Για τον Αργύρη Χιόνη

Σε ηλικία 68 ετών, ανήμερα των Χριστουγέννων, έφυγε από κοντά μας ο σημαντικός ποιητής και πεζογράφος Αργύρης Χιόνης. Γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1943 και το 1966 σε ηλικία μόλις 23 ετών εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή, οι Απόπειρες φωτός. Στα χρόνια της δικτατορίας φεύγει στο εξωτερικό, όπου θα εκδώσει δύο βιβλία του, τα Σχήματα Απουσίας και τις Μεταμορφώσεις. Γράφει και θεατρικά έργα που θα αποσπάσουν διακρίσεις. Από το 1982 εργάστηκε ως μεταφραστής στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες.
Δεν δίστασε, ωστόσο, να παραιτηθεί το 1992 προκειμένου να εγκατασταθεί στο Θροφαρί, ένα μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας, που οι μόνιμοι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους τριάντα. Καλλιεργούσε την ποίηση αλλά ασχολήθηκε και με αγροτικές εργασίες.
Έγραψε πολλά ξεχωριστά βιβλία και το 2007 έλαβε το βραβείο του περιοδικού Διαβάζω για το βιβλίο του Όντα και μη όντα (2006), ενώ το 2009 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (εξ ημισείας με τον Τόλη Νικηφόρου) για το βιβλίο του Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες.
Αξίζει να πούμε πως για το έργο του Ό,τι περιγράφω με περιγράφει-Ποίηση δωματίου (εκδ. Γαβριηλίδης) ήταν στις βραχείες λίστες για τα φετινά κρατικά βραβεία.

Ό,τι περιγράφω με περιγράφει

Έγραφα με αφορμή αυτό το βιβλίο: «…Περπατάω στην παγωνιά και το μικρό βιβλιαράκι με ζεσταίνει. Ακόμη και στις απαισιόδοξες στιγμές του. Στην παραδομένη στους δανειστές της χώρα. Με τον κλοιό να σφίγγει και σκιές ανθρώπων να ανεβοκατεβαίνουν στα μέσα μεταφοράς, περιμένοντας το επόμενο χτύπημα… Ο Αργύρης Χιόνης, στο Ό,τι περιγράφω, με περιγράφει (εκδ. Γαβριηλίδης) αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πόσο δυνατός μπορεί να είναι ο ποιητικός λόγος:
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς δύο τόσο βελούδινα ζώα, όπως η γάτα και η ποίηση, έχουν γυαλόχαρτο για γλώσσα.
Διαβάζω, διαβάζω κι αυτή η αίσθηση δεν με αφήνει καθόλου: Ένα βελούδινο ζώο με γυαλόχαρτο για γλώσσα… Κάθε σελίδα κι ένας καινούργιος κόσμος αποκαλύπτεται. Ευχάριστη έκπληξη και το συνοδευτικό CD, όπου ο ίδιος ο ποιητής απαγγέλει, ενώ υπάρχουν και δυο εξαιρετικά μελοποιημένα ποιήματα. Ο Τζουτζές του Νίκου Ζουδιάρη -που ερμηνεύει ο Χρήστος Θηβαίος και Ο Στρατηλάτης (σύνθεση-ερμηνεία Φοίβος Βλάχος)…».

Ένα σπινθηροβόλο πνεύμα

Απολαυστικές είναι οι απαντήσεις που είχε δώσει στο diabazoume.gr ο Αργύρης Χιόνης, μετά τη βράβευσή του με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 2009: «Ποιο είναι το αγαπημένο σας ρητό; Πριν σκύψεις, σκέψου! Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνετε το πρωί; Α, ξύπνησα πάλι!
Το βράδυ με ποιες σκέψεις κοιμόσαστε; Θα ξυπνήσω άραγε αύριο; Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση; Να βλέπεις μια αγκινάρα και να φαντάζεσαι ότι είναι τριαντάφυλλο και το αντίστροφο. Τι είναι αυτό που σας γεμίζει και σας βοηθάει να συνεχίσετε το γράψιμο; Η αντιπάθειά μου για το λευκό, άσπιλο χαρτί. Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας; Η αγάπη μου για τη γομολάστιχα. Πόσες ώρες την ημέρα γράφετε; Από καμιά ώς 48. Ποιο είναι κατά την άποψή σας το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Να σαπίσει πριν πεθάνει.
Τι χρειάζονται οι σημερινοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι; Ό,τι και ο Κώστας Καραμανλής· κόκορα κρασάτο με χοντρά μακαρόνια.
Πως περνάτε τον ελεύθερο σας χρόνο; Σκοτώνοντάς τον!»

Το οριζόντιο ύψος

Είχαν γραφτεί αυτές οι γραμμές και δημοσιεύτηκαν στο Δρόμο πριν από δυο εβδομάδες, όταν έπεσε στα χέρια μου το Οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες (Κίχλη)
Ένα εκπληκτικό βιβλίο από κάθε άποψη. Γράφει κάπου προς το τέλος του:
"...Η αίσθηση ωστόσο ότι ζω με δάνειο χρόνο, βαίνοντα σταθερά προς τη λήξη του, με πανικοβάλλει και, αντί να κάτσω, με ηρεμία και σύνεση, να διορθώσω τα λάθη του παρελθόντος, με απελπισμένη ανυπομονησία σε νέα λάθη προβαίνω..."

Μακάρι και τα δικά μας λάθη να ήταν τόσο όμορφα.

Κρατάω για επίλογο μια μικρή φράση, ένα επιμύθιο που νομίζω τα λέει όλα:

"Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους"...