Το βιβλίο για μια "ξεχασμένη" γενιά: Τη δική μας!

Κάναμε μια δυναμική εμφάνιση στη λογοτεχνία με τους Ανήλικους του Πέτρου Τατσόπουλου και μετά... εξαφανιστήκαμε! Είμαστε αυτή η παράξενη γενιά που έζησε την εφηβεία της στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τραγουδήσαμε από Βίκυ Λέανδρος μέχρι το πιο άγριο ροκ. Πατήσαμε μονίμως σε 2-3 βάρκες. Συνθλιβήκαμε κάτω από το βάρος της ακριβώς προηγούμενης "Γενιάς του Πολυτεχνείου". Πολιτικοποιηθήκαμε έντονα και "χτίσαμε" τις νεολαίες των κομμάτων. Φύγαμε αρκετά γρήγορα, αλλά μείναμε πολιτικοποιημένοι. Αν δείτε διάφορα γκάλοπ φαίνεται πως έχουμε τις πιο "προχωρημένες" απόψεις για τα κοινωνικά θέματα.
Πρωτομιλήσαμε για οικολογία, για φεμινισμό...
Παρ' όλα αυτά ποτέ δεν αποτελέσαμε πρόσφορο θέμα για τους λογοτέχνες μας. Το βλέμμα τους ήταν στραμμένο στο παρελθόν: Μικρά Ασία, Κατοχή, Εμφύλιος, Μετεμφυλιοπολεμικό Κράτος, Δικτατορία, Πολυτεχνείο και... τέλος!
Έτσι με ξεχωριστή χαρά πήρα στα χέρια μου το Νοματαίο του Βασίλη Κουνέλη



Επιτέλους! Μετά το Μαμά κι εγώ δεν σ' αγαπώ της Μαργαρίτας Φρανέλη, ένα βιβλίο που μιλάει αυθεντικά για... μας.
Ο Βασίλης, φίλος από παλιά, συνεργάτης στο περιοδικό Ακροβασία στο Χαλάνδρι, έβγαλε αυτό το πρώτο του μυθιστόρημα και κατάφερε πραγαμτικά να εκφράσει τον κόσμο μας. Ο περίγυρος, η πόλη, το χωριό όπου ακόμη οι μνήμες ήταν έντονες. Η εφηβεία μας. Η πολιτική ένταξη. Οι πρώτοι έρωτες.
Με μια χειμαρώδη, εξαιρετική γλώσσα ο Βασίλης με ταξίδεψε πίσω στο χρόνο, νιώθοντας επιτέλους ότι διαβάζω κάτι αυθεντικό πέρα ως πέρα. Κι ας είναι μυθιστόρημα!
Ένιωθα πως ήμουνα κι εγώ κάπου εκεί γύρω στη δράση... Κάπου πιο πέρα στο φεστιβάλ, σε κάποια ρεματιά κι εγώ να χάνομαι σε φιλιά κι αγκαλιές, να ταξιδεύω στο χωριό, να μαθαίνω να αγαπάω τη γη και τους ανθρώπους.
Στην Αρκαδία ο Νοματαίος, στη Φωκίδα εγώ...

Σήμερα το βράδυ το βιβλίο παρουσιάζεται στο ...φυσικό του χώρο, στο Χαλάνδρι, στον Ευριπίδη στη Στοά, στις 7 το βράδυ... Ακόμη κι αν δεν καταφέρω να είμαι εκεί, θα είμαι κάπου πιο δίπλα. Όπως στο Νοματαίο!



Υπάρχει κι ένα τραγούδι που κάπως προσεγγίζει αυτά που θα ήθελα ακόμη να σας πω για τη γενιά μας. Ακούστε το από το Νίκο Πορτοκάλογλου, αφού...υπάρχει λόγος!



ΥΓ. Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Βασίλη Κουνέλη, μπορείτε να διαβάσετε (εκτός απροόπτου) στο Δρόμο του Σαββάτου...