Οι γονείς δεν θέλουν ψυχολόγο... παιδιά θέλουν!!!

Πριν από λίγο καιρό η Στεφανία (Βελδεμίρη) είχε τη φαεινή ιδέα να μας χαρίσει τον «Πίτερ Παν» στην αυθεντική του εκδοχή. Αν νομίζετε πως τον έχετε ήδη διαβάσει ή γνωρίζετε την ιστορία, είναι πιθανόν να κάνετε μεγάλο λάθος. Όπως εγώ!
Οι διάφορες εκδοχές, κινηματογραφικές, μυθιστορηματικές, σε κόμικς κλπ, μικρή σχέση έχουν με το έργο του Τζέιμς Μπάρι που κυκλοφόρησε ακριβώς εκατό χρόνια πριν με τον τίτλο «Πίτερ Παν και Γουέντι». Επτά χρόνια νωρίτερα είχε προηγηθεί η θεατρική εκδοχή «Ο Πίτερ Παν στους Κήπους Κένσιγκτον»…. Αν σας τα πω σε περίληψη θα βρείτε ότι δεν υπάρχει διαφορά. Αν όμως διαβάσετε αυτό το τρυφερό, αστείο, λυπητερό ώρες- ώρες, σπινθηροβόλο μυθιστόρημα, θα νιώσετε κι εσείς τη μαγεία.
Ώρες –ώρες ξεχνάω πως γράφω σε περιοδικό και νομίζω ότι μιλάω στα παιδιά, όπου συχνά κάνω παρεκβάσεις που με οδηγούν αλλού. Κι άλλες φορές τις απολαμβάνουν σε σημείο μέχρι και να ξεχνούν από πού ξεκινήσαμε κι άλλες βαριούνται και θέλουν να γυρίσουμε πίσω στην «κυρίως ιστορία».
Γυρνάω κι εγώ λοιπόν πίσω για να πιάσω το νήμα και να σας πω, ότι ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές είναι ο Πίτερ Παν! Ο τόσο συκοφαντημένος από τους ψυχολόγους που σε αυτόν βρήκαν το σύμβολο του ανώριμου άντρα που «αρνείται να μεγαλώσει». Λοιπόν κυρίες και κύριοι, μαμάδες και μπαμπάδες και αγαπητοί μου ψυχολόγοι, φέτος τα Χριστούγεννα λέω να βυθιστώ στο «σύνδρομο του Πίτερ Παν». Και δεν θα αρνηθώ μόνο να μεγαλώσω (πόσο άλλο να μεγαλώσω πιά!!!) αλλά θα βυθιστώ στον παλιμπαιδισμό!


Θα γίνω Πίτερ Παν! (ή κάτι παραπαν’)

Το ξέρετε το ανέκδοτο που λέει:
-Ποιος πετάει πάνω από τον Πίτερ Πάν;
-Ο Παραπαν’

Βαρέθηκα να λέω στα παιδιά να τρώνε σωστά, να διαβάζουν τα μαθήματά τους, να συγυρίζουν το δωμάτιό τους, να είναι ευγενικά. Βαρέθηκα να συζητάω για τα λάθη που κάνουμε εμείς οι γονείς. Βαρέθηκα να ακούω και να δίνω συμβουλές. Και κυρίως βαρέθηκα να συζητάω για το πόσο δύσκολη έχει γίνει η ζωή μας, για την κρίση, το χαράτσι της ΔΕΗ, για το σκοτάδι στην άκρη του τούνελ, για τα λάθη των κυβερνώντων κι εκείνων που θέλουν να κυβερνήσουν για το πόσο κακή έχει γίνει η τηλεόραση, για…

Αν μπορούσε να μου δανείσει ένα μαγικό «μπλάνκο» η Τίνκερ Μπελ, ευχαρίστως θα το χρησιμοποιούσα για να σβήσω την ασχήμια γύρω μας… Τη μαγεία όμως λέω να τη φτιάξουμε φέτος μόνοι μας. Μαζί με τα παιδιά.

Μπαίνω στο παιδικό δωμάτιο. Ο μικρός παίζει πόλεμο όπου συγκρούονται πειρατές, Γκορμίτι, Ρωμαίοι, Γαλάτες από τον Αστερίξ, ινδιάνοι και ο… Σπάιντερμαν. Ξεχνάω τους πόνους στη μέση και κάθομαι μαζί του στο πάτωμα. Σιγά –σιγά μπαίνω κι εγώ στο πνεύμα. Έρχεται και η κόρη μου και βάζει γυναικεία σφραγίδα με τις Μπάρμπι και άλλες κούκλες. Φτιάχνουμε μαζί μια ιστορία…

Σε τέτοια παιχνίδια θέλω να αφεθώ... Χωρίς κανενός είδους «υποχρεώσεις». Ανέμελα.Θα αντέστρεφα τον τίτλο γνωστού βιβλίου για γονείς: «Οι γονείς δεν θέλουν ψυχολόγο/ Παιδιά θέλουν!» Λέω λοιπόν να τους αφήσουμε την πρωτοβουλία και να υποσχεθούμε στον εαυτό μας πως δεν θα τους κάνουμε ούτε μια παρατήρηση, πως δεν θα τους …υπενθυμίσουμε πιο είναι το «σωστό». …Και όποιος έχει «κατεβασμένα μούτρα» χάνει. Αυτό θα είναι το παιχνίδι μας!



