...Ήθελα να μιλήσω για τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Μα έχω ένα κόμπο στο λαιμό... Μετανιώνω...
Ακούω το πρωί στο ραδιόφωνο για τη γυναίκα που απέβαλε στην Κερατέα. Είδε τα δυο μικρά παιδιά της να μην μπορούν να αναπνεύσουν από τα δακρυγόνα, μέσα στο σπίτι τους! Έπαθε σοκ... Η είδηση "πνίγηκε" χθες. Δεν υπάρχει για τους κροκόδειλους των ΜΜΕ...
Που να μιλάω τώρα για ανθισμένες αμυγδαλιές...
Κι όμως ο αγώνας και γι' αυτές τις αμυγδαλιές γίνεται...
Κι έτσι λέω όχι! Δεν θα μας ισοπεδώσουν. Δεν θα νεκρώσουν ό,τι υπάρχει μέσα μας! Η νέα χούντα που ζούμε στις μέρες μας έχει τη δύναμη να παρεμβαίνει όχι μόνο σε όσα λέμε, αλλά σε όσα σκεφτόμαστε. Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι...
Κυριακή μεσημέρι λοιπόν, είμαστε στο αυτοκίνητο και περνάμε από ένα μικρό δρομάκι του Χαλανδρίου. Βλέπουμε την πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά. Γυρίζω χαρούμενος στα δυο μικρά να τους πω για τις αμυγδαλιές και το τραγούδι τους που έγραψε ο Δροσίνης.
Δεν θυμάμαι καλά την ιστορία που έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο
Ζούσε λέει ο Γεώργιος Δροσίνης στην Πλάκα και είχε έναν όμορφο κήπο με δυο αμυγδαλιές, κοντά η μια στην άλλη. Εκείνη τη μέρα είχαν έρθει να τον επισκεφθούν δυο ξαδερφούλες του: Η Κάκια και η Δροσίνα. Έπαιζαν στον κήπο, όταν η μια από τις μικρές πιάστηκε από τους δυο κορμούς, κούνησε τα δέντρα και σκεπάστηκε από τα πέταλα των λουλουδιών. Ο ποιητής, βλέποντας τη σκηνή από το παράθυρό του έγραψε τους πρώτους στίχους, που μέσα σε λίγα λεπτά έγιναν ποιήμα και αργότερα η πιο δημοφιλής Αθηναϊκή Καντάδα σε μουσική Γεωργίου Κωστή...
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Προσέξτε τη λεπτή μελαγχολία που περνά τους στίχους. Προσπαθούσα να εξηγήσω στην κόρη μου για τα άσπρα μαλλιά. Δύσκολο να καταλάβει... Ούτε εμείς το καταλαβαίναμε κάποτε...
Το πρωί της Τρίτης άκουσα το τραγούδι στα Θηρία Ενήμερα. Και σκέφτηκα τις συμπτώσεις που συμβαίνουν... Από τους ίδιους άκουσα σήμερα και την είδηση για την Κερατέα, αν και το υπαινίχθηκαν και οι κάτοικοι στην εκπομπή του Λαζόπουλου...
Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτή η Κατοχική ιστορία με τα ΜΑΤ, τους ΔίΕς και τα Χημικά. Κάποτε πρέπει κι όλοι εμείς οι γονείς να σκεφτούμε πως τα παιδιά μας έχουν δικαίωμα στη ζωή και στις ανθισμένες αμυγδαλιές.
Πως οι ηλικιωμένοι θέλουν ξεκούραση και φροντίδα κι όχι να δουλεύουν μέχρι τον τάφο...
Όταν όλη αυτή η συμμορία των Παπουτσήδων, των Πάγκαλων, των Πεταλωτήδων και των άλλων παχύδερμων "πάρουν πόδι", φοβάμαι πως ούτε τις αμυγδαλιές δεν θ' αφήσουν... Θα τις έχουν "αξιοποιήσει"...
Όπως είπε χθες και ο Λαζόπουλος, όταν ο σύντροφός σου σε χτυπάει ολημερίς, δεν τον κρατάς μέχρι να βρεις άλλον καλύτερο. Απλά τον διώχνεις εδώ και τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου