρεσία από 0 έως 900 ημερομίσθια ορίζεται στα 3,52 ευρώ μεικτά (!), όσο στοιχίζουν, δηλαδή, δύο εισιτήρια του μετρό ή ένας καφές. Τους καθηγητές δε που θα μπαίνουν σε τάξη για να διδάξουν 18 ώρες την εβδομάδα θα τους αμείβουν με μηνιαίες μεικτές αποδοχές 253 ευρώ! Ακόμα όμως και εργοδότες που δεν ανήκουν στο «Europalso» έχουν εξαπολύσει επίθεση κατά των εργαζομένων. Αρνούνται να καταβάλουν δεδουλευμένα και κρατούν το προσωπικό τους σε ομηρία εκφοβίζοντάς τους με το ενδεχόμενο της ανεργίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο όμιλος «Interlingua», η στάση του οποίου ανάγκασε έξι συναδέλφους να προβούν σε επίσχεση εργασίας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει κάποιοι ιδιοκτήτες κέντρων ξένων γλωσσών να ζητούν από το διδακτικό τους προσωπικό μπλοκάκι. Με τον τρόπο αυτόν –που πρέπει να τονιστεί ότι είναι παράνομος– αναζητούν να αυξήσουν τα κέρδη τους και να γλιτώσουν από τον πονοκέφαλο του ΙΚΑ και των δώρων. Ψάχνουν να βρουν διάφορες δικαιολογίες για να το επιβάλουν, όπως την απασχόληση σε ενδοεπιχειρησιακά μαθήματα. Τι οδυνηρές συνέπειες, όμως, έχει αυτό για εμάς;

1. Ο έμπειρος καθηγητής αμείβεται το ίδιο με τον νέο. Και οι δύο δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλά γρανάζια στη βιομηχανία της εκπαίδευσης.
2. Ο καθηγητής είναι υποχρεωμένος να επωμιστεί εξολοκλήρου το βάρος της ασφάλισής του καθώς και της παρακράτησης φόρου 20% σε κάθε απόδειξη που εκδίδει. Και ας μην ξεχνάμε ότι ΦΠΑ στο χώρο της εκπαίδευσης δεν υπάρχει.
3. Όπως συμβαίνει και με κάθε άλλο «ελεύθερο επαγγελματία», δεν υπάρχει καμία σχέση των πραγματικών εσόδων και των εισφορών στον ΟΑΕΕ που καλείται ο καθηγητής να πληρώνει κάθε δύο μήνες.
4. Τους καλοκαιρινούς μήνες ο καθηγητής δεν εργάζεται, χωρίς να έχει δικαίωμα για επίδομα ανεργίας.
5. Σε περίπτωση που θέλει να υπερασπίσει τα συμφέροντά του και να αντιταχθεί σε τυχόν αυθαιρεσίες της εργοδοσίας, δεν μπορεί ούτε να απεργήσει, ούτε να προβεί σε επίσχεση εργασίας, ούτε να προσφύγει στην επιθεώρηση εργασίας. Η μοναδική επιλογή του είναι ο δρόμος της ανεργίας.

Συν-μπλοκάκηδες, τα πράγματα δεν πάνε άλλο. Ήρθε ο καιρός να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και τα προβλήματά μας, και να κάνουμε αισθητή στους «ειδικούς» την παρουσία μας. Ας ενωθούμε και ας παλέψουμε όλοι μαζί.

Π. Γ., καθηγητής ξένων γλωσσών

***

Επόμενες συναντήσεις:

  30/11,  8 μ.μ.

Λόντου 6 (Εξάρχεια), 2ος όροφος

 

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
(Κ. Σερβίας 10, Σύνταγμα)
Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, 10 π.μ.

Αναρτήθηκε από Ergazomenoi me Mplokaki στις 3:46 μ.μ.

Μαζί ...να τα φάμε: Μια εξαιρετική πρωτοβουλία στο Χαλάνδρι

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Χαλανδρίου «Μαζί …να τα φάμε», δημιουργήθηκε από πολίτες του Χαλανδρίου και επιθυμεί να παρέμβει στη διαδικασία διάθεσης βασικών ειδών διατροφής, φέρνοντας σε επαφή τους συμπολίτες μας –φυσικά ανεξάρτητα από το χρώμα ή την εθνικότητά τους - με παραγωγούς, με παραγωγικούς συνεταιρισμούς ή με εταιρείες παραγωγής και εμπορίας που επιθυμούν να διαθέσουν τα είδη τους με φθηνότερες τιμές.

Αποτελεί βασικό στόχο μας το να μπορούμε να προμηθευόμαστε φτηνά αλλά και ποιοτικά τρόφιμα προωθώντας ταυτόχρονα συμμετοχικές μορφές δημοκρατικής αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε μόνιμη βάση, οργανώνοντας διανομές σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Δεν εξαρτιόμαστε από κανέναν πολιτικό φορέα και η πρωτοβουλία μας είναι ανοικτή σε όλους όσοι επιθυμούν να συμβάλουν ενεργά προς αυτή την κατεύθυνση.

Το Σάββατο 1 Δεκέμβρη, από τις 9.00 έως 13.00 οργανώνουμε την πρώτη μας ανοικτή διάθεση τροφίμων σε χαμηλές τιμές, στο πάρκο της Αττικής Οδού, που βρίσκεται στα σύνορα Χαλανδρίου-Βριλησσίων, στην συμβολή με την Λ. Πεντέλης. 

Μετά από έρευνα και .. γευστικές δοκιμές, καταλήξαμε στην παραγγελία προϊόντων από διάφορες περιοχές της χώρας, με κριτήριο την υψηλή ποιότητα και την χαμηλότερη δυνατή τιμή.

Θα υπάρχουν φακές και φάβα Φενεού, ρεβύθια Φαρσάλων, φασόλια Χρυσούπολης, ρύζι από το Μεσολόγγι, αλεύρι από αλευρόμυλο στα Τρίκαλα και τοπικά στάρια, μέλι από την Ευρυτανία και τυριά από την Μεγαλόπολη. Όλα τα προϊόντα θα διατίθενται συσκευασμένα.

Για περισσότερες πληροφορίες και παραγγελίες μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας
E-mail: mazinatafame@yahoo.gr
ή να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας:  mazinatafame.blogspot.gr

 

	Τιμοκατάλογος
ΠΡΟΪΟΝ	TIMH   KIΛΟΥ	ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ ΣΕ ΚΙΛΑ	ΑΞΙΑ
Αλεύρι  για όλες τις χρήσεις	0,57 €	5	2,85 €
Αλεύρι  για όλες τις χρήσεις	0,55 €	10	5,50 €
Αλεύρι κίτρινο σταρένιο	0,57 €	5	2,85 €
Αλεύρι κίτρινο σταρένιο	0,55 €	10	5,50 €
Ρύζι Καρολίνα Μεσολογγίου	0,90 €	5,56	5,00 €
Ρύζι Νυχάκι	0,70 €	7,14	5,00 €
Φασόλια μέτρια Χρυσούπολης	1,85 €	2,7	5,00 €
Φακές Φαρσάλων	1,50 €	2	3,00 €
Φάβα Φενεού	1,50 €	2	3,00 €
Ρεβίθια Φαρσάλων	1,85 €	2,7	5,00 €
Τυρί Φέτα	5,80 €	Πλαστικό δοχείο με άλμη 4 κιλών
Τυρί Φέτα	5,80 €	Χάρτινη συσκευασία 2 ,7 κιλών
Τυρί Γραβιέρα	9 €	Συσκευασία 2 κιλών
Μέλι Ευρυτανίας (ανθέων & ελάτης)	6,50 €	Βάζο 950 γραμμαρίων

Μια βροχερή νύχτα στη Σαγκάη

Μερικές φορές θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω... Ένα τζιν με τόνικ στη βροχερή βραδιά της Σαγκάης, Jazz σε ένα κλαμπ του 1920. Ξενοδοχείο Fairmont Peace. Συνομιλία σύντομη πλάι στο μπαρ με τον Theo Croker. Είμαι έτοιμος να γράψω αστυνομικό μυθιστόρημα!

Η είσοδος του ξενοδοχείου που οδηγεί στο Jazz Club

 

Theo Croker 

Μια μουσική γεύση

   

Περισσότερα τη Δευτέρα στις 7 στην εκπομπή του Αλέξη Βάκη στο Κόκκινο 105,5 Εικόνες της Κϊνας το Σάββατο, 12 -2μμ στο Τέχνης Βήματα της οδού Ηρακλειδών

Κίνα στο... Κόκκινο!!! (Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 7-8μμ)

Τη Δευτέρα το απόγευμα (26/11- 7-8μμ) έχετε έναν ακόμη λόγο να συντονιστείτε στην εκπομπή του Αλέξη Βάκη Τον πιο μικρό, τον πιο πικρό, τον πιο αγαπημένο στο Κόκκινο 105,5

Θα μιλήσουμε για την Κίνα και τη μικρή γεύση που πήρα από αυτή την απέραντη χώρα τις 9 μέρες που ταξίδεψα εκεί καλεσμένος της Ένωσης των Κινέζων Δημοσιογράφων.

Ανάμεσα σε άλλα θα μιλήσουμε:
-Για την Τιεν Αν Μεν και την Απαγορευμένη πόλη
-Για το Σινικό Τείχος και τα λουκέτα των ερωτευμένων
-Για την πάπια του Πεκίνου
-Για τα παρασκήνια του 18ου Συνέδριου και πως οι δημοσιογράφοι αποφάσισαν να προσεγγίσουν το λαό
-Για τα μεγάλα κινέζικα ΜΜΕ και την ελληνική εκπομπή στο μεγαλύτερο ραδιόφωνο της Κίνας, το CRI
-Για τη Καντόνα και τον Μαργαριταρένιο Ποταμό
-Για τις νύφες της Κίνας
-Για τον μικρό παραδεισένιο κήπο ενός τεϊποτείου
-Για τη ζωή στο χωριό και τα παιδιά του Νηπιαγωγείου
-Για τη μαγική νύχτα της Σαγκάης
-Για ένα διάσημο Jazz Club
-Για γεύσεις και για τσάι...

Για... (μάλλον θα χρειαστούμε και δεύτερη εκπομπή)

...Θα σας μάθουμε και Κινέζικα! (όπως τι σημαίνει η λέξη Αϊτσίν)

Μια μικρή γεύση μπορείτε να πάρετε κι από το εικονογραφημένο οδοιπορικό 

 

Μείνε για λίγο όταν θα έχουν φύγει όλοι!

Μείνε για λίγο όταν θα έχουν φύγει όλοι: Το μυθιστόρημα μιας «χαμένης» γενιάς

«Δεν ισχύει το «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.»  Η πολιτική ή κοινωνική βία ως έκρηξη και ξέσπασμα είναι απολύτως ανεκτή και πολλές φορές απαραίτητη»

Συνέντευξη του Δημήτρη Οικονόμου στον Κώστα Στοφόρο (στο Δρόμο, 17/11/2012)

Το Δημήτρη τον γνώρισα την εποχή που ακόμη ο «Δρόμος» ήταν μια ιδέα που ετοιμαζόμασταν να υλοποιήσουμε. Σχεδιάζαμε όλοι μαζί τις σελίδες του πολιτισμού… Την ίδια εποχή έτυχε να διαβάσω την «Πόλη του αναστέλλοντος ηλίου», το πρώτο του μυθιστόρημα. Μια δυσοίωνη ματιά στο μέλλον, τότε που ακόμη δεν φανταζόμασταν όλα όσα θα συνέβαιναν στα χρόνια που μεσολάβησαν…

Καθόλου τυχαία, το  καινούργιο μυθιστόρημα του Δημήτρη Οικονόμου «Μείνε για λίγο όταν θα έχουν φύγει όλοι», μας γυρίζει στο παρελθόν. Στην ελληνική πραγματικότητα της δεκαετίας του 90. Και μας δίνει ένα νήμα για να κατανοήσουμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας… Συναντάμε τον πρωταγωνιστή του ως φοιτητή του Πολυτεχνείου στην εποχή των γεγονότων που είχαν οδηγήσει καις την πυρκαγιά του ιστορικού κτιρίου της Σχολής, ενώ παρακολουθούμε και την προσγείωση του στον «αληθινό κόσμο» όταν πιάνει δουλειά. Μεγάλη του αγάπη η μουσική…

Όλος ο κόσμος του, το παραμύθι που κατά κάποιον τρόπο ζούσε, διαλύονται όταν σκάει η φούσκα του χρηματιστηρίου. Καταρρέει. Οργίζεται. Η απολίτικη στάση του θα γίνει θυμός που θα τον οδηγήσει σε ένα ξέσπασμα βίας…

Είναι από τι λίγες φορές που διαβάζουμε κάτι που να αποτυπώνει με τόσο καθαρό  τρόπο τα όσα συνέβησαν στους σημερινούς 35ρηδες- 40ρηδες που «δεν θέλησαν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά να τον κατακτήσουν».

-Μετά το άλμα στο μέλλον με το προηγούμενο βιβλίο σου, επιστρέφεις στο παρελθόν. Ήταν μια διαδικασία για να κατανοήσεις εσύ και οι αναγνώστες σου το σήμερα;

Το παρελθόν και το μέλλον στα δύο μου βιβλία ανακατεύονται και ουσιαστικά υποδηλώνουν αυτό που απ’ ό,τι φαίνεται αποτελεί στα πρώτα μου έργα το λογοτεχνικό μου σύμπαν. Το φαντασιακό μέλλον με το υπαρκτό παρελθόν αν και φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση, στην πραγματικότητα  διαπραγματεύονται τα ίδια θέματα: έρωτας, φιλία, Πόλη, εξουσία, Τέχνη. Πως επηρεάζει η μία έννοια την άλλη, πως αλληλεπιδρούν, τι γίνεται αν κάτι από αυτά απουσιάζει ή κάποιο διογκώνεται, αν κάποιο φθίνει, αλλοιώνεται ή κάποιο άλλο αναπτύσσεται περισσότερο; Μέσα από αυτή την όσμωση που αδιάκοπα με προβληματίζει προσπαθώ να δώσω μια προσέγγιση στο σήμερα, ξέροντας όμως από πριν πως αυτό που συμβαίνει στο σήμερα είναι τόσο βίαιο, κυνικό και αμετάκλητο που δεν αρκεί μόνο ένα βιβλίο για να το εξηγήσει.

-«Ένα βιβλίο για τη γενιά που δεν θέλησε να αλλάξει τον κόσμο, αλλά να τον κατακτήσει», διαβάζω στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και νομίζω πως παρουσιάζεις όντως μια λεπτομερή εικόνα για τη γενιά των σημερινών 35άρηδων- 40άρηδων. Τι βρήκατε τελικά;

Καθώς η κοινωνία μας τα τελευταία είκοσι χρόνια ζούσε μια επίπλαστη, στα όρια του ψυχωτικού ευημερία η νεότερη γενιά, ενισχυμένη και από την πρωτοφανή έκρηξη της τεχνολογίας, που τα βρήκε όλα έτοιμα, χωρίς καμία στέρηση, μεγάλωσε με ένα «άγχος» να τα κάνει όλα γρήγορα. Να σπουδάσει, να μην χάσει χρόνο, να μπει αμέσως στην παραγωγική διαδικασία. Το πάρτι είχε ξεκινήσει και οι γονείς πίεζαν τα παιδιά να συμμετέχουν κι αυτά. Οι ρυθμοί ήταν φρενήρεις. Χωρίς ποτέ να ερωτηθούν τα ίδια τα παιδιά τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους συμμετείχαν σε μια ξέφρενη  κούρσα. Αυτή η γενιά δεν άλλαξε τον κόσμο γιατί δεν είχε χρόνο. Έτρεχε στα φροντιστήρια και στις ξένες γλώσσες. Και φυσικά - όπως γράφω και στο πρώτο μου βιβλίο - οτιδήποτε ξέφευγε απ’ τον κανόνα, περιθωριοποιούνταν, οποιοσδήποτε έλεγε «εμένα δεν με ενδιαφέρουν αυτά» ήταν στην καλύτερη περίπτωση γραφικός. Όμως η Εξουσία, το σύστημα –πείτε το όπως θέλετε-   είναι αμείλικτο και υψώνει ένα ανυπέρβλητο τοίχος. Δεν είναι εύκολο για όλους να εισέλθουν, αλλιώς θα ήταν βορά στον καθένα. Κάποιοι τα κατάφεραν, οι πιο πολλοί όμως σπάσαμε τα μούτρα μας και τρέχουμε τώρα να εξηγήσουμε την αύξηση των ψυχιατρικών ασθενειών, των αυτοκτονιών, τη διάχυτη οργή, τη μοναξιά και τις διαλυμένες σχέσεις. 