Η διασκέδαση αρχίζει!

Αφού αυτή τη φορά βάλουμε τα όρια στον εαυτό μας, κλείσουμε τα κινητά μας και αρχίσουμε να βλέπουμε και να ακούμε πραγματικά τα παιδιά μας και όχι απλώς να συνυπάρχουμε στο χώρο, τότε μπορούμε να ξεκινήσουμε.
Τι πιο όμορφο από το να φτιάξουμε δικά μας παραμύθια και να τα παίξουμε κιόλας. Ξεκινώντας από οτιδήποτε μπορούμε να φτιάξουμε την ιστορία μας, να την εικονογραφήσουμε, να την κάνουμε παράσταση ή πόλεμο με τα στρατιωτάκια. Μπαίνοντας σε ένα παιδικό δωμάτιο τα παραμύθια γεννιούνται μόνα τους. Όλα τα πράγματα μπορούν να μιλήσουν και να αποκτήσουν τη δική τους φωνή: Ο μικρός μια μέρα είχε χωθεί θυμωμένος με τα αδέρφια του κάτω από το κρεβάτι του. Μας άκουγε να μιλάμε και δεν άντεξε, είπε κάτι σαν «Είσαστε όλοι χαζοί» (ή κι ακόμη χειρότερο!)
Τότε αντί να τον συνετίσω, φώναξα δήθεν τρομαγμένος:
«Βοήθεια! Το σπίτι είναι στοιχειωμένο!! Το κρεβάτι μιλάει»
Ο φόβος μου τον ενθουσίασε και συνέχισε να μιλάει με δήθεν βαριά φωνή. Σε λίγο αυτός ξέχασε τα νεύρα του, οι άλλοι ζήλεψαν και σε λίγο, αντί να τσακωνόμαστε όλοι παρέα, παίζαμε το «στοιχειωμένο σπίτι». Να πω ότι έχει γίνει από τα αγαπημένα μας παιχνίδια. Ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει ένα τέτοιο δικό του παιχνίδι!
Εκείνο όμως που θέλω να πω, είναι ότι με τη βοήθεια της φαντασίας και της καλής διάθεσης κάτι που δημιουργούσε συγκρούσεις και ένταση στην οικογένεια, μπορεί αν γίνει η αιτία που θα μας φέρει πιο κοντά. Σκεφτείτε για λίγο την αντίθετη εκδοχή που μάλλον στα περισσότερα σπίτια είναι και η πιο συνηθισμένη:
Το παιδί κρύβεται θυμωμένο, βρίζει τα αδέρφια του, εκείνα απαντούν, ο τσακωμός ανάβει, μπλέκονται και οι γονείς και στο τέλος έχουμε «μαλλιά, κουβάρια», τιμωρίες, κλάματα και όλα τα συμπαρομαρτούντα…
Θα που πείτε –και θα έχετε δίκιο- πως δεν μπορείς πάντα να είσαι επινοητικός και υπομονετικός. Είναι τόσα γύρω που μας κρατάνε σε ένταση. Θα πω πως το ιδανικό ήταν να μην πληρώνουν τη δική μας ένταση αυτοί που δεν έχουν καμία ευθύνη...

...ξέρω πως υπάρχουν μαγικά αστέρια και για μας. Είναι τα παιδιά μας. Κι αυτά μπορούν να μας δείξουν το δρόμο της χαράς, ακόμη κι αν μπουσουλάνε ή βυζαίνουν το δαχτυλάκι στην κούνια τους. Να μη νοιαστούμε να «γελοιοποιηθούμε», να τσαλακωθούμε, νε λερωθούμε, να μπουσουλήσουμε, να φάμε ανθυγιεινά φαγητά και να δούμε (λίγο) χαζές ταινίες. Ας αφήσουμε την κριτική μας ματιά να χαθεί για λίγο. Χρειαζόμαστε όλοι ένα διάλειμμα, μια ανάσα.
Θα δώσουμε κουράγιο και στα παιδιά μας που όλα τα βλέπουν και όλα τα καταλαβαίνουν. «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;/ έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!» Αν νιώσουν πως εμείς είμαστε ανάλαφροι, πως είμαστε μαζί τους χωρίς όρους και προϋποθέσεις, πως τα αγαπάμε ο κόσμος και για τα ίδια θα γίνει πιο φωτεινός...


Θα πάρουμε κι εμείς κουράγιο για τους αγώνες που έρχονται... Όπου δεν μπορούμε να είμαστε απόντες. Για μας και τα παιδιά μας!
Άλλωστε οι Κάπτεν Χουκ που μας κυβερνούν είναι καταδικασμένοι να εξαφανιστούν... Αρκεί ένας αποφασισμένος Πϊτερ Παν!