Τι χρώμα έχει η Μήλος; Γιατί το ροζ ταιριάζει στη Σέριφο και στην Ηρακλειά το χρυσαφί; Ποιό νησί είναι λουλακί και ποιό ασημί;
Η Πόπη Γκερούση επιστρέφει με μια ποιητική συλλογή και κάνει μια μεγάλη βουτιά στη θάλασσα ταξιδεύοντας στις Κυκλάδες και στα Κύθηρα -το διάφανο νησί.
Μας ταξιδεύει κι εμάς -καθώς το καλοκαίρι οδεύει προς το τέλος του- σε έναν κόσμο με θαλασσοσπηλιές, ξωτικά, κληματαριές και τζιτζίκια. Και με όλα τα χρώματα: αφού κάθε ποίημα ντύνει με το χρώμα του κι ένα νησί.
Διαβάζοντας στις στοές του μετρό, βρισκόμουνα ξαφνικά αλλού, μαζεύοντας πολύτιμα βότσαλα της θάλασσας και αυτάκια της Αφροδίτης.
Και αντέγραφα:
...το μονοπάτι που διασχίζει τα στάχυακαι καταλήγει στην απόμερη ακρογιαλιά
-τη γεμάτη κοχύλια...
...τον ήχο της ξερολιθιάς, στιγμές πριν, να τρίζει κάτω
από το βάρος μας, δροσερό σταφύλι μου έπλυνες και
υποσχεθήκαμε και το χρόνου εκεί.
Αχ, πόσο φοβάμαι τις υποσχέσεις! τρόμο μου προκαλούν
μα είπα ναι.
Σου έβαλα ένα βότσαλο επάνω στο στήθος μόλις
ξαπλώσαμε στα ουράνια σεντόναι του κρεβατιού μας,
ανάμεσα στα πόδια μας και τ' ανήσυχα δάχτυλα μας
τ' αστέρια....
...και τότε βουτούσα στη θάλασσα
τη θάλασσα που ενώνει
και σ' έβρισκα
και μέσα στη θάλασσα ξανά ολόκληρο το νησί....
...είχε κώδικες η μαγεία...
...έκανα το κορμί μου έργο τέχνης
δεν χρειάστηκαν πολλά
ούτε κόπος
γήινο και βρεγμένο στην αμμουδιά, με μικροσκοπικά
πετραδάκια κολλημένα παντού, ένα ψηφιδωτό
υπέροχα αντανακλώντας το τρέμουλο του νερού...
...πόση φύση θα καταναλώσω αγαπώντας σε.
Χάρτες άχρηστοι, χώμα ανεξάντλητο, γη ξερή και
πράσινες ελπίδες πάνω στο σκαλοπάτι σου, βαμμένο
βαθύ λουλακί με κάνει να
ονειρεύομαι
όπως το βλέμμα μιας πρωινής ανεμώνης μέσα
στην αριστερή σου παλάμη....
...Ήταν άλλο νησί τότε, με άλλα βήματα, άλλες
διαδρομές, διαφορετική γεύση το μεσημέρι μα και
το βράδυ, με νύχτες που δεν τέλειωναν ποτέ, εκείνο
το νησί
-τ' ορκίζομαι- είχε νύχτες με ήλιο, έχω μάρτυρες δυο
πουλιά που δεν κοιμήθηκαν ποτέ...
...Κι ήμαστε όλοι οι άνθρωποι αγαπητοί
όμορφοι κι αστραφτεροί
όταν το βλέμμα που κοιτάζει έχει αγάπη
και είναι ο έρωτας ο μπλε
που σου χαρίζει το βλέμμα
που αγκαλιάζει, λύνει, ιαίνει, ζητά...
Και εν τέλει:
...Μου αρέσουν οι αριθμοί μαζί σου. Πολλαπλασιάζουν
το συναίσθημα...
ΥΓ Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στις όμορφες φωτογραφίες του Νικήτα Μιχαλάκη και στην επιμελημένη έκδοση του Άνεμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου