Εις μνήμην... Μια συζήτηση με τη Ζορζ Σαρή...

Αντί άλλων σχολίων, αν και επιφυλάσσομαι, αναδημοσιεύω ένα κείμενο που συμπεριέλαβα στο τρίτο μου βιβλίο από τα "Ημερολόγια ενός πατέρα", στο "Μπαμπά τι είναι το σεξ", θέλοντας να συμπληρώσω ένα κομμάτι που είχα για τις γιαγιάδες και τους παππούδες... 

Είχα την τύχη να συναντήσω τη Ζορζ Σαρή, μυθικό πρόσωπο για τα μάτια μου, δεμένο με τα παδικά μας χρόνια...

Ο "Θησαυρός της Βαγίας" έγινε από τα αγαπημένα βιβλία των παιδιών μου....

Αν θυμάμαι καλά η ΕΡΤ είχε παρουσιάσει κάποτε μια τηλεοπτική σειρά βασισμένη στο βιβλίο. Μήπως θα ήταν καλό αν την προβάλλει τώρα που μας έχει γεμίσει σαχλαμάρες;

Ως ελάχιστο φόρο τιμής, παραθέτω το κείμενο ηλικίας 14 ετών...

«Υπό κατάργησιν γιαγιά»

Η Ζορζ Σαρή, συγγραφέας αγαπημένων παιδικών παραμυθιών –όπως το «Όταν ο Ήλιος», ή το «Κόκκινη κλωστή δεμένη»– εξηγεί γιατί αισθάνεται έτσι…

Πάντοτε ήθελα να τη γνωρίσω από κοντά. Λίγες μέρες πριν γεννηθεί ο γιος μου είχα την τύχη να δεχθεί να μου μιλήσει ως γιαγιά στο σπίτι της.

Όταν ήμουν παιδί, δεν είχα γιαγιά του χεριού μου. Η μητέρα μου ήταν Γαλλίδα και η γιαγιά μου ζούσε στη Σενεγάλη. Τα παραμύθια μου τα έλεγε η μητέρα μου που είχε άσπρα μαλλιά –ήμουν η μικρότερή της κόρη. Ο πατέρας μου ήταν ορφανός. Όσα ξέρω για τη γιαγιά και το ρόλο της τα έμαθα από τις τότε φιλενάδες μου ή από τις κουβέντες των μεγάλων.

Τότε η γιαγιά, στο χωριό ή στην πόλη, ζούσε με τα παιδιά της κι εκείνη κοίμιζε τα εγγόνια της με παραμύθια δικά της, ανέκδοτα, ή κλασικά του κόσμου όλου. Νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια.

Σήμερα όλα άλλαξαν. Στο χωριό, στο νησί, έφτασε η τηλεόραση, συχνά η γιαγιά δεν προλαβαίνει να πει το παραμύθι, το εγγόνι βλέπει στην τηλεόραση τα παραμύθια που είναι καταδικά του, παραμύθια με πιστόλια, βόμβες, μαχαίρια και τρομακτικές στολές… Ο καθένας λοιπόν –γιαγιά, εγγόνι– στον πάγκο του. Το τζάκι έσβησε…

Στην πόλη ψάχνω να βρω τη «γιαγιά». Γύρω μου, όμως, βρίσκω γιαγιάδες νέες. Μια φίλη μου 55 χρονών με μεγάλα εγγόνια, βαμμένο μαλλί, τσιγάρο στο στόμα και συχνά πολυάσχολη, τα βράδια ξεκουράζεται παίζοντας χαρτιά ή βλέποντας το αγαπημένο της σίριαλ. Το παιδί στην πόλη έχει δική του τηλεόραση στο δωμάτιό του και παρακολουθεί την Tv junior, που παίζει όλο το εικοσιτετράωρο τα δικά της παραμύθια: η ένοπλη δράση εν δράσει… Ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, έχει ένα κασετόφωνο: το παραμύθι εδώ και λίγο καιρό λέγεται από μια ανώνυμη φωνή. Υπάρχει και η γιαγιά, νέα ή μεγάλη, ξανθιά ή ασπρομάλλα, που λέει το παραμύθι της. Μαγεία! Αυτή η περίπτωση είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Εγώ είμαι γιαγιά μας άλλης κατηγορίας. Οι γονείς, μετά τον πόλεμο, μετά τον εμφύλιο, μετά την επταετία, στέλναμε κι ακόμη στέλνουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό για να γίνουν «άνθρωποι» ή για να συνεχίσουν τις σπουδές τους ή, ακόμη, γιατί απέτυχαν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Στις ξένες χώρες συχνά παντρεύονται με ξένη ή ξένο, πολλές φορές πετυχαίνουν και παραμένουν στον ξένο τόπο για να παραμείνουν… άνθρωποι!

Η γιαγιά βρίσκεται όπως πάντα στην Ελλάδα και, ανάλογα με την απόσταση και την οικονομική της δυνατότητα, πηγαίνει στα παιδιά και στα εγγόνια της. Πολλές φορές τα εγγόνια δεν ξέρουν ελληνικά, συχνά η γιαγιά δεν κατέχει τη γλώσσα της ξένης πατρίδας κι άλλωστε τι προλαβαίνει να κάνει σε λίγες μέρες ή έστω σ’ ένα μήνα… Μπαίνει στην κουζίνα, μαγειρεύει μουσακάδες, κεφτεδάκια ή φτιάχνει ταραμοσαλάτες.

Τα καλοκαίρια πάλι κατεβαίνουν στην Ελλάδα και πηγαίνουν σ’ ένα νησί να κολυμπήσουν. Η νέα γιαγιά κολυμπάει μαζί τους, η ηλικιωμένη τα βλέπει από μακριά και πάλι τους μαγειρεύει.

Τα παραμύθια δεν κατασκευάζονται στα καλά καθούμενα. Κόπηκε η κλωστή με το χθες…

Έχω το χρόνο και την πολυτέλεια –άλλωστε, αυτό είναι το επάγγελμά μου– να «βομβαρδίζω» τον Ανδρέα με παραμύθια δικά μου ή άλλων. Ευτυχώς που κάποια στιγμή κλείνει τα μάτια του και τον παίρνει ο ύπνος, κι έτσι μου μένει χρόνος να γράψω καινούργια παραμύθια…».