Μνήμη Λόρκα

 Federico García Lorca
του Νίκου Καββαδία

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ’ αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ’ τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ’ έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ’ το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ’ τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

ΥΓ Μικρό ακόμη δείγμα της αγάπης για τον ποιητή, το Πορτοκαλί  Παραμύθι:
"...Και βέβαια θα πήγαιναν και στην Πορτογαλία –«Πορτοκαλία» επέμενε να τη λέει η ίδια. Και πίστευε ότι αυτός ο Λόρκα που αγαπούσε τόσο η μαμά και είχε το πιο όμορφο βλέμμα που είχε δει, ήταν οπωσδήποτε «Πορτοκάλος». Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να γράψει ένα τόσο όμορφο τραγούδι για μια πορτοκαλιά; «Στην πορτοκαλιά από κάτω πλένει τα βαμβακερά/ πράσινα έχει τα μάτια κι η φωνή της βιολετιά»...