Ηλεκτρικές (και απολαυστικές) αναγνώσεις

Βιβλία που διαβάζω στο μετρό και κάθε τόσο γράφω γι' αυτά στο "Δρόμο" στη στήλη Ηλεκτρικές Αναγνώσεις που κυκλοφορεί μόνο όταν έχουμε κάτι καλό να πούμε και αν προτέινουμε. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε για τον Απρίλιο:

Ώρες – ώρες μου ‘ρχεται αντί να διαβάζω τα βιβλία να τα εκσφενδονίσω σε τίποτε κεφάλια. Χοντροί, δερματόδετοι τόμοι κατακούτελα στο Σαμαρά, στο Στουρνάρα, το Βενιζέλο και κυρίως το Κουβέλη (που είναι και ..διανοούμενος)!

Επίσης ώρες –ώρες αναρωτιέμαι γιατί όλοι εμείς στο μετρό, στον ηλεκτρικό ή στο λεωφορείο με βιβλία ή ακουστικά στ’ αυτιά, με κινητά και εφημερίδες, οχυρωμένοι σε μικρόκοσμους, σιωπηλοί, μήπως θα ήταν καλύτερα να κοιτάξουμε λίγο καλύτερα ο ένας τον άλλο; Να μιλήσουμε; Να κουβεντιάσουμε γιατί δεν θα πρέπει να πληρώναμε εισιτήριο;

Τελικά όμως υπερισχύει η αγάπη για το διάβασμα,  για βιβλία και συγγραφείς που ανακαλύπτεις αναπάντεχα και σου ανοίγουν νέους δρόμους ή απλώς νέες ευκαιρίες να βρεθείς αλλού:  

Τα φώτα στα σπίτια των άλλων

Το μυθιστόρημα της Κιάρα Γκαμπεράλε «Τα φώτα στα σπίτια των άλλων» (Μελάνι), είναι ένα από αυτά τα βιβλία. Μια όμορφη, χαρισματική νέα γυναίκα η Μαρία σκοτώνεται σε δυστύχημα και αφήνει πίσω της ένα κοριτσάκι: Την εξάχρονη Μάντορλα. Μαζί αφήνει και ένα άλυτο μυστήριο. Ποιος είναι ο πατέρας της μικρής; Ένα γράμμα προς τη κόρη της, που ανακαλύπτουν λίγο μετά το θάνατό της, περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα: Πατέρας είναι κάποιος από τους άντρες της πολυκατοικίας στην οποία ήταν διαχειρίστρια. Οι οικογένειες μαζεύονται, συσκέπτονται και αποφασίζουν να αφήσουν άλυτο το μυστήριο αποφεύγοντας να κάνουν τεστ DNA και να μεγαλώσουν όλοι μαζί το κοριτσάκι που ζει από διαμέρισμα σε διαμέρισμα. Με εξαιρετική αφηγηματική τεχνική παρακολουθούμε τις σκέψεις των ηρώων και κυρίως της Μάντορλα που έχοντας φτάσει στην εφηβεία ανακαλεί μέσα σε ένα κελί φυλακής τα όσα την έφεραν ως εκεί. Το τέλος –που όπως είπε η συγγραφέας το εμπνεύσθηκε στην Πάτμο, όπου άρχισε και την πρώτη γραφή του μυθιστορήματός της- θα είναι αναπάντεχο… 

