Τροφή για σκέψη για γονείς και παιδιά από την εξαιρετική "Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων" του Jean - Michel Guenassia (Πόλις): "...Αποφεύγουμε να λέμε στα παιδιά τι έγινε πριν γεννηθούν. Αρχικά είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν, ύστερα είναι πολύ μεγάλα για ν' ακούσουν, μετά δεν έχουν καιρό για τέτοια, ώσπου στο τέλος είναι πια πολύ αργά. Αυτά έχουν οι οικογένειες. Ζεις με ανθρώπους που νομίζεις ότι τους γνωρίζεις, όμως είστε τελείως άγνωστοι. Ζητάμε θαύματα απ' τους δεσμούς αίματος: μια αρμονική συνύπαρξη που είναι εντελώς ανέφικτη. Απόλυτη εμπιστοσύνη. Σχέσεις που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Παραμυθιαζόμαστε με το ψέμα της συγγένειας. Ίσως εγώ να είχα υπερβολικές απαιτήσεις..."
...και πιο κάτω:
"...Δεν τα πάω καλά με τη λογική. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως είναι δυνατόν να λες κάτι και να κάνεις το αντίθετο. Να πληγώνεις κάποιον που ορκίζεσαι ότι αγαπάς, να έχεις έναν φίλο και να τον ξεχνάς, να λες ότι έχεις οικογένεια και να την αγνοείς λες και είναι ξένη, να διακηρύσσεις υψηλές αρχές και να μην τις ακολουθείς, να δηλώνεις ότι πιστεύεις στον Θεό και να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπάρχει, να θεωρείς τον εαυτό σου ήρωα και να φέρεσαι σαν κάθαρμα..."
Ανησυχίες του έφηβου πρωταγωνιστή που μεγαλώνει στο Παρίσι των αρχών του '60. Τι θα του απαντούσαμε σήμερα;
Σκέφτομαι ότι την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία αυτής της παράξενης λέσχης, εγώ μόλις γεννιόμουνα. Οι απαντήσεις που έδωσαν έκτοτε οι κοινωνίες ποιές ήταν; Έχουμε διαδίκτυο και κινητά, αλλά πόση "πρόοδος" έχει στ' αλήθεια υπάρξει;
Τι απαντάμε σήμερα στα παιδιά μας όσοι μεγαλώσαμε με τέτοιου είδους απορίες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου