Η Κίνα, οι γεύσεις και ο "Τελευταίος Κινέζος σεφ"

Γράφω σε παραζάλη από τη διαφορά της ώρας, μετά από ένα ταξίδι με χιλιάδες εικόνες. Μια εμπειρία μοναδική σε μια χώρα απέραντη. Δεν ξέρω καν πως να αρχίσω...
Έτσι αντί να σας πω για το 18ο Συνέδριο του ΚΚΚ που ανμένεται να φέρει πολλές αλλαγές ή για το Σινικό Τείχος ή για την Τιεν Αν μΕν και τον Μάο, λέω να αρχίσω όπως ξεκίνησε και το ταξίδι μας.
Από τις γεύσεις!
Έτζι λοιπόν, μετά το αχανές αεροδρόμιο του Πεκίνου και την εγκατάσταση στο ξενοδοχείο πήγαμε για φαγητό. Στην Κίνα τρώνε το μεσημαριανό στις 12 και το βραδινί στις 6.
Νάμαστε λοιπόν στο εστιατόριο των δυο επαρχιών, που υποδεχόταν παλιά τους ταξιδιώτες.
Εκεί δοκιμάσαμε τα πρώτα μας πιάτα στην Κίνα και οι συνάδελφοι που ήταν μαζί άρχισαν να με κοροϊδεύουν για το "θεϊκό" που έδινα ως χαρακτηρισμό σε πολλά πιάτα από τα πάνω από εκατό (!) που δοκιμάσαμε αυτές τις 9 μέρες: Από την περίφημη "πάπια Πεκίνου" μέχρι ...τσούχτρες (!)
Μάθαμε επίσης ότι συνηθίζεται τα εστιατόρια να χωρίζονται σε δωμάτια, όπου συχνά βρεθήκαμε να τρώμε μόνοι μας.
Οι εικόνες όμως τα λένε όλα.
Αρχίζω από το πρώτο μας εστιατόριο:

...και πάω στο επόμενο εστιατόριο που δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά δεν θα ξεχάσω το ωραίο φαγητό που απολαύσαμε σε ένα χιονισμένο Πεκίνο:

Συνέχεια θυμόμουνα τον "Τελευταίο Κινέζο σεφ" της Νικόλ Μόουνς (Μελάνι), που σε ανύποπτο χρόνο με είχε μυήσει στη φιλοσοφία της κινέζικης κουζίνας. Μεταφέφω μερικά αποσπάσματα από συνέντευξη που μου είχε απραχωρήσει για το Votre Beaute:

-Πώς επιλέξατε ως θέμα του βιβλίου σας να γράψετε για την κινέζικη κουζίνα, για τον "Τελευταίο Κινέζο Σεφ";

Ταξίδεψα και έζησα στην Κίνα για πολλά χρόνια και συχνά είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω εκπληκτικά δείγματα της κουζίνας της. Πάντοτε γκρίνιαζα κι έλεγα πως οι περισσότεροι Δυτικοί δεν θα δοκίμαζαν ποτέ το κινέζικο φαγητό όπως το τρώνε στην Κίνα. Παράλληλα, άρχισα από το 1999 να συνεργάζομαι με το περιοδικό Gourmet, γράφοντας για την κινέζικη κουζίνα και συγκεντρώνοντας σταδιακά πολλές γνώσεις, που δεν θα χωρούσαν ποτέ σε ένα άρθρο. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δεκάδες βιβλία για την κινέζικη κουζίνα, κανένα μέχρι σήμερα δεν έχει ασχοληθεί εμπεριστατωμένα με πτυχές όπως η φιλοσοφία, η αισθητική, η διανοητική λειτουργία της. Έτσι θέλησα, ξεφεύγοντας από τη δημοσιογραφική προσέγγιση, να κάνω γνωστό το πνεύμα της κινέζικης κουζίνας σε ένα ευρύτερο κοινό. Ξεκίνησα από τον τίτλο "Ο Τελευταίος Κινέζος Σεφ" -μια που ιδέα ξεπετάχτηκε ξαφνικά από το μυαλό μου μια ωραία μέρα των διακοπών! Στη συνεχεία σκέφτηκα πως αυτός δεν θα ήταν απλώς ο τίτλος του μυθιστορήματος, αλλά και "ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο". Θα ήταν ο τίτλος ενός βιβλίου που υποτίθεται ότι γράφτηκε πολλές γενιές παλιότερα και θα λειτουργούσε κάπως σαν οδηγός στον αναγνώστη του μυθιστορήματος. Ένας οδηγός για την κινέζικη γαστρονομική παράδοση.

 -Τι αγαπάτε και τι μισείτε στην Κίνα;

 Αυτό που πάνω απ' όλα αγαπώ στην Κίνα είναι το βάθος και η συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της. Μου αρέσει να βρίσκομαι σε μια χώρα όπου τον πολιτισμό τον συναντάς στο κάθε σου βήμα, τον νιώθεις, τον ακούς ακόμη και στις καθημερινές κουβέντες που έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Ίσως επειδή είμαι Αμερικανίδα και η ιστορία μας είναι τόσο μικρή γοητεύομαι που το "ποτάμι του πολιτισμού" είναι τόσο μακρύ εκεί. Αυτό που μισώ είναι η ρύπανση που μαστίζει όλες τις μεγάλες πόλεις και ιδιαίτερα το Πεκίνο. Είναι ανυπόφορη! Εκείνο που θα ήθελα να αλλάξει είναι να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι διάφοροι νόμοι που υποτίθται ότι ισχύουν, αλλά στην πράξη δεν εφαρμόζονται ποτέ. Υπάρχει μια γενικευμένη διαφθορά και το σύστημα εγκυμονεί πολλούς κινδύνους κατά τη μετάβαση του στην ελεύθερη αγορά...

 Σας αρέσει να μαγειρεύετε; έχετε κάποια σπεσιαλιτέ; Στην πραγματικότητα δεν μαγειρεύω καθόλου. Εγώ ψωνίζω και πλένω τα πιάτα! Ο σύζυγος μου είναι ένας εκπληκτικός ερασιτέχνης σεφ, και παρόλο που δεν είναι Κινέζος, έμαθε να μαγειρεύει κινέζικα, συμφωνώντας να πλένει δωρεάν τα πιάτα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι σε ένα κινέζικο εστιατόριο στη Νέα Υόρκη, όταν ήταν στην εφηβεία, με αντάλλαγμα να παρακολουθεί πως δούλευε ο Κινέζος σεφ. Το μαγείρεμα είναι γι΄ αυτόν καθημερινή ευχαρίστηση, και έχει ενθουσιώδες κοινό: Τους δυο γιους μας που είναι στην εφηβεία, αλλά και όλους τους φίλους μας, που λατρεύουν τη μαγειρική του. Έτσι έχω περιοριστεί σε έναν βοηθητικό ρόλο.

Μετά το Πεκίνο η Καντόνα με την περίφημη -και πιο εξωτική- κουζίνα της:

Η Σαγκάη, μας έδειξε πιο ευρωπαϊκό πρόσωπο:

Το ταξίδι είχε πολλά πολλά ακόμη να μας μάθει.
 Να πω σε αυτό το σηεμίο, ότι πολύτιμη ήταν η βοήθεια των ανθρώπων από τις διπλωματικές αρχές εκπροσώπησης της Ελλάδας σην Κίνα. Πέρα από τον πρέσβη στο Πεκίνο Θεόδωρο Γεωργακέλο και τους προξένους μας στη Καντόνα Κωνσταντίνο Κακιούση και στη Σαγκάη Ευγένιο- Δημήτριο Καλπύρη, ξεχωριστή ήταν για μας η παρουσία του Χρήστου Φαϊλάδη, επικεφαλής του Γραφείου Τύπου, την Ελένη Μουτσάκη από το γραφείο τύπου του Πεκίνου και τον Ευθύμιο Αθανασιάδη, επικεφαλής του Γραφείου Τύπου στη Σαγκάη.
 Οι ευχαριστίες δεν είναι τυπικές... Οι άνθρωποι αυτοί με γνώση και μεγάλη διάθεση προσφοράς κάνουν πολύ σημαντικά πράγματα για τη χώρα μας, ουσιαστικά χωρίς στήριξη... ...συνεχίζεται...