-Η πολιτική διαπερνά το βιβλίο σου, αλλά ο πρωταγωνιστής σου είναι συχνά αποστασιοποιημένος. Κινείται από τον ένα χώρο στον άλλο ως θεατής. Για ποιο λόγο τον ήθελες να υπάρχει με αυτόν τον τρόπο;

           

Αυτό έχει γίνει εσκεμμένα. Υπήρξε μια εποχή, εκεί στις αρχές του 90, που ήταν της μόδας να μην ασχολείσαι με την πολιτική. Οι βουλευτικές εκλογές ήταν μπανάλ, οι αναποφάσιστοι ήταν νέα πολιτική κάστα, στα πανεπιστήμια και στις σχολές οι συνδικαλιστικές παρατάξεις αντιμετωπίζονταν με περιφρόνηση, όχι άδικα ίσως, σχολές που χρησίμευαν περισσότερο σαν προπαρασκευαστήρια για την αγορά εργασίας παρά της γνώσης, ο φίλαθλος Τύπος κέρδιζε έδαφος σε σχέση με τον ημερήσιο, όλα τα περιοδικά προωθούσαν το μοντέλο ενός ανθρώπου χωρίς κοινωνικό και πολιτικό ενδιαφέρον και, εν ολίγοις, το μόνο ενδιαφέρον που σου επιτρεπόταν ήταν το οικολογικό. Ένας φοιτητής εκείνης της περιόδου ακόμα και με αυτές τις ευαισθησίες δεν ήξερε που να πατήσει , έψαχνε να βρει μόνος τις ισορροπίες του και αιωρούνταν μετέωρος.

- Το βιβλίο μοιάζει αρκετά αυτοβιογραφικό. Ποια στοιχεία έχεις δώσει από τον εαυτό σου;

Το ένα τρίτο του βιβλίου μου αφορά μια ιστορία στην Αφρική με την οποία δεν είχα καμία απολύτως σχέση, ούτε ξέρω ή γνώρισα κάποιον που να έχει. Για την έρευνα μου μάλιστα, επειδή πρόκειται για περιοχή για χρόνια αποκλεισμένη στη Δύση και δεν υπήρχαν πουθενά πληροφορίες, έπρεπε να μπω στα αρχεία τις CIA για να βρω χάρτες και φωτογραφίες. Μου ήταν πολύ εύκολο λοιπόν να βάλω τον ήρωά μου φοιτητή της Νομικής. Όμως επίτηδες τον βάζω του Πολυτεχνείου γιατί κακά τα ψέματα η επιστήμη που πρώτη επηρεάστηκε από την πολιτική επιλογή της ανάπτυξης μέσω των υποδομών τα τελευταία είκοσι χρόνια, τόσο σε ακαδημαϊκό επίπεδο όσο και σαν αντικείμενο εργασίας, δεν ήταν η δικανική αλλά του πολιτικού μηχανικού. Και φυσικά είναι κι αυτή που πρώτη βιώνει την κρίση στο πετσί της σήμερα. Από τα φαραωνικά έργα στη μετανάστευση. Γινόταν ένας πόλεμος και ο ανθυπολοχαγός, χωρίς κανένα άσμα ούτε ηρωικό ούτε πένθιμο, ήταν ο νεαρός μηχανικός. Αρα δεν είχα άλλη επιλογή, έτυχε.

-«Η καινούργια χάραξη, η καινούργια πολιτική ήθελε τους οδηγούς και τους ταξιδιώτες μονίμως βιαστικούς και προσηλωμένους στον προορισμό. Χωρίς χρόνο για ταξίδι. Μόνο για στόχους. Διαφωνούσε με όλο του το είναι. Με όλη του την ύπαρξη», λέει κάποια στιγμή ο ήρωάς σου . Τι σημαίνουν για σένα τα ταξίδια;

Η εξέλιξη της κοινωνίας, με τη βοήθεια τη τεχνολογίας πάντα, σου απαγορεύει να χαθείς. Τα κινητά, τα gps, οι κάμερες. Άρα σου απαγορεύει το ρίσκο. Δεν υπάρχει χρόνος γι αυτό.  Για μένα το κάθε ταξίδι είναι μία αναβάπτιση. Είναι χρόνος που περνάς με τον εαυτό σου, τους αγαπημένους σου ανθρώπους, είναι οι  καινούριες εμπειρίες, είναι μ’ άλλα λόγια η γνώση. Κάθε ταξίδι είναι ένας νέος ορίζοντας και μια αναζωογόνηση. 

           

-Κάποια στιγμή ο ήρωάς σου, στη διαδήλωση της Πράγας γίνεται βίαιος. Παίρνει ένα καδρόνι και αρχίζει να σπάει βιτρίνες. Είναι από τις λίγες φορές που διάβασα κάτι που ξεφεύγει από την «πεπατημένη» για το θέμα. Εσύ πως αντιμετωπίζεις/ ερμηνεύεις το ζήτημα της βίας;

Έχω κατασταλάξει πια πως η βία υπόκειται σε διαχωρισμούς. Ο διαχωρισμός αυτός ενυπάρχει στη φύση της βίας τη στιγμή που ο ίδιος ο νόμος αλλά και η ηθική σε καλύπτουν στην περίπτωση της αυτοάμυνας. Άρα αυτομάτως η αποδοχή της βίας ορίζεται από το κίνητρο. Δεν ισχύει το «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.»  Η πολιτική ή κοινωνική βία ως έκρηξη και ξέσπασμα είναι απολύτως ανεκτή και πολλές φορές απαραίτητη. Ποιος μπορεί να καταδικάσει έτσι απλά, με ένα φιρμάνι, τα επεισόδια στο Λος Αντζελες το 1991, ή στο Παρίσι το 2005;  Χωρίς πολιτική βία ,από την άλλη, δεν γίνεται τίποτα. Θέλει νεκροί χιλιάδες να δίνουν το αίμα τους. Δεν θέλει;

Όμως στη βία δύσκολα μπαίνουν όρια και σε μια κοινωνία είναι πολύ δύσκολο να συγκρατήσεις και να διαχωρίσεις την έκρηξη από το βανδαλισμό. Τον βανδαλισμό δεν τον επικροτώ σε καμία περίπτωση. Αλλά γίνομαι έξαλλος στην προσπάθεια ορισμένων να τα εξισώσουν όλα και να τα υποβαθμίσουν. Πως είναι δυνατό να βάζεις στο ίδιο σακί τα ρατσιστικά και φασιστικά βίαια επεισόδια με έναν άνθρωπο απελπισμένο που σπάει βιτρίνες γιατί δεν έχει μέλλον;

-Είναι άραγε αργά πια για τη γενιά σου; Η μάχη έχει χαθεί;

                       

Η πρώτη μάχη έχει χαθεί. Η χρυσή ευκαιρία της γενιάς μου ήταν πέρσι με τους Αγανακτισμένους. Όμως ακόμα κι εκεί κουβαλούσαμε τα φοβικά μας σύνδρομα. Δεν θέλαμε κόμματα, πολιτικούς ή μεμονωμένους ανθρώπους να την «κουκουλώσουν», κάποια στιγμή στην κάτω πλατεία μιλούσε ο κάθε πικραμένος κι έτσι μια μεγαλειώδης συγκέντρωση, κατεξοχήν πολιτική κατέληξε απολιτίκ. Χωρίς ηγέτη κανένα κίνημα δεν προχωράει από μόνο του. Παρόλ’ αυτά ελπίζω, δεν χάνω την αισιοδοξία μου. Συντελούνται τεράστιες ζυμώσεις, προβληματισμοί καινούριοι, τίθονται θέματα κοινωνικο-υπαρξιακά και είναι θέμα χρόνου κάτι καλό να βγει από αυτό σε πολλά επίπεδα.  Όπως ακριβώς ελπίζουν και οι ήρωές μου.

Το βιβλίο του Δημήτρη Οικονόμου, Μείνε για λίγο όταν θα έχουν φύγει όλοι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι