...Θα γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών...

Απεχθάνομαι τους επικήδειους... Απεχθάνομαι όλους αυτούς που μιλάνε για τη "φωνή που σίγησε" και τους καλλιτέχνες που "έφυγαν"...
Όμως από το πρωί σήμερα, μέσα στο μυαλό μου υπάρχει η φωνή της Μαρίας (λες και έφυγε ποτέ!)
Η φωνή που έκανε τους στίχους του Χικμέτ εμβληματικούς για τη ζωή μου... Ναι θέλω πάντοτε να αγκαλιάζω τους αγαπημένους μου και να μπορώ να τους σιγοψιθυρίζω στο αυτί ότι "την πιο όμορφη θάλασσα δεν την έχουμε ακόμα ταξιδέψει", ότι "τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα", ότι "τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα" και ..."αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ' όλα δεν στο χω πει ακόμα"...
Ναι θέλω να μάθω στα παιδιά μου την αλληλεγγύη. Και δεν μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο από το τραγούδι για τη μισή καρδιά που βρίσκεται στην Κίνα και για την καρδιά που τουφεκίζεται στην Ελλάδα...
Όλα εκείνα που πυρπολούσαν την "ατίθαση νιότη μας" και η φωνή της Μαρίας τους έδινε σχήμα. Τα έκανε απτά.
Και τα πιο πολύτιμα πράγματα που κρύβονταν στην ευαίσθητη εφηβική καρδιά μας δεν προσπαθουσαμε να τα πούμε με το "ένα πρωινό";
Και πόσα ακόμα...
Και η Μαρία σε αντίθεση με πλήθη άλλων που εξαργύρωσαν την ευαισθησία τους μέχρι δεκάρας, ποτέ δεν καταδέχτηκε να σβήσει το παρελθόν της για να εξασφαλίσει το μέλλον της.
Και γι' αυτό θα μένει πάντοτε η Μαρία της καρδιάς.
και τα τραγούδια θα μας φέρνουν πάντα τη φωνή της, σαν αφύπνιση ή και σαν "ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου", σαν δροσερό μελτέμι τον Αύγουστο...
Στο ξερό τοπίο του 21ου αιώνα, που μαζί με τη Μαρία φαίνεται πως χάσαμε κι εμείς τη φωνή μας...