Το τσίρκο των τεράτων

Σε εντελώς διαφορετικό κλίμα κινείται το μυθιστόρημα της Τζούλιας Γκανάσου «Ομφάλιος λώρος» (Γκοβόστης). Σε παράξενο χωροχρόνο, μεταξύ Αθήνας και Δελφών, με παρεκβάσεις από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου στήνεται ένα εφιαλτικό σκηνικό: Ένα τσίρκο με αναπήρους, στη μέση ενός αλλόκοτου τοπίου, μια πολυεθνική εταιρία που υπόσχεται την αλλαγή των οργάνων που πάσχουν αλλά και τη μεταμόρφωσή μας σε Αγγέλους, εμπόριο εμβρύων, προπαγάνδα, νοθεία. Ένας βιοκαλλιεργητής που πιστεύει πως μπορεί να συνεργαστεί με την Εταιρεία και να διατηρήσει την ακεραιότητά του. Ένας καταδικασμένος έρωτας και η προσπάθεια μιας γυναίκας –στελέχους της πολυεθνικής να ξεφύγει από τα πλοκάμια της. Με το μυαλό γεμάτο σλόγκαν και διαφημίσεις… Μια δυστοπία που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, σε βυθίζει στον κόσμο της όπου τίποτε δεν είναι σταθερό αφήνοντας μια πικρή γεύση και άφθονη τροφή για σκέψη. Μια ξεχωριστή, φιλοσοφική ανάγνωση του Δελφικού Τοπίου, μια ενδιαφέρουσα παραβολή για τον «θαυμαστό νέο κόσμο» που ζούμε… 

Μια συγκλονιστική μαρτυρία

Ήταν μόλις 17 ετών όταν μπήκε στην Αντίσταση. Βρέθηκε κρατούμενη στις φυλακές και από εκεί οδηγήθηκε στην Αυστρία… Το βιβλίο της Μαίρης Παριανού, «Μαρτυρίες από την Αντίσταση και τη φυλακή» (Φιλιππότης), είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία μιας γυναίκας που δεν ηρωποιεί σε καμία περίπτωση τον εαυτό της. Αφηγείται λιτά και ψύχραιμα αυτά που της συνέβησαν, ακόμη κι όταν έπεσε θύμα των πειραμάτων γενετικής των ναζιστών που τη στείρωσαν. Παγώνεις όταν το διαβάζεις. Παγώνεις όταν βλέπεις στην Ελλάδα του 2013 να υπάρχουν θαυμαστές των ανθρώπων που ευθύνονται για τέτοιες εγκληματικές πράξεις κατά της ανθρωπότητας. Από την άλλη δεν έχεις παρά να θαυμάσεις το κουράγιο των ανθρώπων που με ξεχωριστή αψηφισιά έμπαιναν στον αγώνα…. Εξαιρετική και η επιμέλεια της Μαρίας Σπηλιωτοπούλου που θέτει το ιστορικό πλαίσιο και τεκμηριώνει τα όσα αφηγείται η συγγραφέας.

Το φαγητό που μοιράζεσαι είναι πιο νόστιμο!

Σε ένα παραμύθι υπήρχε η ιστορία ενός βασιλείου όπου κάθε μεσημέρι μαζεύονταν όλοι μαζί (εναλλασσόμενοι σε ρόλους μάγειρα, σερβιτόρου, λαντζέρη και συνδαιτημόνα) σε ένα τεράστιο κοινό τραπέζι. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό παίρνοντας στα χέρια μου το βιβλίο «Οι πολιτικές συνταγές της συλλογικής κουζίνας της Τετάρτης» από τις εκδόσεις των Συναδέλφων, όπου πέρα από την πολιτική τοποθέτηση του ζητήματος, υπάρχουν πολλές χρήσιμες πληροφορίες για τα  λαχανικά και τις εποχές του χρόνου, για τη συντήρηση, ασφάλεια και χειρισμό των τροφίμων και φυσικά νόστιμες συνταγές για να θρέψουν μεγάλες παρέες –συντροφιές ανθρώπων… Σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν αν ζούσαμε σε εκείνο το μαγικό βασίλειο του παραμυθιού. Και μετά σκέφτομαι πως μπορούμε εδώ να ζήσουμε το παραμύθι μας με κοινό αγώνα και σίγουρα το εγχειρίδιο των εκδόσεων των Συναδέλφων μας φαίνεται και θα μας φανεί χρήσιμο!