…αυτό που πιο πολύ τσακίζει τον φονιά
είναι η απάθεια των θυμάτων του
όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο λίγο του αντιστέκονται,
τόσο πιο έτοιμα είναι να πεθάνουν.
Με φρίκη διαπιστώνει ο φονιάς ότι, σε λίγο,
θα σκοτώνει μόνο πεθαμένους.
(Ο Φονιάς)
…περπατάω στην παγωνιά και το μικρό βιβλιαράκι με ζεσταίνει. Ακόμη και στις απαισιόδοξες στιγμές του. Στην παραδομένη στους δανειστές της χώρα. Με τον κλοιό να σφίγγει και σκιές ανθρώπων να ανεβοκατεβαίνουν στα μέσα μεταφοράς, περιμένοντας το επόμενο χτύπημα… Ο Αργύρης Χιόνης, στο Ό,τι περιγράφω, με περιγράφει (εκδόσεις Γαβριηλίδης) αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πόσο δυνατός μπορεί να είναι ο ποιητικός λόγος:
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς δύο τόσο βελού-
δινα ζώα, όπως η γάτα και η ποίηση, έχουν
γυαλόχαρτο για γλώσσα
Διαβάζω, διαβάζω κι αυτή η αίσθηση δεν με αφήνει καθόλου: Ένα βελούδινο ζώο με γυαλόχαρτο για γλώσσα… Κάθε σελίδα κι ένας καινούργιος κόσμος απαοκαλύπτεται. Ευχάριστη έκπληξη και το συνοδευτικό CD, όπου ο ίδιος ο ποιητής απαγγέλει, ενώ υπάρχουν και δυο εξαιρετικά μελοποιημένα ποιήματα. Ο Τζουτζές του Νίκου Ζουδιάρη -που ερμηνεύει ο Χρήστος Θηβαίος και ο Στρατηλάτης (σύνθεση –ερμηνεία Φοίβος Βλάχος)…
Υπογραμμίζω στίχους:
Με ήτα η ζωή τελειώνει/ με ήττα επίσης
ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΠΟΙΗΤΗ:
Πέρασε τη ζωή του,/ γράφοντας ποιήματα/ με τη γομολάστιχα.
Ο ήλιος μετακόμισε αλλού/ λόγω κατεδαφίσεως του ουρανού
Δεν σ' ονομάζω Θάνατο,/ Θανή σ' αποκαλώ/
αφού θα μ' αγκαλιάσεις κάποτε,/ σε προτιμώ γυναίκα
Ένα ταξίδι αρχινά, κάθε στιγμή,/ χιλιάδες μίλια.
Νάτηνε η αρχή του, εδώ,/ κάτω απ' τα πόδια μου
Προσέξτε ποιητές,/ μην πλανάσθε στον αέρα,/ μην παριστάνετε τα πετεινά!/ Προσγειωθείτε ή,/ καλύτερα ακόμη,/ υπογειωθείτε!
Κανείς δεν κυνηγάει τα σκουλήκια
...Και νιώθω πως με τέσσερις στίχους μπορείς να δώσεις υφή σε χιλιάδες σκέψεις:
Ανάμεσα στα δάχτυλά μου
και στη σάρκα σου,
όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,
τρυπώνει ο χρόνος
...ή πως συμπυκνώνεται καμιά φορά η ζωή:
Από το χώμα ερχόμαστε,
στο χώμα επιστρέφουμε.
Στο μεταξύ διάστημα,
παριστάνουμε τους κηπουρούς.
ποίημα αφιερωμένο στη Ζυράννα Ζατέλη)
Η φίλη μου η Καρολίνα λέει πως αρκεί να διαβάζεις το έργο ενός λογοτέχνη. Αυτό τα λέει όλα. Οι συνεντεύξεις και οι βιογραφίες περιττεύουν...
Όμως να. Διαβάζοντας το "Ό,τι περιγράφω με περιγράφει", θέλησα να μάθω περισσότερα. Και έπεσα σε μια συνέντευξη του στην Αυγή.
Αντιγράφω τον πρόλογο και μια ερώτηση (Μπορείτε εδώ να διαβάσετε όλη την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Αργύρη Χιόνη στην Αυγή και στην Πόλυ Κρημνιώτη)
Δεν δίστασε να παραιτηθεί από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου εργαζόταν ως μεταφραστής προκειμένου να εγκατασταθεί στο Θροφαρί, ένα μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας, που οι μόνιμοι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους τριάντα. Εκεί έχει στήσει το ποιητικό εργαστήρι του ο Αργύρης Χιόνης από το 1992. Κι από 'κεί έκτοτε μαζί με την ποίηση καλλιεργεί καμιά εκατοστή ρίζες ελιές κι έναν μικρό κήπο επίσης. Αυτά αρκούν λέει συχνά. Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκε στην Αθήνα. Μόνο όταν έχει λόγο σοβαρό εγκαταλείπει το χωριό. Αυτή τη φορά η κυκλοφορία της καινούργιας ποιητικής του συλλογής "Ό,τι περιγράφω με περιγράφει" (εκδ. Γαβριηλίδης) στάθηκε αφορμή να αφήσει για λίγο το μάζεμα των ελιών και να μοιραστεί με τους Αθηναίους φίλους του ένα καλό τσίπουρο και μερικές παρηγορητικές κουβέντες. "Η τέχνη πάντα λειτουργούσε ως παραμυθία για τον άνθρωπο" διαπιστώνει, Αυτοβιογραφική, χαμηλών τόνων, άλλοτε υπαινικτική και πάντα εύληπτη η ποίησή του τον έχει οδηγήσει ανάμεσα στις σημαίνουσες ποιητικές φωνές της χώρας από τη δεκαετία του '70 ως σήμερα. Αυτοπροσδιοριζόμενος όμως και ως "πολιτικό ζώο" ο Αργύρης Χιόνης δεν αφήνει την ποίηση του αποκομμένη από όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας. Έτσι και στην κουβέντα μας δεν περιορίζεται μόνο στην τέχνη που διακονεί.
...Η αποκέντρωση που εσείς έχετε υιοθετήσει ως στάση είναι και η πρότασή σας απέναντι που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα;
Είναι μία πρόταση η οποία όμως δεν ξέρω αν είναι συνολικά εφικτή. Δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για όποιον θέλει να εγκαταλείψει τα μεγάλα αστικά κέντρα και να εγκατασταθεί στην επαρχία. Εγώ απʼ αυτή την άποψη δεν είμαι ο κανόνας αλλά είμαι προνομιούχος. Δυστυχώς η ελληνική πολιτεία ακόμα ούτε και τώρα που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού αν όχι στον γκρεμό, δεν ενθαρρύνει τέτοιες πρωτοβουλίες ικανές να αναζωογονήσουν αυτό που πιπιλάμε στις μέρες μας την πεθαμένη ανάπτυξη. Για παράδειγμα στα περισσότερα χωριά της Κορινθίας στην οποία ζω, δεν υπάρχει συγκοινωνία, και δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχουν σχολεία, και δεν υπάρχουν σχολεία γιατί δεν υπάρχουν παιδιά και δεν υπάρχουν παιδιά γιατί οι γονείς τους μετανάστευσαν σε πόλεις. Έτσι τα χωριά πεθαίνουν ή γίνονται τουριστοχώρια. Μήπως πρέπει να τα ξαναδούμε λοιπόν όλα αυτά; (...)
*Από τα τρία Φεγγαροτράγουδα του Α. Χιόνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου