Μπαμπά τι είναι σεξ;

Πριν από ένα ακριβώς χρόνο, στις 14 Ιανουαρίου του 2008, ξεκινούσε το ταξίδι αυτού του blog με μια πρώτη γεύση, ένα απόσπασμα από το «Ημερολόγιο ενός πατέρα» που δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει. Από τότε έγιναν πολλά. Ένας καινούργιος κόσμος ανοίχτηκε και αρκετοί άνθρωποι επισκέφθηκαν αυτές τις σελίδες. Απέκτησα και «διαδικτυακούς φίλους»…
Σκέφτηκα λόγω επετείου, να σας δώσω μια μικρή γεύση από το Ημερολόγιο ενός πατέρα 3 (τον τίτλο τον συζητάμε ακόμα) που θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη…

"...«Μπαμπά, τι είναι σεξ;»
«....»
«Μπαμπά;»
«Ναι αγόρι μου. Τι είπες; Δεν άκουσα»
Θεέ μου! Πότε φτάσαμε από τον «Μουρή το γουρουνάκι που θέλει ξύλα για το τζάκι» και τον «όμορφο τον κήπο που ’χει ο μικρός ο Νίκος» στα αρχέγονα ερωτήματα της ζωής; Που πήγαν τα χρόνια της αθωότητας; Και κυρίως: Τι κάνουμε τώρα; Ας έρθει ένας «από μηχανής θεός» να με βοηθήσει. Ας ανάψει ένα λαμπάκι πάνω από το κεφάλι μου για να βρω μια φαεινή ιδέα. Ας χτυπήσει το τηλέφωνο. Ας έρθει κάποια επίσκεψη. Ας εμφανιστεί ο Σπαϊντερμαν.
Αστραπιαίες σκέψεις και απαντήσεις περνάνε από το μυαλό μου. Δεν βρίσκω τίποτε κατάλληλο. Και το Μωρό που συνήθως ξυπνάει τις πιο άσχετες ώρες κλαίγοντας, τώρα κοιμάται μακαρίως. Η μαμά λείπει. Ούτε μια μίνι σύσκεψη δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε. Δεν έχω να πιαστώ από πουθενά. Εκκωφαντική σιγή. Ακούγεται ο χτύπος του ρολογιού. Σε λίγες μέρες ο Μεγάλος κλείνει τα οκτώ του χρόνια. Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία να του μιλήσεις για το σεξ; Ως που μπορείς να φτάσεις; Πρέπει να κάνεις και περιγραφές; Πρέπει να νοικιάσεις και μορφωτικές ταινίες από το πίσω μέρος του βίντεο κλαμπ; Να του δώσεις να διαβάσει την αυτοβιογραφία της Ξαβιέρα Χόλαντερ; Ή κάτι σε «Μαντάμ Μποβαρί» ή «Λαίδη Τσάτερλι»; Να πάρω τηλέφωνο σε κάποια γραμμή SOS;
«Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά», μου ψιθυρίζει μια φωνή. Αλλά ποια αλήθεια; Καμιά φορά η ωμή αλήθεια είναι χειρότερη από ένα ευγενικό ψέμα. Που πάνε όμως οι αρχές μας; Κι αν το Παιδί γνωρίζει ήδη κάτι από το σχολείο και με θεωρήσει ψεύτη και υποκριτή; Θυμάμαι ακόμη τη μέρα που ήρθε από το προνήπιο και ρώτησε: «Μαμά, εγώ βγήκα από το Πιπί σου;»
«Όχι», απάντησε η Μαμά.
«Δηλαδή γεννήθηκα με καισαρική;»
Άναυδοι και οι δυο, συλληφθήκαμε σε καταφανή θέση οφσάιντ από τον διαιτητή και αντικρίσαμε την κίτρινη κάρτα. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας και προσπαθήσαμε μάλλον ανεπιτυχώς να επανορθώσουμε. Ευτυχώς τις δικές μας αμηχανίες και αδυναμίες τις είχε καλύψει η νηπιαγωγός. Ευτυχώς υπάρχουν κάποια βιβλία για παιδιά, του στιλ «Πώς ήρθα στον κόσμο». Η κρίση απεσοβήθη και το θέμα ξεχάστηκε... Τα σποράκια που τοποθετεί με μυστηριώδη διαδικασία ο μπαμπάς στην κοιλιά της μαμάς, μπορούσαν να αποτελέσουν για τότε επαρκή εξήγηση. Ευτυχώς δεν ερωτηθήκαμε για το πώς τοποθετούνται αυτά τα σποράκια...
Μετά από αυτό ήρθε η περίοδος των ευτυχών συγχύσεων. Όπως όταν τον άκουσα να τραγουδάει "James Bond, James Bond you are my James Bond", νομίζοντας ότι αυτό λέει το τραγούδι «Sex Bomb». Κατόπιν άρχισαν σποραδικές βροχές:
«Μπαμπά γιατί αυτό το κανάλι το λένε Seven Sex;» (εννοώντας το Seven Χ)
«Μαμά, μπαμπά, ξέρω τι είναι σεξ!»
«...»
«Είναι αυτές οι αφίσες στο δρόμο που δείχνουν διάφορες γυναίκες» (Άβυσσος η ψυχή του Παιδιού). Άρχισαν και τα «κακά λόγια». Δεν ξέρω πόσο πειστικός ήμουν όταν τον απέτρεπα από τη χρήση τους…

…Το Παιδί παραμένει επίμονο. Θέλει απαντήσεις και τις θέλει τώρα. Εγώ φταίω που πάντοτε ήθελα να του τα εξηγώ όλα. Τώρα πρέπει να πληρώσω.
Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο με γενικότητες. Καταλήγω σε κάτι του τύπου «το θέμα είναι λίγο δύσκολο να στο εξηγήσω και δεν θέλω να καταλάβεις τίποτε λάθος, γι' αυτό καλύτερα να το συζητήσουμε το Σάββατο που θα έχουμε πιο πολλή ώρα. Τώρα έλα να σου δείξω ένα καινούργιο παιχνίδι στο κομπιούτερ...»
«Yes! Yes! Yes!» ούρλιαξα από μέσα μου. Πάτησα το κατάλληλο κουμπί και βρήκα φως στο τούνελ. Πως θα μπορούσε να αντισταθεί το Παιδί στην πρόκληση ενός καινούργιου παιχνιδιού; Όπως και ολοένα περισσότεροι ενήλικοι άντρες που προτιμούν το «παιχνίδι για δυο» να γίνεται στο play station και όχι στο κρεβάτι, έτσι και στην περίπτωση του Παιδιού, το κομπιούτερ νίκησε κατά κράτος το σεξ (λέτε να έχει προβλήματα με αυτό στο μέλλον;).
Το ζήτημα ωστόσο παρέμενε. Όλοι ξεχνούν. Τα παιδιά όχι! Έπρεπε μέχρι το Σάββατο να έχω βρει λύση. Ήταν Πέμπτη. Είχα «48 ώρες προθεσμία»…”