Το "ακατανίκητο"

Το "ακατανίκητο" δεν είναι τίποτε άλλο από μια προκατάληψη, επινοημένη από εκείνους που φοβούνται την ελευθερία
Φερνάντο Σαβατέρ

Πολλοί είναι αυτοί που η πρώτη τους αντίδραση όταν μιλάω για την προσπάθεια μας για τη σωτηρία της Γκιώνας, μου λένε: "Δεν πρόκειται να καταφέρετε τίποτα! Οι αντίπαλοι σας είναι πανίσχυροι. Μπορείτε εσείς να τα βάλετε με τον Κυριακόπουλο και το Βαρδινογιάννη;"
Το επιχείρημά τους φαίνεται να ενισχύεται από το γεγονός ότι όλα τα καθεστώτα και τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα από τη δεκαετία του '30 που άρχισε η μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή, συναίνεσαν στην καταστροφή και στη ληστρική εκμετάλλευση των βουνών που έκαναν πάμμπλουτη μια μικρή ομάδα ανθρώπων, φτωχαίνοντας το νομό και οδηγώντας τον στην υπανάπτυξη που βόλευε τα συμφέροντα τους.
Ένας νομός όπου βρίσκεται ένα από τα κορυφαία μνημεία του κόσμου, το Μαντείο των Δελφών, με φύση που συνδυάζει πανέμορφα βουνά και ατέλειωτες ακτές, δόθηκε στους ...ληστές! Σήμερα συρρικνώνεται πληθυσμιακά και βυθίζεται στην κρίση.
Όλα αυτά τα χρόνια ο κόσμος στήριζε τις επιλογές που έφεραν την καταστροφή, με το μοναδικό επιχείρημα του "ακατανίκητου".

Η Φωκίδα έχει μέλλον αν οι άνθρωποι της ξυπνήσουν και κατανοήσουν ότι αυτοί έχουν τη δύναμη...
Σε όλους αυτούς αφιερώνω τα λόγια του Σαβατέρ (σας είπα ότι θα σας τρελάνω με το "Μιλώντας το γιο μου για την ηθική και την ελευθερία):
"Όλοι όσοι θέλουν να αποποιηθούν της ευθύνης τους πιστεύουν στο ακατανίκητο, σ' αυτό που καθυποτάσσει, είτε είναι διαφήμιση, ναρκωτικό, όρεξη, δωροδοκία, απειλή, τρόπος ύπαρξης... ότι τους κατέβει. Με το που εμφανίζεται το ακατανίκητο, γκαπ! παύει κανείς να είναι ελεύθερος και μετατρέπεται σε μαριονέτα από την οποία δεν πρέιε να ζητάνε λογαριασμό...
Κι αν εγώ σου έλεγα ότι το "ακατανίκητο" δεν είναι τίποτε άλλο από μια προκατάληψη, επινοημένη από εκείνους που φοβούνται την ελευθερία;..."

Γι' αυτό -και άλλα πολλά- σας περιμένουμε αύριο Παρασκευή, 29 Μαΐου, στις 7 το απόγευμα στο Πολυτεχνείο, στη μεγάλη εκδήλωση για τη Σωτηρία της Γκιώνας

Μιλώντας στο γιο μου για την ηθική και την ελευθερία

Παρ' όλο που δεν μπορούμε να επιλέγουμε αυτό που μας συμβαίνει, μπορούμε αντιθέτως να επιλέξουμε να εναντιωθούμε σε αυτό που μας συμβαίνει
Φερνάντο Σαβατέρ

Το διαβάζω αυτές τις μέρες και μάλλον θα σας... τρελάνω! Το "Μιλώντας στο γιο μου για την ηθική και την ελευθερία" του Φερνάντο Σαβατέρ, όπως ήδη έχω πει είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο με σκέψη εξαιρετικά επίκαιρη. Όλοι εσείς οι γκρινιάρηδες ψηφοφόροι, εσείς που νομίζετε ότι η αποχή από τα κοινά είναι μια στάση σεβαστή, εσείς που νομίζετε ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει, διαβάστε και μετά κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Ύστερα μπορεί και να ξυπνήσετε και να εκπλήξετε δυσάρεστα όλους αυτούς που μας κυβερνούν ή επιθυμούν να βρεθούν στη θέση τους:

"...«Ελευθερία; Μα για ποια ελευθερία μου μιλάς; Πώς γίνεται να είμαστε ελεύθεροι, όταν μας πιπιλίζουν το μυαλό από την τηλεόραση, όταν οι κυβερνήτες μας εξαπατούν και μας χειραγωγούν, όταν οι τρομοκράτες μας απειλούν, όταν τα ναρκωτικά μας κάνουν σκλάβους και όταν επιπλέον μου λείπουν τα χρήματα για να αγοράσω μια μηχανή που θέλω;»
Αν προσέξεις λιγάκι, θα δεις ότι αυτοί που μιλάνε έτσι μοιάζει να παραπονιούνται αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ ικανοποιημένοι γνωρίζοντας ότι δεν είναι ελεύθεροι. Στο βάθος σκέφτονται: «Ουφ! Μεγάλο βάρος βγάλαμε από πάνω μας! Καθώς δεν είμαστε ελεύθεροι, δεν μπορούμε να φταίμε για τίποτε απ’ ό,τι μας συμβαίνει…»…

Και συνεχίζει λέγοντας:
Μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι είναι καλύτερο που δεν υπάρχει ελευθερία, για να μην παραδεχτεί πως ελεύθερα προτιμάει το πιο εύκολο: αντί π.χ. να συγκρουστεί με σθεναρά με έναν τύραννο, να γλείψει την μπότα που του πατάει το λαιμό. Αλλά μέσα μας κάτι επιμένει να μας λέει: «Αν εσύ ήθελες…»

Κάθε σελίδα του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη είναι και μια μικρή αποκάλυψη. Θα συνεχίσω αν αντιγράφω αποσπάσματα. προς το παρόν ορισμένα στοιχεία από το οπισθόφυλλο και κάποιες πληροφορίες που πρόλαβα να συγκεντρώσω...

«Τι δεν είναι αυτό το βιβλίο: δεν είναι εγχειρίδιο Hθικής για μαθητές λυκείου, δεν περιέχει πληροφορίες για τους σπουδαιότερους συγγραφείς και τις σημαντικότερες τάσεις της ηθικής θεωρίας μέσα στους αιώνες, ούτε πρόκειται για συνταγολόγιο ηθικοπλαστικών απαντήσεων στα καθημερινά προβλήματα που βρίσκει κανείς στις εφημερίδες και συναντά στο δρόμο... Αυτό το βιβλίο είναι ένα βιβλίο!

Προσωπικό και υποκειμενικό, όπως η σχέση που ενώνει έναν πατέρα με το γιο του• οικουμενικό, όπως η σχέση γονιού και παιδιού, η πιο συχνή και αναπόφευκτη απ’ όλες τις σχέσεις.

Είναι σχεδιασμένο και γραμμένο για να το διαβάζουν οι έφηβοι: πιθανόν να έχει να διδάξει πολύ λίγα στους δασκάλους τους. Στόχος του δεν είναι να κατασκευάσει πολίτες που να σκέφτονται «καλά» (και βέβαια, σε καμιά περίπτωση πολίτες που να σκέφτονται άσχημα), αλλά να ενθαρρύνει την εξέλιξή τους σε ανθρώπους που θα σκέφτονται ελεύθερα».
από το σημείωμα του συγγραφέα

Γεννημένος το 1947, ο Φερνάντο Σαβατέρ θεωρείται σήμερα ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς στοχαστές. Είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης. Έχει γράψει φιλοσοφικά, λογοτεχνικά και πολιτικά δοκίμια, αφηγήματα και θεατρικά έργα. Το βιβλίο του Μιλώντας στο γιο μου για την Ηθική και την Ελευθερία έχει μεταφραστεί με μεγάλη επιτυχία σε περισσότερες από 20 γλώσσες.
Στα Ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του:
Ας μιλήσουμε για πολιτική, Η αξία του εκπαιδεύειν, Ο μεγάλος λαβύρινθος (Ελληνικά Γράμματα), Κάνε αυτό που θέλεις αλλά… (Οδυσσέας), Ψυχολογία, φιλοσοφία και σεξουαλικότητα/ επιμέλεια (Οξύ), Οι ερωτήσεις της ζωής (Αίολος)

Eduardo Mendoza y Fernando Savater

Η Γκιώνα τρέχει στις βρύσες μας

Από ανακοίνωση της ΒΙΟΖΩ για την εκδήλωση της Παρασκευής 29 Μαΐου (Πολυτεχνείο, 7 το απόγευμα )

"...Στη μακρινή Παπούα της Νέας Γουινέας πυρπόλησαν επίσημα 600 σπίτια για να κάνουν μεταλλείο τη γη τους!
Στη δική μας «Παπούα» πυρπόλησαν ένα σπίτι -μέχρι στιγμής- στην Γκιώνα... το σπίτι του αείμνηστου Φοίβου Ταξιάρχη. O γιος του, Στέφανος Κόλλιας, πρωτοστάτησε στην προσπάθεια των κατοίκων να μπει φρένο στην ασυδοσία των κερδοσκοπικών μεταλλευτικών εταιρειών.
Επειδή η Γκιώνα τροφοδοτεί την Αττική με νερό και οξυγόνο, το πρόβλημα αφορά όλους τους κατοίκους του λεκανοπεδίου και όχι μόνον τους κατοίκους των χωριών της.

Από την Γκιώνα και από τα άλλα βουνά του βωξίτη, πηγάζουν τα δύο μεγάλα ποτάμια, Μόρνος και Βοιωτικός Κηφισός, που τροφοδοτούν τους αποταμιευτήρες νερού της Αττικής.

Την Γκιώνα, λοιπόν, την έχουμε καθημερινά... στις βρύσες μας!

Και όταν επιτρέπουμε να βάζουν στις φλέβες της δηλητήριο... το δηλητήριο έρχεται και στο ποτήρι μας!

Με στόχο όλο και μεγαλύτερα κέρδη και σύμμαχο την τεχνολογική εξέλιξη με τα μηχανικά «τέρατα», οι δύο παγκοσμιοποιημένες εταιρείες εξόρυξης βωξίτη προχωρούν σε επιφανειακές εξορύξεις, αποθέτουν τα στείρα μεταλλεύματα δίπλα στις εκμεταλλεύσεις καταστρέφοντας το δάσος και την βιοποικιλότητα.

Δεν σέβονται ούτε τις επίσημα αναγνωρισμένες περιοχές «NATURA». Προχωρούν ασύστολα σε σήραγγες και γεωτρήσεις χωρίς να υπάρχει υδρογεωλογική μελέτη των υπόγειων υδάτων, που τροφοδοτούν την Αττική.

Η καταστροφή των δασών και της βιοποικιλότητας καταστρέφει το οξυγόνο και διώχνει το νερό σε χείμαρρους ερημοποιώντας ακόμη περισσότερο τα βουνά και αφήνοντας άδειους τα ταμιευτήρες του νερού.

Οι δεκάδες χιλιάδες άναρχες γεωτρήσεις και οι διανοίξεις σηράγγων απειλούν με ανεξέλεγκτες μετατοπίσεις τους υδάτινους ταμιευτήρες των βουνών.

...Ήδη μεγάλες πηγές υδροδότησης χωριών έχουν στερέψει.

Η δική μας Γκιώνα κινδυνεύει από την ασύδοτη κερδοσκοπική εντατική εκμετάλλευση και από την πλήρη αμέλεια της κρατικής μηχανής να προστατεύσει το περιβάλλον.

Ταυτόχρονα οι κάτοικοι των χωριών τρομοκρατούνται με εμπρησμούς, που η πολιτεία, μέχρι στιγμής, δεν εξιχνιάζει.

Το σπίτι του Στέφανου Κόλλια, που πυρπολήθηκε είναι... το δικό μας σπίτι και πρέπει να το ξαναχτίσουμε!

Η Γκιώνα δεν θα γίνει Παπούα!

Οι Αθηναίοι, επενδύουν σε καθαρό νερό, οξυγόνο και περιβαλλοντικό πολιτισμό... συμμετέχοντας στην Εκδήλωση-Συναυλία Αλληλεγγύης και Οικονομικής Ενίσχυσης στο Στέφανο Κόλλια, που διοργανώνει η Κίνηση για τη Σωτηρία της Γκιώνας, την ερχόμενη Παρασκευή το απόγευμα στο Πολυτεχνείο.
Ας μην λείψει κανείς!
Απέναντί μας έχουμε αρπακτικά του νερού και του οξυγόνου μας. Και το πλέον ακατάλληλο μέρος για να προφυλαχτούμε από αυτά είναι ο καναπές..."

Η Πρασινοσκουφίτσα και ο «Καλός» λύκος

«…δεν θα εμπιστευόμουν κανέναν απ’ όλους αυτούς τους υπερβολικά «συμπαθητικούς» μεγάλους, απ’ όλους αυτούς που θα έμοιαζαν να θέλουν να είναι μικρότεροι από μένα, κι απ’ όλους αυτούς που θα μου έδιναν συστηματικά δίκιο. Τους ξέρεις εκείνους που λένε πάντα «εσείς οι νέοι έχετε κότσια», «αισθάνομαι νέος σαν κι εσάς» κι άλλες κοτσάνες αυτού του στιλ. Τα μάτια σου δεκατέσσερα! Κάτι θα θέλουν με τόσο γλείψιμο…»
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το εκπληκτικό βιβλίο του Φερνάντο Σαβατέρ «Μιλώντας στο γιο μου για την ηθική και την ελευθερία» (εκδόσεις Πατάκη). Εύχομαι να το είχα διαβάσει πριν γράψω τα «Ημερολόγια ενός πατέρα».
Εύχομαι να το είχαν διαβάσει και οι φίλοι μου οι Οικολόγοι πριν πάνε στο Λαζόπουλο. Ίσως να το είχαν αποφύγει!

Ο κύριος Λαζόπουλος με το ψεύτικο γλυκό του χαμόγελο μου προκαλεί –χωρίς περιστροφές- αηδία. Ο στενός φίλος του λαϊκού αγωνιστή Condom In Ass (Κοντομηνάς), του Ρουβά και του Ψινάκη. Ο άνθρωπος που συνεργαζόταν με τον Μαρινόπουλο φτιάχνοντάς του προφίλ την εποχή που είχε τις πιο άθλιες εργασιακές σχέσεις. Ο άνθρωπος που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να πουλάει τα σκουπίδια που υποτίθεται ότι σατιρίζει εισπράττοντας εκατομμύρια. Αυτός ακριβώς έχει γίνει ο τιμητής της κοινωνίας και ο υποστηρικτής του κάθε νέου που προκύπτει…

Έτσι, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα «πάνω» του, στήριζε Τσίπρα, ο οποίος ως Κοκκινοσκουφίτσα έπεσε στην παγίδα και έγινε μέρος του σόου του κυρίου Λαζόπουλου. Ο «Καλός Λύκος» αφού ξεζούμισε ότι ήταν να πάρει, το ξέχασε σαν παλιό παιχνίδι.
Τώρα μυρίστηκε πάλι τι «πουλάει» και έφερε τους Οικολόγους. Κι αυτοί ως «Πρασινοσκουφίτσα» έγιναν μέρος του θιάσου, με έκδηλη την αμηχανία τους…

Η ξαφνική άνοδος στα γκάλοπ, όπως ακριβώς συνέβη παλιότερα και με τον Συνασπισμό, τύφλωσε και τους «Πράσινους». Αρκεί να δείτε το αυτάρεσκο χαμόγελο ανωτερότητας του κυρίου Τρεμόπουλου… Δεν έμαθαν τίποτα;
Κι όμως είναι άνθρωποι αγωνιστές, που έχουμε βρεθεί δίπλα –δίπλα σε πολλές περιπτώσεις ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πολλοί είναι φίλοι μου και πολλούς εμπιστεύομαι. Και φυσικά πιστεύω πως πρέπει να βρίσκονται στο Ελληνικό και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Δείχνουν όμως να μη μπορούν να διαχειριστούν την ξαφνική επιτυχία και αυτό μου γεννά πολλά ερωτήματα για τη μελλοντική τους στάση.

Βέβαια εμμέσως μας έκαναν να γελάσουμε! Ανάγκασαν τα άλλα κόμματα να μιλούν για οικολογία. Μέχρι και η κυρία Διαμαντοπούλου στέλεχος του κόμματος που ευθύνεται για τεράστιες καταστροφές στο περιβάλλον και για περιβαλλοντοκτόνους νόμους, που πχ. στη Φωκίδα δεν άγγιξε ούτε τρίχα των εταιριών που βυσσοδομούν εις βάρος της Γκιώνας, τόλμησε να πει για την …οικολογική πολιτική του ΠΑΣΟΚ!

Την Παρασκευή το απόγευμα, όλοι στο Πολυτεχνείο

Η Κίνηση για τη Σωτηρία της Γκιώνας
διοργανώνει
Εκδήλωση-Συναυλία Αλληλεγγύης και Οικονομικής Ενίσχυσης στο Στέφανο Κόλλια, για να:
- Ανοικοδομήσουμε το καμένο σπίτι του,
- Αναδείξουμε τη ζωή και το περιβάλλον της Γκιώνας,
- Διασώσουμε την καταστροφή των δασών και του νερού της Αθήνας

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
7.00 το απόγευμα
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, κτίριο Γκίνη (είσοδος από οδό Στουρνάρη)

έκθεση φωτογραφίας
προβολή video
εικαστικά έργα
παρεμβάσεις φορέων

συναυλία:
Ρόδες • Groove Busters • Phoenix Catscratch

Κυριακή μεσημέρι στο Κόκκινο

Στο αυτοκίνητο έχω μερικούς σταθμούς "κλειδωμένους", που τους ακούω εναλλάξ, εκτός σπανίων εξαιρέσεων. Ανάμεσα τους είναι και το "Κόκκινο 105,5".
Πολλές είναι οι αγαπημένες εκπομπές και εξαιρετική η μουσική που μπορείς να ακούσεις. Χθες άκουγα το βραδάκι τις εκπομπές του Βάσου Γεώργα και του
Νίκου Τριανταφυλλίδη και το ευχαριστήθηκα.
Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά μου που θα βρεθώ εκεί ως καλεσμένος ενός ταλαντούχου μουσικού και ραδιοφωνικού παραγωγού, αλλά κυρίως παλιού μου φίλου από τα φοιτητικά χρόνια, του Αλέξη Βάκη .
Θα είμαστε λοιπόν παρέα στο στούντιο 15:00 - 16:30, στην εκπομπή του Αλέξη "Τον πιο μικρό, τον πιο πικρό, τον πιο αγαπημένο"
Θα μιλήσουμε για το Ημερολόγιο ενός Πατέρα και κυρίως το "Μπαμπά τι είναι το σεξ", αλλά και για ότι άλλο μας προκύψει, φτιάχνοντας παρέα το σαουντρακ της εκπομπής.
Σας ετοιμάζω μουσικές εκπλήξεις με γνωστά και (λίγα) άγνωστα κομμάτια.
Θα σας χαρίσουμε και βιβλία (είδατε δωροδοκία;)
Πάρτε λοιπόν το καφεδάκι σας (ή το ουζάκι σας) και συντονιστείτε στο 105,5, από τις τρεις.
Αν πάλι σας έρθει να γνωριστούμε από κοντά, ξέρετε που θα μας βρείτε:

Info
Σαρρή 19, ΤΚ 105 54, Αθήνα
Tηλέφωνο: 210.3217.777 και fax: 210. 3217.766
info@stokokkino.gr
Αν θέλετε να επικοινωνήσετε απευθείας με τους παραγωγούς των εκπομπών στο studio στείλτε mail στο onair@stokokkino.gr
Μπορείτε να επικοινωνήσετε την ώρα των εκπομπών και με γραπτό μήνυμα sms από το κινητό σας τηλέφωνο:
Γράφετε 1055, στη συνέχεια αφήνετε ένα κενό και κατόπιν γράφετε το μήνυμά σας και το στέλνετε στο 54045 (Χρέωση 0,30ευρώ/sms)

Μια ξεχωριστή ποιήτρια από τα Καστέλλια

Τα παράξενα της ζωής... Μόλις χθες έμαθα για τη συμπατριώτισά μου Γιώτα Διέννη. Εκτός της κοινής καταγωγής, τα πατρικά μας σπίτια στο Χαλάνδρι απέχουν μόλις δυο δρόμους. Και όμως δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ!
Χθες έμαθα και για την ποίηση της και περίεργος ων, αναζήτησα σήμερα στίχους της, ανακαλύπτοντας όπως θα διαπιστώσετε μόνοι σας έναν μικρό θησαυρό. Έχει ήδη εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές -η τελευταία το 2008 από τον "Ιωλκό" και το ταλέντο της έχει αναγνωριστεί.
Προσπαθώντας να ...εξιλεωθώ για την μέχρι τώρα άγνοιά μου, μεταφέρω εδώ μερικά πρώτα στοιχεία και στίχους που συγκέντρωσα. Η συνέχεια όταν διαβάσω τα βιβλία...

ΥΓ. Τα έμαθα όλα από την αδελφή της Δώρα, με την οποία εκλεγήκαμε προσφάτως στο Συμβούλιο του Συλλόγου των Καστελλίων (και την οποία επίσης μόλις γνώρισα!)

Η Γιώτα Διέννη γεννήθηκε το 1973 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία και αποφοίτησε με πτυχίο κλασικής φιλολογίας. Παράλληλα, ολοκλήρωσε τον κύκλο ανώτατων σπουδών ιταλικής γλώσσας και πολιτισμού στο Ιταλικό Ινστιτούτο Αθηνών απ' όπου έλαβε υποτροφία για περαιτέρω σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Camerino, ένα από τα παλαιότερα της Ιταλίας. Η ποιητική συλλογή "Αρχείο ελπίδων" είναι το δευτερότοκο πνευματικό παιδί της, αφού το 2000 εκδόθηκε το πρώτο της ποιητικό εγχείρημα υπό τον τίτλο "Παραμυθία". Σήμερα ζει και εργάζεται ως καθηγήτρια στην Αθήνα.

Μια μεστή και απέριττη ποιητική συλλογή 18 πρόσφατων συνθέσεων της ποιήτριας που κερδίζει τον αναγνώστη με την πυκνότητα του λόγου της και τον αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο η ίδια κυριαρχεί στα εκφραστικά της μέσα.
Μικρό δείγμα γραφής των ποιητικών δημιουργιών της Γιώτας Διέννη αποτελεί το παρακάτω απόσπασμα από το ποίημά της που τιτλοφορείται «Φιλολογικό Σχόλιο»:

Ποτέ δεν την κατάλαβαν τη Μήδεια
οι Αθηναίοι,
Στάθηκε πάντοτε γι’ αυτούς μια ξένη
ίσως λόγω καταγωγής
όμοιας μ’ αυτή του Έρωτα,
βαρβαρικής.
Ποιος μίλησε για άνθη και τραγούδια;
Η λάβα του Έρωτα μελάνινη
σαν τα μαλλιά της Μήδειας,
η ιαχή του αιμάτινη, συντριπτική
σαν τα αλλοτινά φιλιά της
κι η προδοσία ανέκκλητη
σαν πέτρινη επιγραφή.

Τα ποιήματα της Γ. Δ. Διέννη χαρακτηρίζονται από έντονους συμβολισμούς, γλυκόπικρα χρώματα και πλαισιώνονται από ένα άρωμα ελληνικό, σύγχρονο και ταυτόχρονα κλασικό, φιλοξενώντας τον αναγνώστη σ’ ένα «δείπνο» γεμάτο στίχους και εικόνες, όπως σημειώνεται αναφορικά με το τρίτο βιβλίο της "Δείπνο με την Περσεφόνη".


ΔΕΙΠΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ

Δεν έχω φίλους
και οι παλιές φιλίες μου χαθήκαν
μοιάζουν με δέντρα δίχως ρίζες
ανίκανα να ζήσουν χλωρά
λείψανα αδάκρυτα
κάποιας αρχαίας τραγωδίας
όπου κανείς προδίδεται
ή προδίδει
τώρα που διάγω τη ζωή τού κεραυνού
τα βράδια συνηθίζω να γερνώ
παρέα με την Περσεφόνη.

Λεπτομέρεια παλιού κεντήματος
Εκεί,
μες στα περίτεχνα ποικίλματα
τους ρόδακες και τα ανέμελα άνθια
χαροπαλεύει θαρραλέα
ένα τρικάταρτο καράβι
ακυβέρνητο
σαν τη ζωή μου
κομμάτι από αρχαίο ναυάγιο
παραδομένο στις σκληρές φλέβες της θάλασσας
καταμεσής στο πέλαος της ανάγκης
γερό σκαρί βέβαια
μα παραμελημένο
αβέβαιο
αν τελικά θα φτάσει
στον προορισμό του
όσο και αν
το μάτι το σοφό
του ακρόπρωρου πουλιού
γνωρίζει πια καλά
τους δρόμους της καταιγίδας...

Διακοπές στο Παιδικό Μουσείο

Μια πρόταση για όσα παιδιά θα περάσουν κάποιες μέρες στην Αθήνα!

Πριν από λίγο καιρό πήγαμε με την κόρη και το γιο μου στο Παιδικό Μουσείο (11 και 3 1/2 χρονών αντίστοιχα). Παρακολούθησαν δυο διαφορετικά προγράμματα, ανάλογα με την ηλικία τους και μετά δεν ξεκολλούσαν. Τρέχαμε από τις "μπουρμπουλήθρες" στα "συντριβάνια" και από τα ξύλινα σπιτάκια και τις κατασκευές στη μικρή αγορά. Διασκέδασαν με την ψυχή τους. Να προσθέσω ότι όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται στο Μουσείο μου έκαναν μεγάλη εντύπωση για την ευγένεια και τον όμορφο τρόπο που αντιμετώπιζαν τα παιδιά και έλυναν τις απορίες τους. Και μη νομίζετε πως κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο...Να λοιπόν που τώρα έρχεται και πάλι από το μουσείο μια πολύ ωραία πρόταση για το καλοκαίρι.


Αν λοιπόν είσαστε στην Αθήνα, δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε:

Το Ελληνικό Παιδικό Μουσείο διοργανώνει για 2η συνεχή χρονιά εβδομαδιαίο καλοκαιρινό πρόγραμμα με θέμα “Ταξίδι στο Περιβάλλον με όχημα το Παιδικό Μουσείο”, από τις 15 Ιουνίου έως τις 3 Ιουλίου 2009, καθημερινά 8.30 π.μ. – 4.30 μ.μ.

Αναλυτικά οι ημερομηνίες που θα πραγματοποιηθεί το καλοκαιρινό πρόγραμμα είναι:
1η περίοδος:Δευτέρα 15 Ιουνίου έως Παρασκευή 19 Ιουνίου
2η περίοδος:Δευτέρα 22 Ιουνίου έως Παρασκευή 26 Ιουνίου
3η περίοδος:Δευτέρα 29 Ιουνίου έως Παρασκευή 3 Ιουλίου

Στόχος του καλοκαιρινού προγράμματος είναι να ανακαλύψουν τα παιδιά με ποιο τρόπο η καθημερινή δραστηριότητα του ανθρώπου επιδρά στο περιβάλλον, να εκφραστούν δημιουργικά, να συνδυάσουν τη μάθηση με την ψυχαγωγία και να αξιοποιήσουν το καλοκαίρι στην Αθήνα με έναν ξεχωριστό τρόπο!

Οι θεματικές ενότητες του εκπαιδευτικού προγράμματος είναι:

 Νερό  Zώα και Φυτά  Ατμόσφαιρα

Κάθε εβδομάδα ξεκινά με θεατρική παράσταση που βασίζεται στην ενεργό συμμετοχή των παιδιών και δίνει το σύνθημα για την έναρξη των δράσεων. Τα παιδιά, που πρωταγωνιστούν στην υλοποίηση του προγράμματος:

√έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν νέους τρόπους αξιοποίησης των εκθεμάτων του Παιδικού Μουσείου
√επιλέγουν το θέμα που τους ενδιαφέρει να επεξεργαστούν
(Νερό, Ζώα – Φυτά, Ατμόσφαιρα),
√επισκέπτονται μουσεία στην περιοχή της Πλάκας και εξωτερικούς χώρους για να συλλέξουν στοιχεία για την έρευνά τους,
√μαγειρεύουν για να ανακαλύψουν πώς μέσα από την προετοιμασία του φαγητού μπορούν να συμβάλλουν στην προστασία του περιβάλλοντος,

√συμμετέχουν σε πειράματα και παιχνίδια,
√δημιουργούν και δραματοποιούν μία πρωτότυπη ιστορία και
√παρουσιάζουν τα αποτελέσματα των ερευνών και τις προτάσεις τους στους γονείς και τους φίλους τους.

Κάθε εβδομάδα ολοκληρώνεται με μια χαρούμενη γιορτή.

Οι ώρες προσέλευσης είναι 8:30-9:00 και αναχώρησης 16:00-16:30. Παρέχεται δεκατιανό και μεσημεριανό γεύμα.
Η μελέτη και ο σχεδιασμός του προγράμματος έγινε από το Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Ελληνικού Παιδικού Μουσείου και θα υλοποιηθεί από τους ερμηνευτές του ΕΠΜ.

Σημείωση:
Η δομή του προγράμματος παραμένει ίδια κάθε εβδομάδα. Διαφοροποιούνται τα παιχνίδια της θεατρικής παράστασης και, ανάλογα με το θέμα που επιλέγουν τα παιδιά, οι χώροι που επισκέπτονται, ο τρόπος προσέγγισής τους και το περιεχόμενο των δραστηριοτήτων.

Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν με το Ελληνικό Παιδικό Μουσείο,
στο τηλέφωνο 210 3312995 εσωτερικό 122,
ώρες 09:00 – 17:00
και στο e-mail: info@hcm.gr

Θα σε τιμωρήσω!

Έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση για τα δεινά της σωματικής τιμωρίας. Το θέμα είναι πως μπορεί κανείς να "τιμωρήσει" το παιδί, χωρίς να καταφεύγει σε βάρβαρες μεθόδους, που δεν προσφέρουν τίποτα στη διαπαιδαγώγηση, αλλά αντίθετα τραυματίζουν το παιδί και πετυχαίνουν τα αντίθετα αποτελέσματα.
Σε αυτό το δύσκολο θέμα, που απασχολεί καθημερινά τους γονείς, αναζήτησα κάποιες απαντήσεις...

Την «παλιά καλή εποχή» τα πράγματα ήταν απλά. Η πειθαρχία στα παιδιά επιβαλλόταν «δια ροπάλου». Κάθε αταξία είχε και την ποινή της. Ανάλογα με τη σοβαρότητα του παραπτώματος υπήρχαν και οι διαβαθμίσεις στο ξύλο…
Τα χαστούκια, οι βέργες, ακόμη και ζώνες, οι "λωρίδες", χρησιμοποιούνταν για το σωφρονισμό των «άτακτων» παιδιών. «Έτσι γίναμε άνθρωποι» έλεγαν οι παλιότεροι.
Και για να πούμε την αλήθεια, για όλους τους γονείς υπάρχουν στιγμές που σκέφτονται με νοσταλγία εκείνη την εποχή: όταν τα αγγελούδια τους ξεπερνούν κάθε όριο και η «δύναμη του λόγου» πέφτει πάνω σε ένα τείχος αντίδρασης και αδιαφορίας.
Οι προειδοποιήσεις και οι απειλές, ακόμη και οι διάφορες «ποινές» της σύγχρονης εποχής: «δεν θα πάμε σινεμά», «δεν θα παίξεις με τον Κωνσταντίνο», «δεν θα σου αγοράσω την καινούργια κασέτα για το Gameboy» και άλλα παρόμοια, φαίνεται να μην αποδίδουν καθόλου. Αναγκάζεσαι να ανεβάζεις τον τόνο της φωνής για να μπορέσεις να (εισ)ακουστείς και ελάχιστα πράγματα πετυχαίνεις.
Όχι, πείτε μου εσείς όταν π.χ ο μεγάλος σας γιος πειράζει τη μικρή του αδερφή, εφαρμόζοντας όλη τη γκάμα των βασανιστηρίων, με ποιόν τρόπο θα τον σταματήσετε; (αν ξέρετε τον τρόπο στείλτε μου παρακαλώ ένα e-mail)
Όταν ο μικρός σας γιος ανοίγει το ντουλάπι για να πάρει κάτι και σπάει όλο το καινούργιο σετ με μπολ παγωτού, πώς θα τον κάνετε να καταλάβει ότι δεν πρέπει να υπάρξει επόμενη φορά;
Όταν η γλυκιά σας κορούλα πετάει το φαγητό που της βάζετε και ουρλιάζει πως θέλει κάτι άλλο, ενώ εσείς προσπαθείτε με ηρεμία να της εξηγήσετε πως αυτό είναι το μοναδικό φαγητό για σήμερα και εκείνη αρνείται να το αποδεχθεί, ουρλιάζοντας ακόμη περισσότερο, εσείς τι κάνετε;
Όταν λέτε στο μεγάλο σας γιο πως πρέπει να διαβάσει κι αυτός μουρμουράει, στριφογυρίζει, λέει κοροϊδευτικά τραγουδάκια και παρά τις επικλήσεις σας δεν πηγαίνει στο γραφείο του, ποια τιμωρία θα του επιβάλλετε για να τον πείσετε;

Ποια «τιμωρία»;
Αφοπλισμένοι οι γονείς από «βαριά» και «συμβατικά» όπλα δυσκολεύονται απίστευτα να επιβάλλουν κάποιους κανόνες πειθαρχίας, αδυνατούν να θέσουν αυτά τα όρια, που όλοι οι ειδικοί επισημαίνουν ότι είναι απαραίτητα για τα παιδιά. Κινούνται απελπισμένοι, πειραματίζονται, προσπαθούν στα τυφλά να βρουν το δρόμο τους, κάνοντας συχνά λάθη.
Άλλες φορές αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με υπερβολική ελαστικότητα και άλλες με τρομερή αυστηρότητα, προσπαθώντας να βρούμε με ποιόν τρόπο θα καταφέρουμε να κάνουμε τα παιδιά να μας ακούσουν ή να σταματήσουν τις αταξίες τους…
Προσπαθώντας να βρω κάποιες πειστικές (και όχι θεωρητικές) απαντήσεις, απευθύνθηκα στην παιδοψυχολόγο Κατερίνα Κωνσταντίνου (MSc Σχολικής & Εξελικτικής Ψυχολογίας Α.Π.Θ.).
Πριν φτάσουμε στις «τιμωρίες» και στις ποινές, θεώρησε σωστό να βάλουμε τις βάσεις πάνω στις οποίες θα πρέπει να κινηθούμε γονείς και παιδιά και αυτές δεν είναι άλλες από τις βασικές αρχές πειθαρχίας. Ας δούμε λοιπόν σχηματικά από πού θα πρέπει να ξεκινήσουμε:

Βασικές αρχές πειθαρχίας των παιδιών
1) Το σημαντικότερο είναι να κάνουμε το παιδί να καταλάβει πότε και γιατί θεωρούμε τη συμπεριφορά του προβληματική. Αρκετά είναι τα παιδιά που δεν συνειδητοποιούν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται και δεν μπορούν να κατανοήσουν τις συνέπειες. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να περιγράψουμε στο παιδί την προβληματική συμπεριφορά με σταθερό αλλά όχι έντονο τόνο. Μερικά παιδιά αντιδρούν καλύτερα σε μια χαμηλόφωνη υπενθύμιση παρά σε μια δυνατή φωνή. Θα πρέπει να του εξηγήσουμε τι μας ενοχλεί στη συμπεριφορά του, με συγκεκριμένους όρους που το παιδί θα καταλάβει. Επίσης, θα πρέπει να του εξηγήσουμε ποιες αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει αυτή η συμπεριφορά του.
•Π.χ. θα πρέπει να πούμε: «Όταν παίζεις με τη μπάλα μέσα στο σπίτι μπορεί να χτυπήσεις κάποιον ή να σπάσεις κάτι»
•Και όχι: «Σταμάτα επιτέλους με αυτή τη μπάλα»


2) Θα πρέπει να ορίσουμε σαφώς και με απλά λόγια τα προβλήματα που προκαλούνται από τη συμπεριφορά του παιδιού και να του προτείνουμε μια λύση.
•Θα πρέπει να πούμε: «Δεν μπορείς να βρεις το παιχνίδι που ψάχνεις επειδή δε συμμάζεψες τα παιχνίδια σου χθες»
•Και όχι: «Εάν δε συμμαζέψεις τα ρούχα και τα παιχνίδια σου δε θα σου πάρω άλλα»


3) Θα πρέπει κι εμείς να δώσουμε το παράδειγμα, με τη δική μας συμπεριφορά, προσπαθώντας να μείνουμε ήρεμοι, ακόμη και στα «δύσκολα». Αντί να αντιδράσουμε άμεσα και χωρίς να το σκεφτούμε, μια καλή ιδέα είναι να πάρουμε μια- δυο βαθιές αναπνοές για να χαλαρώσουμε και στο μεταξύ να σκεφτούμε ποια είναι η καταλληλότερη αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Ήρεμα αλλά σταθερά, θα πρέπει να εξηγήσουμε στο παιδί τι μας ενόχλησε και με ποιόν τρόπο θα θέλαμε να έχει συμπεριφερθεί ή να συμπεριφέρεται γενικότερα.
•Θα πρέπει να πούμε: «Μίλα πιο σιγά και ήρεμα, όταν είμαστε μέσα στο εστιατόριο»
•Και όχι: «Να συμπεριφέρεσαι όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου»

4)Θα πρέπει να επιβραβεύουμε την καλή συμπεριφορά. Συχνά, ενώ ζητάμε από το παιδί να αλλάξει συμπεριφορά και αυτό πραγματικά ακολουθεί όσα του είπαμε, θεωρώντας το ως κάτι δεδομένο, δεν επιβραβεύουμε την επιθυμητή συμπεριφορά, δίνοντας το μήνυμα στο παιδί πως δεν έχει μεγάλη σημασία το να κάνει το «σωστό». Καθώς η αλλαγή μιας ανεπιθύμητης συμπεριφοράς μπορεί να πάρει χρόνο, η επιβράβευση κάθε βήματος προς το καλύτερο μπορεί να βοηθήσει. Θα πρέπει συνεπώς να αναγνωρίσουμε και να επιβραβεύσουμε με συγκεκριμένο έπαινο οποιαδήποτε προσπάθεια και βήμα κάνει το παιδί προς το στόχο του.

5) Το σημαντικότερο είναι να δείξουμε σταθερότητα στη δική μας συμπεριφορά και στις αντιδράσεις μας μετά την αρνητική συμπεριφορά του παιδιού. Σταθερότητα δε σημαίνει αυστηρότητα, ούτε σκληρότητα, ούτε τιμωρία. Η σταθερότητα έχει σχέση με τη συνεργασία μεταξύ των γονέων και με τη συνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις τους. Είναι απαραίτητο οι γονείς να συμφωνούν μεταξύ τους και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Επίσης, είναι σημαντικό να πραγματοποιούν αυτά που λένε, δηλαδή να μην λένε άλλα και να κάνουν άλλα, ούτε να υπόσχονται ή να απειλούν το παιδί για πράγματα που τελικά δεν πρόκειται να κάνουν ποτέ.

Αφού θέσαμε τις βάσεις, ήρθε η ώρα να περάσουμε στο «πρακτέο», αυτό που μας ενδιαφέρει όλους. Ποιες είναι οι εναλλακτικές προτάσεις «τιμωρίας», ώστε τελικά να μπορέσουμε να επιβάλλουμε κάποια όρια στα παιδιά;

Εναλλακτικές μορφές τιμωρίας

- Στέρηση προνομίων
Η στέρηση προνομίων θεωρείται από τους ειδικούς ως ένας αποτελεσματικός τρόπος πειθαρχίας. Για παράδειγμα, μπορούμε να απαγορεύσουμε στο παιδί να δει τηλεόραση ή να παίξει με κάποιο αγαπημένο του παιχνίδι. Μπορούμε ακόμη να του στερήσουμε κάποια άλλη μορφή διασκέδασης που του αρέσει. Πρέπει ωστόσο να μην χρησιμοποιούμε συχνά τη «στέρηση προνομίων», γιατί θα γίνει αναποτελεσματική. Ακόμη, οι όποιοι περιορισμοί και «στερήσεις προνομίων» δεν πρέπει να διαρκούν μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί το παιδί ξεχνάει ποια ήταν η αρχική αιτία αυτής της «τιμωρίας». Ακόμη πρέπει πάντοτε να γίνεται σαφές ότι αυτή η στέρηση συνδέεται άμεσα με την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Να εξηγείται, δηλαδή, ξεκάθαρα πως ό, τι συμβαίνει είναι συνέπεια της συμπεριφοράς του παιδιού.

- Η τεχνική του «διαλείμματος» (time out)
Η τεχνική του “time out” είναι η απομάκρυνση του παιδιού από το “ακροατήριό του”, ύστερα από κάποιο επεισόδιο ανεπιθύμητης συμπεριφοράς. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα παιδιά για να τραβήξουν την προσοχή μας δίνουν “παραστάσεις” κακής συμπεριφοράς. Η απομάκρυνση του παιδιού σε άλλο χώρο γίνεται για να μείνει μακριά από την εστία της έντασης και να ηρεμήσει. Εκεί, συζητάμε τους λόγους και τις συνέπειες αυτών που έκανε.
Π.χ. αν μια παρέα παιδιών παίζει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι και ένα από τα παιδιά το χαλάει με φωνές και άσχημες λέξεις κάθε φορά που χάνει, μπορούμε να το απομακρύνουμε και να το αφήσουμε να συμμετέχει ξανά στο παιχνίδι μόνο όταν νιώσει ότι μπορεί να ακολουθήσει τους κανόνες και σταματήσει να παραφέρεται.
Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται με ιδιαίτερη επιτυχία σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Το νόημα της τιμωρίας αυτής είναι να καταλάβει το παιδί πως για να συμμετέχει σε μια δραστηριότητα πρέπει να έχει την κατάλληλη συμπεριφορά, διαφορετικά η συμμετοχή του είναι αδύνατη. Είναι σημαντικό να εξηγήσουμε στο παιδί ώστε να καταλάβει ότι έχει δικαίωμα επιλογής, ότι από εκείνο, δηλαδή από τη νέα συμπεριφορά του, εξαρτάται αν τελικά θα επιστρέψει στη δραστηριότητα ή όχι. Το «διάλειμμα» έχει στόχο να ηρεμήσει το παιδί αλλά και να το βοηθήσει να σκεφτεί τις συνέπειες των πράξεών του. Γι’ αυτό θα πρέπει να γίνεται σε κάποιο χώρο χωρίς παιχνίδια και χωρίς ενδιαφέρον για το παιδί, για μικρό χρονικό διάστημα (περίπου 5 λεπτά).

-Η «αδιαφόρια»
Καμιά φορά η καλύτερη τιμωρία, είναι η μη- τιμωρία! Η αδιαφορία. Η παράσταση χωρίς θεατές δεν έχει νόημα και ματαιώνεται… Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούμε ακόμη και να αγνοήσουμε την κακή ή ακόμη και την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών. Η «αδιαφορία» μας, κάνει την αταξία να μην έχει νόημα, όταν οι αποδέκτες είμαστε εμείς. Μερικές φορές –ιδίως σε μικρότερα παιδιά- αν αρχίσουμε τον διάλογο και τις συμβουλές για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει, μπλέκουμε σε μια συζήτηση χωρίς νόημα, η οποία συχνά φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Η κατάσταση αντί αν καλυτερέψει, χειροτερεύει! Τα μικρά παραπτώματα μπορεί να μειωθούν, αν τα αγνοήσουμε. Όταν το παιδί διαπιστώσει ότι δεν πετυχαίνει τίποτε με αυτές τις συμπεριφορές, τις εγκαταλείπει.

Με τους εναλλακτικούς τρόπους «διαχείρισης κρίσεων» ενθαρρύνεται η οριοθέτηση της σχέσης γονιού και παιδιού, ενώ παράλληλα ενισχύεται η αυτοεκτίμηση και η αυτοπειθαρχία του, χωρίς να τιμωρείται σωματικά.

«Εμφύλιος» πόλεμος
Ένα πιο ειδικό θέμα αφορά στους καυγάδες ανάμεσα στα αδέλφια. Εκεί η πιο αποτελεσματική μέθοδος είναι του …Πιλάτου! Με λίγα λόγια, «νίπτουμε τας χείρας μας» και έχουμε τη λιγότερη δυνατή εμπλοκή. Η διαφωνίες και οι τσακωμοί ανάμεσα στα αδέλφια έχουν και τις θετικές τους πλευρές, όσο κι αν φαίνεται παράξενο. Πρόκειται για μια προσπάθεια να βρουν μεταξύ τους τα όρια και την ισορροπία. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας και επιβολής. Τα παιδιά χάνουν και κερδίζουν πολλές φορές κάθε μέρα. Και μη νομίζετε ότι τα μικρότερα πάντα υποτάσσονται.
Όταν οι γονείς εμπλέκονται αμέσως σ' αυτό παιχνίδι των ορίων, στερούν από τα παιδιά τη δυνατότητα να βρουν λύση μόνα τους και να θέσουν τα δικά τους όρια. Η καλύτερη λύση είναι η λιγότερη δυνατή εμπλοκή. Η παρέμβαση επιτρέπεται μόνο όταν υπάρχει πιθανότητα η κατάσταση να γίνει επικίνδυνη ή όταν δούμε ότι τα παιδιά μας πράγματι αδυνατούν να λύσουν τη διαφορά τους. Και τότε παρεμβαίνουμε όχι για να δώσουμε τη λύση ή το δίκαιο σε κάποιον αλλά απλά και μόνον για να σταματήσουν….

Ενθαρρύνοντας το παιδί

Ο Τρυφερούλης Μικροφτερούλης ή αυτό που ξεχνάνε οι γονείς…
«Μπαμπά! Μπαμπά! Κοίτα τι ζωγράφισα: Είσαι εσύ, η μαμά, ο Ίων, το Μωρό…» Έχω μόλις μπει στο σπίτι και δεν έχω προλάβει να πάρω ούτε ανάσα. Το Μωρό έρχεται τρέχοντας και πιάνεται από το πόδι μου γελώντας χαρούμενα, η Πριγκίπισσα μου δείχνει τη ζωγραφιά της με μπλε, κόκκινα, πράσινα και μαύρα χρώματα σε μια απολύτως «αφηρημένη» σύνθεση, και από μια πόρτα εμφανίζεται ο Μεγάλος, κρατώντας το διαγώνισμα των Μαθηματικών: «Πήρα 18 στα 20!»

Πρέπει να τα κάνω να νιώσουν περήφανα. Να μοιραστώ τη χαρά τους. Και κυρίως να μην προσπεράσω το Μωρό γιατί θα αρχίσει να κλαίει πως δεν του δίνω σημασία. Προσπαθώ να μιλήσω και τότε το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο τραπέζι: Το χαρτί αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από τον λογαριασμό της Πιστωτικής (κρύος ιδρώτας…)
1163,5 ευρώ. Ημερομηνία εξόφλησης λογαριασμού 9/3/2009.
Είναι 6 Μαρτίου. Που θα τα βρω; Να τα γεννήσω;
Η Αγία Τριάδα, «ομοούσιος και αχώριστος» με παρακολουθούσε μάλλον απογοητευμένη…
«Αγκαλιά!» αναφώνησε το Μωρό (που δεν είναι πια μωρό για να εξηγούμαστε)
«Να πλύνω τα χέρια μου πρώτα» (τι μαθήματα υγιεινής θα δώσουμε αλλιώς;)
«Αγκαλιά! Αγκαλιά! Αγκαλιαααααααααά!!!»
Βλέπω ένα αγόρι κλαίει/ σπαρακτικά θρηνεί/ σπάσε καρδιά μου… Μπαίνω στο μπάνιο και κλείνω την πόρτα. Το Μωρό φωνάζει απ’ έξω και τη χτυπάει:
«Πόρτα! Πόρτα! Πόρτα» (κατά το «Τόρα! Τόρα! Τόρα»)
Βγαίνω γρήγορα και τον παίρνω αγκαλιά. Σφίγγεται πάνω μου σαν κοάλα. Σα να γύρισα μετά από τριάντα χρόνια στην ξενιτιά.
Μέσα στο γενικό χαμό, ξέχασα να πω κάτι καλό στον Μεγάλο για την επιτυχία του στα Μαθηματικά. Ξέχασα να πω στη Πριγκίπισσα πόσο μου άρεσε η ζωγραφιά της και να κάνω πως αναγνωρίζω τα πρόσωπα που περιγράφει.
Λάθος!
Είμαι σίγουρος πως αν η Κόρη είχε κάνει κάποια αταξία και αν ο Μεγάλος είχε φέρει κανένα διαγώνισμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τότε θα εύρισκα τον τρόπο και το χρόνο για να κάνω τις παρατηρήσεις μου… Και συχνά σε έντονο ύφος, όπως όλοι που γυρίζουμε εκνευρισμένοι από την άψογη εξυπηρέτηση που μας επιφυλάσσει η ωραία μας πόλη …
Είναι εύκολο να είσαι επικριτικός, αλλά δύσκολο να λες έναν καλό λόγο, ακόμη και στα παιδιά σου! Πόσες φορές κι εσείς οι ίδιοι ακούτε ένα «μπράβο» από τον περίγυρό σας; Πόσες φορές κάνετε τα πάντα για λίγη επιβεβαίωση που δεν βρίσκετε ποτέ;
Ενώ ξέρετε πως μόλις κάνετε το παραμικρό λάθος, είναι όλοι έτοιμοι να σας ζητήσουν το λόγο…
Αυτή τη συμπεριφορά που μας ενοχλεί, την ακολουθούμε ακόμη κι εμείς. Και μάλιστα εκεί που χρειάζεται περισσότερο να την αποφύγουμε.
Τα παιδιά που οι γονείς τους τα ενθαρρύνουν και τα επιβραβεύουν (με μέτρο) δεν χαίρονται απλώς περισσότερο την παιδική τους ηλικία. Πετυχαίνουν πιο εύκολα στους στόχους τους και δεν αποθαρρύνονται από τις αποτυχίες τους. Γίνονται και πολύ πιο ισορροπημένοι συναισθηματικά ενήλικες, έχουν αυτοπεποίθηση, λιγότερες ανασφάλειες και δεν αναζητούν στους άλλους την επιβεβαίωση.

Βοηθώντας το παιδί μας να …πετάξει!
Η Θεοδοσία Καραγιάννη είναι σχολική ψυχολόγος και εκπαιδεύτρια των Σχολών Γονέων. Όπως έχω ήδη αναφέρει σε προηγούμενες αναρτήσεις, έχει γράψει και ένα έξοχο παραμύθι, τον «Τρυφερούλη Μικροφτερούλη» (εκδόσεις Φαντασία), που δείχνει πόσο μεγάλη σημασία έχει το να ενθαρρύνεις ένα παιδί και να το βοηθάς ακόμη κι αν ξεκινάει από μια μειονεκτική βάση:
«…Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος -από τη φύση του- να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί ν' αγγίξει το όνειρο του. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να φτάσει γρηγορότερα και ευκολότερα. Τα φτερά είναι οι ικανότητες του καθενός. Κάποιοι, όμως, έχουν μικρότερα φτερά και νιώθουν διαφορετικοί. Παρ' όλ' αυτά, μπορούν κι εκείνοι ν' ανέβουν ψηλά - απλώς χρειάζονται δίπλα τους κάποιους για να τους μάθουν τον τρόπο ν' ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν όλο και πιο ψηλά…»
Της ζήτησα να μου γράψει σε ένα χαρτί για να το έχω μπροστά μου και να το βλέπω, ώστε να μου θυμίζει αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάω για την ενθάρρυνση και την επιβράβευση του παιδιού. Σας προτείνω να κόψετε το κομμάτι που ακολουθεί και να το έχετε κι εσείς μπροστά σας. Γιατί δεν ξεχνάμε ποτέ να μαλώνουμε το παιδί, συχνά όμως ξεχνάμε να το επιβραβεύσουμε…

Τι είναι ενθάρρυνση;
•Το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση τόσο για πράγματα που κάνει καλά (επιβράβευση) όσο και για πράγματα που δεν κάνει καλά (ενίσχυση).
•Έτσι, η ενθάρρυνση βοηθά το παιδί να αποκτήσει αυτοεκτίμηση για όσα κάνει καλά αλλά και θάρρος να προσπαθήσει για όσα δεν κάνει καλά.
•Ενθάρρυνση= εν+ θάρρος, δηλαδή βάζω το «θάρρος» μέσα στο παιδί μου, ώστε να μπορεί να στέκεται στα πόδια του όταν δε θα είμαι δίπλα του.

Ποια είναι η φιλοσοφία της ενθάρρυνσης;
•Αποφεύγουμε εκφράσεις του τύπου: «είσαι τέλειος, πανέξυπνος, πανέμορφος, το καλύτερο παιδί» , όταν επαναλαμβάνονται συχνά- αγχώνουν το παιδί και το κάνουν πολύ συνεσταλμένο ή πολύ ανταγωνιστικό. Το παιδί νιώθει ότι με αυτές τις λέξεις κρίνεται η αξία του.
•Αντίθετα, εστιάζουμε στα θετικά σημεία των παιδιών και στην προσπάθεια. Η ενθάρρυνση ενδιαφέρεται για την ικανότητα του παιδιού να αντιμετωπίσει θετικά τη ζωή και να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Τακτικές ενθάρρυνσης:
•Ψάχνουμε να βρούμε πράγματα που κάνει το παιδί μας καλά. Έτσι, π.χ. αν έχει να μάθει 8 λέξεις και κάνει 3 λάθη στην ορθογραφία, μπορούμε να του πούμε: «Βλέπω ότι έγραψες σωστά τις πέντε λέξεις» αντί «έκανες 3 λάθη».
•Περιγράφουμε με πολλά λόγια στο παιδί αυτό ακριβώς που βλέπουμε και μας αρέσει: π.χ. «Τι ωραίο δωμάτιο, όπως το συγύρισες! Τι ωραία που έχεις διακοσμήσει αυτή τη γωνιά» κτλ. αντί «Τι καλό παιδί που είσαι όταν συγυρίζεις το δωμάτιό σου!»
•Μιλάμε για τα ευχάριστά συναισθήματά μας ως προς αυτό που έκανε το παιδί, π.χ. «Πόσο όμορφα νιώθω όταν μπαίνω σε αυτό το δωμάτιο, έτσι όπως το καθάρισες!».
•Επιβραβεύουμε την προσπάθεια και βελτίωση του παιδιού, π.χ. «τι όμορφα γράμματα που έχεις αρχίσει να κάνεις! Τώρα είναι πιο στρογγυλά από πριν. Βλέπω ότι έχεις βελτιωθεί!»
•Δίνουμε επιλογές στο παιδί για να νιώσει υπεύθυνο και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, π.χ. «Θα βγούμε έξω. θα φορέσεις το μπλε ή το κόκκινο μπουφάν; Εσύ αποφάσισε». Όπου μπορούμε, αφήνουμε τα παιδί να επιλέγει για να του δίνουμε το μήνυμα ότι είναι ικανό να αποφασίζει για πράγματα που το αφορούν.
•Δίνουμε πολλές ευκαιρίες στο παιδί να επανορθώσει, π.χ. «Σήμερα δε θα έρθεις μαζί μου, γιατί δεν κράτησες τη συμφωνία. Αύριο μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις.»
•Αφήνουμε το παιδί να κρυφακούσει την ώρα που μιλάμε σε κάποιον για τα θετικά στοιχεία του παιδιού μας, π.χ. «Πού να στα λέω! Σήμερα το παιδί κάθισε και διάβασε πολύ συγκεντρωμένο! Πιστεύω ότι μεγαλώνει και αρχίζει να συμπεριφέρεται υπεύθυνα!»
•Διαχωρίσουμε την πράξη (καλή ή κακή) από αυτόν που την έκανε. Αποφεύγουμε τους χαρακτηρισμούς «είσαι καλό/ κακό παιδί». Μπορούμε να πούμε: «Το να βοηθάς το συμμαθητή σου είναι πράγματι μια καλή πράξη. Αυτό θα πει “αγάπη”/ «συνεργασία”!» αντί «είσαι πολύ καλό παιδί όταν βοηθάς τους άλλους».
•Αποφεύγουμε την ενθάρρυνση με “όρους” («σ’ αγαπώ όταν φέρνεις καλούς βαθμούς»)
•Χρησιμοποιούμε εκφράσεις του τύπου: «καλή ιδέα!»/ «στ’ αλήθεια, ξέρεις να χρησιμοποιείς το μυαλό σου, τη φαντασία σου»/ «μ’ αρέσουν οι ιδέες σου»/ «τι νομίζεις ότι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;»/ «πώς βρήκες αυτή την ωραία ιδέα;»/ «δεν πειράζει. Προσπάθησε πάλι.»

Ωραία η ενθάρρυνση, αλλά… αν το παρακάνουμε;
•Κάθε ενθάρρυνση που είναι υπερβολική δε βοηθά. Ακόμη και η ενθάρρυνση θέλει μέτρο. Γι’ αυτό, αποφεύγουμε τις υπερβολές και λέμε την αλήθεια.
•Η ενθάρρυνση λειτουργεί παράλληλα με την οριοθέτηση. Έτσι, άλλες φορές πρέπει να ενθαρρύνουμε το παιδί που απογοητεύεται (π.χ. «προσπάθησε λίγο ακόμα να λύσεις την άσκηση. Ξαναδιάβασε την εκφώνηση») και άλλες φορές να του βάλουμε όρια (π.χ. «αν συνεχίσεις να αφαιρείσαι την ώρα που διαβάζεις, εγώ δε θα μπορώ να σε βοηθήσω μετά).

«Φιλαράκια»; Όχι, ευχαριστώ!

Φόρεσα το φθαρμένο μου τζιν, τα παλιά μου “all star”, ένα t-shirt που ταίριαζε με την περίσταση και μαζί με τον (σχεδόν) 11χρονο γιο μου πήραμε το μετρό για «Κεραμεικό».
Σε λίγη ώρα βρισκόμασταν στην είσοδο της Τεχνόπολης στο Γκάζι. Ένιωθα λίγο παράξενα στριμωγμένος ανάμεσα σε ένα πλήθος εφήβων με μαύρα ρούχα και χαμηλοκάβαλα παντελόνια.
Όλοι μαζί περιμέναμε να αρχίσει το φεστιβάλ Hip Hop…
Είχα κάνει το χατίρι του μεγάλου να τον συνοδεύσω στη συναυλία μιας μουσικής που μάλλον δεν είναι στις πρώτες προτιμήσεις μου – για να το πω λεπτά.
Ήμουνα κατά πάσα πιθανότητα ο μεγαλύτερος σε ηλικία μέσα στο χώρο και έτσι θεώρησα φυσικό να πάρω μια καρέκλα και να την έχω δίπλα μου για τις δύσκολες ώρες. Προβλεπόταν ορθοστασία διαρκείας…
Σιγά- σιγά εμφανίστηκαν και άλλοι «ομοιοπαθείς». Μόνο που φαίνονταν πιο εξοικειωμένοι. Ήξεραν τα τραγούδια και φαινόταν να παθιάζονται.
Περάσαμε μερικές αμήχανες στιγμές, όταν εμφανίστηκε ένα συγκρότημα που το λεξιλόγιο του ξεκινούσε από τη γνωστή λέξη από μ… για να φτάσει σε επίπεδο που θα έκανε και έναν λιμενεργάτη να κοκκινίσει. Ο γιος μου με κοιτούσε, περίεργος να δει τις αντιδράσεις μου κι εγώ δεν ήξερα που να κρυφτώ. Προτίμησα να μη σχολιάσω…
Αφού πέρασε κι αυτό, σταδιακά, άρχισα να μπαίνω στο κλίμα, να διασκεδάζω και να ταυτίζομαι με το υπόλοιπο κοινό. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι το παράκανα, αλλά ήταν ωραία αίσθηση. Λες και ξαφνικά είχα γυρίσει το χρόνο πίσω. Την άλλη μέρα πια θα σκεφτόμουνα ότι μπορεί να είχα ξεπεράσει κάποια όρια.
Διότι το έχουμε πια εμπεδώσει: Δεν πρέπει να είσαι «φιλαράκι» με το παιδί. Ο ρόλος του πατέρα πρέπει να είναι διακριτός με σαφήνεια…

Πότε ξεπερνιούνται τα όρια…

«Το καταλαβαίνεις κι ο ίδιος κάποια στιγμή ότι έχεις ξεπεράσει τα όρια. Όταν νιώσεις αμηχανία με αυτό που είπες ή έκανες, τότε είναι σίγουρο πως κάτι δεν πάει καλά», μου λέει η ψυχοπαιδαγωγός και υπεύθυνη της Σχολής Γονέων της Αθήνας (Γενική Γραμματεία Δια Βίου Μάθησης) Μαρία Γιούργη.
Την συναντάω σε μια εκδήλωση –και όπως πολλοί συνηθίζουν να κάνουν με τους γιατρούς, έτσι κι εγώ μιλάω στην ειδικό για τη δική μου πάθηση, που ονομάζεται «τύψεις & ενοχές». Με καθησυχάζει πάντως πως δεν ξεπέρασα κάποιο όριο πηγαίνοντας σε μια συναυλία. Αντίθετα, θεωρεί καλό το να συμμετέχεις και να συνοδεύεις το παιδί όταν σου το ζητήσει.
«Δείχνει πως ενδιαφέρεσαι, πως θέλεις να μάθεις πως είναι ο κόσμος του. Αρκεί να μην το παρακάνεις. Δεν χρειάζεται να φορέσεις κι εσύ αλυσίδες ή βερμούδες και να υιοθετήσεις την ορολογία των παιδιών της ηλικίας του. Άλλο να είσαι μαζί του, και άλλο να γίνεσαι σαν κι αυτόν», συμπληρώνει η κυρία Γιούργη.
Μετά από όλα αυτά είναι φυσικό να συναντηθούμε μια επόμενη μέρα για μια συνέντευξη. Πιστεύω άλλωστε πως πολλοί μπαμπάδες και μαμάδες θα έχουν παρόμοιες ανησυχίες…
«Τα όρια χρειάζονται» μου λέει στην επόμενη συνάντησή μας. «Ακόμη και οι έφηβοι δεν θέλουν να είναι «κολλητοί» με τους γονείς τους…»
Ο γονιός δεν πρέπει να θεωρεί το παιδί του «φιλαράκι» και να συζητά μαζί του τα πάντα. Υπάρχουν θέματα που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να τα μοιραστούμε με το παιδί μας. Ούτε για την ερωτική μας ζωή χρειάζεται να του πούμε, ούτε να το βαρύνουμε με τα προβλήματά μας.
Έστω ότι αντιμετωπίζουμε κάποια οικονομικά προβλήματα. Δεν θα πρέπει να τρομάξουμε το παιδί περιγράφοντας του τη δύσκολη κατάσταση, όμως δεν θα πρέπει να το αφήσουμε και στην άγνοια. Πρέπει να του δείξουμε ότι είναι μια κατάσταση που μπορούμε να τη διαχειριστούμε.
Αν θεωρήσουμε το παιδί μας «μεγάλο» και το βαρύνουμε με τα διάφορα προβλήματα μας, είναι πιθανόν να το βάλουμε στη διαδικασία να αναλάβει ευθύνες που δεν του αναλογούν. Τα παιδιά έχουν την τάση να το κάνουν αυτό για να προστατέψουν τους γονείς τους.
Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά σε μονογονεϊκές οικογένειες. Οι μόνοι γονείς, ελλείψει συζύγου έχουν την τάση να μιλούν στα παιδιά σαν να είναι ενήλικες. Και αυτό τα παιδιά δεν το αντέχουν.
Το αποτέλεσμα είναι να αντιδράσουν. Κι αυτή η αντίδραση μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Τα παιδιά αναγκάζονται να βάλουν όρια στους γονείς τους, κάτι που μπορεί να τα κάνει να φερθούν επιθετικά, να κλειστούν στον εαυτό τους ή να βρουν άλλους τρόπους για να «βάλουν το γονιό στη θέση του»…
Π.χ. μια μητέρα που ντύνεται πολύ νεανικά, μπορεί να προκαλέσει την αντίδραση της κόρης της. Δεν είναι λίγες οι μητέρες, που θεωρώντας ότι έτσι θα έρθουν πιο κοντά με την κόρη τους, πηγαίνουν και ψωνίζουν μαζί της, τα ίδια ρούχα. Η κόρη όμως δεν θέλει τη μαμά της συνομήλικη. Θέλει η μαμά να είναι… μαμά!

Πώς να προσεγγίζουμε το παιδί

Στην αγωνία μας να μάθουμε όλα όσα συμβαίνουν στο παιδί μας, πολλές φορές γινόμαστε αδιάκριτοι και πετυχαίνουμε τα αντίθετα αποτελέσματα. Πόσες φορές δεν παραπαίουμε μεταξύ φιλικού και ανακριτικού ύφους;
Δεν συνειδητοποιούμε πως πρέπει να αφήσουμε χρόνο στο παιδί, να μην το πιέσουμε και ταυτόχρονα να του δώσουμε να καταλάβει πως έχουμε αφήσει πόρτες και παράθυρα ανοικτά στην επικοινωνία μαζί του. Πρέπει να σεβαστούμε και την αμηχανία και την άρνηση του.
Η σκηνή φαντάζομαι πως συμβαίνει καθημερινά σε χιλιάδες σπίτια σε όλη την επικράτεια: Το παιδί γυρίζει από το σχολείο, συνήθως κατάκοπο, φορτωμένο με μια τσάντα που ούτε εμείς δεν μπορούμε να σηκώσουμε, και πριν προλάβει να μας χαιρετήσει, η ερώτηση είναι ήδη έτοιμη στο στόμα μας:
«Τι έγινε σήμερα στο σχολείο;» (ή στη χειρότερη εκδοχή, όταν το βλέπουμε κατσουφιασμένο: «τι έγινε πάλι;»)
Η σωστή προσέγγιση είναι να ρωτήσουμε –αφού το αφήσουμε να πάρει ανάσα- «Πώς είσαι σήμερα; Είσαι καλά;»
Ακόμη κι αν δεν μας απαντήσει, ακόμη κι αν μας εκνευρίσει με καμιά γλυκιά φράση του τύπου «άσε με τώρα» ή και «παράτα μας» εμείς θα πρέπει να του αφήσουμε το περιθώριο να μας μιλήσει όταν θα είναι έτοιμο. Να σεβαστούμε ακόμη και τα νεύρα του.
(Παρένθεση με σχετικό ανέκδοτο, που δείχνει την έλλειψη επικοινωνίας και τους διαφορετικούς κώδικες:
Το παιδί γυρίζει από το σχολείο:
(Η μητέρα) Παιδάκι μου κάτσε να φας, σου έχω κάνει παστίτσιο
(Ο γιος) Άσε με ρε μάνα με το παστίτσιο και έφαγα σήμερα στο σχολείο μια φλασιά!(Η μητέρα) Εμ, αυτά πάτε και τρώτε και μετά δεν σας αρέσει το φαί της μαμάς…)

Η σωστή προσέγγιση, είναι να μοιραστούμε εμείς τη μέρα μας με το παιδί. Να του πούμε πως περάσαμε. Να ανταλλάξουμε τις καθημερινές μας εμπειρίες, και πάλι έχοντας στο μυαλό μας ότι δεν είμαστε σύντροφοι, ούτε συνομήλικοι.
Πρέπει να είμαστε «υποστηρικτικοί» και να βρισκόμαστε εκεί, όταν το παιδί μας χρειαστεί. Να μην του επιβάλουμε την παρουσία μας, αλλά να βρίσκουμε αφορμές για να προκαλούμε μια συζήτηση.
Το σωστότερο μοντέλο γονιού, σύμφωνα με τους ειδικούς είναι το λεγόμενο «δημοκρατικό»: Σύμφωνα μ' αυτό οι γονείς ασκούν μεν έλεγχο και έχουν απαιτήσεις και προσδοκίες από τα παιδιά τους για ώριμη συμπεριφορά, αλλά ταυτόχρονα είναι συναισθηματικά θερμοί, λαμβάνουν υπόψη τους τις απόψεις του παιδιού και είναι ευαίσθητοι στις ανάγκες του.
Αν είμαστε ανεκτικοί και δείχνουμε στο παιδί μας αποδοχή, τότε ασφαλώς θα το κάνουμε να νιώθει πιο άνετα να μιλήσει μαζί μας, όμως αυτό δεν σημαίνει κατά κανένα τρόπο πως πρέπει να το αφήνουμε να κάνει ό,τι θέλει. Άλλο να μιλάμε ελεύθερα, και άλλο να «παίζουμε σφαλιάρες»…

Το παιδί, το ζευγάρι και οι συνέπειες

Άλλο σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και άλλο να περιμένεις από το παιδί σου να σου πει τι κάνει στον ερωτικό τομέα. Ακόμη κι αν σε τρώει η περιέργεια και η ανησυχία δεν μπορείς να ξεπεράσεις κάποια όρια. Ο μπαμπάς και η μαμά πρέπει να μείνουν σε κάποια απόσταση. Δεν θα πρέπει να απογοητεύονται όταν φαντάζονται –και σωστά- πως το παιδί δεν μοιράζεται μαζί τους αυτά που μοιράζεται με τους φίλους του. Αντίθετα μια τέτοια στάση είναι δείγμα υγείας.

Όταν δεν υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι, τότε το παιδί χάνεται… Δεν μπορεί να ταυτιστεί με έναν υγιή ρόλο.
Αυτό μπορεί να το οδηγήσει σε διάφορες εξαρτήσεις στην ενήλικη ζωή του. Από τις πιο «ελαφριές» έως τις πιο «βαριές». Και γενικότερα –εφόσον δεν θα έχει ένα ασφαλές και σταθερό πρότυπο- δεν θα μπορέσει να δομήσει μια σταθερή προσωπικότητα. Θα οδηγηθεί σε ανισορροπία του χαρακτήρα, κάτι που θα επηρεάσει τη ζωή και τις σχέσεις του.
Επιπλέον τίθενται και διάφορα ζητήματα που αφορούν τη συμπεριφορά του ζευγαριού απέναντι στο παιδί. Χρειάζεται και από τους δυο συνέπεια. Δεν μπορεί ο ένας να είναι αυστηρός και ο άλλος ανεκτικός –ή ακόμη χειρότερα «φιλαράκι». Ό,τι δηλώνεται, πρέπει να είναι αποφασισμένο ότι θα εφαρμόζεται. Δεν μπορεί ούτε να λες «ό,τι πει η μητέρα σου» και να μετατοπίζεις την ευθύνη, ούτε να διαφωνείς μπροστά στο παιδί.
Καλύτερα μαζί και λάθος, παρά «σωστοί» με διαφωνίες!

………………………………………………………………………………………

Γράφω τις τελευταίες γραμμές και σκέφτομαι τι ωραία που είναι η θεωρία. Τι ωραία που είναι να τα γράφεις και να λες «πραγματικά αυτό είναι το σωστό»… Το κακό είναι που συνειδητοποιείς πως δεν έχεις κάνει ένα και δυο, αλλά όλα τα λάθη από τα οποία αποτρέπεις τους άλλους!
Το λέω στην κυρία Γιούργη, που κάνει μια αισιόδοξη (και εύλογη) πρόταση: «Ας μη χάνουμε χρόνο να αυτομαστιγωνόμαστε. Το θέμα είναι να δούμε από εδώ και πέρα τι γίνεται»…

Chatroom στο θέατρο Χώρα

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΓΡΑΜΜΗ – ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ»/ 17 Μαΐου, ώρα 21:00

Ο καλλιτεχνικός οργανισμός Coyot στο Θέατρο Χώρα, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου και του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, συνεχίζει στα πλαίσια του ήδη επιτυχημένου προγράμματος «Χώρα για Όλους» να υποστηρίζει φιλανθρωπικούς σκοπούς και κοινωνικά έργα. Σε συνεργασία με την εταιρεία παραγωγής Λυκόφως ΑΜΚΕ, την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Έφηβου και την τηλεφωνική Γραμμή-Σύνδεσμος, θα παρουσιάσουν την παράσταση:
«CHATROOM»
του Enda Walsh
της πρώτης παράστασης για εφήβους στην Ελλάδα

Στις 17 Μαΐου 2009 τα παιδιά σε όλο τον κόσμο γιορτάζουν το γεγονός ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο ή τους υπολογιστές τους, για να πάρουν βοήθεια. Γιορτάζουμε και εμείς μαζί με τα παιδιά το γεγονός ότι κανένα παιδί δεν είναι μόνο του.
Τα έσοδα της παράστασης θα διατεθούν για την ενίσχυση των στόχων της «Γραμμής Σύνδεσμος».

«Γραμμή-Σύνδεσμος»

Δίνοντας τη δυνατότητα στα παιδιά του 21ου αιώνα στην Ελλάδα να επικοινωνήσουν

Στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης του 21ου αιώνα, η βοήθεια για παιδιά μπορεί να είναι τόσο κοντά όσο το πλησιέστερο τηλέφωνο ή ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής. Τα εκσυγχρονισμένα μέσα τηλεπικοινωνίας έχουν εκμηδενίσει τις αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους με διάφορους τρόπους και τώρα εκατομμύρια παιδιών σε όλο τον κόσμο μπορούν να έχουν πρόσβαση σε βοήθεια είτε μέσω τηλεφώνου είτε μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Ο διεθνής οργανισμός Child Helpline International έχει μέλη σε κάθε χώρα στον κόσμο, όπως είναι η «Γραμμή-Σύνδεσμος» στην Ελλάδα. Τα μέλη αυτού του οργανισμού χρησιμοποιούν διαφορετικούς τρόπους, για να δώσουν τη δυνατότητα στα παιδιά να επικοινωνήσουν και να ζητήσουν βοήθεια, ακόμα και σε παιδιά που μπορεί να μην έχουν τηλέφωνο στο σπίτι τους. Όλες αυτές οι τηλεφωνικές γραμμές και τα παιδιά στις διάφορες χώρες γιορτάζουν αυτή τη μέρα μαζί μας.

Η «Γραμμή-Σύνδεσμος» έχει απαντήσει έως τώρα σε 11.300 κλήσεις από παιδιά, εφήβους, γονείς, εκπαιδευτικούς και άλλους που αναφέρουν δυσκολίες στις σχέσεις με γονείς, συνομήλικους και άλλους, συναισθηματικές δυσκολίες, διατυπώνουν ερωτήσεις για θέματα σεξουαλικότητας, αναφέρουν κακοποίηση, ανησυχούν για διατροφικές διαταραχές.

Η υπηρεσία «Γραμμή-Σύνδεσμος» για την ψυχοκοινωνική υγεία του παιδιού και του εφήβου άρχισε να λειτουργεί στις 6 Ιουνίου 2005 με την εποπτεία του κ. Ιωάννη Τσιάντη, Αν. Καθηγητή Παιδοψυχιατρικής, και με φορέα υλοποίησης του προγράμματος την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.). Χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και έχει ως στόχο την προαγωγή της ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων, μέσω πρώιμης αναγνώρισης, σωστής και έγκαιρης αντιμετώπισης.
Στην τηλεφωνική γραμμή εργάζονται αποκλειστικά επαγγελματίες ψυχικής υγείας, οι οποίοι απαντούν απευθείας στην ανώνυμη, εάν αυτό προτιμάει ο καλών, κλήση.

Η «Γραμμή-Σύνδεσμος» λειτουργεί από Δευτέρα έως Παρασκευή 9:30π.μ.-8:30μ.μ. και Σάββατο 9:30π.μ.-2:00μ.μ. Το τηλεφώνημα έχει αστική χρέωση.

Από το blog "Αισθηματική Ηλικία" (esthimatikiilikia.blogspot.com), αντιγράφουμε:
"...Ενα συγκλονιστικό έργο, στο επίπεδο ενός Ken Park, με μια καλή μετάφραση ,με σπουδαία μουσική, και τουλάχιστον 2 εξαιρετικής ερμηνευτικής δύναμης ηθοποιούς, στα χέρια της τουλάχιστον διεκπεραιωτικής ως προς το ίδιο το νόημα του έργου σκηνοθέτιδας, καταντά βαρετό, αμήχανο, ουδέτερο και πληκτικό. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι η παλιομοδίτική δραματουργική επεξεργασία , που διάβασα στο κατα τα άλλα σωστής αισθητικής πρόγραμμα, αλλά η διάθεση αυτό το έργο να επικοινωνήσει σε παιδιά και εφήβους σαν παιχνίδι και αιτία για δραματοθεραπεία. Αν είναι έτσι, η αισθηματική μου ηλικία είναι πολύ
γέρική για να το ακολουθήσει, όμως ΄εχοντας διαβάσει το αρχικό κείμενο, έχοντας δει ενα ανέβασμα του εις την εσπερία, και ξέροντας ότι τα γυρίσματα αυτού του έργου σε σκηνοθεσία Hideo Nakata( Ring, Dark Water, Kaidan) ολοκληρώνονται και η ταινία θα βγεί σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες, φοβούμαι ότι η σκηνοθέτις θα εκτεθεί, για την απλοικότητά της. Κι είναι κρίμα γιατί το 6μελες σχήμα έχει όλα τα φόντα να εκτινάξει αυτή την παράσταση καθιστώντας της έργο της χρονιάς.
Οπως κι αν έχει είναι μιά θεατρική παράσταση που σας την συνιστώ..."

Μετάφραση : Έκτορας Λυγίζος, Σοφία Βγενοπούλου
Σκηνοθεσία : Σοφία Βγενοπούλου
Σκηνογραφία-Κοστούμια : Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική Σύνθεση : Δημήτρης Καμαρωτός
Επιμέλεια Κίνησης : Μαριέλα Νέστορα
Φωτισμοί : Νίκος Βλασόπουλος
Δραματουργική Επεξεργασία : Κατερίνα Κωνσταντινάκου, Παναγιώτα Κωνσταντινάκου
Βίντεο : Έκτορας Λυγίζος
Βοηθοί Σκηνοθέτη : Δημήτρης Καραντζάς, Γεωργία Ψυχογυιού
ΠΑΙΖΟΥΝ :
Σοφία Γεωργοβασίλη
Γιώργος Σπάνιας,
Παναγιώτης Εξαρχέας
Μαρία Γεωργιάδου,
Θύμιος Κούκιος,
Άρτεμις Φλέσσα
Παραγωγός Γιώργος Λυκιαρδόπουλος Λυκόφως ΑΜΚΕ
Μια παράσταση του CoYoT

Βοηθάει να μιλάς…

Η «Γραμμή-Σύνδεσμος» είναι μια τηλεφωνική γραμμή βοήθειας για παιδιά και εφήβους. Απαντά στον αριθμό 801-801-1177 με κόστος μία αστική μονάδα από όπου και αν τηλεφωνείς. Μπορείς να τηλεφωνήσεις από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή από τις 9:30 το πρωί εώς τις 8:30 το βράδυ και κάθε Σάββατο από τις 9:30 το πρωί εώς τις 2:00 το μεσημέρι.

Στη «Γραμμή-Σύνδεσμο» ακούμε πολύ προσεκτικά αυτά που σε απασχολούν, σε στηρίζουμε και σε ενισχύουμε να βρεις τις καλύτερες δυνατές λύσεις στα προβλήματά σου.

Μερικά από τα πιο συνηθισμένα θέματα για τα οποία τηλεφωνούν παιδιά και έφηβοι στη «Γραμμή-Σύνδεσμο» είναι δυσκολίες στη σχέση με τους γονείς τους, με τους φίλους τους, προβλήματα στην οικογένεια, όπως ο χωρισμός των γονιών, ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου και άλλα. Σε αυτό τον διαδικτυακό τόπο θα βρεις πληροφορίες σχετικά με αυτά τα θέματα, αλλά μπορείς και να γράψεις σε σύμβουλο για κάτι που σε απασχολεί και να λάβεις άμεσα απάντηση.

Η υπηρεσία μας είναι ανώνυμη και εμπιστευτική.

Εάν έχεις ανάγκη να μιλήσεις, τηλεφώνησέ μας!

Ο Ευγένιος Σπαθάρης είναι πάντα κοντά μας!

Τι να πρωτοπώ για τον Ευγένιο Σπαθάρη;
Να μιλήσω για την τελευταία φορά που δεν τον είδα; Όταν βρέθηκα στο Ζάππειο για την εκδήλωση κατά της σωματικής τιμωρίας και για πρώτη φορά δεν ήταν πιστός στο ραντεβού του; Τον περιμέναμε μικροί -μεγάλοι με ανυπομονησία, αλλά μας ανακοινώθηκε πως λόγοι υγείας τον κρατούν μακριά μας. Παρόλα αυτά έστειλε το μήνυμά του... Δεν πήγε ο νους μας στο κακό...

Να πω για τα παιδικά μου χρόνια με τα δισκάκια 45 στροφών που τα ήξερα απέξω; Ο Καραγκιόζης Τυφλός, ο Καραγκιόζης Γιατρός, ο Καραγκιόζης Γραμματικός. Ακόμη διασκεδάζω τα παιδιά μου και τους φίλους τους με όσα θυμάμαι.
Το καλοκαίρι στη θάλασσα έλεγα για τον "Χατζατζάρη τον Τσιμπλιμπλή" και για την κόρη του Πασά, που "Ούτε μιλάει, ούτε λαλάει". Όλα τα παιδιά μαζεύονταν γύρω μου και το ζητούσαν ξανά και ξανά... Μόλις με έβλεπαν μου έλεγαν "Θα μας πεις τον Καραγκιόζη;" Στο τέλος το έμαθαν κι αυτά απ' έξω...

Να πω για τη γνωριμία μαζί του; Για τις φορές που είχα την τύχη να δω το ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων από κοντά;
Με τη Φωτεινή Πιπιλή είχαμε κάνει ένα μεγάλο αφιέρωμα και τότε ανακάλυψα τον άνθρωπο Σπαθάρη με την απίστευτη γλυκύτητα και το χιούμορ.
Μου είχε αποκαλύψει και το φάρμακο για τη φαλάκρα:
"Να κι εγώ θα ήμουνα καραφλός" μου έλεγε με τη χαρακτηριστική φωνή του, "αλλά με γλίτωσε η γάτα μας! Το βράδι που ξάπλωνα ερχόταν στο μαξιλάρι μου και μου έγλυφε το κεφάλι. Έτσι ξαναφύτρωσαν τα μαλλιά μου! Είναι το καλύτερο φάρμακο για τη φαλάκρα!"
Και γέλαγε με εκείνο το παιχνιδιάρικο γέλιο του...
Τον ξανασυνάντησα για συνεντεύξεις και πάντοτε με αντιμετώπιζε με καλωσύνη, έτοιμος να με βοηθήσει σε ό,τι του ζητούσα.
Η φίλη μου η Ολυμπία Κρασαγάκη του είχε βγάλει και μερικές καταπληκτικές φωτογραφίες. Ελπίζω να υπάρχουν στο αρχείο της και να τις δούμε κάπου.
Άνθρωπος πάντοτε ακμαίος και ζωντανός, είχε φτιάξει και το θαυμάσιο μουσείο, που ήταν και το πρώτο μουσείο που πήγα το μεγάλο μου γιο μου όταν ήταν πολύ μικρός.
Βλέπετε και σε εκείνον "έπαιζα" Καραγκιόζη και μόλις έμαθε ότι υπάρχει ακι μουσείο Καραγκιόζη με έφαγε να το επισκεφθούμε -δείτε πληροφορίες στο www.karagiozismuseum.gr

Φυσικά ενθουσιάστηκε! Η μικρή μου κόρη έγινε κι αυτή πιστή οπαδός του Καραγκιόζη. Και τώρα στο σπίτι έχουμε φτιάξει ολόκληρο θίασο σκιών με φιγούρες από τα βιβλία του που περιείχαν τις ιστορίες του και φιγούρες για χαρτοκοπτική.
Δοκιμάστε το κι εσείς. Θα περάσετε τις πιο διασκεδαστικές στιγμές...
Αυτά τα λίγα καταθέτω, αν και θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων.
Για την προσφορά της οικογένειας Σπαθάρη στο πολιτισμό θα μιλήσου, άλλοι πιο ειδικοί.
Εγώ θα τον έχω πάντα στην καρδιά και στη φωνή μου, που μιμείται αυτούς τους ήρωες τους φτιαγμένους από σκιά και αγάπη...


Μια σύντομη παρουσίαση από την "Ημερησία"

«Θα έπρεπε να φτιάξουν ένα άγαλμα του Καραγκιόζη. Όλη η Ελλάδα θεατρίστηκε μαζί του.
Οι άνθρωποι με αυτόν έμαθαν να γελούν και να ονειρεύονται» έλεγε ο Ευγένιος Σπαθάρης. Άγαλμα του Καραγκιόζη δεν έχει φιλοτεχνηθεί. Ίσως σήμερα θα πρέπει να σκεφθούμε ένα άγαλμά του συντροφιά με τους λαϊκούς καλλιτέχνες που τον υπηρέτησαν τόσα χρόνια.

Έφυγε από τη ζωή ο Ευγένιος Σπαθάρης, ο κορυφαίος καραγκιοζοπαίχτης το βράδυ του Σαββάτου στα 85 χρόνια του, ύστερα από ατύχημα που του προκάλεσε πολλαπλά κατάγματα.

Ο Ευγένιος Σπαθάρης, γιος του επίσης καραγκιοζοπαίχτη Σωτήρη, γεννήθηκε στην Κηφισιά τον Ιανουάριο του 1924. Ξεκίνησε την πορεία του το 1942 παρέα με τις φιγούρες του που τις έφτιαχνε μόνος του από χαρτόνι κούτας και μπακαλόχαρτο.

Η έντονη δραστηριότητά του απλώνεται γρήγορα στο εξωτερικό, την Αμερική, τον Καναδά, την Κούβα, τη Ρωσία. Συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Ελληνικό Χορόδραμα, το Θέατρο Χατζώκου, κ.ά. Κυκλοφόρησε περίπου 15 έργα σε δίσκους και το 1980 άρχιζε να παίζει στην τηλεόραση.

Ο Ευγένιος Σπαθάρης υπήρξε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, του Ινστιτούτου Παγκοσμίου Θεάτρου (της ΟΥΝΕΣΚΟ). Έχει τιμηθεί με Βραβείο Ρώμης, με το Α' Μετάλλιο του Πρίγκιπα του Μοντ, Α' Βραβείο Πολωνίας, Α' Μετάλλιο Τοσκανίνι κ.ά. Το 2007 τιμήθηκε από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού για τη μεγάλη του προσφορά. Το 1991 ιδρύθηκε το Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών Δήμου Αμαρουσίου.

Καταπληκτικό!

Μόλις άνοιξα τον υπολογιστή, μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε. Οι νέοι φίλοι στο διαδίκτυο από το Οινοχώρι (http://oinoxori.blogspot.com)έκαναν την πιο όμορφη ανάρτηση. Αυτή είναι η άγρια ζωή που θέλουμε να προστατέψουμε και κατάφερε αν επιβιώσει ακόμη και στο 51ο χιλιόμετρο όπου οι Βωξίτες έχουν σαρώσει τα πάντα. Ακόμη νιώθω μια επιβεβαίωση που στο τελευταίο βιβλίο μου παροτρύνω για ατέλειωτες εκδρομές και γνωριμία των παιδιών με τη φύση... Σκεφτείτε το κορίτσι της φωτογραφίας που έζησε αυτή την εμπειρία και πείτε μου αν δεν ξεπερνά έναν ολόκληρο χρόνο στο σχολείο!
Απολαύστε το κι εσείς φωτογραφικά. Φίλοι από το Οινοχώρι σας ευχαριστώ...




Προχθές, στο δρόμο, Καλοσκοπή-51ο χλμ, κατά μεσής στην άσφαλτο ένα άγριο γουρουνόπουλο ολίγων ημερών. Κατεβαίνει η κοπέλα της φωτογραφίας, το παίρνει στα χέρια της και αρχίζει να το χαϊδεύει για πολλή ώρα και να το ξύνει στην κοιλιά. Αυτό αρχίζει να ψιλοσκούζει. Πρωτόγνωρη εμπειρία για το κορίτσι της φωτογραφίας και η χαρά του σε τέτοιο σημείο που ούτε καν ένοιωσε υποψία φόβου, ότι στις ημέρες μας σέρνεται και η γρίπη των χοίρων !!!

Ευτυχισμένοι μαζί! Η μαμά, ο μπαμπάς και το σεξ (και όχι μόνο)

Κι επειδή το βιβλίο μου είναι "Μπαμπά τι είναι το σεξ;", αυτό δεν σημαίνει ότι λύνοντας τις απορίες του παιδιού, θα ξεχάσουμε κι εμείς τι... σημαίνει!
Όπως είπε στην εκδήλωση της Άμφισσας η ψυχολόγος Θεοδοσία Κραγιάννη, η μέθοδος της επιτυχίας είναι το "3,2,1". Που σημαίνει ότι για να είμαστε καλά με τα παιδιά πρέπει να είμαστε καλά μεταξύ μας. Και για να είμαστε καλά μεταξύ μας, πρέπει να είμαστε καλά ο καθένας ως άτομο.
Σήμερα θα σταθώ στο "2". Πως δηλαδή θα κρατήσουμε ζωντανή τη σχέση μας ή θα την αφυπνίσουμε αν βρίσκεται εν ...υπνώσει...

Κυριακή, λίγο πριν τις 8 το πρωί. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Εγώ εδώ και αρκετή ώρα έχω ανοίξει τον υπολογιστή και στέκομαι αμήχανος μπροστά στη λευκή, φωτεινή οθόνη. Κοιτάζω μια τα σύννεφα που σκεπάζουν γοργά τον αττικό ουρανό, μια την οθόνη. Τα δάχτυλά μου όμως μένουν μακριά από το πληκτρολόγιο. Μάταια αναζητώ μέσα στο μυαλό μου απαντήσεις. Θέλω να μιλήσω για κάτι πολύ σημαντικό και δεν βρίσκω τα λόγια. Πώς να κρατήσεις τη σχέση σου ζωντανή χωρίς να παραμελήσεις τα παιδιά σου; Πού να βρεις χρόνο για όλα; Και ποιος είμαι εγώ να γράφω για τέτοια πράγματα, τη στιγμή που συχνά τα κάνω θάλασσα;

Το τυπικό 24ωρο μιας τυπικής οικογένειας
Οι ρυθμοί της δουλειάς έχουν γίνει εξοντωτικοί. Γυρίζεις σχετικά –ή υπερβολικά– αργά στο σπίτι και τα παιδιά έχουν τις εύλογες ανάγκες και απαιτήσεις τους. Ο μεγάλος πρέπει να πάει στο Τάε Κβο Ντο, αφού πρώτα προετοιμαστεί για το διαγώνισμα φυσικής, αφού κάνει επανάληψη στα αγγλικά, αφού διαβάσει το επόμενο κεφάλαιο ιστορίας, αφού λύσει τις ασκήσεις μαθηματικών, αφού... Η κόρη θέλει αγκαλιές και παιχνίδια. Ζητάει πότε την αποκλειστικότητα της μαμάς και πότε του μπαμπά. Ο μικρός θέλει κι αυτός τα δικά του. Τρέχει στο σπίτι –με τα πρώτα κάπως αβέβαια βήματα– και φωνάζει: «Θέλω κάτι». Κάποια στιγμή θέλουν όλα να φάνε κάτι, τα δυο μεγάλα να πιεστούν για να κάνουν μπάνιο, ο μικρός που τους βλέπει να περιμένει ανυπόμονα τη σειρά του και μετά θα κοιμηθούν(;) αφού ο ένας ζητήσει νερό, ο άλλος θελήσει να δει τι παίζει η τηλεόραση, η άλλη να μείνει λίγο με τον μπαμπά αγκαλιά στον καναπέ. Όταν κάποτε το σπίτι ησυχάζει, δεν υπάρχει κουράγιο για τίποτε... Το πολύ-πολύ να διαβάσεις λίγες σελίδες από κάποιο βιβλίο ή να χαζέψεις μπροστά στην τηλεόραση. Η σχέση του ζευγαριού πάει... περίπατο (οι ίδιοι δεν πάνε ποτέ)!

Μια επίσκεψη στην οικογενειακή σύμβουλο
Να λοιπόν που βρίσκομαι απέναντι στην προσωπική και οικογενειακή σύμβουλο Έφη Σαρηγιαννίδου αναζητώντας απαντήσεις. Με ανακούφιση διαπιστώνω πως δεν έχω εγώ πάνω μου κάτι παράξενο. Όλοι λίγο-πολύ αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. «Ο ερχομός του παιδιού», όπως λέει ξεκινώντας η κ. Σαρηγιαννίδου, «είναι από τις πιο σημαντικές αλλαγές στο σκηνικό της οικογενειακής μας ζωής. Μία τόσο μικρή ζωή που η φροντίδα και η προστασία της εξαρτάται απόλυτα από εμάς και απαιτεί όλες μας τις δυνάμεις. Ο προσωπικός χρόνος λιγοστεύει, το ζευγάρι αποξενώνεται και η φυσική κούραση είναι αναμφισβήτητη».

Και οι γονείς έχουν ψυχή!
Συζητάμε με φίλους που έχουμε χαθεί καιρό και αναρωτιόμαστε από πότε έχουμε να βγούμε χωρίς τα παιδιά, και την ίδια στιγμή συνειδητοποιούμε πως, ακόμη κι όταν δεν είναι παρόντα, οι περισσότερες κουβέντες μας περιστρέφονται γύρω από αυτά.
Ο ρόλος του γονιού συμπαρασύρει και την υπόλοιπη ζωή μας, κι αυτό τελικά μόνο σε αδιέξοδα μπορεί να οδηγήσει. Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να μπορέσουμε να κάνουμε έστω και λίγα από τα πράγματα που κάναμε στην «προηγούμενη ζωή» και να κρατήσουμε κάποια από τα ενδιαφέροντά μας. Ο κάθε ένας από τους δυο συντρόφους πρέπει να στηρίξει τον άλλο ώστε να μη στερηθεί αυτές τις μικρές απολαύσεις. Ο μπαμπάς μπορεί να φυλάξει μόνος του για λίγες ώρες τα παιδιά, ώστε η μαμά να πάει για έναν καφέ με τις φίλες της. Η μαμά μπορεί να αφήσει τον μπαμπά να δει απερίσπαστος το ντέρμπι (και μετά να τον παρηγορήσει αν χάσει η ομάδα). Η στήριξη αυτή δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο σε τέτοια μικρά ζητήματα. Οφείλουμε να την παρέχουμε και όταν προκύπτουν πιο σοβαρά θέματα και ο σύντροφός μας βρίσκεται μπροστά σε προκλήσεις: ένα βήμα μπροστά στην καριέρα, μια επιμόρφωση ή κάποια σεμινάρια που θέλει να παρακολουθήσει, ένα ταξίδι στο εξωτερικό κ.ά.
Αν το πρώτο και βασικό είναι να στηρίξει ο ένας τον άλλο στις προσωπικές του επιλογές, εξίσου σημαντικό είναι να διαφυλάξουν και το δικό τους χρόνο μαζί: μικρές πολύτιμες στιγμές, σύντομες αποδράσεις από τα παιδιά και την οικογενειακή ζωή. Κάποιο μικρό ταξίδι, έξοδος κάθε βδομάδα (ακόμη κι αν χρειαστεί μια σειρά διακανονισμών), ένας μικρός περίπατος, ένα σινεμά. Και φροντίζουμε, όταν θα είμαστε οι δυο μας, να μη μιλάμε και πάλι για τα παιδιά!

Όχι πια εραστές, μόνο γονείς
Συμβαίνει συχνά, αντί να παραμένουμε μετά τον ερχομό του παιδιού μας εραστές, να θυμίζουμε περισσότερο συγκάτοικους ή συνεργάτες. H φροντίδα των παιδιών είναι εξαντλητική σωματικά και συναισθηματικά. Ακόμη κι αν έχουμε ξεπεράσει το στάδιο που στερούμαστε τον ύπνο ή την προσωπική μας ζωή, ωστόσο αντιμετωπίζουμε ακόμα το θέμα του ότι δεν μπορούμε να συζητήσουμε χωρίς διακοπές, δεν μπορούμε να λείψουμε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, είναι δύσκολο να απολαύσουμε ένα ρομαντικό δείπνο ή το σεξ χωρίς να βιαζόμαστε και χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει. Και η αγωνία μας είναι: υπάρχει ολοκληρωμένη σεξουαλική ζωή μετά τον ερχομό των παιδιών;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και τα κωμικοτραγικά παραδείγματα πολλά. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες και να μην περιμένουμε να ενηλικιωθούν τα παιδιά για να ξαναζήσουμε τον έρωτα, πρέπει να σκεφτούμε μερικά πράγματα:

• Είναι δύσκολη η εναλλαγή των ρόλων: Πολλές φορές είναι δύσκολο το πέρασμα από το ρόλο του εραστή στο ρόλο του γονιού και αντίστροφα. Όταν η γυναίκα δεν δίνει σημασία στην εξωτερική της εμφάνιση μετά τον ερχομό των παιδιών, αυτό θα επηρεάσει την ερωτική της ζωή; Το ίδιο ισχύει και για τον άντρα. Αξύριστος, αναμαλλιασμένος και με παντόφλες, μάλλον δεν αποτελεί το «σκοτεινό αντικείμενο του πόθου». Πρέπει να προσέχουμε την εμφάνισή μας όπως και τη σχέση μας. Όταν παραμελούμε το ένα, συνήθως παραμελούμε και το άλλο...
• Ο σύντροφός μας δεν είναι δεδομένος/η: Μπαίνει ο σύντροφός σου στο σπίτι μετά τη δουλειά. Αφήνεις ό,τι κάνεις για να τον προϋπαντήσεις με ένα φιλί; Είσαι κλεισμένη συνέχεια στην κουζίνα για να μαγειρεύεις υγιεινά για τα παιδιά σου ή συνεχώς είσαι σκυμμένη πάνω στα τετράδιά τους; Μήπως πρέπει να του δίνεις την αμέριστη προσοχή σου πιο συχνά γιατί υπάρχει κι αυτός στο σπίτι; Από την άλλη, ο ερχομός των παιδιών δεν δημιουργεί επιπρόσθετο βάρος μόνο στη γυναίκα. Σαφώς χρειάζεται η βοήθεια και των δύο αν θέλουμε να διατηρήσουμε και οι δύο τις δυνάμεις μας. Μην ξεχνάμε ότι ο ένας για τον άλλο θα πρέπει να είμαστε η νούμερο 1 προτεραιότητα καθώς και να κατέχουμε την πρώτη θέση στη ζωή του/της συντρόφου μας. Αυτό δεν σημαίνει αδιαφορία και έλλειψη φροντίδας προς τα παιδιά, αλλά μια ισορροπία στις σχέσεις της οικογένειας.
• Να μη χαθούμε μέσα στη ρουτίνα: Tο σεξ μπορεί να γίνει ρουτίνα αν δεν προσέξουμε και από σύντροφοι ψυχής καταλήξουμε απλοί συγκάτοικοι. Βέβαια πολλές φορές θα χρειαστεί να σχεδιάσουμε την ώρα και την ημέρα που θα βρεθούμε οι δυο μας, αλλά γιατί να μην είμαστε επινοητικοί; Έτσι, π.χ. μπορούμε να τον/την καλέσουμε στη δουλειά φλερτάροντας μαζί του/της όπως συνηθίζαμε όταν πρωτογνωριστήκαμε.

Καλύτερη σχέση των γονιών, καλύτερο μεγάλωμα των παιδιών

Ο Γιώργος και η Μαρία (τα ονόματα είναι φανταστικά, η ιστορία πραγματική), αντιμετώπιζαν διάφορα προβλήματα μεταξύ τους και με τα παιδιά τους. Αποφάσισαν να αφιερώσουν λίγο χρόνο στον εαυτό τους και να παρακολουθήσουν κάποια τμήματα συμβουλευτικής στις Σχολές Γονέων.
Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα με ένα μαγικό ραβδάκι, ωστόσο τα όσα έμαθαν τους φάνηκαν χρήσιμα, όσο κι αν –όπως παραδέχονται– τους φάνηκε δύσκολο να τα εφαρμόσουν όλα στην πράξη. Αυτό που κατανόησαν πλήρως είναι ότι αν δεν υπάρχει καλή επικοινωνία στο ζευγάρι, αν η σχέση καταλήγει να είναι δυσλειτουργική, τότε επηρεάζεται η συναισθηματική υγεία των παιδιών και η ικανότητά τους να συναναστρέφονται τους συνομηλίκους τους. Ο Γιώργος μου δείχνει τα βιβλία και τα έντυπα που τους μοίρασαν. Διαβάζω πως οι καλές σχέσεις επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια βοηθούν τα παιδιά:

1. Να βελτιώνουν τις σχέσεις τους και με άλλα πρόσωπα.
2. Να λύνουν μόνα τους τα προβλήματά τους έτσι ώστε σιγά-σιγά να αυτονομούνται.
3. Να αυξάνουν την αυτοεκτίμησή τους.
4. Να γίνονται άνθρωποι υπεύθυνοι, με σαφείς προσανατολισμούς και στόχους.
Άλλωστε το έχουμε πιθανότατα ζήσει και με τους δικούς μας γονείς: Τα παιδιά για να προχωρήσουν στη ζωή τους και να βρουν κι αυτά με τη σειρά τους έναν σύντροφο που θα αγαπήσουν, θα πρέπει να ξέρουν και να νιώθουν πως αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο βαθιά. Έτσι, ακόμη κι αν σας κάνουν κάποια κόλπα και ζήλιες, αν ζητούν την προσοχή και την αποκλειστικότητά σας, στο βάθος θέλουν να σας νιώθουν χαρούμενους κι ευτυχισμένους μαζί. Σκεφτείτε το αυτό την επόμενη φορά...

Η παρακολούθηση των τμημάτων στις Σχολές Γονέων είναι δωρεάν. Πληροφορίες για τα νέα προγράμματα στο τηλ. 2102530023 (www.gsae.edu.gr) ή στις Σχολές Γονέων κάθε νομού (λειτουργούν 54 σχολές σε όλους τους νομούς της χώρας).


Το κείμενο αυτό γράφτηκε με τη συνεργασία της Έφης Σαρηγιαννίδου, προσωπικής και οικογενειακής συμβούλου, Υπέυθυνης της έκδοσης «Refresh your marriage» και πρωτοδημοσιεύτηκε στο "Παιδί & Νέοι Γονείς"